คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีตของฉัน
“วันนี้อากาศดีจัง” ฉัน เม วรรษา วิวัฒสัจจกุล เพื่อนที่น่ารักของฉันเรียกว่าเม ธรรมดา ชื่อเรียกเต็มๆ สำหรับฉันคือ ตังเม ต่างหากเล่า ออกจะน่ารักไม่ยอมเรียกกัน ฉันเคยเจอเหตุการณ์ที่ไม่น่าเกิดขึ้น มันทำให้ฉันมองหน้าเพื่อนไม่ติดเท่าไหร่ แต่มันก็เป็นเรื่องราวที่ดีนะ
ในสมัยประถม ฉันมีเพื่อนที่สนิทมาก อยู่ 2 คน เขาและเธอ ชื่อ วาริช และ บุษกร เราสนิทกันมาก
บุษเป็นเด็กเรียบร้อย แต่กล้าหาญในการแสดงความคิด ฉันคิดว่าเธอเป็นคนสวยที่สุดในสมัยประถมเลยล่ะ ถ้าไม่มีฉันอยู่นะ (แหะๆ)
วา ก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป ซน เซี้ยวได้แผลแทบทุกวัน ชอบเล่นกีฬา สนุกสนาน
ฉันคิดว่าฉันคงชอบวา ซะแล้วล่ะ แต่แล้ว บุษก็มาตัดหน้าฉันไป ความเห็นแก่ตัวของฉันก็เผยออกมาตั้งแต่ตอนนั้น
“บุษ เย็นนี้ วานัดพวกเราไปที่คลองท้ายโรงเรียนล่ะ” ฉันบอกบุษอย่างเรียบๆ
“ไปทำไมล่ะ เมรู้รึเปล่า” บุษ ถามฉัน ไปทำไมเหรอ “ เอ่อ.... ไม่รู้ซิ” การทำแบบนี้ลำบากใจจัง
เมื่อถึงเวลานัดในตอนเย็น ฉันและบุษ ตรงไปที่คลองท้ายโรงเรียน ฉันรู้ว่าวาจะไม่มาหรอก ก็ฉันเป็นคนนัดบุษเอง ฉันอยากคุยกับบุษตามลำพัง
“วาไม่เห็นมาซักที เอ้อ พรุ่งนี้วาชวนไปกินไอติม วาบอกรึยัง” บุษพูดออกมาเนื่องจากเรานั่งรอกันมาหลายนาทีแล้ว
“................” ไม่ฉันไม่อาจพูดอะไรได้ ได้แต่ส่ายหน้า
“สงสัยวาจะลืม งั้นเราชวนเลยแล้วกัน ไม่รู้ว่าจากกันนี่จะได้เจอกันอีกไหม แต่เราก็นัดมาเจอกันได้นี่เนอะ” บุษพูดไม่ยอมหยุด ทนไม่ไหวแล้วนะ
“ฮือๆ ......” ฉันทนไม่ไหวจริงๆ น้ำตามากมายออกมาจากไหนนัก
“เม เป็นอะไร ไม่เป็นไรนะยังไงเราก็ต้องมาพบกันอีก ก็แค่ต่างโรงเรียนแค่นี้จะเจอเมื่อไหร่ก็ได้” บุษปลอบฉัน เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ฉันไม่อาจทำร้ายเธอได้ ขอให้ฉัน ยืนมองเธออยู่ห่างๆ ดีกว่า ฉันยินดี
“ไม่ต้องร้องแล้วนะ เดี๋ยววาเห็นก็ล้อ เธอไม่หยุดหรอก” บุษยังไม่รู้ถึงสิ่งที่ฉันเก็บเอาไว้
ความคิดเห็น