คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ::Chapter 5::
Chapter 5:
“อย่าลืมปิดแก๊ซ ปิดหน้าต่าง ล็อคประตูให้เรียบร้อย ถ้าจะออกจากบ้านก็ต้องปิดแอร์ ให้เรียบร้อย ล็อคบ้านให้ดี ปิดหน้าต่าง แล้วก็อย่ากลับบ้านเกิน 6 โมงเย็นเข้าใจไหม? แล้วก็วันนี้พี่กับแจจุงคงกลับดึก เพราะฉะนั้นอาหารเย็นน่ะ ก็ซื้อเขามาแล้วกัน ไม่งั้นก็เอาของกินในครัวมาทำน่ะ.....แล้ว.....”
“พี่ยุนโฮ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะฮะ” ร่างบางเอ่ยขัดคนเป็นพี่ขึ้น เมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่ชายนี่ยังคอยบอกให้เขาทำนู่นทำนี่เหมือนกับเขาเป็นเด็กเล็กๆเหมือนเดิม....
“ง่า.....แต่ว่ามินมินพี่เป็นห่วงนะ” ยุนโฮเอ่ยเสียงอ่อน และนั่นยิ่งทำให้ร่างบางที่ความจริงแล้วกำลังระอาสุดฤทธิ์ต้องยอมในที่สุด.....
“ฮะ ผมเข้าใจแล้วฮะพี่ยุนโฮ นู่น~พี่แจจุงมารอแล้ว รีบไปเถอะ” ชางมินเอ่ยบอกพลางเหลือบไปมองทางร่างบางคนสวยที่ยืนรอแฟนหนุ่มแนะนำสั่งน้องชายซึ่งอยู่คนละบ้านมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่เจ้าตัวก็ไม่บ่นอะไรเพราะคนสวยเองก็เป็นห่วงน้องสาว(?) คนนี้ไม่น้อยไปกว่าแฟนหนุ่มของตนเลย
“อ๋อๆ อืมๆ จริงด้วยงั้นพี่ไปก่อนนะ อย่าลืมทำที่พี่บอกล่ะ!” ยุนโฮย้ำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบเดิน ถ้าจะเรียกให้ถูกควรจะบอกว่าวิ่งมากกว่า เล่นวิ่งซะจนตัวจะปลิวลอยได้อยู่แล้วนั่นน่ะ.....
ร่างสูงยืนคุยกับแฟนคนสวยของตนอยู่ครู่ ท่าทางกระหนุงกระหนิงจนแผ่รัศมีความหวานออกมาทั่วบริเวณจนคนที่ผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้เลย สักครู่หนึ่งแจจุงหันมาทางร่างบางที่ยืนมองทั้งคู่อยู่ก่อนจะโบกมือลาด้วยรอยยิ้มหวานที่แสนอบอุ่น ชางมินโบกมือตอบด้วยรอยยิ้ม....ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกไปเพราะวันนี้ก็เป็นอีกวันที่พี่ทั้งสองของเขาจะออกไปเดทกัน....
.....เหลือเพียงแค่เขาเท่านั้น.....
.....จะรู้กันไหมนะ......
.....ที่ยิ้มเมื่อกี้มันขมขื่นแค่ไหน......
.....ขมขื่นแค่ไหน ที่ต้องยิ้มทั้งที่ใจอยากจะร้องไห้......
.....กี่ครั้งแล้วที่รู้สึกแบบนี้ ถึงจะขมขื่น แต่ก็มีความสุขที่เห็น ‘เขา’ มีความสุข......
ร่างบางถอนหายใจออกจากทางริมฝีปากช้าๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน คว้าหนังสือมาเล่มหนึ่งก่อนที่จะลงมืออ่านราวกับมันน่าสนใจนัก ทั้งที่ไม่มีอะไรให้เขาสนใจมันเลยสักนิด เขาก็แค่ต้องการหาอะไรฆ่าเวลาไปเท่านั้น....
Dancing in summer paradise 사랑해 hi ya ya ya~
Dancing in summer paradise ซา รัง เฮ hi ya ya ya~
여름날 우리 추억을 평생 간직해
ยอ รึม นัล อู รี ชู ออ กึล พยอง เซง กัน จี เค
표현이 서툴고 어색할지 몰라도
พโย ฮยอ นี ซอ ทุล โก ออ เซ คัล จี มล ลา โด
"널 사랑해" forever come with me.
"นอล ซา รัง เฮ" forever come with me.
เสียงร้องของเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น มือบางรีบควานหาเจ้าของเครื่องที่ส่งเสียงเพลงไพเราะออกมา ดวงตาคู่สวยมองชื่อของคนที่โทรมาหาเขา....กระต่ายน้อยซองมิน.....มือบางกดรับสายก่อนจะแนบเครื่องมือสื่อสารไว้กับใบหู
~ฮาโหล ชางมิน....นี่ซองมินนะ~
เสียงของเพื่อนรักลอยมาตามโทรศัพท์มือถือ ชางมินเพียงส่งเสียงอื้อตอบรับแทนการทักทายเล็กน้อย เจ้ากระต่ายตัวดีที่เหมือนพยายามเร่งเสียงแข่งกับเสียงอื้ออึงที่มาตามสายจนน่ารำคาญ....
