Hemera โหด มันส์ ฮา ภริยาท่านเคาท์!!

ลำดับตอนที่ #22 : Hemera 19 : พอพระเอกออกโรง ทุกอย่างจะดูเท่ขึ้นผิดหูผิดตา

Hemera 19 : พอพระเอกออกโรง ทุกอย่างจะดูเท่ขึ้นผิดหูผิดตา

“อย่ามาเล่นตลกกับภรรยาผม”

หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่เมื่อได้ยินประโยคนั้น ดวงตาสีจ้าเบิกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะเหลือบมองคนพูดที่กำลังกอดเธอแน่นด้วยสีหน้าพูดไม่ออก

โอ๊ย นี่สามีเธอคิดอะไรอยู่ฟะเนี่ย!

เพิร์ลลิโซเร่นึกอยากจะทุ่มเขาลงพื้น โยนกลับขึ้นป้อมปราการ แล้ววิ่งไปเฉาะกบาลเซโลนทั้งกองทัพให้รู้แล้วรู้รอด แต่สภาพร่างกายไม่อำนวย คำสาปที่รุมเร้าอยู่ทำให้เธอหน้ามืด… ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจเค้นพลังธาตุไฟบริสุทธิ์ในตัวออกมา พร้อมกับร่ายเวทไร้เสียง สั่งการให้มันลบล้างคำสาปด้วยตัวเอง ทุกอย่างดำเนินการด้วยตัวเองอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่บอกให้ใครรู้

พอเริ่มนิ่ง หยุดต่อสู้ สมองของเธอก็เริ่มมีแผนแล้ว…

“…”

เพิร์ลลิโซเร่แอบยิ้ม แต่สักพักก็หุบ เพราะกลัวซิลเวอร์เห็น

อา… ไว้เธอล้างคำสาปได้เมื่อไหร่ เธอค่อยแกล้งทำเป็นมึนหัว เมาคำสาป แขนขาอ่อนแรง อาจจะดึงวิชาสำออยผสมดัดจริตนิดๆ ออกมาใช้ให้อีกฝั่งตายใจ ดาหน้ากันเข้ามา แล้วเธอค่อยถีบซิลเวอร์ออก จากนั้นค่อยแผลงฤทธิ์… ใช้ความเลวให้เป็นประโยชน์… อาจจะดึงยาสโซ่มาเป็นตัวประกัน ถอนหนวดมันออกทีละเส้น เพื่อกดดันให้พวกลูกน้องยอมจำนน

หึ… แล้วหลังจากนั้นก็จะมีการเจรจาเล็กๆน้อยๆ ขอแลกตัวหัวหน้าเผ่าเกรียนๆนี่ กับพื้นที่จำนวนเล็กๆน้อยๆของเซโลน… ถ้าไม่ได้ก็ขอบรรณาการแบบขูดรีดขูดเนื้อ ถ้าฝ่ายนั้นไม่ยอมก็ใช้เป็นข้ออ้างในการบุกยึด เอามาเป็นอาณา…

“ท่านเคาท์!”

หญิงสาวสะดุ้ง จากนั้นก็จิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเพราะยังคิดแผนไม่จบ

เสียงนั้นน่าจะมาจากด้านบนปราการ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเสียงของเฟทท์… หลังจากนั้นก็มีอีกหลายเสียงดังตามมาติดๆกัน

“มันอันตรายนะขอรับ!”

“กลับมาเถอะค่ะท่าน!! ท่านหญิงด้วย!”

“เรียกกองอัศวินกันเถอะ!”

