คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ::Chapter 2::
Chapter 2:
เวลา 9 โมง 45 นาที....บริษัท TSE....
“นี่ พี่ยุนโฮ...พี่โบอา เค้าเรียกผมมาพบทำไมหรอ?” เสียงหวานของนักร้องคนดังเอ่ยถามผู้จัดการของตน ขณะที่เขากำลังนั่งรออยู่ที่ห้องรับรองด้านหน้าห้องทำงานส่วนตัวของ ควอน โบอา ประธานบริษัทTSE ซึ่งเป็นนิสัยปกติของนักร้องหน้าหวานอยู่แล้วว่า จะมาตามนัดก่อนเวลาเป็นมารยาทอันดี เพราะงั้นยุนโฮผู้เป็นผู้จัดการเลยไม่เคยที่จะต้องตื่นนอนก่อนเพื่อมาปลุกเจ้าตัวเล็กนี่เลย ในเมื่อเผลอๆบางทีเจ้าตัวดันมาเป็นฝ่ายปลุกเขาแทนด้วยนี่สิ!!
“อืม...ไม่รู้เหมือนกันสิ เดี๋ยวพอได้เข้าพบประธานควอน ก็คงจะได้รู้เอง” คนหน้าหวานพยักหน้ารับคำตอบของร่างสูง ขณะที่เขากอดอกทำท่าขบคิดอย่างจริงจัง....
“นี่หรือว่า!!!!!!” อยู่ดีๆชางมินก็โพล่งขึ้นมา เล่นเอา ชอง ยุนโฮ ที่กำลังเหม่อได้ที่เพราะมัวแต่คิดเรื่องตารางงานของคนหน้าหวานถึงขั้นสะดุ้งพรวดตกเก้าอี้ลงไปกลิ้งโคโล่เป็นหมีโคล่า(?)อยู่บนพื้น...
“พี่ยุนโฮ ทำอะไรน่ะนั่น =.=?” คนหน้าหวานที่เห็นผู้จัดการหน้าหล่อลงไปกลิ้งบนพื้นด้วยสภาพดูไม่ได้ ก็ถามขึ้นมาทันที...คนที่หมดสภาพอย่างน่าอายรีบลุกขึ้นมาก่อนที่เลขาของประธานควอน หรือ ใครก็ตามที่ผ่านมาจะมาเห็นสภาพน่าอดสูของเขา ร่างสูงกระแอมเล็กน้อยแก้เขิน ก่อนจะย้อนถามร่างบางกลับทันที
“ละ...แล้ว ชางมิน เป็นอะไรหรอ? เห็นร้องเสียงดัง” พอโดนถามแบบนี้เจ้าตัวก็นึกขึ้นมาได้ทันทีทั้งที่ลืมไปแล้วนะนั่น แล้วเจ้าตัวก็ตั้งท่าโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง...
“จริงด้วยๆๆๆ!!!! พี่ยุนโฮ ผมรู้แล้วๆ ว่า พี่โบอา เค้าเรียกผมมาทำไม!!” ยุนโฮเลิกคิ้วสงสัยกับสิ่งที่ร่างบางพูดออกมาเล็กน้อยก่อจะถามต่อ....
“เอ่อ...แล้วชางมินคิดว่าไงหรอ?”
“ผมว่า พี่โบอาต้องไล่ผมออก เพราะผมน่ารักเกินไปแน่ๆ!!!!” เออ!!ให้มันได้อย่างงี้ครับ ดันคิดมาได้นะ!! ไม่รู้ว่าไปเอานิสัยหลงตัวเองแบบนี้มาจากไหน!!...
“หา? พี่ว่าไม่หรอกมั้ง”
“มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ถ้าผมโดนไล่ออกก็แย่น่ะสิ หรือว่าผมต้องไปหาหมอศัลยกรรมให้ ทำหน้าผมให้น่ารักน้อยกว่านี้ แต่เอ หมอศัลย์ เขาจะทำได้จริงๆเหรอ ผมมันยิ่งน่ารักแบบสุดสวิงริงโก้อยู่ด้วย เอ...แล้วจะทำไงดีน๊า....” ดูเหมือนว่า ตอนนี้ไม่มีการตอบรับจากคนหน้าหวานตรงหน้า คลื่นสัญญาณหายไปกับโลกส่วนตัวเรียบร้อยน้องนู๋ชางมิน....คนเป็นผู้จัดการลอบเหงื่อตกกับไอ้ความคิดเป็นตุเป็นตะจริงจังอย่างแรงของนักร้องในความดูแลของตน เขาถอนหายใจเบาๆอย่างเอือม ขณะที่ก้มลงมองนาฬืกาข้อมือ....
