คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ❥Chapter 9. with you :)
เช้าที่แสนสดใสผมตื่นจากฝันดี ผมค่อนข้างหงุดหงิดมากที่ผมตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหิวน้ำ มองดูเวลาที่นาฬิกาบนหัวเตียง 6:37 เช้าเหลือเกิน อยากจะข่มตาหลับต่อแต่ด้วยความที่คอแห้งบวกกับเริ่มปวดฉี่ ผมจึงพาร่างของตัวเองที่สภาพตอนนี้จัดว่าเหี้_ได้ คือผมยุ่งๆชี้ไปชี้มา บ็อกเซอร์ตัวจิ๋วลายคุมะที่ม๊าซื้อมาให้ตอนไปญี่ปุ่น เสื้อกล้ามสีขาวที่จะขาดแหล่มิขาดแหล่ คือถ้าใครมาเจอผมตอนนี้คือแบบ....จะลืมความหล่อของผมไปเลยครับ แต่ใครมันจะมาเห็นละครับเช้าๆแบบนี้
ผมเดินงัวเงียลงมาจากบันไดกลัวจะหลับเเล้วตกบันไดตายจริงๆ ผมเดินพ้นจากบันได้ขั้นสุดท้ายแอบเห็นเหมือนมีฝูงชนอยู่ที่ห้องโถง ไม่มีหรอกน่า...ผมจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำมาแก้กระหาย รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองหลายสิบคน...
ผมค่อยๆหันไปมองด้านหลังอย่างช้าๆ เหมือนฉากหนังผีที่พระเอกค่อยๆหันไปมองนั้นแหละครับ อารมณ์ผมนี่เหมือนแบบนั้นเลย
พอผมหันหลัง ผมก็เจอกับ...
แบมแบม!!!!
ไอ้ชิบหายยยยยยยย!!! คือมึงมาทำไมเช้าวะครับ!!
เเล้วไม่ใช่เเค่แบมคนเดียวพวกบรรดาเจ้ๆลุงๆป้าๆทั้งหลายก็กำลังมองผมอยู่! มาทำไมบ้านกูแต่เช้าครับ!! โอ้ยยย เครียดเลยยมาเจอสภาพแบบนี้ต้วนรับมิด้ายยย เหมือนมีป้าคนนึงมองต่ำไปมองไปที่....ผมรีบเอามือกุมเป้าของตัวเองทันทีเเล้วรีบวิ่งขึ้นห้องของตัวเองให้เร็วที่สุด เหยยย นี่มันวันอะไรของผมวะ ซวยเเต่เช้าเลย!
"มาร์คลงมาจากห้องได้เเล้ว"
ม๊าตะโกนเรียกผม ม๊าผมพึ่งขึ้นมานะ
"อาบน้ำแต่งตัวแปปม๊า!"
ผมตะโกนตอบม๊ากลับไป
หลังจากที่อาบน้ำแบบเร่งด่วนเเละนั่งเซตผมเป็นเวลา10นาทีกว่าๆ ผมก็เดินลงไปที่ห้องโถงอีกครั้ง
ต้วนรู้สึกอายมาก...เมื่อเห็นแบมแบมมองหน้าผมแล้วกลั้นขำตลอดเวลา
"มาร์ค ม๊าจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆซักอาทิตย์นะลูก"
"ครับ"
ผมยังไม่เงยหน้าสบตาใครยังคงจ้องมองพื้น มองหาตะเข็บของพรมเช็ดเช้าต่อไป
"แล้วน้องแบมเขาอยู่คนเดียว แม่น้องแบมเขาก็อยากจะเอาน้องแบมมาฝาก มาร์คดูแลน้องได้ไหมลูก?"
