ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนชายเข้าใจยาก
“ชื่อหนึ่งเหรอ” ทิพย์ถามฉัน เมื่อเรามารวมตัวกันอีกครั้งที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียน
“อ๊ะ นั่นไง” ชลชี้ให้พวกเราดู เมื่อ เขาเดินขึ้นตึกเรียนไป
“อุ๊ย คนนั้นแหละ เขา” ทิพย์ร้องออกมา อย่างเก็บอาการไม่อยู่
“หา?” สร้างความงงกับฉันและชล คนที่ทิพย์บอกก็คือ หนึ่งหรือนี่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฉันรู้สึกสับสนและไม่สบายใจ ขึ้นมาทันที ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบเมื่อก่อน เอาไงดี จะทำไงดี
“เม” ชลเรียกฉันให้คืนสติ
ผ่านไปแล้ว 10 วันเหลืออีก 5 วันเท่านั้น
ตอนนี้ฉันเดินอยู่ที่โรงเรียน อยู่ๆ อิทธิ เพื่อนร่วมห้องฉันก็เดินมาขวางฉัน
“อะไรของนาย มาขวางฉันทำไมเนี่ย” ฉันถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ
“เธอ ลืมอะไรรึเปล่า วรรษา” อิทถามฉัน ลืม...ลืมอะไรหว่า
“ลืมอะไรล่ะ ไม่เห็นมีนี่นา นายว่าฉันลืมอะไรเหรอ” ฉันถาม นี่ฉันกำลังรีบด้วยนะเนี่ย
“เธอนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ เคยพูดอะไรกับฉันไว้ก็จำไม่ได้ เธอบอกว่าจะชดใช้ที่ฉันทำเวรให้ไง ว่าไงคิดจะเบี้ยวเหรอไงกัน ฮะ” นายอิทธิ บอกฉัน นั่นซินะฉันลืมไปเสียสนิทเลย
“แล้วนายจะให้ฉันชดใช้ยังไงล่ะ จะให้ทำเวรแทนนายรึไง” ฉันถามออกไป
ยิ้ม.....นายอิฐยิ้ม “นายยิ้มอะไรห๊า อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันทำเวรห้องวิทย์คนเดียว” ห้องวิทย์น่ากลัวจะตายไป
“เปล่าสักหน่อยฉันไม่ได้จะให้เธอไปทำเวรห้องวิทย์คนเดียว แต่...”
“แต่นายจะไปทำเป็นเพื่อนฉันเหรอ นายใจดีจังเลย ขอบคุณนะ” ฉันบอกอิท และกำลังจะเดินไป แต่นายอิทธิกลับเหยียดแขนมาขวางฉัน “อะไรอีกล่ะ”
“ถ้าฉันไปช่วยเธอ จะเรียกว่าชดใช้ได้ไง ฉัน....ฉันจะให้เธอไปทำความสะอาดที่บ้านฉันวันเสาร์นี้”
“ห๊า...อะไรนะ” ฉันต้องไปที่บ้านนายนี่งั้นเหรอ
“ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ นี่ก็ไม่ได้ทำความสะอาดมา เกือบเดือนแล้วด้วย ดีมากเลยที่เธอจะมาทำความสะอาดให้ ฉันจะมารับที่หน้าโรงเรียนตอน 8 โมงเช้าวันเสาร์นี่ มาให้ตรงเวลาด้วย ขอบคุณมากนะ” นายอิทธิพูดเองเออเองอยู่คนเดียว และเดินไป ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งอยู่คนเดียว
“ดะ...เดี๋ยวซิ นายก็จ้างแม่บ้านเอาซิ นั่นมันเกินไปนะ นี่ ฟังฉันก่อนซิ” นายอิทธิ เดินไปอย่างไม่แยแสเสียงเรียกของฉันเลย
“หวังว่าบ้านนายคงไม่ใหญ่เท่าพระราชวังนะ นายอิฐ” ฉันได้แต่พึมพำกับตัวเอง
เย้! เช้าวันเสาร์กับการ์ตูนสุดโปรด 9 โมงแล้วเหรอเนี่ย
กริ๊งๆๆๆๆ!!! อะไรกันเนี่ย ฉันจะดูโทรทัศน์นี่นา กริ๊งๆๆๆๆ!!!
