คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Alphabet 8 : เรย์ เดอร์ ฌางยี
Alphabet 8
เรย์ เดอร์ ฌางยี
เศร้าอะ… ข้านึกว่าคืนแรกที่มหาวิหารจะมีงานเลี้ยงต้อนรับอะไรพวกนี้ซะอีก…
ดูดิ ข้าอุตสาห์นอนเกาพุงรอ ปรากฏว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ข้าที่ทนหิวมื้อดึกไม่ไหวก็เลยกระชากปีกคิวปิดที่บินผ่านหน้าต่างห้องไปมาถาม แล้วก็ได้คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ แต่ทำร้ายจิตใจม้ากมากกว่า…
‘งานเลี้ยงต้อนรับเหรอขอรับ? ของแบบนั้นไม่มีหรอกขอรับท่าน G!’
เจอแบบนี้เจ็บใจมั้ยละ!
แล้วเจ้าคิวปิดนั่นก็บอกอีกว่าให้ข้ารีบนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำอะไรสักอย่างที่มหาวิหารวิเวียน่า แล้วมันก็บินไป ปล่อยให้ข้าเอามือกุมท้องที่ร้องโครกครากเดินกลับไปนอนที่เตียงนอนอย่างช้าๆ โดยมีเสียงเห่าของเจ้าหมา เจ้าฮูก และเจ้าฟีนิกซ์ร้องกล่อมนิทรา อ้อ มีเสียงมารินน์หัวเราะ ‘เหอๆๆๆ’ ลอยมาเป็นระลอกๆด้วย แต่นั่นยังไม่ทรมานเท่าความรู้สึกโล่งโจ้งที่กระเพาะสักนิด! โว้ยยยยยยย หิววววววววว ข้าหิวมากกกกกกก!!! แต่ข้าทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนรอให้เช้า แง้งงงง!!!!
โอเค ย้อนอดีตกันมาพอแล้ว กลับมาสู่ปัจจุบัน…
วันนี้ข้าตื่นเช้ากว่าปกตินิดหน่อย พอกินอิ่มก็นั่งรอสมาชิกคนอื่นๆที่ห้องนั่งเล่น สักพักแต่ละคนก็ทยอยๆลงมากัน …แต่ละคนตื่นเช้าใช้ได้นะเนี่ย บางคนตื่นเช้ากว่าข้าอีกมั้ง เพราะนี่ข้าตื่นไวกว่าปกติเพราะหิว ถ้ากินอิ่มปกติละก็ ข้าอาจจะตื่นสายกว่านี้ก็ได้ เข้าทำนองหนังท้องตึงหนังตาหย่อย เอ๊ย หย่อน
เออ แล้วทำไมเมื่อคืนข้าไม่ลงมาหาอะไรกินที่ครัวฟะ?
อ่า… ไม่รู้ดิ…
“ไง มิร่า!!”
“โอ้ หวัดดีโนอา!”
หญิงสาวผมดำลอนเดินออกมาจากหลืบหนึ่งของบ้านพักอย่างช้าๆพลางส่งยิ้มเป็นการทักทาย พอข้าทักตอบ นางก็ยิ้มรับอีกครั้ง แล้วทำท่าจะเดินไปหาอะไรที่ครัวกินเหมือนคุณลุงเพลัวร์และเอ็มม่าที่ลงมาก่อนหน้านี้ แต่จู่ๆก็มองมาที่ข้าเหมือนมีเรื่องอะไรอยากจะคุยสักอย่าง
“เฮ้ยๆ มิร่า!”
“หา?”
“ห้องเจ้าเป็นไงบ้าง?”
“ห้องข้าน่ะเหรอ” ข้าพูด “มีหมาหนึ่งกับนกสอง เจ้าละ?”
“ลาวา ต้นไม้พิษ ผี ประตูนรก น้ำกรด น้ำแข็ง”
ฮะ!!!? อะไรนะ!!!
แต่ไม่ทันจะได้ถาม โนอาก็หายไปในครัวซะแล้ว ได้แต่ปล่อยให้ข้านั่งอึ้งเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว บ้าชะมัด เล่นมีเรื่องให้อึ้งตลอดเลย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ข้าอึ้งไปกี่รอบแล้วฟะเนี่ย!?
