คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่7 คำขอโทษที่ได้รับ
ตอนที่ 7 คำขอโทษที่ได้รับ
นี้ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วหลังจากเกิดเหตุการณ์ในตอนนั้น หลังจากวันนั้นมาฉันก็ไม่พูดได้พูดกับใครเลย แถมเรื่องค่ายฉันก็ขอกลับมาก่อนด้วย ฮึก ฉันจะทำยังไงดี พวกขิมก็โทรมาหาอยู่หรอกนะ แต่ฉันก็ไม่เคยรับเลยสักคน
ครืดๆ<<โทรศัพท์สั่น
หือ?? เบอร์แปลกใครโทรมานะ
“สวัสดีค่ะ ขอสายใครค่ะ”ฉันกรองเสียงไปในสาย
‘ไอ้สวะ’
กริก
ฉันวางสายทันทีเพราะเสียงๆนั้นคือเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด
‘เสียงของนายคนนั้น’ฉันไม่อยากได้ยิน ฉันไม่อยากเจอหน้า
ปิ๊งป่องง
ใครมานะ ฉันเดินไปเปิดประตูบ้านจนทำให้พบกับ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ห๊ะ ไอ้สวะ”
ปัง!!
“ปิดประตูทำไม”
“น น นายเป็นใคร”ฉันโกหกไปเพราะฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้
“ซันซัสไง จำไม่ได้เหรอ”
“ฉันไม่เคยรู้จักนายนะ ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวนะ”ฉันพูดแล้วเดินออกห่างจะประตู
ปังๆ
“เปิดประตูซะ อย่าให้ฉันต้องพังเข้าไปนะ”ไอ้บ้าฉันไม่อยากเจอนายนะ
“กริ๊ดดดด ไม่นะฉันไม่รู้จักนายอย่าเข้ามานะ ฮึกๆ”ดราม่าสุดๆเลยเรา แสดงละครได้ยอดเยี่ยม
ตึงๆๆ
ฉันวิ่งขึ้นไปบนบ้านอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเธอไม่อยากเปิดก็ไม่เป็นไร แค่ฉันอยากมาขอโทษเรื่องวันนั้น”
ขอโทษงั้นเหรอ ว่าแต่เค้ารู้จักบ้านเราได้ยังไงน่ะ
“นี้นายยังกล้ามาที่นี้อีกเหรอลืมไปแล้วเหรอไงว่าทำอะไรไว้กับโซระน่ะ”เสียงนั้นมันเสียงพี่โฮฟุนี่น่ามาทำไมน่ะ
ก๊อกๆ
“โซระอยู่ใช่ไหม”
“ไม่ได้ล๊อกเปิดเข้ามาได้เลย”ฉันตอบไปพวกอูกิก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วตรงมาที่ห้องนอนของฉัน
“เป็นไงบ้างโซระ”
“ฉันสบายดีชิโระ ฉันไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรแล้วทำไมไม่มาเรียนละวะ”
“ก็ไม่อยากไปยังไงล่ะไอ้บ้าเอ้ย เอ้อ ทุกคนฉันมีเรื่องขอร้องช่วยฉันหน่อยนะค่ะคือว่า....”
เช้าวันต่อมา
“ไม่เป็นไรนะโซระ”ลีน่าถามเพื่อนด้วยเองด้วยน้ำเสียงแห่งความเป็นห่วง
“ว่าไง สบายดีไหม”ยามาโมโตะทัก
“ไม่สบายดีหรอกย่ะ เห็นโซระไหมเนี่ย”ซันตวาดกลับ
“เป็นอะไรไปล่ะไอ้สวะ”
“คนพวกนี้คือใครเหรอค่ะทุกคน”โซระถามด้วยเสียงที่ดูว่าเหนื่อยเต็มทน
“ไม่ต้องไปจำหรอกนะโซระแต่พวกบ้าเท่านั้นเอง”เทียร์ตอบโซระ
“นี้เธอเป็นอะไรไปล่ะ จำฉันไม่ได้รึไง”ซันซัสเดินมาฉุดคอเสื้อของโซระ
“คุณเป็นใครน่ะ ปล่อยฉันนะค่ะ”
“ไม่ปล่อย!!”
