ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    - GOT7 :: มาร์คแบมวิทย์คณิต #MarkBam

    ลำดับตอนที่ #11 : ❥Chapter 9. with you :)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.35K
      13
      2 เม.ย. 58

    O W E N TM.

     










    เช้าที่แสนสดใสผมตื่นจากฝันดี ผมค่อนข้างหงุดหงิดมากที่ผมตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหิวน้ำ มองดูเวลาที่นาฬิกาบนหัวเตียง 6:37 เช้าเหลือเกิน อยากจะข่มตาหลับต่อแต่ด้วยความที่คอแห้งบวกกับเริ่มปวดฉี่ ผมจึงพาร่างของตัวเองที่สภาพตอนนี้จัดว่าเหี้_ได้ คือผมยุ่งๆชี้ไปชี้มา บ็อกเซอร์ตัวจิ๋วลายคุมะที่ม๊าซื้อมาให้ตอนไปญี่ปุ่น เสื้อกล้ามสีขาวที่จะขาดแหล่มิขาดแหล่ คือถ้าใครมาเจอผมตอนนี้คือแบบ....จะลืมความหล่อของผมไปเลยครับ แต่ใครมันจะมาเห็นละครับเช้าๆแบบนี้

    ผมเดินงัวเงียลงมาจากบันไดกลัวจะหลับเเล้วตกบันไดตายจริงๆ ผมเดินพ้นจากบันได้ขั้นสุดท้ายแอบเห็นเหมือนมีฝูงชนอยู่ที่ห้องโถง ไม่มีหรอกน่า...ผมจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำมาแก้กระหาย รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองหลายสิบคน...

    ผมค่อยๆหันไปมองด้านหลังอย่างช้าๆ เหมือนฉากหนังผีที่พระเอกค่อยๆหันไปมองนั้นแหละครับ อารมณ์ผมนี่เหมือนแบบนั้นเลย

    พอผมหันหลัง ผมก็เจอกับ...

     

     

     

     

     

     

     

    แบมแบม!!!!

     

     

    ไอ้ชิบหายยยยยยยย!!!  คือมึงมาทำไมเช้าวะครับ!!

    เเล้วไม่ใช่เเค่แบมคนเดียวพวกบรรดาเจ้ๆลุงๆป้าๆทั้งหลายก็กำลังมองผมอยู่! มาทำไมบ้านกูแต่เช้าครับ!! โอ้ยยย เครียดเลยยมาเจอสภาพแบบนี้ต้วนรับมิด้ายยย เหมือนมีป้าคนนึงมองต่ำไปมองไปที่....ผมรีบเอามือกุมเป้าของตัวเองทันทีเเล้วรีบวิ่งขึ้นห้องของตัวเองให้เร็วที่สุด เหยยย นี่มันวันอะไรของผมวะ ซวยเเต่เช้าเลย!

     

    "มาร์คลงมาจากห้องได้เเล้ว"

    ม๊าตะโกนเรียกผม ม๊าผมพึ่งขึ้นมานะ

    "อาบน้ำแต่งตัวแปปม๊า!"

    ผมตะโกนตอบม๊ากลับไป

     

    หลังจากที่อาบน้ำแบบเร่งด่วนเเละนั่งเซตผมเป็นเวลา10นาทีกว่าๆ ผมก็เดินลงไปที่ห้องโถงอีกครั้ง

    ต้วนรู้สึกอายมาก...เมื่อเห็นแบมแบมมองหน้าผมแล้วกลั้นขำตลอดเวลา

     

    "มาร์ค ม๊าจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆซักอาทิตย์นะลูก"

    "ครับ"

    ผมยังไม่เงยหน้าสบตาใครยังคงจ้องมองพื้น มองหาตะเข็บของพรมเช็ดเช้าต่อไป

    "แล้วน้องแบมเขาอยู่คนเดียว แม่น้องแบมเขาก็อยากจะเอาน้องแบมมาฝาก มาร์คดูแลน้องได้ไหมลูก?"

