คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Destiny of true Love
เช้าที่สดใสของวันเปิดภาคเรียนม.ปลายปี1ของโรงเรียนสวนศึกษาสตรีวิทยาลัย ฉันโมเน่สาวน้อยน่ารักในตาสีดำ
ผมสีน้ำตาลออกดำ ตาโตเหมือนกระต่าย สูง 168 ซม. ทุกวันฉันจะไปโรงเรียนสายเป็นกิจวัตร และวันนี้ก็เช่นเคย
“ก๊อกๆ”
“………………” ZzZ....
“ก๊อกๆๆๆๆ”
“………………”
“ปังๆๆๆๆโมเน่ลูกตื่นได้ เมื่อไรจะตื่นซะทีสายแล้วนะลูก”
\"ลูกโมเน่\"
\"โมเน่\"
\"ยัยโมเน่\"
“งือๆๆ ขออีก5นาทีนะแม่ค่ะแม่สุดน่ารัก”-0-
“วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกนะอย่าให้สายซิ”-_-^
“………………………..”
“ยัยโม................เน่”
“ค่........ากำลังแต่งตัวอยู่ค่ะ”
“แม่นี้กี่โมงแล้วเนี้ย”
“6.50น.แล้ว อีก10นาทีจะเข้าเรียนแล้วนะ”
“กรี๊ดๆๆๆๆ ทำไมแม่ไม่ปลุกหนูให้เร็วกว่านี้อะ”
”ยัยลูกคนนี้นิ ฉันปลุกแกตั้งนานแล้วนะ-__-^”
ToTเศร้าจริงๆทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นโชคร้ายแบบนี้ด้วย โรงเรียนน่าจะเข้าซักเที่ยง
(คิดเข้าข้างตัวเอง)ฉันจะได้นอนต่อโดยไม่ ต้องทะเลาะกับแม่ทุกวันแบบนี้TT-TT
..........................................................................................................................................................................................................
ในที่สุดฉันก็ต้องวิ่งมาโรงเรียนอีกจนได้ ทำไมถึงได้ซวยอย่างงี้นะ ในมือข้างนึงก็ถือกระเป๋าในปากก็มี
ขนมปังทาแยมสตอร์เบอรรี่อยู่
เช้าวันเปิดภาคเรียนที่สดใสของทุกคน ทุกคนเริ่มทะยอยเข้าห้องประชุมเพื่อปฐมนิเทศน์
ฉันเป็นคนสุดท้ายที่เข้าห้องประชุม พอฉันก้าวขึ้นบันได
“กึกๆๆๆโครม........ว้าย!”
ฉันเดินสะดุดบันไดเลยล้มเสียงดังไปทั่วห้องประชุม เจ็บจังเลย ฉันก็ก้มลงเก็บข้าวของ
ทุกคนก็มองฉันเหมือนเป็นตัวประหลาด แล้วต่างพากันซุบซิบกันดังลั่น
“ใครเนี่ย น่าตาก็ไม่ดียังซุ่มซ่ามอีก”
“ว้ายดูซิ ยัยบ้านี้ใครกันมาสายแล้วยังทำตัวเป็นจุดเด่นอีก”
\"น่าเกลียดจิงๆ ชอบทำตัวเป็นจุดเด่นรึไง\"
“ทุกคนกรุณาเงียบด้วยครับ ที่นี้เป็นห้องประชุมนะครับกรุณามีมารยาทกันหน่อยครับ”
พอนักเรียนทุกคนได้ยินเสียงที่เย็นชาแต่แฝงไปด้วยอำนาจก็ต่างพากันเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พอเขาพูดจบเขาก็ลงมาสะกิดหลังฉัน
“เธอน่ะชื่ออะไร เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
ฉันก็มองขึ้นไปเพื่อหาเจ้าของเสียงนั้น เขาก็คือ ยูธ เรเดียนร์ ประธานนักเรียนหนุ่มรูปหล่อของโรงเรียนั้นเอง
เขามีผมสีดำมันเงา สูงประมาณ185 ซม. ตาโต คิ้วเข้ม จมูกโด่งเหมือนฝรั่งเลย(ก็เขาเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษนิ)
บุคคลิคมีความเป็นผู้นำเต็มตัวเลยแหละ เรียนก็เก่ง พ่อก็รวย บ้านก็ใหญ่ยังกับคฤหาสน์แวซายร์ที่ฝรั่งเศสแหนะ
ทำไมถึงมีคนเพอร์เฟคขนาดนี้ได้นะ ช่างต่างกับฉันราวฟ้ากับดินจริงๆแต่เสียอย่างเดียวปากเสียไปหน่อย
(ในความคิดของฉัน)(แต่ที่จิงฉันก็น่ารักไม่เบาเหมือนกันแหละ หิหิ^.^) ฉันแอบปลื้มเขานิดๆมาตั้งนานแล้วหล่ะ
ก็หล่อขนาดนี้จาห้ามใจได้ไงจิงไหม
“…………………” O_o
“นี่เธอฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ยังมีสติดีอยู่รึเปล่าเนี้ย”
“อะไรนะ”
“ยัยเพี้ยนเอ้ยฉันถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า”
ฉันไม่ใช่ยัยเพี้ยนซะหน่อย
“ไม่ได้เป็นไรมากอะชั่งฉันเถอะ” พอฉันพูดจบเขาก็ทำหน้าไม่พอใจและทำท่าหันหลังจะเดินจากไป
แปลบๆ
“โอ้ยเจ็บจัง “
“………………” ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ตู๊ดๆๆๆๆ-_-“
“ขาฉัน!!!! “
“.....................“ ฉันเริ่มจะโมโหแล้วนะ-_-^
“ขาฉันๆๆๆ…จะไม่ช่วยกันรึไงไอ้คนแล้งน้ำใจ”
แล้วเขาหันหน้ากลับมาอย่างรวดเร็วจนก้นฉันแทบจะลงไปกระแทกพื้นอีกรอบนึง
“ก็ไหนว่าไม่เปงไรไง”
“ก็.......ก็เมื่อกี้มันยังไม่เจ็บหนิแต่ตอนนี้มันเจ็บอะ”
“จาทำไรฉันหน่ะ ปล่อยนะ”
“………………….” อยู่ดีๆเขาก็อุ้มฉันไปส่งฉันที่ห้องพยาบาล โดยไม่ขออนุญาติฉันเลย
คนทั่วทั้งห้องประชุมมองฉันเป็นตาเดียวเลยอะ น่าอายจิงๆ= -_- =
...............................................................................................................................................................
ความคิดเห็น