“ปล่อยเพื่อนฉันจะโวยยย”
ตูม โครม
“เธอมาถีบหน้าฉันทำไมเนี่ย”
“ก็โซระบอกให้ปล่อยแล้วนายไม่ปล่อยไง”อูกิตั้งท่ายื่นให้หมั่นหลังจากกระโดดถีบหน้าของซันซัสมา
“ชิชิชิ โหดแฮะยัยนี้ กึ๋ยย”เบลต้องร้องทั้นทีหลังจากที่เพราะอูกิส่งสาอาฆาตใส่เบล
“ถ้าพวกนายไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว”ขิมพูดอย่างสุภาพ
“เฮ้ยทำไมดูเย็นชาจังวะเป็นอะไรไปขิม”สควอโล่รั่งขิมไว้เพื่อนหยุดคุยกันก่อน
“พวกนายยังไม่เข้าใจรึไงเพราะเพื่อนเหี้ยๆของนายทำให้โซระเป็นแบบนี้”ซึโกะตลวาดกลับ
“เป็นอะไรล่ะฮะ ฉันก็เห็นอยู่เหมือนเดิมเนี่ย”โกคุเดระชี้หน้าไปทางโซระที่ตอนนี้หลบหลังของฮาโอะเรียบร้อย
“ไม่คิดจะแหกตาดูรึไงตอนนี้โซระไม่สบายนะ”
“ไม่สบายยังไงล่ะผมก็เห็นเหมือนเดิม”อเลาดิเดินเข้ามาสมทบทีหลังพูดขึ้น
“ตอนนี้โซระน่ะความจำเสื่อมรู้ไว้ซะ ถ้าไม่มีอะไรฉันก็ขอตัว”เดียจูงมือโซระเพื่อเดินเข้าไปในโรงเรียน
“ความจำเสื่อมเหรอ”ซันซัสพูดทวนเบาๆบนแรงช๊อกเล็กน้อย
“กร๊ากกกกกกกกกกก ดูสิช๊อกไปเลยอ่ะ กร๊ากกกกก”โซระขำแบบสุดๆ
“นั้นสิเห็นหน้าพวกมันตะกี้ไหม โคตรฮาเลย กร๊ากกกก”สาวๆหลุดขำมาพร้อมกัน
“สุดยอดเลยเนอะ แกแสดงละครได้สมบทบาทมากอ่ะ”
“แต่ฉันกระดากปากชะมัดพูดไปได้เนอะเรา กร๊ากกก”
“ใช่ๆ ฮะแบบสุดๆไปเลย คราวนี้จะแกล้งให้หนักเลยเพราะบังอาจมาทำเพื่อนรักฉัน”
“อูกิฉันมีคำถาม”
“อะไรอ่ะไนท์”
“ตอนถีบหน้าไอ้นั้นอ่ะรู้สึกยังไง”
“สะใจโคตรๆ”อูกิพูดพรางหัวเราะ
“เอาเป็นเล่นแผนแบบนี้ไปก่อนล่ะพวกฉันไปชั้นเรียนปี2ล่ะ”เทียร์พูดแล้วเดินไปชั้นเรียนของปี2 กับอาโอะและโฮฟุ
“เลิกเรียนเจอกัน”โฮฟุพูดก่อนจะเดินไป
“เลิกเรียนแล้วเย้ๆ อ๊ะ”มีอะไรเหรอลูน่า”พวกนั้นมาอยู่หน้าโรงเรียนเราได้ไงอ่ะ”ลูน่าชี้ไปหน้าประตูที่มีพวก15ราชาชื่ออยู่ครบ
“งายยยยยย อุ๊บบ”จู่ก็มีมือนึงมาปิดปากของโซระไว้
“แออำอะไออะ อาอิออากอัออำไออ่ะ”
(แกทำอะไรอะ มาปิดปากฉันทำไมอ่ะ)
“แกกลับมาแสดงละครได้แล้วพวกนั้นมันอยู่หน้าโรงเรียน”ชิโระพูดจบก็เอามือที่ปิดปากโซระอยู่ออก
“โอเคมากลับมาแสดงต่อเลย คริคริ”โซระหัวเราจบก็กลับไปตีหน้าเศร้าต่อ แล้วพากันเดินออกนอกโรงเรียน
