คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : 1วันใน D.B School
ณ วันที่แสนธรรมดาอีกวันหนึ่ง
ภายในห้องเก่าที่มีความกว้างประมาณ 7x7 เมตรซึ่งอยู่เป็นห้องแรกนับจากด้านซ้ายบนชั้น2ของตึก
นันทนาการเก่า....ซึ่งตอนนี้ได้กลายมาเป็นตึกร้างให้เหล่านักเรียนเข้ามาจับจองใช้ได้ตามสบายเป็นที่เรียบร้อย
ซึ่งห้องแรกบนชั้นสองของตึกนี้นั้นเป็นสถานที่รวมพลของกลุ่ม " Milance House " ซึ่งผมได้ดำรงตำแหน่ง
"King" หรือหัวหน้าของกลุ่มนี้อยู่(คิดว่านะ?) และในเวลาหลังเลิกเรียนที่เริ่มมีเมฆครึ้มเหมือนฝนจะตกนี้ "พวก
เรา"ก็กำลังดำเนินกิจกรรมของกลุ่มกันอย่างขันแข็ง!?
" หนอย!! "
" ถึงตารุ่นพี่เดินแล้วนะคะ....เอ๊ะ!!หรือจะประกาศยอมแพ้แต่โดยดี? "
" จ้างให้ชั้นก็ไม่มีวันยอมแพ้ไอ้โรคจิตอย่างแกหรอกเฟ้ย!! "
" โฮะๆ นี่สินะที่เค้าเรียก -แพ้แล้วพาล-ใช่มั้ยคะ? เล่นสู้ดิชั้นไม่ได้ก็เปลี่ยนมาใช้วิธีด่าทอกันมันไม่ใช่วิธี
ของสุภาพสตรีที่เป็นหนึ่งในสาวงามของโรงเรียนหรอกนะคะ "
" หนอย!! ไอ้โรคจิตนี่!! กวนโอ๊ยไม่เปลี่ยนเลยนะ!! "
" ถึงตารุ่นพี่เดินแล้วนะคะ "
" ไม่ต้องให้ไอ้คนอย่างแกมาพูดซ้ำชั้นก็รู้น่า!! "
เอ่อ~อาจจะมีหลายคนไม่เชื่อก็ได้แต่บทสนทนาที่ได้ยินไปเมื่อครู่คือบทสนทนาของสองสาวงามแห่งกลุ่ม
Milance House และหนึ่งในนั้นยังเป็นสาวงามของโรงเรียนอีกด้วย
" รุกค่ะ "
" โอ๊ย!!บ้าเอ๊ยยยยยยยย!! "
ฝ่ายที่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเพราะเล่น หมากรุกสู้คู่แข่งที่นั่งอยู่ตรงหน้าไม่ได้ ชื่อ พี่รินโนะ เป็นนัก
เรียนสาวชั้นม.ปลายปี 2 ซึ่งก็คือเป็นรุ่นพี่ผม 1 ปีซึ่งถ้ามองจากสายตาของคนทั่วไปอาจจะเห็นว่ารุ่นพี่เป็นคนที่
สวยมากคนนึงไม่ว่าจะเป็นผมสั้นสีเทายาวประบ่า ใบหน้าที่เรียวยาว สีผิวที่ขาวนวลนัยน์ตาสีฟ้าคราม และรูปร่าง
ลักษณะที่งดงามราวกับกุลสตรีก็ไม่ปาน ....ซึ่งผมขอย้ำว่าถ้ามองจากสายตาของคนทั่วไปน่ะนะเพราะที่จริงแล้ว
รุ่นพี่นั้นมีนิสัย ห้าวอย่างกับผู้ชายแถมคำพูดคำจาอย่างกับนักเลงคุมซอยอีกต่างหาก ที่สำคัญเจ๊แกไม่ได้ชอบ
ผู้หญิงอีกต่างหาก(บรื๋ย!!) ส่วนสาวอีกนาง(!?) ที่นั่งทำหน้าตายียวนอยู่ตรงหน้า พี่รินโนะ นั้นชื่อ โซระ ต้องขอ
ยอมรับว่ายัยนี้เองก็เป็นสาวงามอีกเช่นกัน ไม่ว่าจะผมยาวสีดำขลับหรือดวงตาที่เรียวเล็ก แต่ที่ผมไม่อาจยอมรับ
ยัยนี้ได้นั้นมีอยู่เพียงข้อเดียว.....นั่นก็คือยัยนี้เป็น "ผู้ชาย!!" .....เห็นมั้ยล่ะครับแค่อย่างเดียวก็เกินพอ.....