    "ครับ" ห้ะ! แบมจะมาอยู่บ้าน แบมจะมาอยู่บ้าน แบมจะมาอยู่บ้าน!!!! โอ้เยยยยยย~ บอกทีว่าผมไม่ได้ฝัน

    ผมว่าวันนี้ผมโชคดีมากกว่าซวยแล้วแหละ :)

     

     

     

    "เดินทางปลอดภัยนะครับ ไม่ต้องรีบกลับนะครับ "

    ผมโบกมือบ๊ายบายม๊าเเละเพื่อนๆของม๊า ว่าแต่ว่าหน้าแม่ของแบมแบมนี่คุ้นๆว่ะเห้ย เเต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

    "นี่ๆ"  แบมแบมสะกิดผม

    "ทำไมต้องบอกพวกแม่ว่าไม่ต้องรีบกลับด้วยอะ"

    ก็อยากอยู่กับมึงนานๆไง

    "ก็อยากให้ม๊าพักผ่อน" ถึงแม้ว่าเดือนนี้ม๊าจะไปเที่ยวถี่หน่อยก็ช่างเผือกช่างมันเถอะครับ

    "แล้วนี่หิวยัง?"

    "แบมยังไม่หิวอะแบมง่วง ตื่นมาตั้งเเต่ตอนเช้าๆ แถมตอนเช้ายังเห็นคนบ้าใส่บ็อกเซอร์คุมะเดินโทงๆลงมาจากบ้านอีก เห็นเเล้วสงสารลูกกะตาตัวเอง"

    มึงแร็พด่ากูหรอครับ!

    "มึงกำลังด่ากูทางอ้อม"

    "ด่าตรงๆนี่แหละ! เข้าบ้านกัน"

    แล้วแบมแบมมันก็เดินเข้าบ้านไปเลยครับ คือนี่บ้านมึงใช่ไหมแบมแบม!

     

    "พี่จะให้แบมนอนไหนอะ" พอเข้ามาในบ้านแบมแบมก็ถามถึงที่ที่ตัวเองต้องนอนในอาทิตย์นี้

    "มึงนอนห้องกูแล้วกัน"

    "แล้วพี่จะนอนไหนอะ อย่าบอกนะว่านอนด้วยกัน"

    แบมแบมมองผมด้วยสายตาไม่ไว้วางใจก่อนที่จะเขยิบหนีผม

    "กูจะไปนอนห้องม๊า! จบนะ"

    "ก็แล้วไป งั้นตอนนี้ขอไปนอนก่อนได้ไหมอะง่วง"

    "เออๆ มึงคงจำได้นะว่าห้องกูอยู่ตรงไหน"

    "อือ จำได้"

    แล้วแบมแบมก็อ้าปวกหาววอดๆออกมา เดินงัวเงียขึ้นบันไดไป เหมือนมาร์คจะลืมบ้างอย่างคล้ายจะเป็นสมอง...เอ้ย! ไม่ใช่ ลืมไรวะ คิดสิคิด

    "ไอ้พี่มาร์ค!!! มาเก็บซากบ็อกเซอร์!!!!!!!"

    อหหหหหหหหหหห กูลืมเก็บลิง!!!!

     

     

     

    หลังจากที่ผมขึ้นไปเก็บกวาดและสำรวจในห้อง เล็กน้อยว่าไม่ได้ลืมหรือทิ้งอะไรไว้ให้แบมดูต่างหน้า ผมก็ออกมาจากห้องปล่อยให้คนตัวเล็กได้นอนอย่างสำราญในห้องนอนของผม คงง่วงจริงๆนั้นแหละผมก็ง่วงครับ งั้นขอลงไปนอนที่โซฟาดีกว่า ราตรีสวัสดิ์

     

     

    12:50

    "พี่มาร์คๆ"

    เหมือนมีเเรงกระทำมาทำให้แก้มผมสั่นๆ

    "จะตื่นไม่ตื่น!"

    แบมแบมนั่นเองครับ น้องมันปลุกผมด้วยวิธีที่เอามือมาตบแก้ม...แก้มนี่แดงแบบมีเลือดฝาดนิดๆเลยละแหม่

    "อือออ ตื่นเเล้ว"

    "ตื่นก็ลืมตาสิ"

    แบมแบมยื่นมือเล็กๆมาถ่างตาผม 0-0

    "ตื่นเเล้วครับตื่นเเล้ว"

    "หิวอะ"

    "ตื่นมาก็หิวเลยนะมึง"

    "วัยกำลังโต!"

    "อ้วนน่ะสิไม่ว่า"

    ผมยื่นมือไปหยิกแก้มแบมแบมทีนึง

    "งื้อออ เจ็บนะ!"