~ชางมิน จะไม่ไปสวนสนุกกับพวกเราจริงๆอ่ะเหรอ?~
ซองมินถามผ่านทางโทรศัพท์ ร่างบางหน้าหวานลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติไปว่า....
“ไม่ล่ะ พวกนาย 6 คนไปเดทกันให้สนุกเถอะ ฉัน.....ไม่เป็นไรจริงๆนะ แค่นี้นะ บาย” โดยไม่รอให้กระต่ายน้อยพูดอะไรออกมาอีก เขาจึงรีบตัดสายทิ้งไป....จะว่าอะไรกันก็ไว้ตอนเจอกัยที่มหา’ลัยแล้วกันนะ....
จะถามว่า ถ้าเขาเบื่อขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ไปสวนสนุกกับพวกซองมิน นั้นสำหรับเขามันเป็นคำตอบที่ตอบง่ายมาก เพราะเขาไม่อยากไปเป็นก้างนี่สิ ก็เล่นไปกันครบคู่กะไปเป็นแบบ Triple Date แล้วเขาซึ่งไร้คู่จะไปให้เป็นตัวประหลาดทำไมกัน.....
ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆที่ทั้ง พี่ยุนโฮ และ พวกซองมินก็ดันมีเดทพร้อมๆกันในวันเดียวกันแบบนี้ กลายเป็นว่าเขาเลยต้องนั่งหงอยอยู่คนเดียว ผ่านไปได้พักหนึ่ง หนังสือเล่มเดิมก็ถูกวางทิ้งอย่างไม่ใยดีเพราะคนหน้าหวานชักจะเบื่อขึ้นมาแล้ว....
“ออกไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่า” ชางมินว่าก่อนจะจัดการเอากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มือถือ และกุญแจบ้านไปให้เรียบร้อย และล็อคประตูบ้านตามที่พี่ชายแสนรักได้กำชับเอาไว้....
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
.....นี่มันวันอะไรกันเนี่ย!!....
ความคิดแรกที่แว๊บเข้ามาในหัว ตั้งแต่เขาเดินออกจากบ้านมาจนถึงย่านการค้าที่มีผู้คนคับคั่งและร้านค้ามากมายให้คนได้เข้าไปชมกัน เพราะตั้งแต่เริ่มเดินเข้ามา เขาก็เห็นแต่คนเดินมาเป็นคู่ ทั้งชายหญิง และ ชายชาย ซึ่งแต่ล่ะคู่นี้น่ะ เป็นคู่รักกันทั้งน้าน!
ยิ่งเดินเท่าไหร เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาดมากขึ้นไปทุกที เพราะว่าไม่ว่าจะมองไปทางไหน ใครๆต่างก็มากับคู่รัก ไม่ก็เพื่อนซี้ หรือไม่ก็....ครอบครัว.....คำว่า ครอบครัวสำหรับคนอย่างชิม ชางมิน ตอนนี้มีเพียงแค่ ยุนโฮ กับ แจจุง เท่านั้น.....แต่ทว่าตอนนี้ทั้งสองคนนั้นก็ไม่อยู่เหลือเขาเพียงเดียวดาย ท่ามกลางผู้คนที่มาเหมือนดั่งมีเทศกาล
.....หรือว่าเราจะกลับบ้านดีน๊า.....
ชางมินคิดไปเรื่อย แต่แล้วดวงตาประดุจเหยี่ยวยามพบเหยื่อก็พบเข้ากับป้ายบอกรายการซื้อหนึ่งแถมหนึ่งที่หน้าร้านซาลาเปาซื่อดังร้านโปรดของเขา และไวกว่าความคิดร่างบางก็พรวดเข้าไปซื้อมาทันที....
.....ช่างเถอะ ตอนนี้หาอะไรใส่ท้องดีกว่า.....
ว่าแล้วร่างบางก็เริ่มเดินหาของกินที่วันนี้ก็เป็นวันที่แปลกไม่ว่าร้านไหนก็เอาของกินมาลดกระหน่ำบ้าง นาทีทองบ้าง ไม่ก็ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งบ้าง ทำเอาคนกระเพาะหลุมดำของชางมินดูดกลืนของกินได้เกือบทุกร้าน....หลังจากที่กินอาหารและขนมอย่างเพลิดเพลิน ร่างบางก็พบว่า....กระเป๋าตังค์ตัวเองเริ่มแห้งซะแล้ว....
“ว้า....เผลอใช้ซะเยอะเลย.....” ชางมินพึมพำขึ้นอย่างรู้สึกผิดต่อเหล่าแบงค์เงินที่เขาใช้อย่างสิ้นเปลืงไปนิด ถึงเขาจะมีมรดกที่ได้จากคุณลุง และถ้าจำไม่ผิดคุณลุงบอกว่า ทรัพย์สินมรดกของพ่อ กับแม่ ที่เสียชีวิตนั้นเป็นมรดกที่ทำให้เขาไม่ต้องทำงานตลอดชีพก็ยังอยู่ได้....บางครั้งเขาก็อดสงสัยไม่ได้อยู่เหมือนกันว่าจริงๆแล้วพ่อแม่ที่แท้จริงของเขาเป็นใคร และทำงานอะไร....ก่อนหน้านี้เขาเป็นใคร?.....
