คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Alphabet 2 : ก้าวแรกสู่อัลฟาเรียน
Alphabet 2
ก้าวแรกสู่อัลฟาเรียน
ข้ายืนบื้ออยู่ท่ามกลางผู้คนยี่สิบกว่าคนที่พากันเดินทยอยไปคนละทิศคนละทาง ทุกคนดูมีเป้าหมายของตัวเองมาก ก็คือรู้ว่าตัวเองจะต้องไปไหนนั่นแหละ ดูดิ เดินกันลิ่วๆเลยเว้ยเฮ้ย! เฮ้! สนใจม้าศึกเมาทางตรงนี้นิดนึงเด้! เยี่ยมไปเลย นี่เดินกันไปไหนกันฟะเนี่ย เดินตามได้มั้ย?
ข้าทำท่าจะเดินตาม แต่พอเริ่มมองดูทิศทางที่คนเขาเดินๆกันนั่นแหละ ข้าก็เกิดอาการชะงัก
มันไปกันคนละทางเลยนี่หว่า!?
ไปไหนดี… ซ้าย ขวา หน้า หลัง???
ปึก!
“อุ…”
มีใครก็ไม่รู้เดินชนไหล่ซ้ายข้าไป แล้วก็มีคนเดินผ่านไปข้างหน้า จากนั้นอีกคนก็เดินตัดหน้าข้าไปแบบที่ว่าถ้าข้าไม่หลบจมูกข้าคงจะติดไปด้วย ตามมาด้วยอีกคนที่เดินเหยียบเท้าข้าดังป้าบ! เชื่อมั้ย ไม่มีการขอโทษอะไรทั้งนั้น เดินหายไปไหนก็ไม่รู้แล้ว! นี่มันอะไรกันเนี่ย! ร่างกายข้าไม่ได้โปร่งแสงไร้สีเป็นอากาศธาตุนะเอ็ย หรือเพราะข้ายืนขวางทางชาวบ้านมากเกินไปหว่า...เออ ถอยออกมาหน่อยก็ได้เอ้า!
ข้าถอยออกห่างจากเส้นทางสัญจรของผู้คนแบบมึนๆ สองตาจ้องมองหมู่คนที่พากันเดินผ่านไปมาอย่างเพลิดเพลิน ทุกคนดูมีทิศทางเป็นของตัวเองดีจังนะ ก็เหมือนกับข้าที่มีเป้าหมายในชีวิตคือการเป็น G ที่ดีและได้กินอาหารทั้งหมดทั้งโลก ข้าเองก็อยากก้าวไปหาเป้าหมายเหมือนกับที่พวกเขาก้าวฉับๆ ไปตามทางเหมือนกัน
อืม … ว่าแต่พวกเขาไปไหนกันเนี่ย?
…
เออนั่นดิ! ข้าควรจะสงสัยเรื่องนี้ก่อนไม่ใช่เรอะ!?
“อ้าว ท่านอัลฟาเรียน มีปัญหาอะไรรึเปล่าขอรับเนี่ย?”
เสียงเด็กทารกที่ฟังกี่ทีข้าก็รู้สึกว่ามันแก่แดดเหลือเกินดังขึ้นเหนือหัวข้า พอเงยหน้าขึ้น ข้าก็เห็น…เอ่อ…เด็กแก้ผ้า ใช่ นั่นแหละ ข้าไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรดี มันกำลังกระพือปีกขึ้นลง ตาแป๊วๆก็จ้องมาทางข้า มองตรงมาทางผู้หญิงอย่างข้าโดยไม่อายสักนิดเลยว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลยสักชิ้น… มัน… ล่อนจ้อนทั้งตัวจนข้าชักกลัวว่าตัวเองจะเป็นตากุ้งยิงตาย แล้วก็ข้าก็คงอดกินไส้กรอกไปตลอดกาลนาน! ให้ตายสิ… นี่มันบ้าชัดๆ! …อืม… พูดถึงไส้กรอกแล้วข้านึกถึงไส้กรอกแฮม ทำจากเนื้อเน้นๆ กินกับน้ำจิ้มสูตรเฉพาะแถวบ้านข้าชะมัดเลย มันอร่อยมาก! โอ๊ย ข้าหิวอีกแล้ว!