    แบมแบมตีมือผม มือแม่  ง หนัก

    "ทำร้ายคนที่จะทำอาหารให้กินแบบนี้ได้ไงครับหมูน้อย"

    ผมยื่นมือไปบีบจมูกแบมแบม

    "...."

    สุภาพใส่นี่เงียบเลยวุ้ย ฮ่าๆ

    "วันนี้พี่มาร์คจะทำอะไรให้น้องแบมกินดีน้า ~"

    เห็นหน้าเอ๋อๆยิ่งอยากแกล้ง ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน จะทำไรกินดีวะ ทำอาหารเป็นไม่กี่อย่าง

    "ทำอะไรที่กินได้ก็พออะ"

    "มาม่าเเล้วกัน"

    "ไม่มีประโยชน์"

    "แต่ถ้าหิวก็ต้องแดก"

    "ก็ไม่กินอะ"

    "เออๆ มึงนี่เรื่องมาก แดกข้าวผัดแล้วกันกูทำเป็นเเค่นี้"

    "อือ"

     

     

     

    ผมเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบที่พอจะมาทำอาหารง่ายๆแบบข้าวผัด ดีนะที่ม๊าซื้อของสดมาไว้ผมเลยมีของทำเยอะแยะ ทำข้าวผัดหมูแบบง่ายๆแล้วกันเเล้วแบมแบมนี่มันกินผักไหมวะ คือผมไม่กินผัก...ถึงได้โง่แบบนี้ไง อิอิ ต้วนด่าตัวเองทำไม...

    เเต่แบมแบมน่าจะกินแหละมั้ง

    ผมจึงหยิบผักคะน้าออกมา

    "ให้ช่วยไรไหมอะ"

    ร่างเล็กๆของแบมแบมที่มายืนข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ถามขึ้น

    "ทำไรเป็นบ้าง?"

    "ทำเป็นหมดแหละ"

    "งั้นไม่ต้องทำ"

    "อ้าวไมอะ!?"

    "อยากให้มึงรอกินฝีมือกู เคนะเหตุผลนี้"

    "ไรเล่า! ไปดูทีวีรอก็ได้ รีบทำนะหิว!"

     

     

    ข้าวผัดหน้าตาธรรมด๊าธรรมดาถูกวางไว้ที่หน้าของคนทั้งสองคนที่โต๊ะอาหาร

    "กินได้เเน่นะ"

    แบมแบมถามขึ้น

    "กินได้ดิ"

    แบมแบมตักข้าวผัดคำไม่เล็กไม่ใหญ่เข้าปากไป

    "อร่อยไหม"

    ผมตอนนี้ที่กำลังกำช้อนส้อมแน่นที่ลุ้นกับคำตอบของคนตัวเล็ก

    "งั้นๆแหละ"

    งั้นๆแหละของแบมแบมน่ะ = อร่อย เผื่อใครยังไม่รู้

    แต่มาร์คต้วนมันไม่รู้นี่ดิ เลยได้เเต่ทำหน้าหงอยๆ พอแบมแบมเห็นเข้าก็ใช้นิ้วชี้ไปจิ้มที่แก้มของมาร์คที่ตอนนี้เจ้าตัวพองลมเข้าไปในแก้มทำให้แก้มมันพองๆ

    "อะไร ก็กูมันทำไม่อร่อยนิ"

    งานตัดพ้อก็มา

    "ไม่ได้บอกว่าไม่อร่อย"

    "แต่ก็ไม่ได้บอกว่าอร่อยนิ"

    ก็แค่ข้าวผัดธรรมดาที่คนบางคนไม่เห็นค่า มึงอย่าร้องนะคุณข้าวผัด เดี๋ยวกูร้องแทนเอง...

    "กินหมดจานแล้วเนี้ย! คิดเองนะว่าอร่อยหรือไม่อร่อย"

    ใครว่ามาร์ค ต้วนปากแข็ง แบมแบมปากแข็งกว่าร้อยเท่า!

    "รีบกินเลยแบมจะล้างจาน"

    มาร์ครีบกินข้าวผัดในจานของตัวเองให้หมดแล้วลุกขึ้นเดินไปยังซิงค์ล้างจาน

    "เดี๋ยวแบมล้างให้"

    แบมแบมร้องท้วงขึ้น

    "ล้างด้วยกันนี่แหละ"

    ผมบีบน้ำยาล้างจานลงที่จานของผมแล้วก็จานของแบมแบม

     

    ผ่านไป 10 นาที กับการล้างจาน 2 ใบ ที่ยังล้างไม่เสร็จ

     

    ก็ไม่ได้ล้างสะอาดอะไรหรอกครับ หมดเวลาไปกับการแกล้งกันมากกว่า แบมแบมเกือบทำจานผมแตกด้วยแหละขอฟ้อง! 

