คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Hemera 14 : บรรยากาศดีๆ มีผลต่อการขอแต่งงาน
Hemera 14 : บรรยากาศดีๆ มีผลต่อการขอแต่งงาน
ชอบ…
ไม่นึกว่าแค่คำๆเดียวจะทำให้ชีวิตอันแสนซวยของเพิร์ลตะลึ่งตึ่งโป๊ะไปได้ขนาดนี้…
…ใจจริงก็อยากจะคิดว่าเขาล้อเล่นอยู่หรอกนะ แต่ด้วยสีหน้า แววตา ท่าทาง ทุกอย่างไม่มีวี่แววของการหยอกล้อแฝงมาสักนิดเดียว… ถ้าซิลเวอร์คิดจะแกล้งเธอเล่นจริงๆ ป่านนี้เขาคงหัวเราะก๊ากๆๆ ไปแล้ว ไม่มีทางยืนเฉยๆ เก๊กหน้าหล่อแบบตอนนี้แน่!
ไม่เอาน่า…
ถ ถ้าเธอตีหน้าเหี้ยม ประกาศไปว่าเธอนี่แหละอดีตเจ้าอาณานิคมแห่งไฟผู้ชั่วร้ายเลวทราม… ซิลเวอร์จะวิ่งหนีมั้ย? แล้วเธอจะได้เอาเรื่องนี้ไปบอกกับเจ้าหญิงฟีนิกเซียว่าว่าที่เจ้าบ่าวเผ่นแน่บหางจุกตูด! ดังนั้น… การแต่งงานจึงถือเป็นโมฆะ!! อา แผนนี้เจ๋งจริงๆ!
แต่จะให้เธอยืนประกาศท่ามกลางสาธารณชนปาวๆว่าเป็นเจ้าอาณานิคมแห่งไฟคงไม่ดี เพิร์ลรู้ว่าคนที่ไม่ชอบเธอในฐานะนักล่าอาณานิคมมีอยู่มาก ไม่เว้นแม้กระทั่งในเขตแดนแห่งสายลม โชคดีที่ไม่มีใครเคยเห็นหน้าเพิร์ลชัดๆ เนื่องจากใส่หน้ากากออกรบทุกครั้ง ไม่งั้นเธอคงโดนปารองเท้าใส่ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบเทมเพสเทียแล้ว
โชคดีที่ซิลเวอร์พาเธอออกมาจากฟลอร์เต้นรำก่อนที่ดนตรีจะเริ่มบรรเลงอีกรอบ เขาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับถูกเพิร์ลแทรกขึ้นเสียก่อน
“ซิล”
เขาหรี่ตา ทำหน้าสงสัย “หือ?”
หญิงสาวผมดำมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าคนรอบกายพากันจดจ่อกับงานเทศกาล ไม่มีใครปารองเท้าใส่หัวเธอแน่ เห็นอย่างนั้นเธอจึงตัดสินใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ที่พอจะได้ยินกันแค่สองคน
“ฉันเคยเป็นเจ้าอาณานิคมแห่งไฟมาก่อน… อาณานิคมที่นายเพิ่งได้นั่นแหละ”
เพิร์ลว่า แล้วเริ่มมหกรรมโฆษณาความเลวตัวเองเต็มที่
“นี่ฉันเลวนะซิล สมัยก่อนฉันไม่เลือกวิธีการเพื่อจะให้ได้เป้าหมาย ยึดเกาะนั้นตามด้วยเกาะโน้น เชียร์ให้เกาะนั้นเกิดการปฏิวัติเพื่อที่ตัวเองจะได้ครอบครองง่ายๆ… แล้วยังไปช่วยเกาะไรน์ทำสงครามกับเกาะโรต้า แล้วก็ฮุบมันทั้งสองเกาะเป็นของตัวเองอีกต่างหาก แล้วก็…”
“อ๋อ เรื่องนั้นฉันรู้แล้วละ”
“ฮะ??”
เพิร์ลที่หวังจะได้เห็นสีหน้าสะพรึงกลัว ไม่ก็คำพูดประมาณว่า ‘กรี๊ด! เธอมันชั่วร้ายเลวทราม ฉันไม่ชอบเธอแล้ว! ไปไกลๆเลยนะยะนังชะนี!!’ อะไรแบบนี้นิ่งค้างไปในทันใด…
เดี๋ยว… เดี๋ยวดิ!!
