คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : 24
(เรียวเฮ)
“เอ~”สุดขั้วตอนนี้ฉันวิ่งออกมาทางไหนก็ไม่รู้ รู้แต่งว่าต้องไปช่วยเออย่างสุดขั้ววววว~
“ท่านซาซางาวะ”เสียงใครเรียกไม่คุ้น ??
“นายมันน...”
“บาจิลเองครับผม”อ้อ บาจิล จำๆๆ
“มีอะไรล่ะฉันกำลังรีบๆอยู่”ฉันขณะที่วิ่งเหยาะๆอยู่กับทีถ้าฉันหยุดวิ่งมันจะทำให้ความเร็วฉันตกโว้ย
“กระผมขอไปด้วยขอรับ”แค่นี้เองจะมาขอทำไม
“อื้ม!!”ฉันพดจบก็วิ่งนำหน้าเจ้าหนูนั้นไป
.
..
“ท่านซาซางาวะรู้เหรอครับว่าพวกเซนอยู่ที่ไหน”
กึก
“ฉันไม่รู้หรอก = =” ”
“งั้นท่านคิดที่จะวิ่งไปทางไหนล่ะครับ”บาจิลถาม
“ฉันก็วิ่งไปตามความรู้สึกของฉันนั้นล่ะ ฉันรู้สึกว่าเออยู่ทางไหนฉันก็จะไปหาเอตามทางนั้น”ผมพูดจบก็วิ่งนำหน้าไปต่อเลยโดยที่ไม่สนคำถามต่อไปของเจ้าหนูบาจิลด้วยไป
(บาจิล)
ท่านซาซางาวะ สุดยอดเลยขอรับใช้ใจสื่อกันสินะครับสุดยอดจริงๆเลยครับ งั้นแสดงว่าตอนนี้กระผมนั้นยังอ่อนมากครับที่ยังไม่สามารถสื่อได้ว่าท่านเซน นั้นอยู่ที่ไหน
“ท่านซาซางาวะหยุดทำไมเหรอขอรับ”ใช่แล้วครับท่านซาซางาวะหยุดวิ่ง ท่านมาหยุดที่พื้นที่โล่งที่มีแค่ระเบียงและกำแพงเพียงเท่านั้น
“เจอแล้วล่ะ”
“ฮะ อะไรนะขอรับแต่ว่าท่านซาซางาวะตรงนี้มันไม่มีประตูเลยนะครับ”ผมพูดพรางมองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบอะไรเลย
“อยู่สิ แมคซิมั้ม แคนน๊อน (เขียนมั่วอีกตามเคย)”จู่ท่านซาซางาวะก็ชกเข้าไปทีกำแพงเหล็กหนาที่อยู่ทางด้านขวามือ จนกำแพงนั้นพังทลายและเราก็พบสื่งที่น่าตกใจนั้นก็คือ
(end บาจิล)
เมื่อกำแพงได้พังทลายลงสิ่งที่2หนุ่มวองโกเล่ได้พบก็คือร่างของสาวน้อยผมสีดำและผมสีเขียวน้ำทะเลถูกแขวอยู่ด้วยโซ่ที่พันอยู่รอบข้อขา ใช่ที่พันอยู่ตรงขานั้นก็เพราะว่าพวกเธอ’โดนจับห้อยหัว’อยู่น่ะสิ
“อ เอ!!”เรียวเฮได้ตะโกนเรียนสาวน้อยผมสีดำเพื่อเรียกสติเธอคืนมา
“ไง งาย วองโกเล่ ”จู่ก็มีหญิงสาวรูปร่างโปร่งสูงผมสั้นสีดำสนิทดูมืดมนแต่มันกลับดูสว่างได้เมื่อภายในผมของเธอมีเส้นผมสีเขียวน้ำทะเลแซมๆอยู่ๆ
“ผ ผ ผมนั้นมัน”บาจิลพูดติดขันเมื่อเห็นเส้นผมสีเขีวน้ำทะเลที่อยู่ด้านในของสาวน้อยที่ออกมาใหม่
