รวมนิยายเล่มเดียวจบจ้า !

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องที่หนึ่ง จุมพิตแห่งความหลัง

ฉันมีเรื่องหนึ่งที่ติดค้างอยู่ในใจตลอด.. ตั้งแต่วันนั้น...


 .. หนึ่งปีก่อน ..

"หนาวววว T^T" ฉันที่ใส่เสื้อกันหนาว 3 ชั้น ยืนหนาวเหน็บรอรถเมล์ กับเพื่อนชายที่แสนสนิทอีกคนหนึ่ง

"สำหรับนักเรียนเตรียมสอบนี่ ลมแค่นี้ก็เย็นยะเยือกแล้ว T^T" ฉันพูดพลางมองหารถเมล์.. โถ่.. เมื่อไหร่จะมานะ หนาวจะตายอยู่แล้ว กระซิกๆ T^T

"จิฮิโระ ยื่นสมัครโรงเรียนS ไปใช่ไหม? .. จริงๆแล้วเธอเก่งเลขออก น่าจะเลือกเรียนต่อเฉพาะทางเหมือนฉันนะ" ไดจิพูดขึ้น

"ไม่ได้เด็ดขาดยังไงฉันก็จะเข้าโรงเรียนสหฯ จะได้มีความรักในรั่วโรงเรียนเหมือนเขาบ้าง >^<" ไดกิมองฉันอึงๆ ก่อนจะขำนิดๆ

"เหตุผลอะไรของเธอน่ะ.. บ้าขนาดแท้เลย ฮาๆๆ ^^" ไดกิกับฉันเรียนด้วยกันมาตั้งแตชั้นประถม เป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทมากที่สุดเลยล่ะ

"แหม่ เรื่องรักๆใคร่ๆ เนี่ย จริงๆ ก็็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับนายเลยนะ เจ้าเปี๊ยก" ฉันยิ้มขำ เมื่อกี้นายขำฉันก่อนอะ =w= เอาความสูงมาเล่นซะเลย หุๆ ไดกิสูง154 ส่วนฉันสูง155 โฮะๆ สูงกว่า >_<~!

หมอนั้นหน้าเสียไปนิด ฉันละขำจริงๆ ได้แกล้งนายกลับ.. แต่จู่ๆ ไดกิก็แสละยิ้มขึ้นมา.. =[]=

นายยิ้มอะไรนั้น !!! OoO

"แหมๆ ก็นั่นนะสิ ยัยสาวโสดบ้าพระเอกการ์ตูน ^0^" หมอนั้นอิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาโชว์ให้ฉันดู นั้นมัน..!!!

"อ๊ะ.. นั่นมัน Love Mint เล่ม5 ของฉันนี่ เอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ!! =[]=" ฉันกระโดดตบหัวหมอนั้นก่อนจะฉุดหนังสือคืน โฮะๆ การ์ตูนสุดโปรดของฉัน *0*

"โอ้ย.. ยัยพลังบ้า T^T" เขามองฉันเคืองๆ แต่ใครสนละ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า เดียวมีเรื่องละซวย -..-*

"เฮ้อ.. ถ้าเข้าม.ปลายได้แล้วนะ..ฉันก็จะมีความรักเหมือนในหนังสือนี่ ต้องหาเจออย่างแน่นอนเลย" ฉันพูดอย่างเพ้อเจ้อ จริงๆแล้ว ฉันอยากมีความรักแบบสาวม.ปลายอะ *0*

"......" ไดกินไม่พูดอะไร ฉันก็เพ้อเจ้อชุดใหญ่ จนเขาเรียกชื่อฉัน

".... จิฮิโระ" ฉันหันไปมองเขา

"หืม ?"

เขาไม่พูดอะไรแต่ค่อยๆ ขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนจมูกฉันกับไดกิชนกัน สติที่หลุดไปเมื่อกี้เริ่มกลับคืนมา.. ฉันกับไดกิสบตามองกัน สายตาของไดกิที่มองเราในตอนนั้น ดูมุ่งมั่นมาก..

"ฮะ.."

... จนเราอยากจะหนี

"อะไรกัน? ตัวเองก็เป็นแค่เจ้าเปี๊ยกแท้ๆ คิดจะทำอะไรนะ ไม่น่าเชื่อเลย >O<" ฉันพูดอย่างเปลียนเรื่อง เพื่อไม่ให้เลยเถิดไปมากกว่านี้

".... ไม่มีอะไร" ไดกิหมุนตัวหันไปทางถนนเพื่อดูรถเมล์ต่อ

ฉันรู้นะ เมื่อกี้เขาจะทำอะไรแต่..ก็เรามองไดกิเป็นแค่เพื่อนตลอดเลยนี่นา เพราะเพิ่งเคยเห็นสีหน้าแบบนั้นเลยตกใจ ในตอนนั้น.. ถ้าตอนนั้นเราไม่หนีไปเสียก่อน ตอนนี้จะเป็นยังไงนะ ?

