คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::Chapter 1::
Chapter 1
แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านผ้าม่านสีขาวสะอาด สะท้อนตกกระทบลงบนใบหน้าหวานสนิท หนุ่มน้อยที่ดูใสบริสุทธิ์ ยามเมื่อแสงแสบตาส่องมาก็เข้ารบกวนการหลับสนิทของร่างบางทันที ดวงตาปรืออย่างช้าๆสะลึมสะลือ.....
.....ปวดหัวชะมัด....
ร่างบางคิด ขณะที่แม้จะพยายามจะลืมตาขึ้น แต่เพราะความรู้สึกหนักหัวจนปวดไปหมด รวมกับความง่วงนอนที่ยั่งคงคั่งค้างอยู่ทำให้เขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้....
....ให้ตายเถอะ ไม่น่าลองดื่มเหล้าเลย.....
....ถ้าพี่ยุนโฮรู้มีหวังโดนดุอีกแหงเลย.....
พอคิดถึงคนอีกคนก็ทำให้ร่างบางเริ่มพยายามที่จะลุกขึ้นจริงๆ แต่....เอ....ทำไมรู้สึกหนักๆเหมือนมีอะไรทับอยู่นะ.....แถมยังความรู้สึกนุ่มๆเหมือนนอนบนเตียงที่ทำให้ร่างบางชักรู้สึกว่าตัวเองคงไม่ได้อยู่ในบาร์เมื่อคืนเสียแล้ว....
ทันทีที่เปลือกตาลืมตื่นขึ้น ภาพแรกที่ปรากฏเบื้องหน้าของเขา ใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนที่เขาไม่รู้จักเลยสักนิดเบื้องหน้า แขนของอีกฝ่ายวางกอดรัดเรือนร่างผอมบางของเขาเสียแน่น ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นเมื่อเจ้าของแขนหนักๆนั่น....ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!!!!.....
“ว๊ากกกกก!!!!” ด้วยความตกใจร่างบางพลันร้องลั่น พลางใช้กำลังที่มีอยู่น้อยนิดทั้งหมดของตนผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัวเอง ส่วนตัวคนที่ไม่ได้ระวังตัวก็กลิ้งโคโล่ตกเตียงไปซะงั้น!! ร่างบางฉวยโอกาสรีบกระโดดออกจากเตียงแล้วไปยืนติดแถวๆผ้าม่านตรงหน้าต่าง ก่อนดวงตาคู่สวยจะมองสำรวจร่างกายของตัวเองทันที!
....เสื้อผ้าอยู่ครบ!! แปลว่าเรายังเวอร์จิ้น!! ค่อยยังชั่ว!!!.....
ร่างบางแทบจะร้องไห้ด้วยความดีใจที่ตัวเองยังคงเวอร์จิ้นอยู่นั่น ขณะเดียวกันคนอีกคนที่ติดนิสัยชอบนอนถอดเสื้ออาภรณ์ท่อนบนนั้นค่อยๆขยับตัวขึ้นเพราะความเจ็บปวดที่หัวกระแทกพื้นปลุกเขาให้ตื่นในยามเช้าเช่นนี้....
“โอย....นี่มันเรื่องอะไรกันแต่เช้าฟระ” ยูชอนสบถน้อยๆ มือหนึ่งยกขึ้นลูบกระหม่อมเถิกๆที่กระแทกกับพื้นเข้าอย่างจัง ดวงตาคมปรือขึ้นอย่างช้าๆและก็พบเข้ากับร่างบางที่เขาลงทุนแบกมาเมื่อคืน กำลังยืนเบียดเหมือนจะซ่อนอยู่ในผ้าม่านอย่างไรอย่างนั้น....
“แล้วคุณทำอะไรนั่นน่ะ”
“ผะ....ผมต่างหากที่ต้องถาม!! แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! ละ....แล้วทำไม ผมถึงนอนอยู่บนเตียงเดียวกับคุณได้ล่ะ!!! ระ....หรือว่า คุณคิดจะปล้ำผมเหรอ!!!” ร่างบางพลูความสงสัยออกมามากมาย จนร่างสูงที่นิ่งฟังถึงกับอยากหาอะไรโขกใส่ร่างเล็กนี่เหลือเกิน เอาความคิดส่วนไหนมาคิดกันเนี่ย!!!
