คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ::Chapter 4: เพราะว่าอบอุ่น....::
Chapter 4: เพราะว่าอบอุ่น....
ไม่มีใครสามารถอยู่ได้หากขาดความอบอุ่น....ต่อให้เป็นคนที่ทรนงในศักดิ์ศรีอย่างเขาหากไม่มีความอบอุ่นแล้ว...เขาเอง....ก็คงจะอยู่ไม่ได้เหมือนกัน.....
“นั่นนายจะไปไหนเหรอ แจจุง”
เจ้าชายหนุ่มที่กำลังสาละวนกับการจับแต่งเสื้อผ้าแบบใหม่ที่เขาไม่เคยใส่ เอ่ยถามขึ้นหลังจากเห็นว่าร่างบางเจ้าของชื่อกำลังเตรียมของนู่นของนี่ไปเรื่อย.....
“อ้อจริงด้วย....วันนี้ฉันไม่อยู่นะยุนโฮ” ตอบไม่ค่อยตรงคำถาม แต่ว่านั่นก็ทำให้เจ้าชายหนุ่มรู้ว่าร่างบางจะไม่อยู่ ปัญหาน่ะ....มันก็ไม่ได้อะไรหรอก.....ก็แค่ถ้าร่างบางไม่อยู่ใครจะทำกับข้าวเลิศรสให้เขากินล่ะ!!!!....
“แจจุงจะไปไหนเหรอ?” หนุ่มหล่อหน้าคมเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลละไมเอ่ยถามขึ้นอย่างใคร่รู้อย่างน้อยถ้าเกิดยังไงเขาจะได้ไปตามหาถูก เหมือนคราวที่แล้วที่เดินไปเรื่อยๆก็เจอหนุ่มหน้าหวาน ดวงตากลมโตคู่หวานจ้องกลับมายังชายหนุ่มร่างสูงก่อนจะส่งสายตาไม่ไว้วางใจมาถึงเจ้าตัว เสียงหวานเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างเย็นเยียบ....
“ถ้าอย่างนี้คงไม่ได้คิดจะออกไปตามหาฉันหรอกใช่ไหม?” คำถามนั้นจึกเข้าไปในอกเขาจนรู้สึกจุกๆพิลึก นอกจากจะดุเป็นนางพญาสิงโต สายตาคมประดุจนางพญาเหยี่ยวแล้ว ยังอ่านใจแม่ราวกับเป็นแม่มดอีก!! อะไรมันจะครบถ้วน ตามสไตล์ลักษณะศรีภรรยาที่มีเพื่อข่มสามีขนาดนี้!!
“ปล๊าว~ ฉันก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง” ยุนโฮพยายามกลบเกลื่อน แถมยังเมินหน้าหนีคนหน้าหวานเบื้องหน้าออกไปดื้อๆเสียด้วย....ร่างบางจ้องคนเบื้องหน้าอย่างพินิจพิจารณาราวกับจับพิรุทธิ์อยู่ครู่ก่อนจะเอ่ยตอบไปว่า
“พอดีวันนี้ถูกคุณจีอึนให้ไปช่วยดูแลจียอนน่ะ” แจจุงว่า ขณะเตรียมของที่จำเป็นต้องใช้ ของที่ใช้ฆ่าเวลาต่างๆนานา ทั้งหนังสือและเครื่องเล่นMp3 มือถือ กับกระเป๋าตังค์ว่าพร้อมไหม....
“หา?” ดูเหมือนเจ้าชายชองยุนโฮ ก็ยังคงไม่รู้ต่อไปว่า ไอ้ที่ร่างบางบอกน่ะมันหมายถึงอะไร คนหน้าสวยถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะขยายความเข้าไปอีก....
“ฉันหมายถึง....วันนี้ฉันต้องไปทำงานเป็น ‘พี่เลี้ยงเด็ก’ น่ะ นายเข้าใจรึเปล่า?” มือใหญ่จับคางของตัวพลางทำท่าใช้ความคิดกับคำว่า ‘พี่เลี้ยงเด็ก’ ที่แจจุงบอก ราวกับว่ามันรหัสลับที่ซ่อนสมบัติอย่างนั้น ภาพที่ปรากฏนั้นทำให้ร่างบางรู้สึกขบขันอยู่ไม่น้อย.....จนเขาเผลอมองอยู่นาน....