หือ? อ่า โทษที ดูเหมือนข้าจะปล่อยให้ไอ้เจ้าล่อนจ้อนนี่รอคำตอบนานไปหน่อย…
แล้วข้าก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้านั่นด้วยความหน้าด้านไม่แพ้กัน… เอาสิ! มันไม่อาย ข้าก็ไม่อาย!
“เฮ้ เจ้าเด็กล่อนจ้อน”
“อย่าเรียกข้าแบบนั้นสิขอรับ!”
ข้าถึงกับชะงักไปนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กนั่นทำหน้าตาเหมือนจะปล่อยโฮออกมาเมื่อได้ยินว่าข้าพูดแบบนั้นออกไป หน้าตาเจ้านั่นเหยเก เม้มปากแน่น มีเสียงสะอื้นนิดๆ ส่วนข้าที่กำลังต่ออะไรไม่ค่อยออก ได้แต่ยกมือขึ้นปรามเป็นช่วงๆ
“โอเคๆ อยากให้เรียกว่าอะไรละ?”
“คิวปิดขอรับ! คิวปิด!!”
คิวปิด…
เหอะๆ คิวปิด… ชื่อน่ารักเชียว… โห ดูสิ หน้าตาเจ้านั่นดูภูมิใจมากกับชื่อนี้ซะด้วย! ไม่เป็นไร อยากให้เรียกแบบนี้ข้าก็ไม่ขัดศรัทธาหรอกนะ ถึงจะตะขิดตะขวงใจไปหน่อยก็เหอะ…
“โอเคๆ คิวปิด” ข้าพูดแบบปัดๆ “ข้ากำลังสับสนนิดหน่อยว่าข้าควรไปไหนต่อ…”
ขอหน่อยเหอะ! บ้าเอ๊ย! ชื่อไอ้เด็กแก้ผ้าโชว์ก้นนั่นมันดูดีมีสง่าราศีกว่าชื่อข้าอีกนะ!! โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลยโว้ยยยยยย
คิวปิดยิ้มแฉ่งโชว์ฟันน้ำนมสามซี่ “อ๋อ ไปบ้านพักอัลฟาเรียนที่ท่านสังกัดอยู่ขอรับ ตามที่ท่านหัตถเลขาบอกเลย ส่วนข้าวของของท่าน คิวปิดฝ่ายจัดส่งกำลังเดินทางไปเอามาให้ขอรับ!”
ชื่อคิวปิดนี่มันแชร์กันเป็นหมู่คณะเลยเหรอเนี่ย?
“บ้านที่ข้าสังกัด?”
“บ้านพักอัลฟาเรียนมีทั้งหมดสี่หลังขอรับ” ข้าเงี่ยหูฟังคำอธิบาย “ท่านจะถูกสังกัดให้อยู่ในหลังไหนสักหลังร่วมกับเพื่อนๆอัลฟาเรียนอีกไม่เกินสิบท่าน แล้วท่านอยู่หลังไหนละขอรับ?”
“…เอ่อ…”
รู้สึกว่ามันจะบอกอยู่นะ ต แต่ข้าไม่ได้ฟัง แหะๆๆ…
“ไม่รู้…”
ข้าตอบตามความจริงไปหน้าด้านๆ ทำให้เจ้าคิวปิดทำหน้าอึ้งๆไปแวบหนึ่ง แล้วก็ยิ้มออกมาใหม่เหมือนต่อมเครียดหยุดทำงานกะทันหัน… มันก็น่ารักดี (มั้ง) แต่ข้าสงสัยจริงๆนะ มันยิ้มบ้าหาอะไรตลอดเวลาเนี่ย?
“ท่านเป็นตัวอักษรตัวไหนขอรับ?”
“ก็ต้อง G อยู่แล้วสิ!”