....9 โมง 55 นาที....
!!!พลั๊ก!!!โครม!!!
เสียงเปิดบานประตูอย่างรวดเร็ว พร้อมเสียงคนล้มลงไปนอนเกลือกกลิ้งเรียกความสนใจจากทั้งสองชีวิตได้ทันที ขณะที่ชางมิน และ ยุนโฮหันไปมองผู้มาใหม่อย่างนึกประหลาดใจ ประตูที่เปิดอ้าออกพร้อมร่างของคนสองคนที่ลงไปนอนกองกับพื้น คนที่นอนทับอยู่ด้านบนสุดลุกขึ้นมาเป็นคนแรก แล้วจึงเอื้อมมือไปฉุดอีกคนให้ลุกขึ้นมาเช่นกัน
“ยูชอน!!เพราะ ยูชอนตื่นสายแท้ๆ เราถึงต้องรีบแทบตายเนี่ย!!!” เสียงหวานของคนหน้าสวย เอ่ยอย่างเคืองๆต่อศิลปินในความดูแลของตนเองทันที ก็ถ้าไม่ใช่เพราะยูชอนตื่นสายเขาปลุกเท่าไหรก็ไม่ตื่น จนสุดท้ายต้องเอาน้ำเย็นสาดหน้าถึงจะยอมตื่นเนี่ย ก็คงไม่ต้องรีบบึ่งมาให้ทันแบบนี้หรอก...
“แต่ก็ทันเวลาแล้วนี่นาพี่แจจุง เหลืออีก 5 นาทีเป๊ะ นี่ต่างหากถึงจะเป็นมืออาชีพตัวจริง 55555+” ว่าแล้วเจ้าคนผิดก็เบี่ยงไปเรื่องอื่น ขณะที่เท้าเอวหัวเราะโฮ่ๆเหมือนตัวร้ายในการ์ตูนญี่ปุ่น...
“ไอ้ไก่ปากห้อย!!!!!!!” เสียงเรียกชื่อประหลาดๆดังขึ้นมา ไอ้เสียงที่แสนคุ้นและเกลียดแสนเกลียดดังขึ้นมานั้น ทำให้ดวงตาไก่กลายเป็นดวงตาเหยี่ยวหันไปมองตามต้นเสียงในทันที และใช่จริงๆด้วย ไอ้หน้าหล่อน้อยกว่าเขา!!!ดันต้องมาเจอในสถานการณ์แบบนี้อีก!!
“ไอ้เป็ดหน้ากวาง!!!!” ยูชอนแหกปากเรียกอีกฝ่ายลั่นด้วยฉายาแสนน่ารักที่เขาตั้งให้ แต่ดูเหมือนคนถูกเรียกจะไม่ได้ดีใจอย่างนั้นนี่สิ....
“ใครเป็นเป็ดหน้ากวางกัน ไอ้ไก่ปากห้อย!!”
“เออ!!ก็แกไง ไอ้เป็ด ฉันก็ไม่ได้ชื่อ ไอ้ไก่ปากห้อยด้วยจำไว้ซะ!!!”
“ไม่!! อย่างนายไม่มีค่าพอให้ฉันจำหรอก!!”
“เออ!!!! แล้วคิดว่าชื่อทุเรศๆของนายฉันอยากจะจำนักรึไง!!!”
“นายว่าใครชื่อทุเรศ!!!ชื่อฉันออกจะน่ารัก สะกดซะ ชิม ชางมิน!!หรือโง่สะกดไม่เป็น กลับไปเรียนป..1ใหม่ไป!!!”
“ชื่อเห่ยๆ แบบนั้น ฉันไม่สะกดให้เสียน้ำลายหรอก!!!!!!!”