…แต่ ถ้าห้องนอนโนอามีไอ้เจ้าลาวา ต้นไม้พิษ แล้วก็บลาๆๆๆ อะไรแบบนั้นจริงๆ ข้าว่าห้องข้าแลดูปกติไปเลยฟ่ะ… คุณพระช่วย!! ในห้องนอนมีลาวาด้วย! นั่นห้องนอนหรือแดนพิศวงฟะนั่น!!? แล้วมันเอามาจากไหน อ๋อ โนอาอยู่ห้องเดียวกับเบโรนิก้า เบโรนิก้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ หาของพวกนี้ได้สบายๆอยู่แล้วสินะ…
เหอะๆๆ มารินน์ ข้ารู้สึกรักเจ้าขึ้นมากระทันหัน…
หลังจากเวลาเวลาผ่านไปไม่นานนัก เจ้าคิวปิดก็สะแหลนหน้ามาบอกให้พวกข้าทุกคนไปที่ห้องประชุมใหญ่ เราจะเริ่มเล่าเรียนเกี่ยวกับการเป็นอัลฟาเรียนกันอย่างจริงจังในวันนี้ เฮ้ๆ ถ้าเจ้าคิวปิดพูดจริง งั้นก็แปลว่าวันนี้ข้าจะได้เรียนเกี่ยวกับการเป็น G แล้วใช่มะ!!!! ใครไม่อยากเป็นอัลฟาเรียนข้าไม่รู้ไม่สน ข้าบอกแล้วไงว่าการเป็น G หรือม้าศึกแห่งอัลฟาเรียนคือชีวิตของข้า ข้าพร้อมจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อมัน และตอนนี้ก้าวที่สองของการเป็น G ได้มาถึงแล้ว!! โอ๊ย ดีใจ!!
และนั่น ก็เป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมข้า มิร่า แฟลร์ธาเวย์ถึงได้มานั่งจุมปุ๊กอยู่ในห้องเรียนขนาดใหญ่เว่อร์ในตอนนี้…เอ่อ เมื่อกี้คิวปิดมันเรียกว่าห้องประชุมใหญ่สิเนอะ โอเค เรียกตามนั้นก็ได้ เอาเป็นว่าข้านั่งอยู่ในห้องนั้นแหละ รอบๆมีพวกพิเอต้านั่งอยู่ ข้านั่งข้างมารินน์กับโนอา ส่วนคนอื่นๆก็อยู่แถวๆนั้นละ ใกล้ๆกัน เนี่ย ขนาดข้านั่งอยู่เกือบจะหน้าสุดยังได้ยินเสียงเจ้าพวกที่อยู่หลังห้องคุยกันเล้ย! แต่เท่าที่ฟังๆดูแล้วไม่ใช่เรื่องของกิน… ดังนั้น ข้าไม่สนเฟ้ย!
พวกเจ้าน่าจะรู้ว่าตอนนี้ข้าว่าง เพราะฉะนั้น ข้าจะพล่ามยาวละนะ
อืม… เท่าที่ข้าสังเกตดูนะ เจ้าห้องนี่ค่อนข้างใหญ่มากเลยละ ใหญ่กว่าลานชุมนุมที่หมู่บ้านข้าอีก ตกแต่งด้วยหินอ่อนสีขาวเป็นส่วนใหญ่ (ข้าว่าสภาเทพบ้าๆนั่นต้องผลิตหินอ่อนขายเป็นรายได้เสริมแหงๆ!!) แบ่งเป็นสองโซนใหญ่ๆ มีส่วนที่เป็นที่นั่ง 26 ที่แบบครึ่งวงกลมสำหรับเหล่าอัลฟาเรียนแบบพวกข้า ส่วนตรงหน้าสุดถูกเว้นไว้เป็นที่ว่าง มันกว้างพอที่จะตั้งโต๊ะอาหารแบบฟูลคอร์สได้ประมาณสามสี่โต๊ะ ว่าแต่… พูดถึงฟูลคอร์สแล้วข้านึกถึงซุปหอยทากเอสคาโก้ที่พวกผู้ลากมากดีชอบกินกันแฮะ… เขาว่ามันอร่อยเหาะ แต่หอยทากที่ไหนรสชาติมันก็น่าจะเหมือนกันรึเปล่าฟะ? อา อันนี้ข้าไม่เคยลอง ข้าไม่เคยกินหอยทาก เคยแต่หอยนางรมกับหอยลาย… หอยเชลล์ก็อร่อยนะ… เอ๊ย ไม่ๆ ตัดเรื่องกินออกไป! เข้าเรื่องๆ!!
