คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Hemera 16 : เพิร์ลสามารถคิดกฎเองได้ในเวลาฉุกเฉิน
Hemera 16 : เพิร์ลสามารถคิดกฎเองได้ในเวลาฉุกเฉิน
และแล้วก็มาถึงช่วงเย็นของงานแต่งงาน …จนได้
ในเมื่อเจ้าบ่าวไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน แต่เป็นถึงท่านเคาท์ซิลเวอร์ผู้โด่งดังและเกรียงไกรแห่งเฮสปาเนีย ดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างในงานจึงต้องยิ่งใหญ่ตระการตาสมฐานะตามไปด้วย
เคาท์แห่งเฮสปาเนียจัดการสวนของปราสาทให้กลายเป็นพื้นที่สำหรับงานเลี้ยงอย่างสมบูรณ์แบบ ท้องฟ้าถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นสีม่วงเข้มอมทองราวกับเทพนิยาย พลุงดงามถูกจุดขึ้นประดับท้องฟ้า โดยมีดวงดาวมากมายเป็นฉากหลัง ซุ้มต่างๆถูกจัดอย่างสวยงามด้วยดอกไม้หายาก ช้อนส้อมรวมทั้งจานชามทำจากทองคำแท้ เวทีมีนักดนตรีเวทชื่อดังจากทุกอาณาจักรแวะเวียนกันมามอบความสนุกสนาน มีน้ำพุที่พ่นน้ำหลากสีน่าตื่นใจประดับตามจุดต่างๆของงาน… แถมยังมีการส่งเทียบเชิญแก่บรรดาแขกชั้นสูงมากมายทั่วทุกอาณาจักร ประกาศศักดาความยิ่งใหญ่แห่งแคว้นปฐพีให้เฮเมาร่ารับรู้!
แต่…
“…”
เจ้าสาวของงานเอามือลูบท้อง ทำหน้าเครียด… แสดงความจิตตกยิ่งกว่าตอนลืมเอาการบ้านมาโรงเรียน…
น่าจะมีอะไรให้เจ้าสาวกินสักหน่อยนะ…
เพิร์ลไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว สถานการณ์บีบให้เธอต้องมาวุ่นวายอยู่กับการปั้นหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ต้อนรับแขกที่พากันเดินทางมาไม่ขาดสาย แถมพอจะเดินไปหยิบปลาหมึกราดซอสมากิน ก็โดนเถียนเถียน (ผู้แต่งตั้งตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเจ้าสาว) ปรี่เข้ามาดึงหมึกออกจากมืออย่างเหี้ยมโหด บอกว่าถ้ากินมันเข้าไป เครื่องสำอางจะเลือน หน้าจะเปื้อน พุงจะออก ไม่สวยสมกับเป็นว่าที่เคาท์เตส เธอจะต้องงดงาม ดูดีมีสกุลรุนชาติ และสง่าผ่าเผยเป็นที่หนึ่ง… จะกินปลาหมึกไม่ได้!
แหม! แล้วไอ้หน้าเหมือนลิงอุรังอุตังหิวข้าวแบบนี้มันสวยมากนักเรอะ!!?
แต่… หึ อย่างน้อยเพิร์ลก็มีสปิริตมากพอ ทุกคนยังคงเห็นเจ้าสาวคนสวยยืนยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่ตรงหน้าทางเข้า คอยทักทายบรรดาผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงร่าเริง ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนที่ไม่มีคน เธอแอบหลบหลังเจ้าบ่าว หยิบขนมปังที่ซ่อนอยู่มายัดเข้าปากกี่ชิ้นแล้ว
ถ้าถามว่าอร่อยมั้ย เพิร์ลจะตอบโดยไม่ลังเลว่าอร่อยมาก!
“เพิร์ล” ซิลเวอร์เรียก แอบส่งยิ้มให้เจ้าสาวที่ตั้งหน้าตั้งตาเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆอยู่ข้างหลังตน “ระวังปากเปื้อนนะ”
หญิงสาวพยักหน้า บอกทางสายตาเป็นนัยๆว่า ‘รู้แล้วน่า’
“เห็นฉันเป็นบังเกอร์?”
