ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Tomorrow's way
“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ นี้เป็นคำสั่ง”
“เธอกล้าดียังไงมาสั่งฉันหะ ยัยเพี้ยน”
“คำก็เพี้ยนสองคำก็เพี้ยน นายคิดว่าตัวเองดีนักรึไง”
“ฉันเป็นประธานนักเรียนขอสั่งทำโทดเธอที่มาสายแล้วยังกล้ามาด่าฉันอีก เธอถอนหญ้าหลังโรงเรียนให้หมดไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับบ้าน” บ้าไปแล้วสวนหลังโรงเรียนมีที่กว้างเป็นไร่แถมหญ้ายังสูงท่วมหัวอีกT_T
แล้วเขาก้ปล่อยฉันลงโดนทันที ไม่ซิเหมือนโยนลงพื้นเลยมากกว่าทำให้ก้นฉันลงไปกระแทกกับพื้นอีกเปงครั้งที่2-_-^
“บ้าเอ้ย ฉัน็เจ็บนะถ้าสะโพกฉันไม่สวยเหมือนเดิมละก้ นายตายแน่ แล้วนายก็ไม่มีสิทธิ์มาทำโทดฉันด้วย ฉันจะฟ้องอาจารย์ว่านายทำร้ายร่างกายฉัน”
“เชิญไปฟ้องเลย ฉันจะได้บอกอาจารย์ว่าเธอมาสายแล้วยังด่าประธานนักเรียนที่ตักเตือนเด้วยความหวังดีอีก ดูซิอาจารย์จะเชื่อใคร”
“เธอชื่ออะไร อยู่ห้องไหน บอกมาฉันจะลงบัญชีดำไว้”
“สุพรรณิการ์ เจริญมิ่งสกุล 4/3 พอใจยัง ท่านประธานนักเรียนผู้แสนดี”
“อืม. ดี” เขาพูดและก็เขียนชื่อฉันลงไปในสมุดของเขาแล้วก้เดินหายไป ทำเอาฉันงงเต็กไปหลายนาทีทีเดียว ไอ้คนบ้า แล้งนำใจโยนฉันลงพื้นแล้วจามาทำแบบนี้อีก อย่าให้เจออีกรอบนะ ฉันจะ...เฮ้อยังไงก้ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องแบกสังขารของตัวเองไปห้องพยาบาลคนเดียว
“ปึงๆ”ประตูห้องพยาบาลเปิดออก
“นักเรียนเป็นอะไรรึเปล่า ไปโดนอะไรมา ทำหน้าเหมือนแค้นใครมา 10 ปียังงั้นแหละ”
“เปล่าค่ะ แค่หนูเจอไอ้ขี้เก๊กบ้าอำนาจแกล้งเอาค่ะ”-__-^^^
“จาให้อาจารย์ไปพูดกับเขาไหม”-_-“
“ไม่เปงไรค่ะ อาจารย์ทำแผลให้หนูก็พอแล้วค่ะก้นหนูกระแทกพื้นตั้ง 2 รอบแหนะค่ะไม่รู้จาหักรึเปล่า”
“ไหนดูซิ”
“โอ้ย อาจารย์เบาๆหน่อยซิค่ะหนูเจ็บนะ”O-O
“ไม่ได้เปงไรมากนิ แค่บวมนิดหน่อยเองกินยาแก้อักเสบแค่นี้ก็ไปเรียนต่อได้แล้วหล่ะ”
“ปังๆ สวัสดีครับอาจารย์”^_^ เสียงนั้นก็คือ ฮารุ เพื่อนของฉันตั้งแต่เด็กๆ ครอบครัวของฮารุย้ายมาจากญี่ปุ่นตั้งแต่เด็กๆ ฮารุเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆๆๆๆๆเหมือนทัคกี้เลยก็ไม่ปาน สูง 180 ซม. หุ่นนักกีฬา ผมสีทอง(เพิ่งไปยอมมาตอนปิดเทอม) นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มน่าหลงใหล สาวเห็นเป็นต้องกรีดสลบกันทุกคน-O-\"
“โมเน่เป็นอะไรมากรึเปล่า อ้าวฉันเห็นเธอมากับพี่ยูธไม่ใช่เหรอ แล้วเขาไปไหนแล้วหล่ะ”
“เป็นห่วงฉันหรือจามาตามหานายนั้นกันแน่”-.,-
“ก็ทั้งสองอย่างแหละฉันจาถามเรื่องประชุมก.น. แต่ฉันมาเพราะเป็นห่วงเธอมากกว่านะ นี้มันเริ่มเรียนไป 10 นาทีแล้วนะจะไม่เข้าเรียนเหรอ”^0^
“รู้แล้วน่าฉันกำลังจะไปนี้ไง”
“’งั้นก็ไปด้วยกันเลยซิ”
“อืม ขอบคุณนะค่ะอาจารย์ หนูไปแล้วนะ สวัสดีค่ะ”
“เดินระวังๆด้วยหล่ะ”
“ค่ะ”
“สวัสดีครับอาจารย์”^.^
“จ้าโชคดีทั้งคู่นะ”^_^
....................................................................................................................................................................................................................................
