คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::Chapter 1::
Chapter 1::
หลังจากที่เล่าเรื่องการพบกันของเจ้าชาย(?) และซินเดอเรลล่าแสนสวยให้เพื่อนรักที่เอาแต่ทำหน้ามึนๆฟัง ฮันกยองก็ลากเพื่อนรักเข้าไปดูผลสอบภายในโรงเรียน รวมถึงทำเรื่องส่งเอกสารเตรียมตัวมาอยู่หอพักด้วยท่าทีเริงร่าผิดปกติจนคังอินแอบคิดว่า สงสัยเพื่อนเขาจะเป็นบ้าอากาศร้อน แถมเจ้าตัวยังเอาผ้าเช็ดหน้าสีแดงแจ๋ตกพื้นนั้นมาถูกไถหน้าไปมาไม่เลิก...และท่าทางว่าจะลืมไปแล้วว่ามันโกรธที่เขามาสาย...
“เอ่อ...เมิงเป็นไรมากป่าวว่ะ ไอ้ฮัน”
“กรุเป็นโรคหัวใจกำเริบเลิฟวะ” น่าน มันเอาหน้าหล่อจีนๆของมันมาตอบเขาด้วยมุขเสี่ยวๆด้วย!! เอากับมันสิครับพี่น้อง!!!...
“ถ้าจะบ้าว่ะเมิงนิ”
“เออ กรุเป็นบ้า กรุเป็นบ้ารักคนสวยของกรุ” เอาเข้าไปมันรับมุขด้วยมุขเสี่ยวๆของมันได้อย่างไม่รู้เบื่อ จากไอ้เพื่อนรักที่แสนจริงจังกลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว สงสัยว่าเขาคงจะต้องระวังโรคพิษอากาศร้อนเรื้อรังนี่ซะแล้ว...
“เหอะๆ เมิงจะเป็นอะไรก็เรื่องของเมิง นั่นไง ป้ายประกาศผลน่ะ เข้าไปดูกันจะได้รีบๆทำธุระให้เสร็จ” คังอินเอ่ยบอกพลางลากเพื่อนรักของตนไปยังป้ายประกาศอันใหญ่ที่ติดประกาศรายชื่อนักเรียนผู้สอบเข้าได้และห้องเรียน โดยที่โรงเรียนม.ปลาย มยองมุน จะแบ่งระดับออกเป็น คลาส S ซึ่งเป็นควาสสูงสุด และไล่ลงมาจาก A ที่รองลงมาจนถึงห้อง D
“ไอ้ฮันเมิงเจอชื่อพวกเรายังวะ”
“เจอแล้วๆ นั่นไงเมิงที่รายชื่อของนักเรียนห้อง 1-S ไง สุดยอดวะตัวกรุ 5555+” ฮันกยองหัวเราะฮะๆด้วยความสบายใจหรืออย่างไรก็ไม่ทราบเมื่อเห็นว่าชื่อของเขาอยู่ในคลาสสูงสุด แต่ถ้าคิดดีๆ มันก็ไม่น่าแปลก เพราะตัวของฮันกยองมีโควต้าในฐานะนักกีฬาบาส ส่วนเพื่อนแมวน้ำคังก็มีดีกรีเป็นแชมป์เทควันโดประจำจังหวัด....
“เออๆ กรุรู้แล้ว เมิงหยุดหัวเราะเถะ กรุอายคนอื่นเค้า” ร่างหนาเอ่ยบอก นั่นก็ดูเหมือนทำให้เพื่อนหยุดหัวเราะได้บ้าง ซึ่งตอนนี้เจ้าจีนหน้าหล่อเริ่มไปสนใจกับรายละเอียดหลังจากรู้ผลแล้วแทน...
....เออ ค่อยกลับไปสงบเสงี่ยมเหมือนเพื่อนรักคนเดิมหน่อย....
“นี่ๆ ทึกกี้ดูสิ!! เราดูอยู่ห้อง 1-S ด้วยกันด้วยล่ะทึกกี้!!”
“ไหนๆ จริงด้วยชอลลี่ ดีใจจังเลย >.<!!” เสียงหวานๆของสองเสียงที่บอกว่าได้อยู่ห้อง 1-S เช่นเดียวกับเขา เรียกความสนใจจากหนุ่มร่างหนาให้หันไปมองว่าที่เพื่อนร่วมห้อง...หวังว่าจะไม่ใช่เด็กเนิร์สใส่แว่นหนาเตอะนะ....
