คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Alphabet 4 : แม่มด
Alphabet 4
แม่มด
เกิดมาตั้งยี่สิบกว่าปี เพิ่งเคยเห็นแม่มดตัวเป็นๆก็วันนี้แหละ! นึกว่าจะมีแต่พวกยัยแก่หนังยาน ชอบหัวเราะฮี่ๆๆๆซะอีก เออ แต่จะว่าไป เท่าที่เคยฟังจากเรื่องเล่ามา แม่มดสวยๆก็มีเยอะนี่นา แล้วทำยังไงถึงสวยหว่า? กินอะไรเข้าไป บอกข้าบ้างดิเฮ้ย! เปล่านะ ข้าไม่ได้อยากสวย ข้าแค่อยากลองกินอาหารของพวกแม่มดดูมั่งอะ!
“เหอๆๆๆ…”
แม่มดกำลังหัวเราะ…
คุณพระ เดี๋ยวนี้แม่มดเปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นแบบนี้กันแล้วเรอะ? เอ่อ มันดีขึ้นหรือดีลงฟะ?
“เจ้า” พิเอต้าก้าวออกมาข้างหน้า ก่อนจะจ้องตรงไปยังแม่มดสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่วาวโรจน์ “เจ้ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่!?”
“เหอๆๆๆๆๆๆๆ”
พ่อคู๊ณณณณ!!! นี่ข้ากำลังจะบ้าตายกับเสียงหัวเราะของแม่มดคนนี้!! แต่ว่าให้ตายเหอะ! นี่นางไม่คิดจะตอบอะไรนอกจากหัวเราะเลยใช่มั้ยหือ?
“หนอย นี่เจ้า!”
“ใจเย็นๆก่อนสิคะท่านพี่!”
“เราชื่อมารินน์” แม่มดตาสีม่วงที่ยืนอยู่ตรงประตูเอ่ย “M แห่งอัลฟาเรียน ตำแหน่งแม่มด เรามีสิทธิ์อยู่ที่บ้านหลังนี้”
“แล้วเจ้าแช่แข็งประตูทำเพื่อ!?”
นี่แหละสิ่งที่ข้าสงสัย!!
“เพื่อ…….” มารินน์ยิ้มพลางยกมือขึ้นมาข้างหนึ่ง ทำท่าเหมือนกำลังถือถ้วยบะหมี่ “ความสง่างาม….แง่มห์…”
…
…
คำพูดของนางก็ทำให้ข้าอึ้งไปประมาณสามวิเศษๆ สุดยอดมั้ยละ นี่ถ้าทำได้ข้าคงพ่นจุดใส่หน้านางไปแล้ว…
…แง่มห์คืออะไร!
ว่าจบนางก็ทำหน้านิ่ง เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างไม่รู้สึกรู้สาสิ่งใดทั้งสิ้น รู้สึกว่านางจะฮัมเพลงอะไรสักอย่างที่จับใจความได้ว่ามีแค่ตัวงองูไปๆมาๆ ข้า พิเอต้า แล้วก็สาวน้อยวิโอล่ามองนางปานประดุจคนไม่เคยเห็นแม่มด สุดท้าย พิเอต้าก็เป็นคนแรกที่ว่าออกมา
“แม่มด? ในกลุ่มของเทพเนี่ยนะจะมีแม่มด?
“ข้าเป็นแม่มดขาว” มารินน์สวนตอบทันควัน “ใช้พลังจากธรรมชาติไม่ได้ใช้จากพลังด้านมืด เข้าใจนะ?”
อืม… ข้าเก็ตละ เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่าแม่มดมีสองประเภท มีแม่มดขาวกับแม่มดดำ แม่มดดำรู้สึกจะเป็นพวกที่…ยังไงดี เอาเป็นว่าตรงข้ามกับแม่มดขาวก็แล้วกัน พวกแม่มดขาวจะค่อนข้างใกล้เคียงกับนางฟ้าหรือเทพเจ้า เพราะงั้นการมีแม่มดขาวอยู่ในอัลฟาเรียนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกละมั้ง?
“อา ท่านแม่มด…มารินน์ใช่มั้ยคะ? ข้า V วิโอล่า เจ้าหญิงแห่งอัลฟาเรียน ส่วนนี่ท่านพี่พิเอต้า A หรือราชาค่ะ”
“อื้อ เป็นพี่น้องกันเหรอ?”
“เหอะ แค่นี้ก็ยังดูไม่ออกอีก แม่มดงี่เง่า…”
“ท่านพี่คะ!”
มารินน์ ใช่มั้ย? น่าจะใช่ชื่อนี้นะ นั่นละ นางดูไม่ค่อยอะไรสักเท่าไหร่ แม่มดสาวหันหน้ามาทางข้า แล้วเอียงคอถามอย่างสงสัย “แล้วเจ้าอะ?”
ข้าขมวดคิ้ว เอานิ้วชี้ชี้ตัวเอง “ข้าเหรอ? G น่ะ ม้าศึกแห่งอัลฟาเรียน ชื่อมิร่านะ!”