“รู้ได้ยังไงกันน่ะ?”
“หลายๆอย่างมันบอก”
ชายผมเงินยังคงทำหน้าไม่ทุกข์ร้อน ทุกอย่างที่อยู่นอกเหนือการคาดการณ์ทำให้เพิร์ลสติแตกกระเจิงทันที
“นายไม่เข้าใจเหรอ!!” ร่างบางเผลอขึ้นเสียง ลุกลี้ลุกลนจนคนตรงหน้ามองออก “ฉันเลวสุดๆ ตอนนี้ฉันอาจจะแค่กำลังหลอกนายให้ตายใจแล้วฉวยโอกาสฆ่าปาดคอนาย ฆ่าหั่นศพนาย หรือกระโดดงับคอนายขาดทีหลังก็ได้! พอนายตายฉันก็จะไปยึดเอาอาณานิคมของตัวเองกลับมา ทางสะดวกเห็นมั้ยละ?”
พอพูดจบ… เพิร์ลก็แอบคิดกับตัวเองในใจ
เออ แผนนี้เข้าท่าว่ะ…
ไว้ตอนหมอนั่นเข้าห้องน้ำ… เธอค่อยเสกมีดเพลิงขึ้นมา แล้วลอบแทงให้ตายคาที่ดีมั้ยนะ? เผาศพไม่ให้เหลือซาก แล้วค่อยบุกไปยึดอาณานิคมของตัวเองกลับมา ไม่ต้องสนหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น เพียงเท่านี้ก็ไม่ต้องแต่งงาน แถมยังมีโอกาสกลับมายิ่งใหญ่เหมือนเดิมด้วย…
แต่ว่านะ เธอจะไปเอาอาณานิคมที่เคยกบฏตัวเองกลับมาทำไมกัน? อยู่แบบนี้ก็สงบดี… ติดแต่ว่ารวยไม่เท่าสมัยไปขู่กรรโชกชาวบ้านเท่านั้น
ช่างมันเหอะ ช่างมัน เพิร์ลบอกตัวเอง เอาเรื่องแต่งงานให้รอดก่อนดีกว่า
คนตรงหน้าเธอไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน แถมยังยิ้มเหมือนเธอเพิ่งเล่าเรื่องตลก เฮฮาน้ำตาเล็ด ประเภทขำกลิ้งลิงกับหมา ไม่ใช่มหกรรมพล่ามยาวสาธยายความเลวตัวเองอย่างที่เพิร์ลจงใจจะทำ
“ถ้าเธอจะทำแบบนั้นก็คงทำไปนานแล้ว”
“นี่ฉันอาจจะยังอยู่ในขั้นตอนหลอกให้นายตายใจ…”
“อย่าใจร้ายนักสิเพิร์ล” ซิลเวอร์ยิ้มกว้างขึ้นอีก ค่อยๆ ประคองมือเธอขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง แล้วมองกลับมาด้วยดวงตาสีฟ้าสดที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เจ้าอาณานิคมแล้วยังไง? ฉันไม่มีสิทธิ์ชอบเธอเหรอ?”
เอ่อ…
จะต่อยังไงดีละเนี่ย…
มือของเขาอุ่น ทว่าให้ความรู้สึกแข็งแกร่งสมเป็นคนธาตุดิน เพิร์ลรู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อนผ่าว จนต้องรีบชักมือตัวเองกลับเพื่อไม่ให้มันร้อนไปมากกว่านี้
หญิงสาวไม่เคยเป็นถึงขนาดนี้มาก่อน… เธอไม่ใช่ผู้หญิงใสซื่ออ่อนต่อโลก ไม่ใช่เลยจริงๆ คาดว่าเป็นเพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนนอกจากพ่อที่เข้ามาใกล้ชิดเธอมากขนาดนี้ อา… ขนาดพ่อเธอ หลังจากเธอโตเป็นสาวแล้วก็ไม่เคยเข้ามากอดเธออีกเลย ไม่ต้องพูดถึงบอเซียส รายนั้นไม่เคยแม้จะได้จับมือเธอด้วยซ้ำ
เธอเปลี่ยนไปตั้งแต่อยู่กับซิลเวอร์ จนป่านนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเขากันแน่
เลิกเกลียดไปแล้ว… แต่ก็ไม่ได้ชอบ… ผิดกับเขาโดยสิ้นเชิง
“เรา…”
อดีตเจ้าอาณานิคมที่ตกอยู่ในภาวะสับสนพูดเสียงอึกอัก รู้ดีว่าสิ่งเดียวที่ตัวเองทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือการเปลี่ยนเรื่องไปซะ หยุดการสนทนาที่ทำให้ไม่เข้าใจตัวเองแต่เพียงเท่านั้น ก่อนที่มันจะส่งผลมากกว่าที่เป็นอยู่
“เราเดินเล่นกันต่อมั้ย?”