อย่าดูถูกเซนส์ของนักรบเชียวละ ข้ากล้าฟันธงว่าคนที่อยู่ในห้องนี้เป็นอัลฟาเรียนทุกคนชัวร์ๆ กลิ่นแบบนี้ใช่เลย! ทั้งห้องมีทั้งผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงผสมๆกันไป บางคนก็จับกลุ่มคุยเม้าท์มอยกันงุ้งงิ้งๆ แต่ก็มีบางคนที่นั่งทำกิจกรรมส่วนตัวโดยไม่สนใจชาวบ้านเหมือนกัน ที่แน่ๆมีคนนั่งขัดกระทะกลางห้องแบบไม่แคร์ชาวบ้านด้วยละคนนึง ตรงนั้นมีคนกำลังเล่นแต่งตัวตุ๊กตามุ้งมิ้งๆแถวๆริมหน้าต่างฝั่งโน้น แล้วตรงนั้นก็มีคนคุยกับอากาศอยู่คนนึง!!
ยูเรก้า!! กลุ่มคนที่เรียกว่าอัลฟาเรียนนี่ช่างเป็นบุคคลที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวอะไรเยี่ยงนี้!
“มิร่าๆ!! มารินน์ๆ!!” โนอาชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปรอบห้องด้วยสายตาเปล่งประกายเหมือนข้าตอนเจอของกินอร่อยๆ “นั่นฆ่าได้ปะ!!?”
“ไม่ได้ว้อย!!” ข้ากับมารินน์ประสานเสียงพร้อมกันโดนมิได้นัดหมาย ทำให้โนอาถึงกับดีดดิ้นแด่วๆ ด้วยความไม่พอใจอย่างสุดจะบรรยาย
“จะฆ่าอะ!!”
“ฆ่าไม่ได้โว้ย!!” พอข้าท้วงจบ มารินน์ก็ช่วยคลอรัสไปพร้อมๆกัน แต่ไม่มีทางที่โนอาจะหยุดง่ายๆ นางยังคงยกมือขึ้นมากำหมัดแน่น ทำท่าพร้อมสู้รบ พลางตะโกนอย่างเมามันส์ว่า
“ฆ่ามัน!!!”
ท่าทางของโนอาทำให้แม่มดมารินน์ถึงขั้นสะบัดหน้าหนีด้วยความไม่พอใจ นางกุมขมับเครียดกับพฤติกรรมของโนอาหน่อยหนึ่ง ก่อนจะสบถภาษาแม่มดออกมาเป็นชุด
“งึม… ง่ะๆๆ แง่มๆๆๆๆๆๆ”
อา ใช่ นั่นละภาษาแม่มด… จริงๆนะ…
“นี่เจ้าเป็นเพชฌฆาตเก่ารึไงเนี่ย โนอา?” ข้าหันไปถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นี่ข้าสงสัยจริงๆนะเนี่ย แล้วก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงถูกเลือกให้เกิดมาเป็นนักฆ่าแห่งอัลฟาเรียน เล่นฆ่าไม่เลี้ยงซะขนาดนี้ ใครไม่ให้เป็นก็ตาบอดสีแล้ว!
“ใช่ ข้าเป็นเพชฌฆาตเก่า รู้ได้ไงอะ!”
“…”
เออ!! เอามันเข้าไป!!!
กุมขมับ… โอ้… ข้ารู้สึกได้ว่าเส้นเลือดในสมองกำลังเต้นระบำแก้ผ้าตุ้บๆ ตั้บๆอยู่ในหัว…
ปู๊นนนนน ปู๊นๆๆๆๆๆๆๆๆ~~
ส เสียงทรัมเป็ต? พวกคิวปิดมาทำบ้าอะไรกัน?