“จะบ้ารึไงคุณ! เมื่อคืนคุณน่ะ เมามาก สลบคาเคาวน์เตอร์ จนผมต้องทั้งจ่ายเงินให้คุณ แถมยังต้องแบกคุณมาอีก!!” ยูชอนตะโกนใส่ลั่น ทำเอาคนหน้าหวานสะดุ้งขึ้นก้มหน้างุดด้วยความตกใจ พอเห็นแบบนั้นคนร่างสูงก็รู้สึกผิดไปเล็กน้อย....แค่เล็กน้อยจริงๆ โดยปกติเขาเป็นคนสุภาพ แต่เพราะอาการเมาค้าง ที่เล่นงานเขาจนหัวแทบระเบิดนั่นมันทำให้อารมณ์ฉุนขึ้นมาแทนที่
“ชิ! ทำคุณบูชาโทษชัดๆ” เขาพึมพำออกมา ทำปากจึ๊กจั๊กอย่างรำคาญใจ แต่แน่ล่ะว่าร่างบางเบื้องหน้าก็ได้ยิน แถมก็ฉุนไม่แพ้กัน....
“กะ....ก็ผม จะไปรู้คุณเหรอ!! แถมคุณยังนอนกอดผมเป็นหมอนข้าง เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ ผมก็ตกใจน่ะสิ!” คนหน้าหวานไม่ยอมเถียงตอบฉอดๆ ส่วนร่างสูงยามนี้ เวลาที่หงุดหงิดเพราะไม่ได้นอนก็แปลงร่างเป็นไก่บ้าได้เช่นกัน!! ก็เอาสิให้มันรู้ว่าคนอย่าง ปาร์ค ยูชอน ก็สู้คนน่ารักเหมือนกัน!!
“พูดงี้ก็พาลสิคุณ! สำนึกไว้เลยว่า เพราะผมช่วยคุณไว้ ไม่งั้นเมื่อคืนคุณได้นอนเฝ้าบาร์ให้ใครต่อใครมาปล้ำคุณแล้วไหม?!!!” เพราะคำพูดเล่นเอาร่างบางสะดุดกึกไปเลย ใจหนึ่งมันก็เจ็บใจล่ะ แต่ว่าเถียงไม่ออกเพราะมันเป็นเรื่องจริง.....
“ชิ!....เอาเป็นว่าผมขอบคุณ คุณก็ได้ ส่วนเรื่องค่าเหล้ากับค่าที่พักผมจะจ่ายคุณตกลงไหม?” ร่างบางเอ่ยบอก ใบหน้าหวานแสดงอาการแข็งกร้าวออกมาหน่อยๆ แต่อีกฝ่ายเหมือนจะเห็นว่าน่ารักมากกว่าจะกวนตีนเสียอีก....
“ไม่ต้อง คิดซะว่าฉันทำบุญให้กวางตกยากแล้วกัน....อีกอย่าง ฉันว่าฉันได้ค่าตอบแทนแล้วนะ” คนหน้าหล่อกัดคนน่ารักเข้าให้ แถมไม่วายยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้อีก....คนหน้าหวานกัดฟันน้อยๆด้วยความเจ็บใจแต่ก็พลันฉุกคิดขึ้นมาได้เรื่อง ‘ค่าตอบแทน’
“ค่าตอบแทนอะไร?”
“ก็....เรื่องที่คุณเป็นหมอนข้างให้ผมนอนกอดไง” เท่านั้นแหละเหมือนจะไปกระตุกต่อมความโกรธของร่างบางเข้าให้แล้ว ไหมล่ะ?! คนหน้าหวานเตรียมจะแว๊ดใส่ แต่เหมือนระฆังขอเวลานอกจะดังขึ้นทันเวลาพอดี....เมื่อเสียงริงโทนของนักร้องวงบอยแบนด์ชื่อดัง ในเพลงน่ารักๆอย่าง Hi Ya Ya ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงของร่างบาง....
*Dancing in summer paradise 사랑해 hi ya ya ya~
Dancing in summer paradise ซา รัง เฮ hi ya ya ya~
여름날 우리 추억을 평생 간직해
ยอ รึม นัล อู รี ชู ออ กึล พยอง เซง กัน จี เค
표현이 서툴고 어색할지 몰라도
พโย ฮยอ นี ซอ ทุล โก ออ เซ คัล จี มล ลา โด
"널 사랑해" forever come with me.