.. กลับมาปัจจุบัน..

"นี่ จิฮิโระ..เธอเป็นเพื่อนกับมัสซึเดะคุงที่อยู่ในโรงเรียนนิชิเหรอ?" ฉันหันไปมองทางเพื่อนก่อนจะตอบว่า

"อืม ทำไมเหรอ"

"แนะนำให้ฉันรู้จักบ้างสิ เขาทั้งหล่อและก็เท่ ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ" อ้ออ ชอบไดกิคุงนี้เอง แต่ไม่ไหวหรอก หมอนั้นไม้สนเรื่องพวกรักนี่

"ไม่ไหวหรอก หมอนั่นไม่ชอบเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ แล้วเขาก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย" ฉันพูด

"เหรอ.. ว่าแล้วเชียว.. น่าอิจฉา : ( "



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


"อ้าว ไดกิ" ฉันที่ยืนรออยู่หน้ารถเมล์เห็นไดจิที่กำลังเดินมาหาฉัน

หลังจากที่ผ่านมาหนึ่งปีแล้วตอนนี้พวกเราสองคนได้เป็นนักเรียนม.ปลายสมใจ หลังจากที่ขึ้นม.ปลาย อยู่ๆ ไดกิก็สูงขึ้นอย่างพรวดพราด แล้วตอนนี้ก็โ่งดังในหมู่สาวๆ ในฐานะหนุ่มรูปงาม

"นี่เธอยังต้องเดินกลับบ้านคนเดียวอยู่อีกเหรอ? ไหนล่ะชีวิตรักในรั้วโรงเรียนที่เึคยโม้ไว" เขามาถึงก็หาเรื่องเลยนะยะ = =^

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายเสียหน่อยก็ต้องเลือกดูให้ดีๆก่อนสิ" ฉันเถียง

"เจ้าตัวพูดเองจะเชื่อได้เหรอ.."  ที่จริงแล้ว เราไม่ได้มีรักในรั้วโรงเรียนเลยมีแต่ความเสียใจมากกว่า

ตั้งแต่วันนั้น เราเริ่มสนใจไดกิ สุดท้ายเราก็เริ่มชอบไดกิ แต่ก็ไม่มีความกว้าที่จะพูดออกไป จนวันที่ไดกิมีแฟน ถึงต้องนั่งเสียใจว่าน่าจะสารภาพความรู้สึกตัวเองออกไป

"เธอนี่ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ^^"

ถึงภายนอกจะดูเหมือนเดิมแต่ถายในใจมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว..

"วันนี้มาบ้านฉันไหม" อยู่ๆไดกิก็ถามขึ้น ตอนแรกจะตอบว่าไม่ ถ้าไม่ได้ยินว่า...

"ได้เกมwii เกมใหม่มา" *0*

"จริงเหรอ! ไปสิ *0*"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แต๊นนนน น ~

"ฮาๆ ไดกินี่เล่นเกมได้ห่วยจริงๆเลย!!!" ฉันขำหมอนั้น ดูสิแพ้ไปตั้งสามรวด -..-

"อย่าพูดว่าห่วยสิ ใช้ภาษาให้มันดีๆหน่อย" ฉันมอง นายแว่น ฮาๆ เขาชอบใส่แว่นตอนเล่นเกม

"วันนี้เพื่อนที่ห้องฉันชมไดกิว่าหน้าตาดีด้วยล่ะ .. " ฉันเล่าให้ไดกิฟัง

"ยังไงซะ ฉันก็จะไม่ให้พวกเขาเห็นฉันในสภาพแบบนี้แน่ๆ =_____=llllll"

"อืม นั่นสินะ ถ้าทุกคนรู้ขึ้นมาว่าตัวจริงของมัสซึดะคุงผู้แสนเท่เป็นแบบนี้ละก็คงตกใจน่าดู" ฉันพูดยิ้มแห้งๆ

"อืม ฉันจะเป็นตัวของตัวเองได้ก็เฉพาะเวลาที่อยู่กับจิฮิโระเนี่ยแหละ ^^"

ฉันนิ่งไปสักครู่หนึ่ง...

"อะไรกันนิ่งไปทำไม.. จะหาเพื่อนสาวที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจแบบนี้ได้ที่ไหนอีก ก็เท่านั้นแหละ ^^" ถ้าคำพูดนั้นมีความหมายพิเศษแอบแฝงอยู่ก็คงจะดี แต่ทุกครั้งที่คิดแบบนั้นก็รู้ดีว่าความจริงเป็นอย่างไร

ฉันได้แต่ยิ้มตอบ เพื่อจะได้ปิดบังความคิด

"ใช่แล้ว ถูกต้อง! รู้แล้วก็ดูแลกันให้ดีด้วยละ!!!"