ข้าขมวดคิ้วด้วยความงุนงงก่อนจะลุกขึ้นยืน พลางใช้ดวงตาสีแดงมองไปตามต้นเสียง ก่อนจะพบคณะคิวปิดสิบกว่ากำลังตัวเป่าทรัมเป็ตบินเข้ามาภายในห้อง แสงแดดกระทบก้นโป๊ๆของมันซะจนเป็นประกายน่าจับฟาด พอบินเข้ามาแล้ว พวกมันก็แยกออกเป็นสองฝั่งด้วยท่าทะเลแหวก ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะโยนทรัมเป็ตลงพื้น (ส เสียดายของ!!) พลางประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหลมเล็กแสบแก้วหูเหลือจะเอ่ย
“ขอเชิญทุกท่านทำความเคารพหลานชายของท่านเทพบิดรด้วยขอรับ!”
ฮะ หลานชาย?
ข้ามองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้จะทำไงดี พอเห็นแต่ละคนเริ่มคุกเข่า ท่าเดียวกับตอนที่ราชหัตถเลขามานั่นละ ข้าก็คุกเข่าลงบ้าง ส่วนสายตาก็เหลือบๆ ชำเลืองขึ้นไปมองด้านบนเป็นระยะๆ และข้าเชื่อว่ามีหลายคนในห้องนี้ทำเช่นเดียวกับข้า
ขาข้างหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ พร้อมๆกับเหล่าคิวปิดที่พร้อมกันก้มหัวทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน ตอนแรกข้ามองหน้าของคนที่เดินเข้ามาใหม่ไม่ชัด เพราะโดนก้นคิวปิดสิบกว่าตัวบังซะมิด (อนาถจริงชีวิตข้า) แต่พอจะรู้อยู่บ้างว่าเป็นผู้ชายชัวร์ๆ เล่นใส่กางเกงซะขนาดนั้น
และพอพอพ้นเขตคิวปิดนั่นแหละ ข้าถึงได้เห็นหน้าของคนๆนั้นเต็มตา
แม่เจ้าโว้ย!!! ออร่าผู้ดีมีชาติตระกูลแสบตาอะไรขนาดนี้!
เจ้านั่น… หลานชายของเทพบิดร คนที่เดินเข้ามาหลังจากการทำความเคารพของพวกข้านั่นแหละ หมอนั่นเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีบรมสมกับเป็นเทพมาก!!! แถมพ่วงมาด้วยสง่าราศีเปล่งประกายตามตัวเหมือนพวกคุณชายในตระกูลสูง หน้าข้านี่แทบจะเป็นฝ้าเพราะออร่าเจิดจ้าจากตัวพี่แกแล้วเนี่ย! แต่ต้องยอมรับว่าหน้าตาดีจริงๆ ดีมากๆ พวกสาวๆที่ชอบแนวคุณชายๆคงปลื้มน่าดูเลยถ้าได้ประสบพบพักตร์กับหมอนี่
อืม… แต่แอบหน้าหวานนิดหน่อยแฮะ แค่นิดหน่อย ไม่ถึงกับหน้าหวานจ๋อยเหมือนผู้หญิงอะไรมาก รวมๆแล้ว เปอร์เซ็นต์ของคำว่าหล่อยังมากกว่าคำว่าหน้าหวานอยู่มากโข…
แล้วนี่ข้ามานั่งวิจารณ์หาเกี๊ยวกรอบอะไรตอนกำลังคุกเข่าฟะเนี่ย…
“ไม่ต้องคุกเข่าให้ข้าหรอก” หือ เสียงหล่อดีนี่ “นั่งตามสบายเถอะนะ ทุกคน”
ว่าจบ คนที่ออกจากท่าคุกเข่าจุมปุ้กแบบอัศวินคนแรกก็คือข้า ข้าปัดฝุ่นออกจากกระโปรง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ด้วยท่านั่งแหกแข้งแหกขาเฉพาะตัว ตาก็จ้องมองไปยังเบื้องหน้าเพื่อจะรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ อืม… ข้าเห็น…อ่า แทนว่าอะไรดีฟะ เอ่อ คุณชายท่านนั้นละกัน เดินอย่างสง่างามและส่งออร่าผู้ดีมีระดับแผดเผาหน้าข้าตรงไปยืนที่กลางจุดที่เว้นไว้ ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“เอาละ ก่อนอื่นข้าขอแนะนำตัวก่อนนะ ข้าชื่อเรย์…เรย์ เดอร์ ฌางยี” หือ มีการคลี่ยิ้มบางๆด้วยแฮะ ยิ้มสวยใช้ได้ “มีหน้าที่รับผิดชอบความเป็นอยู่ของพวกเจ้าทุกคนในมหาวิหารแห่งนี้ รวมทั้งเป็นที่ปรึกษาของพวกเจ้าทุกคน ดังนั้น ถ้าพวกเจ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกข้าได้เสมอนะ ไม่ต้องเกร็งไปหรอก คิดซะว่าข้าเป็นเพื่อนคนหนึ่งของพวกเจ้าแล้วกันนะ…”
อื้อหือ พ่อคุณ ยิ้มไม่เลิก… กะจะยิ้มให้คนทั้งห้องตาบอดเลยเรอะ…?