“นายว่าใครชื่อเห่ยไอ้โง่!!!!!!”
“ก็ชื่อแกนั่นแหละ!!แล้วใครโง่ไอ้เสียงเป็ด!!!”
“หนอย ใครเสียงเป็ด!!เดี๋ยวพ่อปั๊ดเตะตกเล้าไก่!!!”
“เออ!!แน่จริงก็เข้ามาดิ เดี๋ยวฉันจะต่อยนายกลับเล้าเป็ดเหมือนกัน!!!”
“หนอยแน่!!!” และไม่ต้องรอให้ใครพุ่งเข้าหาใครก่อน แต่ที่แน่ๆคือทั้งสองคนตั้งใจจะวิ่งเตะกันแน่ๆ!! เร็วกว่าความเร็วแสง ผู้จัดการทั้งสองต่างรีบคว้าตัวศิลปินที่อยู่ในความดูแลของตนไว้ก่อนที่จะได้ต่อยกันจริงๆ!!
...ไม่ได้ๆ!!! ถ้าหน้าตายับเยินไป ก็ไม่มีงานเข้า แบบนี้ผู้จัดการอย่างเขาก็โดนลดเงินเดือนอ่ะเด๊ะ!!!...ไม่ยอมนะเฟ้ย!!!....
“เฮ้ๆ ชางมิน ใจเย็นๆก่อน” ยุนโฮปราบไว้ขณะที่ใช้แขนแข็งแรงล็อคแขนบางๆของนักร้องหน้ารักที่ตอนนี้ทำหน้ายักษ์แทนซะนี่ - -!!!!!
“ไม่ ยงไม่เย็นมันแล้วพี่ยุนโฮ ไอ้ไก่นี่มันหาเรื่องผมนะ!!!”
“พอแล้วน๊า ยูชอน!!” คราวนี้เป็นเสียงหวานของแจจุงที่ใช้แขนกอดเอวของนักร้องหน้าหล่อที่ตอนนี้หล่อไม่ออกเสียแล้ว เอาไว้แน่นอย่างแรง....แต่ตัวบางๆของผู้จัดการนี่สิ จะปลิวอยู่แล้วเนี่ย!!....
“ไม่ได้พี่แจจุง!!!ถ้าวันนี้ผมไม่ได้ฆ่ามัน ผมนอนตายตาไม่หลับแน่!!!!!”
สงครามขนาดย่อมที่เกิดขึ้นมาได้สักพักและไม่มีท่าทีจะหยุดลงได้นั้น คงจะได้แต่หวังว่าฟ้าจะเมตตาโปรดให้สงครามนี้หยุดลงเสียที!!!!
“นี่!!!พวกเธอมาโวยวายอะไรกันที่หน้าห้องทำงานของฉัน!!!” เสียงตะหวาดลั่นของหญิงสาวดังขึ้นท่ามกลางสมรภูมิรบของไก่และเป็ด ทำให้เหล่าสรรพสิ่งมีชีวิตทั้งหลายต่างพากันหยุดนิ่ง เมื่อร่างสง่างามของหญิงสาวแสนงามเจ้าของนาม ควอน โบอา...หรือ ประธานควอน แห่งTSE นั่นเอง...
“พี่โบอา/เจ๊โบอา!!!!!” แม้กระทั่งจะเรียกชื่อของหญิงสาว เจ้าไก่หล่อ และเป็ดน่ารักยังเผลอเรียกออกมาพร้อมกัน แต่นั่นแหละทำให้สงครามจะเกิดขึ้นอีกแล้ว เมื่อทั้งสองหันควับมาส่งกระแสไฟฟ้าเปรี๊ยะๆใส่กันเป็นการใหญ่
“เออ...ฉันรู้ชื่อตัวเองน่ะ ไม่ต้องเรียกซะลั่น แล้วพวกเธอมาทะเลาะอะไรกันที่หน้าห้องฉันห๊ะ? ไหน อธิบายมาสิ ชางมิน ยูชอน...” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความใจเย็นอย่างที่สุด ที่จะไม่ระเบิดใส่เจ้าพวกนี้เสียก่อน...