พอหวนคิดเก่าๆก็เรียกให้หยาดน้ำใสมาคลออยู่ที่ดวงหน้าหวานจนได้ มือบางรีบยกขึ้นปาดน้ำตาที่คลอก่อนที่มันจะไหลอาบแก้มนวลเนียนของตน พร้อมสะบัดไล่ความคิดอย่างนั้นออกไป....ก็แล้วไง!!!....ถึงจะจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้ แต่แค่ตอนนี้มีความสุขกับปัจจุบันก็พอแล้ว!!!....
ชางมินคิดอย่างมุ่งมั่นก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้เบื่อภาพของผู้คนที่เดินไปมาแม้จะชวนให้ปวดหัวแต่นั่นก็เป็นภาพที่หน้าดูหน้าชมทีเดียว เพราะว่า....มันไม่ได้ทำให้เขาเบื่อเลยสักนิด แถมยังทำให้ลืมเรื่องที่ปวดหัวใจได้เป็นอย่างดี จนดวงตาคู่หวานหันไปจูนกับป้ายประกาศรับสมัครงานที่ร้านคาเฟ่น่ารักๆ แห่งหนึ่งแต่ดูร้างคนพิลึกนั้น....
‘The Way U Are’
ชื่อร้านที่ดูโดดเด่นแปลกตา และจากทางด้านร้านด้านนอกแล้วก็ดูเป็นร้านที่ตกแต่งเก๋มีสไตล์ แม้จะไม่ได้โดดเด่นอะไรมากมายนัก แต่ก็ดูดีทีเดียว ชางมินเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อผ่านใบประกาศนั้นอย่างสนใจ....เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะพึ่งแค่ กองมรดกนั้นอย่างเดียว.....
‘รับสมัครพนักงานหน้าตาน่ารักโดนใจ หญิงก็ได้ชายก็ดี
P.S สำหรับผู้ชายถ้าเป็นอุเคะหน้าหวานจะดีเป็นอย่างยิ่ง! สนใจติดต่อ ปาร์ค จองซู’
ร่างบางอ่านตามป้ายประกาศนั้นอย่างหวั่นๆ...นี่มันคาเฟ่หรือว่าโฮสคลับ??....เขาพยายามจะไม่ใส่ใจอะไรมากกับป้ายประกาศที่เขียนได้พิลึกขนาดนั้นแต่เขาเองก็พยายามไม่ใส่ใจ เสียงกรุ้งกริ่งของกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นหลังจากที่ร่างบางผลักประตูของร้านเข้าไป ภายในร้านที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สบายๆสีโอรสอ่อนๆเหมาะกับคาเฟ่ที่จะมานั่งพักผ่อนหย่อนใจ....
“ยินดีต้อนรับครับ” เสียงหวานหนึ่งในร้านดังขึ้นอยู่ที่เคาวท์เตอร์ของร้าน ที่คนน้อย....อันที่จริงต้องพูดว่าไม่มีคนเข้าร้านเลยต่างหาก....ซึ่งชางมินคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าแปลกสำหรับร้านที่น่ารักๆแบบนี้มาก....
“ครับ...คือ ผมชื่อ ชิม ชางมิน จะมาสมัครเป็นพนักงานนะครับ” ร่างบางเอ่ยบอกกับ คนสวยที่ยืนเช็ดแก้วอยู่ที่เคาว์เตอร์ ร่างบางผมทองคนนั้นหันมามองชางมินด้วยรอยยิ้มหวานอย่างอบอุ่น....
“O0O! โอ้ว!ยินดีเลย!! สวัสดีนะ ฉันชื่อ ปาร์ค จองซู เป็นเจ้าของร้าน เรียกว่า ลีทึก แล้วกันนะ” เจ้าของนามลีทึกที่เป็นอีกชื่อหนึ่งของเจ้าตัวเอ่ยบอกด้วยความดีใจ ขณะที่จับมือนุ่มนิ่มของชางมินมาเขย่าขึ้นลงอย่างตื่นเต้น....
ชางมินได้เพียงแต่ยิ้มแหยๆอย่างงงๆกับเหตุการ์ณเบื้องหน้า จองซูขอตัววิ่งเข้าไปหลังร้านพร้อมกับหยิบใบยืนยันการสมัครงานให้กับร่างบางทันที....
“เอ้า! กรอกซะนะ แล้วนับจากวันนี้ นายก็เป็นพนักงานของร้าน The Way U Are แล้วนะ!”
“หะ....หา???!!! เอ่อ....จะไม่สัมภาษณ์ ก่อนเหรอฮะ” ชางมินเอ่ยถามพร้อมกับเผลอใช้คำว่าฮะที่มักจะใช้กับคนที่สนิทๆอย่างที่ยุนโฮ หรือ พี่แจจุง ไม่ก็พวกพี่ๆกลุ่มพารันเท่านั้น....
