ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 15
เมื่อตอนที่แล้วเราได้ดูการล่าแหวนของแต่ละคนคราวนี้เรามาดูการตาตัวเหล่านางเอกกัน ^^
บาจิล
ท่านเซนอยู่ที่ไหนครับ ตอนนี้ผมกระโดดไปตามต้นไม้ต่างๆเพื่อมองหาคุณเซน อ่ะนั้นมันกรงนิหรือท่านเซนอยู่ในนั้น
"ช่วยด้วยยยยยยยย~!!"เสียงแบบนี้คุณเซนชัวร์แต่่ว่ามันไม่ได้ดังมาจากกรงนั้นนิ แสดงว่าไม่ใช่กรงนี้ผมจริงกระโดดไปเรื่อยจน
"บาจิลช่วยด้วยยยยยยยยยยยย!!"ดังมาจากกรงนนี้นี่เองผมจึงกระโดดลงไป แต่เมือลงไปก็ต้องตกใจ ตรงนั้นมีเสื้อโคร่งอยู่2ตัวข้างๆกรง
"ท่านเซน ไม่เป็นอะไรนะ"เจ้าเสือ2ตัวนั้นกำลังมองมาทางผม
"บาจิลนายหนีไปซิเดี๋ยวก็ถูกมันกินหรอก"เซนเตือน
"กระผมต้องคอยปกป้องคนที่ผมรักขอรับ"นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย"นะ..นาย"
เซน
นายพูดว่าอะไรนะนายต้องปกป้องคนที่นายรักเหรอ นายรักฉันเหรอบาจิล ฉันดีใจนะ
"ท่านเซนอยู่เฉยๆนะครับเดี๋ยวกระผมจะไปช่วยแล้ว"ท่านเหรอนายเห็นฉันเป็นแค่นายท่านหรืออะไรฉันไม่ชอบนะ
ไรท์บรรยาย
ตอนนี้บาจิลได้หยิบอาวุธขึ้นมาซึ้งไรท์ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร(เจริญ/รีด)บาจิลแกว่งไปรอบๆพื้นที่กรงเพื่อไล่เสือโคร่ง2ตัวนั้นออกไปและพอเสือไปบาจิลได้หยิบพวกกุญแจเพื่อมาไขกรงออก
"ดอกไหนเนี่ย??บาจิลบ่นกับตัวเอง
"ฉันว่าดอกนั้นนะบาจิล"เซนพูดแล้วชี้ไปที่กุญแจดอกหนึ่งบาจิลเลยนำขึ้นมาไขแล้วมันก็เปิดได้จริงๆ
"นี่บาจิลฉันอยากถามอะไรหน่อยนะ"เซนพูดขึ้นหลังจากออกมาจากกรงแล้ว
"ขอรับท่านเซน"
"ที่นายช่วยฉันเพราะมันเป็นเพราะหน้าที่หรือเพราะนายอยากจะช่วยฉันจริงๆ"เซนถาม
"กระผมช่วยเพราะอยากช่วยขอรับ เพราะกระผมคิดไม่ออกจริงๆว่าถ้ากระผมไม่มีท่านเซนแล้วกระผมจะทำอย่างไร"บาจิลตามเสียงหนักแน่น
"งั้นฉันขอให้นายพูดอะไรสัก2อย่างสิ"
"ขอรับ ว่ามาเลยขอรับ"
"1 นายห้ามพูดชื่อฉันขึ้นต้นด้วยท่านหรือคุณ 2.ฉันอยากฟังความรู้สุกของนายที่มีต่อฉันจริงๆ"เซนพูดจบบาจิลก็ทำหน้าเครียด
"ก็ได้ครับผมจะบอกเซนว่า ผมรักคุณครับเซน"เมื่อเซนได้ยินก็ร้องไห้ออกมา"นะ..นี้ผมทำเซนเสียใจเหรอครับ"บาจิลลนลาน
"ปะ..ป่าวฉันแค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง"เซนปาดน้ำตา"คราวนี้ฟังฉันบ้างนะบาจิล"
"ครับ"
"ฉันก็รักนาย"
ฟราน
ตอนนี้ฟรานกระโดดไปตามบนต้นไม้ด้วยควาามลนลาน