“ไม่” เจ้าสาวคนสวยกลืนขนมปังลงคอ ก่อนจะหมุนตัวกลับมายืนข้างกายซิลเวอร์ตามเดิม “เป็นหลุมหลบภัย”
ท่านเคาท์หัวเราะ ยื่นหน้ามาใกล้ ก่อนจะใช้มือยืดแก้มเจ้าสาวเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “ต่างกันตรงไหน?”
“เดี๋ยวแป้งหลุดน่า”
เพิร์ลรีบยกมือขึ้นมาเกลี่ยแป้งบนหน้าตัวเอง พอเดาว่ามันน่าจะเข้าที่เข้าทางแล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
เธอไม่ใช่คนห่วงสวยเลยสักนิด… พูดเรื่องเครื่องสำอางไปก็ไม่รู้เรื่อง แม้แต่สระผมยังขี้เกียจ เอาง่ายๆ สมัยล่าอาณานิคมเธอแทบจะเอาเหงื่อมาอาบด้วยซ้ำ …แต่นี่มันงานแต่งงาน ทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบ ถ้าเกิดหน้าเธอไม่เรียบเนียนเสมอกัน เถียนเถียนได้เสกเพนกวินเข้าท้องเธอแน่ๆ!
เฮ้ๆ เธอไม่ผิดนะ! คนยืดแก้มต่างหากที่ผิด!
“ท่านเคาท์แห่งเฮสปาเนียคะ”
นินทาในใจได้ไม่ทันไร นักบวชสาวแห่งวิหารจันทราก็มาปรากฏตัวตรงหน้า เจ้าหล่อนยิ้มหวาน แล้วย่อตัวลงถอนสายบัวให้ทั้งคู่อย่างอ่อนช้อย
“ขอให้เทพแห่งแสงจงอวยพรให้ท่านและ…” เถียนเถียนหันมายิ้มนุ่มนวลให้เพิร์ล “เพิร์ลลิโซเร่เพื่อนรัก ขอให้มีความสุขในชีวิตคู่นะจ๊ะ”
จู่ๆ ‘เพิร์ลลิโซเร่เพื่อนรัก’ ก็รู้สึกคันแขนยิบๆ คล้ายกับว่ามีผดผื่นขึ้นกะทันหัน อยากจะตอบไปว่า ‘อย่ามาสร้างภาพ’ แต่ก็เกรงใจ
“เป็นเกียรติมากครับ” ซิลเวอร์พยักหน้ารับ ดวงตาสีฟ้าสะท้อนภาพพลุบนฟ้า เมื่อเห็นดังนั้น เถียนเถียนก็ระบายยิ้มอ่อนหวาน…
หากมองตามเพิร์ลไปอีกด้าน จะเห็นนักปราชญ์ซันชาริโอ้ที่เถียนเถียนแอบปลื้มยืนอยู่ใกล้ๆ พนันได้เลยว่าเถียนเถียนต้องกำลังแสร้งทำตัวนุ่มนิ่ม เพื่ออ่อยท่านนักปราชญ์อยู่แน่ๆ!
“จ้ะ…”
อดีตเจ้าอาณานิคมมองเพื่อนตัวเองด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย ตอนนี้… เถียนเถียน หรือโรซาลูน่าแห่งวิหารจันทราอยู่ในชุดราตรียาวเฟื้อยสีขาวอมน้ำเงิน กระโปรงแหวกสูงจนถึงสะโพก เสื้อก็บางจนเห็นเนื้อใน… มีแค่รอยปักรูปดอกไม้เล็กๆ ที่พอจะบัง…เอ่อ หน้าอกได้บ้าง
ช่างเถอะ ว่าแต่หล่อนเอาเพนกวินไปซ่อนไว้ไหนแล้วละ?
“นี่” ลูซี่ เพื่อนเจ้าสาวอีกคนแทรกฝูงชนมาหา ก่อนจะยื่นสมุดที่ทำจากคริสตัลสีม่วงเล่มหนึ่งให้ “สมุดรวมคำอวยพรจากเพื่อนๆ ASC สายภาษาโบราณ”
หืม?...