"นอล ซา รัง เฮ" forever come with me.
“ฮาโหล....ครับๆ อ่า....คือผมแบบว่า.....เอ่อ....ผมจะรีบไปนะครับ ครับๆ ขอบคุณครับพี่แจจุง” หลังจากกดวางสายโทรศัพท์มือถือราคาแพงแล้ว ร่างบางก็หันไปมองหน้าของคู่กรณีทีหนึ่ง...
“คือว่า....” ร่างบางเกริ่นนำก่อนเล็กน้อย และดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก....
“ก็ถ้าจะไปก็ไปสิคุณ ผมบอกแล้วไงว่า คุณจ่ายหนี้ให้ผมแล้ว....” ยังไม่วายที่ร่างสูงจะกัดตอบคนหน้าหวานเสียบ้าง แน่ล่ะดูเหมือนคนน่ารักจะยั่วขึ้นเสียด้วย เมื่อแก้มนวลเนียนขึ้นสีแดงเพราะความโกรธ
“ขอบคุณ!!!” มือบางกระแทกประตูดังปั๊ก! ก่อนที่จะเดินลงส้นเท้าหนักๆ และนั่นสร้างความขบขันให้หนุ่มร่างสูงไม่น้อยเลยทีเดียว ยูชอนแหงนขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ในห้องก็สะดุ้งนิดๆ....
....
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ร่างสูงก็รีบจัดการอาบน้ำ ล้างเนื้อล้างตัวจากกลิ่นเหล้าที่อบอวลอยู่ให้หมดก่อนจะเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมไป....
แม้จะเป็นเช้าที่พึ่งผ่านความเจ็บปวดจากคนที่รักมา....แต่...วันนี้น่าแปลกที่คนอย่าง ปาร์ค ยูชอน จะลืมความรู้สึกนั่นไปได้ชั่วครู่.....จะเป็นเพราะคนหน้าหวานที่ทำให้เขาปวดหัวตั้งแต่เช้ารึเปล่านะ?......
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งกรุงโซล ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ไม่ว่าใครก็อยากจะเข้า อยากจะเป็นนักศึกษาของที่นี่ทั้งนั้น ซึ่งบางคนอาจจะได้ดังใจฝันหรือบางคนก็อาจจะผิดหวัง และวันนี้ ปาร์ค ยูชอน ก็จะมาเป็นนักศึกษาคนหนึ่งของที่นี่ นั่นเพราะด้วยความเป็นอัจฉริยะทางด้านดนตรีของเขาทำให้อธิบดีของมหาลัยก็รู้สึกยินดีที่ เจ้าตัวโอนหน่วยกิตมายังมหาวิทยาลัยของตน....
ถึงจะมาสายจนดูไม่น่าประทับใจสำหรับครั้งแรกไปเสียหน่อย....
หลังจากจัดการเรื่องต่างๆเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตัวเขาก็ขอตัวออกเดินชมมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก่อนจะเริ่มเข้ามาเรียนในวันพรุ่งนี้เป็นวันแรก....
บรรยากาศรอบด้านของคนตัวสูงนั้นพูดได้เลยว่าเป็นบรรยากาศของสถานที่เรียนที่ดี พื้นที่เปิดกว้าง มีการปลูกต้นไม้เยอะแยะดูร่มรื่น ทั้งความทันสมัยของตึกมากมายที่พึ่งปรับปรุงก็ดูน่าสนใจทั้งนั้น ถึงความรู้หราจะไม่เท่ากับมหาวิทยาลัยที่อเมริกาก็ตาม แต่ที่นี่ก็นับว่าใกล้เคียง.....
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังมองไปรอบด้านอย่างเพลิดเพลินพลางคิดถึงว่า อดีตคนรักของเขาเองก็น่าจะอยู่ปีสองแล้ว จะมาเรียนอยู่ที่นี่เหมือนกันรึเปล่า.....
!!!พลั่ก!!!