"ครับ" ห้ะ! แบมจะมาอยู่บ้าน แบมจะมาอยู่บ้าน แบมจะมาอยู่บ้าน!!!! โอ้เยยยยยย~ บอกทีว่าผมไม่ได้ฝัน
ผมว่าวันนี้ผมโชคดีมากกว่าซวยแล้วแหละ :)
"เดินทางปลอดภัยนะครับ ไม่ต้องรีบกลับนะครับ "
ผมโบกมือบ๊ายบายม๊าเเละเพื่อนๆของม๊า ว่าแต่ว่าหน้าแม่ของแบมแบมนี่คุ้นๆว่ะเห้ย เเต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
"นี่ๆ" แบมแบมสะกิดผม
"ทำไมต้องบอกพวกแม่ว่าไม่ต้องรีบกลับด้วยอะ"
ก็อยากอยู่กับมึงนานๆไง
"ก็อยากให้ม๊าพักผ่อน" ถึงแม้ว่าเดือนนี้ม๊าจะไปเที่ยวถี่หน่อยก็ช่างเผือกช่างมันเถอะครับ
"แล้วนี่หิวยัง?"
"แบมยังไม่หิวอะแบมง่วง ตื่นมาตั้งเเต่ตอนเช้าๆ แถมตอนเช้ายังเห็นคนบ้าใส่บ็อกเซอร์คุมะเดินโทงๆลงมาจากบ้านอีก เห็นเเล้วสงสารลูกกะตาตัวเอง"
มึงแร็พด่ากูหรอครับ!
"มึงกำลังด่ากูทางอ้อม"
"ด่าตรงๆนี่แหละ! เข้าบ้านกัน"
แล้วแบมแบมมันก็เดินเข้าบ้านไปเลยครับ คือนี่บ้านมึงใช่ไหมแบมแบม!
"พี่จะให้แบมนอนไหนอะ" พอเข้ามาในบ้านแบมแบมก็ถามถึงที่ที่ตัวเองต้องนอนในอาทิตย์นี้
"มึงนอนห้องกูแล้วกัน"
"แล้วพี่จะนอนไหนอะ อย่าบอกนะว่านอนด้วยกัน"
แบมแบมมองผมด้วยสายตาไม่ไว้วางใจก่อนที่จะเขยิบหนีผม
"กูจะไปนอนห้องม๊า! จบนะ"
"ก็แล้วไป งั้นตอนนี้ขอไปนอนก่อนได้ไหมอะง่วง"
"เออๆ มึงคงจำได้นะว่าห้องกูอยู่ตรงไหน"
"อือ จำได้"
แล้วแบมแบมก็อ้าปวกหาววอดๆออกมา เดินงัวเงียขึ้นบันไดไป เหมือนมาร์คจะลืมบ้างอย่างคล้ายจะเป็นสมอง...เอ้ย! ไม่ใช่ ลืมไรวะ คิดสิคิด
"ไอ้พี่มาร์ค!!! มาเก็บซากบ็อกเซอร์!!!!!!!"
อหหหหหหหหหหห กูลืมเก็บลิง!!!!
หลังจากที่ผมขึ้นไปเก็บกวาดและสำรวจในห้อง เล็กน้อยว่าไม่ได้ลืมหรือทิ้งอะไรไว้ให้แบมดูต่างหน้า ผมก็ออกมาจากห้องปล่อยให้คนตัวเล็กได้นอนอย่างสำราญในห้องนอนของผม คงง่วงจริงๆนั้นแหละผมก็ง่วงครับ งั้นขอลงไปนอนที่โซฟาดีกว่า ราตรีสวัสดิ์
12:50
"พี่มาร์คๆ"
เหมือนมีเเรงกระทำมาทำให้แก้มผมสั่นๆ
"จะตื่นไม่ตื่น!"
แบมแบมนั่นเองครับ น้องมันปลุกผมด้วยวิธีที่เอามือมาตบแก้ม...แก้มนี่แดงแบบมีเลือดฝาดนิดๆเลยละแหม่
"อือออ ตื่นเเล้ว"
"ตื่นก็ลืมตาสิ"
แบมแบมยื่นมือเล็กๆมาถ่างตาผม 0-0
"ตื่นเเล้วครับตื่นเเล้ว"
"หิวอะ"
"ตื่นมาก็หิวเลยนะมึง"
"วัยกำลังโต!"
"อ้วนน่ะสิไม่ว่า"
ผมยื่นมือไปหยิกแก้มแบมแบมทีนึง
"งื้อออ เจ็บนะ!"
แบมแบมตีมือผม มือแม่ ง หนัก
"ทำร้ายคนที่จะทำอาหารให้กินแบบนี้ได้ไงครับหมูน้อย"
ผมยื่นมือไปบีบจมูกแบมแบม
"...."