"กริ้ดดดดดดดดดดดด ไม่เอาใครก็ได้ช่วยฉันทีเสียงผู้หญิงตะโกนออกมาดังมากเหมือนกันเจอสิ่งที่น่ากลัวมากๆฟรานจึงกระโดดลงไปดูเพราะฟรานมั้งใจว่าเสียงนั้นคือเสียงของ'ไดร์'
"ไดร์มีมาล..."ฟรานต้องอึ้งเพราะตอนนี้ฟรานไม่เคยคิดว่าจะได้เจอไดร์ในสบายที่นั่งกอดเข่าตัวเองแล้วก้มหน้าลง
"ไดร์!! ไดร์เป็นอะไรใครทำไดร์ครับบอกมีน"ะฟรานรีบวิ่งไปหาไดร์ทันที ไดร์จึงเงยหน้าขึ้นมา
"ไดร์ ไดร์ร้องไห้ทำไมครับ"ใช่แล้วตอนนี้ไดร์ร้องไห้ ตาแดงก่ำความจริงแล้วไดร์ร้องไห้ตั้งแต่รีบอร์นเอาไดร์มาขัง 1 นาทีแรกแล้ว
"ฟราน..นายอย่าไปไหนนะ ฉันต้องการนาย"ไดร์พูดทั้งๆที่อยู่ในกรง
"คร้าบๆ มีไม่ไปไหนหรอกเดี๋ยวมีเปิดประตูให้นะ"ฟรานพูดแล้วหยิบกุญแจขึ้นมาไขทีล่ะดอกจนเปิดได้ในที่สุดและเมื่อประตูเปิดได้ไดร์ก็รีบวิ่งออกมากอดฟานทันที
"อะ..เออไดร์เป็นอะไรมากรึป่าวครับ"ฟรานพูดตะกุกตะกักเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ไดร์เข้ามากอด
"ฉะ..ฉันกลัวฟราน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันกลัว"ไดร์พูดไปร้องไห้ไป
"งั้นไดร์ไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้วล่ะฮะ"ฟรานพูดพร้อมกับลูบหัวของไดร์
"ทะ..ทำไมล่ะฟราน"
"เพราะมีจะอยู่ข้างๆไดร์ตลอดๆยังไงล่ะไดร์"ฟรานพูดปรอบใจ"ทำไมล่ะขนาดพ่อแม่ฉันยังไม่อยู่ข้างฉันเลย พวกพี่ๆฉันก็ไม่เคยมาหาฉันมีแต่ให้ฉันไปหา แล้วนายเป็นใครถึงจะมาอยู่ข้างฉัน"ไดร์พูด
"มีก็เป็นเด็กผู้ชายทั่วๆไป ที่กำลังมีความรักเท่านั้นเอง"
"นายรักใครเหรอฟราน"ไดร์ถามเพราะเรื่องรักๆนั้นไดร์ชอบเข้าไปยุ่ง
"คนที่มีรักก็อยู่ข้างหน้ามีไงฮะ มีรักไดร์นะ มีไม่อยากให้ไดร์ต้องเศร้าเสียใจกับเรื่องอะไรทั้งนั้นล่ะ"ฟานพูดแล้วมองหน้าไดร์ซึ้งตอนนี้ไดร์ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม
"โอ๋ๆ..มีว่าเราไปกันดีกว่า"ฟรานพูดจบก็มีกลุ่มหมอกมาปกคลุมร่างของทั้งคู่แล้วพอหมอกจางหายฟรานและไดร์ก็หายไป
เบล
ตอนนี้เบลกำลังรีบที่สุดเท่าที่จะทำได้เบลคอยปามีดเพื่อตัดกิ่งไม้ต่างๆที่ขวางทางเขานี้เป็นครั้งแรกที่เขารีบที่สุดเขาเคยทำภารกิจมากมายที่ต้องแข่งกับเวลาแต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนรีบเท่านี้มาก่อนเลย
"กริ้ดดดดดดดดดดด"เสียงกริ้ดดังขึ้นสักพักก็เงียบไป หยุดการกระโดดทันทีเพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงดังมาจากทางไหน
"กริ้ดดดดด ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย"เสียงกริ้ดดังขึ้นพร้อมเสียงขอความช่วยเหลือ
