รักวุ่นลุ้นหัวใจให้ได้รัก Chilli White Choc VS K-OTIC

ลำดับตอนที่ #3 : รักวุ้นลุ้นหัวใจให้ได้รัก Chilli White Choc VS K-OTIC ตอนที่ 3 อีกหนึ่งก้าวของกั

ตอนที่ 3 อีกหนึ่งก้าวของกันและกัน (พิมมี่ กับ จองเบ)


                              "อย่าบอกนะจินนี่ว่าเธอรู้จักพวกนี้กันทุกคนน่ะ"เบสพูดพรางทำหน้า  

ตาวิตกกังวลที่สุด  

                              "ก็ใช่น่ะสิ นี่ก็เคนตะ เขื่อน โทมะ จองเบ ป็ปปปี้น่ะ"  

                              "ซวยแล้วจินนี่"  

                              "ซวยอะไรเหรอเบส"  

                              "ก็พวกนี้ไม่ถูกกับพวกเราน่ะสิ"  

                               "อ่าว"  

                              "ที่แท้นายพูดไม่ชัดนี่ก็เป็นเพื่อนของจินนี่เองเหรอ"ฉันถามขึ้น  

                              "ก็ใช่น่ะสิ"นายพูดไม่ชัดเอ่ยขึ่น

                              "มากันครบแล้วเหรอ งั้นเริ่มประชุมได้เลย"อาจารย์ฝ่ายปกครอง

เดินเข้ามาในห้องและเอ่ยขึ่นในขณะที่สายตากวาดมองไปรอบๆห้อง

                              "ค่ะ/ครับ"
    
                              "ฟังนะนักเรียนที่อาจารย์เรียกมาประชุมวันนี้เพื่อต้องการให้พวกเธอ

แยกกันประสานงานฝ่ายไหนประสานงานกับใคร ด้านอะไร และประสานงานกับโรงเรียน

ไหนแต่อาจารย์เชื่อใจพวกเธอเพราะฉะนั้นอาจารย์จะให้พวกเธอแบ่งกลุ่มกันเองนะได้

เรื่องยังไงแจ้งอาจารย์ก่อนเย็นวันนี้ คงเข้าใจกันแล้วนะงั้นเริ่มได้เลย"

                              "ฉันคิดว่าเราน่าจะจับฉลากนะเพื่อความยุติธรรม พวกนายว่าไง"

                              "พวกเราแล้วแต่จินนี่ก็แล้วกันพวกเราไม่มีปัณหาอยู่แล้วแต่เพื่อน

ของเธอน่ะสิจะมีปัญหา หรือเปล่า"นายพูดไม่ชัดพูดขึ้นและหันมามองพวกฉัน ไอ้บ้าฉันไม่

ได้เป็นเป็นกองขยะนะดูมันมองฉันสิ <และนี่คือหน่าของพวก K-OTIC ทุกคน

                   หลังจากจับฉลากเป็นที่เรียบร้อยแล้วพวกเราผลก็ออกมาเป็นเช่นนี้

    1.เคนตะ-จินนี่ รับผิดชอบเรื่องซุ้ม

    2.เขื่อน-อิ้ง  รับผิดชอบด้านกีฬา

    3.จอเบ-พิม ประสานงานกับโรงเรียนต่างๆและอาหาร

    4.ป็อปปี้-เบส รับผิดชอบด้านวิชาการ

    5.โทมะ  รับผิดชอบด้านการแสดง - ดนตรี

                             "เฮ้ไม่ยุธติธรมมนะทำไมฉันไม่มีคู่อะ"นายโทมะพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

สมน้ำหน้า หุ  หุ  หุ  

                             "เอาน่า ไม่เป็นไรหรอกโทโมะก็แค่ต้องทำงานหนักๆมีเวลาทำ 1  

เดือนก็เท่านั้น"

                              "แกก็พูดได้ดิไอ้เคนตะแกมีคู่นี่แล้วดูดิฉันรับผิดชอบมากกว่าคนอื่น

และที่สำคัณแกไอ้คุณเขื่อนได้เรื่องง่ายเลยนะด้านกีฬาเนี้ย"

                              "อ่าวไอ้คุณโทโมะก็มัตติเป็นเอกฉันท์แล้วอะไม่เห็นมีใครเรื่อง

มากอย่างคุณเลยนะครับเขาก็ยอมรับผลมัตติกันทั้งนั้นแหละครับ"

                 หลังจากสนทนาในห้องประชุทจบลงมองดูทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงานใน

หน้าที่ของตัวเองและดูทุกคนจะพอใจกับผลที่ได้รับยกเว้น

นายโทโมะที่มองดูหน้าตาจะบอกบุญไม่รับเลย เฮอ โชคดีจังที่ฉันได้คู่กับนายจองเบ  

มองดูนายนี่จะไม่ค่อยเรื่องมากก็ดีอะไรอะไรมันจะได้ง่ายๆหน่อย หุ หุ อ่าวแล้วนั่นยัยเบส

ไปนั่งทำหน้านิวคิ้วขมวดอะไรตรงนั้นนะ ไปถามซะหน่อยดีกว่าเผื่อนายป็อปปี้ทำอะไรฉัน

จะได้จัดการซะให้น่วมเลย

                                "เบสมานั่งทำอะไรตรงนี้ไม่รีบไปเหรอแล้วนายป็อปปี้ไปไหนอะ"

                                "ไปเข้าห้องน้ำเขาบอกให้ฉันรอตรงนี้น่ะ"

                                 "เหรอ แล้วแกไมทำหน้าอย่างงั้นละ"

                                 "ฉันแค่เสียดายเวลาเรียนน่ะแล้วฉันจะเรียนทันเพื่อนไหม

พิมฉันขาดเรียนตั้ง 1 วันเชียวนะแก"

                                 "โธ่นึกว่าอะไรที่แท้ก็เรื่องเรียนนี่เอง ยัยเบสแกเรียนทันเพื่อนอยู่

แล้วแหละก็แกอะเก่งจะตายแล้วไอ้เรื่องที่เขาเรียนกันแกก็อ่านจบไปตั้งแต่เมื่อเทอมที่

แล้วไม่ใช่เหรอ ดูฉันดิยังไม่มานั่งกลุ้มแบบแกเลยขาดเรียนวันเดียวที่ 1 ไม่ไปไหนหรอก

เบสอย่าเครียดไปเลยเอางี้ดิเดี๋ยวตอนเย็นเราไปนั่งติวหนังสือกันที่บ้าฉัน ดีไหม"

                                  "จริงนะยัยพิม"

                                  "แล้วฉันจะโกหกแกทำไมเบส จริงดิ"

                                  "ขอบใจจ้างั้นเย็นนี้เจอกันที่หน้าโรงเรียนนะพิม เย้"ยัยเบสพูด

พร้อมกับกระโดดกอดคอฉันไปด้วย  

                                   "บะ เบส ฉันรู้ว่าแกดีใจนะแต่ ฉันหายใจไม่ออก"

                                   "ง่ะ ขอโทษนะพิม"

                                   "ไม่เป็นไรจ้า"

                                   "เธอ จะไปกันยังเราต้องไปประสานงานหลายโรงเรียนนะ"นาย

จองเบหันมาบอกฉันพรางทำหน้าหงุดหงิดแล้วนายมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย

                                   "นี่นายจองเบไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนนายทิ้งเพื่อนฉันไว้ตรงนี้อะฉัน

จะรอเป็นเพื่อนยัยเบส"ฉันหันไปตะวาดใส่หน้านายจองเบชิ นึกว่านายจะไม่เรื่องมาก

                                   "ไม่เป็นไรหรอกพิมไปกับจองเบเถอะนั่นไงนายป็อปปี้มานั่นแล้ว

อะเธอปเถอะเดี๋ยวฉันก็จะไปเหมือนกีน"

                                   "งั้นเราไปแล้วนะเบสดูแลตัวเองดีดีด้วยละ"

                                   "นี่เธอเพื่อนเธอมีเพื่อนฉันอยู่ด้วยทั้งคนไม่ต้องกลัวอะไรหรอก"

                                   "เหรอ ก็เพราะมีเพื่อนนายไงนายจองเบเพื่อนนายนั่นแหลหน้า

กลัวที่สุดดดดดดดดดดดดดด"

                                   "เพื่อนฉันไม่ใช่ผีนะเธอ"

                                   "เพื่อนนายน่ะหน้ากลัวกว่าผีอีก"ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าขยะแขยง

ใส่นายจองเบเพื่อนก็พวกนายมันไม่น่าไว้ใจซักคน นวมทั้งนายด้วย ชิ

                                   "ไปเถอะพิมไม่เป็นไรหรอกนายป็อปปี้ก็ไม่ได้หน้ากลัวสักหน่อย"

