[Fic:TVXQ]....Be my last....(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #7 : ::Chapter 6::

Chapter 6:

                “อะไรของเรากันนะ......”

                ชางมินเอ่ยอย่างเหม่อลอย แม้เสียงของอาจารย์ที่เข้ามาบอกเล็คเชอร์ตั้งนาน แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดคิดเรื่องของคนๆหนึ่งที่เมื่อวานอาสาไปส่งเขาถึงบ้าน แถมยังกุมมือเขาแน่นอตลอดทาง...ดวงตาคู่หวานเอาแต่มองมือของตัวที่ถูกชายที่ชื่อว่า ปาร์ค ยูชอน กอบกุมไว้เมื่อวาน อย่างเหม่อลอย....

                .....ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นนะ?......

                “เป็นอะไรรึเปล่า ชางมิน?” ทงเฮเอ่ยถามขึ้น วันนี้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่มานั่งเล็คเชอร์เป็นเพื่อนกับคนน่ารักที่ขยันเกินเหตุอย่างแรงแบบนี้....ส่วนเพื่อนอีกสองคนน่ะเหรอ มันโดดเรียนไปเดทกับแฟนเรียบร้อยแล้ว ความจริงถ้าไม่ติดว่าคิบอมอยากไปเล็คเชอร์ในวิชาสำคัญ วันนี้เขาก็อยากโดดเรียนไปเดทเหมือนกันอ่ะนะ แต่อย่างนี้ก็ดีเขาจะได้มาเรียนเป็นเพื่อนร่างบาง.....

                ....ไม่อยากจะคุยหรอกเห็น ทงเฮเป็นคาสโนวี่อย่างนี้จริงๆแล้วเรียน แพทย์ศาสตร์นะ! แต่ว่า โดดเรียนบ่อย แล้วก็ยืมเล็คเชอร์ของชางมินจดเป็นประจำนั่นแหละ......

                จะเรียกว่า....นี่เป็นถึงทั้งที่ 3 นะ ที่ทงเฮเข้ามาจดเล็คเชอร์เอง!!!.....

                “เอ๋? เปล่า แค่คิดอะไร....เรื่อยเปื่อย.....ไปหน่อยน่ะ.....” ร่างบางเอ่ยบอกอย่างคิดขัด หลังจากที่ได้สติ ก็ตั้งท่าจะลงไปเล็คเชอร์ต่อ แต่ต้องหยุดคิดเล็กน้อยเพราะเขาเหม่อมานานเลยไม่รู้แล้วว่าตอนนี้เขากำลังพูดถึงอะไรอยู่.....คนหน้าหวานอดีตคาสโนวี่มองเพื่อนของตัวเองอยู่ครู่.....

                ....ดูแค่นี้ก็รู้แล้ว ว่า มีเรื่องกลุ้มใจอยู่.......

                .....แต่เอาเถอะ.....

                .....ถ้าอยากพูดเมื่อไหร เขาก็ยินดีรับฟังนะ......

                “นี่...ทงเฮ....เวลาที่นายกับคิบอม จับมือกันมันรู้สึกยังไงเหรอ?”

                “หา??” อยู่ดีๆ ก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบนี้ ก็ทำเอาลูกปลาน้อยงงแตกเลย....อะไรน่ะ???.....

                “ก็อย่างตอนแรกๆก่อนที่พวกนายจะคบกัน นายรู้สึกยังไงตอนถูกคิบอมจับมืองั้นเหรอ?” ร่างบางอธิบายคำถามเพิ่มเติม ถึงจะงงอยู่นิดหน่อย แต่ลูกปลาน้อยก็ตอบไป....

                “ก็เฉยๆนะ....ถามทำไมเหรอ?” ทงเฮตอบ พลางถามกลับ....เขาจะไปรู้สึกอะไรได้ยังไง ก็เขาน่ะถูกผู้ชายคนนู้นคนนี้ถูกตัวเป็นเรื่องปกติ เขาน่ะเป็น คาสโนวี่นะชางมิน!!!!.....

                “หืม? ก็เปล่า....” มันคงไม่มีอะไรหรอกจริงไหม? เราก็แค่ตกใจ ขนาดทงเฮจับมือกับคิบอมยังไม่ตื่นเต้นเลย มันคงไม่มีอะไรมากกว่าคำว่า ‘ตื่นเต้น’ ใช่ไหม??.....