ขุนนางหนุ่มพยักหน้ารับ รอยยิ้มบนใบหน้ายังไม่คลาย
“ก็ได้”
เทศกาลฟลอเรนเดลมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เพิร์ลสนใจเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นน้ำพุที่มีดอกไม้ออกมา สวนดอกไม้ที่เต้นระบำได้ ไปจนถึงกลีบดอกไม้เวทที่ปลิวไปทั่วทั้งงาน แต่ต้องยอมรับว่าสีสันของงานจริงๆ ไม่ได้มีแค่ดอกไม้ แต่ยังรวมไปถึงดนตรีอันไพเราะที่บรรดานักดนตรีคณะต่างๆ จากทั่วทั้งเฮเมร่าพากันเดินทางมาตั้งซุ้มการแสดง บางซุ้มก็มีนางระบำในชุดสวยงามคอยให้ความบันเทิงด้วย
แต่ของกินก็น่าสนใจไม่แพ้กัน…
เพิร์ลที่เริ่มเหนื่อยจากการแวะดูโน่นนี่เป็นเวลาหลายชั่วโมงเดินไปซื้อมันฝรั่งทอดที่ทำเป็นรูปพฤกษานานาพันธุ์มากิน ตอนแรกเกือบลืมตัว ใช้เปลวไฟจ่ายไปตามความเคยชินที่ฟานาทอส แต่พอถูกแม่ค้าจ้องหน้าอาฆาต เตรียมเอาอีโต้สับหัว เธอก็ได้สติ รีบควักเหรียญในกระเป๋าออกมาจ่าย แล้วเดินไปหาซิลเวอร์ที่รออยู่บนม้านั่งทันที
อืม ก็นับว่าจุดที่ทั้งสองคนนั่งอยู่เป็นทำเลที่ดีไม่น้อย เพียงแค่มองตรงไปก็จะเห็นซุ้มการแสดงละลานตา สามารถเลือกดูได้ตามอัธยาศัย ถึงภาพจะเล็กไปหน่อยแต่ก็ดูได้ไม่ขัดใจอะไร
หญิงสาวเคี้ยวมันฝรั่งที่อยู่ในปาก มองไปยังนางระบำชุดแดงที่กำลังแสดงอยู่ไม่ไกล จากนั้นเผลอนึกไปถึงเพื่อนของตัวเองที่มีความสามารถคล้ายๆกัน
“ซิล นายรู้จักเถียนเถียนใช่มั้ย?”
เขาขมวดคิ้วน้อยๆ “โรซาลูน่าเหรอ?”
“นั่นแหละ ยัยนั่นเต้นระบำหน้าท้องเป็นด้วยนะ ปัจจุบันก็ยังเต้นอยู่”
ซิลเวอร์เลิกคิ้ว “โรซาลูน่าเป็นนักบวชไม่ใช่เหรอ?”
“ก็เป็นนักบวชที่ไม่ค่อยจะเป็นนักบวช… นี่ ในวิหารจันทรามีภาคีสี่หญิงสาวพรหมจารี คอยให้ยัยนั่นจิกหัวใช้ตอนกำลังแคะขี้ฟัน แล้วก็มีศูนย์เพาะพันธุ์เพนกวินเถื่อน เอาลูกเพนกวินมาใช้แรงงานนรกในวิหารด้วย แล้วยังมีคัมภีร์นิยายอีโรติค… ประตูลับไว้ส่องวิหารสุริยันข้างๆ… ชั้นใต้ดินมีซากเพนกวินที่ถูกใช้งานจนป่วยตายเต็มไปหมด…”
พอเม้าท์มากเข้าเพิร์ลก็เริ่มมันส์ มีครั้งหนึ่งเธอเคยเห็นเถียนเถียนชักกระตุก ลุกขึ้นมาเต้นระบำกลางวิหาร แล้วใช้ลูกเพนกวินแรกเกิดไปเก็บแก้วน้ำที่เจ้าหล่อนเผลอเตะหกทั้งๆที่สี่หญิงสาวพรหมจารีก็ยืนหัวโด่อยู่ข้างๆ แรงงานนรกอย่าบอกใคร น่าไปร้องเรียนกระทรวงคุ้มครองสัตว์แห่งเฮเมร่านัก!
