คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตัวไม่อยู่แล้วรู้ได้ไง
เมื่อประตูบานเลื่อนถูกเปิดออกทุกคนก็ได้พบกับ..
“ช้าจริงนะแก ฉันบอกให้มาแต่เช้าไง แล้วทำไมมาซะบ่ายเลยวะ”รีบอร์นบ่นใส่ผู้ที่เดินเข้ามา
“คุฟุฟุ ก็แล้วทำไมผมต้องทำตามที่คุณสั่งด้วยล่ะครับ อัลโกบาเลโน่”
“หวะ หว่า ม ม มุคุโร่”สึนะเผลอโวยแล้วเกิดอากาศตกเก้าอี้กะทันหันทำให้เป็นจุดสนใจของคนรอบห้องแต่ยกเว้น วาตารุที่หลับสนิท
“คุฟุฟุ วองโกเล่ อยากให้ผมเข้าไปยึดร่างเร็วๆใช่ไหมครัยส่งให้สร้างความสนใจขนาดนั้น”เมื่อมุคุโร่พูดจบเสียงโวยวายก็เกิดขึ้น
“หนอยยย แกฉันไม่ให้แกทำอะไรรุ่นที10หรอก”โกคุเดระ เดินมาขวางหน้าโต๊ะของสึนะแล้วชูไดนาไมค์ขึ้นมา ส่วนคนอื่นในห้องก็ตกใจจนหลบมุมห้องไปหมดแล้ว
“ท่านมุคุโร่ อย่าแกล้งบอสแบบนั้นสิค่ะ”สาวน้อยร่างเล็กนามความโคลมโผล่ออมาจากข้างหลังของมุคุโร่ชายหัวสัปปะรด(คนเขียนตายอนาด // ก ก ก็มันเป็นความจริงนิ)
“เลิกก็ได้ครับ โคลมที่น่ารักของผม”
“เลิกคุยสักที่ได้ไหมฉันรำคาญจะตายแล้ว”วาตารุที่นั่งเงียบ(หรือเรียกให้ถูกคือนอน)อยู่นานก็พูดขึ้นมาสร้างความตกใจให้กับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
“ถ้าไม่มีอะไรฉันกลับแล้ว เสียเวลาจริงๆกลับไปแฮกกิ้งขอมูลที่อื่นเล่นดีกว่า”วาตารุพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกนอกห้อง
“เห้ย ยูรอดด้วยสิย่ะ”กูลิโกะลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไป
“ขอฉันไปด้วยสิ การ์พูกที่พกมาอ่านนหมดแล้วอ่ะกลับด้วยยย”เนลเนลวิ่งตาออกไปพร้อมกับแคดเธอรีน
“งั้นฉัน…”มิซาโกะทำท่าจะลุกขึ้นแล้วจู่ๆก็มีข้อความส่งถึงเธอ ในข้อความนั้นเขียนว่า
‘คึหึหึ เธอน่ะเรียนไปซะ’
มิซาโกะได้แต่นั่งซึมแล้วปล่อยให้เฮลีน่าคอยปลอบไปพราง
“ชิร์ ยัยพวกนั้นมันน่าจับบรึมซะจริงๆ” โกคุเดระพูดจบจู่ๆก็มีข้อความเข้ามาเช่นกันในข้อความนั้นเขียนว่า
‘ไอ้หมึกสีคสันบุหรี่งี่เหงา อย่าคิดว่าพูดอะไรแล้วฉันจะไม่รู้นะ คึหึหึ’
“โว้ยยยย ยัยบ้านั้นมันออกไปแล้วไม่ใช่เหรอกวะ”โกคุเดระโวยวายทันทีที่อ่านข้อความจบแต่ก็ต้องสงบเมื่อสึนะและยามาโมโตะบอกให้สงบ
“เอาล่ะพวกแกไปนั่งทีซะ”ทุกคนนั่งที่เรียบร้อยแล้วรีบอร์นเริ่มสอนต่อไป
ตัดมาดูฝั่งทาง ยู เอกูลิโกะ เนลเนลและแคดเธอรีนดีกว่า
“นี่ๆพวกเธอคนคนในห้องที่มาใหม่นั้นแปลกๆมะ”พูเทลเปิดการสนทนา