"เจ้าหญิง"เบลมั้นจแล้วว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของเจ้าหญิงของตนจึงรีบไปทันที เบลกระโดดตามต้นไม้ไปเรื่อยๆจนไปถึงต้นๆหนึ่งที่สามารถมองเห็นกรงขังกรงหนึ่งได้อย่างชัดเจน เบลไม่กล้าลงไปเพราะข้างหน้ากรงนั้นมีงูอะนาคอนด้า(มาจากไหนวะ!?)ขนาดใหญ่ที่กำลังเลื้อยเข้าไปในกรง
"กริ้ดดดด เบลช่วยด้วยย"เสียงตะโกนออกมาจากกรงเบลจึงรีบปามีดไปที่ตัวงูอะนาคอนด้าจำนวนมากจนงูนั้นหยุดเคลื่อนไหว เบลจึงกระโดดลงมา
"เจ้าหญิงเป็นไงบ้าง"เบลตรงมาหาพิมพ์แล้วหากุญแจมาไขประตูกรง
"เบลทำไมมาเอาป่านี้ล่ะรู้ไหมฉันกลัวแทบตาย"พิมพ์รีบโว้ย
"ชิชิ เจ้าชายขอโทษที่ทำให้เจ้าหญิงกลัว"เมื่อเบลเปิดประตูได้แล้วพิมพ์รีบวิ่งมาหาเบลทันที
"เจ้าหญิงกลัวอะไรเหรอ"เบลถามเพราะตอนนี้ตัวพิมพ์สั่นมากๆ
"ฉันป่าวกลัวซะหน่อย"พิมพ์ปากแข็ง
"ชิชิเหรองั้นใครล่ะตะโกนขอความช่วยเหลือซะดังเลย"เบลล้อพิมพ์"ฉะ...ฉันป่าวซะหน่อยคนอื่นรึป่าว"พิมพ์ยังปากแข็งเหมือนเดิม
"แหมน่ารักจริงๆเจ้าหญิงของเจ้าชาย"เบลพูดแล้วกอดพิมพ์
"นี่เบลทำไมนายถึงเรียกฉันว่าเจ้าหญิงล่ะ"พิมพ์ถามเพราะเธอก็สงสัยมาได้สักพักแล้วเพราะเบลเรียกเธอว่าเจ้าหญิงตั้งแต่จบงานโรงเรียนแล้ว
"เอ้า เจ้าหญิงก็ต้องคู่กับเจ้าชายไงง่ายดีออก"เบลพูดพร้อมยิ้มอย่างโรคจิตตามฉบับของตัวเอง"แหวะ ยิ้มซะโรคจิตเชียวแล้วอีกอย่างฉันไปเป็นเจ้าหญิงของนายตั้งแต่เมื่อไร นายยังไม่เคยบอกรักฉันเลยด้วยซ้ำ"พิมพ์พูดจบเบลก็ทำหน้างง
"เจ้าชายบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ"เบลพูดกลับ "นายยังไม่บอกฉันเลย"พิมพ์วีนกลับ
"งั้นเจ้าชายบอกใหม่ก็ได้ เจ้าชายรักเธอ เบลรักพิมพ์"เบลพูดจบก็จูบพิมพ์
เบียคุรัน
"ยััยหนู ยัยหนูของผมอยู่ไหนคร้าบ"เบียคุรันเดินตะโกนไปตามสบายๆ เพราะคิดว่าเขาจะได้ที่อยู่ของเซ้นท์แต่มันก็ได้จริงและคำตอบที่ได้มาคือ
"ใครเป็นยัยหนูของย่ะอีตาบ้าเบียคุรัน"เสียงเซ้นท์ตะโกนกลับมา
"ฮะฮ้า เจอแล้ว"เบียคุรันพูดแล้วก็รีบวิ่งไปหาเสียง(มันรู้ได้ไง??)เบียคุรันวิ่งไปเรื่อยๆก็เจอกรงเหล็กกรงหนึ่งข้างในนั้นมีเซ้นนั่งอยู่
"มาซะทีเยอะอีตาบ้า"เซ้นท์เริ่มโว้ย
"แหมๆปากร้ายแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่เปิดประตูให้หรอก"เบียคุรันแกล้ง"หง่ะ มะ..ไม่เอานนะฉันขอร้องล่ะนายเปิดเถอะฉันยอมทุกอย่างแล้ว"เซ้นท์ทำเสียงจะร้องไห้