“ไม่ต้อง”

ซิลเวอร์เพียงแค่ใช้โทนเสียงธรรมดา แต่กลับทำให้บริเวณโดยรอบเงียบกริบ แม้กระทั่งเพิร์ลที่อยู่ในอ้อมแขนของเขายังรู้สึกชาแขนขาเล็กๆ เพราะเสียงนั้นช่างฟังดูทรงอำนาจ หนักแน่น… แต่แฝงแรงกดดันในชนิดที่ว่าไม่มีใครกล้าขยับตัว

ธาตุดิน…

ยาสโซ่กับกองทัพของมันดูจะนิ่งไปถนัดตา ซิลเวอร์จึงใช้จังหวะนั้นลูบผมเธอเบาๆ ก่อนจะดันตัวเธอไปอยู่ด้านหลัง นั่นทำให้เพิร์ลเห็นอะไรต่ออะไรชัดเจนขึ้น

ทั้งๆที่ตอนนี้เธอกับสามีกำลังยืนอยู่ต่อหน้ากองทัพทั้งกองทัพ แต่ทุกอย่างกลับดูนิ่ง… เสียงลมยังไม่มี นอกจากพวกเธอสองคนแล้วไม่มีใครกล้าขยับตัว… ทั้งที่สามารถใช้จังหวะโจมตีนี้เข้ามาเลยก็ได้

…งั้นก็แปลว่า พวกนั้นกลัวแรงกดดันที่มาจากซิล?

“อุ๊บ…”

หญิงสาวร้องออกมาเบาๆ พลางใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปากออก ร่างกายเบาขึ้นมาในระดับหนึ่ง ท่าทางเวทไฟของเธอจะล้างคำสาปได้ผล แต่การล้างคำสาปที่ไม่ใช่เวทหกธาตุหลักจำเป็นต้องใช้พลังธาตุไฟสูง ย่อมเกิดผลกระทบต่อร่างกายบ้าง แต่แค่นี้คงไม่เป็นอะไรมาก

ร่างบางตั้งสติ แล้วมองดูการต่อสู้ตรงหน้าต่อ แต่ยิ่งมองแผ่นหลังของชายหนุ่ม อดีตเจ้าแห่งไฟก็ยิ่งไม่เข้าใจ

ทำไมถึงไม่โจมตีไปเลย?

ทั้งๆที่ใช้จังหวะนี้บุกทะลวงไปเลยก็ได้แท้ๆ?

พวกเซโลนเริ่มจะขยับตัวหลักจากถูกแรงกดดันเมื่อครู่ คนที่เริ่มเป็นคนแรกคือยาสโซ่ ชายชรายังคงหัวเราะน่าตบ ทำท่าเหมือนไม่กลัวเกรง

“ในที่สุดก็มาแล้วสินะ! ก็ดี… ถ้าชนะ ข้าจะบอกเหตุผลที่มาที่นี่ให้!!”

เปรี้ยง!!!

ลำแสงสีเทาถูกยิงตรงมาที่ซิลเวอร์อย่างรวดเร็ว! มันทะลุแหวกอากาศอย่างน่าหวาดหวั่น เข้ามาหาซิลเวอร์ที่ไม่ได้กางเกราะป้องกัน!!

“ซิล! ระวัง!!!”

เพิร์ลกำลังจะพุ่งไปข้างหน้าแล้วกางเกราะไฟ แต่สามีของเธอกลับทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด…!

หมับ!!

…ลำแสงอันตรายนั่นถูกท่านเคาท์แห่งเฮสปาเนียจับไว้ได้ด้วยมือเปล่า ชั่วพริบตาเจ้าแสงนั่นก็ถูกบีบแตกสลายไม่เหลือซาก ไม่มีแม้กระทั่งละอองเล็กๆ ลอยมาให้เห็นด้วยซ้ำ!!

“เออะ…”

ภรรยาท่านเคาท์อ้าปากเหวอ ช็อคตาตั้งแบบไม่รักษาภาพพจน์

“ไม่ยอมหรอกเว้ย!”

ผู้นำฝ่ายตรงข้ามยังไม่ยอมแพ้ ยาสโซ่ชูมือขึ้น เป็นเชิงสั่งให้จัดกองทัพ เหล่าอัศวินพากันก้าวเข้ามาล้อม พร้อมกับยาสโซ่ที่เตรียมร่ายคำสาป ผสานกับการโจมตีด้วยลำแสงแบบติดต่อกัน!

แกร๊ก!

