คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro...
Intro...
เสียงเซ็งแซ่ดังมาจากทั่วทุกสารทิศ ผู้คนนับพันคนต่างเดินทางมาจากที่ต่างๆ ปราสาทเก่าใจกลางเมืองเนืองแน่นด้วยผู้คน ถึงแม้จะไม่รู้จักกัน อาจจะมาด้วยเหตุผลต่างกัน แต่ทุกคนมีจุดหมายเดียวกัน คือ พิชิตรางวัลของเกมส์นี้ Battle Royal...
สามวันก่อน... ใบประกาศรับสมัครผู้เล่นเกมส์ปลิวว่อนไปทั่วเมือง Battle Royal ต้องการผู้เล่นเพียง 9 คนเท่านั้น ถึงแม้ว่ามันอันตรายขนาดไหน อาจต้องแลกด้วยชีวิตเลยก็ตามที แต่ด้วยรางวัลที่ยั่วยวนใจเกินกว่าที่จะพลาดโอกาสงามขนาดนี้
ปราสาทเอสเอ็ม ปราสาทที่ตั้งเด่นอยู่ใจกลางเมือง เป็นที่รู้กันว่า หากใครได้ครอบครองปราสาทนี้จะได้รับอำนาจที่ทุกคนใฝ่ฝัน และยังได้ครอบครองเมืองนี้ ปีศาจที่หิวโหยและกระหายอำนาจจึงเดินทางมาที่นี่ และสงครามก็เริ่มขึ้น...
การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เสียเลือดเนื้อไปมากมาย ความละโมบที่ครอบงำทุกคน ทำให้พวกเขากลายเป็นปีศาจ สังหารได้แม้กระทั่งเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง เพียงเพื่อเป็น 1 ใน 9 คน ที่จะได้เข้าร่วมเล่นเกมส์ ยังไม่มีหลักประกันเลยว่า ใครจะเป็นคนชนะในเกมส์นี้
กลิ่นคาวเลือดชวนสะอิดสะเอียนคละคลุ้งไปทั่ว ซากศพมากขึ้นทุกวัน กองทัพถมกันเป็นภูเขาเลากา นอนเกยกันรอให้แร้งกามาจิกกินเป็นอาหารเท่านั้น
...น่าสมเพชจริงๆ ในเมื่อสุดท้ายเราตายไป เราก็เอาอะไรไปไม่ได้ แม้แต่ร่างกาย สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นซากศพเน่าเปื่อย เป็นอาหารของพวกสัตว์ชั้นต่ำพวกนั้น แล้วจะแก่งแย่งฆ่าฟันกันไปทำไม เพื่อเจ้าสิ่งนั้นน่ะหรือ สิ่งที่เรียกว่า "อำนาจ"
เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดก็ได้ผู้สมัครทั้ง 9 คนที่จะได้เข้าเล่นเกมส์นี้ แต่ทั้ง 9 คนกลับไม่ได้ปรารถนาในรางวัลนั้นแม้แต่น้อย...
...เกมส์ได้เริ่มขึ้นแล้ว…
............................................................................
“แย่แล้ว สายแล้วสิเรา” เสียงหวานบ่นพึมพำขึ้น สองขาพาร่างบางวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานพราวไปด้วยเหงื่อ
กะว่าจะมาซื้อของที่ตลาดแป๊บเดียวเอง สายจนได้...
เป็นเรื่องปกติของ ‘คิมแจจุง’ ที่ต้องไปเดินตลาดเพื่อซื้อของมาทำอาหารแต่เช้าและแทบจะทุกครั้งที่เจ้าตัวจะต้องเดินตลาดเพลินจนลืมเวลา และวันนี้ก็เช่นกัน ไม่ใช่เรื่องนักหนาอะไรนักหรอกที่แจจุงจะเดินตลาดนาน ถ้าไม่ใช่วันนี้แจจุงจะต้องไปเข้าพบ ‘ท่านผู้นั้น’
“อ๊ะ...”