                “นายมีอะไรปิดบังฉันรึเปล่าชางมิน?....” ทงเฮย้ำถาม ขณะที่จ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเพื่อนหน้าหวานเพื่อล้วงหาคำตอบซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวจะหลบสายตาเขาตลอด....

                “เปล่า....ไม่มีอะไรหรอกทงเฮ” ชางมินปฏิเสธเสียงแข็ง แต่มีหรือ คนอย่าง ลี ทงเฮ จะดูไม่ออก....คิดว่าฉันเป็นใครกัน ชิม ชางมิน!!.....

                “ชางมิน....ฉันเป็นเพื่อนนายนะ ถ้าเกิดมีอะไรนายก็รู้ว่าปรึกษาฉันได้....” คนหน้าสวยเอ่ยบอกเสียงนุ่มและแฝงด้วยความห่วงใยที่มีให้เพื่อนคนนี้อย่างมากมาย....เพราะว่าเป็นเพื่อนถึงได้อยากให้มีอะไรก็บอกไม่ใช่ปิดเงียบไว้แบบนี้.....ทางชางมินพอเห็นแววตาห่วงใยจากคนเป็นเพื่อนแล้ว เขาเองก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจของเพื่อน....

                ....ลึกๆแล้ว เขารู้สึกโชคดี......

                ....ที่มีเพื่อนอย่าง ทงเฮ รยออุค แล้วก็ ซองมิน......

                “อืม....คือว่า....เมื่อวานฉันไปทำงานพิเศษ แล้วเจอกับคุณยูชอนโดยบังเอิญ เขาพาฉันไปส่งถึงบ้าน แล้ว....เขา.....เขาก็จับมือฉันตลอดทางเลย ฉันรู้สึกตื่นเต้น แล้วก็อบอุ่นมากๆ ฉันไม่รู้ว่ามันเพราะอะไรน่ะ....” สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินใจเปิดใจคุยกับทงเฮ ทางด้านคาสโนวี่พอได้ยินแบบนั้นก็เผลอเบิ่งตาโตด้วยความแปลกใจอยู่ครู่ ก่อนที่สมองจะประเมินผลอย่างรวดเร็ว

                “นาย....คงชอบรุ่นพี่ยูชอนเข้าแล้วล่ะมั้ง....” ทงเฮเอ่ยออกไปอย่างไม่คิดอะไร แต่คนที่ได้ฟังนี่สิ หน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที!!!....

                “ไม่ใช่นะ!!! ฉันไม่มีทางชอบไอ้คนหน้าไก่ปากห้อยอย่างนั้นเด็ดขาด!!!” ถึงเสียงที่พูดจะไม่ได้ดังมากเพราะอยู่ในห้องเล็คเชอร์ แต่ลูกปลาน้อยก็รู้ได้ทันทีว่าเพื่อนของเขาน่ะคงอยากจะโวยวายให้เต็มเสียงล่ะนะ.....

                .....เหอะ.....ชางมิน....เอาเถอะ.....ก็แล้วแต่นายจะคิด......

                .....แต่อดีตคาสโนวี่อย่างฉันก็ไม่คิดว่าจะพลาดหรอกนะ.......

                “เอเถอะ....แล้วแต่นายจะคิด แล้ว....เรื่อง พี่ยุนโฮ น่ะว่าไง?” ทงเฮเปลี่ยนเรื่องทันที พอพูดถึงเรื่องความรักของชางมินก็อดไม่ได้ที่จะถามเรื่องนี้ขึ้นมา จะว่าไปแล้ว....ในกลุ่มเพื่อนกันเนี่ย มีแค่เขานี่แหละ ที่รู้ว่า ชางมิน แอบรัก พี่ยุนโฮ.....แค่เห็นก็รู้แล้ว คาสโนวี่ ซะอย่าง สบายไปแปดอย่าง! (?).....

                พอถูกเปลี่ยนเรื่อง ร่างบางก็ดูเงียบลงทันตา ดวงหน้าที่เมื่อครู่ยังส่อความเขินสับสนและอายนั้น ถูกฉาบด้วยความเศร้าที่ผ่านออกมาจากรอยยิ้มที่ฝืนออกมานั้นทันที.....

