[Fic SEVENTEEN] (coupsboo) The Gate of Love Prediction ประตูทำนายรัก

ตอนที่ 7 : ขยิบตาสื่อรัก?

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ค่อนข้าง...จะแปลก แปลกยังไงนะหรอก็...อีพี่ซุนคยองนะสิ ปกติแกจะซ้อมเต้นอยู่ที่มุมห้องของแกปกติกับชานแต่วันนี้แปลกอยู่ๆอีพี่แกก็เต้นอยู่ข้างผม ไม่พอมีการขยิบตาใส่ด้วย ไม่เชื่อใช่ปะ อ่ะดูเอา

 10 นาทีก่อนหน้า

     "กูว่านะ พี่เค้าดูแปลกนะซึงกวาน"

ผมที่กำลังดูรายจ่ายที่จะต้องจ่ายก่อนกิจกรรมของโรงเรียนในอีกสองอาทิตย์ ด้วยความสงสัยเลยต้องเงยหน้าเพื่อมาดูคนที่เพื่อนสนิทพูดถึง

     "ใครวะ"

     "ก็ พี่ซุนคยองไง ไม่รู้สิพี่เค้าดูไกล้แปลกๆวะ"

 

เมื่อคำตอบก็มองตามนิ้วที่เพื่อนสนิทชี้ไป นิ้วที่ชี้ไปนั้น ชี้ไปที่พี่ซุนคยองรุ่นพี่ที่ชอบเล่นตลกคู่ชี้ของรุ่นพี่ซอกมิน ที่เล่นอะไรไร้สาระ

ที่ไรเอาฮาท้องแข็ง ผมก็ขำนะแต่ต้องทำหน้าเข้มลุคประธานชมรมดนตรี จริงๆนิสัยของผมเป็นคนค่อนข้างเฮฮามากไปทางตลกโป็กฮาสักมาก ตั้งแต่ได้รับตำแหล่งประธานคนเก่าก็เทรนผมจนกลายร่างเป็นคนน่านิ่ง ไม่เล่นมุกตลกๆ ไม่ทำตัวอ่อนแอ่ต่อหน้าใคร ไม่ต่อมุกที่พวกในชมรมเล่นกัน  และพี่เค้าชอบพูดกอกหูผมทุกวันว่า 'เราต้องเข้มงวนกับงาน ต้องทำหน้าที่ประธานชมรมที่ดี ไม่งั้นนะคนในชมรมจะไม่นับถือ มันจะเอาเราไปนินทาเอา'  อยากจะบอกทุกวันนี้โดนนินทาทุกวัน รู้หมดแหละว่าพูดลับหลังอ่ะ ไม่ได้ไง่....(เอานิ้วชี้ที่หัวแล้วเคาะ) 

    

    "แล้วไง ถ้าพี่เค้าตั้งใจซ้อมก็ชั่งพี่มัน ไม่ต้องไปสนใจ"

    "แต่พี่เค้ามองมึงตลอดเลยนะ"

เกี่ยวไรกันวะ ปล่อยแม่งมองได้ดิ อ่ะ...เดี๋ยวนะ มองหรอ 

 

    "มองใครนะ มึงพูดอีกทีดิ "

    "นี้มึงไม่ได้ฟังกูพูดเลยใช่มั้ยเนี้ย พี่มันมองมึงไม่ละสายตาเลย มีขยิบตาใส่ด้วย แม้..พี่นี่มันแน่จริงๆ เจอตีนกูจะสมน้ำหน้าให้"

        

    "ไหนวะไม่เห็นพี่มันจ....จะ....มอ.....มองกูเลย"

จากตอนแรกพูดด้วยเสียงหนักแน่นจะหันไปว่าพี่มันว่าให้ตั้งใจซ้อมกลับเสียงเบาตอนท้าย ไม่เบาได้ไงพอเจอสายตาที่มองเราตลอด  แล้วก็สบตากันพอดี มีขยิบตาให้ด้วย โอ้โหวิบวับเลยมึง กูไม่เคยเจอพี่มันโหมดนี้ โหมดขี้อ่อย