ASC หรือสถาบันอาร์เธเนีย เซร่า คูแวนต้า (Artenia Sera Couventa) เป็นโรงเรียนเก่าของเพิร์ลเอง อา นี่มันเหนือความคาดหมายจริงๆ! ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเขียนคำอวยพรให้เธอด้วย!? ทั้งๆที่สมัยเรียนเธอออกจะไม่เด่นไม่ดังแถมแค่นั่งเฉยๆ ก็ยังอุตสาห์มีคนนินทาแท้ๆ!
เมื่อเพิร์ลรับมา ลูซี่ก็พูดต่อ “คำนำเขียนโดยเลดี้พาเช่”
“…”
เพิร์ลขนลุกซู่ เก็บสมุดเล่มนั้นลงทันที
“นาซกับเพ่ยละ?”
“นาซีกินซาลามี่อยู่ตรงนั้น เพ่ยคุ้มกันเจ้าหญิงอยู่” ลูซี่ชี้นาซี ก่อนจะตามด้วยเพ่ยเซียนตามลำดับ “ไอ้นาซีมีคนมาขอเต้นรำหลายคนแล้วแต่มันสนใจแต่ซาลามี่ บ้ามาก”
ซิลเวอร์ดูภาคภูมิใจ “ซาลามี่เฮสปาเนียอร่อยนะครับ”
เพิร์ลชะเง้อหานาซี …วันนี้นักฆ่าสาวแห่งความมืด เพื่อนซี้ของเธอก็ยังสวยจับตาเหมือนเคย นาซีอยู่ในชุดราตรีเกาะอกสีม่วง ดันอกดูมๆ ล้นทะลักเกินหน้าเกินตาเจ้าสาว เส้นผมสีดำอมน้ำเงินถูกปล่อยเคลียหลัง ประดับด้วยมงกุฎเล็กๆ สีทองอย่างสวยงาม ไม่แปลกใจที่จะมีคนมาขอเต้นรำ
หลังจากนั้นทุกคนก็เปิดวงคุยกันยาว ผสมกับนินทาชาวบ้านไปพักใหญ่ แล้วจึงเปลี่ยนเป้าหมาย หันมารุมสัมภาษณ์เจ้าบ่าวแทน
และพอได้คุยกันตรงๆ เพื่อนๆ ในกลุ่มก็เห็นพ้องกันว่าซิลเวอร์เป็นผู้ชายที่คุยง่าย ยิ้มเก่ง แถมยังนิสัยดี เขาเป็นอีกคนที่เอาเพิร์ลอยู่ ดังนั้น เมื่อได้จังหวะ ลูซี่ก็เอื้อมมือมาตบบ่าเพื่อนรักแปะๆ แล้วฉีกยิ้มให้เจ้าบ่าว
“ฝากเพิร์ลด้วยน้า ท่านเคาท์”
“วางใจได้ครับ”
“ถ้ามันงอแงก็ตีมัน” จอมเวทแห่งสายน้ำทำมือขึ้นลงประกอบ “ตีๆๆๆ ตีให้ตาย”
“อ้าว ลู!”
อดีตเจ้าแห่งไฟขยับมือ เตรียมจี้เอวลูซี่ที่บ้าจี้ที่สุดในกลุ่ม ทว่าประมาทสุดยอดจอมเวทแห่งสายธาราเกินไป ลูซี่เพียงขยับปลายนิ้ว ก็มีหยดน้ำยักษ์ขึ้นมากันเอาไว้ เพิร์ลจึงได้แต่ทำหน้ามุ่ยตามประสาคนเกลียดเวทน้ำ แล้วจึงชักมือกลับอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก
“จำไว้เลยนะ ฉันจะอาฆาต ฉันจะแย่งดาร์คช็อกโกแลตแกให้หมด!!”