“ไม่ต้องยุ่งยากหรอก! หน้าตานายผ่านเกณฑ์สุดๆ เป็นพนักงานเสิร์ฟ แล้วกัน! แล้วท่าทางยังเป็นนักศึกษามหา’ลัย อยู่ใช่ไหม? งั้นมาจัดตารางเวลามาทำงานกันเลยดีกว่า!” ลีทึกเอ่ยอย่างกระตือรือร้น แม้ว่าตัวชางมินจะยังงงๆอยู่ก็ตาม แต่ก็ยอมเออ ออ ตามไปจนในที่สุดก็สามารถตกลงเรื่องเวลางานได้นั่นคือ....ในวันจันทร์ พุธ พฤหัส มาตอนเย็นหลังจากไม่มีเล็คเชอร์ และ วันเสาร์ ตั้งแต่เช้า-บ่ายสามโมง....วันอาทิตย์ แล้วแต่เวลาสะดวก....และด้วยความรวดเร็วก็คุยเรื่องเรื่องเงินค่าจ้างเสร็จสับ....
....ช่างเป็นร้านที่เอาอะไรง่ายๆจริงๆ.....
“เป็นอันว่าตกลงนะ ชางมิน>.< ยินดีต้อนรับสู่ร้านของเรา จริงด้วย!!คังอิน!!!” ร่างบางเจ้าของร้านหันไปเรียกอีกคนที่กำลังง่วนกับการเตรียมไอศครีม และ ขนมเค้กต่างๆอยู่ที่ข้างหลังร้านให้ออกมา...ไม่นานร่างแกร่งสมชื่อ ‘คังอิน’ ก้าวออกมาจากหลังร้านมองทางลีทึกที และ ทางเขาที.....
“ลีทึก นั่นใครเหรอ?”
“นี่คือ ชิม ชางมิน จะเป็นพนักงานเสิร์ฟคนใหม่ของเราเป็นไงน่ารักไหมล่ะ?!!” ร่างบางเจ้าของร้านเอ่ยด้วยความดีใจ เพราะความจริงแล้ว ตั้งแต่เปิดร้านมา ก็ยังไม่มีพนักงานเสิร์ฟเลย ทำให้คาเฟ่ของเขาดูเงียบเหงา และไม่มีลูกค้า แม้ว่าหน้าตาของเจ้าของร้านจะเรียกลูกค้าได้ดีก็เถอะ แต่มันก็ยังไม่พอ.....
“จริงด้วย!! น่ารักอย่างแรงอ่ะ อย่างกับตุ๊กตาแน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชางมิน เรียกฉันว่า คังอิน แล้วกัน เป็นหุ้นส่วนของคาเฟ่นี้ร่วมกับลีทึกน่ะ” คังอินเอ่ยแนะนำตัวขึ้น ซึ่งชางมินก็พยักหน้ารับอย่างเกร็งๆก่อนจะเอ่ยทักทายอีกครั้ง....
“จากนี้ต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ ชางมินฮะ....คุณลีทึก คุณคังอิน....” ชางมินเอ่ยด้วยรอยยิ้มชวนฝันยิ่งทำให้ลีทึกปลื้มใจเป็นการใหญ่ โอ้!พนักงานน่ารักแบบนี้ ร้านขายดีแน่โว้ย!!!!!!!!!.....
“เช่นกันนะ จริงสิ ชางมินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อหลังร้านเลยนะ เริ่มงานตั้งแต่วันนี้เลยแล้วกัน!” ลีทึกว่าขึ้น....
“ครับ ^0^” ร่างบางเอ่ยยิ้มรับ ก่อนที่จะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อหลังร้าน ไหนๆเขาก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วงั้นก็เริ่มงานดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา....ใช้เวลาไม่นานนัก ร่างบางก็ออกมาในชุดเสื้อสีครีมที่มีลายสกรีนเป็นชื่อร้านอยู่ตรงอกเสื้อเล็กๆที่ด้านซ้าย....พร้อมด้วยผ้ากันเปื้อนสุดแสนน่ารักที่ประดับลูกไม้สีหวาน ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมี = =”.....
“เสร็จแล้วครับ....แล้วจะให้ผมทำอะไรดีอ่ะครับ” ร่างบางเอ่ยถามขึ้น ก็ตอนนี้น่ะยังไม่มีคนเข้าร้านแล้วจะให้เขาเอาอะไรไปเสิร์ฟใครล่ะ....ทางด้านเจ้าของร้านที่ยิ้มจิตๆขึ้นจนชางมินก็เริ่มสยองอย่างบอกไม่ถูก....
“อืม....ชางมิน ออกไปเรียกลูกค้าแล้วกัน โปรโมตว่าร้านเราเป็นร้านใหม่ แล้วก็ให้โปรโมชั่นลด 20% ไปแล้วกัน” ลึกทึกจัดแจงด้วยน้ำเสียงจริงจัง ร่างบางพยักหน้าและเตรียมทำท่าจะเดินออกไปทำตามนั้น แต่ก็ถูกมือเรียวบางของเจ้าของร้านจัดกุมไว้ก่อน ดวงหน้าหวานหันไปมองด้วยท่าทางงงๆแต่อย่างแรกที่เห็นก็คือ รอยยิ้มจิต!!!!! สยองโลก!!!!!!!!!......