ไม่รู้ว่าเถียนเถียนเก็บกดเพราะถูกเอามาประดิษฐานไว้ที่วิหารโดยไม่ได้ออกไปไหนรึเปล่า… แม่นักบวชทุศีลจึงได้มีวิธีแก้เบื่อประหลาดๆ… นอกจากแต่งนิยายอีโรติค อ่อยนักปราชญ์วิหารสุริยัน แล้วก็ระบำหน้าท้องให้คนกราบไหว้บูชาเพราะคิดว่าเจ้าแม่ประทับทรงเล่นแล้ว ก็มีงานผสมพันธุ์เพนกวิน เอาลูกเพนกวินตัวน้อยๆ แรกเกิด มาเป็นทาสนี่แหละที่เถียนเถียนชอบนัก…
เปลืองเงินจ้างสี่หญิงสาวพรหมจารีเป็นที่สุด!!!
“แล้วฉันก็มีเพื่อนอีกคนอยู่ที่วาราเนร่า (อาณาจักรแห่งสายน้ำ) ยัยนั่นชื่อลูซี่… เป็นจอมเวทอันดับหนึ่งแต่บ้าเกิร์ลกรุ๊ป มีอีกคนนึงชื่อนาซี ชอบกินซาลามี่ ฉันกับยัยพวกนั้นเคยไปโชว์ร้องเพลงด้วยกัน…”
พอได้พูดเพิร์ลก็เริ่มพูดยาว จงใจลืมเรื่องแต่งงานไปพักใหญ่ ซิลเวอร์นั่งฟังอย่างตั้งใจ มีการออกความเห็นบ้างเป็นระยะๆ สลับกับการพักกินมันฝรั่งเป็นช่วงๆ กว่าจะรู้ตัวก็หิวน้ำซะแล้ว
“ขอโทษ ฉันพูดมากไปรึเปล่า?”
“ไม่หรอก เล่าต่อสิ” ซิลเวอร์ยิ้ม “โชว์ร้องเพลงเหรอ? เป็นไงบ้างละ?”
“ฉันชอบร้องเพลงนะ ยิ่งได้โดดเรียนไปซ้อมยิ่งชอบใหญ่” เพิร์ลค่อยๆ ขยายความยาวๆให้ “ตอนนั้นฉันถูกเลดี้พาเช่ อาจารย์จอมเวทที่โรงเรียนจับไปโชว์ร้องประสานเสียงกับเพื่อนอีกหลายคน เป็นเพลงภาษาโบราณอะไรสักอย่าง นายน่าจะเคยฟัง เพลงเพราะดี แต่ตอนนี้ฉันหลอนมันไปแล้วละ”
ซิลเวอร์ยกศอกขึ้นเท้าคางตัวเองบนผนักพิงของม้านั่ง ดวงตาสีครามเป็นประกายเช่นเดียวกับเส้นผมสีเงินยามต้องแสงตะวัน
“ถ้างั้นเสียงเธอก็คงเพราะน่าดู …ร้องให้ฟังหน่อยได้มั้ย?”
“เพลงนั้นเหรอ? ฉันหลอนมันไปแล้วนะ”
“ถ้างั้นเอาเพลงอื่นก็ได้” ขุนนางหนุ่มต่อให้ “ฉันแค่อยากฟังเธอร้องเพลงเท่านั้นเอง”
เพิร์ลลิโซเร่ยิ้มแห้งๆ เอามือจับคอตัวเอง
“วันนี้เสียงฉันไม่พร้อม ไว้คราวหน้าละกันนะ”
“แล้วฉันจะรอ”
เพิร์ลจะพยักหน้ารับ แต่จู่ๆ หางตากลับเหลือบไปเห็นอะไรสักอย่างสว่างจ้าอยู่ข้างหลัง แค่หันหลังไปมองแวบเดียว แสงสว่างนั้นก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่นาน ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีครามสดใสก็ค่อยๆ กลายเป็นสีม่วงปนชมพูอ่อนๆ พร้อมกับเสียงโห่ร้องยินดีของคนทุกคนที่อยู่ในงาน และเสียงดนตรีที่ดูจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
เหอ? นั่นมันอะไรกันน่ะ?
