คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4
วันจันทร์ เวลา 07.30
“ฮ้าวววว”คามิหาวปากกว้าง
“คิคิ คุณคามิยังไม่ตื่นอีกเหรอค่ะ ป่ะป๋าอุสาไปปลุกเชียวนะ”
“ไอ้การปลุกแบบนั้นจะทำให้ตื่นได้ไงล่ะ ปวดหัวเป็นบ้า”
(เมื่อเช้า)
“คามิตื่นสิคามิ”
“มิ้นปลุกแบบนั้นมันไม่ตื่นกรอกเธออกไปเตรียมข้วาเช้าไปเดี๋ยวฉันปลุกเอง”รีบอร์นพูดจบมิ้นก็เดินออกไป
“เจ้าห่วยถ้าไม่ตื่นฉันจูบนะ”รีบอร์นพูดจบก็โค้งตัวลมไปใกล้ร่างเล็กจนถึงขนาดสัมผัสถึงลมหายใจของกันละกันได้
โป๊กกกกกก
“โอ๊ยยยยย รีบอร์นนายเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำไมเนี่ย อุ๊ยยเจ็บหัว”คามิพูดพรางกุมหัวตัวเองที่ถึงไปโขกหัวร่างสูงมาก
“ชิร์ ฉันก็เจ็บเหมือนกันนั้นล่ะ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ แล้วลงไปกินข้าวซะเดี๋ยวไปโรงเรียนสายอีก”รีบอร์นพูดจบก็เดินออกไปนอกห้อง
(จบการย้อนความ)
“ไงหวัดดีคามิ ไอ้เปา”
“ไงไอ้ย่า/สวัสดีค่ะคุณยายา”มิ้นและคามิเจอเพื่อนร่วมห้องระหว่างทางเดินไปโรงเรียนแต่เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนก็ต้องเจอเรื่องตกใจ
“ไอ้ย่าผู้ชายที่มันมายื่นอยู่หน้าโรงเรียนฉันนั้นมันใครวะ”มิ้นถามเพื่อนตนแล้วมองที่หน้าโรงเรียนที่มีกลุ่มนักเรียนชายยื่นอยู่มากมาย
“ก ก โกคุเดระคุง ยามาโมโตะคุง คุณพี่ชาย ม มุคุโร่ด้วย”จู่ๆคามิก็พูดขึ้น
“คุณคามิรู้จักเหรอ”มิ้นถาม
“อะ อื้ม เค้าคงมาตามหาฉันน่ะ”
“ฉันว่าอย่าพึ่งทำเป็นรู้จักเลยนะค่ะ”มิ้นพูดจบก็ลากคามิเข้าโรงเรียนกลับถูกโกคุเดระขว้างไว้
“เห้ย เธอรู้จักคนที่ชื่อซาวาดะ สึนะโยชิป่ะ”โกคุเดระถามมิ้น
“ไม่รู้จักค่ะขออภัย”
“ฮะฮะ ช่วยหน่อยเถอะเรามาตามหาเพื่อนคนสำคัญของเราน่ะ”ยามาโมโตะเดินเข้ามาร่วมอีกคน
“ฉันไม่รู้จักจริงๆค่ะ แล้วอีกอย่างพวกสารวัตรนักเรียนไปไหน”
“ชิร์ ไอ้พวกนั้นมันน่ารำคาญมันบอกไม่ให้เรายื่นเราก็เลยเก็บมันซะ”โกคุเดระพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่นเหมือนกันว่าไม่ได้สนใจอีก
“พวกคุณกำลังตามหาคนสำคัญของพวกคุณ คนๆนั้นเป็นคนที่พวกคุณรักและทั้งหวงและห่วงใย”ยายาพูดลอยๆออกมาทำไมพวกโกคุเดระนิ่งกันทั้นที
“ข ข ข เข้าโรงเรียนดีกว่าค่ะคุณยายา คุณมิ้น”
