คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 Start game!!!
Chapter 3 Start game!!!
"จำไว้... นายเป็นแค่ตุ๊กตา... อย่าขัดใจฉัน"
............................................................................
"เซีย!!!"
เสียงทุ้มของ 'ปาร์คยูชอน' ดังก้องไปทั่วสนามเด็กเล่น สองขาพาร่างสูงวิ่งไปทั่ว เหงื่อไหลโทรมกาย หากแต่เจ้าตัวไม่ค่อยได้ใส่ใจที่จะจัดการกับมันเท่าไหร่นัก คนที่เขากำลังตามหาอยู่ต่างหาก...
...คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขา...
...คิมจุนซู...
"ฮือ~ ฮือ~" เสียงสะอื้นแหลมเล็กดังมาจากซอกมุมหนึ่งของสนามเด็กเล่น ทันทีที่ได้ยินเสียง ยูชอนวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กที่กอดเข่านั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ชิงช้าที่ยังส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดจากความเก่าคร่ำครึ และการใช้งานที่สมบุกสมบันของมัน
...คงจะโดนเจ้าพวกนั้นแกล้งมาอีกแล้วล่ะสิ...
...บอกแล้วว่าอย่าหนีออกมาเล่นคนเดียวก็ไม่เชื่อ...
"ฮือ~ ฮือ~" เสียงสะอื้นดังขึ้นกว่าเดิม และเมื่อยูชอนพยายามแกะมือที่กอดเข่าจนตัวกลม มองดูแล้วเหมือนลูกบอลนั่นแล้ว แขนเล็กก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น ใบหน้ากลมซุกเข้ากับแขน พยายามหลบซ่อนดวงหน้าเปื้อนน้ำตา
"เป็นอะไรไปเซีย เงยหน้ามามองผมสิครับ ไม่ต้องกลัวแล้ว ผมอยู่นี่..." เสียงทุ้มนุ่มพยายามปลอบประโลมเด็กน้อยในอ้อมกอดให้หายร้องไห้ แต่ดูเหมือนความพยายามจะสูญเปล่า เพราะยิ่งพยายามปลอบเท่าไหร่ ร่างเล็กก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดยูชอนก็ต้องยอมแพ้ ปล่อยให้คนในอ้อมกอดร้องไห้จนพอใจ
'ครอบครัวปาร์ค' รับอุปการะ 'คิมจุนซู' ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ที่เจ้าลูกชายตัวดี 'ปาร์คยูชอน' ไปซื้อมาจากโรงค้าทาสกับ 'ลีฮยอกแจ' เพื่อนสนิทกับพ่อและแม่ของยูชอน ซึ่งเจ้าตัวยูชอนนับถือเหมือนลุง โดยให้จุนซูเป็นเพื่อนเล่นกับยูชอน ดังนั้นทั้งสองคนจึงสนิทกันมาก
ด้วยความที่ยูชอนโดดเรียนบ่อยครั้งบวกกับไม่ตั้งใจเรียนทำให้ผลการเรียนของยูชอนแย่มาก ผิดกับจุนซูที่มีผลการเรียนเป็นเลิศ ทำให้ยูชอนต้องมีอันถูกประกาศิตจากท่านแม่ให้เรียนพิเศษตอนเย็น จุนซูผู้ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวเดียวดายจึงหนีออกมาเล่นก่อน
...ก็เล่นกับยูชอนทีไร ก็เป็นอันนู่นไม่ให้เล่น... มันอันตราย นี่ก็ไม่ให้เล่น... เดี๋ยวตกลงไปตาย น่าเบื่อออก...
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว เหลือแต่สะอื้นน้อยๆ สองมือหนาจึงเชยคางเจ้าของใบหน้ากลมให้หันมามองตัวเอง แทนที่ยูชอนจะว่าเรื่องที่หนีออกมาเที่ยวก่อน แต่เมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตานั่น สายตาที่จะตำหนิเปลี่ยนเป็นอบอุ่นแทน
"เซีย เมื่อกี้หลบหน้าผมทำไมครับ"
"ก็... ฮึก... ก็เซียกลัวมิคว่านี่" เสียงแหลมเล็กอ้อมแอ้มตอบ พยายามขืนใบหน้าออกจากมือหนา
"มิคเคยว่าเซียด้วยเหรอ" ถามพลางเลิกคิ้ว ทำแก้มป่องหน่อยๆ เป็นเชิงงอน
"ฮิฮิ... ก็มิกน่ะ เวลาโกรธน่ะน่ากลัวมากเลย" เมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มยิ้มออก ร่างสูงจึงโล่งใจ แต่ดวงตาวาวโรจน์ คาดโทษเจ้าพวกที่ทำร้ายจุนซูของเค้า
...มันต้องได้รับกรรมอย่างสาสม....