สุภาพใส่นี่เงียบเลยวุ้ย ฮ่าๆ
"วันนี้พี่มาร์คจะทำอะไรให้น้องแบมกินดีน้า ~"
เห็นหน้าเอ๋อๆยิ่งอยากแกล้ง ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน จะทำไรกินดีวะ ทำอาหารเป็นไม่กี่อย่าง
"ทำอะไรที่กินได้ก็พออะ"
"มาม่าเเล้วกัน"
"ไม่มีประโยชน์"
"แต่ถ้าหิวก็ต้องแดก"
"ก็ไม่กินอะ"
"เออๆ มึงนี่เรื่องมาก แดกข้าวผัดแล้วกันกูทำเป็นเเค่นี้"
"อือ"
ผมเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบที่พอจะมาทำอาหารง่ายๆแบบข้าวผัด ดีนะที่ม๊าซื้อของสดมาไว้ผมเลยมีของทำเยอะแยะ ทำข้าวผัดหมูแบบง่ายๆแล้วกันเเล้วแบมแบมนี่มันกินผักไหมวะ คือผมไม่กินผัก...ถึงได้โง่แบบนี้ไง อิอิ ต้วนด่าตัวเองทำไม...
เเต่แบมแบมน่าจะกินแหละมั้ง
ผมจึงหยิบผักคะน้าออกมา
"ให้ช่วยไรไหมอะ"
ร่างเล็กๆของแบมแบมที่มายืนข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ถามขึ้น
"ทำไรเป็นบ้าง?"
"ทำเป็นหมดแหละ"
"งั้นไม่ต้องทำ"
"อ้าวไมอะ!?"
"อยากให้มึงรอกินฝีมือกู เคนะเหตุผลนี้"
"ไรเล่า! ไปดูทีวีรอก็ได้ รีบทำนะหิว!"
ข้าวผัดหน้าตาธรรมด๊าธรรมดาถูกวางไว้ที่หน้าของคนทั้งสองคนที่โต๊ะอาหาร
"กินได้เเน่นะ"
แบมแบมถามขึ้น
"กินได้ดิ"
แบมแบมตักข้าวผัดคำไม่เล็กไม่ใหญ่เข้าปากไป
"อร่อยไหม"
ผมตอนนี้ที่กำลังกำช้อนส้อมแน่นที่ลุ้นกับคำตอบของคนตัวเล็ก
"งั้นๆแหละ"
งั้นๆแหละของแบมแบมน่ะ = อร่อย เผื่อใครยังไม่รู้
แต่มาร์คต้วนมันไม่รู้นี่ดิ เลยได้เเต่ทำหน้าหงอยๆ พอแบมแบมเห็นเข้าก็ใช้นิ้วชี้ไปจิ้มที่แก้มของมาร์คที่ตอนนี้เจ้าตัวพองลมเข้าไปในแก้มทำให้แก้มมันพองๆ
"อะไร ก็กูมันทำไม่อร่อยนิ"
งานตัดพ้อก็มา
"ไม่ได้บอกว่าไม่อร่อย"
"แต่ก็ไม่ได้บอกว่าอร่อยนิ"
ก็แค่ข้าวผัดธรรมดาที่คนบางคนไม่เห็นค่า มึงอย่าร้องนะคุณข้าวผัด เดี๋ยวกูร้องแทนเอง...
"กินหมดจานแล้วเนี้ย! คิดเองนะว่าอร่อยหรือไม่อร่อย"
ใครว่ามาร์ค ต้วนปากแข็ง แบมแบมปากแข็งกว่าร้อยเท่า!
"รีบกินเลยแบมจะล้างจาน"
มาร์ครีบกินข้าวผัดในจานของตัวเองให้หมดแล้วลุกขึ้นเดินไปยังซิงค์ล้างจาน
"เดี๋ยวแบมล้างให้"
แบมแบมร้องท้วงขึ้น
"ล้างด้วยกันนี่แหละ"
ผมบีบน้ำยาล้างจานลงที่จานของผมแล้วก็จานของแบมแบม
ผ่านไป 10 นาที กับการล้างจาน 2 ใบ ที่ยังล้างไม่เสร็จ
ก็ไม่ได้ล้างสะอาดอะไรหรอกครับ หมดเวลาไปกับการแกล้งกันมากกว่า แบมแบมเกือบทำจานผมแตกด้วยแหละขอฟ้อง!
