คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ขัดดอก ตอนที่ 5
พอตกดึกปุ๊ปร่างกายก็กระตุกปั๊บ! ที่กระตุกนี่ไม่ใช่อะไรกระตุกนะครับกระเพราะมันกระตุก! โครตหิวเลย ไม่แปลกใจเลยครับที่ตัวเองตัวใหญ่ขนาดนี้...เราจะหลีกเลี่ยงคำว่าอ้วนกันโน้ะ อิ้อิ้
พอออกมาจากห้องผมก็เห็นคุณป้าแม่บ้านถือถาดที่มีถ้วยกาแฟ เอาไปให้เฮียมันแน่เลย นี่ด้วยความเป็นคนดีไงเลยเสนอตัวเข้าไปช่วย
“เอาไปให้เฮียหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ คุณหนูมี่จะเอาอะไรไหมคะ?”
“เอ่อ...ผมขออาหารเบาๆแบบพิซซ่า ไก่ทอด แล้วก็ถ้าได้สเต็กก็จะดีมากครับ”
“เอ่อ...”
“ฮ่าๆ ผมล้อเล่นนะครับป้า เอาพวกนมหรือขนมอะไรก็ได้ครับ ส่วนนี่เดี๋ยวมี่เอาไปเอง”
ผมถือวิสาสะยกถาดออกมาจากมือป้าแกแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องเฮียมันทันที
ประตงประตูไม่เคาะมันหรอกครับเปิดเข้าไปเลยนี่แหละก็มันไม่ได้ล็อคนี่นา
“เฮียงานเยอะหรอวะ?”
“อ้าว มึงเองหรอ”
“อือ นี่กาแฟ”
ผมวางถาดกาแฟไว้ที่โต๊ะให้เฮียมัน เฮียมันนั่งมองกาแฟสักพักก่อนจะละสายตาไปอ่านกองเอกสารต่อ อ้าวไอ้สันขวานมึงมองกาแฟแล้วมึงตาสว่างเลยหรอห้ะ!
“ไม่แดกอะ?”
“มันร้อนอยู่ ไม่โง่สิ”
พูดลอยๆออกมาตาก็ยังมองเอกสารในมือ เดี๋ยวๆ คือมึงเอากาแฟร้อนมันก็ต้องร้อนปะวะทำไมแม่งไม่สั่งกาแฟเย็นละโถ่สังคม...
ก๊อกๆ แม่บ้านคนเดิมเปิดประตูเข้ามาแล้ววางขนมกับนมอุ่นแก้วนึงวางไว้ที่โต๊ะก่อนที่เธอจะนำร่างของตัวเองออกไป
“ขอนั่งอยู่ในนี้นะ คงไม่กวนมึงหรอกนะ”
“อือ”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง มีแค่เสียงยูคยอมกินขนมเป็นระยะๆเท่านั้น
“หิวน้ำว่ะ”
“หือ?”