“สวยใช่ไหมล่ะผมสีนี้”สาวน้อยพูดแล้วหยิบเส้นผมสีเขียวน้ำทะเลในกระเป๋ากางเกงมาปล่อยตรงหน้าของบาจิล
“ก แก~”บาจิลตะโกนลั่นพร้อมกับกระโจนเข้าไปเพราะเหมือรู้ว่าเส้นผมสีนั้นเป็นของใคร ใช่แล้วเส้นผมพวกนั้นเป็นของยอดรักของเขา เซน นั้นเอง เมื่อก่อนเส้นผมของเซนนั้นยาวสลวยดูน่ารักแต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว ความยาวในตอนนี้เหลือเพียงประมาณแค่ต้นคอเท่านั้น
“เฮ้ บาจิลนายอย่าวู้วามสิ”เรียวเฮร้องเตือนสติบาจิลพร้อมกับวิ่งเข้าไปช่วยหญิงสาวทั้งสอง
“หึหึ โหดร้ายจังเลยนะ ขนาดผู้หญิงยังไม่เว้นเลย ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ”สาวน้อยที่ได้รับความคมของมุมเมอแรงใบมีดของบาจิลเข้าไปได้พูด
“กระผมเป็นสุภาพบุรุษพอพแต่สิ่งนั้นมันไม่ใช่สำหรับแกเลยสักนิดยัยฆาตกร”
“เฮ้ บาจิล”เรียวเฮวิ่งมาจับไหล่ของบาจิลไว้ก่อนเพื่อนเตือนสติว่าตอนนี้ควรทำอะไร
“ขออภัยขอรับท่านซาซางาวะ กระผมระงับอารมณ์ไม่อยู่จริงๆ”บาจิลพูดแล้วก้มหัวเล็กน้อยให้เรียวเฮ
“ไม่เป็นไรไม่ต้องคิดมากยัยขี้เหร่นั้นฉันจัดการเอง สุดขั้ว”สาวเจ้าที่ยืนทื้ออยู่ตรงหน้าเมื่อได้ยินค่าขี้เหร่ออกจากปากของเรียวเฮก็
“หนอยยย แกไอ้หัวขาวแกอย่าอยู่เลย”หญิงไปสาวพุ่งเข้าใส่เรียวเฮด้วยคุไนที่แหลมและยาว
“กระจอกน่ะ”เรียวเฮจับคุไนได้ก่อนจะพลิกตัวไปด้านหลังแล้วศอกเข้าทีต้นคอของสาวเจ้า(ปรกติเค้ามีแต่สับเข้าต้นคอแล้วสลบ นี้ศอกเข้าจะเป็นไงฟระเนี่ย = =”)
“ไรวะ กระจอกเป็นบ้าเลย”เรียวเฮสถบก่อนที่จะพูดวลี่เด็ด(?)ออกมา
“เนี่ยล่ะน้าที่เค้าบอกว่า อย่าใช้อารมณ์เข้าแก้ปัญหาไม่งั้นมีแต่แพ้กับตาย”(ไม่สร้างว่าท่านคิดได้ไงเจ้าค่ะ)
“ท่านเรียวเฮช่วยมานี้สักประเดี๋ยวได้ไหมครับ”
“ไม่... ไม่เดี๋ยวล่ะฉันจะไปตอนนี้เล๊ยยย สุดขั้ววว”เรียวเฮพูด(ตะโกน)พร้อมกับวิ่งไปหาสองสาวที่บาจิลได้ช่วยไว้เรียบร้อยแล้ว
“ทั้งสองคนยังไม่ตื่นเลยล่ะครับ”บาจิลพูดเสียงสลด
“เฮ้ เอ”เรียวเฮลองเขย่าร่างของเอแต่ก็ไร้สิ่งตอบสนอง
“หรือว่าเพราะพิษ”บาจิลพูด
“พิษอะไร”
“ก็พิษตามที่บอสของซีโร่แฟมิลี่พูดยังไงล่ะครับว่าพวกเธออาจโดนพิษเป็นไปได้ว่าภายในตัวของหล่อนอาจมียาแก้พิษก็ได้”เมื่อบาจิลพูดจบเรียวเฮก็เดินไปที่ร่างของสาวน้อยในตอนแรกที่กำลังสลบอยู่แต่ก่อนทีจะพยายามหายาถอดพิษ เรียวเฮก็ได้ ตับเข้าไปทีต้องคอของเธอผู้นั้นอีกครั้ง(โหดไปไหมเพ่)