....พึ่งสังเกตอย่างจริงจัง....ว่าคนเบื้องหน้าเขานี่....คนที่อ้างว่าตัวเองเป็นเจ้าชายมาจากอีกโลกหนึ่ง....พึ่งสังเกตจริงๆว่า ดูเป็นคนที่รูปงาม....และสง่างามขนาดไหน.....
....ดวงหน้าเรียว ใบหน้าหล่อคมคาย....ดวงตาหรี่เล็ก เล็กน้อยหากแต่ยังคงไว้ซึ่งเสน่ห์ที่คงไม่มีใครทนปฏิเสธได้....โดยเฉพาะยามขึงขังแบบนี้ก็ยิ่งทรงเสน่ห์เข้าไปใหญ่.....ทำไม....เขาถึงพึ่งสังเกตนะ.....
“พี่เลี้ยงเด็ก ที่ว่า ก็คล้ายๆกับ แม่นม ที่ดูแลฉันมารึเปล่า?” หลังจากที่เหมือนว่า คำตอบของลายแทงสมบัติ(?) จะปรากฏให้เห็นแล้ว เขาจึงหันไปถามร่างบางเพื่อให้แน่ใจ
....ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก.....
“แจจุง....”
.....ก็ยังคงเงียบเช่นเดิม.....
“แจจุง....”
.....ก็ยังเงียบอีกตามเคย.....เห็นทียุนโฮคงต้องใช้ไม้เด็ดแล้ว.....!!
“นางพญาสิงโต คิมแจจุง!!!”
พอได้ยินคำพูดที่ออกมาจากร่างสูงอีกทีก็ทำให้ร่างบางที่เผลอตกลงไปในภวังค์ของความลุ่มหลงที่รู้สึเหมือนว่าไม่อาจละสายตาออกไปจากใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายเบื้องหน้าได้เลย....
“หือ?อะไร...?” ดูเหมือนเจ้าตัวยังคงเบลอๆอยู่ ร่างสูงที่จ้องหน้าสวยที่แสดงความเอ๋อออกมาอย่างเห็นได้ชัดแบบนั้นก็ยิ่งนึขำอยากแกล้งขึ้นมาเสียดื้อๆ....
“อ้าว...หูตึงรึไงเนี่ย เสียชาติเกิดเป็นนางพญาสิงโตจริงๆเลยนะ” ยุนโฮแหย่เข้าให้ แต่นั่นก็เหมือนกับไปกระตุกหนวดสิงโตเข้าเสียแล้ว.....
“นายว่าใครเป็นนางพญาสิงโตห๊ะ! ไอ้หมีงี่เง่า!!” ถึงจะถูกว่าหน้าเหมือน หมี แต่เจ้าชายหมีก็ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแถมยังลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่ได้ยิน นั่นยิ่งทำให้ร่างบางยิ่งยั่วะมากขึ้นไปอีกหลายเท่า!!
“ก็นายอยากเหม่ออะไร มัวแต่มองใบหน้าหล่อๆของฉันล่ะสิ” ร่างสูงยังคงไม่หยุดแหย่ คำพูดชวนกวนส้นพร้อมกับที่ดวงหน้าหล่อของจริงจะยักเรียวคิ้วขึ้น แจจุงชักเริ่มหมั่นไส้แต่ก็ไม่รู้จะเถียงยังไงก็คนตรงหน้ามันหล่อจริงๆนี่นา!!!
“เชอะ! ฉันไปดีกว่า!! อยู่กับนายแล้วปวดประสาท!!” เจ้าของหน้าหวานเอ่ยพร้อมกับถือของที่เตรียมไว้ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าตึงๆ ออกไปจากบ้าน!! คราวนี้ยุนโฮชักจะรู้สำนึกแล้วว่าเขาแหย่แรงไปหน่อย....
“อ่ะ...เฮ้ย! เดี๋ยว!! รอด้วย!! ฉันไปด้วยแจจุง!!” ยุนโฮร้องตามพร้อมกับวิ่งตามไปทันที ต้องไปง้อไม่งั้นเขาก็ไม่มีอะไรกินอ่ะดิ!!!
*********************************************************************
ติ๊ง น๋อง~~
เสียงกระดิ่งในบ้านดังขึ้น จึงตามด้วยเสียงเท้าวิ่งตึกๆตามมาด้วยความตื่นเต้น และเมื่อประตูของบ้านหลังใหญ่ถูกเปิดออก เด็กหญิงก็วิ่งพุ่งถลาเข้ามากอดคนที่กดกระดิ่งทันที!