                “ฉันก็นะ....ยัง รัก พี่เขาอยู่....รักมาก แต่ว่า....ฉันอยากให้พี่ยุนโฮมีความสุขนะ พี่แจจุงเองก็เป็นคนน่ารักจะตาย....” ชางมินเอ่ยตอบก่อนจะหันมายิ้มฝืนๆให้ทงเฮ ที่เห็นแล้วยังรู้สึกปวดใจตาม....ถึงเขาจะเป็นคาสโนวี่ที่ไร้ความจริงใจ แต่เขาก็โชคดีนัก ที่ได้พบกับคิบอม ที่จริงใจกับเขามากกว่าใคร.....

                แต่....ทั้งที่ชางมิน รักคนๆหนึ่งอย่างหมดหัวใจ รักโดยไม่หวังผลตอบแทนจริงๆ แต่ทำไม....พระเจ้าถึงไม่ช่วยให้เขาสมหวังเสียที......

                “นายอย่างพึ่งหมดหวังสิ ชางมิน! ก็พี่ยุนโฮน่ะ เขาดูออกจะห่วงนายมากเกินเหตุไม่ใช่เหรอ ความจริงเขาอาจจะมีใจให้นายโดยที่ไม่รู้ตัวก็นะ อย่าพึ่งถอดใจล่ะ!!” คงเป็นครั้งแรกสำหรับทงเฮที่จะพูดให้กำลังใจเพื่อนแบบนี้ ชางมินมองไปยังเพื่อนพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานแทนการบอกขอบคุณ....

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

                “อย่าพึ่ง....ถอดใจงั้นเหรอ?”

                ชางมินนั่งพึมพำอยู่คนเดียว นี่ก็เป็นหมดเล็คเชอร์คาบสุดท้ายแล้ว ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะไปทำงานพิเศษ แต่คุณลีทึกก็ชิงโทรมาบอกเขาก่อนว่า วันนี้ไม่เปิดร้านเพราะจะจัดการธุระนิดหน่อย เขาเลยไม่ต้องไปทำงานพิเศษวันนี้....หลังจากที่เขาวางสายจากลีทึกแล้ว เขาก็เอาแต่นั่งเหม่อลอยนึกถึงการสนทนาระหว่างเขากับทงเฮในคาบเล็คเชอร์ ที่ทำให้เขาไม่สามารถเล็คเชอร์ต่อไปได้.....

                ความจริง....เขาเองเคยแอบตั้งความหวังลึกๆอยู่เหมือนกัน......

                .....ความหวังที่แสนเห็นแก่ตัว......

                .....ความหวังที่ว่าพี่ยุนโฮจะหันมามองเขา.....

                .....ความหวังที่พี่ยุนโฮจะหันมารักเขาบ้าง......

                มันช่างเห็นแก่ตัว ทั้งกับพี่ยุนโฮ และ พี่แจจุง......

                “หืม....อ้าว....น้องมิน มานั่งอะไรอยู่คนเดียวครับเนี่ย?”

                เสียงที่แสนคุ้นเคยของชายหนุ่มที่ปกติจะคอยพาเขาไปไหนมาไหนในมหา’ลัย แห่งนี้ พี่ไรอัน แห่งกลุ่มพารัน.....

                “อ้าว....พี่ไรอัน สวัสดีฮะ” ร่างบางหันกลับไปยิ้มทักทาย หนุ่มร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆร่างบาง ดวงหน้าคมหันไปมองคนหน้าหวานที่เขาคอยทำหน้าที่ปกป้องอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอในรั้วมหา’ลัยแห่งนี้.....

                “ครับ แล้วน้องมิน ไม่กลับบ้านเหรอครับ?” ไรอันยิ้มรับก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง.....

                “อ๋อ....ยังอ่ะฮะ กะจะนั่งเล่นอีกหน่อยน่ะฮะ” ชางมินเอ่ยตอบพลางหันไปยิ้มหวานอีกครั้ง หนุ่มหล่อสุดป็อบประจำกลุ่มพารันส่งรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเอ็นดูร่างบอบบางคนนี้อย่างมาก....

