คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : เข้าสู่เกมส์
เด็กหญิงหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก แม้ข้างกายจะมีเพียงความมืดเช่นเดิม แต่รอบข้างก็เต็มไปด้วยเสียงเอะอะ แม้ในช่วงนี้มักมีเสียงประหลาดเข้ามาคุยกับเธอบ้างแต่ก็ไม่เยอะขนาดนี้
“npcทั่วไปถูกปล่อยจนหมดแล้วครับ”
“หัวหน้าคะ ตอนนี้ที่หน้ารอล็อกอินมีคนมารอเกมส์เปิดเต็มเลยค่ะ”
“เตรียมปล่อยnpcพิเศษ”
ท่ามกลางความโกลาหลที่ไม่สามารถแยกแยะได้ว่าใครเป็นใคร เด็กหญิงทำได้เพียงมองตามเสียงที่ดังขึ้น แต่ก็เห็นเพียงทิวทัศน์เดิมๆ อยากหลับตาลงอย่างที่เคยทำเรื่อยมาแต่บรรยากาศรอบข้างเป็นเหมือนสัญญาณเตือนว่าเวลาที่เธอรอคอยอาจใกล้มาถึงในไม่ช้า
“ปล่อยnpcพิเศษได้”
สิ้นเสียงนั้นร่างที่แต่เคยไม่เคยบังคับได้ดั่งใจก็ร่วงลงราวถูกสูบด้วยแรงมหาศาลไปยังแสงสว่างที่เธอไม่เคยเห็น ก่อนจะหมดสติไปทั้งสัมผัสแห่งความยินดีและหัวใจที่เต้นระรัวราวกับไม่เคยได้เต้นมาก่อน
ท่ามกลางความมืดนั้นได้ปรากฎร่างของชายหนุ่มผู้มีเส้นผมและดวงตาสีดำสนิทผู้มีท่าทางเร่งรีบ เขามองไปรอบๆห้องก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
“ไม่ทันจนได้ คุณน่าจะรอผมหน่อยนะ คุณวิฑูรย์”ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะหันไปหาชายวัยกลางคนที่อายุมากกว่าเขากว่าทศวรรษ
“ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกำหนดการณ์ ผมต้องทำตามหน้าที่ครับคุณฤทธิ์ หรือผมต้องเรียกคุณว่าหัวหน้าGMวูฟ”
“คุณพรากหนูน้อยหมวกแดงของผมไป พรากไปในขณะที่ผมกำลังติดอยู่กับปัญหาชีวิตก้อนโต ทั้งๆที่ผมตัดสินใจได้แล้วว่าจะให้เธอเรียกผมว่า’พี่จ๋า~’ถึงผมจะเสียใจที่จะไม่ได้ยินเธอเรียกผมว่า’ปะป๋า’ แต่มันก็ช่วยไม่ได้”
“ดีเลย ผมจะได้สวมเป็นพ่อ แล้วสั่งให้เค้าห้ามยุ่งกับไอ้โรคจิตแบบคุณ”
“งั้นผมก็ต้องซ้อมเรียกคุณว่าคุณพ่อซะแล้วล่ะ”
“ให้เค้าเรียกผมว่าปะป๋าละกันนะ”คนอายุมากกว่าฉีกยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าซีดลง
”อ๊าาาา ห้ามใช้คำนั้นน้า”
“จะซิสค่อนรึโลลิค่อนก็เลือกเอาซักอย่างเหอะเอ็ง”
“อ๊ากกก จะแทรกแทรงระบบ จะจับยินยอมระบบคู่รัก จะจับแต่งง๊านน แอ๊กก”
ก่อนที่ผู้เป็นถึงหัวหน้าGMจะลงไปดิ้นพลาดๆที่พื้นเสียก่อน ลูกน้องสาวก็ปรากฎตัวออกมาพร้อมกับแฟ้มงานที่บรรจุเอกสารไม่ต่ำกว่า100หน้าที่ฟาดมากลางหัวของชายหนุ่ม
“ต้องขอโทษที่ช่วงนี้หัวหน้ามารบกวนบ่อยๆนะคะ คุณวิฑูรย์”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณลดา คุณคงเหนื่อยน่าดูกับงานฝ่ายGM”
“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ช่วงนี้ที่ฝ่ายกำลังยุ่งพอสมควรเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ทุกคนต้องคิดหนักเลยล่ะค่ะ”หญิงสาวเอ่ยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ท่าจะเป็นเรื่องใหญ่นะครับ ฝ่ายผมก็เพิ่งผ่านงานใหญ่ๆอย่างปล่อยnpcไป ก็ต่องรอดูต่อไปว่าจะมีปัญหาอะไรอีกหรือเปล่า”
“ผ่านงานใหญ่ไปได้ด้วยดีขนาดนี้คงไม่มีอะไรให้หนักใจแล้วล่ะค่ะ ได้ข่าวมาว่าโปรแกรมAIที่พวกคุณเขียนน่ะสมจริงจนน่าทึ่งเชียวนี่คะ”
“ผมทึ่งก็ตอนที่ได้ข่าวว่าหัวหน้าพวกคุณเล็งไว้ตั้งแต่ทดสอบโปรแกรมเลยล่ะ”
“ตอนนั้นหัวหน้าเพ้อถึงเธอทั้งวันเลยล่ะค่ะ”
“เธอชื่อโรสครับ เป็นหนูน้อยหมวกแดง”
“จริงเหรอคะ อยากรู้จังว่าจะเป็นยังไง ฉันก็ไม่ค่อยว่างจนถึงขนาดไปดูตอนทดสอบโปรแกรมซะด้วยสิ”
“ครับ ผมคงต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะครับคุณลดา”
“ค่ะ คุยกับคุณวิฑูรย์นี่ทำให้ฉันนึกคำตอบของปัญหาใหญ่ได้เลยล่ะค่ะ”
“ยังไงล่ะครับนี่”ชายวัยกลางคนทำหน้าแปลกใจ แต่คู่สนทนากลับยิ้มอ่อนๆให้
“ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ โรสจะเรียกฉันว่าพี่สาว ขอตัวก่อนนะคะ”พูดจบหญิงสาวก็เดินจากไปพร้อมกับร่างของหัวหน้าหนุ่ม ทิ้งไว้เพียงแต่ชายวัยกลางคนที่ได้แต่ยืนถอนหายใจ
หัวหน้าเป็นยังไงลูกน้องก็เป็นอย่างนั้นสินะ
-----------------------------------------
วูฟรั่วไปนิด(ไม่นิดละเอ็ง)
หวังว่าจะไม่มีตัวละครเสื่อมๆออกมาอีกนะ ORZ
ความคิดเห็น