คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 Master & Servant [part 2]
Chapter 5 Master & Servant [50% หลังจ้า]
สายฝนเริ่มเทลงมาอย่างหนัก โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่อย่างใด ท้องฟ้าที่เคยโปร่งโล่ง ตอนนี้มืดมน กลุ่มเมฆครึ้มบดบังแสงจันทร์สีนวลที่ควรจะลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า เวลานี้สรรพเสียงรอบตัวเงียบสงัดลง แน่ล่ะ...คงไม่มีใครที่คิดจะออกมาเดินตากลมตากฝนในเวลาแบบนี้หรอก...
ยกเว้นแต่...
สองเท้าเล็กๆ ย่ำลงบนพื้นที่เปียกไปด้วยน้ำฝน ทำหน้าที่พาเจ้าของมันวิ่งข้างหน้าอย่างเร่งรีบ อาภาณ์ที่ห่อหุ้มร่างบางมีเพียงกางเกงยีนส์สีซีดกับเสื้อยืดตัวบางที่เปียกน้ำฝนจนลู่ลงกับตัว เผยให้เห็นสัดส่วนชัดเจน ...เอวคอดบางที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ของผู้ชายแน่นอน ดวงหน้าหวานเลิ่กลั่กสอดส่ายไปมา ราวกับกลัวใครตามมา ท่าทางลุกลี้ลุกลนดูออกได้ชัดเจนว่ากำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา
ผมสีดำสนิทไม่ต่างอะไรกับท้องฟ้าในยามราตรีเปียกลู่ลงล้อมกรอบใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง บางส่วนลู่ลงมาปรกดวงหน้าหวาน บดบังทัศนียภาพเบื้องหน้าไปกว่าครึ่ง หากเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาจัดการกับมัน ร่างบางวิ่งมาอย่างไม่คิดชีวิต ดวงตาที่หวานไม่แพ้ใบหน้าหันกลับมามองด้านหลังบ่อยครั้ง เพราะกลัวว่าพวกมันจะตามทัน...
...ไอ้พวกนักเลงที่วิ่งไล่ตามเขามา...
ยิ่งวิ่งจากป่าทึบก็เริ่มกลายไปเป็นทุ่งโล่งกว้าง ต้นหญ้าที่อัดแน่นเต็มพื้นที่อยู่สูงเพียงแค่เข่าเท่านั้น!!!
พลันดวงตาใสราวกับลูกแก้วนิลก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง...
...ที่ซ่อน...
ต้นไม้ใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางทุ่งโล่ง ร่างบางพาตัวเองวิ่งเข้าไปที่กำบังสุดท้ายที่เหลืออยู่ ถึงแม้ที่ซ่อนที่ว่าออกจะเด่นไปหน่อยก็ตาม
...เมื่อเราตกเหวลงไป แม้แต่เส้นด้ายเส้นๆ เล็กที่อาจจะขาดได้ทุกเวลา แต่ถ้ามันเป็นความหวังสุดท้ายที่อาจจะยื้อชีวิตเราได้ เราจะปล่อยมือจากมันหรือ...
ร่างบางนั่งซุกตัวลงกับโคนต้นไม้ใหญ่ สองมือกอดเข่าเอาไว้ พยายามทำตัวเองให้ลีบที่สุด ถึงร่างกายภายนอกจะสั่นเพราะอากาศที่หนาวเหน็บและสายฝนเย็นเฉียบที่ปะทะตัวเขาไม่ได้หยุด แต่ข้างในมันกลับร้อนรุ่ม ก้อนเนื้อที่อยู่ภายในอกด้านซ้ายกลับเต้นอย่างรุนแรงราวกับจะหลุดออกมาข้างนอกให้ได้ด้วยความตื่นเต้น ในใจสวดภาวนา...
...ขอให้ผ่านมันไปด้วยดีเถอะ...