                “งั้นเหรอ....แล้วนี่มีเรื่องกลุ้มใจอะไรรึเปล่า?” ร่างสูงเอ่ยถาม ขณะที่มือกร้านยกขึ้นลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู....เพราะตั้งแต่ที่ร่างบางก้าวเข้ามาในรั้วมหาลัยนี้ ตั้งแต่ที่ได้พบ ตั้งแต่ที่ตั้งตัวเป็นผู้ปกป้อง ก็กลายเป็นว่าเขาเหมือนจะรู้ใจชางมินไปเกือบทุกอย่าง เหมือนพี่ชายที่คอยดูแลน้องสาว(?) อย่างนั้นเลย.....

                “เอ๋? พี่ไรอันรู้ได้ไงฮะ”

                “ฮึ...พี่ก็ต้องรู้สิ เราน่ะดูออกง่ายจะตายแล้วกลุ้มใจอะไรพอจะบอกพี่ได้ไหม?” ไรอันถามขึ้นดวงหน้าหล่อฉายความห่วงใยที่มีต่อร่างบางอยู่อย่างจริงใจ....ทางคนถูกถามก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี.....

                .....ไม่ใช่ว่าเขาไม่ไว้ใจไรอัน.....

                .....พี่ไรอันเป็นคนดี เรื่องนี้เขารู้.......

                .....ถ้าแค่ถามนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง?......

                “พี่ไรอันฮะ....ถ้าเกิดว่า พี่มีความหวังอะไรสักหนึ่งอยู่ลึกๆ แล้วพี่คิดว่าความหวังนั้นจะเป็นจริงได้ไหม?” ชางมินเอ่ยถามขึ้น ไรอันดูมีท่าทางมึนงงเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าอยู่ดีๆชางมินจะถามอะไรเขาแบบนี้....แต่ก็นะพี่ชายอย่างเขาต้องตอบอยู่แล้ว....

                “อืม....น้องมินครับ ความหวังน่ะ มันก็เป็นแค่แรงผลักดันให้เราเป็นไปอย่างนั้น บางทีมันก็ไม่อย่างที่เราหวัง แต่พี่ไม่ได้หมายถึงให้น้องมินเลิกตั้งความหวังนะครับ ความหวังน่ะเราตั้งไว้ได้ แต่...ก็ต้องเตรียมใจรับความเจ็บปวดสำหรับการผิดหวังด้วย ขึ้นอยู่กับว่าน้องมินจะผ่านความรู้สึกผิดหวังแล้วตั้งต้นใหม่ได้รึเปล่านะครับ” ไรอันเอ่ย ชางมินไม่ตอบอะไรเพียงแค่คิดตามคำพูดของพี่ไรอันเท่านั้น.....

                .....ที่ผ่านมาเขาเองก็กลัวที่จะคาดหวัง......

                .....แต่ตอนนี้......

                ......เขาหวังซักเล็กน้อย......

                ......คงจะไม่ผิดใช่ไหม??.......

                “ขอบคุณฮะ พี่ไรอัน.....” ชางมินไม่ได้เอ่ยอะไรมากกว่าคำว่าขอบคุณและส่งรอยยิ้มไปให้อย่างเช่นเคย มือกร้านลูบหัวของร่างบางอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ดวงตาคู่คมจะมองไปรอบด้านก็พบว่าเริ่มจะเย็นมากแล้ว เดี๋ยวมืดกันพอดี....

                “นี่ก็เย็นมากแล้ว พี่ไปส่งเราที่บ้านไหม?” ไรอันเอ่ยถามด้วยความห่วงใย แต่ไหนแต่ไรถ้าร่างบางคนนี้ไม่เร่งกลับบ้านก่อน เขาก็เป็นคนพาเดินไปส่งอยู่แล้ว....กลับคนเดียวน่ะอันตราย น่ารักขนาดนี้โดนฉุดขึ้นมาล่ะแย่เลย -*-.....

                “เอ่อ.....ผม.....” แต่พอชางมินจะตอบ เขาก็รู้ถึงมือของใครบางคนที่คว้าข้อมือบางของเขาไว้ แล้วฉุดลุกขึ้นมาจากที่นั่ง ที่เขานั่งอยู่เมื่อสักครู่....

                “ชางมินจะกลับกับฉัน!!!!” น้ำเสียงจริงจัง เข้มทุ้มเอ่ยขึ้นโดยไม่มีท่าทางทีเล่นทีจริงเหมือน....ปาร์ค ยูชอน....คนก่อนเลยแม้แต่น้อย.....