เคยเป็นปะพอเจออะไรอึ่งๆ แล้วทำอะไรไม่ถูกปะ เนี้ยแหละผมกำลังเป็นอยู่ได้แต่มองหันไปสบตาฮยองกูเหมือนเราสื่อสารทางสายตาได้แบบ 'เอาไงต่อวะ' สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากเพื่อนเพราะมันก็คิดอะไรไม่ออกเหมือนกันได้แต่พูดคำที่ดึงสติมาทำงานต่อ

      "กูว่า....ทำงานต่อเถอะมึง"

      "เออ"

เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละพี่มันมองอยู่ตลอดเลย ไม่ใช่แบบเต้นแล้วหน้าหันมาทางนี้ตลอดนะ แต่เป็นแบบหันมามองแบบเป็นระยะๆอ่ะ  เอาจริงๆอยากต่อยยอดหน้าแม่ง แล้วพูดว่า 'มองทำเชี่ยไรวะ' แต่งานก็มีเราจะไร้สาระกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้

ถ้าถามว่าอะไรอ่ะกลับไปอ่านบรรทัดแรกดิ  โด่.....ก็ทำบัญชีรายจ่ายไง ส่วนฮยองกูเพื่อนรักทำบัญชีที่ได้มาจากการไปเล่นดนตรีนอกโรงเรียน อะๆเราไม่ได้โดดเรียนไปนะเราไปเล่นในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ส่วนเงินที่ได้มาเนี้ยไม่ได้เอาใช่ในชมรมหลอกนะเราเอาไปบริจาค ให้กับโรงเรียนที่ขาดแคล่นเครื่องดนตรี 

อาจจะมีคนสงสัยละสิว่าเพื่อนผมคนนี้เป็นใครมาจากไหน ทำหน้าที่อะไร เกิดมาจากอะไร พูดเล่น มันชื่อ คัง ฮยองกู เป็นเลขามีหน้าที่ดูแลเงินที่เข้ามาในชมรม รู้จักกันได้ยังหรอ รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆบ้านอยู่ข้าง เข้าโรงเรียนเดียวกันมาตลอด ตัวติดกัน เรียนก็ห้องเดียวกัน 

จนถึงชมรมก็เข้าด้วยกัน ผมเข้ามาได้เพราะการร้องเพลง ส่วนมันเข้าได้เพราะการเต้นเห็นอย่างเนี้ยทั้งหนุ่มๆสาวๆตามตลอดนะ เพราะมันมีเสน่ห์เวลาเต้น แม่งโคตรมีเสน่ห์แม่งเซ็กซี่ชิบหายเลย 

แต่ผมไม่หลงมันหลอกนะ เพราะอะไรนะหรอ เพราะนิสัยจริงๆแม่งโคตรมุ้งมิ่งเลย แต่เวลามันโกรธอ่ะแม่งโคตรน่ากลัว สัดๆ 

เออมีเรื่องเล่าให้ฟัง ผมอยู่ในเหตุการณ์ด้วย มันเป็นตั้งเปิดได้สองอาทิตย์อ่ะ ตอนนั้นเราสองกำลังไปชมรมหลังเรียนคาบสุดท้ายเสร็จด้วยความขี้เกียจเดินไกลมั้ง เราเลยไปทางหลังตึกปกติผมกับมันก็ไม่อยากมาทางหลอก แต่ขี้เกียจเดินไกลไง ทำไมถึงไม่อยากหรอก็แม่งเป็นคนโรงเรียนแม่งนัดตีกัน วันนั้นจำได้ว่าเป็นเด็กปี 1 มั้งนะ ผมจำได้ว่าเป็นเพื่อนรุ่นน้องในชมรมประมาณ 4-5 คนได้ รุมกระทืบคนนึ่ง

ย้อนความ 2 เดือนก่อนหน้า~

กริ่ง!!

