คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คุณชายขี้แยกับคุณหนูติ๊ดตี่
เรือนบุหงาของคุณหม่อมสารภีรับเปิดสอนนาฏศิลป์และดนตรีไทย..คุณหม่อมเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่น่ารัก เธอเป็นเพื่อนสนิทของคุณยายผม
คุณหม่อมทำอาหารเก่ง..ใจดี และมีน้ำใจ แกมีใจรักในดนตรีมากถึงขั้นเปิดโรงเรียนสอนเด็กลูกชาวบ้านแถบนั้นให้มาเรียนฟรีๆ
ผมชื่นชมแกและยึดถือเอาเป็นตัวอย่าง...
ตอนเด็กๆผมเองก็ยังไปเล่นที่บ้านแกบ่อยๆ และได้เจอกับ..เธอคนนี้
ติ๊ดตี่..ยัยคนปากร้าย สวยก็ไม่สวยแต่ดันเล่นขิมเก่ง นอกนั้นไม่เอาอ่าวสักอย่าง ไม่สมกับเป็นหลานคุณหม่อมสารภี
ผมเกลียดเธอ..TT^TT เพราะเธอชอบแกล้งผม..ด้วยความที่เธอตัวใหญ่กว่า สูงกว่า และแข็งแรงกว่าเลยทำให้เธอยิ่งดีใจที่มีเด็กขี้โรคอย่างผมมาเล่นด้วย
"ภานุ..มาเล่นกานน.." เด็กสาวร่างยักษ์ตัวสูงโย่งที่ดูท่าทางนักเลงมองหาความน่ารักแทบไม่เจอ เอ่ยเสียงยานคาง
"ม..ไม่เอา..ไม่เล่น ชายไม่เล่นกับเธอ..ชายกลัวแล้ว..ฮือ TTOTT" ผมจำได้ว่าตอนนั้นตัวเองร้องไห้เสียงดังลั่น
"ตายจริงภานุ..ติ๊ดตี่ไปแกล้งอะไรพี่เขาล่ะลูก" หม่อมสารภีกับคุณยายของผมวิ่งมาดูทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้
"ตี่ไม่ได้แกล้ง..อีตาเนี่ย ไม่ยอมเล่นกับตี่ ขี้แย แถมยังขี้โรคด้วย" ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็แลบลิ้นใส่หน้าผม ยิ่งทำให้เสียงร้องไห้ดังขึ้น
"ทำไมไม่เล่นกับน้องล่ะ.."คุณยายถาม ผมส่ายหน้าไปมา
"ชายไม่ชอบ..ยัยติ๊ดตี่เหมือนผีเสื้อสมุทร ชอบแกล้งชาย ชายเจ็บ ชายกลัว ไม่เอาแล้ว.." เสียงร้องไห้จ้าของเด็กชายดังลั่น เด็กหญิงติ๊ดตี่
ทำหน้าง้ำลงในทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงเชิดๆ
"อยากเล่นกับตัวตายล่ะ อ่อนแอ ขี้โรค แถมยัง..ทำตัวเหมือนตุ๊ดด้วย!!" เด็กชายอายุมากกว่าหากแต่ตัวเล็กกว่าทอดสายตามองอย่างแค้นใจ
โดยไม่ทันมีใครคาดคิด ร่างเล็กกว่ากระโจนเข้าหาและโหม่งหัวกระแทกศีรษะของเด็กหญิง ผลที่ได้คือเสียงโป๊กดังสนั่นและเลือดที่ไหลไม่หยุด
"โอ๊ย..เจ็บนะ" ยัยติ๊ดตี่กุมหัวน้ำตาคลอเบ้า แต่เจ้าตัวพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้น
"อยากมาทำเขาเองทำไมล่ะ..โดนบ้างก็ดีแล้วยัยยักษ์ ยัยยักษ์ๆๆ" เด็กหญิงติ๊ดตี่เดือดดาลสุดจะทน ลุกขึ้นมาวิ่งไล่เด็กชาย
ผู้ใหญ่ทั้งสองได้แต่มองเด็กๆวิ่งไล่กันอุตลุดแล้วถอนใจ
คืนนั้นเด็กชายภานุ และเด็กหญิงติ๊ดตี่ที่อยู่บ้านติดกันเข้านอนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"ยัยตัวยักษ์ ชอบแกล้งชาวบ้าน.." เด็กชายตะโกนข้ามไปหน้าต่างห้องฝั่งตรงข้าม เด็กหญิงโผล่หน้ามาตะโกนกลับ
"ตุ๊ดขี้แย..คุณชายตุ๊ดขี้แย แบร่ๆ"
"ยักษ์ใหญ่ ไม่มีใครชอบ ขี้เหร่ หาความน่ารักไม่เจอ นิสัยไม่ดี"
"ขี้แย เกาะกระโปรงผู้หญิง.." เมื่อเห็นว่าเถียงไม่ขึ้น คุณชายภานุวัฒน์จึงเริ่มเบะปากจะร้องไห้ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความ
สะใจที่เหนือกว่าของอีกฝ่ายคุณชายจึงยกแขนป้ายน้ำตาแล้วร้องตะโกนกลับไป
"ฉันพนันได้เลย..อย่างเธอไม่มีใครมาขอแต่งงานหรอก!!"