แบมแบมที่กำลังล้างจานใบเดิมในอ่างน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ ผมจึงยื่นมือเข้าไปในอ่างจะไปหยิบจานออกมาล้างน้ำสะอาด แต่ดันจับผิดไปจับมือของน้องเข้า...
"จานนุ่มดีเนอะ"
ผมบอก
"นั่นมือแบม ปล่อยเลย!"
ผมไม่ฟังคำพูดของแบมแบม ผมจับมือน้องมาล้างน้ำสะอาดแล้วเช็ดมือของน้องให้แห้ง
"สะอาดแล้ว "
ผมพูดแล้วส่งยิ้มบางๆให้แบมแบม
"ขะ ขอบคุณครับ"
แบมแบมพูดจบก็ก้มหน้าเดินออกไป ทำไมตอนเขินเเล้วน่ารักงี้วะ หรือจะน่ารักทุกเวลาเลย
ผมใช้เวลาไม่นานที่จะเก็บกวาดห้องครัวเสร็จเเล้วเดินออกมานั่งที่โซฟาเดียวกับแบม
"พี่มาร์ค พรุ่งนี้ว่างไหม"
"ว่างนะ ทำไมจะชวนกูไปเดต?"
"เดตกับหมาดิครับ ไปประชุมผู้ปกครอง คุณแม่บอกให้พาพี่มาร์คไปแทน"
"อือได้ๆ เดี๋ยวไปเป็นผู้ปกครองให้นะครับ"
"อือ"
อย่าพูดครับบ่อยได้ไหม แบมแบมคิดในใจ
ตกเย็น
หลังจากที่เรียนกันเสร็จจะบอกว่าเรียนก็ไม่เชิงหรอกครับ แบมมันไม่สนใจสอนผมเลยอ่านแต่หนังสืออย่างเดียวแค่เขียนโจทย์ให้ผมทำแล้วก็ไปอ่านหนังสือต่อ ฮึ! ไม่ได้น้อยใจนะจริงๆสาบาน 5 นิ้วเลย
“แบม กินไรอะเย็นนี้”
“แบมยังไม่หิว”
แบมแบมเงยหน้าจากหนังสือมาคุยกับผมแล้วก็ก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ แดกหนังสือเลยไหมละมึง
ทำไรดีวะครับ คิดหนักเลยอะปกติเวลาผมอยู่คนเดียวผมก็จะทานอะไรง่ายๆแบบมาม่าหรือไม่ก็ชวนไอ้หวังออกไปทานข้างนอก แต่แบมนี่ไม่ไปครับผมชวนแล้วนะน้องมันบอก ไม่ไปอะจะอ่านหนังสือ ทำไรดีวะถ้าทอดไข่ก็ต้องใส่แครอทซึ่งผมไม่กิน โอ้ยยยยยุ่งยากเว้ยยย หรือจะไข่ตุ๋นดี ไข่ต้มก็ไม่เลว... หรือจะไปซื้ออาหารมาเวฟ ความคิดเข้าท่า...แต่อาหารเวฟแม่ ง ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้ๆ งั้นทำไข่เจียวละกันทำทีละฟองละโปะหน้าข้าว เออต้วนแม่ ง ไม่น่าโง่แต่แรกเลย
ข้าวไข่เจียวฝีมือมาร์คต้วนก็ทำเสร็จเรียบร้อน จานแรกที่มีแต่ไข่กับหมูสับ และอีกจานที่มีทั้งแครอทผักหอมผักชีหมูสับแฮม โอ้ยยยเยอะแยะสีสันสุดๆสารอาหารครบถ้วน ต้วนมั่นใจ
“แบมแบมมากินข้าว”
“กินก่อนเลย”
“เร็วๆดิ รีบมากิน!”