“ก็ผมมาตามนัดที่พี่โบอา บอกให้ผมมาหาพี่โบอาตอน 10 โมง แล้วก็ดันมาเจอเจ้าเซ่อเนี่ย!!” ชางมินชิงอธิบายก่อน และการกระทำนั้นก็คงไม่พ้นไปทำให้อีกคนหงุดหงิดใจอีกนั่นแหละ...
“ใครๆกัน เจ้าเซ่อ อีกอย่างวันนี้เจ็โบอาของฉัน เค้าเรียกฉันมาพบไม่ใช่นาย บ้ารึเปล่า!!!” ไม่ทันไรก็โดนแขวะตอบซะแล้ว แน่นอนว่าถ้ากับไอ้ไก่เนี่ย น้องกวางน่ารักอย่างชามิน ไม่ย๊อมไม่ยอม!!!
“นายแหละบ้า!!อีกอย่างพี่โบอา เป็นพี่ฉันนะไม่ใช่เจ๊ของนาย!!”
“อะไรๆอย่ามามั่ว เจ๊โบอาน่ะ เจ๊ฉันไม่ใช่พี่ของนาย!!”
“ของฉัน!!!พี่สาวฉันต่างหาก!!”
“เจ๊ของฉันต่างหาก!!!”
“โอ๊ยๆ!!! พอๆ ฉันไม่ใช่ของใครทั้งนั้นน่ะ อีกอย่างวันนี้ฉันเรียกพวกนายทั้งสองคนมาพบทั้งคู่นั้นแหละ ไม่ต้องเถียงกัน ทะเลาะเป็นเด็กๆไปได้ นี่ก็เลย 10 โมงมาพอตัวแล้ว รีบเข้ามาคุยธุระได้แล้ว เข้าไปซะ!!” และแล้วเจ้าแม่ก็เริ่มองค์ลง พอเจอน้ำเสียงดุๆของประธานสาวสวยไป ทำให้เหล่าสัตว์ปีก(?)ทั้งสองเงียบลงทันที แต่ก็ไม่วายที่จะส่งสายตามาจ้องๆกันอีกแน่ะ!!...
“รีบเข้าไปสิ ฉันมีงอนให้ทำอีกเยอะนะ” โบอาเน้นย้ำอีกครั้ง อีกสัญญาณของสงครามขนาดย่อยเมื่อทั้งสองพยายามจะแย่งกับเข้าประตูคนแรก จนต้องเบียดไปเบียดมาตรงบานประตูประมาณว่าลีลากันอยู่นั่นแหละจนสุดท้ายเจ้าของห้องทำงานทนไม่ไหว เลยจัดการถีบส่งทั้งคู่เข้าประตูห้องด้วยฝ่าเท้างามๆของคุณเธอในทันที....อาเมน...
หลังจากที่สงครามขนาดย่อมจบลงด้วยการถีบส่งศิลปินคนดังทั้งคู่ให้เข้าประตูมาได้พร้อมๆกันจะได้เลิกเถียงของประธานควอน โบอา คนสวยนั้น แม้จะทำให้ศิลปินสองคนที่เธอเปรียบเหมือนน้องรักทั้งคู่ต้องมายืนหน้าบูดอยู่ข้างกันหน้าโต๊ะทำงานของเธอ หญิงสาวถอนหายใจอย่างเอือมระอา เพราะถึงตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังกอดอกเชิด ไม่มองหน้ากันอีกแระ....
...แต่....
...ก็ยังดีกว่าทะเลาะกันจนห้องทำงานของเธอถล่มไปนั่นแหละ....
...ไม่อยากเสียค่าซ่อม มันแพงนิ!!!....
“เอาล่ะ ที่ฉันเรียกทั้งสองคนมาพบฉัน พอจะรู้เหตุผลรึเปล่า?” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเครียด การเงียบของคนสองคนนี้คงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด หญิงสาวจึงเริ่มเอ่ยต่อทันที...
“ชิม ชางมิน นักร้องเสียงใส ที่เป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่น และ ปาร์ค ยูชอน นักร้องเสียงพระกาฬ แล้วก็เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ....ความโดดเด่นของเธอทั้งสองคนนั้น ทำให้ฉันกล้าพูดว่าพวกเธอเป็นดาวเด่นในค่ายTSE นี่เลยล่ะนะ....” โบอาคลี่ยิ้ม ก่อนที่จะหยุดเว้นจังหวะจิบน้ำนิดหนึ่ง เมื่อวางแก้วน้ำลงแล้วเธอจึงเอ่ยต่อ...