                                   "อย่าไว้ใจนะเบสดูแลตัวเองดีดีนะ เราไปและ"ฉันบอกยัยเบส

และเดินออกไปนอกห้องประชุม อ่าว นายจองเบหายไปไหนเนี้ย

                                   "นี่นายจะไปไหมเนี้ย"

                                   "ไปไป ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

                                   "นายนี่ชักช้าจริงๆ"

                                   "นี่เมื่อไรเธอจะเลิกหาเรื่องฉัซะทีเนี้ยพิม"

                                   "ฉันยังไม่ได้หาเรื่องนายเลยนะก็นายช้าจริงๆนี่"

                                   "เธอก็ช้าเหมือนกันละน่า"

                ผ่านไปครึ่งวันแล้ว เหนื่อยชะมัด  ฉันว่านั่งเรียนอยู่ในห้องดีกว่าตั้งเยอะ  หิวน้ำ

                                     "อะ ซื้อมาฝากเห็นบ่นว่าหิวน้ำอยู่ไม่ใช่เหรอ"

                                     "อืม ขอบใจอ่าวแล้วของนายละ"

                                     "ฉันไม่หิวน่ะ"

                                     "อืม ชื่นใจ อะ"ฉันพูดและส่งข้าวน้ำส้มไปให้นายจองเบจะว่าไป

นายยนี่ก็แค่คนปากจัดเหมือนเพื่อนพวกเขาเท่านั้นละน่า ตลอดครึ่งวันที่ผ่านมานายนี่ก็

ดูแลฉันดีมาตลอด ไม่ว่าจะเรื่องซื้อน้ำ ซื้อขนมและเรื่องประสานงานฉันแค่นั่งอยู่เฉยๆ

นายนี่ก็ทำให้หมดซุทุกเรื่อง อืม หมอนี่ก็มีน้อใจเหมือนกันนะเนี้ย

                                     "อะไร"

                                     "ฉันให้นายกินด้วย"

                                     "ฉันบอกเธอแล้วไงว่าไม่หิว"

                                     "อากาศร้อนๆแบบนี้ถ้านายบอกฉันว่านายไม่หิวน้ำฉันครวเชื่อ

ไหม กินเถอะน่า เดี๋ยวนายจะไม่มีแรงทำงานต่อนะ"

                                      "อืม ขอบใจว่าแต่เธฮแอบใส่ยาพิษหรือเปล่าเนี้ย"

                                      "จะบ้าเหรอนายเป็นคนซื้อมาเองนะฉันจะแอบใส่ตอนไหนเล่า"

                                      "อ่าวเพื่อเธอแอบใส่ตอนฉันเผลอ"

                                      "งั้นไม่ต้องกิน เอาคืนมาเลย"ฉันบอกอย่างงอนๆแล้วจะแย่งเอา

ขวดน้ำคืนมาแต่

                                      "ฉันล้อเล่นน่า ฉันบอกเธอไปยังว่าวันนี้โรงเรียนเราเลิกครึ่งวัน

น่ะ  เห็นอาจารย์บอกว่าวันนี้พวกอาจารย์จะประชุมกันเรื่องงานวิชาการอีกทีน่ะ"

                                       "อ่าวเหรอ แล้วทำไงดีอะวันนี้คนขับรถที่บ้านฉันลาป่วยซะด้วย

สิส่วนที่เหลือก็ไปบริษัทกับคุณพ่อแล้วนี่ฉันจะกลับบ้านยังไงเนี้ย"

                                       "เธอลืมแล้วเหรอว่าเธอมารถใคร"

                                       "หมายความว่านายจะไปส่งฉันเหรอ"ฉันถาม อย่าง งง งง แต่

นายนั่นไม่ตอบเพียงแค่ยักคิ้วละลายใจให้ฉัน แต่ฉันไม่หลงกลติดเสน่นายหรอกย่ะแล้ว

ฉันก็นั่งรถของนายนั่นมาจนถึงโรงเรียน

                                       "เบสขึ้นรถสิ"ฉันตะโกนเรียกยัยเบสที่ยืนเอ๋ออยู่สงสัยจะมอง

หารถฉัน  

                                       "อ่าวพิม จองเบ"

                                      "เบสขึ้นรถสิหมอนี่จะไปส่งน่ะพอดีที่บ้านฉันคนขับรถลาป่วย 1  

คนอีกคนไปบริษัทกับคุณพ่อน่ะ ขึ้นมาสิ"

                                      "อืม"

-------------------------------------------------------------------------------------------------