คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ❥Chapter 13. hold my hand
“อีก2วัน พวกม๊า ก็จะกลับมาแล้วเนอะ มึงก็จะไม่อยู่แล้ว”
“ใช่แล้ว จะได้กลับบ้านสักที รบกวนพี่มาตั้งหลายวัน”
อยากให้รบกวนไปทุกๆวันเลย
“อือ...ใจหายเนอะ”
“ใจหายไรละ”
หายไปอยู่กับมึง
“ก็...เรามาถ่ายรูปกันเถอะ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลยนะ”
“เออใช่ นักเรียนคนนี้ยังไม่เคยถ่ายรูปกับครูแบมแบมเลยนี่น่า”
แชะ!
“พี่มาร์ค..ถ่ายเสร็จแล้วก็เอาหน้าออกไปห่างๆดิ จำเป็นต้องใกล้ขนาดนี้ปะ?”
“จำเป็นดิ จะได้ดูสนิทๆกันไง”
“มันเกี่ยวไหมเนี้ย เนียนนนน”
“ไรเหยอ... เออ มึง! ไปเที่ยวกันมะ”
“เที่ยวอ่อ *0* ไปๆๆ “
“งั้นไปเกาะเสม็ด”
ป๊าบ!!
“โอ้ยยย ไรมึงเนี้ย ตีหลังกูทำไม”
“ก็พี่คิดไรเล่า”
“คิดไร กูเปล่า..มึงแหละคิด”
“แบมไม่ได้คิด...ไปที่อื่นดิ”
“กลัวเสร็จกูไง คิคิ”
“เดี๋ยวจะโดนอีกรอบ”
แบมแบมง้างมือเตรียมจะตบผมเต็มที่
“แล้วมึงอยากไปไหนล่ะ สวนสนุก?”
“แบมโตแล้ว ไม่อยากเล่นอะไรแบบนั้นหรอก”
“แล้วมึงอยากไปไหนละ?”
แบมแบมทำท่าคิด ดูน่ารักจนผมใจสั่น
“แบมอยากไปทะเล แบบไปกลับ”
“อือ ได้นะขับรถไปเองแล้วกลับ งั้นไปวัน เสาร์แล้วกันมึงไม่มีเรียน”
“โอเคเลย”
แบมแบมมันเรียนทุกวันนั้นแหละครับ แต่ละวันคือเรียนแค่ภาคเช้าไง ตอนบ่ายก็ปล่อยนักเรียนมาเรียนรู้ด้วยตัวเอง
มีโรงเรียนแบบนี้ด้วยแฮะ ผมก็พึ่งรู้ ถ้าวันไหนแบมแบมไปโรงเรียนผมก็จะหาข้าวเช้ากินเองเพราะผมตื่นไม่ทันน้องสักที
แต่พอผมขอไปรับน้องที่โรงเรียนน้องมันก็บอกว่า ไม่เป็นไรกลับเองได้
“แบม ให้กูพรุ่งนี้ให้กูไปรับไหม?”
“หือ ? อยากไปรับหรอ...”
“อือ”
“ก็มารับดิ”
อุต๊ะ!! วันนี้น้องมันเมาไรรึเปล่าวะครับ ทำไมขอกี่ทีกี่ทีก็ไม่ให้ทำไมวันนี้ยอมง่ายจัง
“ทำไมวันนี้ยอม”
“ก็เดี๋ยวจะไม่ได้อยู่กับพี่มาร์คแล้วไง”
พูดเหมือนกูจะไปตาย...
“ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านก็อยู่ที่นี่กับกูตลอดไปสิ”
“อ่านการ์ตูนเยอะไปปะ...แบมขึ้นไปอ่านหนังสือแล้วนะ พี่มาร์คก็อย่าลืมอ่านหนังสือล่ะ”
“เออออ กูอ่านทุกวันน่า “
“ฝันดีนะพี่มาร์ค”
มาแปลก... ปกติจะบอกฝันดีแค่ในไลน์
“อือ ฝันดีนะ”
ผมว่าแบมแบมมันแปลกๆ ยอมอะไรง่ายๆ พูดจาแปลกๆ ดูหงอยๆอีก เป็นเมนส์ปะวะ... บ้าละมาร์ค น้องเป็นผู้ชาย มึงนี่ก็
สมองล่ะไม่คิด
#วันเสาร์
“มึงจะไปเที่ยวไปกลับหรือมึงจะขนบ้านไปอยู่ที่นั้น ตอบ!”
