คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Just a moment,Wait (잠깐만) (Jisoo X Junghan) {PG} (3/4)
[SF] Just a moment,Wait (잠깐만) (Jisoo X Junghan) {PG} (3/4)
------------------ Junghan Part ----------------
@ หอประชุม
ผมกับจีซูเดินไปยังหอประชุมด้วยกัน เราทั้งสองคนซ้อมบทไปตามทาง
“เจ้าจะไม่ยอมให้เจ้าไปเป็นของคนอื่น ข้าจะปกป้องเจ้าเอง” จีซูพูดบทออกมาอย่างเข้าถึงอารมณ์
“ฉันทำไม่ได้จริงๆนะ” ผมไม่มีความมั่นใจเลย
“อย่าห่วงไปเลย นายต้องทำได้อยู่แล้ว ผ่อนคลาย ไม่ต้องไปเครียดกับมันมาก ลองท่องบทของนายดูสิ” เฮ้อออออออ ผมถอนหายใจในใจ เอาว่ะ ทั้งจีซู ทั้งครูฮยอนจอง เชื่อว่าเราทำได้ เราก็ต้องทำได้สิ สู้เว้ยยยยย!!
“ข้าจะรอ จนกว่าท่านจะมาหาข้าอีกครั้ง ข้าจะไม่มีวันปันใจไปให้ชายอื่นอีก ข้าขอสัญญา” ทำไมบทมันเศร้าอย่างนี้อ่ะ ผมจะร้องไห้
ตอนนี้พวกเรามาอยู่ที่หน้าประตูห้องประชุม พอเปิดเข้าไปก็พบ คุณครูฮยอนจองกำลังยืนดูเพื่อนๆอีกกลุ่มนึงที่กำลังซ้อมอยู่บนเวที
“อ้าว โรมิโอกับจูเลียต มาแล้ว” ครูฮยอนจองเอ่ยขึ้น
“ฮิ้ว~~~ ขนาดยังไม่เริ่มแสดงยังหวานกันขนาดนี้ แล้วถ้าพอแสดงจริงนี่ไม่ต้องหาสเปย์ไล่มดเลยหรอว่ะ” โดยุน แซวขึ้น ขณะที่มันกำลังซ้อมอยู่บนเวที
ผะ..ผม ไม่ได้อายนะ แค่อากาศมันร้อนเฉยๆ หน้ามันก็เลยแดง จริงๆน้าาาาาาาาาาาา ไม่เชื่อผมหรอ -/////-
ผมหันหน้าหนีเตรียมวิ่งออกไปเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมอายอยู่ (ยอมรับแล้วหรอ) แต่มีมือมาดึงผมไว้ก่อน แน่นอนคือมือของจีซูที่จับมือผมไว้ไม่ให้ผมวิ่งออกไป
“อายอะไรของนาย รีบเข้าไปซ้อมเถอะ เดี๋ยวคนอื่นรอนาน” จีซูพูด
“อะ..อืม” ผมนี่ทำไมเป็นคนที่ปฏิเสธใครไม่เคยจะสำเร็จเลยสักครั้งสินะ
จีซูเดินจูงมือผมเข้าไปในหอประชุม เดินตรงไปยังเวที
“ขอโทษที่มาช้าครับ” จีซูบอกครูฮยอนจอง
“เอ่า เริ่มซ้อมได้แล้ว” ครูฮยอนจองพูดก่อนจะกลับไปสนใจนักเรียนที่กำลังซ้อมกันอยู่บนเวทีอีกครั้ง
ทุกคนต่างซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น วันแรกนี้ ครูฮยอนจองให้ลองต่อบทกันดูก่อน ส่วนคนที่แสดงเป็น ต้นไม้ เป็นก้อนหิน ก็ต้องทำอุปกรณ์สำหรับใช้ประกอบการแสดงกัน ส่วนผมก็ต่อบทกับจีซู ที่ดูเหมือนว่าจะมีบทที่อยู่ด้วยกันเยอะที่สุด
“นายลองมาต่อบทกับฉันดูนะ” จีซูที่เห็นผมยืนต่อบทอยู่คนเดียวก็มาชวนผมมาต่อบทด้วยกัน
“อื้ม... นายเริ่มก่อนเลย” ผมรับคำ
“เอาฉากงานเลี้ยงนะ” จีซูบอกฉากแล้ว เปลี่ยนสีหน้าเป็นตั้งใจสุดๆ
“ท่านหญิงผู้เลอโฉม ข้าขอทราบนามของท่านได้หรือไม่”
“ตัวข้ามีนามว่าจูเลียต แล้วตัวท่านมีนามว่าอย่างไร”