ข้าเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจในตัวเองแบบสุดๆ รู้มั้ย แค่พูดข้าก็รู้สึกฮึกเหิมในใจแล้ว! มัน…มัน…มันอิ่มเอมในใจอ่ะ! เหมือนมีพลังบางอย่างหลั่งไหลออกมาไม่มีผิด! โว้วววววววว!! ข้าคือ G และข้ารัก G ที่สุดในโลกเลย!! รักพอๆกับการกินเลยนะขอบอก!! วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
ฮ่วย ต่อมบ้าแตกอีกแล้ว… พูดถึง G ทีไรเป็นแบบนี้ทุกที แต่ เฮ้ ไม่ได้ล้อเล่นนะเฟ้ย! ข้ารักตำแหน่งนี้จริงๆนะ!
“G อืม G หรือขอรับ…” คิวปิดพึมพำ แต่แค่ได้ยินคนเรียกข้าว่า G ข้าก็ปลื้มจนตัวแทบลอย หน้าข้าฟินมากตอนนี้ โฮ่ๆๆ “บ้านพักหมายเลข 2 ขอรับ อยู่ร่วมกับท่าน A N M P I B V…”
“ค โค้ดลับเรอะ?”
ตัวอักษรบ้าอะไรมากันเป็นพรืดฟะ!? ข้ามีปัญญาฟังได้ถึงแค่ A N M แล้วอะไรต่อไม่รู้เรื่องแล้ววววววว
“เอาเป็นว่าไม่ต้องสนใจหรอกขอรับ ฮ่าๆๆ”
“เออ ไม่สนก็ไม่สน” ข้าพ่นลมหายใจพรืด “ข้าต้องไปที่ไอ้บ้านพักหมายเลขสองอะไรนั่นเนอะ? แล้วมันไปทางไหนละ?”
ข้ายิงคำถามใส่หน้าคิวปิดอีกรอบพลางมองหน้าหมอนั่น อ่า… รูปของกินมันแล่นเข้ามาในหัวอีกแล้ว ข้ากำลังรู้สึกอยากกินปีกคิวปิดชุบแป้งทอดยังไงก็ไม่รู้แฮะ แต่มันไม่น่าจะอร่อยเท่าไหร่ ขนนั่นก็พลิ้วเหลือเกิน เสียเวลาถอนขนตายกันพอดี ข้าไม่ชอบรอของกินนานๆหรอกนะ… เพราะระหว่างรอข้าจะหิวมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วข้าก็จะเริ่มกินช้อนกินส้อม กินโต๊ะกินเก้าอี้ ถ้าหิวมากขึ้นอีกข้าก็จะกินมันทั้งร้านนั่นแหละ แต่ข้าไม่เคยทำได้อย่างที่คิดเลยสักครั้งอะ… แค่ข้าเริ่มตาลาย ทำท่าจะแทะช้อนส้อมคนก็แตกตื่นกันหมดแล้ว นับประสาอะไรกับการเขมือบร้าน โห่ แค่นิดๆหน่อยๆ ทำเป็นฮือฮากันไปได้!
เอาเป็นว่าข้าฟังคิวปิดพูดก่อนดีกว่า เดี๋ยวยืนมึนอีกจะยุ่ง
“ตามนี้เลยขอรับ…”
เอาละ! ในที่สุดข้าก็มาถึงไอ้บ้านพักอัลฟาเรียนหมายเลขสองนั่นสักที!
บ้านพัก…? อ่า มันเรียกว่าบ้านพักก็จริงนะ แต่หน้าตามันไม่ใช่บ้านพักแน่นอน หน้าตามันเหมือนกับคฤหาสน์ชั้นเดียวที่ใหญ่สุดๆหลังหนึ่ง รูปแบบของมันเหมือนจะเป็นการตกแต่งแบบโบราณๆ แต่หรูได้โล่ จากที่ข้าประเมินมันด้วยสายตานะ ขนาดมันใหญ่จนข้าน่าจะเก็บเสบียงอาหารกองเท่าภูเขาไว้กินได้แบบไม่มีวันหมด ซึ่งมันเยี่ยมมาก! เจ๋ง!! หือ? ข้าแอบเห็นต้นแอปเปิ้ลอยู่ข้างๆด้วย กินได้รึเปล่า!? คงกินได้แหละน่า!