ดวงหน้าหวานโผล่ออกไปดูลาดเลา พวกนักเลง 5-6 คน เพิ่งวิ่งมาถึงทุ่งโล่ง มองหาเป้าหมายที่พวกมันวิ่งตามมา
ร่างบางเดินออกมาจากบ้านอย่างไร้จุดหมาย น้ำตาใสไหลพรากออกมาจากตาสวย ภาพสุดท้ายที่ร่างบางเห็นคือเลือดและร่างกายไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่...ครอบครัวคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ และมีดทำครัวคมกริบ... ตัวการที่พรากลมหายใจไปจากแม่ของเขาถูกทิ้งอยู่ข้างๆ...
ราวกับโชคชะตาจะซ้ำเติมเข้าไปอีก เมื่อระหว่างทางร่างบางกลับไปเจอกับพวกนักเลงเมาเหล้าที่นั่งก๊งเหล้าก๊งเบียร์กันอยู่ เมื่อนักเลงพวกนั้นเริ่มเข้ามาลวนลาม สัมผัสน่าขยะแขยงเหล่านั้นทำให้สติที่กระเจิดกระเจิงของร่างบางกลับมาทันที ร่างบางอาศัยจังหวะที่พวกนั้นเผลอขัดขืนก่อนจะวิ่งหนีออกมา
1...2...3...4...5...
5 คน ดวงตาเรียวมองและนับจำนวนกลุ่มชายฉกรรจ์ที่วิ่งตามเขามา ก่อนที่ดวงตาหวานนั้นจะเบิกกว้างขึ้น
...ไอ้พวกนั้นมันมี 6 คนนี่หว่า...
...แล้วอีกคน?...
สัมผัสเย็นเฉียบที่ไหล่บางทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเฮือกทันที ก้อนน้ำลายเหนียวๆ เกิดขึ้นที่ลำคอทันที ร่างเล็กกลืนมันลงคอไปก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของมือที่จับไหล่เขาอยู่...
ชายคนนั้นยิ้มยิงฟันอันน่าขยะแขยง โชว์ฟันเหลืองอ๋อยที่เรียงตัวกันอย่างไม่เป็นระเบียบในปาก เศษอาหารยังติดอยู่ตามซอกฟัน กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกลอยกระทบจมูก ดวงตาหรี่ลงจ้องมองมาอย่างหื่นกระหาย มือหนาฉุดกระชากไหล่บางให้ลุกขึ้นพลางส่งสัญญาณให้กับเพื่อนที่วิ่งตามมา
"จะหนีไปไหนจ๊ะ... หนูน้อย" ชายคนนั้นแสยะยิ้ม ผลักร่างบางไปติดกับต้นไม่ใหญ่ มือหนึ่งรวบทั้งสองแขนผอมไว้เหนือหัว ก่อนจะฝังใบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มและดูดดึงทำให้เกิดรอยแดงที่คอขาว มืออีกข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดเปียกชื้นที่ลู่ลงกับตัวร่างบาง มือหยาบลูบไล้เรือนร่างขาวเนียนก่อนเล็บคมจะสะกิดจุดสีแดงบนหน้าอก ทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัวทันที สัมผัสน่าขยะแขยงโลมเลียอย่างหื่นกระหาย รุนแรงและเต็มไปด้วยความต้องการ!!!
เมื่อร่างบางรู้ชะตากรรมของตัวเอง น้ำใสไหลพรากออกมาจากตาสวยด้วยความกลัว เสียงหวานพร่ำขอร้องให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำ ด้วยแรงอันน้อยนิดไม่อาจเทียบได้กับแรงมหาศาลของคนตรงหน้า
แต่ร่างสูงไม่สนใจเสียงหวานที่พร่ำขอนั่นเลย เสียงร้องกลับเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ของชายหนุ่มมากขึ้นไปอีก ยังคงกระทำต่อไป มือหยาบกร้านฉีกกระชากเสื้อตัวบางที่ขวางหูขวางตาออก เมื่ออาภรณ์ที่ปิดบังส่วนบนถูกกำจัดออก ก็เผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัส ติ่งเนื้อสีแดงสดราวกับเชิญชวนให้เข้ามาลิ้มลอง และร่างสูงไม่ละเลยที่ลิ้มลองมัน ปากหนาตรงเข้าครองครองทันที
"ม่ายยยยยยยยยยยยย อย่าาาาาาาาาาาา" กรีดร้องทันทีเมื่อฟันคมกัดลงที่ติ่งเนื้อนั้น ใบหน้าหวานหันไปทางอื่นทันที แรงที่ยังพอมีอยู่เหือดหายไปหมด ร่างบางแทบทรุดลงกับพื้นถ้าไม่ติดว่ามือกร้านอีกข้างหนึ่งรั้งเอาไว้ น้ำใสไหลมาจากตาสวย
...ใครก็ได้มาช่วยที...