เสียงหวานร้องขึ้นเมื่อร่างบางชนกับแผ่นอกหนาของใครบางคน แต่เสียงร้องก็ขาดหายไปเมื่อริมฝีปากทั้งสองประกบกัน
ทั้งสองคนล้มลงไปอยู่ที่พื้น โดยแจจุงนั่งคร่อมอยู่บนตัวชายคนนั้น
"เอ่อ...นายเป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า ฉัน...จองยุนโฮ ยินดีที่ได้รู้จัก”
และวินาทีนั้นเองคนอย่างยุนโฮก็ได้รู้ว่าการถูกตบมันเจ็บอย่างนี้เอง...
เพียะ!
เสียงมือบางกระทบแก้มของยุนโฮดังสนั่นไปทั่วบริเวณ แต่ฤทธ์ของคนอย่างแจจุงไม่ได้หมดแค่นั้น
“ช่วยด้วย! โรคจิต ช่วยด้วย! อ้ากกกก แกปล่อยฉันน้า ไอ้โรคจิต อุ๊บ...” และในที่สุดยุนโฮก็ทนเสียงของแจจุงไม่ไหว ประกบปากลงกับริมฝีปากบางอีกครั้ง
“อื้อ! อื้อ!” แจจุงพยายามดิ้นสุดฤทธ์ มือบางรัวทุบบนอกของยุนโฮ แต่มีหรือ...แรงของร่างบางจะสู้แรงหมี (...?...) ของยุนโฮได้ ยุนโฮรวบสองมือบางที่ทุบเขาไว้ ในที่สุดแจจุงก็สิ้นฤทธิ์เคลิ้มตามไปชั่วขณะ แต่เมื่อลิ้นหนาของยุนโฮพยายามแทรกเข้ามาในโพรงปากบาง แจจุงก็ได้สติทันที
“อึก...” ยุนโฮสะดุ้งทันที เมื่อร่างบางตรงหน้าเข่าตรงน้องชายของยุนโฮพอดี จนเผลอปล่อยมือที่จับแจจุงไว้
เพียะ!
เสียงตบดังสนั่นอีกครั้ง เมื่อแจจุงขืนตัวออกมาจากอ้อมกอดของยุนโฮสำเร็จ ก่อนจะวิ่งหนีไปทันที
ทิ้งให้ยุนโฮนั่งกุมน้องชายของเขาอยู่ตรงนั้นเอง…
“อูย... เจ็บชะมัดเลย จะเป็นหมันมั้ยเนี่ย”
“อ้าว...แล้วเขาไม่เอาของไปเหรอ” ยุนโฮพูดขึ้นเมื่อเห็นถุงกับข้าวที่แจจุงถือมา พลางมองซ้ายมองขวา
“น่าเสียดายจังเลย เอางี้ เดี๋ยวฉันช่วยกินให้แล้วกัน” ว่าพลางเก็บของทั้งหมดที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นใส่ถุง แล้วเดินกะเผลกๆ ออกไป
“อืม...หวานชะมัดเลย แต่ดุอย่างงี้ฉันชอบ หึ...คอยดูนะ ว่าแต่...ยัยนั่นชื่ออะไรอ่ะ”
อ้าว...หมีโง่ซะงั้น
............................................................................
"พี่ฮีชอล!!!"