...ฝากไว้ก่อนเถอะ...
"เซีย เจ็บตรงไหนรึเปล่า" ถามพลาง ดวงตาคมกวาดตามองเพื่อสำรวจร่างกาย พยายามมองลอดเข้าไปภายใต้กางเกงขาสั้นตัวเล็กที่เจ้าตัวพยายามจะปิดมัน แต่เมื่อคนตัวเล็กส่ายหัวดิกๆ เป็นเชิงปฏิเสธจึงหยุดตรวจ ดวงตาคมหันกลับมาจ้องหน้าจุนซูอีกครั้ง
"ทะลึ่ง"
"ผมเป็นห่วงนะ" หัวใจทำงานหนักส่งผลให้เลือดสูบฉีดพล่าน ส่งผลให้ใบหน้าขาวเนียนกลายเป็นมะเขือเทศสุกทันที
"เดี๋ยวผมอุ้มไปนะครับ" ปากว่ามือถึง สองมือแก่งโอบร่างบางขึ้น ก่อนจะอุ้มกลับบ้านไปโดยมีเสียงโวยวายของคนถูกเอาเปรียบดังตลอดทาง
"ปล่อยน้าา~ มิคคคคคค"
"ขี้โกงนี่น่า เจ้าหนูหูบานบ้า"
............................................................................
ช่วงเวลาแห่งความสุขน่ะ.... ช่างผ่านไปเร็วนัก
แต่เหตุใด ช่วงเวลาแห่งความทุกข์น่ะ... มันถึงยาวนานเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุดอย่างนี้
ทำไมพระเจ้าถึงต้องสร้างผมขึ้นมา "คิมจุนซู" คนนี้น่ะ
เพื่อให้มาชดใช้กรรมงั้นเหรอ...
ผมคงทำบาปมากสินะ... ถึงต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนี้น่ะ
ภาพเหตุการณ์สมัยก่อนยังวนเวียนอยู่ในใจของเขาคนนี้ ...คิมจุนซู... แต่ว่ามิคกี้น่ะ คงลืมไปแล้วสินะ ... เมื่อก่อนที่เราเคยมีความสุขด้วยกัน มิคกี้ที่อบอุ่นและน่ารักหายไปแล้ว... เหลือแต่มิคกี้ที่เย็นชา และ...
...อาจจะเกลียดเขาด้วยก็ได้...
"จำไว้... นายเป็นแค่ตุ๊กตา... อย่าขัดใจฉัน"
เหมือนกับเครื่องเล่นที่เสียแล้ว เสียงเย็นชานั่นดังก้องอยู่ในโสตประสาทซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับจะกรีดแทงทำร้ายหัวใจที่บอบช้ำอยู่แล้วให้เสียหายมากขึ้นอีก
...เขามันก็แค่ตุ๊กตาตัวหนึ่ง ซึ่งมีหน้าที่เพียงรองรับอารมณ์และสนองความต้องการของเจ้านายเท่านั้น...
...ตุ๊กตาน่ะ ไม่มีสิทธิ์มีหัวใจหรอก เพราะถ้ามีหัวใจเหมือนมนุษย์ทั้วไปล่ะก็ ถ้าหัวใจหยุดเต้น ก็อาจจะต้องตายเหมือนมนุษย์ทั่วไปก็ได้...
คำที่เฝ้าบอกตัวเองมาเนิ่นนาน คอยตอกย้ำตัวเองไม่ให้เจ็บปวดไปมากกว่านี้ แต่มันกลับสวนทาง ยิ่งบอกตัวเองมากเท่าไหร่ มันกลับคอยทิ่มแทงจิตใจอันบอบช้ำนั่นให้เป็นแผลมากขึ้นไปอีก
...ทำไมล่ะ ทำไมตุ๊กตาตัวนี้ถึงมีหัวใจไม่ได้ มีความรักไม่ได้...
...เพราะมันไม่สมควรมี หรือ เจ้านายไม่อนุญาตให้มี...
...ผม... ตุ๊กตาตัวนี้ขอมีหัวใจบ้าง ไม่ได้หรือครับ...
...เพื่อที่จะรักคุณน่ะ..
...แต่ว่า ถ้าหากผมเอ่ยคำนั้นออกมา แล้วจะทำให้คุณเกลียดผมน่ะ ผมยอมเป็นตุ๊กตาที่ไร้หัวใจต่อไปดีกว่า...