เมื่อฉันเดินออกจากห้องพยาบาลก็เดินไปตามระเบียง สายลมอ่อนพัดเข้ามาทำให้รู้สึกสดชื่นและดีขึ้นไม่น้อย เอ๊ะ! นั้นยูธนี้หน่า เดินควงมากับใครก็ไม่รู้ไม่เห็นเคยเห็นหน้ามาก่อนเลย แต่เธอคนนั้นสวยมากเลย หน้าเป็นรูปไข่ ผม ตาและคิ้วสีดำเข้มดูคมคาย รูปร่างมีสัดส่วนน่ามองชวนดู
\"เฮ้ นี่ฮารุนั่นมันท่านประธานนักเรียนจอมโหดนี่นา แต่เอะใครอะที่อยุ่ข้างนายนั่นไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สวยจัง \"
\"เธอไปอยุ่ที่ไหนมา ฮ่ะ เชยจิงๆเลย นั่นปินดาวโรงเรียนเขาดังมากเลยนะ ตอนนี้มีข่าวว่าคั่วกับยูธอยุ่ เขาชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ\"
\"เห็นปินบอกใครต่อใครว่า คบกับยูธอยู่\"
\"แต่เขาก้ดูเหมาะสมกันดีนี่นา\"
\"ผลัก....\"O-o โอ้พระเจ้าจอร์ดโดนเข้าเต็มๆเลย ทำไมวันนี้เป็นวันอภิมหาซวยซะเหลือเกิน
\"เฮ้ยโมเน่เป็นไรรึเปล่า\"-__-a
\"ก็เจ็บนะซิ\"T.,T
\"ขอโทษค่ะเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ ปินไม่ได้ตั้งใจ\"TOT
\"มะ....\" ฉันยังพูดไม่ทันจบเสียงยูธก็ดังแทรกขึ้นมา
\"อ้าวเธอคนเมื่อเช้านิ ยังไม่เข้าไม่เรียนอีกเหรอ อยากโดนทำโทดอีกรึไง \"
\"พี่ยูธรู้จักกับเขาด้วยเหรอค่ะ\" สายตาที่เป็นมิตรเริ่มบ่งบอกถึงความเป็นศัตรู -_-^
\"ก็ยัยซุ่มซ่ามที่เมื่อเช้าเดินสะดุดบันไดที่ในห้องประชุมไง\"
\"พี่ยูธค่ะ เราไปห้องเรียนกันเถอะค่ะ อาจารย์คงเข้าแล้ว\"
ยูธหันมามองฉันนิดนึงทำเป็นไม่สนใจจึงก็เดินไปกับปิน ส่วนปินก็หันมาค้อนฉันแล้วก็ลากยูธเพื่อไปส่งเธอที่ห้องเรียน
ระหว่างที่ฉันเดินกลับห้องฉันก็สะกิดหลังฮารุแล้วก็ถามเพราะขณะที่ยัยคุณหนูปินเดินไปกับนายยูธนั่นสายตาอาฆาตของเธอก็ชำเรืองมองมาที่ฉันตลอดเวลา
\"เฮ้..ฮารุทำไมยัยคุณหนูนั่นต้องมองฉันด้วยสายตาอาฆาตขนาดนั้นด้วยหล่ะ\"-_-a
\"สงสัยเค้าคงคิดว่าเธอจาไปแย่งยูธสุดที่รักของเค้าหล่ะมั้ง\"^0^
\"ทำไมคนสวยต้องปันยาอ่อนด้วยนะ บ้าจิงๆเลย\"ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ
ที่ห้องเรียน 4/3 เป็นห้องที่มีนักเรียนน่ารักมากที่สุดในโรงเรียน แหะๆ - _ -\"
\"ปึง....\"ฉันนั่งลงบนเก้าอี้เสียงดังจนมินท์เพื่อนที่นั่งข้างๆฉันหันมาถาม
\"โมเน่เธอเป็นอะไรรึเปล่า หน้ายังกับไปกินรังแตนที่ไหนมายังงั้นแหละ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม\"
\"......................\"
\"ทำไมไม่ตอบฉันหล่ะฉันเป็นห่วงเธอนะ\" มินท์พยายามถามสุดชีวิต
\"......................\"
\"ปึง!!!!!!! ทำไมชีวิตฉันถึงซวยอย่าง........งี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ\"
\"....................\" O-o มินท์มีท่าทางช๊อกจากสิ่งที่ฉันพูด
พอสิ้นเสียงตะโกนของฉัน ทั้งห้องจากที่เสียงดังลั่นก็กับกลายเป็นเงียบสงบในทันใด และทุกคนก็หันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว
\"ไม่มีอะไรหรอกเพื่อนๆ โมเน่แค่อารมณ์ไม่ดีนิดหน่อยน่ะ\"^O^ และฉันก็ตกเป็นหนี้บุนคุณของฮารุอีกครั้ง
ทุกคนในห้องต่างผวาและไม่กล้าคุยกับฉันจนถึงเลิกเรียน
“เธอกล้าดียังไงมาสั่งฉันหะ ยัยเพี้ยน”
“คำก็เพี้ยนสองคำก็เพี้ยน นายคิดว่าตัวเองดีนักรึไง”
“ฉันเป็นประธานนักเรียนขอสั่งทำโทดเธอที่มาสายแล้วยังกล้ามาด่าฉันอีก เธอถอนหญ้าหลังโรงเรียนให้หมดไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับบ้าน” บ้าไปแล้วสวนหลังโรงเรียนมีที่กว้างเป็นไร่แถมหญ้ายังสูงท่วมหัวอีกT_T
แล้วเขาก้ปล่อยฉันลงโดนทันที ไม่ซิเหมือนโยนลงพื้นเลยมากกว่าทำให้ก้นฉันลงไปกระแทกกับพื้นอีกเปงครั้งที่2-_-^
“บ้าเอ้ย ฉัน็เจ็บนะถ้าสะโพกฉันไม่สวยเหมือนเดิมละก้ นายตายแน่ แล้วนายก็ไม่มีสิทธิ์มาทำโทดฉันด้วย ฉันจะฟ้องอาจารย์ว่านายทำร้ายร่างกายฉัน”
“เชิญไปฟ้องเลย ฉันจะได้บอกอาจารย์ว่าเธอมาสายแล้วยังด่าประธานนักเรียนที่ตักเตือนเด้วยความหวังดีอีก ดูซิอาจารย์จะเชื่อใคร”
“เธอชื่ออะไร อยู่ห้องไหน บอกมาฉันจะลงบัญชีดำไว้”
“สุพรรณิการ์ เจริญมิ่งสกุล 4/3 พอใจยัง ท่านประธานนักเรียนผู้แสนดี”