ข้าเมินการสั่นกระดิ่งหน้าประตูบ้าน เถิบกระดึ๊บๆ ไปแถวๆต้นแอปเปิ้ลที่อยู่ข้างๆฝาบ้าน… หึหึหึ สีแดงน่ากินชะมัด ยังสดๆใหม่ๆอยู่เลย นี่ถ้าได้กินกับชาอุ่นๆนะ ไม่อยากจะคิดเลย! สวรรค์ชัดๆ!
“อ้าว!! หวัดดี!!”
และในขณะที่ข้ากำลังจะยกเท้าขึ้นถีบต้นแอปเปิ้ลอยู่นั่นเอง (อ่า… แบบว่าสูงไม่ถึง เด็ดไม่ได้อะ แหะๆๆ) เสียงที่ค่อนข้างคุ้นของใครก็ไม่รู้ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับออร่าจั๊กกะเดี๋ยมและเย็นวูบวาบบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ แต่ก็มากพอที่จะทำให้ข้าเย็นวาบไปจนถึงกระเพาะอาหาร…
เฮ้ย! นั่นมัน!?
พอข้าหันไปปุ๊บ อาการสยองตับก็แล่นพล่านเข้าสู่กระแสโลหิตโดยอัตโนมัติ…
ผู้หญิง ชุดดำ ดำไปหมดทั้งตัว ผมลอน ตาสีเขียวเรืองแสง ที่มือถือดาบเปื้อนเลือด…
ชัดสุดๆ…
“จ เจ้า…เจ้า…เจ้า…เจ้า…”
มายังไงฟะเนี่ย!!?
ข้ายืนตัวแข็งไม่ต่างอะไรกับก้อนชีสที่แข็งแล้ว แขนขาขยับไม่ได้แถมยังเย็นยะเยือกไปหมด ทุกอย่างมันเป็นเพราะรังสีฆ่าฟันบางอย่างที่ฟุ้งกระจายออกมาจากตัวผู้หญิงคนนี้ คนเดียวกับที่ถือดาบไล่เฉาะหัวข้าเมื่อไม่นานมานี้นั่นแหละ! นี่มันเรื่องตลกอะไร? แล้วไอ้ยิ้มบนปากของเจ๊นั่น… ยิ้มแสยะหรือว่ายิ้มเป็นมิตรอะ?? ข้าดูไม่ออก สมองข้าถูกแช่แข็งไปพร้อมๆกับร่างกายตั้งนานแล้ว เนี่ย ขนาดพูดยังตะกุกตะกักเลย
“โนอาจ้า! โนอา โดมินิญัก”
นางเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ข้ายังคงดูไม่ออกว่าเป็นยิ้มแบบไหนกันแน่ หือ เมื่อกี้ดูเหมือนจะแนะนำชื่อตัวเองมั้ง? ชื่ออะไรนะ โนอาเหรอ? เยี่ยม ชื่อฟังดูโหดสมกับเป็นแม่นั่นจริงๆ! แง!!
“ข้ามิร่า มิร่า แฟลร์ธาเวย์”
ข้าแนะนำตัวเองบ้างหลังจากสมองเริ่มหายชาแล้ว โนอายืนมือ (ที่มีกลิ่นเลือดคละคลุ้ง ข้าสาบาน) มาเช็คแฮนด์กับข้า ปากของโนอายิ้มเป็นรูปกระทะหงาย ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดู (?) ส่วนข้าทำได้แต่มองๆแบบหยั่งเชิงๆ ปนกับวิตกจริตนิดๆ
จะใช้แผนหลอกให้ตายใจแล้วเอามีดสั้นที่ซ่อนอยู่แทงข้ารึเปล่า?...
หรือว่าจะรอให้ข้าหันหลังก่อน แล้วก็เอาดาบนั่นแทงข้าจากด้านหลัง!? ไม่! ไม่เอานะเฮ้ย!!