ดวงตาสีม่วงเหมือนองุ่นเปล่งประกาย นางยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักแรงๆ “เจ๋ง! อนาคตแม่ทัพใหญ่ละสิ ความรู้สึกของเจ้าก็ให้อารมณ์แบบ…” นางเว้นช่วง ทำมือทำไม้ประกอบการคิด “แบบพวก… นักรบนักสู้อะไรแบบนี้เหมือนกัน ฮ่าๆ”
“โหย แน่นอน ของแบบนี้มันชัวร์ซะยิ่งกว่าชัวร์!”
พิเอต้าสะบัดหน้าไปทางอื่น วิโอล่ายิ้มแย้มสวยงาม ส่วนข้ากำลังยืดอกรับคำชมอย่างเปี่ยมสุข… พอแนะนำตัวเองว่าเป็น G ทีไรข้าตื้นตันในอกทุกที ตอนนี้ก็เหมือนกัน มันให้อารมณ์เหมือนตอนเจ้ายืดอกรับคำถามของแม่ว่า ‘ใช่! ข้ากินข้าวหมดหม้อเองละ!’ แบบนี้อะ นึกภาออกมั้ย? ว่าไงนะ ไม่น่าดีใจ? ทำไมละ ข้าว่ามันน่าปลาบปลื้มจะตายไป!
“เหอะ… ว่าแต่…” ทุกสายตาหันไปมองพิเอต้าพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “กระเป๋ายังไม่มาส่งอีกเรอะ? ชักช้ายืดยาดจริงๆ…”
หา กระเป๋า? กระเป๋าอะไร?
“คิวปิดคงกำลังดำเนินการอยู่ละมั้งเจ้าคะ?”
“เดี๋ยวๆๆๆ” ข้ายกมือขึ้นขัด “กระเป๋าอะไรเหรอ?”
พิเอต้ามองหน้าข้าด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเอ่ยตอบเรียบๆ “เจ้าไม่รู้รึไง? ทุกคนที่มาอยู่ที่นี่จะมีคิวปิดไปเก็บสัมภาระมาให้ อีกเดี๋ยวคงมาส่ง…”
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บๆๆๆๆ!!!
พูดไม่ทันขาดคำ… จู่ๆ เสียงเหมือนอะไรสักอย่างร่วงลงมาก็ดังมาจากด้านหน้าบ้าน พิเอต้าหรี่ตา มองไปที่ประตูอย่างรู้งาน จากนั้นก็ตวัดสายตามาทางข้า พร้อมกับเอ่ยเสียงเฉียบ
“ม้าศึก”
“หา?”
“กระเป๋ามาแล้ว ไปยกสิ”
เฮ้ย!
ข้าเป็นม้าศึกนะเฟ้ย!! ม้าศึกแห่งอัลฟาเรียนผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่กรรมกรแบกหาม! ทำแบบนี้เท่ากับ… เท่ากับอะไรวะ… เออ ช่างมันๆ
“ท่านพี่คะ ถ้าเป็นสัมภาระของเราเราไปยกเอง…”
“ดีเหมือนกัน!” มารินน์แทรกขึ้นมา “ของข้าน่าจะมาแล้ว เจ้าไปช่วยยกให้หน่อยจิ!”
โธ่… มารินน์คนสวยของข้า…
เจ้าเป็นแม่มดไม่ใช่เรอะ!? ทำไมไม่ใช้เวทยกปรู๊ดๆ เข้ามาในห้องเลยละ ข้าว่าเจ้าทำได้นะ! ไม่จำเป็นต้องใช้แรงงานม้าศึกหิวข้าวที่น่าสงสารคนนี้เลย! หือ? อะไรนะๆ โธ่ ข้าน่าสงสารมากจริงๆนะเฮ้ย น่าสงสารจริงๆ มองตาข้าสิ!
“ได้ยินแล้วใช่มั้ยม้าศึก ไปยกซะ”
“เฮ้ย… เดี๋ยว…”
“ในอนาคตม้าศึกต้องเจออะไรหนักกว่านี้… งานแค่นี้จะถอยแล้วเหรอ เป็นม้าศึกที่ห่วยจริงๆ…”
ย อย่าเล่นไม้นี้เซ่…!
ข้าที่แพ้ทาง G สุดชีวิตสูดลมหายใจเข้า หัวใจโดนคำพูดของพิเอต้าพุ่งเข้ามากระแทกดังปึ้กปั้ก แล้วร่างกายก็ต้องทำตามคำสั่ง… เดินออกไปหยิบกระเป๋าตามที่ได้รับมอบหมาย
อัลฟาเรียนน่าจะมีตำแหน่งเจเนอรัลเบ๊นะ… แบบว่าตัวอักษรพิเศษอะไรแบบนี้ เวลามีอะไรจะได้ไม่ต้องมาลงกับม้าศึก… ประเด็นคือข้าอยากกินหมูย่างแล้ว…
แต่พอเดินออกไปพ้นธรณีประตู ข้าก็ต้องชะงัก ข้าเห็นกระเป๋ามากมายกองอยู่ที่พื้น แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือไอ้ตัวที่นอนคว่ำอยู่กลางสนามหญ้าต่างหาก!!
…
….
……
………
ม มันคือ…? มันคือ…?
ความคิดเห็น