                “กลับบ้าน ชางมิน!!” ว่าเสร็จ ร่างสูงก็ดึงมือของร่างบางให้เดินตามเขาไป ทางคนหน้าหวานที่ยังงงกับเหตุการณ์อยู่แทบจะไม่ทันได้บอกลาไรอันที่นั่งงงตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย.....

                .....อะไรของตานี่เนี่ย!!!!!!......

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

                หงุดหงิดโว๊ยยยยยย!!!!!!

                ร่างสูงกร่นด่าในใจตลอดทางที่พาร่างบางเดินไปตามทางเดินเพื่อที่จะไปบ้านของชางมิน มือหนึ่งก็ฉุดกระชากลากดึงคนตัวบางนี้มาตลอดทางโดยไม่ฟังคำร้องขอให้ปล่อยของลูกกวางน้อยเลยแม้แต่นิดเดียว....

                ตอนแรกเขาตั้งใจจะมาแกล้งชางมินที่นั่งอยู่คนเดียว จะได้ถือโอกาสพาไปส่งที่บ้านด้วย แต่พอเห็นไรอันเขาไปคุยกับร่างบางที่ส่งรอยยิ้มหวานให้ไม่หยุดแถมยังดูสนิทกันเกินกว่าที่เขาจะทนไหว แค่เห็นไรอันแตะเนื้อต้องตัวของชางมินเขาก็โกรธจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว!!!

                “นี่!!!คุณยูชอนปล่อยผมก่อนสิ!!!” ร่างบางบอกพร้อมกับใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมดสะบัดมือของร่างสูงออกไป ขณะยืนหอบหายใจน้อยๆ เพราะรีบเดินจนแทบจะไม่ได้หยุดพักหายใจเลย....

                “นายคิดว่านายกำลังทำอะไรอยู่ ชิม ชางมิน!!” ยูชอนขึ้นเสียงดังทำให้ร่างบางตกใจอยู่ไม่น้อย ที่อยู่ดีๆคนนี้ก็มาโกรธใส่เขา....ไปหงุดหงิดเรื่องอะไรมาล่ะเนี่ย???....

                “ทำอะไร?? คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ???”

                “ก็ที่นายคุยสนิทสนม กระหนุงหระหนิงกับไอ้คนขี้เก๊กนั่นน่ะ!” คิ้วบางขมวดเขามากันอย่างงุนงงรวมกับการใช้ความคิด....

                “หมายถึงพี่ไรอัน?”

                “เออ!!! จะชื่ออะไรก็ช่างมัน จะอ่อยมันรึไง!” โดยปกติแล้วยูชอนไม่ใช่คนหยาบคาย แต่เวลานี้เขาโมโหจนไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว....ตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เขาถึงจะต้องฉุนขาดขนาดนี้ด้วย!!....

                ทางคนร่างบางพอได้ยินแบบนั้น ก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน จะโกรธอะไรมาเขาไม่รู้หรอก แต่มาพาลใส่เขาแบบนี้มันได้ซะที่ไหนกันเล่า!!!!!

                “อะไรของคุณน่ะ คุณยูชอน ผมกับพี่ไรอันเป็นแค่พี่น้อง!!บอกไว้เลยผมมีคนที่รักแล้วก็คือ พี่ยุนโฮ คุณเองก็รู้!!! ถ้าคุณไม่ว่าอะไรผมจะกลับบ้าน!!” ว่าเสร็จเขาก็เดินสะบัดหน้าเชิดก้าวย่ำๆไปหมายจะเดินกลับไปบ้าน ทางชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนนิ่งอึ้งกับคำพูดของร่างบางเมื่อครู่ ตอนนี้ก็ยังคงยืนนิ่ง....

                .....เขาเป็นอะไรไป.....

                .....เขาไม่เคยต้องหงุดหงิดขนาดนี้.....

                .....แล้วทำไม เขาถึงเจ็บแปล๊บๆ......

                .....ตอนที่ชางมินบอกว่า รัก ยุนโฮเพื่อนของเขา.......

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

            อะไรของตาบ้านั่น!!!....