"ทำไมมาช้านักล่ะ รู้มั้ยนี่มันสายมากแล้วนะ เดี๋ยวท่านผู้นั้นก็โกรธหรอก" เมื่อแจจุงมาถึงฮีชอลก็เริ่มบ่นน้องชายสุดที่รักทันที
ฮีชอลกับแจจุงเป็นพี่น้องกัน เพราะแม่ของทั้งสองคนนั้นจนมาก จึงต้องขายลูกชายทั้งสองของตนที่ตอนนั้นยังเด็กมากให้กับโรงค้าทาส และตอนนั้นเองที่ 'ท่านผู้นั้น' ปรากฎตัวขึ้น เขาซื้อตัวทั้งสองคนเอาไว้ ทั้งแจจุงและฮีชอลถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กว่า 'ท่านผู้นั้น' เป็นผู้มีพระคุณ และช่วยงานในครัวมาตลอด
"โธ่...พี่ฮีชอล ผมแค่เดินตลาดเพลินหน่อยเดียว" แจจุงพูดอย่างออดอ้อน
"หืม... เดินตลาดหรอ ไม่เห็นได้อะไรกลับมาเลย" ฮีชอลพูดพลางสำรวจไปรอบตัวน้องชาย ...ก็แจจุงกลับมามือเปล่านี่...
...และแล้ว แจจุงก็ระลึกชาติได้...
"เฮ้ย...ผมลืมของ" กรอด...ไอ้หมีนั่น วันนี้อุตส่าห์ออกไปซื้อของเตรียมทำมื้อพิเศษ แถมยังมา...อีก
"รีบไปกันเถอะ เอ๊ะ...แจจุง ปากนายไปโดนอะไรมาอ่ะ" อ่าว...ไหงเจ๊บอกให้รีบไปไง
"รีบไปกันเถอะน่า" แจจุงรีบบอกปัดก่อนจะเดินนำไป ก้มหน้างุดวงแก้มแดงระเรื่อ
มีเหรอ... ที่ฮีชอลคนนี้จะไม่รู้จักน้องชายตัวเอง
............................................................................
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
หลังมือบางเคาะลงที่ประตูตรงหน้าเป็นเชิงขออนุญาตจากเจ้าของห้องเป็นครั้งที่สอง แต่เมื่อไม่มีเสียงใดตอบกลับมา ฮีชอลจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคย
ก็ฮีชอลน่ะ... เข้าออกห้องนี้เป็นร้อยรอบแล้วล่ะ
แต่แจจุงที่ยังไม่เคยพบกับท่านผู้นั้นเลยสักครั้ง จึงออกอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อออกมาตามไรผมอีกครั้งหลังจากเพิ่งแห้งไป
"ใจเย็นๆน่า ไม่มีอะไรหรอก แจจุง"
ภายในห้องดูมืดสลัว ลมเย็นยะเยือกพัดผ่านชวนให้ขนลุกขึ้นมาเต้นระบำเล่น
"พวกเรามาแล้วครับท่าน" ท่ามกลางความเงียบ เสียงฮีชอลดังขึ้นจนทำให้แจจุงถึงกับสะดุ้งโหยง
To Be Continued
++++++++++++++++ Talk With ZeNeRitZ++++++++++++++++
อันนยองท่านผู้อ่านที่รักทุกคน!!! เรื่องนี้ก็เป็นฟิกดงบังเรื่องแรกของลิซเอง ไม่พูดอะไรมาก ก็มาทำความรู้จักทุกคนไว้ก่อน (กลัวคนอื่นหมั่นไส้) ก็บอกแล้วว่านี่เป็นเรื่องแรก เพราะฉะน้น ถ้าใครมีอะไรก็ติชมได้เลยนะคะ ข้าน้อยน้อมรับทุกความคิดเห็น
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^0^
ปล.ลิซไม่ค่อยมีเวลา ดังนั้นเพื่อการอัพที่สม่ำเสมอ หลังจากเปิดเทอมลิซจะอัพประมาณอาทิตย์ละครั้งหรือสองอาทิตย์ครั้งนะคะ แต่จะแจ้งอีกที ช่วงปิดเทอมนี้จะพยายามอัพให้เยอะที่สุดค่ะ
ปล.2 น้อมรับทุกความคิดเห็น ถ้ามีข้อติชมอะไรก็บอกได้เลยนะคะ ถ้าว่างจะพยายามตอบกลับทุกคน แอดเมลล์มาคุยก็ได้นะคะ
ความคิดเห็น