สาววายสุดวุ่น ป่วนโลกออนไลน์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 เข้าเกมครั้งแรกก็วุ่นเสียแล้ว

บทที่ 1:

            ฉันนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าหน้าจอขนาดใหญ่ที่สะท้อนภาพฝาแฝดของฉันยืนโบกมือมาให้ ข้างๆมีพนักงานสาวในชุดกี่เพ้าสีแดงสดยิ้มเหงือกแห้งเปล่งรังสีอำมหิต

            ‘ยัยเด็กนี่จะจ้องจออีกนานมั้ยยะ รีบๆสร้างตัวละครแล้วเข้าเกมไปซะที’

            ถึงจะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ แต่น้ำก็ยังคงคิดไม่ตกว่าจะใช้10%ที่ทางเกมให้มาอย่างไรดี 10%คืออะไรน่ะเหรอ มันคือเปอร์เซ็นต์ที่สามารถปรับเปลี่ยนตัวละครจากรูปร่างหน้าตาจริงยังไงล่ะ แน่นอนสิ่งที่ต้องเปลี่ยนอย่างแรกคือความสูง ทีนี้ความสูงเพียง150เซนติเมตรจะได้กลายเป็นเพียงอดีต แต่ที่ยังคงคิดหนักอยู่นั่นคือฉันดันอยากมีตาสีฟ้าแสนสดใสและผมสีส้มเป็นประกาย ซึ่งทั้งสองอย่างนี้รวมกันได้ประมาณ8%

หมายความว่าฉันจะเหลือเพียง2%ใช้เพิ่มความสูง ซึ่งเมื่อใช้สูตรคณิตศาสตร์ที่บากบั่นเรียนมาถึง12ปีฉันจะได้ความสูงเพิ่มมา3เซนติเมตร  ที่มันไม่ช่วยอะไรเอาซะเลย ฉันจึงกลั้นใจใช้10%ทั้งหมดเพื่อเพิ่มความสูงให้ตนเอง

“การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างร่างกายเป็นจำนวนมาก มีโอกาสที่ผู้เล่นจะไม่คุ้นเคยกับความสูงใหม่นะคะ ทางระบบต้องให้ผู้เล่นลองควบคุมร่างกายเพื่อความเหมาะสมค่ะ” พนักงานสาวกี่เพ้าแดงยังคงความเป็นมืออาชีพไว้ได้แม้บรรยากาศที่แผ่ออกมาจะคงอยู่ก็ตาม

ว่าแล้วร่างกายของฉันก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น แขนขาของฉันยาวขึ้นจนฉันที่ปรับตัวไม่ทันถึงกับล้มไปนั่งที่พื้น

“โอยยย~~~~ หัวปูดมั้ยเนี่ย” น้ำที่ลงไปนั่งที่พื้นเป็นที่เรียบร้อยร้องครวญ พนักงานสาวยื่นมือมาช่วยพยุงเด็กสาวขึ้น

“ความจริง ดิฉันไม่แนะนำให้เปลี่ยนสัดส่วนร่างกายนะคะ การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายทำให้สมองไม่ชินต่อการบังคับ ส่งผลให้การบังคับตัวละครยากขึ้นค่ะ อย่างไรก็ตามมีผู้เล่นบางส่วนสามารถบังคับตัวละครได้เช่นเดิมค่ะ” พนักงานสาวกล่าวแนะนำ

‘และส่วนนั้นคงไม่ใช่ฉัน!’ ฉันเบะปากพยายามจะลุกขึ้น แต่พอเริ่มทิ้งน้ำหนักลงมาที่เท้าน้ำหนักทั้งมวลมันก็ย้ายมาอยู่ที่ก้นจนฉันหล่นลงไปที่พื้นอีกรอบ

“คุณผู้เล่นต้องการคงการปรับแต่งไว้ หรือเปลี่ยนการปรับแต่งให้เป็นแบบเดิมคะ”