ยูคยอมละสายตาจากเกมในมือถือมองคนตรงข้าม
“ป้อนกูหน่อยดิ อยากแดกน้ำแต่ไม่อยากละสายตาจากงาน”
โอ้โห! เป็นคนที่และดูขยันมาก แล้วกาแฟที่ผมเอาเข้ามาให้เนี้ยเฮียมันก็ยังไม่แตะเลย จากกาแฟร้อนกลายเป็นกาแฟเย๊นเย็นไปละเนี้ย
ผมรินน้ำใส่แก้วก่อนที่จะไม่ยืมหยิบหลอดใส่แก้วแล้วยื่นไปให้เฮียมันดูดน้ำในแก้วไป ตาก็ยังมองเอกสารไม่วางตา โอ้ยยยโหมดแจ็คสันขยันโครตๆนี่ไม่เคยพบเจอ
นี่ก็ดึกมากแล้วผมไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิดการที่มองเฮียมันทำอะไรแบบตั้งใจแบบเงียบๆแบบไม่พูดนี่มันกลายเป็นคนละคนไปเลย แต่เป็นแบบไหนก็น่ารักอยู่ดี
เอ๋...ทำไมหน้าเฮียมันเบลอๆวะ มะ มัน....คร่อก ยูคยอมหลับไปแล้ว...เมื่อกี้ยังบ่นไม่ง่วงอยู่เลย ขอหัวเราะล้านครั้ง 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เสร็จแล้วเว้ยยยยยยยยยยย แม่งอยากจะตะโกนดังๆให้โลกรู้ว่างานเสร็จแล้ว! ก็ตอนเช้าเขาทำงานไม่เสร็จน่ะเลยต้องให้ลูกน้องเอามากองไว้ที่บ้านนั้นแหละ แล้วที่บอกไอ้เกมี่ว่าไม่มีงานคือโกหกครับ ไม่อยากให้มันไปนั่งเบื่อๆในห้องน่ะสิ
พอเอาเอกสารออกจากหน้าก็เจอกลับเด็กอ้วนที่นั่งสัปหงกอยู่ตรงหน้า หลับไปตอนไหนวะ
จึกๆ
แจ็คสันจิ้มไปที่ไหล่ของเด็กขี้เซาตรงไหน ให้ตายเถอะนี่เขาลืมอะไรไปรึเปล่า ลืมไปว่าไอ้มี่มันน่ะโครตปลุกยาก! แล้วจะปลุกมันให้ไปนอนในห้องยังไงวะเนี้ย ตัวก็โตแล้วดูตัวเขาสิจะให้แบกมันไปมีหวังตายตั้งแต่ยกแขนมันขึ้นละมั้ง....
“มี่ตื่น ตื่น มึงจะตื่นไหมมมมมมมม!!!”
คือทั้งตบหน้าหยิกแก้มยืดแก้ม ทั้งหน้านี่ยืดมาหมดละครับมันยังไม่ตื่นเลย จะทำไงกับมันดีละเนี้ย
ผมนั่งยองๆจ้องหน้ามันสักพัก...พอมองแก้มมันก็รู้สึกเขิน...ชิบหาย เขินด๋อยไรวะนั้น
“เฮียมึงนั่งทำไรอะ”
พอจะตื่นมึงก็ตื่นง่ายเนอะ!
“นั่งพักเพราะปลุกมึงไม่ตื่น”
“ปลุกตอนไหนไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย เสร็จงานแล้วใช่ปะ? งั้นไปนอนละนะ ฝันดี”
“เออ ฝันดี”
“แล้วก้มหาไรอะ ทำอะไรตก”
ก็ยูคยอมเห็นว่าเฮียมันไม่เงยหน้าขึ้นมาสักที ก็เป็นคนดีไงถ้าทำอะไรหายจะอาสาหาช่วย
“เปล่าๆ ไปนอนได้แล้วมึงอะ”
“เออๆๆ”
พอร่างสูงออกไปจากห้องแจ็คสันก็ลุกจากที่เดิมแล้วเข้าห้องนอนไป ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือหน้าแจ็คสันหวังแดง!
เช้าของวันทำงานวนกลับมาอีกครั้งแต่เนื่องจากแจ็คสันเคลียร์งานเสร็จแล้วตั้งแต่เมื่อวานทั้งอาทิตย์ก็เลยไม่ต้องเข้าบริษัทอีกจะเข้าอีกทีก็อาทิตย์หน้านู้นนน ไม่ก็มีประชุมเร่งด่วน แล้วคือ...กูตื่นเช้ามาทำไมวะครับ!
ไหนๆก็ตื่นเช้ามาละ ไปวิ่งเพื่อกระชับร่างกายและทำให้ขายาวเพิ่มดีกว่าแต่วิ่งคนเดียวก็เปลี่ยวใจไปชวนไอ้มี่ไปวิ่งด้วยดีกว่าจะได้ไม่อโลนเกินไป แต่มันจะตื่นให้กูไหมวะนั้น
ก๊อกๆ ผมเคาะห้องเรียกคนในห้องสักพักประตูก็เปิดออก เหยดดดผิดขาดมันตื่นเว้ยเห้ย แต่สภาพนี่งัวเงียมากมาย
“อายายยย”
อุ๊บ อยากจะอัดคลิปตอนมึงงัวเงียจริงๆ เสียงนี่ยานสัดๆอะ 5555555555555555
“ไปวิ่งกัน ให้เวลา5นาที กูลงไปรอข้างล่างโอเค๊?”