"55 ก็ได้ครับแต่คุณต้องทำตามคำขอผมอย่างนึงนะครับ"เบียคุรันพูดแล้วหยิบกุญแจขึ้นมา"อื้มๆๆๆ ฉันยอม รีบๆเปิดเถอะอยู่ในนี้มันร้อน"เซ้นท์พูดจบเบียคุรันก็เดินมาไขกุญแจในดอกที่เขาคิดว่าใช่จนเปิดได้ในที่สุด
"เอาล่ะคุณมาฟังคำขอของผมซะดี"เบียคุรันพูดจบเซ้นท์ก็เดินมาหาด้วยความไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไร"อะไรล่ะ"
"คุณมาเป็นคนรักของผมได้ไหม"เบียคุรันพูดจบเซ้นท์ก็หน้าแดงถึงหู
"บะ..บ้าจะให้ฉันไปเป็นคนรักของนายได้ไงย่ะ นายแค่พูดเล่นๆชะมะล้า"เซ้นท์
"55 ถ้าผมบอกว่าผมพูดจริงล่ะครับ"เบียคุรันพูด"พูดจริงว่าอะไรล่ะ"เซ้นท์ถาม
"พูดจริงว่าผมรักคุณ แล้วจะยอมมาเป็นคนรักของผมไหมครับ"เบียคุรันพูดจบเซ้นท์ก็สลบลงไปด้วยแรงช๊อคจนเบียคุรันต้องพาเธอออกจากป่า
ณ นอกป่า
"แหมๆ จับมือกันออกมาเป็นคู่เลยนะ"รีบอร์นแซว
"ซาวาดะนายมาจับมือเคียวโกะทำไม"เรียวเฮเริ่มโวย แต่เมื่อเรียวเฮโวยสึนะกับเคียวโกะก็รีบเอามือออกจากกัน สร้างระเบิดหัวเราะให้กับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
________________________________________________________________________________________
เม้นกันหน่อยนะค่ะมันเป็นกำลังใจให้กลับไรท์
บาจิล
ท่านเซนอยู่ที่ไหนครับ ตอนนี้ผมกระโดดไปตามต้นไม้ต่างๆเพื่อมองหาคุณเซน อ่ะนั้นมันกรงนิหรือท่านเซนอยู่ในนั้น
"ช่วยด้วยยยยยยยย~!!"เสียงแบบนี้คุณเซนชัวร์แต่่ว่ามันไม่ได้ดังมาจากกรงนั้นนิ แสดงว่าไม่ใช่กรงนี้ผมจริงกระโดดไปเรื่อยจน
"บาจิลช่วยด้วยยยยยยยยยยยย!!"ดังมาจากกรงนนี้นี่เองผมจึงกระโดดลงไป แต่เมือลงไปก็ต้องตกใจ ตรงนั้นมีเสื้อโคร่งอยู่2ตัวข้างๆกรง
"ท่านเซน ไม่เป็นอะไรนะ"เจ้าเสือ2ตัวนั้นกำลังมองมาทางผม
"บาจิลนายหนีไปซิเดี๋ยวก็ถูกมันกินหรอก"เซนเตือน
"กระผมต้องคอยปกป้องคนที่ผมรักขอรับ"นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย"นะ..นาย"
เซน
นายพูดว่าอะไรนะนายต้องปกป้องคนที่นายรักเหรอ นายรักฉันเหรอบาจิล ฉันดีใจนะ
"ท่านเซนอยู่เฉยๆนะครับเดี๋ยวกระผมจะไปช่วยแล้ว"ท่านเหรอนายเห็นฉันเป็นแค่นายท่านหรืออะไรฉันไม่ชอบนะ
ไรท์บรรยาย
ตอนนี้บาจิลได้หยิบอาวุธขึ้นมาซึ้งไรท์ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร(เจริญ/รีด)บาจิลแกว่งไปรอบๆพื้นที่กรงเพื่อไล่เสือโคร่ง2ตัวนั้นออกไปและพอเสือไปบาจิลได้หยิบพวกกุญแจเพื่อมาไขกรงออก