เพิร์ลชักดาบออกมา เตรียมกางบาเรียป้องกัน แต่สามีของเธอกลับไม่ทำอะไร สีหน้าของเขาเหมือนคนที่กำลังจะจ๊อกกิ้งตอนเช้าแบบชิลๆ ตามประสาซิลๆ รับอากาศอันสดใส ฟังเสียงนกน้อยร้องเพลง หัวเราะคิกคักกระโดดไปมาในทุ่งดอกไม้โลกสวย ไม่ใช่คนที่กำลังจะถูกรุมยำแบบนี้!!

กองทหารกระชับอาวุธพร้อม… กลิ่นคำสาปเริ่มกลับมาอีกครั้ง อีกทั้งยังมีลำแสงสีเทาที่ใหญ่กว่าทุกครั้งที่ปลายดาบของยาสโซ่… ทุกอย่างกำลังจะถูกส่งมารุมยำซิลเวอร์ในไม่ช้า!!

“จัดการ!”

สิ้นเสียง! ทุกอย่างก็พุ่งเข้ามาโจมตีเคาท์หนุ่มที่ยืนรอตั้งรับอยู่พร้อมกันราวกับ

แต่ก่อนที่จะกายเป็นเป้านิ่งให้กับทุกการโจมตี ซิลเวอร์กระชับดาบในมือมั่น ก่อนจะใช้สองมือ ปักดาบลงบนพื้นด้านหน้า

ครืนนนนนนนน!!!!!

ทันใดนั้น แผ่นดินเฮสปาเนียก็สั่นสะเทือนคล้ายกับตอบรับ

พื้นเบื้องใต้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พลังของมันเข้าขั้นมหาศาล กองทหารทั้งกองพากันล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า พริบตาเดียวก็เกิดระเบิดแสงสีน้ำตาลทองสว่างวาบขึ้นทั่วบริเวณ แสงนั้นเข้าพุ่งชนพลังเวททุกอย่างจากฝั่งศัตรูอย่างรวดเร็ว เสียงเปรี๊ยะๆ ของการปะทะพลังดังเป็นระลอกๆ พร้อมๆกับไอเวทธาตุดินบริสุทธิ์ที่แผ่ขยายไปทั่วสนามรบ

“พลังอะไรน่ะ!”

“ขนาดนี้เลยเหรอ!?”

“บ้าเอ๊ย! นี่มันไม่ไหวแล้วนะ!!”

แผ่นดินยังคงเคลื่อนไหวราวกับจะประกาศศักดา สร้างแรงสะเทือนอย่างน่ากลัว ทำลายขวัญกำลังใจของฝั่งศัตรูจนแทบไม่เหลือ โชคดีที่สิ่งที่อยู่ข้างหลังไม่ได้รับแรงสั่นสะเทือนไปด้วย เพิร์ลจึงได้เห็นภาพมหันตภัยตรงหน้าได้อย่างเต็มๆ ตา

ตู้มมมมมมมมม!!!!

ไม่ถึงอึดใจ การโจมตีทั้งจากเวทและคำสาปของเผ่าเซโลนที่ยื้อกันอยู่ไม่อาจต้านทานพลังของพื้นดินได้ ทุกอย่างถูกระเบิดอัดกระจายไม่เป็นท่า เมื่อแสงสว่างจางลง เพิร์ลก็เห็นฝั่งตรงข้ามนอนแน่นิ่งหมดสภาพ ดูเหมือนการโจมตีทุกอย่างจะไม่ได้ผลกับซิลเวอร์เลยด้วยซ้ำ!

กับ… ไอ้แค่การปักดาบลงพื้นแค่ครั้งเดียวเนี่ยนะ!?

เอ่อ อย่างน้อยเธอก็ยังเห็นทหารบางคนขยับตัวได้ คาดว่าซิลเวอร์คงไม่เอาพวกเซโลนถึงตาย มากสุดคงแค่โคม่า ก็เป็นคนที่มีมนุษยธรรมดีเหมือนกัน …ยอดเยี่ยม

หญิงสาวมองแผ่นหลังของชายผมเงินอย่างทึ่งๆ แล้วความคิดประหลาดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว

เก่งแบบนี้ เธอก็ฆ่าเขาชิงอาณานิคมคืนไม่ได้ง่ายๆแล้วสิ!!

