คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : FoRwOrd
ซ่าส์….
เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง …ทะเลสีฟ้า…ท้องฟ้าสีคราม…พระอาทิตย์ส่องแสง
ช่างเป็นบรรยากาศที่ฉันใฝ่ผันจริง ๆ /*_*)
~ Hey show some love. You aint so tough come fill my littie world….~
ฉันร้องเพลงของ the Feeling เบา ๆ ในขณะที่กำลังเขียนภาพ Landscape ( ทะเล ) อยู่
" โทด นะ คับ…ผง ขอ ถ่าย ลุบ คุง ได้ มะ ?" =_=…ง่า…
หนุ่มหล่อคนหนึ่งถามฉันเป็นภาษาไทยสำเนียงแปลก ๆ
" ในสภาพนี้เนี่ยนะ " >_<
"…." / - -*) ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยเข้าใจ
" ฉันในสภาพนี้น่ะหรอ ? " ฉันย้อนถามอีกครั้งเป็นภาษาญี่ปุ่น
" ใช่ครับ " ^_^…ว่าแล้วเชียว…ว่าต้องเป็นแจแปนนีส
" เอ่อ…คือว่า…" ฉันมองดูตัวเอง…สภาพอันน่ารันทดใจ/T_T)…ฉันตอนนี้…
ผม = ฟูกระเซอะกระเซิง ( ก็ลมมันแรง ^_^)
หน้า = มันแผล็บ…เปล่งประกายระยิบระยับ ( เหงื่อออกนี่นา ^.^#)
ผิว = ดำเป็นเนี่ยง ( แดดร้อนมาก =_=*X)
เสื้อผ้า = เลอะเทอะ…มอมแมม ( กำลังเขียนรูปอยู่…ศิลปินอ้ะ T_T)
" ได้ค่ะ " ฉันตอบตกลง แถมด้วยรอยยิ้ม
แชะ !
แชะ !
" ขอบคุณครับ…เอ่อ…คุณรู้ได้ไงว่าผมเป็นคนญี่ปุ่น " /^_^)
" ใช้หลักความน่าจะเป็นค่ะ…เดาจากสำเนียง…ฮา ฮ่า ฮ่า "
" ผม…โซย์จิครับ…คุณ…? "
" จูนค่ะ "
" จูนเปจัง " /^_^)
" ถ่ายรูปคู่กันนะ " โซย์จิเสนอ-///-
" 1-2-3…แชะ !" เราสองคนยิ้มให้กันและกัน
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง ท้องฟ้า ก้อนเมฆ น้ำทะเลกลายเป็นสีแดง
…มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน…
ฉันสะอื้นเบา ๆ มือขวาของฉันกำรูปใบนั้นไว้…น้ำตาของฉันหยดลงบนพื้นทรายทีละหยด ทีละหยด แล้วซึมหายไป…ณ หาดทรายที่ ๆ เราพบกันครั้งแรก
" จูน ! " เสียง ๆ หนึ่งปลุกฉันตื่นจากภวังค์
" จูน !...ไม่เอาน่า เลิกก้มหน้าร้องไห้ซักที…ถ้าอยากร้องมากนักล่ะก็… เงยหน้าขึ้นมอง ฟ้าสิ …โซย์จิเค้าอยู่บนนั้น…เค้าจะได้เห็นว่าคนที่เค้ารักมากมาย อ่อนแอขนาดไหน…เงย หน้าสิจูน…ฉันบอกให้เงยขึ้น…"
สายป่านตะคอกฉันด้วยเสียงอันสั่นเครือ ก่อนจะโผเข้ากอดฉันอย่างห่วงใย…สายป่าน
เพื่อนที่ฉันรักและรักฉันมากที่สุด
ผลัก ! ฉันผลักสายป่านออก แล้ววิ่งตามผู้ชายคนหนึ่งไป…เขา…
" โซย์จิ…ฉันอยู่นี่…โซย์จิ รอฉันก่อน "
ฟุบ ! แล้วฉันก็ล้มลง…เขา…ไม่แม้แต่จะหันมามอง…ไม่สิ…เขามองฉันแว๊ปเดียว
ต่างหาก…โซย์จิ…
" โซย์จิ " ฉันกรีดร้อง
เพี๊ยะ ! สายป่านฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าจนฉันรู้สึกชา ฉันสะอื้นเบา ๆ
" ฉันรักแกนะจูน…ฉันไม่อยากเห็นแกจมอยู่กับความทุกข์…ฉันอยากให้แกกลับมา
เป็นเพื่อนฉันคนเดิม…แกทำเพื่อฉัน…เพื่อคนที่รักแกได้ไหมจูน "
" ป่าน ฉันขอโทษ "
"แกต้องเข้มแข็ง "
ฉันเช็ดน้ำตาแล้วสงบสติอารมณ์
" ป่าน ฉันจะไปอยู่ญี่ปุ่นกับพี่ไอ…"
" แกคิดดีแล้วหรอ…"
" อือ…อย่างน้อยถ้าฉันคิดถึงโซย์จิ ฉันก็ได้อยู่ใกล้เขา…เพราะมันเป็นที่ ๆ เขาเกิด…เติบโต
และก็จากไป…ที่นั่น "
" แล้วแต่แกเถอะ เอาไว้ฉันจะไปเยี่ยม…แกต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ "
" เอ้อ…ฉันคงคิดถึงแกน่าดู…คุณแม่สายป่าน…" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น เราสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะที่ฉันคิดว่าจะไม่ได้ยินมันอีกแล้ว
ความคิดเห็น