คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 Rules & Laws [part1]
Chapter 6 Rules & Laws
แสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่เคยให้เพียงแสงสว่างและความอบอุ่นน้อยๆ ได้เคลื่อนที่มาอยู่เหนือศีรษะพอดี และแปรเปลี่ยนเป็นแสงแดดแรงจ้า ใช่แล้ว...ขณะนี้ได้ล่วงเข้าสู่เวลาเที่ยงวันแล้ว
หลังจากอาหารมื้อเช้าแล้ว ยังไม่มีผู้ใดในปราสาทเอสเอ็มก้าวออกจากห้องเพื่อเริ่มปฏิบัติกิจวัตรประจำวันต่างๆ เลย...
...เลยไม่มีใครรับรู้ถึงการปรากฎตัวของแขกไม่ได้รับเชิญ...
แขกผู้มาเยือนก้าวเข้ามาในตัวปราสาทอย่างเคยชิน นัยน์ตาสีน้ำตาลใสกวาดมองไปตามทางเดินบริเวณปราสาท ...ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่ผิด ก่อนที่เขาจะจากไป... ความเงียบที่โรยตัวอยู่รอบๆ เรียกให้ดวงหน้าหวานเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างขัดใจ
...ทำไมมันเงียบอย่างงี้...
มือบางขยี้ผมสีทองสว่างของตนอย่างหงุดหงิด หากแต่เส้นผมนุ่มกลับทิ้งตัวลงลู่ลงกับศีรษะกลม เข้าที่เหมือนกับตอนแรกไม่มีผิด
ปิ๊ง...
ไอเดียเด็ดแล่นเข้าสู่สมอง เรียกให้คนตัวเล็กปรบมือฉาดใหญ่อย่างชอบใจ ดวงตาสีน้ำตาลพราวระริกฉายแววเจ้าเล่ห์ทันที
...ไม่มีที่ไหนที่ซองมินคนนี้ผ่านไปแล้วอยู่ในความสงบหรอก...
คนตัวเล็กเดินเข้าไปจนสุดทางเดิน มือบางเอื้อมไปบิดลูกบิดสีทองเงางามที่ถูกขัดจนเป็นมันเงาอยู่เสมอแม้เจ้าของห้องจะไม่อยู่ก็ตาม แต่เมื่อเจ้าตัวเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่หน้าประตูห้อง รอยยิ้มกว้างก็พรายขึ้นบนใบหน้าอย่างพอใจ
+ห้ามเข้า เขตหวงห้าม ดินแดนส่วนตัวของฟักทองน้อย+
ร่างเล็กตรงเข้าไปในห้อง จัดแจงรื้อๆค้นๆ อะไรบางอย่างจากมุมห้อง ก่อนจะได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ร่างเล็กมองวัตถุที่ทำมาจากทองเหลืองในมืออย่างพอใจ รอยยิ้มกว้างพรายบนใบหน้าหวาน
...รอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบสว่างสดใส
หากแต่ใครรู้จักคนอย่างซองมินดี จะพบว่านั่นมันรอยยิ้มปีศาาจชัดๆ...
ขาผอมพาร่างเล็กบางไม่สมเป็นชายเดินออกมาตามทางเดิน โดยไม่ลืมปิดประตูห้องก่อน สองแขนประคองบางอย่างที่นำออกมาจากห้องอย่างทะนุถนอม ใบหน้ากลมหันขวับมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง
...จะให้ใครมาทำให้เสียแผนไม่ได้...
"อ้าว...ซองมิน มาถึงแล้วเหรอ" เสียงหวานเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้บุกรุกเป็นใคร แจจุงวางไม้กวาดที่เตรียมจะเอามาจัดการผู้บุกรุกลง เตรียมจะเดินเข้าไปทักทาย แต่ปฏิกิริยาของร่างเล็กแตกต่างออกไป แทนที่จะเข้ามาจ้อเหมือนกับปกติ กลับทำท่าเหมือนกลับกลัวความผิดอะไรบางอย่าง โบกมือโบกไม้เป็นเชิงให้ร่างบางหยุดพูด
เเจจุงมองท่าทางของร่างเล็กก็พอจะนึกอะไรบางอย่างออก ใบหน้าหวานหลิ่วตาให้ร่างเล็กอย่างรู้ทัน
...คิดจะก่อเรื่องอะไรอีกแล้วล่ะสิ...