“อืม. ดี” เขาพูดและก็เขียนชื่อฉันลงไปในสมุดของเขาแล้วก้เดินหายไป ทำเอาฉันงงเต็กไปหลายนาทีทีเดียว ไอ้คนบ้า แล้งนำใจโยนฉันลงพื้นแล้วจามาทำแบบนี้อีก อย่าให้เจออีกรอบนะ ฉันจะ...เฮ้อยังไงก้ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องแบกสังขารของตัวเองไปห้องพยาบาลคนเดียว
“ปึงๆ”ประตูห้องพยาบาลเปิดออก
“นักเรียนเป็นอะไรรึเปล่า ไปโดนอะไรมา ทำหน้าเหมือนแค้นใครมา 10 ปียังงั้นแหละ”
“เปล่าค่ะ แค่หนูเจอไอ้ขี้เก๊กบ้าอำนาจแกล้งเอาค่ะ”-__-^^^
“จาให้อาจารย์ไปพูดกับเขาไหม”-_-“
“ไม่เปงไรค่ะ อาจารย์ทำแผลให้หนูก็พอแล้วค่ะก้นหนูกระแทกพื้นตั้ง 2 รอบแหนะค่ะไม่รู้จาหักรึเปล่า”
“ไหนดูซิ”
“โอ้ย อาจารย์เบาๆหน่อยซิค่ะหนูเจ็บนะ”O-O
“ไม่ได้เปงไรมากนิ แค่บวมนิดหน่อยเองกินยาแก้อักเสบแค่นี้ก็ไปเรียนต่อได้แล้วหล่ะ”
“ปังๆ สวัสดีครับอาจารย์”^_^ เสียงนั้นก็คือ ฮารุ เพื่อนของฉันตั้งแต่เด็กๆ ครอบครัวของฮารุย้ายมาจากญี่ปุ่นตั้งแต่เด็กๆ ฮารุเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆๆๆๆๆเหมือนทัคกี้เลยก็ไม่ปาน สูง 180 ซม. หุ่นนักกีฬา ผมสีทอง(เพิ่งไปยอมมาตอนปิดเทอม) นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มน่าหลงใหล สาวเห็นเป็นต้องกรีดสลบกันทุกคน-O-\"
“โมเน่เป็นอะไรมากรึเปล่า อ้าวฉันเห็นเธอมากับพี่ยูธไม่ใช่เหรอ แล้วเขาไปไหนแล้วหล่ะ”
“เป็นห่วงฉันหรือจามาตามหานายนั้นกันแน่”-.,-
“ก็ทั้งสองอย่างแหละฉันจาถามเรื่องประชุมก.น. แต่ฉันมาเพราะเป็นห่วงเธอมากกว่านะ นี้มันเริ่มเรียนไป 10 นาทีแล้วนะจะไม่เข้าเรียนเหรอ”^0^
“รู้แล้วน่าฉันกำลังจะไปนี้ไง”
“’งั้นก็ไปด้วยกันเลยซิ”
“อืม ขอบคุณนะค่ะอาจารย์ หนูไปแล้วนะ สวัสดีค่ะ”
“เดินระวังๆด้วยหล่ะ”
“ค่ะ”
“สวัสดีครับอาจารย์”^.^
“จ้าโชคดีทั้งคู่นะ”^_^
....................................................................................................................................................................................................................................
