คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความสงสาร
ตอนที่ 2
....แอ๊ด.....เสียงประตูถูกเซรินปิดลงเบาๆพลางมองร่างชายหนุ่มที่นอนลืมตาเหมือนไม่รุสึกอะไรทั้งนั้น สาวน้อยกลั้นสะอื้นเบาๆ..เพื่อไม่ให้เค้ารับรู้ว่าเทอ—คนที่ทำให้เค้าเจ็บขนาดนี้อยู่ภายในห้องนี้..แต่ห้องนี้มันเงียบมากเสียงที่เทอสะอื้นทำให้เค้าได้ยินชัด..(ตาบอดนะเฟ้ย..ไม่ได้หูหนวก)
“ใครน่ะ...นั่นใครน่ะ”เสียงของดงแฮดังขึ้นพลางหันหน้าไปทางประตูแล้วลุกขึ้นมานั่ง
“............”ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก(เฮ้ยๆๆๆๆเรื่องเศร้าเว่ย-เรื่องเศร้า)
--เค้าจะรุมั้ยนะว่าเปนชั้น--
“ชั้นถามว่านั่นใคร..เซยองหรอ..เซยองถ้าเปนเทอทามมายต้องหลบด้วยล่ะ”
--นั่นสินะ..ชั้นจะไปอยุ่ในห้วงความคิดของเค้าได้ยังไงล่ะ..คงจะมีแต่เซยองเท่านั้นแหละที่เค้าจะนึกถึงเปนคนแรก..หึหึ..ชั้นรุสึกสมเพชตัวเองจัง—
“นั่นเทอรึป่าว..เฮ้อ..ฝันอีกแล้วสิ..เซยองต้องไม่มาแน่ๆเลย..ทามมายถึงได้รอทั้งๆที่รุว่าเค้าไม่มาแน่ๆ”ดงแฮกล่าวพลางทำหน้าเศร้าแล้วเอามือปิดหน้า
--จะดีหรอ..ถ้าเกิดชั้นแกล้งทำเปนเซยองแล้วเค้าจับได้ล่ะ..แต่ว่าถ้าให้เค้ารออย่างนี้เค้าคงจะเจ็บปวดน่าดูเลย..เอาเหอะ..ทำไปก่อนละกันแล้วเดี๋ยวค่อยไปเกลี้ยกล่อมเซยองทีหลังละกัน..ไหนๆเสียงชั้นก้อเหมือนเซยองอยู่แล้วนี่หน่า..—
“ชั้นอยุ่นี่..ดงแฮนายอย่าลุกสิ”เซรินกล่าวพลางเดินไปจับดงแฮให้นอนลงในท่าที่สบายที่สุด
“เทอมาจิงๆหรอ..รุมั้ย..ชั้นกลัว—กลัวเทอจะเปลี่ยนไป กลัวว่าเทอจะไม่เหมือนเดิม..เพราะชั้นมองอะไรไม่เหนแล้ว”ดงแฮกล่าวพลางดึงเซรินไปกอด
“มะ..ไม่หรอก..ชั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนเด็ดขาด..ไม่ว่าวันไหนชั้นก้อรักนายแล้วก้อจะไม่มีวันเปลี่ยนด้วยไม่ว่านายจะเปนยังไงก้อตาม”เซรินพูด..สิ่งที่เทอพูดทั้งหมดมันออกมาจากใจเทอจิงๆ..ไม่ใช่เพราะเทอต้องทำทีเปนเซยอง
“ชั้นกลัวเหลือเกินเซยอง..โลกนี้มันมืดไปหมดเลย..มองไม่เหนอะไรเลย..มองไปทางไหนก้อมืดไปหมดเลย”ดงแฮพูดเสียงสั่นๆพลางกระชับอ้อมกอดของเค้าให้แน่นขึ้น..ไออุ่นจากตัวของเค้าทำให้เซรินมีความสุขมากทั้งๆรุว่าเค้านึกว่าเทอเปนเซยอง
“แน่นะ”
“อืม....”
“สัญญานะ”เขาคลายอ้อมกอดออกพลางชูนิ้วก้อยขึ้นมาแต่สายตายังคงเลื่อนลอย
“สัญญา”เซรินเอ่ยพลางยิ้มพร้อมกับเกี่ยวก้อยกับดงแฮ
“เทอสัญญาแล้วนะ..เพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเทอจะต้องห้ามทิ้งชั้นไว้คนเดียวนะ”
“แน่นอน..เออ..นี่..ถ้านายออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ชั้นจะพานายไปเที่ยวทุกวันเลยนะ..เอามั้ยๆ”
“อืม..ได้สิ..เดี๋ยวนี้ไปหัดขี้อ้อนเหมือนยัยเซรินตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
--จึกๆๆๆๆ—คำๆนั้นมันทำให้เซรินสะอึกเลยล่ะ..เทอเพิ่งนึกได้ว่าเค้านึกว่าเทอเปนเซยองนี่นะ..แต่ว่า..