...เสียใจ...
...สมเพชตัวเอง...
...ทำไมเราถึงอ่อนแอขนาดนี้ แม้แต่ตัวเอง ก็ยังป้องกันตัวเองไม่ได้...
ตุบ...
ร่างสูงทรุดลงตามน้ำหนักที่ตกใส่ตัวทันที ฟันคมครูดไปกับแผ่นอกเนียนจนเป็นแผลเป็นทางยาว เลือดไหลซิบทันที ดวงตาหวานเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะยังรับรู้ไม่ทัน
"แกเป็นใคร" เมื่อพวกที่เหลือวิ่งตามมาทัน ก็ดูจะตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเหยียดยิ้มหยันเมื่อมองเห็นขนาดตัวที่ค่อนข้างต่างกันลิบลับ
ตัวเล็กแค่เนี้ย...ริอ่านจะมาสาระแนเรื่องชาวบ้าน
คนชั่วย่อมเป็นคนชั่วอยู่วันยันค่ำ เมื่อพวกที่เหลือเริ่มพุ่งเข้าใส่ โจมตีผู้มาใหม่
...หมาหมู่ชัดๆ...
ร่างบางกรีดร้องอยู่ในใจ เมื่อเห็นความอยุติธรรมที่เกิดขึ้น ดูยังไงผู้ที่หวังดีมาช่วยเขาก็เสียเปรียบเห็นๆ
เพียงเวลาไม่นาน ชายฉกรรจ์ร่างยักษ์ 5 คน ก็ถูกชายคนที่พวกเขาครหาว่าตัวเล็กกว่าซัดจนหมอบไปหมด ต่างพากันลงไปนอนกุมท้องกันอยู่บนพื้น บ้างก็สลบคาเท้าของร่างสูง ถึงแม้พวกนักเลงจะว่าเขาตัวเล็ก แต่ยังไงร่างบางก็คิดว่าชายหนุ่มแปลกหน้านี้ก็ยังตัวสูงอยู่ดี ...สู.กว่าเขามาก...
ตาคมของผู้มาใหม่กวาดตามองดูซากของนักเลงอย่างเหยียดๆ แล้วหันกลับมามองที่ร่างบาง เสื้อยืดที่เขาใส่ตอนนี้ถูกฉีกขาดไปหมดแล้ว ร่างสูงชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ถอดเสื้อโค้ทที่คลุมตัวอยู่ส่งให้ร่างบาง ก่อนจะเดินจากไปทันที
เมื่อเห็นผู้ช่วยชีวิตรีบเดินจากไปโดยที่ไม่ได้บอกกล่าว ร่างบางรีบวิ่งตามผู้มีพระคุณไปทันที มือบางรั้งแขนร่างสูงไว้ ก้มหัวลงจนตัวเกือนขนานกับพื้นแสดงการขอบคุณจากใจจริง
"ขอบคุณฮะ ผมชื่อดงแฮ แล้วคุณล่ะ"
ดวงตาคมหรี่มองก่อนจะหยิบกระดาษออกมาและจดอะไรขยุกขยิกลงไป แล้วยื่นให้ร่างบาง
...ฉันชื่อ คิมคิบอม...