“ก็ของจำเป็นทั้งนั้นแหละ อย่าบ่นเดะ”
แค่ไปกลับนี่มันต้องขนของไปสองกระเป๋าไหมครับ ? แค่กระเป๋าตัง กล้อง โทรศัพท์ แค่นี้ก็พอละม้างงงง นี่มึงดันขน
หนังสือไป...
“แบม ไปเที่ยวกูขอ หนังสืออะเก็บไว้ก่อน”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ กูขอ”
“อือ...แบมไม่เอาไปก็ได้”
“ทะเลลลลลลลลลลลลล”
พอถึงทะเลปุ๊ปแบมแบมก็รีบวิ่งลงจากรถเลยครับ เด็กน้อยจริงๆ
“พี่มาร์ค มาเล่นน้ำกันนนน “
แบมแบมโบกมือเรียกผมห้ามไป
“ไม่เอาอะมึงเล่นเลย”
“น่า ไหนๆก็มาทะเลแล้วมาเล่นนนน”
แบมแบมเดินขึ้นมาจากทะเลเดินมาลากแขนผม
“เอ้ยย เดี๋ยวโทรศัพท์กูเปียก”
“วางไว้บนพื้นดิ”
“ดื้อนะมึง เนี้ยถ้าเรามีที่พักเราก็จะมีที่เก็บของ”
“ก็เก็บในรถไง”
“กุญแจรถอะ”
“พี่อะดื้อ! ไม่เล่นก็ไม่ต้องเล่น”
พูดจบแบมแบมก็เดินส่ายตูดลงไปทะเล มีเด็กๆมาล้อมแบมแบมใหญ่เลยครับ แล้วดูนั้นดิ น้องมันยิ้มให้เด็กๆ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปแบมแบมไว้ ซูมแล้วซูมอีก อยากจะเก็บรอยยิ้มแบมแบมไว้คนเดียว...เฮ้ออ อยากได้น้อง
จัง...
โชคดีนะครับที่วันนี้ไม่ค่อยมีแดดผมเลยนั่งรอแบมที่หาดทราย ก่อกองทรายรอน้องแลดูเป็นเด็กน้อยเหลือเกิน
เคยไหมครับ ตอนเด็กๆเวลาก่อกองทรายไปเราก็จะจินตนาการว่า เราสร้างบ้านขึ้นมาจะอยู่กับใครสักคน พอมีคนมาเตะ
กองทรายที่เราสร้างเราก็จะงอแง... พูดถึงเตะกองทรายผมคิดถึงตอนเด็กๆที่ผมไอ้แจ็คสันแล้วก็...น้อง...น้องไรวะ
ชื่อแม่ งติดอยู่ในหัว...
น้องไรช่างในก่อนเถอะครับ มาฟังเรื่องผมตอนเด็กๆดีกว่า อย่างที่เข้าใจกันว่าไอ้แจ็คสันนี่แสบแต่เด็กไหมครับ มันนะเวลา
ใครสร้างอะไรแม่ งทำลายไปทั่วแล้วมันก็จะบอกว่า ก็เราเป็นมังกรเราต้องทำลายบ้านเมือง... มังกรพ่ อมึงสิ ไอ้สั้น!
แล้วมันก็จะชอบรังแกน้องครับ เวลาน้องร้องไห้ผมต้องปลอบทุกทีเลย ผมจำได้หมดแหละเรื่องราวตอนเด็กอะแต่ติดที่จำ
ชื่อน้องมันไม่ได้นี่ดิ
“นั่งยิ้มเป็นบ้าอะไรคนเดียว”
เสียงแบมแบมถามขึ้น
“คิดเรื่องตอนเด็กนิดหน่อย “
แววตาของแบมแบมแอบสั่นไหวเล็กน้อย
“มีความสุขมากเลยดิตอนเด็กอะ”
แบมแบมว่าแล้วกูทรุดลงนั่งข้างๆกับผม แล้วน้องก็นั่งเขี่ยทรายเล่น
“ก็มีความสุขดีนะ...แต่กูมีความสุขกับตอนนี้มากกว่า”
“ทำไมอะ?”