"ดอกไหนเนี่ย??บาจิลบ่นกับตัวเอง
"ฉันว่าดอกนั้นนะบาจิล"เซนพูดแล้วชี้ไปที่กุญแจดอกหนึ่งบาจิลเลยนำขึ้นมาไขแล้วมันก็เปิดได้จริงๆ
"นี่บาจิลฉันอยากถามอะไรหน่อยนะ"เซนพูดขึ้นหลังจากออกมาจากกรงแล้ว
"ขอรับท่านเซน"
"ที่นายช่วยฉันเพราะมันเป็นเพราะหน้าที่หรือเพราะนายอยากจะช่วยฉันจริงๆ"เซนถาม
"กระผมช่วยเพราะอยากช่วยขอรับ เพราะกระผมคิดไม่ออกจริงๆว่าถ้ากระผมไม่มีท่านเซนแล้วกระผมจะทำอย่างไร"บาจิลตามเสียงหนักแน่น
"งั้นฉันขอให้นายพูดอะไรสัก2อย่างสิ"
"ขอรับ ว่ามาเลยขอรับ"
"1 นายห้ามพูดชื่อฉันขึ้นต้นด้วยท่านหรือคุณ 2.ฉันอยากฟังความรู้สุกของนายที่มีต่อฉันจริงๆ"เซนพูดจบบาจิลก็ทำหน้าเครียด
"ก็ได้ครับผมจะบอกเซนว่า ผมรักคุณครับเซน"เมื่อเซนได้ยินก็ร้องไห้ออกมา"นะ..นี้ผมทำเซนเสียใจเหรอครับ"บาจิลลนลาน
"ปะ..ป่าวฉันแค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง"เซนปาดน้ำตา"คราวนี้ฟังฉันบ้างนะบาจิล"
"ครับ"
"ฉันก็รักนาย"
ฟราน
ตอนนี้ฟรานกระโดดไปตามบนต้นไม้ด้วยควาามลนลาน
"กริ้ดดดดดดดดดดดด ไม่เอาใครก็ได้ช่วยฉันทีเสียงผู้หญิงตะโกนออกมาดังมากเหมือนกันเจอสิ่งที่น่ากลัวมากๆฟรานจึงกระโดดลงไปดูเพราะฟรานมั้งใจว่าเสียงนั้นคือเสียงของ'ไดร์'
"ไดร์มีมาล..."ฟรานต้องอึ้งเพราะตอนนี้ฟรานไม่เคยคิดว่าจะได้เจอไดร์ในสบายที่นั่งกอดเข่าตัวเองแล้วก้มหน้าลง
"ไดร์!! ไดร์เป็นอะไรใครทำไดร์ครับบอกมีน"ะฟรานรีบวิ่งไปหาไดร์ทันที ไดร์จึงเงยหน้าขึ้นมา
"ไดร์ ไดร์ร้องไห้ทำไมครับ"ใช่แล้วตอนนี้ไดร์ร้องไห้ ตาแดงก่ำความจริงแล้วไดร์ร้องไห้ตั้งแต่รีบอร์นเอาไดร์มาขัง 1 นาทีแรกแล้ว
"ฟราน..นายอย่าไปไหนนะ ฉันต้องการนาย"ไดร์พูดทั้งๆที่อยู่ในกรง
"คร้าบๆ มีไม่ไปไหนหรอกเดี๋ยวมีเปิดประตูให้นะ"ฟรานพูดแล้วหยิบกุญแจขึ้นมาไขทีล่ะดอกจนเปิดได้ในที่สุดและเมื่อประตูเปิดได้ไดร์ก็รีบวิ่งออกมากอดฟานทันที
"อะ..เออไดร์เป็นอะไรมากรึป่าวครับ"ฟรานพูดตะกุกตะกักเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ไดร์เข้ามากอด
"ฉะ..ฉันกลัวฟราน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันกลัว"ไดร์พูดไปร้องไห้ไป
"งั้นไดร์ไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้วล่ะฮะ"ฟรานพูดพร้อมกับลูบหัวของไดร์
"ทะ..ทำไมล่ะฟราน"
"เพราะมีจะอยู่ข้างๆไดร์ตลอดๆยังไงล่ะไดร์"ฟรานพูดปรอบใจ"ทำไมล่ะขนาดพ่อแม่ฉันยังไม่อยู่ข้างฉันเลย พวกพี่ๆฉันก็ไม่เคยมาหาฉันมีแต่ให้ฉันไปหา แล้วนายเป็นใครถึงจะมาอยู่ข้างฉัน"ไดร์พูด