“เดี๋ยวก่อน ชางมินที่น่าร๊าก~ มานี่ก่อนมามะ!!” โดยไม่ต้องรอคำตอบ ปาร์คจองซู ก็ลากให้ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ ขณะที่ชางมินได้แต่นั่งตัวสั่นหงึกๆด้วยความกลัว....เขาคิดผิดรึเปล่าที่สมัครงานร้านนี้ เจ้าของน่ากลัวอ่า!!!.....
ผ่านไปครู่หนึ่งสิ่งที่จองซูตั้งใจทำอยู่บนผมของชางมินก็เสร็จเรียบร้อย นั่นคือการติดกิ๊ฟเขากวางเล็กๆน่ารักลงบนศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่ม แถมยังติดโบว์เล็กๆน่ารักตรงฐานของกิ๊ฟข้างหนึ่งอีกด้วย....
“เอาล่ะ~ ที่นี้ก็ไปเรียกลูกค้าได้!!” เมื่อผลสำเร็จออกมาเป็นที่น่าพอใจ ลีทึกก็แทบจะยันโครมให้ร่างบางออกไปหน้าร้านทันที!!...
....- O - !!!.....
.....ง่าอะไรอ่ะ!! เอ่อ....ออกมายืนแล้ว คนเต็มเลย เอ่อ....ต้องทำไง เรียกลูกค้าใช่ป่ะ?....
....เอา ด้านเข้าไว้ ชางมิน ท่องไว้ เพื่อเงิน!!!!!!!!!.....
ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเริ่มทำหน้าที่ของตน....
“วันหยุดที่สดใสแบบนี้ขอเชิญมาที่คาเฟ่....The Way U Are....กันนะครับ วันนี้เรามีโปรโมชั่นพิเศษ ต้อนรับเปิดร้านใหม่ ทุกอย่างลด 20% นะครับ....เชิญเลยครับ^0^~” ร่างบางร้องด้วยน้ำเสียงหวานจนหลายคนต้องหยุดสนใจและได้เห็นหนุ่มน้อยหน้าหวานหน้ากิน ที่มีเขากวางน้อยๆผูกโบว์น่ารัก พร้อมด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสเหมือนดวงตะวันจนหนุ่มๆแถวนั้นใจละลายเป็นแถว....
“เชิญเลยครับ โปรโมชั่นลด 20% ที่ร้าน The Way U Are ครับ~” เสียงหวานที่มาพร้อมรอยยิ้มก็ยังพร้อมที่จะทำให้หนุ่มๆแทบลงไปแดดิ้นนั้นยังคงมีอยู่เรื่อยๆ หลายคนเริ่มสนใจร้ายคาเฟ่ขึ้นมา....ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก....ก็คนหน้าร้านเนี่ย น่ารักขนาดนี้นี่นา!!!....
.....ทั้งร้านลด 20% รวมคนโปรโมตหน้าร้านนี่ด้วยป่ะ!!!.....
“2 ที่ครับ” เสียงทุ้มหล่อๆของลูกค้ารายแรกเอ่ยบอกกับร่างบางซึ่งก็หันไปยิ้มละลายให้กับชายหนุ่มทั้งสองที่เสี่ยงมาเป็นลูกค้ารายแรกให้ได้ละลายลงไปกองกับพื้นสำลักความน่ารักกันไปทีเดียว....
“เชิญข้างในเลยครับ อ๊ะ! ขอตัวก่อนนะครับ ผมต้องไปทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟในร้านแล้วล่ะ^^” ร่างบางเอ่ยอย่างใสซื่อก่อนจะเดินตามลูกค้าคู่แรกเข้าไปในร้าน ถ้าโดยปกติร้านอื่นทั่วไปแล้วคงไม่มีใครสนใจอีก แต่เพราะคำพูดน่ารักๆแบบนั้นทำให้คนเริ่มกรูตามเข้าไปในร้านกันมากมายโดยหวังจะไปดูรอยยิ้มแสนหวานยิ่งกว่าน้ำตาลนั้น....
.....และท่าทางตอนนี้งานจะเริ่มยุ่งแล้วสิ สู้ต่อไปร้าน The Way U Are.....
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“เบื่อเป็นบ้า....”
เสียงทุ้มนุ่มแหบเสน่ห์เจ้าของดวงหน้าหล่อจนสาวๆรอบด้านต้องมองตามกันอย่างไม่ละสายตา วันนี้เจ้าเพื่อนซี้ตัวแสบดันมีเดทซึ่งเขาก็ไม่อยากจะขัดอะไรนัก.....ไอ้เราก็นึกว่ากลับมาเกาหลีแล้วมันจะพาเที่ยว แต่ดันเสร่อเห่อแฟนซะได้!!!.....
.....แล้วเขาจะทำอะไรดีในวันที่ไม่ว่ามองไปทางไหน ทุกคนก็มีคู่แบบนี้.....
“นี่ๆ รู้ไรป่าว ว่าเด็กเสิร์ฟคาเฟ่นั้นน่ารักสุดยอด!!” เสียงชายคนหนึ่งคุยกับเพื่อนในกลุ่มอย่างตื่นเต้นพลางชี้ไปทางร้านคาเฟ่ The Way U Are.....
“จริงดิ!!”
“เออสิวะ!!!น่ารักอย่างแรงว่ะ!!!”