    แบมแบมที่กำลังล้างจานใบเดิมในอ่างน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่  ผมจึงยื่นมือเข้าไปในอ่างจะไปหยิบจานออกมาล้างน้ำสะอาด แต่ดันจับผิดไปจับมือของน้องเข้า...

    "จานนุ่มดีเนอะ"

    ผมบอก

    "นั่นมือแบม ปล่อยเลย!"

    ผมไม่ฟังคำพูดของแบมแบม ผมจับมือน้องมาล้างน้ำสะอาดแล้วเช็ดมือของน้องให้แห้ง

    "สะอาดแล้ว "

    ผมพูดแล้วส่งยิ้มบางๆให้แบมแบม

    "ขะ ขอบคุณครับ"

    แบมแบมพูดจบก็ก้มหน้าเดินออกไป ทำไมตอนเขินเเล้วน่ารักงี้วะ หรือจะน่ารักทุกเวลาเลย

     

    ผมใช้เวลาไม่นานที่จะเก็บกวาดห้องครัวเสร็จเเล้วเดินออกมานั่งที่โซฟาเดียวกับแบม

    "พี่มาร์ค พรุ่งนี้ว่างไหม"

    "ว่างนะ ทำไมจะชวนกูไปเดต?"

    "เดตกับหมาดิครับ ไปประชุมผู้ปกครอง คุณแม่บอกให้พาพี่มาร์คไปแทน"

    "อือได้ๆ เดี๋ยวไปเป็นผู้ปกครองให้นะครับ"

    "อือ"

    อย่าพูดครับบ่อยได้ไหม แบมแบมคิดในใจ

     

     

     

    ตกเย็น

    หลังจากที่เรียนกันเสร็จจะบอกว่าเรียนก็ไม่เชิงหรอกครับ แบมมันไม่สนใจสอนผมเลยอ่านแต่หนังสืออย่างเดียวแค่เขียนโจทย์ให้ผมทำแล้วก็ไปอ่านหนังสือต่อ ฮึ! ไม่ได้น้อยใจนะจริงๆสาบาน 5 นิ้วเลย

    แบม กินไรอะเย็นนี้

    แบมยังไม่หิว

    แบมแบมเงยหน้าจากหนังสือมาคุยกับผมแล้วก็ก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ  แดกหนังสือเลยไหมละมึง

    ทำไรดีวะครับ คิดหนักเลยอะปกติเวลาผมอยู่คนเดียวผมก็จะทานอะไรง่ายๆแบบมาม่าหรือไม่ก็ชวนไอ้หวังออกไปทานข้างนอก แต่แบมนี่ไม่ไปครับผมชวนแล้วนะน้องมันบอก ไม่ไปอะจะอ่านหนังสือ  ทำไรดีวะถ้าทอดไข่ก็ต้องใส่แครอทซึ่งผมไม่กิน โอ้ยยยยยุ่งยากเว้ยยย  หรือจะไข่ตุ๋นดี ไข่ต้มก็ไม่เลว... หรือจะไปซื้ออาหารมาเวฟ ความคิดเข้าท่า...แต่อาหารเวฟแม่ ง ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้ๆ  งั้นทำไข่เจียวละกันทำทีละฟองละโปะหน้าข้าว เออต้วนแม่ ง ไม่น่าโง่แต่แรกเลย

    ข้าวไข่เจียวฝีมือมาร์คต้วนก็ทำเสร็จเรียบร้อน จานแรกที่มีแต่ไข่กับหมูสับ และอีกจานที่มีทั้งแครอทผักหอมผักชีหมูสับแฮม โอ้ยยยเยอะแยะสีสันสุดๆสารอาหารครบถ้วน ต้วนมั่นใจ

     

    แบมแบมมากินข้าว

    กินก่อนเลย

    เร็วๆดิ รีบมากิน!”