แบมแบมเอียงคอหันมาถามผม
“ก็...ตอนนี้มีมึงไง”
มาร์ค ต้วน ได้แต้ม....
“เอ่อ....”
แบมแบมก้มหน้างุดๆซ่อนใบหน้าที่แดงซ่านเอาไว้ มือก็เขี่ยๆเขียนๆพื้นทรายไปเรื่อยๆ ในใจได้แต่คิด พี่แม่ งพูดไรวะ
“หิวยัง?”
“หิวแล้ว...แต่แบมตัวเปียก”
พูดไปหน้าก็ยังก้มไป
“งั้นมึงก็ขุดทรายหาปูกินไปแล้วกันนะ ฮ่าๆ”
“ตลกมาก?”
แบมแบมหันหน้ามาทำตาขวางใส่ผม
“ไปเปลี่ยนชุดดิ เอามากี่ชุด”
“ชุดเดียวเอง...”
“ก็กินข้าวเสร็จก็กลับ”
“ได้ไงงงงงง กินข้าวเสร็จก็ต้องมาเล่นต่อเล่นเสร็จก็ไปเดินตลาดกลางคืนไง พี่มาร์คอ่า”
แบมแบมทำท่างอแง วิญญาณเด็กเข้าสิง...
“งั้นหาร้านอาหารแถวนี้ หรือมึงจะใส่ชุดกูก่อน?”
“แบมนั่งเปียกๆแบบนี้ก็ได้”
“เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมตาย ใส่ชุดกูนั้นแหละ”
“ถ้าแบมใส่ชุดพี่มาร์คแล้วพี่มาร์คจะใส่อะไร ?”
“กูก็จะเดินหาดจนตัวแห้งแล้วก็ไปเดินตลาดไง”
“งั้นแบมจะใส่ชุดแบม แล้วก็เดินข้างๆพี่มาร์คนะ”
“อยากเดินข้างๆกูหรอ”
“แล้ว...เดินข้างๆไม่ได้หรอ”
“ถ้าเดินข้างกู...ต้องจับมือด้วยนะ”
“.........อือ ”
“พี่มาร์ค พอแล้ว”
ผมกำลังห้ามพี่มาร์คที่ตอนนี้พี่มันกำลังแกะกุ้งให้ผมอยู่ครับ ตัวเองยังไม่ได้กินอะไรแล้วต้องมาแกะกุ้งให้ผมอีก
“พอได้ไง ก็มึงกำลังกินอยู่”
“แบมแกะเองได้ ดูดิมือพี่เลอะหมดแล้วเนี้ย”
“แค่นี้เอง กินๆไปเถอะ กูแกะให้ก็อย่าบ่นดิ”
“ก็พี่มาร์คยังไม่กินอะไร...”
“ป้อนกูดิ มือกูเลอะเนี้ย”
พี่มาร์คพูดแล้วชูมือตัวเองขึ้น
ผมจิ้มกุ้งในจานที่พี่มาร์คแกะให้ผม ป้อนพี่มาร์ค
“อร่อยมะ...”
“สุดๆ”
“อิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมม”
ผมเอนตัวลงแล้วลูบท้องตัวเอง
“เด็กอ้วน”
“ก็มันอร่อยยยยย ไปเล่นน้ำไม่ไหวแล้วเนี้ย”
“งั้นก็ไม่ต้องเล่น เดี๋ยวกูเล่นแทนเอง”
“ไม่ได้ ต้องเล่นด้วยกันเดะ!”
“งั้นรอให้มึงย่อยเสร็จแล้วค่อยไปเล่นก็ได้”
ผมละชอบพี่มาร์คตรงที่พี่มันตามใจผมที่แหละครับ ตามใจตลอดเลย ถึงพี่มันจะขี้บ่นบ้างอะไรบ้างแต่ถ้าบ่นแล้วทำตามก็
โอเคนะครับ
“โอ้ยยยยย!! พี่มาร์คน้ำมันเข้าตาแบมอะ แบมแสบเนี้ย”
“เห้ย! ไหนๆๆๆ”
พี่มาร์ครีบเดินเข้ามาหาผม
“เนี้ย ตรงนี้”
“ไหนๆ”
พี่มาร์คยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม หึ จังหวะนี้แหละ
“สะที่ไหนเล่า!”