ปึง!
" ชั้นมาแล้วๆโทษทีนะที่มาช้า พอดีพวกรุ่นน้องที่เพิ่งจะสมัครเข้าสภายังทำงานกันไม่ค่อยเป็นน่ะเลย
ต้องสอนอะไรๆหลายๆอย่างให้.....โอ๊ะ!?นี่ "เร็น" นั้นสองสาวกำลังทำสงครามประสาทกันอยู่เหรอ? "
ชายหนุ่มสวมแว่นขอบบางหน้าตาดีที่เพิ่งจะมาถึงคนนี้มี ชื่อว่า พี่โรซีน เป็นรุ่นพี่ปี 3 ดำรงตำแหน่ง
เหรัญญิก สังกัดฝ่ายสภานักเรียน และยังเป็นผู้ที่มีอายุมากที่สุดของกลุ่ม Milance House อีกด้วย ซึ่งดูจากที่เขา
สวมเสื้อสูทสีน้ำตาลเข้มที่มีตราของโรงเรียนทับเสื้อเชิ้ตสีขาว นั้นเป็นการแสดงให้เห็นว่ารุ่นพี่นั้นเพิ่งจะกลับมา
จากห้องสภานักเรียนอย่างแน่นอน
" ไม่เป็นไรครับ พี่โรซีน มาก็ดีแล้วหล่ะ.....ว่าแต่ ฮานะ ไม่ได้มาด้วยเหรอครับ ? "
" ฮานะ เค้ากลับหอไปแล้วหล่ะฝากบอกมาว่าวันนี้มีงานเยอะ เลยจะไม่ขอมารวมพลวันนี้ อ้อ!!ใช่ๆ...
อาคาริ เค้าก็บอกว่าติดธุระสำคัญ(มาก)ก็เลยมาไม่ได้ด้วยเหมือนกัน"
" ยัย อาคาริ นี่นะติดธุระสำคัญ " ผมพูดออกไปอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่
" ฮ้าว~นี่ๆ เร็น ถ้าหมดเรื่องที่สงสัยแล้ว...ขอชั้นนอนบนโซฟาตัวนั้นหน่อยได้รึเปล่า? " พี่โรซีนพูด
พลางชี้นิ้วไปทางโซฟาสีแดงซึ่งตั้งอยู่ริมห้องซึ่งตอนนี้มีกระเป๋านักรียนของ ผม พี่รินโนะ และโซระ วางสุมกันอยู่
" ได้ครับ " ผมรีบนำกระเป๋านักเรียนสามใบนั้นออกมาวางไว้บนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกัน
" อืม~ขอบใจมาก..... " พูดไม่ทันขาดคำ พี่โรซีน ก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาทันที(ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอด
แว่นตาเลย)
" เฮ้อ~ท่าทางงานของสภานักเรียนจะย..........."
ฉัวะ!!
พอกำลังคิดว่าจะหันหลังกลับไปดู 2 สาว(!?) ที่กำลังนั่งแข่งหมากรุกกันอยู่............แต่เมื่อหันกลับไป
ดันไปเห็น พี่รินโนะ ซึ่งในมือตอนนี้กลับถือ *ดาบเรเพียร์ สีดำเมี่ยมที่ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน พร้อมๆ
กับ........ ยัย(!?)โซระ ที่ตั้งท่ากะจะต่อสู้เต็มที่..โดยมี โต๊ะไม้ที่ถูกผ่าออกเป็นสองซีก และตัวหมากกับกระดานสี
ขาว-ดำ ที่ตอนนี้กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซึ่งดูจากสถานการณ์แล้ว โซระ คงจะไปยั่วโมโห พี่รินโนะ จนฟิวส์ขาด
อย่างแน่นอน แถมท้องฟ้าก็ช่างเป็นใจเสียจริงๆ จากแค่มีเมฆครึ้มจู่ๆฝนก็ดันตกลงมาแถมมีฟ้าร้องดัง ครืนๆ เป็น
ช่วงๆอีกด้วยอย่างหนักอย่างกับมีพายุเข้า........ทำให้ภาพสองสาวที่กำลังตั้งท่าที่จะต่อสู้กันนี้เหมือนกับในการ์ตูน
ต่อสู้ที่เคยดูในสมัยก่อนไม่มีผิด