“คึหึหึ ไม่เกี่ยวกับฉันนิ… ฟุนิ๊วววว ฟุนิ๊วๆๆ”จู่ยูก็ทำเสียงแปลกขึ้นมาทำให้ทั้งสามหยุดเดิน
“เป็นบ้าอะไรของแกวะยู”กูลิโกะโวยวายใส่
“ว ว ว้าวนั้นมันร้านเค้กนี่น่าเข้าไปเลยดีกว่า”แคดเธอรีนพูดจบก็วิ่งเข้าไปในร้านโดยมีวาตารุวิ่งตามเข้าไป
“ไม่ยักกะเชื่อว่ายูจะชอบขอแบบนี่”
“อื้มนั้นสิ แต่เอกูลิโกะจังไม่คิดเหรอว่าพวกในห้องมันแปลกๆ”เนลพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในร้านกับกูลิโกะ
“เรียกฉันแค่กูลิโกะพอ แล้วอีกอย่างพวกนั้นก็แปลกจริงๆนั้นล่ะไหนจะเรียก วองโกเล่ อัลโกบาเลโน่บ้างรุ่นที่10บ้าง ฉันว่าพวกนั้นมันบ้าชัดๆ”
เช้าวันต่อมา
“เฮ้อ ทำไมว๊า ทำไมโรงเรียนถึงมีกฏไม่ให้ขับรถมาเรียนวะ”กูลิโกะเริ่มก่อการโวย
“แหม ตามจริงก็ขับมาได้นะค่ะ แต่คุณฮิบาริ เค้าอนุญาตเฉพาะตัวเองนะค่ะ เคยมีคนขับมานะค่ะ รถนี้พังเลยค่ะ”เฮลีน่าบอก
“ไอ้บ้านั้นคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าหรือไงวะ”
“คึหึหึ ฮิบาริ เคียวยะ ถือเป็นบุคคลที่น่าสนใจพอสมควรนะ”วาตารุพูด
“คนแบบนี้ในหนังสือการ์ตูนนะ มักจะเป็นคนที่มีอะไรแอบแฝงเสมอเลย”เนลเนลพูดพร่างอ่านการ์ตูน
“ฉันไม่ขอขัดแย้งนะ แต่ให้หัวสีควันทรงปลาหมึกเมื่อวานมันน่าจับฆ่าจริงๆ”อยู่ดีแคดเธอรีนก็กลายเป็นดาร์กแคดเธอรีนซะงั้น
“เอ่อ ทุกคนค่ะ สมุดเรียนเมื่อวาน”มิซาโกะพยายามพูดถึงเรื่องเรียนเมื่อวานแต่กลับถูดขัดโดย
“ฉันว่าไปเข้าห้องเรียนเถอะค่ะ กรรมการคุมกฏมานู้นแล้ว”เฮลีน่ารีบวิ่งนำไปก่อนเลยแล้วเมื่อเวลาผ่านชั่วโมงเรียนก็เริ่มขึ้น
“วาตารุ บอกสิข้อนี้ตอบอะไร”รีบอร์นเรียกวาตารุให้ตอบคำถามแต่ข้อที่รีบอร์นถามนั้นเป็นข้อที่สอนไปเมื่อวานหลังจากพวกยูออกไปนอกห้อง
“ครูค่ะ ยูจังเค้าไม่อยู่นะค่ะอย่าไปแกล้งเค้าแบบนี้สิ”เฮลีน่าพูดแก้ขัดเชิงขอร้อง
“สมน้ำหน้า แล้วใครบอกให้ไม่อยู่ล่ะ”รีบอร์นพูดเสียดสี
“ก็ได้ รากที่สองของ3337929 คือ 1827 ง่ายจะได้ข้อนี้นายก็เฉลยไปแล้วไม่ใช่เรอะ”ยูพูดแบบคล่องสร้างความตกตะลึงให้กับคนจำนวนมาก
“เธอรู้ได้ยังไง ว่าฉันเฉลยไปแล้ว”รีบอร์นพูด
“ฉันไม่บอกหรอก”พูดจบยูก็นั่งลงไปที่โต๊ะ
เวลาพักกลางวัน
“กินข้าวววววววว”เนลตะโกนทันทีหลังจากที่ออดดัง
“ไปกินด่านฟ้ากันฉันว่าลมน่าจะเย็นดีนะค่ะ”มิซาโกะพูดพร่างยิ้มเล็กน้อย
“อื้มไปกันเลย”
ความคิดเห็น