“โอ๊ย....” เสียงหวานดังลอดเข้ามาในโสตประสาท ทำให้หนุ่มร่างสูงที่มัวแต่เหม่ออยู่นั้น ได้สติ ก่อนจะมองลงไปที่พื้นแล้วก็พบหนุ่มผอมบาง เจ้าของเรือนผมสีทองดูนุ่มสลวย ดวงหน้าขาวหวานหยด ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส ยิ่งริมฝีปากที่แดงโดยธรรมชาติดูน่าหลงใหลนั่นอีก!
“เอ่อ...ขอโทษครับ คุณไม่เป็นไรนะครับ....” ยูชอนรีบเข้าโหมดสุภาพบุรุษขณะยื่นมือให้คนร่างบางพยุงตัวขึ้นมา ซึ่งอีกฝ่ายก็ขอยืมมืออีกฝ่ายในการช่วยพยุงร่างของตนขึ้นมาเช่นกัน....
“ไม่เป็นไรครับ...ขอบคุณมาก....” คนสวยเบื้องหน้าเขาคลี่รอยยิ้มหวานจับใจ จนเขาเผลอหน้าแดงขึ้นมา คนอะไรฟระ!สวยเป็นบ้า!! ถ้าไม่มีแฟนพ่อจะจีบซะดีไหม?!!!....ด้วยนิสัยที่แพ้คนสวยมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาเริ่มคิดและเตรียมจะดำเนินตามความคิด แต่....
“แจจุง!!!! เป็นอะไรรึเปล่า!!!....”
เสียงของชายหนุ่มร่างสูงที่พยายามวิ่งตามให้ทันร่างบางที่เดินล่วงหน้าออกมาก่อนนั้น ดังขึ้นเมื่อสายตาประดุจเรด้าร์เห็นว่าคนสวยของเขาล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อครู่ เจ้าของชื่อ แจจุง หันไปมองทางด้านชายหนุ่มเจ้าของดวงตาคม ใบหน้าหล่ออันหล่อเหลาที่เรียกได้ว่าระดับท๊อปคลาสเลยก็ว่าได้นั้น ขณะที่กลีบปากแดงคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ....
“ไม่เป็นไรหรอก ยุนโฮ พอดีคุณคนนี้เขาช่วยพยุงฉันขึ้นมานะ” แจจุงบอกขณะที่พูดถึงร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยแววตาประมาณว่า แป๊ก อย่างแรงเพราะคนที่ช่ำชองเรื่องความรักอย่างยูชอน มีหรือจะดูไม่ออกว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน....โอ้ว! พระเจ้าช่วยไก่ทอด คนหล่อแห้วอีกแล้ว.....แต่....เอ.....ทำไมหมอนี่หน้าตาคุ้นๆฟระ....
“อ่าครับ...ต้องขอบคุณมากๆนะครับ.....คุณ....เอ๊ะ....เฮ้ย! ไอ้ยูชอน!!!” ร่างสูงเจ้าของชื่อ ยุนโฮ หันไปขอบคุณแต่ก็ต้องแหกปากออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของ พลเมืองดีที่ช่วยพยุงแฟนคนสวยของเขา....ทางด้านร่างสูงที่ได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อตนเอง ความหลังครั้งยังอยู่มัธยมก็ลอยเข้ามาในหัวทันที....
“เฮ้ย!!! แก!! ยุนโฮ....ชอง ยุนโฮ ใช่ไหมเนี่ย!! เป็นไงบ้างวะไอ้เพื่อนเกลอ!!”
“สบายดีวะ แล้วแกไปไงมาไงวะ กลับมาทำไมไม่มีบอกซักคำ แล้วแกมาทำอะไรที่นี่วะ”
“ก็ย้ายหน่วยกิตมาอยู่ที่นี่อ่ะสิ โหย!ไม่ได้เจอกันนาน แกก็ไม่ยักบอกเนอะ ว่าอยู่มหาวิทยาลัยนี้”
“เคยบอกแล้วเฟ้ย! แต่ก็สนใจซะที่ไหน วันๆแกก็เอาแต่สนใจเกี่ยวกับจุนซู แล้วแกเจอจุนซูยังวะ” ประโยคต่อมาของเพื่อนซี้สุดๆ เล่นเอาชายหนุ่มจุกเหมือนมีอะไรมาติดคอแทบจะในทันที เงียบลงอยู่ครู่ก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาขำๆ....