เพิร์ลแค้นใจมาก! ตอนแรกเธอไม่ค่อยเชื่อว่าเขาต่อสู้ได้ขนาดนี้ อย่างมากก็คงแค่ป้องกันตัว ที่เก่งน่าจะเป็นประเภทเซ็นเอกสารสบายๆ ในห้อง แล้วก็ใช้หน้าตาหล่อๆ ม่อสาวไปวันๆมากกว่า แต่พอเจอแบบนี้เข้าไป ความคิดก็ต้องเปลี่ยนตาม

ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาแฮะ!

ยาสโซ่ เซโลเน่ที่ตกม้า ลงไปนอนกองกับพื้นขยับตัว ไม่ช้าก็ลุกขึ้นมาได้ น่าแปลกใจที่แม้ภายนอกจะดูแก่ แต่ยาสโซ่กลับลุกขึ้นมาได้เร็วกว่าทหารหนุ่มๆ ของตนทั้งกองทัพด้วยซ้ำ

หญิงสาวหรี่ตา จ้องหน้าผู้นำฝ่ายตรงข้าม แต่ก็ต้องเม้มปากแน่นเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง…

ดวงตาของยาสโซ่เปลี่ยนเป็นสีแดง…

“ท่านเลือกภรรยาผิด ท่านเคาท์” ผู้นำเผ่าเร่ร่อนเอ่ย โทนเสียงคล้ายเยาะเย้ย แต่เหมือนไม่ใช่เสียงของชายแก่คนเดิม “ข้าเห็นนะ… เปลวไฟเผาผลาญดินเสมอ… ท่านอยากจะเป็นเศษดินที่ถูกเผาจนไม่เหลือซากเพราะผู้หญิงคนนี้รึ!?”

“…”

“นังนี่…” ชายชราแสยะยิ้มกว้างน่าขนลุก ยกนิ้วสั่นๆ ชี้มาที่เธอ “มันมีชะตากรรมที่จะต้องทำลายเฮเมร่าทั้งโลก! มันเป็นปีศาจ!!”

ปีศาจ…

คำๆนั้นเสียดแทงเข้ากลางอกของเธออย่างจัง ความร้อนที่เพิ่งจะกำจัดมันออกไปแล่นพล่านทั่วร่างอีกครั้ง

และนั่นเป็นความรู้สึกสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง…

พอสลบไป หลายครั้งที่ตื่นขึ้นมามักจะปวดหัว… สัจธรรมข้อนี้เป็นอะไรที่เจ็บปวด…

“อูย…”

หญิงสาวครางเบาๆ ยกมือขึ้นอ่อนแรงขึ้นมากุมศีรษะ ดวงตาสีส้มปรือมองรอบกาย ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอน ไม่ใช่กลางลานโล่งที่มีศัตรูเต็มไปหมด

หมดมาดเลย นี่เธอสลบไปกลางสนามรบเนี่ยนะ?...

เพิร์ลลิโซเร่กัดปากตัวเองอย่างหงุดหงิด ท่าทางเธอจะห่างเหินจากการต่อสู้มากไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอไม่มีทางดูไม่จืดแบบนี้แน่ พอนึกดูดีๆ ที่สู้ไปเมื่อกี้ยังไม่ถึงครึ่งสมัยล่าอาณานิคมด้วยซ้ำ ทุกอย่างฝืดมือไปหมด น่าโมโหจริงๆ!

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“ซิล…” ร่างบางหยัดตัวขึ้นจากเตียง ยกมือขึ้นกุมหัวที่ปวดหนึบ มองหน้าคนถามที่นั่งอยู่ข้างๆ “ฉันหลับไปกี่วันเนี่ย?”

“สอง…” ร่างสูงแกะมือเธอออก ก่อนจะใช้มือตัวเองทาบบนหน้าผากเพื่อวัดไข้แทน “โชคดีนะที่ไข้ลดแล้ว ตอนเธอสลบไปเล่นเอาฉันตกใจเลยนะรู้มั้ย?”

“ก็… เอ่อ ช่างเถอะ… พวกเซโลนละ?”