“นามของข้าคือ โรมิโอ ยินดีที่ได้รู้จัก ท่านจูเลียตผู้เลอโฉม” จีซูยื่นมือมาเชยคางของผมขึ้น อ่าาาาาาาาาาาาาา นายทำแบบนี้ทำไม ผมเขินนะ หน้าของผมเริ่มขึ้นสีแดงหน่อยๆอีกครั้ง
“เป็นไข้รึป่าว วันนี้เห็นนายหน้าแดงตั้งหลายครั้งแล้ว” เปลี่ยนจากเชยคางเฉยๆมาเป็นเอามือมาอังหน้าผากของผม
“ป่าวๆ ซ้อมต่อเหอะ” ผมรีบถอยออกห่างจากจีซู ไม่อยากให้เขาจับผิดได้ว่าตอนนี้ผมกำลังเขินอยู่ -///-
หลังจากนั้นพวกเราก็ต่อบทกันไปเรื่อยๆจนจบทั้งเรื่อง ต่อมาครูฮยอนจองให้เราลองแสดงจริงโดยที่ไม่ให้ดูบท
“อ้าว เริ่มซ้อมจริงได้ ตั้งใจกันนะทุกคน ถ้าเสร็จเร็วจะได้กลับบ้านเร็วๆ” ครูฮยอนจองที่ยืนคุมการแสดงอยู่เริ่มรู้สึกเมื่อยจึงเดินมานั่งเกาอี้ตรงกลางหน้าเวที ดูเหมือนผู้กำกับหนังที่กำลังตั้งใจทำงาน
“เอ้า 3...2...1 แอ๊คชั่น” สิ้นเสียงคุณครูสาวสวย ทั้งหอประชุมก็เต็มไปด้วยความเงียบ ม่านสีแดงเริ่มเคลื่อนตัวออกไปข้างๆเป็นการเปิดฉากละครเวทีเรื่องนี้ แสงไฟส่องมายังกลางเวที
“เฮ้อ...............” เสียงถอนหายใจของผมเองแหล่ะคับ ตอนนี้พวกเราก็ซ้อมกันมาได้จนจบเรื่องไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าครูฮยอนจองยังไม่พอใจสักเท่าไหร่ ก็เพราะว่าเธอบอกว่า ฉากจบมันเศร้าเกินไป เลยจะขอตัดต่อ ดัดแปลงนิดหน่อย และในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ก็ให้นักเรียนพากันพักผ่อนไปก่อน
ผมมองไปที่นาฬิกาข้อมือ ที่ตอนนี้บ่งบอกเวลา 1 ทุ่มตรงเข้าไปแล้ว ข้างนอกคงจะเริ่มมืดแล้วสินะ ทำไงดีล่ะ ผมยิ่งกลัวความมืดอยู่ด้วยสิ ผมไม่อยากกลับบ้านคนเดียว
“เฮ้อ............” ว่าแล้วก็ถอนหายใจอีกรอบดีกว่า รู้สึกว่าละครเวทีเรื่องนี้ ครูฮยอนจองคงตั้งใจกับมันมาก พวกเราเลยก็ต้องพลอยเหนื่อยไปด้วย
“อ่ะนี่ ดื่มสิจะได้หายเหนื่อย” ขวดน้ำพลาสติกถูกยื่นมาให้ผม
“เอ่อขอบใจนะ” -///- หลังจากยื่นขวดน้ำมาให้ผมแล้ว จีซูก็ค่อยๆนั่งลงข้างๆผม
“วันนี้นายเล่นได้ดีมากเลยนะรู้มั้ย ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่าเพิ่งเคยเล่นเป็นเรื่องแรก” จริงหรอเนี่ย ผมเล่นดีขนาดนั้นเลยหรอ แต่ผมว่าที่เล่นดีน่าจะเป็นจีซูมากกว่า เพราะเขาเป็นคนพาผมทำทุกอย่างเลย อย่างตอนฉากเต้นรำ ผมเต้นไม่ได้เรื่องเลย แต่จีซูก็บอกให้ผมคอยก้าวตามเค้า ก็เลยพอประคองกันไปได้
“แต่ฉันว่า นายแสดงดีกว่าอีก จริงๆนะ”
“ก็ดีทั้ง2คนนั้นแหล่ะ 55”
“อ้าว เด็กๆ มารวมกันเร็ว ครูคิดตอนจบออกแล้ว มันต้องเริศมากแน่ๆ” คุณครูสาวสวยเรียกรวมเหล่านักเรียนที่กระจัดกระจายกันไปพักตามมุมต่างๆของหอประชุม