    ครับๆ มากินแล้วครับ

    แบมแบมปิดหนังสือแล้วเดินเข้ามาในห้องครัวแบบหงุดหงิด แบมแบมไม่ชอบให้ใครมาก่อกวนเวลาเขาอ่านหนังสือที่สุด

     

    รีบกินแล้วไปอ่านต่อ

    รู้แล้วน่า พี่ก็มานั่งกินสิ

     

    หลังจากทั้งคู่นั่งทานข้าวไข่เจียวกันแบบเงียบๆ มาร์คก็เป็นคนเอ่ยปากทำลายความเงียบออกมาเมื่อตัวเองทานเสร็จ

    เดี๋ยวกูล้างจานเอง มึงไปอ่านหนังสือต่อเถอะ อ่านเสร็จแล้วอาบน้ำนอนเลยนะเข้าใจไหม

    ครับผมๆ คุณพ่อ

    หึ ถ้ามีลูกแบบแบมเขาคงปวดหัวน่าดู

     

    มาร์คเก็บจานทั้งสองใบไปแช่ทิ้งไว้ที่ซิงค์ล้างจาน  มาร์คไม่ล้างจานพวกนี้ในวันนี้หรอกนะ เก็บไว้ล้างกับใบอื่นๆในวัน

    ต่อๆไปดีกว่า

     

    ว่างง่ะครับไม่มีไรทำเลยเล่นเกมแปปเดียวตอนนี้จะสองทุ่มละ ต้องไปอ่านหนังสืออีกคนมันขี้เกียจอ่า  มาร์คอยากได้กำลังใจก่อนอ่านหนังสือ ฮือๆ

     

    22 : 22

     

    หาวววววว

    ผมอ้าปากหาวออกมาหลังจากที่อ่านหนังสือเสร็จ คือแบมมันไม่มากวนผมเลยอะครับซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติแต่ที่ไม่ปกติก็ผมนี่แหละ ผมอยากคุยกับน้องอ่ะ!  ได้ข่าวว่าวันนี้ทางหมู่บ้านจะปิดไฟตอนห้าทุ่มนะ แบมแบมมันจะรู้ไหมเผื่ออ่านหนังสือถึงจุดสำคัญแล้วไฟมันดับงี้ไม่ต้องจุดเทียนมาอ่านกันเลยรึไง คิดได้แบบนั้นผมก็เลยเดินไปที่ห้องของตัวเองที่แบมแบมอาศัยอยู่

    พรึ่บ!!

    ไฟหลายดวงดับลงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

    คือตอนนี้มันยังไม่5ทุ่มปะวะครับ มึงจะรีบปิดไปไหน

     

    ฮืออออ พี่มัคน้องแบมกลัวความมืดไอ้พี่แจ๊ะฉานมันขังแบมไว้ในตู้

    เหมือนมีความทรงจำบางอย่างเข้าแทรกที่หัวสมองของผม

     

    แบม!!”

    ผมรีบวิ่งแล้วก็เปิดประตูห้องออก

    ฮึก..พี่มาร์ค แบม แบมอยู่นี่

    ผมรีบเดินไปหาร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างเตียง

    ไม่เป็นไรๆ กูอยู่นี่แล้ว

     

    ไม่เป็นไรนะครับคนดี พี่มาร์คอยู่นี่แล้ว

     

    แบม... แบมกลัว

    งั้นไปนั่งรถเล่นกันไหม อีกชั่วโมงกว่าๆไฟถึงจะมาอะ

    อือ

    ผมพาแบมแบมเดินมาที่รถค่อนข้างทุลักทุเลเพราะแบมแบมเกาะแขนผมไว้แน่น

    ผมขับรถพาน้องไปเรื่อยๆ ผมแอบเห็นว่าน้องลูบแขนตัวเองผมจึงหยิบเสื้อจากเบาะหลังมาให้น้อง

    หนาวหรอ

    อือ

     

    พี่มาร์ค...

    ว่า

    คืนนี้...แบมไปนอนด้วยได้ไหม

     

    อหหหหหหหหหหหหห เด็กมันยั่ว!!!!!

     

     

     



     

     

    อิลุงงงงงเด็กมันไม่ได้ยั่วเด็กมันกลัวววว 55555555555555555
    ชื่อตอนไม่เกี่ยวอีกเเล้ว หุหุ

    คิดถึงเก๊าไหมตะเอง เค้าคิดถึงเตงม๊ากมากกก อิ้อิ้

    มีฟิคอีกเรื่องให้อ่านอ่านกันยังง ดราม่ามากมายก่ายกองขร่ะ

    อยากอ่านจิ้มหนังสือเหลย

     #มบวคณ @Mintwerry

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×