“รู้แล้วๆ กำลังจะไปรับ ดังอยู่นั่นแหละ” ตอนนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียว พ่อก็ไปสวนแล้ว ไม่ชวนฉันอีกด้วย ฉันกะจะไปสวนด้วยซะหน่อย จะได้ผ่านหน้าบ้านหนึ่งไง
“ฮัลโหล…” ฉันรับโทรศัพท์ ที่มันดังน่ารำคาญอยู่นาน
“นี่...เธอยังไม่ได้ออกมาจากบ้านอีกเหรอนี่ เธอรู้ไหมว่านี่วันกี่โมงแล้ว ฉันมารอเธอเป็นชั่วโมงแล้วนะ รีบๆเลย ไม่งั้นจะไปบุกถึงบ้านเลย คอยดูเถอะถ้าเธอไม่ออกมาภายใน 10 นาที” นายอิทธินี่ เอาแต่สั่งๆๆๆ เอาแต่ใจชะมัด ฉันกลับมานั่งดูการ์ตูนต่อกะจะให้จบตอนซะหน่อย
กริ๊งๆๆๆๆ!!! อะไรกันเนี่ย โทรมาอีกแล้ว
“รู้แล้ว เดี๋ยวออกไป” ฉันตะคอกใสโทรศัพท์
“เอ่อ...ขอโทษครับ” อ้าว เสียงนี้ไม่ใช่นายอิทธินี่หว่า ตายแล้ว ใครล่ะเนี่ย
“เอ่อ... ขอโทษค่ะ นึกว่าเพื่อน ต้องการพูดกับใครคะ” ฉันรีบขอโทษ
“ลุงสันต์อยู่รึเปล่าครับ” เขาถามฉัน จะพูดกับพ่อฉันงั้นเหรอ เสียงยังหนุ่มอยู่เลยคุยธุระอะไรรึเปล่านะ
“ไม่อยู่ค่ะ อยากให้บอกว่าใครโทรมาคะ” ฉันถามออกไป
“นาจครับ นาจชุมชนต้นกล้า” เขาตอบฉัน งั้นคนที่พูดนี่คงจะเป็นลูกชายคนโตน่ะซิ ขาฉันอ่อนไปหมดแทบจะยืนไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงเขาทางโทรศัพท์ ฉันพูดอะไรไม่ออก มันรู้สึกตื่นเต้น หัวใจแทบจะกระเด็นออกมาจากอก “ฮัลโหล...ยังอยู่รึเปล่าครับ” เขาถาม คงเห็นฉันเงียบไปนาน
“คะ ... ค่ะ จะบอกให้” ฉันไม่รอให้เขาตอบอะไรก็รีบชิงวางไปก่อน ให้ตายซิ นั่นหนึ่ง โทรมาหาฉัน “ไม่ใช่...นั่นหนึ่งโทรมาที่บ้านฉัน” ฉันแทบเพ้อไปเลยล่ะ
แล้วเวรกรรมของฉันก็มาถึง ณ บ้านของนายอิทธิ
“โห นี่บ้านนายเหรอ ใหญ่จังเลยอ่ะ” ฉันชื่นชมบ้านของอิทธิ ที่ดูกว้างขวางและใหญ่โต “นี่นายอยู่กันกี่คนเนี่ย ใหญ่ชะมัด” ฉันถามอย่างสนใจ
“ก็ ไม่กี่คนหรอก แม่ฉัน แม่บ้านแล้วก็คนสวน แค่นั้นแหละ” อิทธิบอกฉันเรียบๆ
“4 คน เองเหรอ แล้วพ่อนายล่ะ ไปทำงานต่างจังหวัดเหรอ” ฉันพูดไปตามที่ใจคิด แค่ 4 คนอยู่บ้านหลังเบ้อเริ่ม
“พ่อฉันเสียไปแล้วล่ะ” อิทธิพูดอย่างเศร้าๆ
“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้”นายนี่น่าจะรักพ่อน่าดูแหะ ดูเศร้าไปเลย แต่แค่พักเดียวนะ
“ไม่ต้องมานอกเรื่องเลย มานี่เลย ฉันไม่ได้ซักผ้ามาตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้ว ห้องก็ไม่ได้เก็บเลย” อิทธิลากฉันขึ้นบันได เดี๋ยวซิ บ้านเงียบจังแหะ อย่าบอกนะว่าอยู่กันแค่ สองคนน่ะ