“ตอนจบเป็นยังไงหรอค่ะ ครู” สมศรีเริ่มตื่นเต้นเมื่อนึกถึงตอนจบที่ถูกดัดแปลงใหม่
“ก็ตามต้นฉบับจะเป็น ทั้งโรมิโอและจูเลียตจะตายทั้งคู่ใช่มั้ยล่ะ ครูก็เปลี่ยนเป็น...” นักเรียนทุกต่างตั้งใจฟังที่คุณครูบอกเนื้อเรื่องตอนจบ “จากที่ตายทั้งคู่ ก็ให้ไม่ต้องตายสักคน แล้วก็อยู่ครองรักกันตลอดไปไงล่ะจ๊ะ”
“แล้วจะทำยังไงให้จูเลียตที่สลบอยู่ฟื้นขึ้นมาล่ะครับ” สมศักดิ์ถาม
“ก็..........” ครูฮยอนจองลากเสียงยาว แล้วมองยิ้มๆมาที่ผมกับจีซู
“ก็.....” นักเรียนทั้งหลายทวนคำคุณครู
“เคยได้ยินเรื่อง สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้ง7มั้ยจ๊ะ” ครูฮยอนจองส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผมกับจีซู อีกรอบ
“เคยค่ะ แต่ยังไงหรอค่ะ”
“ก็เจ้าชายทำยังไงสโนว์ไวท์ถึงฟื้นขึ้นมาล่ะจ๊ะ”
“หรือว่า.........” เพื่อนทั้งห้องต่างมองมาที่ผมกับจีซูกันเป็นตาเดียว
ยังไงหรอคับ ผมไม่เคยดู ไม่เคยได้ยินเรื่องสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้ง7อะไรนั้นอ่ะ แล้วยิ่งเพื่อนคนอื่นมองผมแบบนี้แล้วด้วย ผมยิ่งหวั่นๆนะคับ
ผมหันไปมองหน้าจีซู ก็ปรากฏว่าเจ้าตัวกำลังหน้าแดงแจ๋
“ครูเลยจะให้โรมิโอ จุมพิต จูเลียตไงล่ะจ๊ะ” ทุกคำถามคลี่คลายด้วยคำตอบของครูฮยอนจอง
“อะไรนะ จุมพิตหรอ” ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย ล้อเล่นรึป่าวเนี่ย -////-
“แต่ครูคับ ผมกับจีซู เอ่อ.. เป็น เอ่อ..” ผมเริ่มพูดตะกุกตะกัก ฟังไม่เป็นภาษาคน
“ฮิ้วววววว~~~” เสียงแซวจากเพื่อนส่งมาให้ผมกับจีซู
“ใครบอกว่าครูจะให้จูบจริง บ้าหรอ แค่มุมกล้องอ่ะ มุมกล้อง” เฮ้ออออ โล่งอกไปที จะให้ผมจูบกับจีซูได้ไง
“อ่อ คับ” ผมเกาคอแก้เก้อไป
“งั้นเรามาซ้อมอีกรอบนึง ถ้าออกมาโอเคจะได้กลับบ้านกัน” กองละครเริ่มขึ้นอีกครั้ง
ฉากสุดท้าย
“ข้าไม่ยอมให้เจ้าตายหรอก จูเลียตของข้า” โรมิโอค่อยๆเคลื่อนหน้าลงไปจุมพิตกับจูเลียตที่นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของโรมิโอ
จีซูทำได้ดีเลยทีเดียว เขาค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผม ตอนนี้ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว ผมหลับตาเพื่อไม่ให้มองหน้าเขา ถ้าเห็นหน้าเขาผมอาจจะเผลอตะโกน จ๊ากกกกกกกก ออกมาก็ได้
“เอ่า คัท ทำได้ดีมาก” เสียงคุณครูสั่ง คัท บอกให้รู้ว่าการซ้อมวันนี้ได้จบลงแล้ว
“ขอบใจมากนะจ๊ะ ถ้าวันแสดงเสร็จแล้ว เดี๋ยวครูจะพาไปเลี้ยงเนื้อย่าง ดีมั้ยทุกคน”
“ดี คร้าบบบบ/คร้าาาาาาา” นักเรียนทั้งหมดตอบพร้อมกันเป็นเสียงเดียว
และต่างก็พากันแยกย้ายกลับบ้านกันหมด