ซิลเวอร์แตะบ่าเธอ พลางเฉลยให้อย่างรู้ใจ
“พลุดอกไม้กำลังจะเริ่มแล้วน่ะ”
พลุดอกไม้?
นี่เย็นแล้วเหรอเนี่ย?
น่าเสียดายที่เธอไม่มีนาฬิกา แต่เท่าที่รู้สึกได้ก็พอจะรู้ว่าเวลาน่าจะล่วงเลยมาแล้วไม่น้อย คาดว่าตอนนี้น่าจะบ่ายๆ ใกล้จะเย็นๆ ชาวบ้านถึงได้เริ่มจุดพลุดอกไม้กันตามธรรมเนียม
ท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีค่อยๆ มืดลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นสีน้ำเงินเข้มราวกับเป็นยามค่ำคืน ดวงดาวจำลองบนท้องฟ้าปรากฏขึ้นทีละดวงอย่างสวยงาม เรียกความสนใจจากผู้คนที่มาร่วมงานได้ไม่น้อย คณะดนตรีต่างๆพากันหยุดเล่น จ้องมองไปบนท้องฟ้า เหลือเพียงแค่เสียงดนตรีหวานหูที่น่าจะบรรเลงโดยเหล่าผู้ควบคุมงานโดยเฉพาะ
ซิลเวอร์กุมมือเธอเอาไว้ ก่อนจะพาเดินขึ้นไปบนสะพานไม้ที่อยู่ใกล้ๆนั้น จุดนี้ทำให้เห็นท้องฟ้าเบื้องบนได้อย่างชัดเจน ผ่านไปไม่นานก็มีคนหลายคนเดินขึ้นมาบนสะพานบ้าง ทั้งนี้ก็เพื่อหาทำเลดีๆ คอยดูพลุดอกไม้อันเป็นเอกลักษณ์สำคัญของเทศกาลในวันนี้
แสงสีทองสว่างวาบ วาดเป็นรูปกุหลาบกลางท้องฟ้าอย่างงดงาม กุหลาบนั้นไหวเอนราวกับต้องลม ก่อนที่กลีบดอกไม้เหล่านั้นจะปลิดปลิวออกจากขั้ว ร่วงลงสู่พื้นดินอย่างอ่อนช้อย โดยสิ่งที่โปรยปรายลงมาไม่ใช่แสงสว่างอย่างตอนเริ่มแรก แต่เป็นกลีบกุหลาบจริงๆที่ส่งกลิ่นหอมละมุนไปทั่ว
“โห…”
ไม่นาน บนท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยลวดลายอันแสนวิจิตรของดอกไม้ต่างๆ เมื่อดอกไม้เหล่านั้นกระจายตัวออก กลีบดอกจริงๆ ก็จะร่วงลงมาสู่พื้นอย่างงดงาม พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่แผ่ไปทั่วบรรยากาศ บางครั้งดวงดาวประดิษฐ์บนท้องฟ้าก็พากันแตกออกเป็นละอองแสง ทอประกายแจ่มจ้าดั่งพลุขนาดย่อม ตระการตาจนยากจะละสายตาไปได้
บรรยากาศของงานน่าตื่นตาเสียจนเพิร์ลลืมไปว่าอีกฝ่ายกำลังกุมมือของตนอยู่ ดวงตาสีส้มมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แสงระยับสะท้อนในดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของหญิงสาว
ซิลเวอร์ที่หันมามองอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะจับมือเธอแน่นขึ้นอีก
“เธอเชื่อมั้ยว่าเมื่อก่อนฉันไม่เคยมีคนรัก…?”
หญิงสาวผมดำละสายตาจากภาพเบื้องบน ขมวดคิ้วมองคนข้างกายอย่างฉงน “นายน่ะเหรอ?”
ไม่เคยมีคนรัก? หล่อๆรวยๆอย่างซิลเวอร์เนี่ยนะ?