“อ่า”
ยูคยอมกลับมาในห้องด้วยสติไม่ครบถ้วนเท่าไหร่ เมื่อกี้อะไรวิ่งๆวะ....ขอจูนสมองแปปเช้าๆแบบนี้เขาตื่นมาเพราะเสียงเคาะประตูได้ไงเนี้ย วันนี้ฝนต้องตกหนักแน่ๆเลย...
เอ่อ...กูจะทำไรวะ 55555555555555555555555555555
เออ อาบน้ำ เอ้ยไม่ดิ ล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวไปวิ่ง เออๆ เมื่อคิดได้อย่างนั้นยูคยอมก็เร่งทำธุระส่วนตัวของตัวเองและรีบลงไปด้านล่างที่มีคนขาสั้นรออยู่
“กูนึกว่ามึงจะนอนต่อ”
“เออกูก็กะจะนอนต่อ แต่กลัวมึงรอไง ป่ะ!”
ทั้งคู่ออกมายืนที่หน้าบ้านอบอุ่นร่างกายกันเล็กน้อยแล้วเริ่มวิ่งจ๊อกกิ้งเบาๆ ยูคยอมต้องวิ่งช้ากว่าปกติมากเพราะช่วงขาที่ยาวกว่ามันจะทำให้เขาวิ่งแซงร่างของแจ็คสัน เขาอยากวิ่งข้างๆพี่มันไม่อยากวิ่งนำหรือวิ่งตาม....แต่ตอนนี้ก็ได้แต่วิ่งตามนี่หว่า หึ
“คิดไงชวนกูมาวิ่งอะ”
หลังจากที่วิ่งเสร็จก็มาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะของหมู่บ้าน
“ก็แค่อยากวิ่ง”
ยูคยอมไม่ตอบอะไรกลับไปแต่เสตามองหน้าอีกคนที่ตอนนี้จ้องไปดูคนที่กำลังวิ่งตามทางเดินของสวนสาธารณะ แจ็คสันกำลังมองผู้คนมากมายแต่สายตาก็ไปสะดุดกับคู่คุณตาคุณยายคู่หนึ่งที่กำลังวิ่งข้างๆกัน หยอกล้อกันเล็กน้อยมันเป็นภาพที่น่ารักจนต้องยิ้มตาม ยูคยอมก็ยิ้มตาม ไม่ใช่ยิ้มเพราะคุณตาคุณยายแต่เขากำลังยิ้มเพราะแจ็คสันยิ้ม
“มึง...เรามาเล่นเกมกันเถอะ”
แจ็คสันพูดขึ้นหลังจากที่นั่งพักจนหายเหนื่อย
“เกมไร? กูชนะมึงแน่นอน”
แจ็คสันยืนเต็มความสูง ท่ามกลางความงุนงงของยูคยอม
“ใครถึงบ้านทีหลังเป็นเบ๊วันนึง!”
พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งออกไปทิ้งให้ยูคยอมนั่งเอ๋อแดกอยู่คนเดียว....หึกูต่อให้มึงก่อนเลย ขาสั้นๆงั้นอะกูถึงก่อนแน่นอน!