“เดี๋ยวๆ...แล้วทำไมนายไม่ให้แม่บ้านนายทำล่ะ”
“แม่บ้านของฉันไม่อยู่ ไปเที่ยวกับแม่ฉัน” ไปเที่ยวกับแม่ ตายล่ะ งั้นนี่ก็อยู่กัน 2 คนจริงๆ น่ะสิ ฉันรีบชักมือกลับทันทีที่นึกได้ และตั้งท่าจะ เดินลงบันไดไป
“นี่ กลัวฉันเหรอ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่ะ” อิทธิบอกฉัน
“จะไปรู้ได้ไง นายอาจจะหน้ามืดขึ้นมาก็ได้”ฉันพูดเสียงแข็ง “และก็ฉันยิ่งหน้าตาดีอยู่ด้วย” อันนี้พูดเบาๆนะ
“ฉันไม่คิดจะทำให้อนาคตฉันดับวูบด้วยการทำอะไรเธอหรอกน่า ฉันไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก” นายอิทธิพูดแล้วยังทำหน้าตากวนอีกต่างหาก ฉันเดินตามเขา ไปที่ห้องแต่ก็ระวังตัวอยู่ตลอดนะ ฉันไม่ใจง่ายหรอกนะ
แอ๊ด.................... เสียงเปิดประตูดังขึ้น
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ต้องตะลึง สะอาด เรียบร้อย ห้องถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย เก็บกวาดสะอาดสะอ้าน ผ้าในตะกร้าก็ไม่เห็นมี ฉันมองหน้านายอิทธิ เขาก็ตะลึง ไม่แพ้ฉันหรอก
“ห้องนายก็สะอาดดีนี่ งั้นฉันกลับแล้วนะ”
“เป็นไปได้ยังไง แม่” นายอิทธิพูดเพียงแค่นั้นก็แทบกระโจนลงชั้นหนึ่ง ตรงไปที่ห้องอะไรซักห้อง ซึ่งฉันก็ตามไปติดๆ อ้อ ห้องครัวน่ะเอง
“แม่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” นายอิทธิพูดกับแม่ แม่นายอิท ไม่แก่เลยแหะ ยังดูสาวๆอยู่เลย สวยด้วย ท่านมองมาทางฉัน ฉันจึงยกมือไหว้ท่าน
“สวัสดีจ้า” แม่ อิฐหันมายิ้มให้ฉัน “อะไรของลูก อิฐดูตกใจมากกว่าดีใจที่แม่กลับมานะ แล้วหนูมาทำอะไรจ๊ะ”
“แม่...แม่เก็บห้องผมเหรอ”อิทธิดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจ
“งั้นซิ แม่ยังงงเลยนะ ทุกทีไม่เห็นจะปล่อยให้ห้องรกขนาดนั้น นี่ธรรมดานะ เขาจะเก็บห้องเขาเอง ไม่เคยให้ใครเข้าไปแตะหรอก” ประโยคหลังหันมาพูดกับฉัน
“ค่ะ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านี้แล้ว
“แล้วหนูเป็นเพื่อนอิฐเหรอ”
“ค่ะ หนูชื่อ เมค่ะ เป็นเพื่อนร่วมห้องของนา....เอ่อของอิท น่ะค่ะ” ฉันบอกท่าน
“เรียกฉันว่าน้าหวานก็ได้จ้า” น้าหวานบอกฉัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น