"มีก็เป็นเด็กผู้ชายทั่วๆไป ที่กำลังมีความรักเท่านั้นเอง"
"นายรักใครเหรอฟราน"ไดร์ถามเพราะเรื่องรักๆนั้นไดร์ชอบเข้าไปยุ่ง
"คนที่มีรักก็อยู่ข้างหน้ามีไงฮะ มีรักไดร์นะ มีไม่อยากให้ไดร์ต้องเศร้าเสียใจกับเรื่องอะไรทั้งนั้นล่ะ"ฟานพูดแล้วมองหน้าไดร์ซึ้งตอนนี้ไดร์ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม
"โอ๋ๆ..มีว่าเราไปกันดีกว่า"ฟรานพูดจบก็มีกลุ่มหมอกมาปกคลุมร่างของทั้งคู่แล้วพอหมอกจางหายฟรานและไดร์ก็หายไป
เบล
ตอนนี้เบลกำลังรีบที่สุดเท่าที่จะทำได้เบลคอยปามีดเพื่อตัดกิ่งไม้ต่างๆที่ขวางทางเขานี้เป็นครั้งแรกที่เขารีบที่สุดเขาเคยทำภารกิจมากมายที่ต้องแข่งกับเวลาแต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนรีบเท่านี้มาก่อนเลย
"กริ้ดดดดดดดดดดด"เสียงกริ้ดดังขึ้นสักพักก็เงียบไป หยุดการกระโดดทันทีเพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงดังมาจากทางไหน
"กริ้ดดดดด ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย"เสียงกริ้ดดังขึ้นพร้อมเสียงขอความช่วยเหลือ
"เจ้าหญิง"เบลมั้นจแล้วว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของเจ้าหญิงของตนจึงรีบไปทันที เบลกระโดดตามต้นไม้ไปเรื่อยๆจนไปถึงต้นๆหนึ่งที่สามารถมองเห็นกรงขังกรงหนึ่งได้อย่างชัดเจน เบลไม่กล้าลงไปเพราะข้างหน้ากรงนั้นมีงูอะนาคอนด้า(มาจากไหนวะ!?)ขนาดใหญ่ที่กำลังเลื้อยเข้าไปในกรง
"กริ้ดดดด เบลช่วยด้วยย"เสียงตะโกนออกมาจากกรงเบลจึงรีบปามีดไปที่ตัวงูอะนาคอนด้าจำนวนมากจนงูนั้นหยุดเคลื่อนไหว เบลจึงกระโดดลงมา
"เจ้าหญิงเป็นไงบ้าง"เบลตรงมาหาพิมพ์แล้วหากุญแจมาไขประตูกรง
"เบลทำไมมาเอาป่านี้ล่ะรู้ไหมฉันกลัวแทบตาย"พิมพ์รีบโว้ย
"ชิชิ เจ้าชายขอโทษที่ทำให้เจ้าหญิงกลัว"เมื่อเบลเปิดประตูได้แล้วพิมพ์รีบวิ่งมาหาเบลทันที
"เจ้าหญิงกลัวอะไรเหรอ"เบลถามเพราะตอนนี้ตัวพิมพ์สั่นมากๆ
"ฉันป่าวกลัวซะหน่อย"พิมพ์ปากแข็ง
"ชิชิเหรองั้นใครล่ะตะโกนขอความช่วยเหลือซะดังเลย"เบลล้อพิมพ์"ฉะ...ฉันป่าวซะหน่อยคนอื่นรึป่าว"พิมพ์ยังปากแข็งเหมือนเดิม
"แหมน่ารักจริงๆเจ้าหญิงของเจ้าชาย"เบลพูดแล้วกอดพิมพ์
"นี่เบลทำไมนายถึงเรียกฉันว่าเจ้าหญิงล่ะ"พิมพ์ถามเพราะเธอก็สงสัยมาได้สักพักแล้วเพราะเบลเรียกเธอว่าเจ้าหญิงตั้งแต่จบงานโรงเรียนแล้ว