“เชี้ยมี่!!! มึงแซงก็ได้ไง แฮ่กๆ”
ร่างของแจ็คสันที่ยืนหอบแฮ่กๆ ชี้หน้าคาดโทษยูคยอม แม่งเมื่อกี้เขาจะถึงอยู่แล้วแล้วไอ้มี่แม่งมาจากไหนก็ไม่รู้วิ่งแซงหน้าเขาไป ฮืออออออ นี่วิ่งเอาเป็นเอาตายเพื่อใครรร เพื่อครายยยยยย
“มึงช่วยดูช่วงขาด้วยเฮีย เล่นอะไรไม่ดูตัวเอง”
อู้ยยยยย จี๊ดสัสจี๊ดๆๆๆๆๆ เลยยยยยยยยย
“มึงเป็นเบ้ช้ะ อย่างแรกที่เบ๊ต้องทำวันนี้ก็คือ ใส่เสื้อที่ซื้อคู่กัน แล้วเจอกันตอนกินนข้าวนะครับคุณเบ๊”
ยูคยอมเดินผิวปากเข้าบ้านอย่างสบายใจทิ้งให้แจ็คสันยืนหอบอยู่อย่างนั้น แม่งงงงง กูจะไปต่อขาพรุ่งนี้เลยคอยดู๊!!!
พอเห็นอีกคนใส่เสื้อเหมือนกันนั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามกันนี่รู้สึกสยิ้วกิ้วมากครับยังกับคู่แต่งงานใส่เสื้อคู่งั้นแหละ
แต่เสื้อพออยู่ในตัวมันแล้วก็ดูดีนะครับแต่ผมใส่หล่อกว่า หุหุ
“เบ๊ ไปไหนอะ”
ผมไม่ตอบแต่ยักไหล่ให้มัน จะให้ไปไหนล่ะครับก็ไปดูทีวีน่ะสิ!
“หยิ่งหรอเบ๊”
รู้สึกมึงจะชอบเหลือเกินนะเรียกกูว่าเบ๊เนี้ย...
“ทำไมต้องเรียกว่าเบ๊”
“ก็มึงเป็นเบ๊ไง เบ๊ เบ๊ เบ๊”
เดี๋ยวเตะให้เอวหลุดเลยห่ า ไม่น่าเล่นเลยยยยย
“ถ่ายรูปอ่อ?”
“ถ่ายเอกสารมั้ง ก็เห็นๆอยู่”
“ถ่ายด้วยดิกูขึ้นกล้องนะ”
“ขึ้นอืดดิมึงน่ะ”
“สาสสสส เป็นเบ๊ห้ามด่า! มานี่มาถ่ายคู่กับกูเลยเฮีย”
“เรื่อง?”
“เรื่องที่มึงเป็นเบ๊”
ย้ำจั๊ง!
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นไอ้มี่มันยื่นหน้ามาข้างๆผมแล้วยิ้มสไตล์มันนั้นและครับผมก็ทำหน้าเข้มๆ อีกรูปก็เป็นผมที่ทำปากจู๋...ก็มันติดถ่ายรูปแบบนี้นี่หว่า
“ส่งให้กูด้วยนะ...มึงน่ารักดี”
“ห้ะ?”
“เปล่าๆ กูบอกส่งให้ด้วยรูปสวยดี”
“แหงดิกูเป็นคนถ่ายอะ!”
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงแปดหลอดของแบมแบมดังขึ้น น้องแบมวิ่งเข้ามาหาผม
“คืองี้ แบมได้บัตรดูหนังมาฟรีแล้ว...แบมไม่ว่างพี่มาร์คเลยบอกให้เอามาให้เฮียไปดูกับยูคยอม”
“วันไหน?”
“วันนี้ รอบสองทุ่ม”
“เรื่อง?”
“มินเนียน!”
มึงครับ...กูกับไอ้มี่ไปดูมินเนียน...ความบ้องแบ๊วจงบังเกิด!!!!
เย้! ตอนหน้าไปดูมินเนียนกันนนน 555555555555555555555555
ยูคแม่ ง กากมากอะตอนนี้กากทั้งสองเลยอะจริง
คิดถึงจังอยากแต่งฟิคอัพทุกฟิคที่ตัวเองแต่งเลย แต่พรุ่งนี้สอบ...แต่ยังไม่สอบกลางภาคเลยแก โครตช้าอะบ่องตรง
เจอกันสักวัน 5555555555555555555555555
ปล.ฟังเพลงใหม่ของฟิคด้วยยย โครตตรงกะฟิคอะ 555555555
ความคิดเห็น