หลังจากที่ฉันกับไดกิเล่นเกมเสร็จ ไดกิก็ไปส่งฉันที่รถเมล์ เพราะฉันบอกให้เขาส่งที่รถเมล์ =.,=

"ฮะๆ บ้า! ใกล้แค่นี้เองเดินก็ได้ไม่เห็นต้องนั่งรถเลย" ไดกิพูด

"หนวกหูน่ามืดแล้วมันอันตรายไม่ใช่เหรอ ขึ้นรถกลับก็ไม่เสียหายอะไร"

"... =_____=lllll"

นี่ ไดกิ เหตุผลที่ฉันเลือกรอขึ้นรถเมล์ส่วนหนึ่งก็เพราะฉันอยากจะอยู่กับนายให้นานขึ้นอีกสักนิด แต่พอมายืนตรงป้ายรถเมล์แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปวันนั้น และแอบหวังเล็กๆ ว่าฉันคงจะได้มีช่วงเวลาแบบในตอนนั้นอีกครั้ง ถ้าหากมันมีจริงๆละก็ คราวนี้ฉันจะไม่หนีแล้ว

"รถเมล์มาแล้ว =  =" ฉันหันไปดูรถเมล์ เหอะๆ กลับสู่โลกแห่งความจริง

"แล้วเจอกัน" ฉันเดินขึ้นไปบนรถ แต่จู่ๆ ไดกิก็เรียก

"อิฮิโระ.." ฉันหันไปมองไดกิ เราสบตามองกันสักพัก ก่อนจะรู้สึกตัว

"... ยัยบ้า"

"บ้า อะไรของนายน่ะ ฮาๆ" ฉันทำเป็นหัวเราะ

ฉันขึ้นไปหาที่นั่งก่อนจะนั่งรถเมล์กลับบ้านไป

โดยที่ทิ้งผู้ชายอีกคนยืนรอคิดทบทวนเหตุการณ์ย้อนหลัง..

"ตอนนั้น.. ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นเลย... ยัยนั้นนิ่งไปเลย บ้าที่สุด..."

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หลังจากนั้นสองสามวันฉันก็หลักเลี่ยงที่จะเจอหน้าไดกิ.. ฉันจะพยายามทำตัวให้เป็นเพื่อนที่ดีให้ได้ !!! สู้ๆ!! >O<!!!

ฉันก็เดินมาที่ป้ายรถเมล์ แล้วก็เจอผู้ชายร่างสูงที่แสนจะคุ้นเคย สงสัยวันนี้จะหนีไม่ได้แฮะ

"โย่ ไดกิจะกลับแล้วเหรอ ?" 

"อ้อ..อืม" ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆว่าเขาเป็นอะไร เลยถามไดกิ

"เกิดอะไรขึ้น ? OoO"

"หะ ? อะไร ?"

"รู้สึกว่านายแปลกไป.. อยู่ด้วยกันมานานเลยรู้ ฮะฮะ"

".... จิฮิโระ แวะที่นี่ก่อนกลับไหม สนามเด็กเล็กตรงโน้น" ฉันมองสนามเด็กเล่นที่ฉันเคยมาเล่นทุกวัน *0*

ฉันวิ่งไปหาที่โหน ก่อนจะโหนไปมา กรี๊ดดด คิดถึงที่สุดเลย สนามเด็กเล่นนน >O<!!

"ว้าย คิดถึงจังเลย เมื่อก่อนฉันชอบเล่นเจ้านี้มากเลย"

"......"

"ดึ๊งๆๆ >O<"

"จิฮิโระ"

"หืม?" ดึ๋งๆๆ กรี๊ดๆๆ ไม่ว่าเล่นเมื่อไหร่ก็สนุกทุกทีเลย >w<

"ฉันเลิกกับแฟนแล้ว" ฉันหันไปมองไดกิอย่างตกใจ

"ทำไมล่ะ ?"

"ยังไงดีล่ะ เขาบอกว่าฉันไม่เหมือนที่เขาคิดไว้ตอนแรก" ห๊าาาา =[]=

"ความแตกแล้วเหรอ ?" อย่าบอกนะ นิสัยที่นายไม่เคยให้ใคร มันแตกออกมาแล้ว ! OoO

"นั้นก็เป็นแค่เหตุผลส่วนหนึ่ง.."

"แล้วอะไรล่ะ?"

"เพราะว่าเขา..พูดจาไม่ดีเรื่องของจิฮิโระ"

เอ๊ะ.. อะไรกัน หมายความว่าไง

'จะหาเพื่อนสาวที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจแบบนี้ได้ที่ไหนอีก'

"ทะ... ที่จริงไม่ต้องให้ความสำคัญกับเพื่อนมากขนาดนั้นก็ได้ เพราะงั้นนายเลยถูกสาวทิ้ง.."

".... เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?"

เอ๊ะ...ฉันที่มั่วแต่คุยกับไดกิจนเผลอปล่อยมือที่โหน ทำให้ มันโหนไปมาไม่หยุด

"ว้ายยย ยย =[]="

ไดกิรีบดึงฉันก่อนจะยกขึ้น

"เธอนี้มันตัวเล็กจริงๆ ฮะๆ ^^"

ฉันรู้สึกหน้าร้อนๆยังไงไม่รู้ หรือว่าฉันหน้าแดงนะ

"ปล่อยนะ"

"ก็ได้ๆ" ฉันหันหน้าไปทางไดกิ

"เฮ้ย นี่เป็นอะไรหรือเปล่า" ไดกิขยับหน้าเขามามองใกล้ๆ

ใบหน้าที่ใกล้กัน..เหมือนใจตอนนั้น

ฉันที่ควบคุมสติไม่อยู่ ดึงขอเนคไทของไดกิ ฉันขยับหน้าเข้าไปใกล้เขาอีกครั้ง

"... เฮ้ย" ไดกิ ลุกขึ้น

"โกหกน่า.. เมื่อกี้เราทำอะไรลงไป

"อ๊ะ ขอโทษ คือว่า..." ทำไงดีต้องพูดอะไรสักอย่าง ไม่งั้นไดกิจะเข้าใจผิดนะ แต่ไม่กล้ามองหน้าไดกิเลย..

"จิฮิโระ.."

ไม่ไหวแล้วเรากลัว ตอนนี้อาจจะยังแก้ตัวทัน..

"ฮะๆ ฉันล้อเล่น"

"จิฮิโระ" ไดกิ ดึงฉันให้ลุกขึ้น

" ได...กิ?"

"คราวนี้ฉันจะไม่แกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ" นั่นสินะ เรื่องที่เราคิดถึงทุกครั้งที่ยืนรอรถเมล์

ฉันดึงไดกิให้มาที่ป้ายรถเมล์ ที่ๆ เราเคยมีเหตุการณ์นั้น

"พาฉันมาที่ป้ายรถเมล์ทำไมน่ะ ?"

"ฉันรู้สึกเสียใจมาตลอดเลยนะ เพราะฉันเองที่ขี้ขลาด วิ่งหนีความรู้สึกของไดกิ ทำให้ไดกิต้องเจ็บปวด แต่ทุกครั้งที่มายืนรอรถเมล์ที่นี่ ว่าอยากกลับไปย้อนแก้ไขเรื่องราวในวันนั้น..." ฉันหยุดพูดสักพักก่อนจะบอกความจริงที่เก็บมาตลอดหนึ่งปี

".. ฉันชอบไดกิ ฉันจะไมีหนีอีกแล้ว เพราะฉะนั้นไดกิก็ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรหรอก" นํ้าตาใสๆ ที่ไหลมา ฉันปัดนํ้าตาแต่มันก็ไม่หมด แถมยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"ฉันเองก็ไม่อยากทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. เรื่องจูบในตอนนั้น.."ไดกิกอดฉันไว้ลวกๆ ก่อนจะประกบริมฝีปาก เป็นจูบที่หอมหวานที่สุดเลย เขาค่อยๆถอดริมฝีปาก ก่อนที่เราจะมองกันแล้วยิ้มอย่างดีใจ

เฮ้อ.. ได้เป็นแฟนกับไดกิเสียที..

ฉันกับไดกิยืนรอหน้ารถเมล์เหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือฉันกับไดกิจับมือกัน

"นี้ ไดกิชอบฉันนานยัง?" 

"ชอบมาตั้งนานแล้วมั้ง "

"นายเนีย ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?"

"ความลับ บอกมาเดี๋ยวนี้เลย"

"อ่ะ รถเมล์มาแล้ว" เขาชี้ไปทางรถเมล์อย่างเปลี่ยนเรื่อง

ไดกิ.. บ้าที่สุดเลย =^=

+++ ป้ายรถเมล์แห่งความหลัง +++

"อ๊ะ ลืมกระเป๋าไว้ที่สนามเด็กเล่น =[ ]=" ไดกิพูดอย่างตกใจ

"ล้อเล่นใช่ไหม ?" =[]=

"จะขึ้นหรือไม่ขึ้นครับ" คนเก็บตังเรียก

ตายล่ะทำไงดีเนี้ยย ยย =[]=

ทั้งๆที่เป็นแฟนกับไดกิแท้ๆ แต่ทำไมมันวุ่นวายเช่นนี้ โฮๆๆๆ T0T

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มินอัพแค่นี้ก่อน ไว้ต่อกันใหม่ เพราะมินจะไปอาบนํ้า โฮะๆๆ >O<

ไปละค่าาา า ฝากเม้นด้วยนะค่ะ >O<!!