 

เสียงสัญญาณที่ให้รู้ว่าถึงเวลาเลิกคาบเรียนสุดท้ายของวัน หลายๆคนก็คงกลับบ้านนอนตีพุง บางกลุ่มก็เตะบอล เล่นบาส นอน ไปห้องสมุด ร้านเกมที่ๆนิยมไปกัน ไปซื้ออะไรอร่อยๆข้างโรงเรียนก่อนกลับก็มี หรือไปชมรมแบบผม

     "อ่า....ไม่ไหวแล้ว~"

ผมที่กำลังเอาของใส่ในกระเป๋าก็ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทคนเดียวของผม แล้วหันไปพูดกับเพื่อนที่นั่งตัวงออยู่ข้างว่า

       "เป็นไรวะ"

       "ขี้เกียจวะ  แบกกูไปชมรมด้วยหน่อย"

       "เรื่องดิ ไปเองกระเป๋าอันเดียวก็หนักแล้ว เร็วลุก"

       "อื่อ~แบกกู"

       "ไม่! มึงก็หาทางที่ใกล้ๆดิถ้าขี้เกียจเดินขนาดนั้นอ่ะ"

       "จริงด้วย!!! "

กูนี่สะดุ้งเลยเป็นเหี้ยไรวะ อยู่ดีก็เสียงดังขึ้นมา เป็นบ้าหรอมึงอ่ะ

     "เป็นเหี้ยไร"

     "กูรู้แล้วทางไหนใกล้สุด ตามมา เร็วดิ!"

จากนั้นมันก็ลากผมไปทางด้านหลังตึกที่ชาติไหนผมก็ไม่มาเหยียบเด็ดขาด!!

     "มึงบ้าปะเนี้ย! มาทางนี้ทำไมวะ"

     "ก็ทางนี้มันใกล้สุดอ่ะ"

     "กูรู้ว่าใกล้ แต่มึงก็รู้ปะวะว่ามันที่สำหรับอะไรอ่ะ"

     "รู้ดิ"

     "มึงรู้แต่มึงก็มา"

     "เออน่า  มาเร็ว"

     "ไม่ไปอ่ะ เชิญมึงไปคนเดียวเลย"

     "ไรวะ มาด้วยกันดิ"

     "ไม่เอา...ยังไงกูก็มะ.."

     "อ่ะกูเลี้ยงข้าวขาหมูมึงอาทิตย์นึง"

     "2"

 

     "เออๆ 2 ก็ 2"

ไม่เห็นแก่กินนะเนี้ย จริงๆนะ ห๊ะ คุณไม่เชื่อ บ้า... ผมยอมเนี้ยเพราะเพื่อนขอร้อง  จริงจริ้ง!

 

     "มึงคิดว่าหล่อมากหรอ ห๊ะ! มายุ่งกับแฟนคนอื่นนะ ห๊ะ!"

     "พี่ไม่ได้ยุ่งกับแฟนน้องนะเว้ย"

     "ไม่ต้องพูด!!  ก็เห็นกันอยู่ๆว่ามึงยุ่งกับแฟนกู จับมือถือแขนขนาดนั้นมึงคิดกูโง่หรอ!!"

      "พี่พูดจริงๆ น้องเขาล้มพี่เลยช่วยไม่ได้เป็นแบบที่น้องคิดนะ"

      "มึงไม่ต้องมาแก้ตัว เฮ้ยรุมแม่งเลย!!!"

ผัวะ! ตุม! 