"อยากแต่งตายล่ะ นายก็คงจะเป็นไอ้ขี้แยไม่มีใครมาชอบ ขี้โรค แบร่!!"
"ฉันเกลียดเธอ!!"
"เกลียดเหมือนกัน!!"
ทั้งสองดึงบานหน้าต่างปิดดังปึงปัง ความแค้นสุมอยู่ในอกน้อยๆ ต่างฝ่ายต่างก็เกลียดกันยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ..
ทว่าอนิจจา..โบราณว่า เกลียดอย่างไรมักได้อย่างนั้น...
สิบปีต่อมา..
"ต้องแต่ง.."
"ไม่แต่ง!!"
"ต้อง.."
"ไม่.."
"ไหม้ได้ไง..ไม่มีใครจุดไฟเสียหน่อย" ฉันนึกขำกับมุกที่ไม่เป็นเวล่ำเวลาของคุณยาย
"คุณยาย..อย่าฟอร์มเลยคะ เรากำลังคุยกันเรื่องที่คุณยายจะจับหนูคลุมถุงชนนะคะ" หญิงสาววัยประมาณต้นๆยี่สิบ ผิวขาวเอวบางร่างน้อย น่าทนุถนอม คนนี้คือฉันเอง
"แล้วตกลงตี่จะแต่งกับพี่เขาใช่ไหมลูก.."
"ไม่คะ" ฉันตอบชัดถ้อยชัดคำ คุณยายทำหน้าเคร่งเอามือประสานกันบนตัก เป็นมาดที่ทำให้ฉันรู้สึกเกร็งๆเพราะนั่นหมายถึงคุณยายจะเอาจริงขึ้นมาแล้ว
"แต่งเถอะตี่..นะลูก" คุณยายใช้สายตาที่ตรงข้ามกับคำพูดโดยสิ้นเชิง ฉันรู้สึกขนลุกซู่
"คุณยาย อย่าบังคับตี่เลย ตี่ไม่อยากแต่งงานกับไอ้ตุ๊ดบ้านั่น ตี่เกลียดมันจะตายยายจำไม่ได้เหรอ.."ฉันทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆคุณยาย ท่านทำสีหน้าเฉยเมย
"นะคะคุณยาย.." คุณยายหันขวับมองฉันเอ่ยเสียงเรียบ
"เห็นว่าอีกสามเดือน..ภานุจะกลับจากเมืองนอก ตอนนี้เราไปดูฤกษ์กันก่อนน่าจะดีนะลูก" คุณยายพูดเองเออเองก่อนจะลุกหนีไป
"คุณยายขา.." ฉันเอ่ยเสียงเครือ คุณยายไม่ฟังเลย..ฉันไม่อยากแต่งกับอีตาบ้านั่นนี่นา ไอ้คุณชายตุ๊ดนั่น หน้าตาคงแหยๆเหมือนแย้ ไม่หล่อล่ำเหมือนอู๋จุน หรือ คีเอนู รีฟของฉัน
ติ๊ดตี่รับไม่ได้ที่จะต้องใช้ชีวิตกับคนแบบนั้น..ฮือ..
"อ้อ..ตี่ พรุ่งนี้ไปกับยายนะลูก ยายมีของขวัญพิเศษให้เนื่องในโอกาสครบรอบสิบปีของยาย" คุณยายชะโงกหน้ามาบอกเสียงรื่นหู ดูคุณยายร่าเริงยิ่งกว่าพี่สาตอนถูกหวยอีก..
"..คะ!?" ฉันเอ่ยด้วยเสียงที่ยังค่อนข้างสับสน
ความคิดเห็น