“ฮะๆ ฉันโดนสลัดรักวะ อยู่ดีๆพอเค้ารู้ว่าฉันกลับมาแล้ว เค้าก็เรียกฉันไปหา แล้วก็บอกเลิกวะ” แม้จะพยายามปรับเสียงให้สนุกสนาน แต่คนอย่างยุนโฮก็รู้ดีว่าเพื่อนของตัวเองกลับทุกข์ใจมากแค่ไหน....
“เสียใจด้วยนะเพื่อน....อ๊ะ จริงสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำเลย นี่ คิม แจจุง....แฟนฉันเอง แจจุง นี่ ยูชอน...ปาร์ค ยูชอน เพื่อนสนิทผมตั้งแต่สมัย ม.ต้น นู่นน่ะครับ” ยุนโฮเปลี่ยนเรื่องด้วยการแนะนำแฟนคนสวยของตนแทน คนสวยคลี่ยิ้มรับก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาน....
“ครับ....ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ยูชอน แล้วก็ เอ่อ....เสียใจเรื่องแฟนคุณด้วยนะครับ....” แจจุงว่าขึ้น ยูชอนยิ้มน้อยๆ และรู้สึกโชคดีไปกับเพื่อนของตัวเองที่ได้ แฟน เป็นคนสวยและดูอ่อนหวานขนาดนี้ซักที
“ครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผม...เอ่อ....ทำใจได้แล้ว....จริงด้วย ไม่ต้องสุภาพกับฉันขนาดนั้นหรอก จากนี้เราเป็นเพื่อนกันจริงป่าว?” ร่างสูงว่ายิ้มๆก่อนจะเรียกสรรพนามแทนตัวเองและอีกฝ่ายเสียใหม่ เพื่อจะได้เข้ากับบรรยากาศของเพื่อนใหม่เสียหน่อย....
“ได้สิ ยูชอน” อีกฝ่ายว่าตอบยิ้มๆ และดูเหมือนท่ามกลางบรรยากาศดีๆแบบนี้ จะทำให้หมีอ้วนบางตัวแทบนี้ไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร....
“อะแฮ่ม เกรงใจกันนิดนึง....นั่นแฟนฉันนะเฟ้ย!” ยุนโฮว่าขึ้นพลางโอบไหล่ร่างบางแสดงความเป็นเจ้าของ ทำเอาคนนร่างบางถึงกับหน้าแดงระเรื่อน้อยๆด้วยความอาย ส่วนยูชอนก็ชักรู้สึกขำๆกับท่าทางของเพื่อนสนิทตนเอง....
“อ๊ะ....จริงด้วย ฉันว่าเรารีบไปทานข้าวไปกันเถอะ เดี๋ยวต้องมีเรียนบ่ายนะ แถมเรายังนัด มินมิน ไว้นะ” แจจุงเอ่ยขึ้นหลังจากที่คุยกันจนลืมเรื่องสำคัญ ไปเสียสนิท....
“เออๆ จริงด้วย เดี๋ยวฉันต้องสะสางเรื่องเมื่อคืนกับ มินมิน ซะหน่อย ยูชอนแกก็ไปด้วยกันสิ” ยุนโฮว่าขึ้นพลางชวนเพื่อน ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ไม่มีอะไรทำอย่างยูชอนจึงตอบรับในทันที....
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่หนึ่งใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ของมหาวิทยาลัย.....
“ช้าจริงเลยนะ มินมินเนี่ย....” แจจุงพึมพำน้อยๆ ขณะที่จัดการกับของกินที่ซื้อเตรียมเอาไว้สำหรับเป็นอาหารเที่ยงนี้....ยูชอนที่เป็นผู้มาร่วมโต๊ะคนใหม่ก็พึ่งนึกได้ว่า บุคคลที่สามที่ถูกพาดพิง...เป็นใครเนี่ย?.....
“เอ่อ...ยุนโฮ มินมิน ที่พวกแกพูดถึงเนี่ย ใครวะ?” พอได้ยินเพื่อนรักของตัวเองถามขึ้น ก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้พูดเรื่องเกี่ยวกับมินมินให้อีกฝ่ายฟังเลยแม้แต่น้อย.....