ทันทีคังอินหันไปมองทางต้นเสียงหวานใสนั้น ก็ถึงกับทำให้ร่างหนาตกตะลึงจนหัวใจจะกระดอนหลุดไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อดวงตาคู่โตไปสะดุดเข้ากับร่างบอบบางสองร่างที่ยืนกอดกันด้วยความดีใจ คนหนึ่งสาวสง่าราวกับเจ้าหญิง ส่วนอีกคนมีดวงตาแสนสวยใบหน้าหวานราวกับนางฟ้า...
“เฮ้ยๆๆๆๆ ไอ้ฮัน เมิงดูสองคนนั้นสิ!!!โคตรน่ารักเลยวะ!!” คังอินเขย่าเรียกเพื่อนซะจนหัวทุยๆจีนๆเขย่ากลิ้งเป็นตุ๊กตาล้มลุกก็ไม่ปาน
“เฮ้ย!!!ไอ้คัง เมิงหยุดเขย่าหัวกรุก่อนสิเว้ย เวียนหัวจะแย่แล้ว!!” ได้ยินการประท้วงร้องเรียนมาจากเพื่อนของตนนั้นก็ทำให้นักเทควันโดบ้าพลังยอมหยุดแต่โดยดี
“เออ โทษทีวะ แต่เมิงรีบเบิ่งตาดูก่อนสิวะ เพื่อนร่วมห้องของเราโคตรสวยเลยวะ!!!” ร่างหนาบอกเพื่อนอีกครั้ง พร้อมกับชี้ไปยังจุดที่สองสาว(?)สวยกำลังยืนโลดเต้นดีใจที่ได้เห็นชื่อตัวเองติดอยู่ในรายชื่อของห้องเอส โดยไม่ทันสังเกตว่ามีสองเมะหน้าหื่นกำลังจ้องมองตัวเอง อยู่ข้างๆ....
“ไหน...0.0 นั่นมัน คนสวยของกรุ!!!” ฮันกยองเอ่ยขึ้ยเสียงแปร่งหลังจากที่หันไปมองยังคนสวยที่คังอินมันว่า โอ แม้เจ้า เง็กเซียนฮ่องเต้!!! นั่นมันคนสวยของเขานี่หว่า....พรหมลิขิตบันดาลชักพาซะแล้ว!!!
“จริงดิ!!! เข้าไปทักกันมะ???” คังอินว่าขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าหนุ่มหล่อหน้าจีนเริ่มประหม่าขึ้นมาซะแล้ว
“มันจะดีเหรอวะ???”
“เออ!!ดีสิ!!!! เร็วๆดิ ก่อนที่สองคนนั้นจะรู้สึกตัวอ่ะ!!” คังอินรีบเร่งด้วยกลัวว่าเหยื่อตาสวยจะหลุดมือไป แต่ท่าทางว่าทั้งสองคน คงจะลืมไปแล้วว่า พวกเขาอยู่ใกล้กันมากประมาณว่ามีพื้นที่ว่างเพียงให้คนๆเดียวยืนกั้นเท่านั้น...
“เออ...ขอโทษนะครับ พวกคุณสองคนมีอะไรกับพวกผมรึเปล่าครับ??” เสียงหวานเอ่ยขัดขึ้นระหว่างบทสนทนาของทั้งสองคน ทำเอาหนุ่มหล่อมาดแมนสองคนถึงกับสะดุ้งพรวด!! พอหันมามองอีกทีก็พบสองหนุ่มหน้าสวยมาอยู่ในระบะกึ่งประชิด คนตาสวยที่เป็นเจ้าของเสียงหวานที่เอ่ยถามพวกเขานั้น มองทั้งสองคนด้วยแววใสซื่อ บริสุทธิ์....คนถูกมองอย่างคังอินเนี่ย ลอยไปแล้ว...
....โอ้วว!!!คนอะไรตาสวยอย่างแรง นางฟ้ามาเกิดชัดๆ....
“นี่!! ทึกกี้ อย่าเข้าไปใกล้สิ พวกนี้มันติดเชื้อบ้ารึเปล่าก็ไม่รู้??” เอาแล้วไง คนสวยด้านข้างเริ่มปากมอมแระ เจ้าแมวน้ำคังมองคนสวยอีกคนด้วยแววตากึ่งแค้นๆนิดๆเสียดายหน่อยๆ....