“กลับไปหมดแล้ว พอเธอสลบ ยาสโซ่ก็สลบตามไปด้วย”

เพิร์ลจับคาง พยายามนึกภาพตาม เธอจำได้ดี…พอดวงตาเปลี่ยนไปเป็นสีแดงยาสโซ่ก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แถมยังพูดอะไรทะแม่งๆ ฟังแล้วสะกิดใจอีก…

ปีศาจ… ทำลายเฮเมร่างั้นเหรอ?

“เออ จริงสิซิล เรื่อง…”

เขายิ้มบางๆ ดูท่าจะเดาใจเธอออก “หมายถึงที่ยาสโซ่พูดน่ะเหรอ?”

“ใช่…”

ท่านเคาท์ธาตุดินขยับตัว ลุกจากเก้าอี้หัวเตียงมานั่งข้างเธอบนเตียงแทน

“ฉันไม่เชื่อพวกนั้นหรอก…”

“…”

“หรือต่อให้ยาสโซ่พูดเรื่องจริง มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันจะทิ้งเธอไปไม่ใช่เหรอ?”

เขาโอบไหล่เธอเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มให้เหมือนทุกๆ ครั้ง แต่เมื่อเห็นภรรยาของตนยังทำหน้าหม่นๆอยู่ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนวิธี เลือกที่จะใช้น้ำเสียงนุ่มนวลปนออดอ้อนกับเธอแทน

“อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ …ยิ้มนะครับ…”

เพิร์ลขมวดคิ้วมอง ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ก็เผลอยิ้มออกไปเสียแล้ว

ซิลเวอร์ดูท่าทางพอใจในผลงานของตัวเอง เขายิ้มกว้าง ก่อนจะเอนตัวลงนอนบนตักเพิร์ลอย่างสบายอารมณ์ ดวงตาสีฟ้ามองขึ้นมา แล้วเจ้าของร่างก็ยกมือขึ้น เกลี่ยแก้มหญิงสาวเจ้าของตักอย่างเอ็นดู

            “แต่ว่านะ เพิร์ล…”  ชายผมเงินเปิดประเด็นอีกครั้ง

            “อะไร?”

            “ฉันขอได้มั้ย? วันหลังอย่าทำแบบนี้อีก… ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ”

“จริงๆฉันทำได้มากกว่านี้อีกนะซิล นี่ยังฝืดมือ อารมณ์เหมือนไม่ได้ออกกำลังกายมานานแล้วกล้ามเนื้อตึง” หญิงสาวรัวไฟแลบ “เมื่อก่อนฉันสามารถประยุกต์การต่อสู้กับแผนชั่วให้เข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยนะ!”

จบประโยค เพิร์ลก็นึกในใจ

น่าภูมิใจตรงไหนวะเนี่ย!

ตอนแรกซิลเวอร์ก็มองเธอนิ่งๆ… ไม่พูดอะไร แต่พอถูกเธอจ้องหน้ากลับ เขาก็ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาเท้าคาง พร้อมกับยกยิ้มมุมปากตามแบบฉบับของตัวเอง

“ถ้าดื้ออีก ฉันจะไม่รอจนครบร้อยวันนะ…”

หญิงสาวอึกอัก ก่อนจะตวาดแหวออกมาอย่างลืมตัว “บ้า!!”

ขุนนางหนุ่มขวัญใจสาวๆหัวเราะชอบใจ ทำให้เพิร์ลต้องทำหน้ามุ่ย ยกหมอนขึ้นจะกดจมูกเขาแต่ถูกรับไว้ทัน

แอ๊ด…

“ขอโทษนะคะ ท่านเคาท์ ท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์กับท่านนักปราชญ์ซันชาริโอ้มาขอเข้าพบค่ะ”

“งั้นรอเดี๋ยวนะ…” เขาค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ แอบอ้อยอิ่งหน่อยๆ ก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับฮวนน่าที่ยืนประสานมือรอคำสั่งอยู่หน้าห้อง “ฝากเพิร์ลด้วยนะ”

“ด้วยความยินดีเลยค่ะท่าน!”