“งั้นจะรออะไรวะ ไปเถอะ!!!!” และด้วยความรวดเร็วสองชายหนุ่มก็ลากกันเข้าไปในร้านด้วยความรวดเร็วอย่างที่สุด.....
อดีตเพลย์บอยอย่างยูชอนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชักตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว อยากจะเข้าไปดูจริงๆว่าพนักงานเสิร์ฟที่ว่านั่นจะน่ารักขนาดไหนกันจะเหมือน....เจ้าลูกกวางน้อยรึเปล่านะ?....แล้วไม่ทันไรเขาก็พลันไปนึกถึงรุ่นน้องผู้แสนน่ารักที่ได้รับการแนะนำจากเพื่อนซี้....
.....เขาเป็นอะไรไปนะ....หมู่นี้ถึงได้นึกถึงแต่คนน่ารักที่ชื่อ ชิม ชางมิน.....
~กรุ้งกริ๊ง!~
เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามาภายในร้านบรรยากาศดีที่ตอนนี้เริ่มมีผู้คนมากหน้าหลายตามานั่งกันอยู่บนโต๊ะ คนที่ชมกาแฟ ทำขนมเค้ก ชงชาก็รู้สึกว่าจะเริ่มมือระวิงกันไปเป็นแถบเสียแล้ว ก็แหม....เด็กเสิร์ฟน่ารักขนาดนี้น่ะใครจะไม่อยากเข้า.....
ร่างสูงเห็นว่าโต๊ะนั่งไม่มีแล้วจึงนั่งอยู่ที่เคาว์เตอร์ ซึ่งมีที่นั่งสำหรับนั่งคนเดียวเรียงกันเป็นแถบอยู่แล้ว...เขานั่งรออยู่ได้พักหนึ่งก็เห็นร่างของเด็กเสิร์ฟที่เขาตั้งใจมาดูหน้าอยู่กลายๆแล้ว....แต่....เอ....คุ้นๆนะเนี่ย.....
“ครับ ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ....อ๊ะ! คุณยูชอน!!” เสียงหวานๆเอ่ยถามก่อนที่จะต้องทักอย่างตกใจ ในขณะที่ตัวร่างสูงเองก็ตกใจไม่น้อย เมื่อกี้เขาพึ่งแอบคิดถึงอยู่ ตอนนี้เจ้าลูกกวางน้อยก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว!! แถมวันนี้ยังน่ารักอย่างแรง เมื่อเขาเห็นร่างบางติดกิ๊ฟหูกวางอย่างน่ารัก พร้อมโบว์สีชมพูหวาน ยังไม่รวมผ้ากันเปื้อนลูกไม้แสนน่ารักนั่นอีก.....
“ชางมิน....ทำไมนาย?.....” ร่างสูงถึงกับถามอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนตะลึงกับความน่ารักที่แทบจะทำเขาละลายแต่ก็พยายามกลั้นเก๊กเอาไว้.....
“พอดีผมมาทำงานพิเศษนะ”
“อ้อ....งั้นเหรอ....จะว่าไปวันนี้นายน่ารักจังเลยนะ....” ยูชอนรับคำส่งๆก่อนจะเปลี่ยนมาจับจ้องคนน่ารักเบื้องหน้า แล้วคว้าข้อมือบางไว้ แล้วดังให้เซถลาลงมาร่างบางที่ไม่ทันได้ระวังตัวก็ถึงกับต้องลงไปนั่งบนตักของเขาทันที!....
“อ๊ะ!!! ทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะ!!” ร่างบางเริ่มร้องโวยวายขึ้น ขณะที่ดวงหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงก่ำอย่างน่ารักด้วยความอายยิ่งเห็นดวงหน้าหล่อๆของยูชอนใกล้ๆก็ทำให้เขาหวั่นไหวอย่างไม่มีเหตุผลขึ้นมาอย่างนี้....
“อย่างส่งเสียงดังสิ นายอยากให้คนทั้งร้านมองมาทางนายเหรอ?” เสียงแหบเสน่ห์เอ่ยยั่วเย้าเขา ทำให้ร่างบางเองก็นึกขึ้นได้ เมื่อเริ่มเห็นว่าลูกค้าบางส่วนมองมาทางเขาแล้ว....
“งั้นปล่อยเซ่!” ร่างบางว่าเสียงดุ....คนอะไรฉวยโอกาสที่สุด!!....
“หืม?....จะให้ปล่อยหรอ....งั้นก็พูดเพราะๆกับฉันก่อนสิ” ร่างสูงกระตุกคิ้วเรียวขึ้นค้างหนึ่งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แต่ก็ช่างกวนส้นฝ่าพระบาทจริงๆสำหรับร่างบางตอนนี้ เขายังคงไม่พูดอะไรด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี....แถมยังสะบัดหน้าเชิดงอนอีกด้วย....
“ที่ไม่พูดเนี่ย....แปลว่าอย่างนั่งบนตักฉันแบบนี้ใช่ไหม? ก็ดีนะ ฉันออกจะชอบตัวนายออกจะนุ่มนิ่ม....” ไม่ว่าเปล่ามือปลาหมึกก็เริ่มไล้จับตามผิวสีน้ำผึ้งแต้ก็นวลเนียนน่าสัมผัสนั้น ไปทั่วตั้งแต่ช่วงแขน ทำให้เอาคนหน้าหวานเขินขึ้นมาทันที!