ในตอนที่ข้ากำลังนั่งฟังอยู่ดีๆ จู่ๆ โนอากับมารินน์ก็สามัคคีกันกระตุกแขนข้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย พลางชี้ให้ข้ามองดูอะไรสักอย่างที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง
“เฮ้ย ดูดิๆ…”
“อะไร?”
ข้าค่อยๆชะโงกหน้าไปดูตามทิศทางที่ชี้ ก่อนจะกลั้นขำแทบไม่ทันเมื่อเห็นคนที่ถูกโนอาชี้กำลังทำหน้าฟินโคตรๆใส่ท่านเทพเจ้าเรย์ที่หน้าห้องอยู่โดยไม่มีปิดบัง! เดาถูกกันมั้ยว่าใคร? ไม่ๆๆ ไม่ใช่วิโอล่า แต่เป็นเอ็มม่าต่างหาก!!เยส เอ็มม่า… ผู้เล่าเรื่องที่แต่งตั้งให้ข้าเป็นทั้งเจ้าหญิงคาฝาบ้านและอัศวินหัวฟาดพื้นตายคนนั้น กำลังเอามือปิดปาก ตาโต หน้าแดงฉ่าขณะมองไปที่ท่านเทพเจ้าเรย์อย่างไม่วางตา อื้อหือ! หน้าตาเหมือนข้าตอนเห็นข้าวผัดทะเลสูตรพิเศษออกมาจากกระทะไม่มีผิด!! ใช่!! ยิ่งน้ำลายหกแบบนั้นยิ่งใช่ใหญ่เลย!!
“หน้าตาเหมือนข้าตอนเห็นของกินไม่มีผิด” ข้าซุบซิบกับโนอาและมารินน์ ทั้งสองหัวเราะคิกคักเบาๆเมื่อจบคำพูด
“นางชอบแบบนั้นมั้ง?” มารินน์ช่วยเสริม
“สเป็กนางผิดกับข้าเลยแฮะ ข้าชอบหล่อเถื่อนๆ…”
ประโยคถูกตัดลงแค่นั้นเมื่อรู้สึกได้ว่าท่านเทพเจ้าเรย์กำลังจะพูดอะไรสักอย่างที่สำคัญมากๆ แล้วเซนส์ข้าก็ไม่ผิดจริงๆ พี่แกกำลังจะอธิบายความรู้ใหม่ที่ข้าไม่เคยรู้ว่าก่อนจริงๆซะด้วย เยี่ยมจริงๆเซนส์ข้า ไม่เสียแรงที่กินข้าวไปบำรุงตั้งเยอะ
“ก่อนอื่น ต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่ารุ่นของพวกเจ้าเป็นรุ่นแรกที่มีสตรีเยอะขนาดนี้ แถมยังได้อยู่ในตำแหน่งใหญ่ๆกันทั้งนั้น…ราชาในรุ่น 100 ของพวกเจ้าก็เป็นคนแรกที่เป็นสตรี…” เขาเว้นช่วงนิดหน่อยก่อนเอ่ยตอบ “แต่… ข้าว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนะ ดีเสียด้วยซ้ำ ข้าสนับสนุนเรื่องสิทธิสตรีกับสภาเทพมาตลอดเลย ท่านลุง…อา พวกเจ้าคงรู้จักท่านในชื่อเทพบิดรมากกว่า ท่านเองก็เห็นชอบด้วยในเรื่องนี้”
หืม หมอนี่ดูโอเคดีนะ ดูพูดจาจริงใจ ไม่เหมือนพวกสัปลับที่หน้าไหว้หลังหลอกเลยสักนิด ข้ามองตาดูก็รู้ โห เท่ดีไปอีกแบบนะ ดูเป็นสุภาพบุรุษที่ให้เกียรติผู้หญิงดีใช้ได้… น่าชื่นชมๆ ท่าทางกินแล้วจะไม่เกิดผลเสียต่อร่างกาย… ว่าแต่ เอาไปต้ม ผัด ปิ้ง หรือทอดดีหว่า…? หิวจัง…
…เดี๋ยวดิมิร่า! นั่นเทพ! ไม่ใช่เนื้อสันหมักพริกไทยดำ!!