เมื่อฉันเดินออกจากห้องพยาบาลก็เดินไปตามระเบียง สายลมอ่อนพัดเข้ามาทำให้รู้สึกสดชื่นและดีขึ้นไม่น้อย เอ๊ะ! นั้นยูธนี้หน่า เดินควงมากับใครก็ไม่รู้ไม่เห็นเคยเห็นหน้ามาก่อนเลย แต่เธอคนนั้นสวยมากเลย หน้าเป็นรูปไข่ ผม ตาและคิ้วสีดำเข้มดูคมคาย รูปร่างมีสัดส่วนน่ามองชวนดู
\"เฮ้ นี่ฮารุนั่นมันท่านประธานนักเรียนจอมโหดนี่นา แต่เอะใครอะที่อยุ่ข้างนายนั่นไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สวยจัง \"
\"เธอไปอยุ่ที่ไหนมา ฮ่ะ เชยจิงๆเลย นั่นปินดาวโรงเรียนเขาดังมากเลยนะ ตอนนี้มีข่าวว่าคั่วกับยูธอยุ่ เขาชอบไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ\"
\"เห็นปินบอกใครต่อใครว่า คบกับยูธอยู่\"
\"แต่เขาก้ดูเหมาะสมกันดีนี่นา\"
\"ผลัก....\"O-o โอ้พระเจ้าจอร์ดโดนเข้าเต็มๆเลย ทำไมวันนี้เป็นวันอภิมหาซวยซะเหลือเกิน
\"เฮ้ยโมเน่เป็นไรรึเปล่า\"-__-a
\"ก็เจ็บนะซิ\"T.,T
\"ขอโทษค่ะเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ ปินไม่ได้ตั้งใจ\"TOT
\"มะ....\" ฉันยังพูดไม่ทันจบเสียงยูธก็ดังแทรกขึ้นมา
\"อ้าวเธอคนเมื่อเช้านิ ยังไม่เข้าไม่เรียนอีกเหรอ อยากโดนทำโทดอีกรึไง \"
\"พี่ยูธรู้จักกับเขาด้วยเหรอค่ะ\" สายตาที่เป็นมิตรเริ่มบ่งบอกถึงความเป็นศัตรู -_-^
\"ก็ยัยซุ่มซ่ามที่เมื่อเช้าเดินสะดุดบันไดที่ในห้องประชุมไง\"
\"พี่ยูธค่ะ เราไปห้องเรียนกันเถอะค่ะ อาจารย์คงเข้าแล้ว\"
ยูธหันมามองฉันนิดนึงทำเป็นไม่สนใจจึงก็เดินไปกับปิน ส่วนปินก็หันมาค้อนฉันแล้วก็ลากยูธเพื่อไปส่งเธอที่ห้องเรียน
ระหว่างที่ฉันเดินกลับห้องฉันก็สะกิดหลังฮารุแล้วก็ถามเพราะขณะที่ยัยคุณหนูปินเดินไปกับนายยูธนั่นสายตาอาฆาตของเธอก็ชำเรืองมองมาที่ฉันตลอดเวลา
\"เฮ้..ฮารุทำไมยัยคุณหนูนั่นต้องมองฉันด้วยสายตาอาฆาตขนาดนั้นด้วยหล่ะ\"-_-a
\"สงสัยเค้าคงคิดว่าเธอจาไปแย่งยูธสุดที่รักของเค้าหล่ะมั้ง\"^0^
\"ทำไมคนสวยต้องปันยาอ่อนด้วยนะ บ้าจิงๆเลย\"ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ
ที่ห้องเรียน 4/3 เป็นห้องที่มีนักเรียนน่ารักมากที่สุดในโรงเรียน แหะๆ - _ -\"
\"ปึง....\"ฉันนั่งลงบนเก้าอี้เสียงดังจนมินท์เพื่อนที่นั่งข้างๆฉันหันมาถาม
\"โมเน่เธอเป็นอะไรรึเปล่า หน้ายังกับไปกินรังแตนที่ไหนมายังงั้นแหละ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม\"
\"......................\"
\"ทำไมไม่ตอบฉันหล่ะฉันเป็นห่วงเธอนะ\" มินท์พยายามถามสุดชีวิต
\"......................\"
\"ปึง!!!!!!! ทำไมชีวิตฉันถึงซวยอย่าง........งี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ\"
\"....................\" O-o มินท์มีท่าทางช๊อกจากสิ่งที่ฉันพูด
พอสิ้นเสียงตะโกนของฉัน ทั้งห้องจากที่เสียงดังลั่นก็กับกลายเป็นเงียบสงบในทันใด และทุกคนก็หันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว
\"ไม่มีอะไรหรอกเพื่อนๆ โมเน่แค่อารมณ์ไม่ดีนิดหน่อยน่ะ\"^O^ และฉันก็ตกเป็นหนี้บุนคุณของฮารุอีกครั้ง
ทุกคนในห้องต่างผวาและไม่กล้าคุยกับฉันจนถึงเลิกเรียน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น