ผมสะบัดน้ำใส่พี่มาร์คเต็มแรง หึหึ
“โอ้ย! แบมมึงแกล้งกูหรอออออ ตายยยยย!!!”
แล้วเราทั้งคู่ก็สาดน้ำใส่กันไปมาอย่าบ้าคลั่ง
คนแถวนั้นเห็นก็อมยิ้มไปตามๆกันกับทั้งคู่ ก็แหมผู้ชายตัวเล็กน่ารักกับผู้ชายตัวสูงหล่อมาเล่นน้ำท่าทางมุ้งมิ้งฟุ้งฟริ้ง
ขนาดนี้ จากทะเลที่ยังเค็มๆ ยังหวานเลยอะคิดดู๊!!!
“เหนื่อยเป็นบ้า”
แบมแบมนอนหอบแฮกๆอยู่ข้างๆผม
“ใครล่ะเริ่มก่อน “
“ก็อยากแกล้งพี่มาร์คบ้างอะ ตลกดีนะคิกคิก”
“แกล้งกูแล้วมีความสุขว่างั้น?”
“มากๆอะ ตอนพี่ทำหน้าเป็นห่วงแบมนะโครตจี้เลย”
“ก็คนมันห่วงนี่หว่า...”
ผมรู้สึกว่าวันนี้ผมจะหยอดแบมแบมเยอะจนตัวมันทะลุแล้วล่ะครับ...เอาน่า มีโอกาสเราต้องใช้ให้คุ้ม
“ตอนไหนตัวจะแห้ง”
บ่นอีกละ...บอกให้ไปเปลี่ยนชุดก็ไม่เปลี่ยน ทำไมน้องมันดื้อขนาดนี้วะครับ พอมาเที่ยวละนิสัยงอแงนี่เพิ่มขึ้นเท่าตัวหรอ ?
“บ่นอยู่นั้นและ เดี๋ยวก็แห้งแล้วเนี้ย”
“งั้นเดินไปตลาดเลยนะ”
“เออๆ ตามใจ”
ตลาดมันก็ไม่ไกลจากที่ผมจอดรถไว้เท่าไหร่หรอกครับ เดินไปแปปเดียวก็ถึง แต่อยากให้ตลาดมันอยู่ไกลๆกว่านี้จัง...
ผมแอบเหลือบมองไปดูที่มือตัวเองที่ตอนนี้ประสานมือกับคนตัวเล็กเอาไว้
หึ...มือนุ๊มนุ่ม
“พี่มาร์คดูนั้น”
แบมแบมใช้มืออีกข้างที่ว่างชี้ไปที่ร้านขายพวกกำไลหนังกับร้านที่มีตาข่ายไล่ฝันร้าย
“พี่มาร์ค ซื้อกันๆ”
ตอนนี้แบมแบมปล่อยมือผมแล้วเดินไปเลือกซื้อของอยู่ครับ มันจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นวะครับ ผมที่ไม่ชอบอะไรหนังๆ
แบบนี้เลยได้แต่ยืนรอที่หน้าร้าน
“น้องตัวเล็ก มาคนเดียวหรอครับ พี่เลือกให้ไหม? แบบนี้สวยนะครับ”
หืมมมมมมม ผมมองผู้ชายมาใหม่ที่มันพึ่งเข้าร้านไปเมื่อกี้ มาเกาะแกะไรกับเด็กกู
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมเลือกได้แล้ว”
แบมแบมปฏิเสธออกไป
“ไหนครับ พี่ขอดูหน่อย”
ผมเห็นนะครับว่ามันแอบแตะมือแบมแบม...หึ ไม่ทนแล้ว!!
“เสร็จยัง?”
แบมแบมกับผู้ชายคนนั้นมองมาที่ผม
“เสร็จแล้วครับ”
แบมแบมรีบจ่ายตังให้คนขายทันที
“กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าปล่อยมือกู”
ว่าแล้วผมก็จับมือคนตัวเล็กแล้วชูขึ้นโชว์คนตรงหน้า
“นี่เด็กกู ทีหลังอย่าเสื อก”
หึหึหึหึหึ ให้รู้สะบ้างว่าเด็กใครเป็นเด็กใคร!!