“ครับๆ มากินแล้วครับ”
แบมแบมปิดหนังสือแล้วเดินเข้ามาในห้องครัวแบบหงุดหงิด แบมแบมไม่ชอบให้ใครมาก่อกวนเวลาเขาอ่านหนังสือที่สุด
“รีบกินแล้วไปอ่านต่อ”
“รู้แล้วน่า พี่ก็มานั่งกินสิ”
หลังจากทั้งคู่นั่งทานข้าวไข่เจียวกันแบบเงียบๆ มาร์คก็เป็นคนเอ่ยปากทำลายความเงียบออกมาเมื่อตัวเองทานเสร็จ
“เดี๋ยวกูล้างจานเอง มึงไปอ่านหนังสือต่อเถอะ อ่านเสร็จแล้วอาบน้ำนอนเลยนะเข้าใจไหม”
“ครับผมๆ คุณพ่อ”
หึ ถ้ามีลูกแบบแบมเขาคงปวดหัวน่าดู
มาร์คเก็บจานทั้งสองใบไปแช่ทิ้งไว้ที่ซิงค์ล้างจาน มาร์คไม่ล้างจานพวกนี้ในวันนี้หรอกนะ เก็บไว้ล้างกับใบอื่นๆในวัน
ต่อๆไปดีกว่า
ว่างง่ะครับไม่มีไรทำเลยเล่นเกมแปปเดียวตอนนี้จะสองทุ่มละ ต้องไปอ่านหนังสืออีกคนมันขี้เกียจอ่า มาร์คอยากได้กำลังใจก่อนอ่านหนังสือ ฮือๆ
22 : 22
หาวววววว
ผมอ้าปากหาวออกมาหลังจากที่อ่านหนังสือเสร็จ คือแบมมันไม่มากวนผมเลยอะครับซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติแต่ที่ไม่ปกติก็ผมนี่แหละ ผมอยากคุยกับน้องอ่ะ! ได้ข่าวว่าวันนี้ทางหมู่บ้านจะปิดไฟตอนห้าทุ่มนะ แบมแบมมันจะรู้ไหมเผื่ออ่านหนังสือถึงจุดสำคัญแล้วไฟมันดับงี้ไม่ต้องจุดเทียนมาอ่านกันเลยรึไง คิดได้แบบนั้นผมก็เลยเดินไปที่ห้องของตัวเองที่แบมแบมอาศัยอยู่
พรึ่บ!!
ไฟหลายดวงดับลงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
คือตอนนี้มันยังไม่5ทุ่มปะวะครับ มึงจะรีบปิดไปไหน
‘ ฮืออออ พี่มัคน้องแบมกลัวความมืดไอ้พี่แจ๊ะฉานมันขังแบมไว้ในตู้ ‘
เหมือนมีความทรงจำบางอย่างเข้าแทรกที่หัวสมองของผม
“แบม!!”
ผมรีบวิ่งแล้วก็เปิดประตูห้องออก
“ฮึก..พี่มาร์ค แบม แบมอยู่นี่”
ผมรีบเดินไปหาร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างเตียง
“ไม่เป็นไรๆ กูอยู่นี่แล้ว”
‘ไม่เป็นไรนะครับคนดี พี่มาร์คอยู่นี่แล้ว’
“แบม... แบมกลัว”
“งั้นไปนั่งรถเล่นกันไหม อีกชั่วโมงกว่าๆไฟถึงจะมาอะ”
“อือ”
ผมพาแบมแบมเดินมาที่รถค่อนข้างทุลักทุเลเพราะแบมแบมเกาะแขนผมไว้แน่น
ผมขับรถพาน้องไปเรื่อยๆ ผมแอบเห็นว่าน้องลูบแขนตัวเองผมจึงหยิบเสื้อจากเบาะหลังมาให้น้อง
“หนาวหรอ”
“อือ”
“พี่มาร์ค...”
“ว่า”
“คืนนี้...แบมไปนอนด้วยได้ไหม”
อหหหหหหหหหหหหห เด็กมันยั่ว!!!!!
อิลุงงงงงเด็กมันไม่ได้ยั่วเด็กมันกลัวววว 55555555555555555
ชื่อตอนไม่เกี่ยวอีกเเล้ว หุหุ
คิดถึงเก๊าไหมตะเอง เค้าคิดถึงเตงม๊ากมากกก อิ้อิ้
มีฟิคอีกเรื่องให้อ่านอ่านกันยังง ดราม่ามากมายก่ายกองขร่ะ
อยากอ่านจิ้มหนังสือเหลย
#มบวคณ @Mintwerry
ความคิดเห็น