ซิลเวอร์ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดหัวเราะเบาๆ โอบเอวเพิร์ล แล้วระบายยิ้ม
“ตีไม่ลงหรอกครับ” ชายหนุ่มว่า ม้วนปลายผมเพิร์ลขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเอง “เพิร์ลของผมน่ารักขนาดนี้”
อดีตนักล่าดินแดนในชุดเจ้าสาวลอบเม้มปากขณะหันหน้าไปทางอื่น พยายามเตือนตัวเองซ้ำๆ ว่าต่อให้มันคาดเดาไม่ได้แค่ไหนก็ตาม เธอก็ควรจะทำใจปลงๆ และปรับตัวให้ชินกับเรื่องแบบนี้ได้แล้ว
แต่มันก็พูดง่ายทำยากละนะ… ซิลเวอร์เป็นคนยากแท้หยั่งถึง ลึกล้ำจนเพิร์ลเดาทางอะไรไม่ค่อยได้ เชื่อได้เลยว่าในหัวเขามีวิธีรุกเข้าหาเธออีกเป็นร้อยๆวิธี นั่นละที่น่ากลัว!
“โอ้ รักกันดีนี่…” ลูซี่พูดนิ่งๆ ไม่รู้ว่าประชดหรือพูดจริงเหมือนกัน
“แล้ววันนี้เพิร์ลดูเป็นไงบ้างคะท่านเคาท์?” เถียนเถียนจับไหล่เพิร์ลจากด้านหลัง แล้วหมุนร่างนั้นให้หันหน้าเข้าหาซิลเวอร์ “เราเลือกชุดเจ้าสาวกันเป็นชั่วโมงเลยนะคะ”
ในวันนี้หญิงสาวผมสีดำอยู่ในชุดเจ้าสาวเกาะอกสีแดง ตามประสาชาวเฮเมร่าที่ไม่นิยมชุดแต่งงานสีขาว… บนเนื้อผ้าประดับอัญมณีเม็ดเล็กๆ ชวนจับตา ชายกระโปรงมีระบายฟูฟ่องสอดรับกันเป็นชั้นๆ มีผ้าคลุมผมตาข่ายสีทับทิมแซมดอกกุหลาบคลุมอยู่บนศีรษะ บนลำคอสวมจี้คริสตัลสีแดงเข้ากับชุด โดยปกติ เพิร์ลเป็นคนสวยมากอยู่แล้ว ยิ่งมาอยู่ในชุดที่ราวกับเป็นเจ้าหญิงแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คนเป็นเจ้าบ่าวอดพยักหน้ารับไม่ได้
“สวยมากเลยครับ”
“สวยสิคะ แหม แล้วยิ่งเป็นตอนเต้นรำนะ จะเด็ดมากกก”
แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้นราวกับรู้เวลา เมื่อได้ยินดังนั้น แขกเหรื่อทั้งหลายต่างพร้อมใจกันถอยฉาก เว้นตรงกลางเอาไว้เป็นฟลอร์เต้นรำสำหรับเจ้าหญิงและเจ้าชายของงาน
ซิลเวอร์โค้งตัวลงเป็นการเชื้อเชิญ เมื่อเห็นดังนั้นเพิร์ลจึงโค้งตัวลงบ้าง โดยเอามือซ้ายไพล่หลัง มือขวาทาบหน้าอกซ้าย… เป็นการตอบรับที่ถูกต้องสำหรับกุลสตรี
…
เฮ้ย!?
เธอกับเจ้าบ่าวอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนที่เพิร์ลจะทำเนียน ตีหน้านิ่งๆ ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ใดๆ ทั้งสิ้น แล้วแตะมือเขา จากนั้นก็เชิดหน้าสง่างามตรงไปกลางฟลอร์ โดยเมินเสียงรอบข้างที่เหมือนจะวิจารณ์ทำนองที่ว่า ‘เจ้าสาวแมนมาก’ ไปได้อย่างหมดจด
“เมื่อกี้?”