เมื่อร่างบางทำท่าจะเปิดปากพูด ซองมินก็พุ่งตรงเข้ามาตะครุบปากของแจจุงทันที ดวงตากลมโตสีน้ำตาลมองมาที่ดวงตาสีดำสนิทเป็นเชิงเว้าวอน แล้วยิ่งเจ้าตัวกระพริบตาปริบๆ เสริมให้ใบหน้านั้นดูน่าสงสารมากขึ้นไปอีก ในที่สุด คนขี้ใจอ่อนอย่างแจจุงก็ต้องใจอ่อนยอมทำตามแผนของร่างเล็ก
"แล้วจะให้ทำไงอะ" เป็นที่รู้ๆ กันอยู่ว่าเมื่อไหร่ที่ซองมินทำท่าออดอ้อนแบบนี้ จะต้องขอร้องให้ร่างบางช่วยเหลือในแผนการณ์ร้ายอะไรสักอย่างแน่นอน
ซองมินยิ้มกว้างโชว์ฟันสีขาวเรียงเป็นระเบียบทันที ก่อนกระซิบอะไรบางอย่างลงกับหูของร่างบาง
"ฮะๆๆ...จั๊กจี้จัง ...จะเอาจริงเหรอ ซองมิน ถ้าเกิดท่านผู้นั้นรู้ขึ้นมา ไม่โดนเล่นงานแย่เลยเหรอ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเฉยๆ"
"แต่ก็นี่มันเวรฉันนี่ ยังไงก็โดนอยู่ดี"
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเกิดมีอะไรขึ้นมา ซองมินคนนี้จะช่วยเหลือแจจุงเอง"
"ก็เห็นพูดอย่างงี้ทุกที ไม่เคยเห็นจะทำได้จริงเลย"
"น้าๆๆๆๆๆ วันเปิดตัวฟักทองน้อยเชียวน้า" พูดพร้อมส่งสายตาประกอบ
"เฮ้อ...ก็ได้" ตอบอย่างเสียไม่ได้
"เย้ๆๆๆ... แจจุงน่ารักที่สุดเลย" หอมแก้มร่างบางฟอดใหญ่ ก่อนจะวิ่งตรงไปเพื่อเตรียมการขั้นต่อไป ปล่อยให้ร่างบางจมกับความคิดตัวเอง
...ทำอย่างงี้จะดีแน่หรอ...
............................................................................
ร่างสูงหยัดกายขึ้นจากเตียงนอน ดวงตาคมจ้องมองผ่านบานประตูราวกับจะมองทะลุออกไปได้ โสตประสาทที่ดีกว่าคนปกติหลายเท่าตัวเปิดรับฟังเสียงจากนอกประตู
...ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกตัวว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในปราสาท...
...แต่ที่เขาไม่สนใจที่จะลุกขึ้นมา ก็เพราะถ้ามีอันตรายจริง พวกทหารยามข้างนอกคงจัดการไปเรียบร้อยแล้ว การป้องกันของปราสาทนี้แน่นหนามาก ขนาดมดสักตัวยังลอดเข้าไปได้ยากเลย...
...และเหตุผลที่สำคัญที่สุด...
ตาคมทอดมองร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนท่อนแขนแกร่งของตนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกลงมาบังใบหน้าหวานออกไปทัดหู
...เขาไม่อยากปลุกจุนซู ออกจากนิทราอันแสนหวานนั่นตะหาก...
ร่างสูงใช้มือข้างที่เหลือไล้ไปตามใบหน้าหวานแผ่วเบา อบอุ่น และนุ่มนวล... ทว่าอัดแน่นไปด้วยความรัก
ใบหน้าหวานฉายแววอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด อาการท้องเสียตั้งแต่เช้า แถมยังต้องมารองรับอารมณ์ของเขาอีก...
ร่างสูงปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้แพขนตาหนาระใบหน้า ด้วยความอ่อนล้าไม่แพ้ร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ เขา แต่สำหรับเขามันต่างกันตรงที่ ...ล้าที่ใจ...
.
.
.
...เหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน ที่ต้องทำเป็นเย็นชา ทำร้ายคนที่เขารักอยู่อย่างงี้...
...อยากจะแสดงความรัก อยากจะปกป้อง โอบกอดคนตรงหน้าไว้ในอ้อมแขน...
...แต่เขาไม่อาจทำได้...
++++++++++++++++ Talk With ZeNeRitZ++++++++++++++++
วันนี้ก็ครบวันที่ 7 ที่ลิซต้องมาอัพฟิก ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ที่ไม่สามารถอัพให้เต็มตอนได้
ตอนนี้ลิซการบ้านเยอะมากจริงๆ กระเดียดเวลามาทำเรื่องไร้สาระได้นี่ก็แย่แล้วล่ะค่ะ
อัพดึกไปหน่อย คงไม่ว่ากันน้า
วันนี้ลิซจะตอบคอมเม้นท์นะคะ มันน้อยมากเลย เศร้าจัง
คห.17 ขอบคุณมากนะ คนแต่งไม่ได้ชื่อลิซจ้า เราชื่อมิ้นท์ตะหาก ส่วนลิซนี่ มันคือนามปากกาเราเฉยๆ ป.ล.เรียกอะไรก็ได้ คนเม้นท์มันน้อยจริงนะ ฮือๆ เราไปเม้นท์ให้แล้วนะ
คห.18 ขอบคุณค่าาาาาาา ตอนนี้แอบเอายูซูมาลงเรียกน้ำลายไว้ก่อน ชอบยูซูเหมือนกันหรอ เราก็ชอบน้า รู้สึกมะว่าฟิกเรื่องนี้มันลำเอียงไปทางยูซูมากกว่ายุนแจ
คห.19 เกรซอีกแล้ว ขอโทษน้า ช้วงนี้ลิซไปเม้นท์ให้ไม่ได้นะ กระดิกตัวยังไม่ได้เลย แต่เซฟเป็นเฟบแล้วแหละ จะได้ไปหาง่ายๆหน่อย ขยันอัพน้า
ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ...5 ทุ่มแล้ว.. ไปนอนดีกว่า นอนดึกเสียสุขภาพ เอ๊ย..เดี๋ยวลิซไปทำการบ้านก่อนนะคะ
ช่วยกันเม้นท์หน่อยน้าาาาาาาา
ด้วยไมตรีจิต +ลิซซี่+
ความคิดเห็น