“ท่านเรียวเฮทำแบบนั้นทำไมล่ะครับเดี๋ยวเธอก็ได้ตายหรอก”
“กันไว้ดีกว่าแก้ถ้าเกิดยัยขี้เหร่นี้มันเกิดขึ้นมาทำร้ายฉัน ฉันจะทำไงล่ะ”เรียวเฮพูดจบก็เริ่มก่อการค้นเลยทันที ในขณะนี้เรียวเฮไร้คำว่า ‘ยางอาย’เพราะชายผู้นี้เล่นเปิดทุกส่วนเลยทั้งเสื้อกั้ก กระเป๋า +เปิดใส่เสื้ออีก( สุดยอดเลยท่าน) จนสุดท้ายเรียวเฮก็ไปพบกับกิ๊ฟสีดำเหน๊บอยู่ตรงผมของเธอจึงได้หยิบมาดู แต่เรียวเฮที่โง่เกินบรรยาย(โดนชกปลิว)ก็ส่งสิ่งให้ให้ผู้ตรวจสอบอย่างบาจิลดูแล้วเริ่มทำการค้นต่อ
“เอ่อออ ท่านซาซางาวะครับ กระผมว่าเราเจอแล้วนะครับ”เมื่อบาจิลพูดจบเรียวเฮก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที
“ไหนๆๆๆ”
“นี้ยังไงล่ะขรับ ตัวกิ๊ฟเนี่ยทำมาจากพลึกแก้มแถมข้างในก็ยังมีน้ำใส่ๆอยู่แต่ว่าตัวจี้ทำมาจากพลึกแก้วเช่นกันแต่ข้างในดันมีน้ำสีดำ แต่กระผมเลือกไม่ถูกว่าเป็นสีไหนน่ะครับ”บาจิลพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักใจสุดๆ
“สีดำ”จู่ๆเรียวเฮก็พูดด้วยน้ำเสียที่มั่นใจสุดๆ
“ต แต่ว่า”
“สีดำ!!”
“แต่ว่าท่าน..”ไม่ทันทีบาจิลจะพูดจบเรียวเฮก็คว้ากิ๊ฟไปพร้อมกับเปิดจุกเล็กน้อยก่อนจะเทน้ำสีดำลงปากของเอเล็กน้อย
“ท่านเรียวเฮทำอะไรน่ะครับ”
“ก็ช่วยเอน่ะสิถ้าไม่ทำแบบนี้มีหวังได้ตายก่อนแน่ๆนายก็เอาไปให้ยัยเด็กหัวเขียวนั้นกินซะ”บาจิลก็รับมาอย่างงงๆก่อนะยอมเทสิ่งนั้นเข้าไปในปากปากของเซน
“อะ อื้ม”เมื่อเวลาผ่านไปทั้งสองก็ได้สติขึ้นมา เรียวเฮและบาจิลก็ได้ถามไถ่เรื่องราวทั้งหมดจนได้เรื่องว่า หลังจากที่พวกเธอโดนจับแยกออกมาพร้อมกับให้ทายน้ำใส่ๆหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
“ท่านซาซางาวะครับ”
“มีอะไรล่ะบาจิล”เรียวเฮถาม
“ท่านรู้ได้ยังไงครับว่าต้องทานน้ำสีดำไม่ใช่สีขาว”
“...เดา...”
“ห๋า~”บาจิลถึงขั้นอึ้งไปพอสมควรกับคำตอบที่ได้รับมา
“ก็ฉันเดาไปยังไงเล่า เพราะคิดว่าถ้ากินสีดำเข้าไปแล้วไม่หายก็ค่อยกินสีขาวเข้าไปสมทบ เป็นไงเก่งไหมล่ะ”เรียวเฮพูดพรางยืดอก(รู้สึกอยากถีบมันมากกกก)
“.....”บาจิลช๊อคจนสลบไปแล้วครับท่าน อาแมน
มาต่อแล้วฮับ
ความคิดเห็น