“คึหึหึ เธอคนนั้นเค้ารู้ได้ยังไงกันครับว่าเราตามหาคนที่เรารัก”
“สุดขั้วนั้นสิ”
“ชิร์ ยัยพวกนั้นน่าสงสัยเป็นบ้า”
“คึหึหึ รอพวกเธอเลิกเรียนแล้วเราตามไปกันเถอะครับ”
เลิกเรียน(ไวเวอร์)
“เรื่องเมื่อเช้าคุณยายารู้ได้ยังไง ว่าพวกนั้นกำลังตามหาใคร”คามิถาม
“อ้อคุณคามิคือบ้านยัยนี้มันเป็นหมอดูน่ะมันเลยรู้ แถมมันดูคนออกหมดเลยนะ เมพเป็นบ้า”
“เลิกพูได้ล่ะยัยมิ้นไอ้พวกเมื่อเช้ามันยังอยู่หน้าโรงเรียนอยู่เลย”ยายาพูด
“ก็ทำเป็นไม่สนใจซะก็จบ”
เมื่อกลับถึงบ้าน
“รีบอร์น~~~”คามิตะโกนลั่นบ้านทันทีหลังจากที่กลับมาถึง
“มีอะไรเจ้าห่วย”
“เมื่อเช้าเจอพวกโกคุเดระคุงด้วยล่ะ”คามิทำตาเป็นประกายยย
“เอ่อคือ...แล้วทำเหมือนรู้จักพวกมันรึเปล่า -///- ”
“ป่าวอ่ะ คุณมิ้นบอก นายเป็นอะไรรึเปล่าไม่สบายเหรอน่าแดงๆ”
“ไม่มีอะไรแค่ที่นี้มันร้อนแกขึ้นไปเปรียนเสื้อผ้าซะ”รีบอร์นไล่คามิขึ้นไปด้านบน เมื่อคามิขึ้นไปด้านบนนั้นก็
“เธอไว้ใจพวกเค้าได้ พวกนั้นเป็นแฟมิลี่ของสึนะไว้ใจได้”
“ค่ะป่ะป๋า”
‘ที่นี้ใช่ไหม’
‘คึหึหึหึ ใช่แน่นอนครับ’
‘อย่าแต่ตกลงไปเลยโวย เข้าไปเลยดีกว่า’
ปัง!ๆๆ
“โว้ยยยยย คนที่อยู่ข้างในเปิดประตูหน่อย”
“ค่ะ”
“มิ้นใครมาเหร....O[ ]O”
“คามิจัง คามิจัง”
“ป่ะป๋าคามิจังค้างไปอีกแล้วค่ะ”
“ปล่อยมันไปเถอะ เอ้าพวกนายรีบเข้ามาซะ”
“ค คุรรีบอร์น/เจ้าหนู/อัลโกบาเลโน่/ไอ้สวะ/ไอ้อัลโกบาเลโน่/รีบอร์นจัง/ไอ้เจ้ารีบอร์น”
“พวกนายจะเรียกฉันทำไมพร้อมกันเนี่ย อีกอย่างพวกนายจะมาพร้อมกันทำไมล่ะนั้น ดูสิเจ้าสึนะมันค้างไปแล้วนะ”รีบอร์นพูดพรางยกกาแฟขึ้นดื่ม
“รุ่นที่10หรือครับไหนครับ ผมเห็นแต่ยัยผู้หญิงคนนี้เท่านั้นนั้นเอง”
“แกตาบอดรึยังไงโกคุเดระ นั้นล่ะสึนะแต่แค่ตอนนี้เป็นผู้หญิงเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้พวกนายเล่นมากันพร้อมเลยค้างไปเรียบร้อยแล้ว”รีบอร์นพูดชิวๆ
“คึหึหึ ถ้าวองโกเดล่ค้างแบบนี้เดี๋ยวผมช่วยเรียกสติให้นะครับ”มุคุโร่พูดจบก็โน้มตัวประกบปากของร่างบางพอดี
“ไอ้มุคุโร่/ไอ้สวะ/ท่านมุคุโร่/อาจารย์”
ไรท์แต่งแล้วรู้สึกเหมือนเดจาวู - -
PS.เรื่องนี้มีโคลมด้วยนะเออ แต่โคลมกลายเป็นสาววายไปแล้ว
และเรื่องNC มีแน่นอนค่ะ แต่ขึ้นอยู่กับคอมเม้นถ้าเม้นเยอะก็จะมาเร็วหน่อย ^^
ความคิดเห็น