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองพลุบนท้องฟ้า ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็เริ่มเอ่ยปากเล่าด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน
“สมัยวัยรุ่นฉันทำตัวเหลวแหลกมากกว่าที่เธอคิดนะเพิร์ล… ตำแหน่งเคาท์แห่งเฮสปาเนียเป็นเหมือนภาระที่หนัก… หนักจนฉันในตอนนั้นรับไม่ไหว”
“…”
“ฉันต้องเรียนทุกอย่างมากกว่าที่ทุกคนเรียนกัน ทั้งต่อสู้ ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ เวทมนต์ คาถา อาคมมนตราต่างๆ ไปจนถึงหลักในการปกครอง แรงกดดันจากคนรอบข้างก็มหาศาล ผ่านไปนานๆเข้ามันก็กลายเป็นความเครียด”
“…”
“ฉันทะเลาะกับพ่อ แล้วก็ลงเอยด้วยการทำตัวสำมะเลเทเมา ดื่มเหล้า นอนกับผู้หญิงเป็นว่าเล่น ไม่เคยคบใครเป็นคนรัก จะมีก็แต่ร่วมเตียงด้วยตอนกลางคืน แถมยังไม่ซ้ำหน้าทุกวัน…”
เพิร์ลลอบกลืนน้ำลายอึก
คำกล่าวที่ว่าซิลเวอร์เป็นเพลย์บอย มีที่มาแบบนี้เองสินะ?
อดีตเจ้าแห่งไฟหันมามองหน้าเขาตรงๆ ใช้น้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าทุกครั้ง
“ซิล…”
“พอผ่านไปพักใหญ่ๆ ฉันก็คิดได้ ก็เลยเลิกทุกสิ่งทุกอย่าง” ชายหนุ่มระบายยิ้มจางๆ “หันมาตั้งใจเรียน แล้วก็ขึ้นรับตำแหน่ง ไม่นึกว่าหลังจากผ่านไปไม่กี่ปี… ฉันจะได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านหนังสือ…”
พอถึงตรงนี้เขาก็หันมายิ้มให้ เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ดวงดาวบนท้องฟ้าแตกออกมาเป็นละอองสีทองระยิบระยับ น่ามองราวกับต้องมนต์
“เป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเลยละ…”
พลุบนท้องฟ้าแตกตัวลงมาเป็นดอกไม้หลากสีอีกครั้ง แสงสีสวยงามสะท้อนบนพื้นผิวน้ำ แต่งแต้มทุกหนแห่งในเทมเพสเทียให้เต็มไปด้วยสีสันตระการตา…
“เพิร์ลลิโซเร่ เบรเวล…” ร่างสูงย้ำอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหนักแน่น “ฉันชอบเธอ”
อา…
เพิร์ลยืนสูดลมหายใจเข้า เม้มปากตัวเองเบาๆ ความสงสัยที่ห่างหายไปนานกลับมาอีกครั้ง…
ไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่ได้ชอบ…
จริงๆ แล้ว… เธอรู้สึกยังไงกับเขากันแน่…
จังหวะนั้นเองที่ฝ่ายตรงข้ามช้อนคางเธอขึ้นมา… ไม่มีอะไรต้องพูดอีกต่อไป เขาสัมผัสแก้มเธอเบาๆ สบตากันเงียบๆ ก่อนที่ระยะห่างระหว่างเขาและเธอจะน้อยลงเรื่อยๆ…
แต่ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะเข้าประกบกัน เพิร์ลก็หันหน้าหนี เอามือดันอกคนตรงหน้าเบาๆ ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงก่ำส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ
“หึ…”
ท่านเคาท์คนดีหลุดหัวเราะทันที เขาจับมือฝ่ายตรงข้ามขึ้นมาจุมพิตเบาๆ …ท่ามกลางดอกไม้ที่โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า และเสียงดนตรีที่ดูเหมือนจะเป็นใจกว่าที่คิด…
ซิลเวอร์สบตาเธอ แล้วประกาศออกมาอย่างชัดเจน
“แต่งงานกันนะ”
หมายเหตุ : ไรท์ไม่ได้หายไปไหนค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะดองด้วย ไรท์แค่ถูกการเรียนซัมเมอร์กักขังหน่วงเหนี่ยวเอาไว้ TwT ตอนนี้เอาค้อนมาทุบไหแล้วค่ะ!
ไรท์เตอร์ขึ้นย่อหน้าให้แล้วนะคะ จะได้อ่านกันง่ายๆ =w=b
ความคิดเห็น