....คนอะไรสวยก็สวย แต่ดันปากมอมตั้งแต่ยังไม่รู้จัก....
“ไม่เป็นไรหรอกน๊า ชอลลี่ 2 คนนี้เขาอาจจะมีเรื่องให้เราช่วยก็ได้นะ จริงป่าว??”
“ฉันว่าอย่าไปสนใจเลยน๊า!!” คนสวยอีกคนเอ่ยบอกคนตาสวยพร้อมกับมือบอบางที่เกาะแขนเพื่อนตาสาวยไม่ปล่อย ราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยไปเพื่อนตาสวยจะไปถูกตัวของไอ้พวกบ้าพวกนี้...
“นี่!!พวกนายสองคนมีเรื่องอะไรกับพวกฉันรึไง???พูดซะเสียงดัง....อ๊ะ!! นายที่ยืนขวางทาง!!!” ร่างบางที่ตอนแรกว่าจะเทศน์ยาวเจ้าพวกที่นินทาเขาอย่างไม่รู้กาลเทศะก็ต้องตกใจอย่างแรงเมื่อ ร่างสูงหน้าหล่อที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้าร่างหนาที่มองเพื่อนรักของเขาจนตาเยิ้มเนี่ย มันดันเป็นเจ้าคนที่ยืนขวางทางเขาแล้วด่าเขาเมื่อเช้านี่หว่า...
“เธอ...คนสวยเมื่อเช้านี่!!!” ฮันกยองที่พึ่งจะรู้สึกตัวว่าคนสวยมายืนอยู่ใกล้แล้ว (เอ้-เหม่อนานไปป่าวอ่ะคะป๋าฮัน) ก็ร้องเรียกขึ้นเมื่ออีกฝ่ายทักเขาขึ้นมาราวกับเสียงสวรรค์ทรงโปรด...
“นี่นายตั้งใจมาหาเรื่องฉันรึไง??แล้วคนสง คนสวยอะไร ฉันเป็นผู้ชายโว้ย!!!” ร่างบางที่เริ่มตั้งท่าแว๊ดขึ้นมานั้น ก็ถูกมือบางๆของเพื่อนรักเข้ามาห้ามเอาไว้ก่อนที่มือสวยๆจะได้ประทับรอยบนใบหน้าหล่อคมนั่นเสียก่อน...
“ง่า?? ก็ผมพูดความจริงนี่ครับ คนสวย เห็น คนสวยก็ต้องบอกว่าคนสวย” ฮันกยองเอ่ยด้วยรอยยิ้มเท่ห์ละลายใจและคงยะงไม่ได้สำนึกเลยว่าถ้าขืนเขาพูดมากอีกนิดเดียวเขาคงได้รับรอยฝ่ามือสวยๆของคนสวยเบื้องหน้าเสียแล้ว...
“ไอ้บ้า!!!ฉันมีชื่อ ฉันชื่อ คิม ฮีชอล จำใส่กะโหลกไปซะ!! แล้วไม่ต้องมาเรียกฉันคนสวยอีก!!” ได้ยินอย่างนี้คนจีนรยิ่งยิ้มหน้าแป้นกว่าเดิม นี่เขายังไม่ต้องถามชื่ออีกฝ่าย อีกฝ่ายก็เรียกชื่อเขามาก่อนแล้ว แบบนี้ก็หวานหมูเขาน่ะสิ!!
“ครับๆ ก็ได้ครับ คุณคนสวย อ๊ะ!! ฮีชอล ต่างหาก ใช่มั้ยคร๊าบบบบ คนสวย” ฮันกยองเอ่ยเย้าหยอก ดูเหมือนได้ผลเมื่ออีกฝ่ายออกจะโมโหเขามากขึ้นอีกนิด เขาไม่ได้ซาดิสต์นะ แต่คนสวยของเขาทำอะไรก็สวยไปหมดเลยอยากจะเห็นทุกอิริยาบถนี่นา...