“เปลี่ยนกลับค่ะ” แม้จะรู้ว่าฝืนทำไปเรื่อยจนชินน่าจะทำให้ปัญหาในการควบคุมนี้หมดไป แต่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนยังไม่ได้คลานยังลำบาก ให้ชินกับการควบคุมฉันอาจจะแก่ตายก่อนได้เล่นเกม

เมื่อร่างกายของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ฉันก็เดินไปปรับแต่งตัวละครเป็นแบบที่ต้องการ แต่แล้วฉันก็พบปัญหาใหม่

“พี่สาว ตั้งชื่อว่าอะไรดีอ่ะ” ฉันหันไปทางพนักงานสาวที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้เต็มทน

‘ตั้งว่าอะไรก็ตั้งเถอะ รีบเข้าเกมไปได้แล้วววว’

ยินดีต้อนรับ ผู้เล่นอลิซ เดอ ฟลิบเปอร์เข้าสู่เกมค่ะ

ร่างของเด็กสาวตัวเล็กถูกส่งมายังลานขนาดใหญ่ รอบข้างเต็มไปด้วยตึกขนาดต่างๆดูละลานตา น้ำกวาดตาสีฟ้าสดใสของเธอไปรอบๆอย่างมึนงง

‘ที่นี่มันที่ไหนหว่า’

ฉันเดินไปยังม้านั่งหน้าตึกหลังหนึ่งก่อนจะจัดการค้นกระเป๋าคาดเอวใบจิ๋ว ซึ่งข้างในนั้นบรรจุของพื้นฐานที่พอจะเดาได้ให้แก่ผู้เล่น ประกอบด้วย น้ำยาสีแดงสดสำหรับฟื้นเลือดจำนวน10ขวด น้ำยาสีน้ำเงินสำหรับฟื้นพลังเวทย์10ขวด และมีดขนาดเล็ก1อัน

อย่างแรกที่ต้องทำสำหรับเกมประเภทนี้คือภารกิจสำหรับผู้เริ่มต้น ฉันชะงักค้างไปเล็กน้อยเหตุเพราะคิดขึ้นมาได้ว่าฉันไม่รู้วิธีเปิดเมนูของเกมยังไงล่ะ ปกติเข้ามาก็จะเจอการสอนวิธีเล่นเบื้องต้นก่อน แต่นี่เกมดันเน้นความสมจริงพวกหน้าจอดิจิตอลจึงไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย

“เอาไงดีเนี่ย เดินสุ่มหาไปเลยดีมั้ย” เด็กสาวเกาหัวคิดไม่ตก แต่เท้าเดินไปเรื่อยซะแล้ว เดินแล้วเดินอีกก็ไม่เห็นตึกที่ดูท่าทางเป็นสำนักงานแนะนำผู้เล่น

“เด็กคนนั้นน่ารักจัง”    “น่ากอดจังเลยเธอ หลงมาจากไหนกันนะ”

“น้องจ๋า นี่ขนมนะ เอาไปกินนะจ๊ะเด็กดี” เด็กสาวดูอายุไล่เลี่ยกับน้ำเดินเข้ามาแล้วหยิบขนมถุงใหญ่ให้ ฉันทำหน้างงแต่ก็ยิ้มรับและกล่าวขอบคุณ ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่แถวนั้นเข้ามารุมกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันใหญ่

‘อึดอัดง่า ทำไมต้องมามุงกันเยอะๆตรงนี้ด้วยเนี่ย’

กว่าจะฝ่าผู้หญิงกลุ่มใหญ่มาได้เธอเหนื่อยเสียแล้ว ฉันเดินมายังม้านั่งตัวเดิมก่อนจะทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อน

“เอายังไงดียัยน้ำ อ๊ะ คนนั้นเพิ่งวาปออกมาแสดงว่าเพิ่งเริ่มเล่นเหมือนกันสินะ ถ้างั้นอย่างนั้นต้องเดินไปที่เดียวกันแน่ๆ”