ดวงตาบอบช้ำหลังจากผ่านการร้องไห้อย่างหนัก น้ำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบจะไม่เหลือน้ำตาแล้ว แต่ทุกครั้งที่พยายามจะเข้มแข็ง เจ้าสิ่งที่เรียกว่า "น้ำตา" หรือความอ่อนแอ ก็จะมาทำลายความเข้มแข็งไปจนหมด
...การจะรักใครนี่ มันลำบากขนาดนี้เลยเหรอ ต้องทนเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหรอ...
...หรือเป็นเพราะว่า ผมเป็นตุ๊กตา ไม่มีสิทธิ์มีหัวใจสินะ...
...ถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ นี่คงเป็นบทลงโทษสินะ...
...ลงโทษที่ตุ๊กตาตัวนึงริอ่านคิดจะมีหัวใจ...
............................................................................
ร่างบางใช้หลังมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ดวงตาบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนัก พยายามยันตัวขึ้นจากเตียง เมื่อเท้าสัมผัสพื้นก้าวแรก ความเจ็บปวดจากส่วนล่างแล่นจี๊ดขึ้นสมอง ส่งผลให้ทรุดลงข้างๆ เตียงทันที
หลังจากกลับจากโต๊ะอาหาร ยูชอนก็กลับมาระบายอารมณ์กับจุนซูเหมือนกับที่ทำเป็นประจำ มันก็คงจะเป็นเรื่องปกติของยูชอน แต่ว่า...
...จุนซูน่ะ มีขีดจำกัดแค่วันละรอบเท่านั้น...
รอบแรกก็ตอนที่ชางมินเข้ามาเห็น ส่วนรอบนี้น่ะ ...มันเกินขีดจำกัดของจุนซูแล้วนะ!!!
แสงแดดแห่งวันใหม่ ลอดเข้ามาตามบานหน้าต่าง เพื่อบ่งบอกคนที่เพิ่งตื่นว่าเริ่มต้นวันใหม่แล้ว และหวังจะปลุกให้คนที่ยังหลับใหลอยู่ให้ตื่นจากนิทรามาเริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่สดใสด้วย
"ถ้าร้องไห้จนพอใจแล้ว ก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะ อย่าสำออยมากนักเลย" เอ่ยเสียงเย็นชาหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันมามองจุนซูที่ทรุดอยู่ที่ข้างเตียงเลย
...ฉันไม่ชอบตุ๊กตาสำออย เจ๊งง่าย อย่าให้ฉันผิดหวังล่ะ จุนซู...
เมื่อยูชอนพาร่างสูงของตนเดินออกจากห้องไปแล้ว จุนซูพยายามกัดฟันพาร่างที่บอบช้ำลุกขึ้นยืน
"ไง เซีย เมื่อกี้ไม่ทักกันเลยนะ เย็นชาจัง" เสียงทักกวนประสาทดังมาจากหน้าประตูห้อง ก่อนเจ้าของเสียงจะปรากฏตัว
"ซี... ซี... ซีวอน" ละล่ำละลักออกมาแทบไม่เป็นภาษาเมื่อเห็นว่าผู้บุกรุกเป็นใคร ตัวสั่นไม่ต่างจากลูกนก พยายามหลบไปอยู่ที่มุมห้องทันที แต่ซีวอนเพียงแค่ยิ้มกับปฏิกิริยานั่น สองขาสาวเท้าเข้าไปหาร่างบาง
"พี่มิคนี่น้า ไม่รู้จักรักษาของบ้างเลย เซียออกจะบอบบางขนาดนี้" ว่าพลางสางผมที่ปกปิดใบหน้าหวานให้กับจุนซู นั่นยิ่งทำให้จุนซูยิ่งตัวลีบเข้าไปใหญ่
............................................................................