“พี่แจจุง!!~~” เด็กหญิงตัวเล็กกอดร่างโปร่งบางของหนุ่มหน้าสวยเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง ทางพี่เลี้ยงคนสวยเองก็ไม่ได้มีท่าทางรังเกียจหากแต่จะเอ็นดูเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ มือเรียวบางยกขึ้นลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมของเด็กหญิงด้วยความรัก สำหรับเด็กน้อยที่เปรียบเสมือนน้องสาวของเขา....
“ครับ พี่มาแล้วจียอน แล้วนี่ คุณจีอึนล่ะ?” แจจุงเอ่ยอย่างอ่อนโยนก่อนจะถามไปถึง ผู้เป็นมารดาของเด็กหญิง เธอเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายคนสวยก่อนจะตอบเสียงเจื้อยแจ้ว
“คุณแม่ออกไปทำงานแล้วคะ พี่แจจุงเข้ามาเล่นกับจียอนนะ แล้วนั่น....ใครเหรอคะ?” จียอนถามเมื่อดวงตาของเธอไปเห็นร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลาที่ยืนอยู่ข้างหลังพี่ชายแสนสวยของเธอ ก็พลันแปลกใจ....ร่างบางเริ่มทำหน้าเหยเกขึ้นมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนะจะแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนไป....
“เอ่อ....นี่เป็นเพื่อนของพี่เอง ชื่อ ชองยุนโฮ พอดีว่าเขาพึ่งย้ายมาจากต่างประเทศน่ะ แล้วแบบว่า...เขาไม่รู้จะไปไหนน่ะ พี่ก็เลยชวนให้มาเล่นกับจียอนด้วยดีไหมครับ” แม้เด็กน้อยจะทำหน้าสงสัย แต่พอได้ยินว่าจะมีคนมาเล่นกับเธอเพิ่มจึงเกิดความดีใจ โดยสีหน้าของเด็กหญิงได้แสดงออกมาอย่างแจ่มชัดที่สุด
“คะ พี่แจจุง งั้นเข้ามาก่อนเลยนะคะ พี่แจจุง....แล้วก็ พี่ยุนโฮ ใช่ไหมคะ?” เธอบอกชายหนุ่มทั้งสองขึ้น โดยที่ดวงตาเหลือบไปมองทางชายหนุ่มร่างสูงกว่าพี่ชายคนสวยของเธอ ที่ยังคงยื่นนิ่งไม่พูดอะไรกับเธอเลย พอเห็นใบหน้าท่าทางกังวลของเด็กหญิง แจจุงก็รับรู้ได้จึงจัดการกระทุ้งศอกใส่เจ้าคนหน้าหมีที่ยื่นทำเก๊กไม่เลิก!!
“เฮ้!! อะไรน่ะแจจุง!!” ร่างสูงร้องประท้วงขึ้น ที่อยู่ดีๆก็โดนศอกของคนสวยเข้าให้ แต่ก็เจอเพียงสายตาตวัดดุจคมเหยี่ยวของร่างบางเท่านั้น....รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนหน้าก่อนที่น้ำเสียงหวานประดุจน้ำผึ้งแต่กลับแฝงไปด้วยรังสีพิฆาตจนน่ากลัวจะเอ่ยขึ้นมา!!
“นี่....ไม่คิดจะแนะนำตัวกับน้องเขาหน่อยเหรอ ยุนโฮ....” และด้วยกลัวสายตาคมๆของคนสวย จึงได้เอ่ยขึ้นมาอย่างจำใจ....
“เอ่อ....นามของเราคือ ชองยุนโฮ เจ้าชายรัชทายาทแห่ง....”
!!ป๊าบ!!
