คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Just a moment,Wait (잠깐만) (Jisoo X Junghan) {PG} (1/4)
[SF] Just a moment,Wait (잠깐만) (Jisoo X Junghan) {PG} (1/4)
------------------ Junghan Part ----------------
ชัมกัมมัน อีเก ซารางินจี โฮกีชีมัน กอนจี อาจีกึน โมรือจีมัน
(เดี๋ยวก่อนนะ ฉันยังไม่มันใจว่านี่เป็นความรักหรือความแปลกใหม่ของเรากันแน่)
อีแดโร อามูกอซโด โมรือนึน แชโร นอล
(แต่ว่าฉันยังไม่สามารถปล่อยเธอไปได้โดยที่ยังไม่รู้อะไรเลยแบบนี้)
โพแนล ซุน ออบซอ นือกีมี กานึน แดโร
(ฉันอยากจะทำตามความรู้สึกของฉัน)
ชอกี ชัมกันมันโย……
(ขอเวลาให้ฉันสักครู่นะ)
Wait(잠깐만) – Hello Venus
หูฟังที่ผมเคยอยู่ที่หูของผม ตอนได้โดนถอดออกโดยใครบางคน คนคนนั้นคือคนที่เพื่อนสนิทที่สุดของผมเองคับ ‘ฮง จีซู’ ตอนแรกๆผมใช้ชีวิตมัธยมปลายอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด นั่งเรียนคนเดียว กินข้าวคนเดียว อ่านหนังสือคนเดียว ติวหนังสือคนเดียว กลับบ้านคนเดียว ทำอะไรทุกอย่างคนเดียว แต่พอผมขึ้นมัธยมปลายปีสอง เขา ก็ย้ายมาจากต่างประเทศมานั่งเรียนข้างผม ตอนแรกๆถึงเขาจะเริ่มคุยกับผมก่อนแต่ผมก็ไม่เคยตอบเขาสักคำ ถึงอย่างนั้น เขา ก็ไม่ลดความพยายามลงไปเลย ทั้งเข้ามาคุยกับผม เข้ามานั่งกินข้าวตอนเที่ยงกับผม ตอนใกล้สอบก็มาติวหนังสือให้ผม เดินไปส่งผมกลับบ้านทุกวัน จนถึงตอนนี้ผมอยู่มัธยมปลายปีสามก็ยังคงทำอย่างนี้มาโดยตลอด ผมรู้สึกดีกับ เขา มาก เขาทำให้ผมจากที่ไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน ตอนนี้ผมมีเพื่อนที่ดีที่สุดแล้ว ก็คือ นายนั้นแหล่ะ ‘ฮง จีซู’
“จองฮัน ไปกินข้าวกัน” ‘ยุน จองฮัน’ คือชื่อของผมคับ
“อืม...” ผมตอบเบาๆ ก่อนที่จะจับมือที่จีซูยื่นมาให้ แล้วเราทั้งสองก็เดินไปยังคาเฟ่เทอเรียร้านประจำของเรา
กุ๊งกิ๊ง~ เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้น เป็นเสียงที่คุ้นหู ผมยังจำได้วันแรกที่จีซูพาผมมา เอ่ย... ควรจะเรียกว่าลากมาถึงจะถูก ผมถูกลากมาเพราะปกติตอนเที่ยงผมจะห่อข้าวมากินเอง แต่พอจีซูบอกให้ไปกินข้าวด้วยกัน ผมก็เลยปฏิเสธไป เขาจึงลากผมมาที่นี่ ตั้งแต่ตอนนั้นมา ไม่ว่าเขาจะไปไหน เขาก็จะลากผมไปด้วยตลอด ผมไม่สามารถปฏิเสธการกระทำของเขาได้เลยสักครั้งจนถึงตอนนี้
“จองฮัน นายจะกินไรอ่ะ” จีซูยังคงถามแบบเดิมทุกครั้งที่เรามานั่งที่ร้านนี้
“เหมือนเดิมนั่นแหล่ะ” ผมก็สั่งแต่เมนูเดิมทุกครั้งเหมือนกัน
นอกจากพวกเราจะกินข้าวด้วยกันสองคนแล้วยังช่วยกันติวหนังสือให้กันด้วย ไม่อยากจะบอกว่าผมน่ะได้ที่หนึ่งของสายชั้นมาตั้งแต่ป.1แล้วครับ แต่ผมไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษ แต่ดีนะที่จีซูเค้าเคยอยู่อเมกามา เขาเลยช่วยติวอังกฤษให้ผม พอจีซูไม่เข้าใจโจทย์ปัญหาข้อไหนก็จะมาให้ผมช่วยหาคำตอบให้เสมอๆเลยล่ะคับ อย่างเมื่อตอนมิดเทอมที่พึ่งผ่านมานี่ ผมก็จัดหนักจัดเต็มติวอย่างหนักให้กับเขา
“ย๊าาาาาาาาาา จีซูอา อย่ามานอนตรงนี้นะ ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือเดี๋ยวนี้เลย” ผมใช้สันหนังสือเล่มค่อนข้างหนาสัมผัสกับหัวเขาเบาๆทีนึง เบาจริงๆนะคับ
“ย๊าาาาาาาาาา ฉันเจ็บนะ ดูสิหัวโนเลย” จีซูสะดุ้งขึ้นมา แล้วเอามือลูบหัวตัวเองอย่างกับเจ็บมากมาย
แล้วก็มีกิจวัตรอีกอย่างหนึ่งที่เขาจะต้องทำทุกวัน ถ้าวันไหนไม่ได้ทำเนี่ยจะนอนไม่หลับเลยคือ จีซูจะเดินมาส่งผมถึงหน้าบ้านทุกวัน เดินไม่เดินป่าวนะคับ ยังจับมือผมจูงไปด้วย ผมม.5แล้วนะคับ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ทางกลับบ้านผมก็รู้ไม่เห็นต้องมีคนมาเดินจูงมือกลับบ้านเลย
“นายไม่ต้องจับมือฉันก็ได้ ฉันเดินเองได้” ผมพยายามเอามือตัวเองกลับมา แต่เขาก็จับมือผมไว้แน่นโดยไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเลยด้วยซ้ำ
“ฉันไม่ปล่อยนายหรอก จับไว้อย่างนี้แหล่ะดีแล้ว” เข้าจับมือผมแน่นขึ้น แล้วส่งยิ้มมาให้ผม
ผมไม่รู้ว่านี่มันคืออะไรกันแน่ทำไมผมถึงรู้สึกดีอย่างนี้ล่ะ ผมชอบเวลาที่เขาจับมือผม ชอบเวลาที่เขาส่งยิ้มมาให้ผม ชอบเวลาที่ได้อยู่กับเขา แต่พวกเราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ จะไปมีความรู้สึกลึกซึ้งอย่างนั้นได้อย่างไร จีซูก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน หรืออาจจะเป็นความรู้สึกที่ดีสำหรับเพื่อนกันแน่ ตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจ ผมควรทำยังไงดี ??
ความคิดเห็น