                ชางมินตีหน้ายุ่งมาแต่ไกล จากใบหน้าหวานน่ารักพลันงอง้ำอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่เข้าใจเพื่อนของพี่ยุนโฮคนนี้เลยจริงๆ วันๆก็เอาแต่มาแหย่เขา แล้ววันนี้ก็มาหงุดหงิดใส่เขา อะไรของคนๆนั้น ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซักหน่อย!!!....

                พอคิดถึงตรงนี้กลับเป็นร่างบางเองที่ดูซึมเศร้าอย่างหาสาเหตุไม่ได้....ไม่ได้เป็นอะไรกัน....มันก็จริงเขากับยูชอนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาต้องซึมด้วย!!...

                ....เขารักพี่ยุนโฮ!!!.....

                ....ใช่!!! เขารักแค่พี่ยุนโฮ คนเดียว!!!.....

                .....ท่องไว้ชิม ชางมิน นายรักพี่ยุนโฮเท่านั้น!!!!!......

                เดินไปเดินมาก็มาจนถึงบ้านหน้าบ้านของยุนโฮเสียแล้ว บ้านของเขากับพี่ยุนโฮ อยู่ไม่ไกลกันหนัก ถ้าเดินมาจากมหาวิทยาลัย พอเข้าถึงซอยแถมบ้านก็จะเจอบ้านของตระกูลชองก่อน แล้วเดินถัดไปอีก 2 หลังถึงจะเป็นบ้านของเขา....

                .....พี่ยุนโฮ ทำอะไรอยู่นะ?.....

                .....หรือจะอยู่กับพี่แจจุง.....

“อ้าว มินมิน!! เข้ามาในบ้านพี่ก่อนสิ!!”

เสียงทุ้มของคนที่เขาคิดถึงอยู่เมื่อครู่ดังขึ้นเรียกความสนใจจากเขาทันที พอหันไปก็เห็นหน้าหมีๆของคนที่เขารักยืนกวักมือเป็นนางกวักให้เขาเข้าไปในบ้าน ซึ่งเขาเองก็ตามเข้าไปอย่างเป็นเรื่องปกติ แบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรดีๆแน่ๆเลย.....

พอเข้าไปในบ้านชอง พี่หมีก็พาเขาเข้าไปนั่งเล่นในห้องนั่งเล่นโดยที่ภายในห้องนั้น ยังมีพี่ชายคนสวยดังนางฟ้านั่งอยู่ด้วย....ว่าแล้ว....ว่าต้องอยู่กับพี่แจจุง......

“ไม่มีเล็คเชอร์แล้วเหรอ มินมิน?” เสียงหวานของแจจุงเอ่ยขึ้น ขณะที่เดินไปรินน้ำหวานให้เขาจากเคาว์เตอร์ใกล้ห้องครัวที่อยู่ไม่ไกลนักแล้วยื่นให้กับเขา....

“ฮะ....ไม่มีแล้วล่ะฮะ ว่าแต่พวกพี่เถอะ วันนี้ไม่ไปมหา’ลัยเหรอฮะ” ชางมินเอ่ยถามกลับบ้าง ก็ตั้งแต่เช้าเขายังไม่เห็นทั้งสองคนเลยนี่นา แถมตอนเช้ายังหายไปไหนกันก็ไม่รู้ จนนี่ตอนเย็นค่ำๆแล้วถึงจะพึ่งเห็นตัวเนี่ย....

“อืม พอดีพวกพี่มีธุระน่ะ....เออ!พูดแล้วพี่เองก็มีเรื่องจะบอกกับมินมิน ฟังแล้วอย่าตกใจล่ะ” ยุนโฮเอ่ยขึ้นนั่นเรียกความสนใจจากเขาได้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นใบหน้าเปี่ยมสุขของคนเป็นพี่ชาย และท่าทางเขินอายของคนที่เป็นเหมือนพี่สาว.....

“คือว่า....อาทิตย์หน้า พี่กับแจจุงจะหมั้นกันแล้วนะ วันนี้ที่พี่ไม่อยู่ก็เพราะไปคุยกับพ่อแม่ของแจจุงนั่นแหละว่าจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอ....” ยุนโฮเอ่ยด้วยสีหน้าระรื่น เพราะมันคือเรื่องที่ทำให้เขามีความสุขที่สุด พร้อมกันนั้นที่แขนแกร่งเข้าโอบไหล่แฟนของตัวเองอย่างหวงแหน แจจุงยิ้มอย่างเขินอาบขณะที่ขยับกายเข้าใกล้คนรักของตน บรรยากาศรอบด้านดูเหมือนจะมีความสุข....แต่ว่า....