--แค่นี้..แค่ได้มองเค้า..ได้อยู่ใกล้ๆเค้า ก้อมีความสุขแล้วล่ะ--
“อืม..เอาเปนว่านายพักผ่อนก่อนดีกว่านะแล้วเดี๋ยวชั้นจะกลับบ้านไปเก็บข้าวของแล้วมานอนเฝ้านายละกันนะ”เซรินพูดพร้อมกับจับมือดงแฮ--คนที่เทอคิดว่าเปนเจ้าชายของเทออยู่เสมอแล้วไม่นานเค้าก้อหลับแล้วเทอก้อเดินออกมาจากโรงพยาบาลแบะเมื่อกลับถึงบ้าน...
“แม่คะ..เซยองล่ะคะ”เซรินเอ่ยปากถามแม่ของเทอที่ยืนทำกับข้าวอยุ่ในครัว
“เซยอง..น่ะเหรอ..ตั้งแต่กลับมาก้อเอาแต่ขังตัวเองอยุ่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาเลย..สงสัยคงจะรับไม่ได้ล่ะมั้งที่ดงแฮตาบอดน่ะ..”แม่พูดเศร้าๆพร้อมกับทำกับข้าวต่อ
“งั้นหรอ”เซรินพึมพำเบาๆแล้วเดินขึ้นบันไดแล้วเดินไปยังหน้าห้องเซยอง..
ก๊อกๆๆๆๆ.......เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เซยอง..เซยอง..ชั้นเข้าไปนะ”ว่าแล้วสาวน้อยร่างบอบบางก้อค่อยๆแง้มประตูเข้าไป..สภาพของสาวน้อยร่างบางอีกคนซึ่งเปนพี่สาวฝาแฝดของเทอทำเทอตกใจปนอึ้ง..น้ำตาเทอท่วมหน้าท่วมตา-ผมเผ้ายุ่งเหยิง-หน้าตาซีดเซียวกำลังนอนร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยท่าที่หมดอาลัยตายอยากในชีวิตโดยไม่สนใจผู้มาเยือนยังห้องของเทอ
“เซยอง”เซรินเรียกพี่สาวฝาแฝดของตัวเองด้วยเสียงที่แผ่วเบา..เซยองค่อยๆลุกขึ้นมานั่งพลางปาดน้ำตาออกจากหน้า
“มีอะไรหรอ”เซยองถามเสียงเรียบพลางกลั้นสะอื้นเอาไว้
“ชั้นอยากให้เทอ....”
“ถ้าจะพูดเรื่องดงแฮล่ะก้อ..ไม่ต้องพูดหรอก..ชั้นตัดสินใจแล้วว่าชั้นจะไม่ไปเยี่ยมเค้า..ชั้นรับไม่ได้จิงๆ”ยังไม่ทันที่เซรินจะพูดจบเซยองก้อขัดขึ้นมาก่อน
“แต่ว่าเค้า......”
“เซริน..เทอยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ..เพราะเทอเองไม่ใช่หรอที่ทำให้ดงแฮต้องเปนแบบนี้..เพราะเทอ..เพราะเทอเค้าถึงต้องเปนแบบนี้..ฮือๆๆๆๆ”เซยองตะคอกใส่เซรินทำเอาเซรินรุสึกว่าตัวเองได้ทำลายความรักของคน 2 คนไปแล้ว
“เซยอง..ฮึกๆๆ...ฮือๆๆๆ...ชั้นขอโทษ...เพราะชั้น...เพราะชั้นคนเดียว...ถ้าเค้าไม่ช่วยชั้นไว้ป่านนี้คนที่จะเปนแบบดงแฮคงจะเปนชั้นแทน..ชั้นขอโทษ..ฮือๆๆๆ..เค้าไม่ควรจะมาช่วยชั้น..ไม่ควรจะรับเคราะห์กรรมแทนชั้นเลย..ฮือๆๆ..ชั้นขอโทษนะ”เซรินกล่าวขอโทษพลางวิ่งออกไปจากห้องของเซยองทันที
--เทอเจบปวดชั้นเองก้อเจบปวดไม่แพ้เทอหรอก..เซยอง—
และในขณะนี้เซรินคิดไปแล้วว่าเทอได้ทำลายความรักของพวกเค้า 2 คนด้วยตัวเทอเองเพราะฉะนั้นเทอจะเปนคนที่ประสานรอยร้าวนั้นด้วยตัวเทอเอง..เทอจะต้องทำให้ดงแฮนึกว่าเทอเปนเซยองและไปดูแลเค้า..เทอมักจะเริ่มสังเกตว่าเซยองชอบอะไรไม่ชอบอะไรและพยายามไปดูแลดงแฮจนสภาพจิตใจของเค้าดีขึ้นเรื่อยๆๆๆ..และหมอก้อให้ดงแฮออกจากโรงพยาบาลได้ในที่สุด..
ความคิดเห็น