“อ๋อ มันเป็นวัฒนธรรมของฟานาทอสน่ะ”
อืม ใช่ เธอแหล แหลหน้าด้านๆ เลยด้วย…
โชคดีที่ซิลเวอร์ไม่ใช่พวกชอบซักไซ้ถามโน่นถามนี่ บวกกับเสียงวิจารณ์ที่เงียบลงตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ ประเด็นที่ว่านี้จึงจบลงไปได้อย่างง่ายดาย ทุกสายตาต่างจับจ้องยังบ่าวสาวที่อยู่กลางฟลอร์ ไม่นาน ดนตรีก็บรรเลง…
เมื่อเสียงดนตรีกังวานขึ้น ม่านออโรร่าบางๆ ก็ปรากฏบนท้องฟ้า มันพลิ้วสะบัดและเปลี่ยนสีสันไปตามท่วงทำนองของดนตรี เกิดเป็นภาพที่สวยงามดุจภาพฝัน
ตามธรรมเนียมของชาวเฮเมร่า หากเป็นพิธีแต่งงาน ต้องให้คู่บ่าวสาวออกมาเต้นรำเป็นการเปิดฟลอร์ก่อน คู่อื่นห้ามเต้นแทรกจนกว่าเพลงแรกจะจบ เพราะเป็นแบบนี้… เพิร์ลจึงต้องมีสมาธิมากเป็นพิเศษ เพราะมีแค่คู่เธอคู่เดียวที่เด่นอยู่กลางลาน พลาดขึ้นมามีหวังถูกนินทายันลูกเบญจเพส ผิดกับท่านเคาท์คนเก่งที่ดูจะชาชินกับเรื่องพวกนี้ ซ้ำยังชอบรั้งตัวเจ้าสาวเข้ามาใกล้ๆ แบบเนียนๆ อยู่เรื่อย พอมองหน้าก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง แถมยังส่งยิ้มน่าปวดหัวใส่ แต่ พอผ่านไประยะหนึ่งหญิงสาวก็เริ่มชิน
ทั้งคู่หมุนไปรอบๆฟลอร์ ชายกระโปรงสีแดงสดเคลื่อนไหวตามจังหวะการขยับตัวของเพิร์ลอย่างสวยงาม เสียงดนตรีอ่อนหวานช่วยขับกล่อมให้ภาพตรงหน้าดูราวกับหลุดออกมาจากความฝัน …สะกดทุกสายเอาไว้ได้เป็นอย่างดี
“เก่งขึ้นนะ”
ชายผมเงินเอ่ยชม ยื่นมือไปด้านหน้า รอให้เธอหมุนเสร็จรอบหนึ่งแล้วจึงรวบเอวกลับเข้ามาประชิด
“ฉันไปเรียนเต้นรำมา” หญิงสาวขยับตัวไปตามจังหวะ “กับเถียน… ยัยนั่นชอบนับจังหวะแปลกๆ”
“ยังไงละ?”
“ก็อย่างเช่น… หนึ่ง – สอง – สาม – สี่ – เอ็ง - เหยียบ – ตรีน – ตู”
ท่านเคาท์แห่งเฮสปาเนียเผยยิ้มขบขัน ยกมือขึ้นให้เพิร์ลหมุน จากนั้นก็เข้ามากอดจากด้านหลังโดยไม่ลืมขยับตัวตามท่วงทำนอง
“ฉันชักเบื่อแล้วสิ”
“เดี๋ยวเพลงก็จบ ฉันก็ปวดเท้า”
“หึ…”
ซิลเวอร์หัวเราะในลำคอ ค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาชิดแผ่นหลังของเธอมากขึ้น ชิดมากพอที่จะรับรู้ได้ถึงเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย
…แล้วเขาก็ดีดนิ้ว
พรึ่บ!
ไม่ทันกระพริบตา เพียงแค่สิ้นเสียงนั้น ทุกอย่างก็มืดสนิททันที!
“เฮ้ย! อะไรเนี่ย!?”
“ไฟดับเหรอ?!”
ตอนแรกเพิร์ลนึกว่าตัวเองตาบอดเฉียบพลัน หญิงสาวเกือบจะทรุดตัวลง ก้มหน้าก้มตาสวดวิงวอนต่อเทพเจ้าให้เมตตาประทานดวงตาคืนมาให้เธอแล้ว แต่ไม่นานเธอก็เข้าใจว่ามันไม่ใช่… ถ้าบอดก็ต้องบอดกันทั้งงาน เพราะเธอได้ยินเสียงแสดงความงุนงงจากบรรดาแขกที่เหลือดังระงมไปทั่ว ฉะนั้น เหตุผลที่ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดจึงมีข้อเดียว!