“อ๋อ....แกจำได้ไหมวะ ที่ฉันเคยบอกว่า ฉันต้องดูแลคนๆหนึ่งแทน ลุงของเขาที่สนิทกับพ่อฉันแทน ตั้งแต่ที่ลุงเขาตายน่ะ.....”
“ก็พอจำได้นะ....”
“นั่นแหละ...จะบอกให้เลยนะเว้ย นอกฉันน่ารักโคตร แกเห็นแล้วจะตกใจ แต่แกห้ามทำอะไรแผลงๆกับเค้านะเว้ย เขาเป็นน้องชายที่ฉันรักมากๆเลยนะเว้ย” ยุนโฮว่าพลางอ้างเสร็จสับ จนยูชอนก็ได้แต่บอกรับปัดๆไปอย่างนึกรำคาญ....
.....น่ารักเหรอ? จะน่ารักซักแค่ไหนกัน.....
....คนจะน่ารักกว่าจุนซูไม่มีหรอก.....
.....แต่....เอ......
.....ถ้าเป็น คนๆนั้น ก็ไม่แน่.......
ร่างสูงคิดพลางนึกไปถึง คนที่เขายืมเป็นหมอนข้างเมื่อคืน คนที่ร่วมกันแบ่งปันประสบการณ์น่าสมเพชด้วยกัน....แต่คงจะไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ เพราะคงไม่มีอะไรที่จะบังเอิญขนาดนั้น.....
“อ๊ะ....นั้นไงมาแล้ว มินมิน!!” เพื่อนหน้าหมีเอ่ยขึ้นพลางหันไปทางคนร่างบางที่กำลังวิ่งมายังจุดม้านั่ง และพอมาอยู่ในระยะที่สายตาพอจะมองเห็นได้ เขาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเข้าไปทุกที...
“ขอโทษฮะ พี่ยุนโฮ พี่แจจุง พอดีผมลืมของไว้ที่บ้านเลยกลับไปเอาน่ะครับ” ร่างบางเอ่ยขึ้น ทั้งที่รู้ตัวว่ากำลังโกหกเต็มๆ เพราะความจริงแล้ว เขากลับบ้านไปอาบน้ำก่อนจะมามหาลัยต่างหาก เพราะเขาไม่อยากให้คนที่เปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆโกรธถ้าได้กลิ่นเหล้าที่ติดตัวเขา....
“จริงๆเลย นี่เห็นแก่ว่าเพื่อนพี่พึ่งกลับมาจากเมืองนอกหรอกนะ แต่วันนี้เราต้องคุยกันยาวแน่มินมิน” คนเป็นพี่ชายเอ่ยเสียงเข้มเนื่องจากไม่พอใจที่อยู่ๆน้องชายสุดที่รักก็อันตธานหายไปไหนไม่รู้ทั้งคืน ปล่อยให้ทั้งเขาและแจจุงเป็นห่วงแทบแย่.....
“ครับๆ ผมขอโทษครับพี่ยุนโฮ” ร่างบางเลือกที่จะไปหลบใกล้ๆแจจุงที่แสนใจดีเพื่อกันหมีอาละวาด โดยไม่ทันสังเกตเห็นคนอีกคนที่ยิ้มแหยๆนิดๆเมื่อได้เห็นคนร่างบางนี่เต็มตา.....
....อะไร....จะบังเอิญขนาดนั้น.....หรือจะแค่หน้าตาเหมือนกัน......
“จริงสิ...มินมิน นี่เพื่อนพี่นะ ชื่อ ปาร์ค ยูชอน พึ่งกลับจากอเมริกามาเร็วๆนี้เอง....ยูชอน นี่น้องที่ฉันบอกไง ชื่อ ชิม ชางมิน.....แต่ฉันเรียกเค้าว่า มินมิน น่ะ” ยุนโฮแนะนำเสร็จสับ ทำให้ร่างเล็กที่กำลังเกาะหนึบอยู่กับพี่สาวคนสวยต้องหันมาแนะนำตัว....
“ครับ....ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม ชิม ชางมิน ครับ อ๊ะ! คุณ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ชางมินตะโกนเสียงลั่นเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อๆที่กำลังแสยะยิ้มนั้นเต็มตา!!
“ไง....พบกันอีกแล้วนะ ชิม ชางมิน.....” ยูชอนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความงุนงงของทั้ง แจจุงและยุนโฮ......
ความคิดเห็น