ไอเดียแสนบรรเจิดฝุดออกมาจากหัวของฉัน ฉันจึงเดินตามผู้เล่นคนนั้นไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะเดินเข้าไปในอาคารไหนเลย เดินมาเรื่อยๆจากทิวทัศน์ที่เป็นอาคารใหญ่ก็เริ่มเป็นบ้านหลังเล็กๆ จนกระทั่งเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่

ฉันเดินมาจนเหนื่อย แต่ผู้เล่นคนนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฉันจึงทรุดตัวลงที่โคนต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะพบว่าฉันได้นั่งทับอะไรนุ่มๆอยู่ วัตถุนั้นดิ้นอย่างรุนแรงก่อนจะพุ่งตรงมาหวังจะจู่โจม

น้ำกระโดดหลบการโจมตี แล้วกระชากมีดขนาดเล็กที่เทียบยาวถึงศอกเมื่อมาอยู่ในมือเธอ แต่เมื่อเธอสังเกตดีๆก็พบว่าศัตรูนั้นเป็นเพียงกระต่ายน้อยสีขาวสุดน่ารัก

ผู้เล่น พบกระต่ายขาว ระดับ1

ผู้เล่นได้รับทักษะ หลบ ระดับ1

กระต่ายน้อยทำหน้าแบ๊วเอียงคอเล็กน้อยใส่ฉัน ทำเอาฉันใจอ่อนลดมีดลง แต่เจ้ากระต่ายเนรคุณกลับพุ่งเข้ามาอีกรอบ ฉันเบี่ยงหลบอีกรอบเจ้ากระต่ายจึงพุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่องเหมือนกับแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

“แว๊กกก เอาไงดี วิ่งก่อนละกัน” ว่าแล้วฉันก็ไม่รอช้า ใส่เกียร์หมาทันที

ผู้เล่นได้รับทักษะ วิ่ง ระดับ1  

ผู้เล่นได้รับทักษะ ลมกรด ระดับ1

ฉันวิ่งตรงไปยังโขดหินขนาดใหญ่ที่อยู่อีกริมฝั่งหนึ่งของทุ่งหญ้าหวังจะปีนขึ้นไปตั้งหลัก แต่ดูเหมือนว่าเจ้ากระต่ายจะชวนเพื่อนของมันมาอีกกลุ่มใหญ่ รวมไปถึงเจ้ากระต่ายตัวใหญ่ที่ดูเหมือนหัวโจก

ผู้เล่นพบ กระต่ายขาวไซด์จัมโบ้ ระดับ10

 ฉันที่หันกลับไปมองฝูงกระต่ายที่ไล่หลังมาติดๆ เมื่อหันกลับมาก้อนหินที่เห็นอยู่ลิบๆกลับมาอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว ฉันตัดสินใจกระโดดสูงขึ้นไปเกาะแง่งหินที่ยื่นออกมา แต่กลับคว้าได้เพียงอากาศ ฉันไถลลงมาแต่มืออีกข้าวก็คว้าหินไว้ได้

ฝูงกระต่ายเริ่มเข้าประชิดฉันรีบปีนขึ้นไปบนก้อนหินอย่างทุลักทุเล เจ้ากระต่ายไซด์จัมโบ้วิ่งชาร์จเข้ามาหวังจะอัดฉันให้แบนติดก้อนหิน แต่ด้วยโชคช่วยหรือแรงฮึดก็ไม่รู้ ฉันจึงได้มานั่งหอบอยู่บนก้อนหิน เจ้ากระต่ายไซด์จัมโบ้เมื่อพลาดเป้าหมายมันจึงพุ่งเข้าชนกับหินจังๆ ฉันทุ่มหินก้อนใหญ่อีกก้อนใส่มัน เจ้ากระต่ายเกิดอาการมึนงงเดินสะเปะสะปะเหยียบลูกน้องตัวเองตายไปหลายตัวดูแล้วสยองพิกล