ไม่ใช่กับชิม ชางมิน.....

“หมั้น....เหรอครับ....” เสียงหวานสั่นเครืออย่างห้ามไม่ได้ คำว่าหมั้นยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา รู้สึกเหมือนทุกอย่างว่างเปล่า เสียงที่ลอดผ่านหูเหมือนจะป่านมาและผ่านไปเท่านั้น เขาเข้าใจแล้วว่าการอกหัก อย่างที่ไม่มีทางสมหวังได้มันเป็นยังไง....ความหวังที่ซ่อนลึกที่สุดของหัวใจ ถูกฉีกกระชากอย่างไม่ชิ้นดี หายไปพร้อมๆกับหัวใจที่แตกสลาย....

“ใช่ มินมิน ต้องมาร่วมงามด้วยนะ ก็เราน่ะเป็นน้องชายคนสำคัญของพี่” ยุนโฮเอ่ยต่อโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นสีใบหน้าของร่างบางที่ตอนนี้พยายามอย่างที่สุดที่จะฝืนตัวไม่ให้ร้องไห้....

....ทนไว้นะ ชางมิน นายจะร้องไห้ไม่ได้ ยิ้มไว้สิ.....

....ยิ้มเอาไว้.....

....ทำไม ยิ้มไม่ออกล่ะ??.....

“ครับ...ผม....จะไปแน่นอน....” ชางมินเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ ที่ดูเหมือนยุนโฮจะไม่ทันสังเกตเห็นเพราะมัวแต่หันไปคุยกับแจจุงถึงเรื่องการเตรียมงาน เขาตั้งใจจะบอกน้องชายคนนี้ของเขา อยู่แล้ว เขาอยากให้น้องชายคนนี้ร่วมยินดีไปกับเขา....

~กิ๊ง ก๋อง~

เหมือนเสียงสัญญาณช่วยไว้ทัน หากต้องพูดอะไรออกไปอีก ร่างบางคงต้องได้ร้องไห้แน่ๆ ทุกคนเปลี่ยนความสนใจไปยังเสียงกระดิ่งที่บ่งบอกการมาของอะคันตุกะ....

“เดี๋ยว ฉันไปเปิดเองนะ....”แจจุงเอ่ยบอกพลางแกะมือปลาหมึกของมือให้ออกไปจากไหล่บางของเขาแล้วเดินไปทางประตู เพราะคิดว่ายุนโฮคงอยากจะคุยอะไรกับน้องชายต่อ....

พอคนสวยประดุจนางฟ้าเดินออกไปแล้วก็เหมือนกับทั้งห้องเงียบลงทันตา ยุนโฮละสายตาจากที่จ้องมองคนสวยเมื่อครู่แล้วหันมาทางคนเป็นน้องอีกครั้งก็พบว่าเจ้าตัวกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตาเขาเลยแม้ต่นิดเดียว....

.....มีปัญหาอะไรรึเปล่านะ......

“มินมิน มีเรื่องอะไรรึเปล่า ท่าทางดูไม่สบายใจเลยนะ” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยอย่างอ่อนโยน ที่ไม่ใช่ของเขาคนเดียวอีกต่อไปแล้ว.....

.....อย่าพูดอ่อนโยนอย่างนั้นเลยครับพี่ยุนโฮ เพราะมันทำให้ผมเจ็บ....

.....เจ็บจนทนไม่ไหว.....

“นายก็รู้ว่าถ้ามีอะไร...ก็บอกพี่ได้เสมอนะ....” ยุนโฮยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนที่เคยพูดกับเขาไม่ว่าเวลาไหนก็ตาม....พี่ยุนโฮที่เขารัก.....

ร่างบางยังคงนิ่งเงียบก่อนจะตัดสินใจอะไรอยู่ในใจ....ขอแค่วินาทีเดียวที่พี่แจจุงไม่อยู่ ขอสักครั้งที่จะซื่อสัตย์กับหัวใจของตัวเอง....ไม่ไหวแล้ว ความรักที่ยิ่งเก็บซ่อนไว้ ยิ่งเก็บไว้นานแค่ไหน....ก็ยิ่งปวดใจ....