ไอ้… ไอ้หัวเงินนี่จงใจดับไฟงานชัวร์ๆ!!?
“มีที่หนึ่งอยากให้ไป”
เสียงนุ่มทุ้มที่แสนคุ้นเคยของเจ้าบ่าวหนุ่มดังข้างหู เอ่ยประโยคที่น่าสงสัยสุดๆ ออกมาจนคนฟังเกือบผงะหัวฟาดพื้น
“ฮะ อะไร!?”
หมับ!
เขาถือโอกาสช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มท่ามกลางความมืด ปล่อยเสียงเซ็งแซ่นั่นไว้เบื้องหลัง สิ่งที่อยู่เหนือการคาดเดาทำให้เพิร์ลสติกระเจิดกระเจิง ต่อมวิตกจริตที่ไม่ได้ทำงานมานานพลุ่งพล่านทันที
“นายจะอุ้มฉันไปฆ่าเรอะ!!!”
“ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า”
“แล้วอุ้มเพื่อ…!?” ปลายเสียงสะดุดเมื่อถูกอีกฝ่ายกระชับแขนแน่นขึ้น “ซิล นายจะทำอะไรกันเนี่ย!!”
“บอกก็ได้” เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีก “เข้าหอไง”
ม ไม่นะไม่! ไม่!!
เพราะทุกอย่างมืดไปหมด แถมสติยังเตลิดเปิดเปิง เพิร์ลจึงมองเส้นทางไม่ค่อยเห็นนัก หลังจากไม่แน่ใจนักว่าผ่านไปนานแค่ไหน น่าจะสักครู่หนึ่ง พอรู้ตัวอีกทีเธอก็ได้ยินเสียงปิดประตูแล้ว
โอ้แม่เจ้า! ไม่! ม่ายยยยย!
เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังสั่น สมองพยายามยามดึงสติที่กระจุยกระจายกลับมา แต่ก็ไม่เป็นผล
“ซิล โอ๊ย ฉันปวดท้อง…”
“…”
ซิลเวอร์เอียงคอยิ้มราวกับเป็นเรื่องสนุก เหมือนจะดูทางเธอออก เขาค่อยๆ วางร่างในชุดสีแดงลงบนเตียงเบาๆ ก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมเอาไว้… ดวงตาสีครามพราวระยับ จ้องมองลงมาราวกับจะดูว่าเธอจะทำอะไรต่อ
เสียงเตือนอันตรายหวีดแหลมในหัว เพิร์ลรีบคู้ตัว เอามือกุมท้อง กรีดร้องโหยหวนด้วยความทรมาน!
“อ๊ากกกกก ล แล้วฉันก็กำลังจะตาย! ฉันปวดท้องจนหายใจไม่ออกเลย! มีคนเสกตะปูเข้าท้องฉัน!!”
“หึ ผายปอดให้มั้ย?”
“จะบ้าเรอะ!” หญิงสาวลืมตัว ตวัดสายตาขึ้นไปมอง ก่อนจะผงะสุดตัวเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะปลดกระดุมเสื้อ “หยุด!!”
“…?” เขาเลิกคิ้ว รอยยิ้มยังไม่จางหาย
อดีตเจ้าอาณานิคมปิดหูปิดตา โพล่งออกไปเสียงดัง
“ที่ฟานาทอสมีกฎ ห้ามคู่บ่าวสาวมีอะไรกันหลังแต่งงาน!”
…
…
ทุกอย่างเงียบเป็นเป่าสาก…
เอ่อ แน่นอนว่าเธอแถ… อีกแล้ว…
แต่ความเงียบเป็นสัญญาณที่ดี เพิร์ลจึงเริ่มมั่วต่อไป “นายอาจจะไม่รู้ แต่มันมีกฎแบบนี้จริงๆนะ เป็นบัญญัติจากวิหารประจำเมือง มันแบบว่าแบบห้ามมีอะไรหลังแต่งงานเพราะแบบ… แบบมันฟืดฟาดมาก แล้วก็…”
“หยุดๆ” ซิลเวอร์ขัด สีหน้าเขาดูงงจริงๆ “…ฉันไม่เข้าใจตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว”
“…”
“แล้วคนฟานาทอสเขามีลูกกันได้ยังไง?”