หญิงสาวมองจนกระทั่งประตูห้องปิดลง เธอคว้าหมอนข้างขึ้นมาฟัดๆๆๆตามความเคยชิน ฟินกับความนุ่มนิ้มของมันได้ไม่นาน ฮวนน่าก็ถลาเข้ามาหาด้วยความไวแสง!

“ท่านหญิง! ท่านทำอะไรลงไปคะ!!” โนมสาวกอดเธอแน่นพร้อมกับพูดรัวลิ้นไฟแลบ “ท่านรู้มั้ยคะว่าพวกเราตกใจกันแค่ไหน! อย่าว่าแต่ฮวนน่ากับเฟทท์เลยค่ะ! รู้มั้ยว่าตอนที่ท่านหญิงสลบไปนี่ท่านเคาท์ไม่เป็นอันกินอันนอนเลยนะคะ!! นักข่าวสี่สิบกว่าสำนักมาขอเข้าพบก็บอกปัด เอาแต่นั่งเฝ้าท่านหญิงทั้งวันทั้งคืน ตัวท่านหญิงท่านเคาท์ก็คอยเช็ดให้ เสื้อผ้าท่านก็เปลี่ยนให้ ยาก็ป้อนให้! ท่านไม่ยอมอยู่ห่างจากท่านหญิงเลยค่ะ! แล้วถ้าเป็นแบบนี้…”

“แปป! เดี๋ยว ฮวนน่า! ซิลเช็ดตัวให้ฉันเหรอ!!!?”

“ค่ะ!”

“เฮ้ยยยยย!!”

เจ้าของดวงตาสีส้มกระชากผ้าห่มออก แล้วก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง มัน… มันเปลี่ยนไปจริงๆ! มันกลายเป็นชุดนอนบางๆสีน้ำตาล ผูกโบว์ข้างหลังเรียบร้อย ความยาวของมันแค่เข่า… ยิ่งมอง เพิร์ลก็ยิ่งเย็นต้นขา ลามไปจนถึงแนวกระดูกสันหลัง…

อะ… เอ่อ… อึก….

แปลว่า… ซิลก็ต้องเห็น…

“ท่านหญิง? ท่านเป็นอะไรไปคะ???”

“ฉันจะเป็นลม… ฮวนน่า…” เพิร์ลหน้าร้อนฉ่า ตัวสั่นระริก เหงื่อแตกพลั่ก กระพือผ้าห่มแทนพัด “ขอยาดม…”

“ค่ะๆๆๆ”

ภูติรับใช้สาวดีดนิ้ว เสกยาดมขึ้นมาให้นายหญิงของปราสาท อดีตเจ้าอาณานิคมรับมาดมได้สองทีก็ทนไม่ไหว วางยาดมลงกับพื้นเตียง แล้วยกมือสองข้างขึ้นมากุมหัวประดุจคนใกล้บ้า

“ฮวนน่า”

“คะ”

“ฉันทนไม่ไหวแล้ว ปิดหูซะ”

“คะ?”

ฮวนน่าขมวดคิ้วฉงน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหูอย่างงงๆ สัญชาติญาณโนมที่แฝงอยู่ในกายทำให้เธอเดาได้ว่าถ้าไม่ปิดตามที่นายหญิงสั่ง อาจจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นก็ได้!

แล้วมันก็เป็นจริงตามนั้น…!!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!”

เสียงกรีดร้องปานโลกแตกของนายหญิงประจำปราสาทดังสะเทือนเลือนลั่น ฮวนน่าที่หลับตาปี๋รู้สึกได้ถึงคลื่นความร้อนมหาศาลที่แผ่ออกมาโดยมีเพิร์ลเป็นศูนย์กลาง ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นแค่ไอธาตุไฟธรรมดาๆ แต่สักพัก… กลิ่นประหลาดก็ลอยมาแตะจมูก

เหมือน… จะเป็นกลิ่นไหม้ๆ…???

ภูติสาวลืมตาขึ้นน้อยๆ ก่อนจะเบิกโพลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า!

“กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ! เตียงไหม้!!”

    Micelle Jean