"เอ้า เจ้าหญิงก็ต้องคู่กับเจ้าชายไงง่ายดีออก"เบลพูดพร้อมยิ้มอย่างโรคจิตตามฉบับของตัวเอง"แหวะ ยิ้มซะโรคจิตเชียวแล้วอีกอย่างฉันไปเป็นเจ้าหญิงของนายตั้งแต่เมื่อไร นายยังไม่เคยบอกรักฉันเลยด้วยซ้ำ"พิมพ์พูดจบเบลก็ทำหน้างง
"เจ้าชายบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ"เบลพูดกลับ "นายยังไม่บอกฉันเลย"พิมพ์วีนกลับ
"งั้นเจ้าชายบอกใหม่ก็ได้ เจ้าชายรักเธอ เบลรักพิมพ์"เบลพูดจบก็จูบพิมพ์
เบียคุรัน
"ยััยหนู ยัยหนูของผมอยู่ไหนคร้าบ"เบียคุรันเดินตะโกนไปตามสบายๆ เพราะคิดว่าเขาจะได้ที่อยู่ของเซ้นท์แต่มันก็ได้จริงและคำตอบที่ได้มาคือ
"ใครเป็นยัยหนูของย่ะอีตาบ้าเบียคุรัน"เสียงเซ้นท์ตะโกนกลับมา
"ฮะฮ้า เจอแล้ว"เบียคุรันพูดแล้วก็รีบวิ่งไปหาเสียง(มันรู้ได้ไง??)เบียคุรันวิ่งไปเรื่อยๆก็เจอกรงเหล็กกรงหนึ่งข้างในนั้นมีเซ้นนั่งอยู่
"มาซะทีเยอะอีตาบ้า"เซ้นท์เริ่มโว้ย
"แหมๆปากร้ายแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่เปิดประตูให้หรอก"เบียคุรันแกล้ง"หง่ะ มะ..ไม่เอานนะฉันขอร้องล่ะนายเปิดเถอะฉันยอมทุกอย่างแล้ว"เซ้นท์ทำเสียงจะร้องไห้
"55 ก็ได้ครับแต่คุณต้องทำตามคำขอผมอย่างนึงนะครับ"เบียคุรันพูดแล้วหยิบกุญแจขึ้นมา"อื้มๆๆๆ ฉันยอม รีบๆเปิดเถอะอยู่ในนี้มันร้อน"เซ้นท์พูดจบเบียคุรันก็เดินมาไขกุญแจในดอกที่เขาคิดว่าใช่จนเปิดได้ในที่สุด
"เอาล่ะคุณมาฟังคำขอของผมซะดี"เบียคุรันพูดจบเซ้นท์ก็เดินมาหาด้วยความไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไร"อะไรล่ะ"
"คุณมาเป็นคนรักของผมได้ไหม"เบียคุรันพูดจบเซ้นท์ก็หน้าแดงถึงหู
"บะ..บ้าจะให้ฉันไปเป็นคนรักของนายได้ไงย่ะ นายแค่พูดเล่นๆชะมะล้า"เซ้นท์
"55 ถ้าผมบอกว่าผมพูดจริงล่ะครับ"เบียคุรันพูด"พูดจริงว่าอะไรล่ะ"เซ้นท์ถาม
"พูดจริงว่าผมรักคุณ แล้วจะยอมมาเป็นคนรักของผมไหมครับ"เบียคุรันพูดจบเซ้นท์ก็สลบลงไปด้วยแรงช๊อคจนเบียคุรันต้องพาเธอออกจากป่า
ณ นอกป่า
"แหมๆ จับมือกันออกมาเป็นคู่เลยนะ"รีบอร์นแซว
"ซาวาดะนายมาจับมือเคียวโกะทำไม"เรียวเฮเริ่มโวย แต่เมื่อเรียวเฮโวยสึนะกับเคียวโกะก็รีบเอามือออกจากกัน สร้างระเบิดหัวเราะให้กับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
________________________________________________________________________________________
เม้นกันหน่อยนะค่ะมันเป็นกำลังใจให้กลับไรท์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น