“โว๊ยยยยย!! กวนงี้ เดี๋ยวก็ฆ่าหมกศพซะเลยนี่!!” ร่างบางคนสวยที่ถูกแหยได้ที่เตรียมอาละวาดเต็มตัว จนเป็นที่น่าหวาดผวาของเพื่อนซี้คนช่างยั่ว ทว่ามือสวยๆของนางฟ้าก็ตีผั๊วะเข้าที่ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมนุ่มละเอียดเหมือนเส้นไหม คนสวยหันมามองเพื่อนรักเจ้าของฝ่ามือพิฆาต ด้วยดางตาแสนออดอ้อนทันที
“แหงะ ทึกกี้ตีหัวเค้าทำไมอ่า”
“ก็ชอลลี่ พูดจาไม่เพราะนี่นา อีกอย่างได้ยินว่าเขาก็อยู่ห้อง 1-S เหมือนกัน ฉันว่าพวกเราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ...จริงด้วย ผมลืมแนนำตัวกับพวกคุณไปเลย ผมชื่อ ปาร์ค จองซู ชื่อเล่น อีทึก ครับ เรียกผมว่า อีทึก ละกันนะครับ” คนตาสวยเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มชวนละลายใจในสายตาของแมวน้ำเทวควันโดอย่างแรง...เหมือนกับมีอะไรมาทุบอกเข้าอย่างจังอย่างนั้นแหละ...
“อื้อ อีทึก....ฉันชื่อ หาน เกิง....แต่เรียกว่า ฮันกยอง จะง่ายกว่าล่ะนะ ส่วนเจ้าอ้วนนี่ชื่อ คิม ยองอุน เรียกมันว่า คังอิน ละกัน” ว่าแล้วเจ้าเพื่อนหล่อหน้าจีนก็แนะนำตัวให้เสร็จสับกันเลยทีเดียว ไม่เปิดโอกาสให้เจ้าอ้วนคังอินได้มีโอกาสตอบโต้แม้แต่น้อย...
“เรียกว่า ไอ้หน้าจีน ไอ้ตี๋หน้ากะเหรี่ยง ก็พอ” ฮีชอลที่เงียบอยู่นานได้ทีก็แขวะร่างสูงที่พึ่งแนะนำตัวหมาดๆ จนอีทึกแต่แอบหยิกร่างบางเบาๆไม่ให้พูดจาปากเสียไปมากกว่านี้อีก...ส่วนคนโดนว่าเป็นไอ้จีน หรือไอ้ตี๋กะเหรี่ยงกลับยิ้มแป้นรับคำด่านั้น จนคนสวยชักจะแอบคิดว่า ไอ้เจ้านี่มันบ้า!!!!
“อื้อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฮันกยอง คังอิน...ชอลลี่เองก็ทักทายด้วยสิ” ว่าแล้วคนตาสวยก็หันไปติงคนหน้าสวยที่ตอนนี้ทำหน้างอนตุ๊บป๋องที่เพื่อนรักของตนเข้าข้างเจ้าสองคนนี้ตลอด แต่พอเจอตาสวยๆที่ส่งมาอย่างดุๆให้กับเขา ก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกนอกจากเออ ออ ตามไปก็ได้ T^T....
“ยินดีที่ได้รู้จัก” ฮีชอลเอ่ยเพียงแค่คำสั้นๆด้วยกลัวจะเสียฟอร์ม อีทึกถอนหายใจกับท่าทีของเพื่อนรักแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมากกว่านั้น ฮันกยองลอบยิ้มกับท่าทีงอนๆที่ดูเหมือนจะยอมอ่อนข้อให้กับอีทึกเพียงคนเดียว....
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างยิ่ง ฮีชอล”
“ชิ!!ใครจะอยากรู้จักนายกันล่ะ!! ไปกันเถอะ อีทึก เราไปเลือกห้องอยู่กันดีกว่า เดี๋ยวจะไม่มีห้องนะ” ฮีชอลเชิ่ดใส่คนหล่อหน้าจีนก่อนจะหันไปบอกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ ซึ่งดูเหมือนคราวนี้อีทึกจะเห็นด้วยกับเขาแล้ว...
“จริงด้วย!! งั้นไปก่อนนะ ไว้เจอกันตอนเปิดภาคเรียนนะ ฮันกยอง คังอิน” อีทึกเอ่ยบอกลาพร้อมกับหันหลังเดินไปกับเจ้าลูกแมวขี้อ้อนนามฮีชอลที่เกาะแขนของเขาแน่น ร่างสูงมองภาพนั้นด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มไปกับความน่ารักของคนสวยของเขาแต่แล้วก็เหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ มือหนาล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีแดงที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะตะโกนไล่หลังร่างบางไป...