เพิร์ลจะตอบว่าไปงมภูเขาไฟมาก็ไม่กล้า ดวงตาคมหลุบลง คิดว่าอย่างน้อยก็ขอถ่วงเวลาไปได้สักระยะหนึ่ง “…100 วันน่ะ ห้ามมีอะไรกันเป็นเวลาหนึ่งร้อยวัน”
อา… แล้วพอผ่านไปร้อยวัน เธอค่อยคิดหาทางรอดอีกทีแล้วกัน!
ชายหนุ่มผมเงินดูนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด เพิร์ลเห็นความไม่เข้าใจปรากฏในดวงตาของเขา และมันก็ชัดขึ้นเมื่อเข้าก้มหน้าลงมา มือจับปลายคางเธอไว้ แล้วประทับจูบลงบนริมฝีปาก...
แนบแน่น… เนิ่นนาน… ราวกับจะส่งต่อความรู้สึก
ผ่านไปเกือบๆ สิบวินาทีกว่าชายหนุ่มจะละริมฝีปากออก มือแกร่งลูบหัวเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะระบายยิ้มละมุนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“เอาเถอะ… ถ้าเธอยังไม่พร้อม ฉันรอร้อยวันก็ได้”
“…”
คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกหน่วงๆ ขึ้นมา ความรู้สึกผิดที่ไม่ทราบที่มาแน่นเต็มอก… เธอค่อยๆ ยันตัวขึ้นมานั่งบนเตียง จ้องมองเจ้าบ่าวของตนที่กำลังจะลุกไปอาบน้ำอย่างเงียบๆ
“ซิล…”
“?”
ร่างโปร่งหันมาตามเสียงเรียก เพิร์ลสูดลมหายใจเข้า ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะแขนเขาเบาๆ
“เรามีอะไรกันไม่ได้…”
“…”
“แต่นายกอดฉันได้นะ”
พูดจบหญิงสาวก็กลืนน้ำลาย แม้จะไม่พยายามแสดงออกว่ากำลังรู้สึกอย่างไร แต่กลับสังเกตได้ง่ายๆผ่านทางใบหน้าที่ระบายสีชมพูน้อยๆ
เจ้าของเส้นผมสีเงินขยับตัวเข้ามา ไม่นาน เขาก็อ้าแขน สวมกอดเธอเอาไว้แน่น
“…”
เพิร์ลกอดเขาตอบเบาๆ กำลังจะหลับตาลง ตั้งใจจะปล่อยให้เขากอดนานเท่าที่ต้องการ แต่ก็มีอันต้องลืมตาโพลงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อ… เมื่อ…เมื่อเกิดบางสิ่งที่ไม่คาดคิด!?
...ปลายจมูกซุกซนไล้ไปตามลำคอ พร้อมกับนิ้วเรียวที่ลากไปตามแนวสันหลัง กระตุกเชือกรัดคอร์เซ็ตของเธอจนเกือบหลุดออกมา ตามมาด้วยการกดจูบร้อนๆ ลงไปบนต้นคอราวกับจะแกล้งกัน
เธอไม่น่าไว้ใจเขาเลย!
ชายหนุ่มใช้ริมฝีปากสัมผัสข้างหูของหญิงสาว ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา ทว่าร้อนรุ่ม…
“…ไปอาบน้ำด้วยกันมั้ย?”
เพิร์ลผลักเขาออก แล้วปาหมอนกระแทกหน้า…!
“ไม่โว้ย!!”
ซิลไม่แสบค่ะ ไม่แสบเลย (?)
ตอนต่อไปจะเข้าสู่ช่วงสามีภรรยาฮาเฮแล้วนะคะ! ติดตามกันต่อไปนะ!
ความคิดเห็น