ฉันทิ้งตัวลงบนก้อนหินอย่างเหนื่อยอ่อน หัวใจยังคงเต้นแรงจากการวิ่งสุดฝีเท้าเมื่อครู่ แต่แล้วมือก็ดันไปคลำเจอขอบหินที่ดูเรียบผิดปกติ ฉันลุกขึ้นมาดูปัดเศษหินรอบๆออก ปรากฎข้อความชวนงง

“วิญญาณทั้งหลาย จงกลับสู่จุดกำเนิด”

ดูท่าก้อนหินนี้จะไม่ใช่ก้อนหินธรรมดา เมื่ออ่านข้อความจบก็มีแสงประหลาดสีเงินยวงพุ่งมาจากศพเจ้ากระต่ายน้อยที่โดนลูกพี่ของมันเหยียบจนตายพุ่งเข้ามายังก้อนหิน พร้อมกับที่หินประหลาดทอแสงประหลาดออกมา

“ใครกันที่ฆ่าเจ้ากระต่ายพวกนี้ให้กับแท่นบูชาของข้า” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเบื้องหน้าฉัน เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบผู้ชายประหลาดท่าทางน่ากลัว แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือเขาลอยอยู่ ดูท่าฉันจะเจอผีกลางวันแสกๆซะแล้ว

“เจ้าเองรึ ที่บูชาข้า ไม่คิดว่าเด็กสมัยนี้ยังมีคนที่รู้จักข้าอยู่ด้วย อย่างไรก็ต้องขอขอบคุณมาก แต่ข้าขอรบกวนเจ้าอีกซักอย่างสองอย่างสิ” ผู้ชายประหลาดผู้น่าจะเป็นเจ้าของแท่นบูชาอันนี้ร่ายยาวเหยียดไม่มีโอกาสให้ฉันได้ขัดแม้แต่นิดเดียวแถมยังยัดเยียดงานมาให้ฉันทำอีกต่างหาก

ผู้เล่นได้รับภารกิจ ตามหาแท่นบูชาแห่งเทพสงครามที่สาบสูญ[1/10]

ผู้เล่นได้รับภารกิจ สะสมดวงวิญญาณ[5]

ผู้เล่นได้รับ สร้อยคอสะสมวิญญาณ

ผู้เล่นได้รับฉายา สาวกของเทพแห่งสงคราม

ผู้เล่นได้รับทักษะบูชายัญ ระดับ1

“ดูท่าเจ้ายังจะมีของบูชาที่เหลืออยู่นะ ทักษะบูชายัญจะทำให้การบูชาง่ายขึ้น ขอให้เจ้าจงโชคดี” ว่าแล้วร่างชายผู้นั้นก็เลือนหายไป ทิ้งไว้แต่ฉันที่ยังงงนั่งคงอยู่บนแท่นหิน

“อย่าเพิ่งไปสิ เอากระต่ายพวกนี้ออกไปก่อน แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าโชคดีได้ยังไงเล่า” ฉันตะโกนเสียงดัง แต่ชายหนุ่มผู้นั้นก็ไปแล้วไปลับ สุดท้ายฉันก็ต้องพึ่งตัวเอง

“บูชายัญ” ฉันเรียกใช้ทักษะแม้จะไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไรก็เถอะ กระต่ายที่เหลือก็เริ่มวิ่งพล่านไปมารอบแท่นหินก่อนที่ตัวมันจะระเบิดกลายเป็นก้อนเนื้อ

ผู้เล่นได้ทำการสังหาร กระต่ายขาวไซด์จัมโบ้ จำนวน 1 ตัว ได้รับค่าประสบการณ์ 4800

ผู้เล่นได้ทำการสังหาร กระต่ายขาว จำนวน 37 ตัว ได้รับค่าประสบการณ์ 4625

ผู้เล่นเลื่อนระดับเป็นระดับ 5

ดูท่าฉันจะได้ทักษะโครตโกงมาใช้เพิ่มระดับแล้วล่ะ

-------------------------------------------

ตอนนี้ไม่มีผู้ชายกุ๊กกิ๊กกันเลย น้ำเอาหมดไปหมด ;w;