"เดี๋ยวฮะ" รั้งร่างสูงไว้อีกครั้งเมื่อร่างสูงทำท่าจะเดินไปอีกครั้ง สายตาที่มองมาดูเหมือนจะรำคาญอยู่น้อยๆ ร่างบางกลืนก้อนน้ำลายที่คอลงไป ก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างออกมา
"เพื่อเป็นการตอบแทน ให้ผมรับใช้คุณนะครับ ผมไม่มีอะไรจะให้คุณ ดังนั้นขอให้ผมได้ตอบแทนคุณด้วยวิธีนี้เถอะครับ" ร่างสูงส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะยักไหล่เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
"นะฮะ ให้ผมติดตามคุณนะครับ" เสียงหวานยังคงเว้าวอน
ร่างสูงหันกลับมา คิ้วได้รุปเป็นเชิงสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนที่ดวงตาคมจะจ้องเข้าไปในตาเรียว เค้นเอาคำตอบจากร่างบาง ในที่สุด กลีบปากบางก็ต้องยอมบอกเหตุผลที่แท้จริงออกมา
"ผมก็แค่... อยากมีเพื่อนนี่ครับ"
To Be Continue
++++++++++++++++ Talk With ZeNeRitZ++++++++++++++++
อันยองค่าาาาาาา ท่านผู้อ่านทุกคน
ครบเจ็ดวันแล้วที่ลิซจะต้องมาอัพฟิก ถึงอัพดึกไปหน่อยแต่ก็หวังว่าคงจะไม่ว่าอะไรกันนะ ทุกโค้นนนนน
อาจมีบางคนบอกว่าตอนนี้มันสั้นไปหน่อย อย่าว่ากันเลยนะคะ ช่วงนี้ลิซต้องซ้อมกีฬาสี ไหนจะต้องซ้อมเต้นโคฟเวอร์อีก แถมยังมีละครภาษาอังกฤษพ่วงท้ายอีกด้วย แถมช่วงนี้อากาศมันเริ่มร้อนอีกแล้ว อารมณ์คนแต่งเลยไม่ค่อยปกติไปด้วย (เกี่ยวกันด้วยเหรอเนี่ย)
แต่ว่าตอนบอมด๊องเนี่ย มันยากจริงๆน้า มีคนบอกว่าอ่านแล้วแอบงง ลิซก็ว่างั้นแหละ แต่ก็อยากให้มันครอบคลุมทุกตัวนี่ เรารักหมดทุกคนเลย
รู้สึกกันบ้างอ๊ะเปล่าว่าเรื่องมันไม่ค่อยเดิน เอาแต่ย้อนความหลังกันอยู่นั่นแหละ ลิซรู้สึกหยั่งงั้นนะ ถ้าใครมีข้อเสนอแนะอะไรก็ติชมกันบ้างนะคะ ช่วยๆ กันยำ สนุกกว่าแต่งคนเดียวเยอะ
แอบเศร้านิดๆ เม้นท์ไม่ค่อยขยับเลย แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์ให้นะคะ
ตอบคอมเม้นท์ดีกว่า (กระซิกๆ ไมมันน้อยจัง)
คห.13 ขอบคุณค่า
คห.14 มาอัพแล้ว วันนี้เอาคู่คิเฮไปก่อน ถ้าชอบคู่ยูซู เดี๋ยวจัดให้
คห.15 ลิซก็สงสารพร้าวเหมือนกัน (แล้วแกจะแต่งฟิกหยั่งงี้ขึ้นมาทำไมเนี่ย) คือคนแต่งมันแอบจิตไง ก็เลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น
คห.16 งงเหรอ อ่า...งั้นถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ ก็แอดมาคุยได้นะคะ เมลล์ก็ให้ไว้แล้ว
ขอบคุณทุดคนที่เม้นท์และอ่านเราพล่ามมาถึงตรงนี้ ขอขอบคุณจากใจจริงนะคะ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า รับรองว่ายาวกว่าเดิมแน่นอน
+ด้วยไมตรีจิต+ ลิซซี่ (กระแดะนะแกอะ)
ความคิดเห็น