“แต่ว่าตอนนี้ จำนวนแฟนคลับที่มากมายของพวกเธอ ความคิดที่แตกต่างของพวกแฟนคลับของเธอนั้นพักหลังนี้มันชักจะเริ่มรุนแรงขึ้นมา บางคนก็ไปโพสด่ากันในกระทู้แฟนคลับ โดยการว่าแฟนคลับของอีกคนหนึ่ง...และถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ฉันว่าจะเป็นปัญหา....ฉันจึงได้ตัดสินใจคิด โปรเจ็คหนึ่งขึ้นมาเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้และฉันก็มั่นใจว่ามันจะเป็นไปได้ด้วยดี....”
“แล้วโปรเจ็คที่ว่านั่น....คืออะไรเหรอครับ?” หลังจากเงียบมานานชางมินก็ถามขึ้นมา โบอายิ้มรับเล็กน้อยกับคำถามนั้น และเธอจุงเอ่ยเฉลยคำตอบออกมา...
“นั่นก็คือ โปรเจ็ค...Kiss...”
“Kiss เหรอเจ๊? มันคืออะไรอ่ะ” ยูชอนถามขึ้น จากความภาษาอังกฤษอันเลิศเลอของเขาก็ทำให้รู้ว่า Kiss มันแปลกว่า จูบ คงไม่ได้หมายความว่าให้เขาไปจูบกับไอ้กวางหน้าเป็ด เอ๊ะ หรือว่าเป็ดหน้ากวาง เออสักหนึ่งแหละ หรอกใช่ไหม??...ไม่งั้นมันคงเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตเขานั่นแหละ...
“มันคือ โปรเจ็ค...วงนักร้องแบบDuo...ที่มีสมาชิกคือ ชิม ชางมิน กับ ปาร์ค ยูชอน ยังไงล่ะ” ทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้น หูของทั้งคู่แทบจะกางผึ่งเท่าช้างน้อยดัมโบ้!!
“หมายความว่ายังไงฮะพี่โบอา/หมายความว่าไงอ่ะเจ๊” ไม่รู้ว่าจะรู้ตัวรึเปล่าว่าทั้งคู่น่ะพูดออกมาพร้อมกันเลยทีเดียว แต่วินาทีนี้สิ่งที่คนทั้งคู่สนใจคือ ไอ้โปรเจ็คที่ประธานควอนบอกเขาและหวังว่ามันจะเป็นแค่มุขตลกเท่านั้น...
“ก็...ถ้าจะให้เข้าใจง่ายๆจากนี้ พวกนายจะต้องเปลี่ยนจากการร้องมาเดี่ยวมาเป็นจับคู่ร้องเพลงด้วยกลายเป็นวง Kiss แทนยังไงล่ะ” ความรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงบนกลางหัวบังเกิดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
“ว่าไงนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อีกครั้งที่ทั้งชางมิน และ ยูชอน พูดขึ้นพร้อมกัน แต่ตอนนี้เขาคงไม่สนใจเรื่องนี้เท่าไหร เพราะพวกเขาต่างเริ่มรู้สึกว่า....
...นรกกำลังมาเยือนแล้ว!!!!....
To be Continued
คุยกันกับคนแต่ง
แล้วก็มาต่อกันแล้วนะคะ เอาล่ะตอนหน้าจะได้เข้มข้นอีกนิดนึง ส่วนข้อสงสัยของคนอ่านส่วนใหญ่ที่ต่างก็สงสัยกันว่าทำไม นุ้งมิน กะ ตาปาร์ค ถึงได้เกลียดกันสุดโต่งแบบนี้ ไม่ต้องห่วงนะคะในเรื่องนี้จะมีคำตอบให้แน่นอน แต่วันนี้เราพักกันก่อนดีกว่าแล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้านะคร๊า สวัสดีค่า รักคนอ่านทุกคน เม้นท์เปนกำลังใจด้วยน๊า
เอ้(Mio_MinMin)
ความคิดเห็น