“อ๊ะ พวกคุณคนเมื่อเช้านิ”โซระทักนิ่งๆ
“นายจะมาทำอะไรอีกอ่ะ”ขิมายื่นขวางหน้าของโซระเหมือนพยายามป้องกันโซระไว้
“ขิมพวกฉันมาดีนะโว้ย มานี้มาไม่ต้องไปขวางไอ้ซันซัสมัน”สควอโล่พูดจบก็ดึงขิมออกแล้วก็เดินหายไปไหนไม่รู้
‘ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’แต่ที่ยังได้ยินอยู่คือเสียงอันโหยหวนของขิม
“เอาล่ะใครจะมาขวางอีก ฉันจะได้ให้ไอ้พวกนี้ลากตัวออกไป”ซันซัสพูดแค่นั้นอูกิที่ตั่งท่าจะออกไปกันให้โซระกลับต้องมายืนอยู่เฉยๆแทน
“นี้ว่าแต่พวกพี่เทียร์ไปไหนเนี่ย”ลีน่าถามพร้อมกับมองไปรอบๆ
“ชิชิชิ ถ้าถามถึงยังพวกนั้นโดนเอาตัวไปแล้วล่ะ”
“แกทำอะไร”
“เออคืออย่าพึ่งโมโหครับพี่ชายผมแค่อยากไปเที่ยวกับพวกเธอเท่านั้นตอนนี้เลยไปรอที่หน้าห้องเรียนแล้วล่ะ”สึนะพูด แล้วหันไปพยักหน้ากับโกคุเดระ ยามาโมโตะ แรมโบ้ เคียวยะและมุคุโร่
“เอาเป็นว่าเราไปกันเถอะ”จู่ยามาโมโตะก็มาอุ้มซันขึ้นบ่า โกคุเดระจับมือของซึโกะ มุคุโร่โอบเอวเดีย เคียวยะจับมือของซัมเช่นเดียวกันกับแรมโบ้ที่จับมือของลีน่า ส่วนสึนะก็จับมือของลูน่าทั้งหมดก็จัดการลาก(ย่ำว่าลาก)สาวๆวิ่งหายกันไปในทางเดียวกัน
‘ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’และตามด้วยเสียงโหยหวนที่เหมือนกัน
“วู้ว พวกสึนะนี้ไวไฟกันจริงๆนะ เบียคุรันนายเอาไง”ดีโน่หันไปถามเบียคุรัน
“ก็เอาบ้างสิครับ”เบียคุรันพูดจบก็อุ้มไนท์ขึ้นในท่าเจ้าสาวเช่นเดียวกับดีโน่ที่อุ้มมาเรียในท่าเดียวกัน
“เราไปมีความสุขกันนะจ้ะ”เบียคุรันพูดจบก็วิ่งไปพร้อมกับโน่
‘ไอ้เหี้ยปล่อยกรู~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~’
“ชิชิชิ เท่านี้ก็เหลือแต่พวกเธอ”เบลพูดพร้อมแสยะยิ้ม
“อย่าเข้ามานะโวย”ชิโระเอามือจ่อหน้าของซันซัส”พวกฉันจะไปส่งโซระพี่บ้านพวกนายถอยไป”ชิโระตวาด
“ไปส่งบ้านแล้วมันจะหายป่วยไหม ฉันจะพายัยนี้ไปหาหมอพวกเธอถอยไป”ซันซัสพูดก็จับมือของโซระแล้วลากไป
‘แย่แน่ๆเลยถ้าไปหาหมอไอ้บ้านี้ต้องรู้แน่ๆเลย’
“โอ้ยยยยยยย ป ปวดหัวปวดหัวจังเลย”
