สาวใสตัวดีกับหนุ่มขี้หลีสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่หนึ่ง

แสงแดดบางๆสอดส่องเข้ามา ในห้องของนานะ  บ่งบอกว่าได้เวลาไปโรงเรียน

แล้ว พร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกส่งสัญญาณ  ติ๊ด~ติ๊ด~ ทำให้นานะค่อยๆลืมตา

ขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

"ได้เวลาแล้วหรอเนี่ย…จริงซิได้เวลาปฎิบัตการแล้ว" นานะพูดกับตัวเอง พร้อมกับ

ยิ้มให้กับตัวเองในกระจก 

"แม่คะ..พ่อคะ…ไปนะ"  แล้วเธอก็มุ่งหน้าไปโรงเรียน อย่างสดใสกว่าทุกวัน

"นี่…เซร่าชั้นมาแล้ว…เธอพร้อมยังอะชั้นพร้อมแล้วนะ" เซร่ากำลังทำหน้าวิตก

อย่างมาก ว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ  นานะเห็นเซร่าแปลกๆไปเลยอดถามไม่ได้

"เซร่า..เธอพร้อมแน่นะ ดูเธอไม่ค่อยดีเลย ไม่ไปก็ได้นะ ชั้นไปเองได้"  เซร่าไม่

อยากให้นานะไป…เพราะเป็นห่วง แต่ก็ขว้างไม่ได้อยู่ดีเลยต้อง..เลยตามเลย

"ป่าวนี่….(-_-)คิดมากนะนานะ ชั้นพร้อมเสมอนะ" เซร่าตอบอย่างไม่มั่นใจเหมือนทุก

ครั้ง 

พอถึงเวลา พวกเธอก็เริ่มแผนที่หนึ่ง

"เซร่าไปเร็ว….เดี๋ยวจารย์มานะแผนแตกพอดี"  นานะพยายามพูดให้เบาที่สุด

"แต่…ว่า" ไม่ทันที่เซร่าจะพูดจบนานะก็ดึงเธอออกจาก ห้องทันที

"เซร่า…เธอเป็นไรไปจารย์เข้าห้องแล้วแผนเกือบแตก…มั่วอั้มอึ้งอยู่ได้ ถ้าจารย์จับ

ได้ว่าหนีเรียนจะทำยังไง"

"ชั้นกลัวนี่…ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเล้ย..หนีรง..หนีเรียนเนี่ย มันไม่ใช่ตัวชั้นเลย"

นานะมองเพื่อนอย่างแบบว่า 'นี่เธอไม่ละอายใจเลยหรอที่พูดเนี่ย' ชั้นละอายแทน

เลย

"จริงซิ..นานะชั้นมีเรื่องจะบอกเธอนะ"  นานะโบกมือเป็นสัญญาณบอกว่าเรื่องนั้น

เอาไว้ก่อน  แต่เซร่าพยายามจะบอกว่ามันสำคัญมาก แต่สายไปแล้ว นานะเริ่มทำ

ตามแผนที่วางไว้  อย่างรวดเร็วโดยการปีนกำแพงที่สูงพอได้อะ แม้ว่าจะใส่

กระโปรงก็ไม่หวั่นเลย  แต่เซร่าซิทำหน้าเหลอหลา ก่อนจะค่อยๆปีนตามนานะไป

อย่างยากลำบากสุดๆ

"แค่เนี่ยแผนแรกก็สำเร็จไปหนึ่ง…แค่ปีนกำแพง จิ๊บๆ แกว่ามะ" พอนานะหันไป

ถามเซร่า ทำให้เธออดหัวเราะไม่ได้ ก็เซร่ากำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ตรง

กำแพง  เหงื่อยไหลไคลย้อยเลย ดูแล้วมัน….(ทุเรศ) ฮา..ฮา.. 

"(=_=)  ชั้นเห็นแก หัวเราะอยู่ได้มีมะทีจะช่วยชั้นนะ ชั้นหละสมเพส ตัวเองจิงๆ"

"ก็มันน่าขำนี่…"  แล้วนานะก็ขำดังกว่าเดิม  เซร่าทำหน้าเชิดไส่แล้วเดินนำผ่านนา

นะไป

"ยืนขำอยู่ได้ใครเห็นก็บอกว่าบ้าหรอก" ทำให้นานะพอจะสึกตัวมาบ้างว่ามันเกิน

ไปแล้ว ทำให้เธอมีสติมาบ้าง แล้วเดืนตามเซร่ามาอย่าง อารมณ์ดี

~กุก~กัก~

"เซร่าแกได้ยิน เสียงอารัยปะดังมาจากทางโน้นนะ"  นานะพูกแล้วชี้มือไปอีกทาง

หนึ่ง ซึ่งอีกฟากเป็นกำแพงเชื่อมระหว่างโรงเรียนเหมือนกัน

"เออ..ใช่แกมานี่ซิ"  แล้วพวกเธอก็ไปซุ่มดูตรงพุ่มไม้ แล้วเธอก็ต้องมองหน้ากัน

อย่างช่วยไม่ได้

"นานะ..ใช่พวกนั้นปะ…ที่..ที่ชอบมายืนอยู่หน้าโรงเรียนอะ"  เซร่าพูดตะกุกตะกัก

ทำให้นานะฟังไม่ค่อยรู้รื่อง เลยถามเซร่าเสียงดังอย่างลืมตัว  ทำให้พวกกลุ่มที่ยืน

อยู่ตรงกำแพงได้ยินเข้า ~ตายแล้วมีคนได้ยินแล้ว~นานะคิดอยู่ในใจ

"ลูกพี่..ฮารุมีใครไม่รู้อยู่หลังพุ่มไม้อะ"  เสียงกลุ่มคนตรงกำแพงคุยกันถึง~พวกเรา

นี่หว่า~นานะคิดอยู่ในใจ  แต่สายไปแล้วกว่าเธอจะรู้ตัวก็มีคนมาสะกิดหลังเธอแล้ว 

~ตะโกนว่า~!!!~~!!!!