“ผม....รัก พี่ยุนโฮ....”

                เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างสั่นเครือขณะเงยหน้า ดวงตาคู่หวานที่คลอไปด้วยน้ำตาสบเข้ากับดวงตาคมของอีกฝ่ายที่ดูประหลาดใจขึ้น ไม่แน่ใจว่าที่เขาได้ยินเมื่อครู่มันใช่เหรอ?....

                “นายว่าอะไรนะ? มินมิน”

                “ผมบอกว่า ผมรักพี่ยุนโฮ ไงล่ะ!! ผมรักมาตลอด ตั้งแต่เด็กๆ พี่ยุนโฮคือคนที่อยู่ในใจมาตลอด ถึงพี่ยุนโฮจะมองว่าผมเป็นแค่น้องชาย แต่หัวใจมันทรยศมันรักพี่ยุนโฮคนเดียว!!!!” ความรู้สึกมากมายที่อัดอั้นได้ถูกระบายออกมา ทนไม่ไหวแล้ว....เก็บไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว....สีหน้าที่ตื่นตกใจของร่างสูงก็ยิ่งทำให้ชางมินปวดใจ....คงไม่เคยรู้เลยล่ะสิ ความรู้สึกของเขาน่ะ.....

                ....ไม่เคยรู้เลย.....

                “มินมิน....คือ พี่....ขอโทษ” ยุนโฮไม่สามารถจะเอ่ยอะไรได้มากกว่านั้น เพราะที่ผ่านมาเขาก็คิดกับชางมินแค่น้องชายเท่านั้น แถมเขายังมีคนที่รักแล้วคือแจจุง....เขาไม่เคยรู้ว่าชางมินจะเจ็บปวดแค่ไหน....

                ร่างบางไม่พูดอะไรขณะที่หันหลังตั้งใจจะไม่มองหน้าของคนเป็นพี่ชาย ก็พลันไปเห็นใบหน้าสวยของแจจุงที่ดูตื่นตระหนก คงจะได้ยินที่เขาพูดเมื่อครู่ สีหน้าของความรู้สึกผิดที่อยู่บนใบหน้าสวยของแจจุงนั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาเห็น เขาเหมือนจะเห็นคนอีกคนที่เดินมาด้วย แต่เขาชักไม่แน่ใจแล้วเพราะ น้ำตามันบดบังการมองเห็นทุกอย่าง....

                .....เขากำลังร้องไห้.....

                .....ชางมินกำลังร้องไห้อย่างอ่อนแอ......

                “ผะ...ผม....ขอโทษ!!!!” ร่างบางร้องขึ้นพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ ก่อนจะรีบวิ่งผ่านแจจุงกับใครคนหนึ่งไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ฟังเสียงรั้งไว้ของใครทั้งนั้น เขาวิ่งออกจากบ้าน....ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะวิ่งไปที่ไหน รู้แต่ว่าต้องไปให้ไกลที่สุด!!....

                ....จบกันแล้ว.....

                .....หมดกันแล้ว......

                ....ระหว่างเขากับพี่ยุนโฮ.......

                ....แม้แต่จะกลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้ว.....

                ....ไม่เหลืออะไรแล้ว.....

                .....จบสิ้นกันแล้ว!!!!!.......

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

 
คุยกันกับคนแต่ง....

สวัสดีค่า มาทักทายกันอีกครั้งในตอนที่ 6 นี้นะคะ

เป็นไงกันบ้างคะ ตอนนี้มินที่น่ารักของพวกเรา ก็ได้บอกความในใจกันไปแล้ว

จะเป็นยังไงต่อก็ขอรบกวนติดตามกันต่อตอนหน้าคะ

ช่วงนี้เราต้องแต่งเรื่องนี้ควบคู่ไปกับฟิคเรื่อง Verglas ด้วย

อาจจะทำให้แต่ละตอนออกมาช้า ต้องขออภัยนะคะ

แต่สัญญาคะว่าจะพยายามปั่นมาให้อย่างแน่นอนนะค่า

อยากติชมอะไร สามารถบอกได้นะคะ