ในขณะผมกับเพื่อนจะเดินไปชมรม เราสองคนกำลังเดินผ่านไปนั้นเราได้ยินเสียงคนกำลังเหมือนคนตีกันตอนแรกกะจะไม่สนใจ แต่...คนที่โดนรุมดูเป็นคนไม่สู้คนเท่าไรนะ 

     "เฮ้ย!  มึงดูนั้นดิ"

     "อะไร! ไม่ต้องไปดูปล่อยแม่งไว้งั้นแหละไม่ต้องไปยุ่ง"

     "เฮ้ย มึงแต่เขาโดมรุมเว้ย ถึงไม่รู้ว่าเขาทะเลาะไรกันแต่เขาไม่สมควรโดนรุมเว้ย"

 

     "ซึงกวาน!"

     "เฮ้ย!!! พวกมึงทำไรกันวะ!"

 

     "ยุ่งไรวะ ไอ้อ้วน!"

อ้วน! อ้วน! มึงด่ากูว่าหน้าซาลาเปากูยังไม่โกรธเท่ามึงด่ากูว่าไอ้อ้วนเลย

     "มึงตาย!!"

ผัวะ!!

     "โอ๊ย!"

     "ซึงกวาน!!! พวกมึงต่อยเพื่อนกูหรอ ไอ้พวกหมาหมู่!!"

วันนั้นเป็นวันที่ผมเห็นเพื่อนผมโกรธเป็นฝืนเป็นไฟครั้งแรก ผมไม่เคยมันโกรธขนาดนี้มาก่อนเลย มันต่อยจนพวกนั้นเจ็บหนักถึงเข้าโรงบาลเลย

    "มึงเป็นไรเปล่าวะ เจ็บมากไหม"

    "ไม่เท่าไรวะ มึงไปดูเขาเถอะถ้าจะเจ็บหนักนะนั้นอ่ะ"

    "เออ มึงเป็นไรไมอ่ะ ไปห้องพยาบาลไมมึง"

    "...."

    "อ้าวเงียบอีก ไหวไหมวะ แน่นะ เออกูไปดูเพื่อนกูก่อนนะ มึงไหวปะซึงกวาน"

อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรเอาแต่จ้องหน้าเหมือนไรติดคอ มีแต่พยักหน้าเท่านั้น

 

    "ไหวน้า หมัดสองหมัดเอง"

    "เฮ้อ.....มึงนี้น้า เห็นใครลำบากไม่ได้ช่วยตลอด"

    "โอ๊ย! จิ้มหาพ่องมึงหรอ"

    "เอ่อ...เราอยู่ปีไหนหรอ"

อยู่ดีๆฝ่ายนั้นก็พูดขึ้นมา ทำไมถึงอยากรู้ละ

    "เราอยู่ปี 2 อ่ะ แล้วนายอ่ะ"

    "พี่อยู่ปี 3 นะ ชื่อยาง ฮงซอกแล้วเราสองคนละชื่ออะไร"

    "อยากรู้ชื่อผมสองคนทำไมอ่ะ"

    "พี่อยากตอบแทนที่ช่วยพี่เมื่อกี้อ่ะ"

    "อ้อ...ผมชื่อบู ซึงกวานครับ ส่วนคนนี้ชื่อคัง ฮยองกู ครับ"

    "คัง ฮยองกู...."

    "ถ้าไม่มีไรแล้วผมสองคนไปก่อนะครับ"

    "เดี๋ยว! น้องฮยองกู พี่จะบอกเราว่าน้องแม่งเป็นภรรยาในฝันพี่มากเลย!!! พี่ขอจีบเรานะ!!"