“เจ้าอยู่บ้านนี้เหรอ?” โนอาถามข้า หลังจากที่ข้ามองจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอาวุธซุกอยู่ ข้าก็รู้สึกโล่งขึ้น เสียงที่ตะกุกตะกักก็กลับมาเป็นปกติตามเดิม
“อ๋อ ใช่ๆ” ข้าตอบ “ข้า G ม้าศึกแห่งอัลฟาเรียน แล้วเจ้า?”
ขออีกหน่อเหอะ! ภูมิใจจังเลยเวลาพูดคำเนี้ยยยยย!!
แต่ไม่ทันที่ข้าจะได้ภูมิใจกับตำแหน่งสุดที่รักนาน คำพูดต่อมาของโนอาก็ทำลายความเปรมปรีดิ์ของข้าซะจนกระจุย…
“ข้า N นักฆ่าแห่งอัลฟาเรียน”
นิสัยกับตำแหน่งไปกันได้สุดๆเลยพี่น้องงงงงงงงง!!!!!!!
ข้าทำหน้าอึ้งใส่โนอา ถ้ามีกระจกคงเห็นว่าปากข้าอ้าเหวอเอื้อเฟื้อให้ยุงเข้ามาปลูกเรือนหอกันอีกเช่นเคย ใช่ ข้าใจกว้าง และจะกว้างเป็นพิเศษถ้ากำลังอึ้งแบบที่เห็นอยู่นี้ (?)
“ร้อนอะ! เข้าบ้านกันดีกว่า! มา มิร่า!”
สิ้นคำพูด โนอายกหลังมือขึ้นเคาะบนบานประตูของคฤหาสน์…ไม่ดิ บ้านพักอัลฟาเรียนหมายเลขสองเป็นจังหวะดังฟังชัดสองสามที ข้ายืนอยู่ข้างหลังโนอา พลางมองข้ามเหนือไหล่ของคนตรงหน้าไปยังบานประตู
ก๊อกๆๆๆ
“คะ!?”
บานประตูเปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมๆกับใบหน้าน่ารักของสาวน้อยคนหนึ่งที่แง้มมาพร้อมกับบานประตูที่ถูกเปิดออกจากด้านใน ตอนแรกข้าเห็นไม่เต็มตานักเพราะถูกประตูบังอยู่ แต่ก็คุ้นๆแฮะ… คุ้นมาก…
และเมื่อประตูถูกอ้าออกเต็มที่ ใบหน้าของเธอก็ปรากฏออกมาให้เห็นแบบไม่มีอะไรบดบัง และข้าก็จำได้ทันทีว่านางคือ ‘วิโอล่า’! ใช่แล้ว สาวน้อยโคตรน่ารักคนนั้นนั่นแหละ ตอนที่ข้าเห็นครั้งแรกนางยังไม่ยิ้มนะ แต่ตอนนี้ยิ้มอยู่อะ… โอ๊ย! น่ารัก!! น่ารักไปแล้ว! เทพธิดาชัดๆ!!!
“พวกท่านก็เป็นอัลฟาเรียนเหมือนกันสินะคะ ไม่ทราบว่า…”
“วิโอล่า! พี่บอกกี่ทีแล้วว่าเจ้าห้ามแตะต้องประตูโสโครกๆแบบนั้น!”
ชะอุ๊ย ข้าลืมแพ็คเกจคู่ที่แถมมากับวิโอล่าซะสนิท…
ไม่ทันให้วิโอล่าพูดจบ คนอีกคนก็โผล่พรวดมาข้างๆวิโอล่าทันทีด้วยความไวแสง แค่ได้ยินเสียง ไม่เห็นหน้า ข้าก็รู้ได้ทันทีว่านางเป็นใคร เป็นอะไรกับวิโอล่าน้อยผู้น่ารัก… พี่สาวสุดโหดของเธอนั่นเอง!
