ฺBetween Us. เพลิงเทียนแผดเผากาย

ร่างสูงในชุดสูทสีขาว ดูหล่อเหลาราวกับทะลุออกมาจากหน้าปกนิตยสารชื่อดังเดินตรงเข้ามาหาฉันด้วยย่างก้าวที่ไม่รีบร้อนไม่เชื่องช้าจนเกินไป ในมือข้างขวานั้นกอบกำรอบช่อดอกไม้หลากหลายสีไว้แน่น ใบหน้าเย็นชาไร้อารมส์ความรู้สึกดูขัดกับบรรยากาศอ่อนละมุนและเสียงเพลงหวานแหววจ้องนิ่งมาที่ฉัน ก่อนฝีเท้าจะมาหยุดอยู่ตรงหน้า มือข้างขวายื่นส่งดอกไม้สีสวยมาให้ 

“ขอบคุณที่สละชีวิตอิสระมาใช้เวลาต่อไปนี้ร่วมกับพี่ครับ” ก่อนเอื้อนเอ่ยถ้อยคำหวานน้ำตาลเรียกพ่อ

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นได้ยินประโยคนี้เข้าไม่แน่ว่าอาจจะนวยนาดลงไปกองกับพื้น

แต่ไม่ใช่กับฉันที่ดันไปได้ยินเพื่อนคนหนึ่งของเขากำลังบรีพคำพูดสวยหรูนี้ให้ ซึ่งคนตรงหน้าทำได้ดีอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

“ขอบคุณเช่นกันค่ะ” ฉันรับดอกไม้มาถือไว้แล้วส่งยิ้มหวานเชื่อมไปให้อย่างไม่ขัดเขิน

ฉันเองก็ถูกตั้งโปรแกรมจากคุณพ่อ ว่าขอให้วันนี้ยิ้มให้มากหน่อยจะได้ดูเหมือนผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในวันแต่งงาน อย่าให้เหมือนคนที่ปลีกตัวจากสรรพสิ่งบนโลกอย่างเช่นที่เคยเป็นทุกวัน

ซึ่งฉันก็ทำได้ดีเท่าที่ควรจะทำ คิดซะว่ายิ้มดีใจเหมือนตอนตีป้อมชนะแล้วได้MVP