“แย่แล้วอาการของโซระกำเริบต้องพาไปเอายาที่บ้านแล้ว”อูกิที่เหมือนจะเข้าไปได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยรีบพูดทันที
“เห้ยโซระทำใจดีๆไว้นะโวยไอ้สวะ”ซันซัสพูดแล้วเอาโซระขึ้นบ่าแล้วรีบวิ่งไปที่บ้านของโซระทันที
“อะ อืม อ่าวชิโระมาทำอะไรที่นี้อ่ะ”โซระที่ฟื้นขึ้นมาจากโซฟาทัก
“โฮ โซระฉันนึกว่าแกจะเป็นอะไรไปซะอีก”ชิโระวิ่งไปกอดโซระ
‘เดี๋ยวฉันต่อเองพวกแกตามน้ำเอาโอเค๊ะ’
“พวกแกเข้ามาในบ้านฉันได้ไงออกไปนะ”โซระเริ่มเปิดฉายโวยทันทีหลังจากที่คลายอ้อมกอดจากชิโระ
“โฮ้ กลับมาแรกดีเหมือนเดิมแล้วนิ”
“ไอ้เวรแกออกไปจากบ้านฉัน ออกไปๆๆๆ”โซระจัดการปาข้าวของทุกอย่างเท่านี้หาได้รอบๆตัว
“เบล ฟรานพวกแกช่วยที”
“รับทราบ - -7”
“มามะไปเที่ยวกะmeดีกว่า”
“ชิชิ เห็นด้วยยยย”
“จ จ ไปไหน”ชิโระและอูกิพูดพร้อมกัน
“ไปมีความสุขกันไง”พูดจบทั้งสองก็โดนลากออกไป
‘ใช่ใครก็ได้ช่วยกูได้ไอ้เหี้ยสองตัวนี้ที่~~~~~~~~~~~~~~~~’
“แกทำอะไรเพื่อนฉันไอ้เลว”โซระรีบโวยทันทีหลังจากที่ชิโระและอูกิโดนลากตัวไป
“พวกมันไม่ทำอะไรพวกเธอหรอกน่ะ ฉันแค่มีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“ค ค คุยอะไร”
“เรื่องวันนั้นนนน ฉันน....ขอโทษ”ซันซัสพูดคำสุดท้ายเบาๆ
“นายว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกว่าฉันขอโทษไงโวย -//-”ซันซัสตะโกนดังพร้อกันหน้าขึ้นสี
“นายไม่ต้องพูดเสียงดังก็ได้มันทำฉันปวดหัวนะ”
“เออ ขอโทษล่ะกันว่าแต่เธอน่ะไม่รู้ชื่อฉันเหรอไงถึงได้แต่เรียกนายๆ”
“ฮือ..ฉันไม่รู้อ่ะ”
“ฉันจะบ้าตายคนทั้งโรงเรียนเธอรู้จักฉันแต่เธอกลับไม่รู้เนี่ยนะ คนที่ฉันใส่ใจที่สุดกลับไม่รู้เนี่ยนะ อ๊ะ..-//////////-”
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ นายใส่ใจฉันที่สุดเหรอ -/////-”
“ป ป เปล่านะฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนี้ซะหน่อยเอาเป็นว่าฉันชื่อซันซัส ฉันอยากให้เธอเรียกชื่อฉันนะ”ซันซัสพูดแล้วเดินหันหลังแล้วตรงไปที่ประตู“เอาเป็นว่าวันนี้ฉันกลับก่อนล่ะ”พูดจบก็เดินออกประตูไปเลย
“อื้ม บายนะซันซัส”โซระพูดแค่นั้นแล้วล้มตัวลงนอน
‘ในบางเวลาไอ้หน้าบากนั้นก็น่ารักดีแฮะ ’
ความคิดเห็น