“เด็กอะไรอะพี่มาร์ค แบมแบมถามขึ้นหลังจากที่พวกเราเดินออกมาไกลจากร้านนั้นแหละ”
“ก็เด็กไง มีความหมายในตัว มึงคงไม่โง่หรอกเนอะเรื่องแบบนี้”
“ชัดเจนหน่อยไม่ได้ไงวะ”
“บ่นไร?”
แบมแบมมันบ่นอู้อี้ไรวะ เบาชิบหาย แอบด่ากูปะเนี้ย
“ป่าววววววว นี่...แบมือมา”
“อะไร?”
ทันทีที่ผมแบมือแบมแบมก็วางกำลังหนังที่มีเชือกเอาไว้ผู้ที่ฝ่ามือของผม
“ให้”
ผมหยิบขึ้นมาดู ที่ด้านหนังมันสลักตัวอักษร B เอาไว้
B ไรวะ... B Bird นกเปล่า.... ถุ้ย! ผมไม่ได้โง่!
“แล้วมึงมีของมึงป่าว?”
ปากก็ถามแต่มือนี่กำลังใส่กำไลอยู่
“มีดิ”
“แล้วสลักว่าไร? “
“สลักตัว M “
“ M ที่มาจาก MAMA หรอ”
“M ที่มาจาก MONKEY หรอก”
“หรอออออออออออ”
หึ...ไอ้เด็กนี่มันร้ายยย
“ของหมั้นหรอ”
ผมถาม
“ของเส้นไหว้ต่างหากล่ะ!”
พอผมกับแบมแบมใส่กำไลเสร็จ ต่างคนก็ต่างชูให้กันดู ผมยิ้มแบมยิ้ม...มีความสุขจังโว้ยยยยยย
ถึงบ้านแล้วครับผมไม่อยากจะปลุกคนตัวเล็กสักเท่าไหร่เลยจัดการอุ้มคนตัวเล็กไปที่ห้องนอนสะเลย อย่าพึ่งตื่นมาตอนนี้
นะเว้ย ดูเหมือนกำลังหลับสบายเลย
“หนักขึ้นปะเนี้ย..”
ผมอุ้มน้องไปก็แอบว่าน้องนิดนึงสงสัยวันนี้กินเยอะไปจนย่อยไม่ทัน
ตุ๊บ!
หือออ กระเป๋าสตางค์ของน้องตก เดี๋ยวค่อยมาเก็บแล้วกัน
ผมวางน้องไว้ที่เตียงก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา
“ไหนขอดูหน่อยดิ้ แอบซ่อนรูปกูไว้รึเปล่าน้า”
…………..
ช็อคยิ่งกว่าเจอรูปตัวเองในกระเป๋า....
ทำไม....ทำไมรูปในกระเป๋าตังแบมแบมมัน
เหมือนกับรูปที่อยู่บนโต๊ะผมเลย....
ผมมองรูปในกระเป๋าสตางค์อีกคนสลับกับรูปที่วางไว้บนโต๊ะ
“หึ...”
ผมค่อยๆก้าวเท้าไปที่เตียง
“มึงเองหรอ...”
ผมก้มลงจุ้บที่หน้าผากอีกคนอย่าอ่อนโยน
“ฝันดีนะครับ...น้องแบมของพี่มาร์ค”
ตู้มมมมมมมมมมมมม ตายยยยยย เอาความหวานนี้ไปปปปปป 5555555555555555555555
ตัดไปตัดมา งงไหม 55555 ไม่ต้องงงหรอกเนอะ //-\\
อาจจะมีสเปวันเกิดแบม ต้องมีแหละไม่อาจจะ...รีดคงแบบอิไรต์สเปฟิคมึงนี่เยอะไปมะ....เอาน่า กรุบกริ้บๆ เนอะๆ
ตอนนี้แต่งเองเขินเอง งุ้ยย บ้าบอ
ไม่บ่นแยะ ว่างๆเล่นแท็กกันด้วยเน้ะไม่เล่นก็ได้ 555555
เลิ้บบบบบบ
#มบวคณ
ความคิดเห็น