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นดูว่าเป็นยังไงบ้าง แต่พอเมื่อลืมตาขึ้นมาปุ๊บก็เจอกับ ใบหน้าคมคลายของจีซู และเผลอไปสบตาเข้ากับดวงตาคู่สวยของเค้า ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาออกมา
“นายเล่นได้ดีมากเลย ที่ไม่เผลอหลุดน่ะ” จีซูเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“อื้ม.. แล้วคนอื่นล่ะ กลับกันหมดแล้วหรอ” เมื่อมองไปรอบๆหอประชุมก็ไม่พบใครสักคนนอกจากผมกับจีซูสองคน
“เราก็กลับกันบ้างเถอะ ป่ะ” จีซูยื่นมือมาจับมือผมแล้วสะพายกระเป๋าออกเดินทาง
ผมไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตามเขาไปเงียบๆ
ตึก ตัก
ตึก ตัก เสียงหัวใจผมหรอ ทำไมต้องเต้นแรงเวลาจับมือกับคนคนนี้ทุกทีเลยนะ
จีซูเดินนำไปตามทางที่ตรงไปยังบ้านของผม ตอนนี้ดวงอาทิตย์ที่ทำงานมาทั้งวันก็กลับไปนอนพัก ปล่อยให้แสงจันทร์ กับแสงไฟข้างทางทำงานต่อไป
ผมมองดูเวลาอีกที ตอนนี้ก็ปาไปแล้ว 2ทุ่ม
เดินมาได้ครึ่งทาง จีซูก็หยุดเดินไปเฉยๆ
“หยุดเดินทำไมอ่ะ”
“จองฮัน... เอ่อ ฉันมีอะไรจะบอกนาย” เขาหันหลังกลับมาจับไหล่ของผมแน่น จ้องมาที่ตาของผมอย่างจริงจัง
“..” ผมตกใจนิดหน่อยกับท่าทางจริงจังแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของเค้า
“เอ่อ... คือ ฉัน..” เขาเริ่มพูดตะกุกตะกัก
“ใจเย็นๆ ถ้านายยังไม่อยากบอกก็ยังไม่ต้องบอกก็ได้”
“คือฉันชอบนาย ชอบมากๆด้วย” จู่ๆเขาก็บอกผมมาแบบนี้
“เอ่อ.. นายล้อฉันเล่นรึป่าว 55 ตลกมากเลย ไม่เคยได้ยินเรื่องตลกขนาดนี้มาก่อนเลย 55”
“ฉันพูดจริงๆนะ ฉะ..ฉันชอบนาย ชอบมานานแล้วด้วย” เขาบีบไหล่ผมแน่นขึ้นด้วย ซึ่งหมายความว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
ผมเงียบไปชั่วขณะจนเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “แล้วนายล่ะ ชอบฉันบ้างมั้ย”
ตอนนี้ผมชาไปทั้งตัวแล้ว เขาบอกชอบผม แต่ความรู้สึกของผมมันยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ ไม่รู้ว่านี่คือความรัก หรือแค่ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเพื่อนกันแน่ ยิ่งเขาเป็นเพื่อนคนแรกของผมด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งสับสน
“ฉะ..ฉันยังไม่แน่ใจ เอ่อ...” ผมไม่รู้จะตอบเขาไปว่าอะไรดี
“นายยังไม่ต้องตอบฉันตอนนี้ก็ได้ ลองไปคิดดูก่อน” เขาเริ่มคลายมือจากที่ไหล่ของผม
“ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะ” จากนั้นผมก็รีบเดินกลับบ้านของตัวเองไป โดยไม่สนใจเขาอีก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น