“นี่!! ฮีชอล ของนายใช่อ่ะป่าว??” ร่างบางหันมาทะมึงตาใส่ร่างสูงที่เรียกเขา แต่ก็เปลี่ยนเป็นดวงตาโตด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นของที่อยู่ในมือของร่างสูง...
“นั่นมันผ้าเช็ดหน้าของฉันนี่ ไปอยู่กับนายได้ไง??”
“ก็นายทำตกไว้ตอนที่สวนกับฉันเมื่อเช้านี่”
“อย่างงั้นหรอ ก็เอาคืนมาสิ นายจะถือไว้ทำซากอะไร”
“คร๊าบ ด้วยความยินดีครับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงทะเล้น ยังไม่วายจังหวะที่ส่งผ้าเช็ดหน้าคืนให้ร่างบางก็ลอบจับมือนิ่มๆนั่นซะเลย...
“นี่!!ใครใช้ให้จับมือฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้หน้าจีน!!!” ร่างบางที่รู้สึกได้ถึงมือหนาที่แอบลอบจับมือของเขาอย่างแนบเนียนก็แวดใส่อีกรอบ คนร่างสูงก็ได้แต่ยิ้ม ถึงถูกด่าก็ยิ้ม...
“ก็ได้” ร่างสูงเอ่ยอย่างเสียดายขณะที่ค่อยๆปล่อยมือนุ่มนิ่มนั้นช้าๆ ร่างบางที่รีบชักมือของตัวเองกลับก็เชิดสะบัดใส่ร่างสูงอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินกลับไปเกาะแขนของอีทึก แล้วสาวคนสวยก็เดินไปยังจุดลงทะเบียนจองห้อง...ส่วนพวกเขาสองคนนอกจากมาเช็คดูคลาสที่จะได้เรียนแล้ว ในส่วนของหอพัก ทั้งฮันกยอง และคังอิน ไม่จำเป็นต้องดำเนินการเอง เพราะพวกเขาที่ได้โควต้านักกีฬามานั้น ทางโรงเรียนได้จัดสรรห้องในหอพักของโรงเรียนเป้นที่เรียบร้อย...
....สรุปคือ อดตามไปอยู่ห้องเดียวกันกับคนสวย....
“น่ารักวะ” คังอินที่ตกอยู่ภาวะตะลึงตึงตึงอยู่นาน ก็ได้สติขึ้นมาแล้วพึมพำกระทบโสตประสาทการรับฟังของเพื่อนรักหน้าจีนเข้าให้...
“อะไรๆ ไม่ได้นะเมิง ไอ้คัง ฮีชอลคนสวยน่ะของกรุ!!”
“กรุ ก็ไม่ได้ถึงคนสวยของเมิง กรุชมเพื่อนของคนสวยของเมิงต่างหาก!!” ได้ยินแบบนี้เพื่อนรักหน้าจีนก็โล่งใจขึ้นมาหน่อยที่ไอ้เพื่อนรักไม่ได้มาหลงรักคนๆเดียวกับเขา...
.....เฮ้อ นึกขึ้นมาก็คิดถึงอีกแล้ว ฮีชอลคนสวย >///////<....
“ไอ้ฮันกรุว่า มาเรียกที่นี่ต้องเจอแต่เรื่องดีๆแน่เลยวะ” อยู่ๆเจ้าแมวน้ำคังก็เอ่ยขึ้นมา เพื่อนหน้าตี๋คลี่รอยยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเรียบง่าย...
“ก็นั่นสิเนอะ กรุก็ว่างั้นแหละ”
To be Continued
คุยกันกับไรเตอร์
และแล้วเรื่องบ้าๆ บอๆ เรื่องนี้ก็มาลงเพิ่มอีกตอนนึงจนได้ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรมากนะคะ แต่ตอนหน้าจะเปิดภาคเรียนเข้าหอกันแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปต้องติดตามนะคะ เหมือนเคยนะคะ รบกวนเม้นท์เปนกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะค่า>.< ทุกคอมเม้นท์คือกำลังใจที่ทำให้เราอยากแต่งต่อค่า ช่วงเปิดเรียนกันแล้วอย่าลืมตั้งใจเรียนนะคะ ถ้าใครเครียดก็มาอ่านฟิคเรื่องนี้แก้เครียดกันได้นะค่า ขอบคุณค่า ^[]^
เอ้(Mio_MinMin)
ความคิดเห็น