" นี้แกกะจะยั่วโมโหชั้นให้ถึงขีดสุดเลยใช่มั้ยห้ะ!! ไอ้โรคจิต!! "
" โฮะๆ แต่รุ่นพี่เป็นฝ่ายออกอาวุธก่อนนะคะ "
" แกตายยย!! " รุ่นพี่รินโนะ เหวี่ยงดาบที่อยู่ในมือใส่ ยัยตัวยั่วโมโหที่ยืนยิ่มอยู่ตรงหน้าแบบไม่ยั้ง แต่
อีกฝ่ายก็ดันหลบได้ตลอดแถมยิ่ง พี่รินโนะ เหวี่ยงดาบไปมากเท่าไหร่เหล่าเฟอร์นิเจอร์ที่น่าสงสารก็พากันทยอย
ถูกผ่าออกเป็นสองส่วนไปเรื่อยๆนับชิ้นแล้วชิ้นเล่า
" พี่โรซีน คร้าบบบบ!! เกิดเรื่องใหญ่แล้ววววว!! " ไม่ได้ผลสำหรับอีตารุ่นพี่จอมขี้เซานี้ถ้าเป็นเวลา
นอนของตัวเองล่ะก็ปลุกยังไงก็ไม่มีทางตื่น
" โธ่เว้ย!! "
ได้ผล พี่รินโนะ ยังคงเหวี่ยงเรเพียร์ ไปมาส่วน ยัยโซระ ก็เอาแต่หลบไปหลบมาลูกเดียวจนกระทั่ง จู่ๆ การหลบ
หลีกของโซระก็หยุดลงที่กลางห้อง
" อะไร?ในที่สุดแกก็ยอมให้ชั้นเจี๋ยนแล้วสินะ!! " พี่รินโนะ พูดพลางหอบแฮ่กๆ
" เปล่าค่ะ...ก็แค่รู้สึกเบื่อก็เลยกะจะให้มันรีบๆจบไปเลยต่างหาก " โซระ พูดพลางชี้นิ้วขึ้นฟ้า
" เหอะ!แกคิดจะมาไม้ไหนกันหล่ะ " พี่รินโนะ พูดพลางแสยะยิ้ม....ผมรู้ว่าไอ้ท่าทางที่รุ่นพี่ทำนั้น
เพราะยังไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่ โซระ คิดจะทำต่อจากนี้ต่างหาก แต่สำหรับผมนั้นยังจำมันได้อย่างแม่นยำ
เพราะ ผมเคยโดนแบบนี้มาแล้วอย่างจัง แถมตอนนี้ ดินฟ้าอากาศ ภายนอกห้องก็ดันเป็นใจให้อีกด้วย
" เฮ้ย!! โซระ อย่า!!! "
" แกตายไอ้โรคจิต!! " รุ่นพี่ตะโกนขึ้นพร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปหาโซระ
" ฮี! " โซระ แสยะยิ้มก่อนที่จะตวัดนิ้วชี้ลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็วและทันใดนั้นจู่ๆก็มีแสงสว่างวาบ
เข้ามายังห้องของพวกเรา
ตูม!!
ณ ห้องสภานักเรียน
" หืม? นี่ เมย์ เมื้อกี้รู้สึกจะเป็นเสียงฟ้าผ่าใช่มั้ย? "
" น่าจะใช่มั้งรู้สึกจะดังมาจากทาง ตึกนันทนาการเก่า น่ะ "
" รุ่นพี่ บอกว่าจะไปตึกนั้นด้วยนี่นา "
" ฮะๆ อึกอย่าง พี่โรซีน น่ะไม่ตายง่ายๆหรอก "
" อืม....จะว่าไปก็จริง "
" แต่ชั้นสงสัยจริงๆนะ ยัยน้ำฝน "
" เรื่อง? "
" ทำไมเด็กอัจฉริยะอย่าง รุ่นพี่โรซีน ถึงยอมไปอยู่ในกลุ่มบ้านๆที่วันๆเอาแต่สร้างปัญหาอย่าง Milance
House อะไรนั้นด้วยหล่ะ? "
" เรื่องนั้นก็ไว้เอาไปถามรุ่นพี่เองสิ....ชั้นกลับก่อนหล่ะบาย "
" บ๊ายบายจร้า~ "
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
PS ; * ดาบเรเพียร์ เป็นดาบปลายแหลมที่มีใบผอมบาง ใช้ในการโจมตีในลักษณะแทงและฟัน ประวัติศาสตร์ของ
เรเพียร์ถูกพบในทวีปยุโรปในช่วงระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 16 และ คริสต์ศตวรรษที่ 17
ความคิดเห็น