“บ้าเหรอ! ปล่อยนะ!!!” ชางมินยังคงโวยวายอยู่เหมือนเดิม แต่ดูไม่มีท่าทีว่าจะเจ้าของมือปลาหมึกนั่นจะยอมปล่อยเขาเลยแม้แต่นิดเดียว....
“หืม?....ถ้าจะให้ปล่อยต้องพูดอะไรนะ.....” ร่างบางที่ได้ยินเช่นนั้นก็แทบจะระเบิดได้ แต่ก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้มากกว่า.....
....ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้ไก่ปากห้อยลามก!!!....
“คุณยูชอน....ช่วยปล่อยผมลงเถอะนะครับ.....” เสียงหวานๆเอ่ยอย่างนุ่มนวลก่อนจะพยายามสบตากับร่างสูงอย่างอ้อนนิดๆ....มารยาเล็กๆช่วยได้เสมอ....ตอนแรกยูชอนก็ตั้งใจจะแกล้งต่อแต่พอเห็นใบหน้าน่ารักนั้นทำสายตาอ้อนเขา จนเขาเป็นฝ่ายต้องยอมความน่ารักนั้นเอง....
.....น่ารักขนาดนี้ถึงอยากจะแกล้ง แต่ก็ทำไม่ลง....
.....ปาร์ค แพ้คนน่ารักครับผม >.<~.....
พอถูกปล่อยลงจากตักแล้ว ร่างบางหันไปทำหน้าบึ้งอีกครั้ง แต่ก็ยังคงน่ารักอยู่ดีนั่นแหละ....แล้วเตรียมจะไล่ร่างสูงทันที....
“คุณยูชอน ถ้าคุณมาเพื่อทำเรื่องไร้สาระอย่างนี้ก็เชิญเดินออกจากร้านเลยครับ” ไม่ว่าเปล่ายังตามมาด้วยรอยยิ้มพิฆาตละลายใจอีกระลอกหนึ่ง ทำให้เอาคนถูกไล่อย่างนุ่มนวลถึงกับอึ้งไปครู่ก่อนจะหันมาตั้งสติได้....
.....ยังไงลูกกวางน้อย ก็อย่างมีฝีปากที่ร้ายกาจอยู่ดี!!....
ร่างสูงตอบโต้ด้วยการส่งรอยยิ้มที่สุดแสนจะมีเสน่ห์กลับไปให้ พร้อมกับเอ่ยบอกว่า...
“ก็ฉัน....กำลังจะสั่งกาแฟนี่ไง....ช่วยเอา คาปูชิโน่ ร้อนมาให้ที่หนึ่ง....” ร่างบางที่เห็นยูชอนสั่งกาแฟในฐานะของลูกค้าก็อดที่จะพ่นลมทางจมูกอย่างขัดใจไม่ได้ ก่อนจะจดรายการลงในใบแล้วเตรียมจะเดินเอาไปให้คุณลีทึกที่กำลังวุ่นอยู่กับการชงกาแฟมือเป็นระวิง....แต่ข้อมือบางก็ถูกมือปลาหมึกสายพันธุ์ไก่คว้าเอาไว้อีกครั้ง ร่างบางคิ้วขมวดเป็นปมด้วยความงง....เจ้าไก่หื่นนี่ มันจะทำอะไรอีกเนี่ย!!....
“ ‘เอา’คนเสิร์ฟด้วยได้ไหม” ร่างสงถามด้วยสีหน้ากึ่งจริงจัง กึ่งขี้เล่น แต่ก็ทำเอาร่างบางหน้าแดงไปเลย ก็เจ้าไก่นี่มันดันเน้นคำว่า ‘เอา’ ไว้อย่างแนบเนียนเจ้าเล่ห์ ร่างบางสะบัดมืออกด้วยความโกรธความอายก่อนจะยื่นใบรายการให้ลีทึก ไม่นานกาแฟหอมกรุ่นก็มาเสิร์ฟตรงที่ยูชอนนั่งอยู่ ร่างบางรีบชักมือกลับทันทีที่วางแก้วกาแฟไว้หน้ายูชอนเรียบร้อย ก่อนจะรีบเดินไปทำงานต่อด้วยความกลัวจะถูกลวนลาม....
ยูชอนยังคงจ้องมองร่างบางที่ทำงานด้วยรอยยิ้มอย่างเพลิดเพลิน เขาคอยหยิบแก้วกาแฟมาจิบอยู่เรื่อยๆ แต่สายตาก็ยังคงจดจ้องมองไปยังเจ้าลูกกวางน้อยของเขา....ของเขาตั้งแต่เมื่อไหร เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงคิดอย่างนั้น....แต่เขาก็มองอยู่อย่างไม่รู้เบื่อ......คนอะไรน่ารักได้ทุกอิริยาบทอย่างนั้น.....
.....เมื่อไหรกันนะ.....
.....ที่เขาเริ่มรู้สึกว่าร่างบางตรงหน้าเข้ามาอยู่ในความคิดของเขาอยู่เรื่อย.....