“ต แต่ท่านพี่พิเอต้า” วิโอล่าก้มหน้าหงอย “เมื่อกี้ท่านพี่เทน้ำยาฆ่าเชื้อโรคทั่วบ้านหลังนี้แล้วนะคะ ม มันไม่มีทางมีอะไรสกปรกหรอกค่ะ…”
พิเอต้า โอเค พิเอต้า พิเอต้า… ข้าจะจัดเก็บชื่อนี้ไว้ในสมอง… เอ๊ะ เดี๋ยวดิ นี่ข้าต้องท่องจำชื่อเพื่อนร่วมอัลฟาเรียนอีกยี่สิบห้าคนให้หมดสินะ เอ่อ เยอะไปนะ สมองข้ายิ่งไม่ถูกกับการจำชื่ออยู่ด้วย ขืนจำพิเอต้าเป็นพาสต้าข้าจะโดนกัดคอขาดมั้ยเนี่ย! อย่านะเฟ้ย! ข้าไม่ได้ขัดขี้ไคลที่คอมานานเป็นชาติแล้ว กัดไปก็ไม่อร่อยหรอกน่า! สู้ไปกินคอหมูป่าย่างดีกว่า รสชาติแซ่บหลาย อร่อยเหาะกว่ากันแยะ! อ้อ แล้วแบ่งให้ข้าด้วยนะ! ขอบใจล่วงหน้า!
“น้องพี่…” พิเอต้าไม่แม้แต่จะหันมามองข้ากับโนอา เธอคว้าผ้าเช็ดมืออนามัยที่มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อหึ่งมาไว้ในมือ มืออีกข้างประคองมือของวิโอล่ามากุมไว้อย่างถนอม แล้วก็ค่อยๆลงถูน้ำยาฆ่าเชื้อโรคลงบนมือผู้เป็นน้องสาวอย่างแผ่วเบาละมุนละไม… “ถ้าเจ้าแปดเปื้อนแม้เพียงนิด พี่ไม่มีวันให้อภัยโลกใบนี้แน่…”
นี่ถ้าวิโอล่าสะดุดธรณีประตูล้มเข่าถลอก ข้ามั่นใจว่าเจ๊นี่ต้องโมโหควันออกหู แล้วก็คว้าปืนใหญ่มายิงถล่มมหาวิหารทั้งวิหารให้ราบเป็นหน้ากองชัวร์ป้าบ! หลังจากนั้น วิโอล่าก็จะถูกอุ้มด้วยคนที่ได้รับการพ่นยาฆ่าเชื้อสูตรเข้มข้นแล้วประมาณหกเจ็ดคน แจ้นไปหาหมอที่เก่งกาจที่สุดในผืนแผ่นดินแห่งนี้เพื่อเข้ารับการล้างแผลที่ถูกต้อง… แล้ววิโอล่าก็จะถูกสั่งให้นอนนิ่งๆไปประมาณสองปีเพื่อฟื้นฟูสภาพเข่า…
น่ากลัวว่ะ…
“แต่…ท่านพี่…”
“แล้วพวกเจ้า!” พี่ของวิโอล่า…ชื่ออะไรหว่า รู้แต่ว่ามีสระอิเหมือนวิโอล่าตวัดสายมามองข้าและโนอาด้วยสายตาหยามเหยียด “กล้าดียังไงมายุ่งกับน้องสาวข้า?”
หน้าตาแบบนี้มันซิสค่อนระยะสุดท้ายชัดๆ…
“อ่า พอดีว่าข้ากับมิร่าอยู่บ้านพักหลังนี้น่ะ แล้วน้องสาวเจ้าก็มาเปิดให้พอดี”
โนอาตอบ แต่คุณพี่ของวิโอล่ากลับตัดทอนอย่างไร้เยื่อใย
“หึ… บ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับพวกเจ้า”
หน้าหล่อๆของพิเอต้ามีคำว่า ‘ไม่รับแขก’ โปะเต็มหน้า มือทั้งสองข้างพร้อมที่จะกระชากประตูปิดได้ทุกเมื่อหากกล้ามเนื้อชักกระตุกขึ้นมา
พ่อแก้วแม่แก้ว ลูกเจองานช้างแล้วสิ…
ความคิดเห็น