 เหตุผลง่ายที่พี่แม่งตามจีบอ่ะ เพราะมันไปตรงตามสเปคพี่มันทุกอย่าง น่ารัก มีเขี้ยว ตัวขาว แถมต่อสู้เก่ง แข็งแรงเพราะงี้ไงรุ่นพี่ปี 3 ห้อง 2 แม่งถึงตามจีบ55555

กลับๆๆเข้าเรื่องที่พี่แม่งมองดีกว่า ยังไงกูก็ไม่ชินกับพี่มันโหมดนี้อยู่ดี มันดูยั่วๆ ส่งสายตาอ่อยๆ ประมาณว่า 'เข้าสิ มาเต้นกัน' พ่อง! ใครอยากเต้นกับมึง ควาย! ดูทำเข้าคิดว่าขยิบตาเป็นคนเดียวหรือไงกันกูขยิบได้

วิ้ง~

(SOONYOUNG)

ต้องส่งสายตาอีก เอาแบบยั่วๆ ไงล่ะทนต่อสายตาท่านซูนยองไม่ล่ะสิ555 รู้ตัวๆว่าหล่อ แหม่~ไม่ต้องเขินก็ได้ หันมามองอีก มองมาอีกสิมองมา อย่างงั้น

วิ้ง~วิ้ง~

ขยิบบ่อยๆ เดี๋ยวก็ได้ใจมา555 อ่ะ หลบอีกแล้วรู้ๆว่าหล่อไป อยากจะลดความหล่ออีกนิดจัง เฮ้อ....คนหล่อเซ้ง

    "พี่ทำแบบนี้แล้ว พี่ซึงกวานไม่กลัวเราหรอพี่"

    "ไม่กลัวหรอกชานน้องรัก เชื่อพี่พี่ทำบ่อย"

    "ทำบ่อย ทำใส่พี่ซึงกวานหรอ"

    "เดี๋ยวเตะ ไม่ใช่เว้ยทำใส่สาวๆไงเวลาเต้นบนเวทีถ้าอยากให้สาวหลงก็ต้องขยิบตาเป็นระยะๆ อย่างงี้"

    "อ้อ...งี้นี้เองถึงว่าสาวติดพี่ตึมเลย"

    "จงนำไปใช้ซะ รับรองเห็นผลชัว"

    "ได้ครับผม พี่ๆ! พี่ซึงกวานเขาหันมาแล้วพี่"

    "ไหนๆ อย่างมันต้องขยิบตาสื่อรักสักหน่อยแล้ว"

วิ้ง~! วิ่ง~!

5555 อึ่งไปเลยดิ เจอคนหล่อวิ่งใส่ไปไม่ถูก 55555 ภูมิใจตัวเองที่เกิดมาหล่อจริงๆ ไงจ๊ะสาวน้อยจะทนต่อวิ้งของพี่ได้นานแต่ไหนกัน

555555....5...5....5

วิ้ง~!

ตึกตักๆ!

อีเชี่ย!เสียงไรวะ  ไม่ไช่เสียงหัวใจกูแน่ๆ ไม่จริงอ่ะ จริง!!! หลบหน้าแม่งก็ไม่ได้ ไม่ใช่ไรขาแข็ง เหมือนร่างกายมันหยุดอยู่กับที่ OMG นี้กูใจเต้นกับประธานชมรม จอมมารบู อสูรกายของชมรม บู ซึงกวานคนนี้เนี้ยนะไม่จริง!!!!!!

( SEUNGKWAN)

เป็นไงละมึงไปไม่ถูกละสิเจอวิ้งท่านผู้นี้ไป ไปไม่เป็นเลย อย่างงี้มันต้องหัวเราะ 55555555

 ได้กลับมาแต่งอีกครั้งรู้สึกดีอ่ะ จริงๆอยากกลับนานแล้วแต่ไม่ค่อยมีเวลาบวกกับใกล้เรียนจบเลยไม่ได้มาต่อสักที ตอนนี้กลับมาต่อได้แล้วจ้าาา ถ้าใครอยากให้เราแต่งเรื่องไหนต่อ คอมเม้นข้างล่างนี้เลย อย่าลืมกดกำลังใจให้ด้วยเราจะได้มีกำลังใจแต่งต่อเนอะ เดี๋ยวเราไปพักก่อนเดี๋ยวเรากลับมาแต่งตอนต่อไปนะ บายๆ