.....เมื่อไหรกันที่เขารู้สึกว่าชางมินช่างน่ารักเหลือเกิน....
.....จะเมื่อไหรก็ไม่รู้แหละ.....
.....รู้แต่ตอนนี้เขาไม่พอใจสายตาของพวกผู้ชายหน้าหื่นที่จ้องชางมินตาเป็นมันอย่างนั้นน่ะ!!....
ในเย็นวันนั้นลีทึกบอกให้ชางมินกลับบ้านก่อนไม่ต้องช่วยเก็บร้าน เพราะเจ้าตัวทำงานหนักมาก แถมทำให้ลูกค้าเข้าเยอะมากๆในวันแรกที่มาทำงาน ทั้งที่ตัวร่างบางอยากจะช่วยแต่ก็ถูกบอกให้กลับด้วยสาเหตุที่ว่า มีคนนั่งรออยู่ตั้งแต่หัววันจนเย็นขนาดนี้....
....ตัวยูชอนเองก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่เขาเผลอมองร่างบางจนไม่ดูเวลาแบบนี้....
ชางมินจึงลาลีทึกกับคังอินอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะกลับเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิมในตอนแรก แล้วก็เตรียมจะเดินออกจากร้านไป หลังจากที่ยูชอนวางเงินค่ากาแฟไว้บนเคาวน์เตอร์แล้วก็จึงรีบตามร่างบางออกไปทันที...
“เดี๋ยวรอก่อน ชางมิน!” เจ้าของชื่อหันกลับมาอย่างรวดเร็ว....
“อะไรอีกล่ะ คุณยูชอน” แทนที่จะได้คำหวานๆกับกลายเป็นคำที่บ่งบอกความรำคาญแทนซะงั้น....แต่ปาร์คไม่ยอมแพ้หรอก>[]<!!!!....
“ฉันไปส่งนะ” ร่างสูงเอ่ยบอกนั่นยิ่งทำให้ลูกกวางน้อยงงขึ้นมาทันที....ตาบ้านี่จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย.....
“เย็นมากแล้ว กลับคนเดียวไม่ดีหรอกนะ มะ...ฉันไปส่ง!” โดยไม่ต้องรอคำตอบจากร่างบางอะไรทั้งนั้น เขาก็จัดการกุมมือนิ่มของร่างบางแล้วพาเดินออกไปในทันที!....พอชางมินจะค้านแต่ก็เหมือนติดอยู่ในปาก ก็ในเมื่อ มือที่จับเขาไว้นี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน.....
....อบอุ่นจนเขาไม่อยากปล่อย.....
....ยิ่งเห็นแผ่นหลังกว้างที่ดูมั่นคงนั้น ก็ทำให้เขาหวั่นไหว.....
....ยิ่งใบหน้าที่ยามนี้ดูสงบ ไม่มีเล่ห์อะไรเหมือนก่อน....
.....ก็ทำให้ใจหวั่นไหว....
.....เพราะอะไรกัน ก็เราชอบพี่ยุนโฮไม่ใช่เหรอ??.....แล้วทำไมถึงต้องหวั่นไหวให้คุณยูชอน....
.....ทำไมกันนะ.....
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
มาคุยกันก่อนเล็กน้อยยย~
สวัสดีค่า ท่านผู้อ่านทุกคน >< หลังจากที่เราลงมารวมตอนนี้ก็เป็นตอนที่ 5 แล้วก็ขอโอกาสเล็กน้อยที่จะมาคุยกับผู้อ่านทุกคนนะคะ
ยอมรับคะว่าปลื้มใจมากๆๆ เพราะเราคิดว่าผลงานของเราคงไม่น่าสนใจเลย แต่ก็ยังมีคนมาอ่าน มาโหวต มาเม้นท์ให้กำลังใจเรา><
ดีใจจริงๆนะคะ^^~ ขอบคุณสาวกคิส และสาวกน้องมิน และท่านผู้อ่านทุกคนเลยนะค่า~
สำหรับตอนที่ 5 นี้ ก็เน้นสบายๆน่ารักๆแบบคิสนะค่า^^~
คงมีหลายอย่างที่ท่านผู้อ่านคงสงสัย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของสายตาของไรอัน และ อดีตของน้องมิน><
ซึ่งเราก็ขอตอบว่า...ติดตามในเรื่องค่า ^^ /me โป๊กก กระป๋องสารพัดถูกโยนเข้ามา (คนอ่าน: ไอ้คนแต่งกวนนน!!)
แฮะๆ ก็นะคะ เราขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์สำหรับกำลังใจนะคะ
เราคงไม่อาจจะคิดเรื่องนี้ในแต่ละตอนออกมาได้ หากไม่ได้กำลังใจจากทุกคนคะ ขอบคุณจริงๆคะ
สุดท้ายใครอยากติชมอะไร หรืออยากคุยกับเราก้ได้ทั้งนั้นนะคะ
หรือถ้าสงสัยอยากถามอะไรก็ได้เลยคะ>< เรายินดีตอบ สุดท้ายนี้....
ขอขอบคุณท่านผู้อ่านทุกคนคะ
Mio_MinMin......
ความคิดเห็น