ยังไม่ทันได้เอ่ยจบ ริมฝีปากหนาก็ถูกปิดลงด้วยมือเรียวบางของร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหน้าได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะลากร่างสูงออกมาจากตรงนั้น ให้ห่างพอที่เด็กหญิงที่กำลังยืนงงอยู่จะไม่ได้ยิน ก่อนจะเอามือเรียวออกจากริมฝีปากของอีกฝ่าย
“ทำอะไรของนายน่ะ!!” ยุนโฮร้องขึ้น แต่ทว่าก็โดยนิ้วเรียวนั้นหยิกเข้าให้ที่แขน ของอีกฝ่ายอย่างจัง จนคนเป็นเจ้าชายเริ่มทำเหยเกด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด
“เบาๆหน่อยได้ไหม!” ร่างบางดุเข้าให้ ฝ่ายร่างโปร่งเพียงพยักหน้ารับเบาๆ แจจุงหันไปยิ้มแหยๆให้กับเด็กหญิงที่เอียงคอมองทั้งสองคนอย่างงงๆ ก่อนจะหันกลับไปทางเจ้าชายจากแวร์กลาอีกครั้ง
“นี่! นายห้ามพูดเรื่องที่นายเป็นเจ้าชายแห่งแวร์กลา เข้าใจไหม! เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เผลอๆเขาจะหาว่านายบ้า เข้าใจไหม!” เจ้าของดวงหน้าสวยเอ่ยบอกคนที่เผลอลืมตัวไปว่าเขาไม่ได้อยู่ในบ้านเกิดเมืองนอน ดูเหมือนในน้ำเสียงและแววตานั้นจะฉายความกังวลเอาไว้หน่อยๆ....
“อืม...เข้าใจแล้ว....ขอโทษนะ” พอได้ยินคำตอบเช่นนั้น ร่างบางก็พยักหน้ารับอย่างพอใจก่อนจะเดินนำร่างสูงเพื่อพาเข้าไปในบ้าน โดยมีจียอนเกาะแขนบางนั้นไม่ยอมปล่อย ราวกับว่าแจจุงจะหนีเธอไปอย่างนั้นน่ะ....
.....ไม่เข้าใจเลย.....
......ทำไม เจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่แบบเราถึงต้องยอมทำตามเจ้าชาวบ้านหน้าหวานนี่ด้วย.....
......ไม่ใช่เพราะกลัวอะไรหรอกนะ......
.......แต่เพราะความรู้สึกบางอย่างที่บอกว่า......
.......อยากจะฟังคนๆนี้เอาไว้มากๆ.....
เมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาในบ้านแล้ว เด็กหญิงก็ชวนให้พี่ชายแสนสวยของเธอทำนู่นทำนี้ร่วมกับเธอตั้งหลายอย่าง ตั้งแต่ทำการบ้านยันเล่นตุ๊กตา และทั้งหมดนั่นอยู่ในสายตาของยุนโฮ ....เขาเอาแต่เฝ้ามองร่างบางที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเด็กหญิง รอยยิ้มที่เอ็นดู จียอนช่างเหมือนกับนางฟ้าเสียจริง....
....รอยยิ้มนั้น.....
.....ทำให้ความรู้สึกบางอย่างแผ่ซ่านเข้าไปในใจของเขา.....
.....แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจ....
.....ช่างน่าแปลกนัก.....
ผ่านไปจนถึงเวลาอาหารเที่ยง ที่ร่างบางก็ตัดสินใจจะเดินเข้าไปทำอาหารในครัวด้วยฝีมือการทำกับข้าวที่ใครๆต่างก็พากันชื่นชอบ....
“เที่ยงนี้ จียอน อยากทานอะไรดีครับพี่จะได้ทำให้?” แจจุงหันมาเด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังสาละวนอยู่กับการหวีผมให้กับตุ๊กตาบาร์บี้ตัวโปรด เด็กสาวละความสนใจจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ เธอทำหน้าท่าคิดอยู่ครู่ก่อนจะตอบไปว่า...
“จียอนอยากกินข้าวผัดอเมริกัน คะ พี่แจจุงทำให้ได้ไหมคะ?” คนหน้าหวานแย้มยิ้มรับอย่างงดงาม ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในครัวแล้วลงมือทำอาหารที่เด็กหญิงอยากกินอย่างรวดเร็ว....
และกลายเป็นว่า...ภายในห้องนั้นก็เหลือเพียงเด็กหญิงกับ เจ้าชายแห่งแวร์กลา เท่านั้น.....ห้องจึงเงียบลงโดยพลัน ยุนโฮนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาท่าทางไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างเสียมากมาย ดวงตากลมโตของเด็กหญิงจ้องมองชายหนุ่มรูปหล่ออยู่ครู่ก่อนจะเอ่ยพูดทำลายความเงียบลง....
“พี่ยุนโฮ....ชอบพี่แจจุงไหมคะ?”