ว่าแต่เนื้อเทพอร่อยมั้ย…???
“อัลฟาเรียนรุ่นก่อนหน้านี้มีแต่ผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ ตำแหน่งใหญ่ๆสูงๆไม่มีผู้หญิงได้รับนักหรอก ยกเว้นก็แต่ตำแหน่งผู้เล่าเรื่องเท่านั้นที่ยึดเป็นผู้หญิงเสมอมา…”
พอพูดจบ เขาก็หันไปทางเอ็มม่า แล้วก็คลี่ยิ้มบางๆที่มุมปากให้ โอ้โห!! นี่จงใจจะฆ่ายัยเอ็มม่าให้ฟินตายเลยรึไง ฮ่าๆๆๆๆๆ
“เอาละ นอกเรื่องมามากพอแล้ว… ข้าขอเข้าเรื่องเลยนะ” กล่าวจบ ท่านเทพเจ้าเรย์ก็หยิบสาส์นฉบับหนึ่งออกมาอ่าน แน่นอนว่าเฮียแกยังไม่เลิกส่งยิ้มพิมพ์ใจให้เอ็มม่าระทวยเล่นเป็นช่วงๆ “ท่านลุงขอให้พวกเจ้าทุกคนเข้ารับการทดสอบความสามารถในวันนี้ ทุกคนจะมีบททดสอบที่ไม่เหมือนกัน แต่ไม่ต้องกังวลไปนะ เราแค่จะประเมินค่าพลังเริ่มต้นของพวกเจ้าเท่านั้น …ส่วนการเตรียมความพร้อมในด้านอื่นๆจะถูกจัดขึ้นในวันถัดๆไป รายละเอียดต่างๆข้าจะบอกอีกที สำหรับตอนนี้ ขอให้ทุกคนตั้งใจฟังข้าให้ดีนะ…”
อ่ะ ตั้งใจก็ตั้งใจ…
ข้าเอาขาที่ยกขึ้นไขว่ห้างเป็นเลขสี่ลงอย่างเงียบๆโดยไม่มีใครเห็น ความจริงมันไม่มีใครเห็นตั้งแต่ข้าไขว่ห้างแล้วละ ก่อนจะยกมือขึ้นประสานกันบนโต๊ะ ยืดตัวตรงแด่วประมาณว่าตั้งใจฟังอยู่นะ อะไรเถือกๆนั้น
“ทุกคนที่ข้าเรียก ขอให้มารวมตัวกันตามเวลา และสถานที่ที่ข้ากำหนดด้วยนะ”
รับแซ่บฮร่ะ!!
“เอาละ A ราชาแห่งอัลฟาเรียน ที่ห้องเก็บมงกุฎเวลาเที่ยงคืนของวันนี้ ต่อไป B นักเล่นแร่แปรธาตุ ที่…….”
บลาๆๆๆๆ ท่านเทพเจ้าเรย์ก็ว่าไปเรื่อยๆตามลำดับตัวอักษร พิเอต้าดูไม่พอใจนิดหน่อยที่ต้องแยกจากน้องสาวไป แถมไปตอนดึกๆด้วย แต่ไม่ทันที่ข้าจะหันไปเยาะเย้ยนาง(?) คำว่า G ตัวโตๆก็กระแทกหัวข้าดังป้าบเสียก่อน
“G ม้าศึกแห่งอัลฟาเรียน ช่วยกลับไปเอาอาวุธของเจ้า แล้วไปรอรับการทดสอบที่หน้าห้องซ้อมเต้นรำ เดี๋ยวนี้”
ฮะ!!!?
ด้วยความเคารพนะ นี่พวกท่านรีบมากเรอะ!?
ความคิดเห็น