คำถามของเด็กหญิงเล่นเอาชายหนุ่มที่ฟังอยู่สะดุ้งแทบสำลักน้ำลาย เขาหันไปถลึงมองตาของเด็กหญิงที่ยังคงทำหน้าไร้เดียงสาอยู่เช่นนั้น เธอยังคงหวีผมให้ตุ๊กตาบาร์บี้อยู่ตลอด....
“อ่ะ...เอ่อ...จียอน หมายความว่าไงน่ะ.....” ยุนโฮถามอย่างลำบาก ทางฝ่ายเด็กหญิงหันมามองทางชายหนุ่มก่อนจะตอบไปว่า....
“ก็ทั่วๆไปนะคะ จียอนน่ะชอบพี่แจจุงมากๆเลยคะ” จียอนว่าขึ้นก่อนจะคว้าตุ๊กตาหมีที่คนหน้าหวานให้เธอไว้ตอนวันเกิดปีที่แล้วมากอดแนบแน่น ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งมองเด็กหญิงอย่างไม่เข้าใจ และก็เพียงแค่เงียบอยู่เช่นนั้น....
“เวลาจียอนอยู่กับพี่แจจุงแล้ว จียอนรู้สึกอบอุ่นมากๆเลยล่ะคะ....เหมือนกับตอนที่อยู่กับคุณแม่เลย” เด็กหญิงยังคงพร่ำพูดไปเรื่อย แต่คำๆหนึ่งถึงกับทำให้ชายหนุ่มต้องเงียบลงกว่าเดิมและจมลงอยู่กับห้วงความคิดของตัวเอง....
....อบอุ่น.....
.....งั้นเหรอ........
“จียอน มาทานข้าวได้แล้วครับ” เสียงแจจุงดังออกมาจากห้องทานอาหาร ทำให้เด็กหญิงที่นั่งรอเวลานี้อยู่ก็จัดการวางตุ๊กตาทั้งสองตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะวิ่งตรงดิ่งไปยังโต๊ะทานข้าว ขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน พอนานเข้าร่างบางเห็นว่าเจ้าชายขี้เก๊กนั่นยังไม่มา จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา....
“ยุนโฮ? เหม่ออะไรของนายน่ะ?” ร่างบางในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูประดับลูกไม้ ทำเอาชายหนุ่มที่พึ่งตื่นจากภวังค์ใหม่ๆ เกือบเลือดกำเดาพุ่งไปเพราะความน่ารักของอีกฝ่าย แต่เขาก็ยังสามารถเก็บอาการเอาไว้ได้ทัน สมแล้วที่เป็นเจ้าชายแห่งแวร์กลา!
“หะ....หา? อะไรเหรอ แจจุง....” ร่างสูงย้ำถามอีกครั้ง เรียวคิ้วสวยมุ่นเข้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยย้อนถามกลับไป...
“นายนั่นแหละ เป็นอะไรน่ะเหม่อเชียว”
“อ่า....ไม่เป็นไรหรอก”
“งั้นเหรอ....งั้นก็ไปกินข้าวเถอะ” ร่างบางเอ่ยบอกชายหนุ่มพยักหน้าและขณะที่เขากำลังจะลุกนั้น มือเรียวบางก็วางลงบนมือของชายหนุ่มอย่างเบามือ ดวงตาสีนิลมองอีกฝ่ายอย่างห่วงใย ก่อนกลีบปางบางจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน....
“ถ้าเกิดนายไม่สบายใจอะไรบอกกับฉันได้นะ....บางครั้งการพูดในสิ่งที่ไม่สบายใจออกมาก็จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้นนะ...”แจจุงว่าเสร็จก็เดินละจากตรงนั้นไปโต๊ะทานข้าวที่มีจียอนนั่งรออยู่ ยุนโฮยกมือที่ยังคงมีสัมผัสอ่อนโยนของร่างบางหลงเหลือขึ้นมองดูก่อนจะคลี่รอยยิ้มออกมาบางๆ....
....แบบนี้รึเปล่านะ.....
....ความรู้สึกที่เรียกว่า อบอุ่น.....
.....ความรู้สึกที่คนอย่างเราไม่สัมผัสมานานแสนนาน......
.....แจจุง....นายคือ ‘ความอบอุ่น’ ใช่ไหม?..........
*********************************************************************
ความคิดเห็น