"นี่คือซีวอน น้องฉันเอง" เสียงทุ้มกล่าวแนะนำน้องชายตัวเองที่ไปเรียนเมืองนอกเพิ่งกลับมาให้คนรักรู้จัก
"สวัสดีฮะ ผม... ซีวอน ยินดีที่ได้รู้จัก" ยื่นมือมาให้ตามมารยาท ยิ้มแฉ่งพรายอยู่บนใบหน้าหล่อๆ นั่น
"สวัสดีฮะ ผม... คิมจุนซู ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันฮะ"
"ปล่อยมือแฟนฉันได้แล้ว" เสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนเมื่อครู่ต่ำลงเรื่อยๆ ตาคมจ้องมือของซีวอนที่ยังจับมือบางไว้ไม่ปล่อย
"มิคคคค" เรียกยูชอนอย่างออดอ้อนทันทีที่พ้นสายตาของซีวอน
"อะไร" น้ำเสียงพยายามกลั้นอารมณ์เต็มที่ ตอนนี้ร่างดูไม่ต่างอะไรกับภูเขาไฟที่ใกล้ปะทุเต็มที่
"งอนหรอ"
"เปล่า" ตอบเสียงเรียบแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
"ซีวอนเค้าคงไม่ได้ตั้งใจน่ะ ดีกันนะ" ยื่นนิ้วก้อยให้เป็นเชิงว่า 'ดีกันนะ' พยายามเขย่งขาขึ้นไปหอมแก้มยูชอน แต่ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันมาก ทำให้ทำได้ไม่ง่ายนัก
ถึงจะยอมดีกับจุนซูแล้ว ยูชอนก็ยังไม่ได้วางใจเท่าไหร่นัก ก็สายตาที่ซีวอนมองมาที่จุนซูน่ะ ใช่ย่อยซะเมื่อไหร่ เด็กปัญญาอ่อนยังมองออกเลยว่าซีวอนถูกใจจุนซูของเค้าแค่ไหน
"ผมไม่ไว้ใจมัน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดด้วย เอางี้... จุนซูไปด้วยกันนะ" ถึงให้ตายยังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยโลมาน้อยของเค้าไว้ให้เป็นเหยื่อล่อสิงโตหรอก
"จะบ้าเรอะ นั่นมันงานใหญ่เลยนะ ผมไปด้วยจะเป็นตัวเกะกะเปล่าๆ" ทั้งสองเถียงกันอยู่นาน ในที่สุดยูชอนก็ต้องยอมปล่อยให้จุนซูอยู่บ้าน เพราะเห็นว่ายังมีทั้งพ่อกับแม่อยู่ซีวอนคงไม่กล้าทำอะไร
...แต่ความกังวลของยูชอนก็เป็นจริงขึ้นมา...
เมื่อมือของทั้งสองสัมผัสกัน นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น เมื่อคืนนั้นซีวอนบุกเข้าห้องของจุนซู และข่มขืนจุนซู ส่วนยูชอนก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีจึงทิ้งงานแล้วกลับมาดูที่บ้าน สิ่งที่ยูชอนเห็นคือ ภาพที่ซีวอนกำลังมีความสุขอยู่บนเรื่อนร่างของคนที่เขารักที่สุด...
...จุนซู...
...ด้วยความโกรธที่บังตา ยูชอนไม่แม้แต่ฟังคำอธิบายของคนรักเลยสักคำเดียว ในหัวของเขามีแต่คำว่า 'หักหลัง' ดังซ้ำวนไปวนมาอยู่ในหัว แม้แต่น้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มของจุนซู เขาคงมองมันเป็นน้ำตาแห่งความสุขแน่นอน
ดวงตาของจุนซูเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นคนที่เข้ามา แต่กลับได้รับเพียงสายตาเย็นชาของร่างสูงตอบกลับ
ไปเท่านั้น
"ว้า... ตัวจริงมาและ งั้นผมไปก่อนนะครับ"
"ฉันมีเรื่องต้องคุยกับแก ซีวอน" กัดฟันบอกขณะที่เดินผ่าน
"ได้เลยครับ พี่ชาย"
"มิค"
ตัดสินใจทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดนี่ เมื่อยูชอนเอาแต่จ้องมองเขาตั้งแต่ซีวอนเดินออกไป โดยไม่แม้แต่จะปริปากพูกสักคำ
"ร่านนักใช่มั้ย พอฉันไม่อยู่ถึงได้ไปหาคนอื่นมาแทนน่ะ" แขนผอมถูกกระชากด้วยแรงมหาศาล จนร่างบางเซถลาตามแรงดึง รอยเขียวช้ำปรากฏทันทีที่ปล่อยมือ
"ฮือ... ไม่ใช่อย่างนั้นนะ"
"ถ้าหัวใจที่ฉันให้ไปเนี่ยมันยังไม่พอใจนายใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นน่ะ อย่ามีมันเลย!!!" ตะคอกด้วยแรงโทสะ มือหนาเขย่าร่างบางอย่างแรง รอยช้ำปรากฏบนเรื่อนร่างเปลือยเปล่าที่ไม่มีอาภรณ์ห่อหุ้ม ผสมกับรอยที่ซีวอนทำไว้ก่อนหน้านี้
"นี่คือบทลงโทษของนาย ต่อไปนี้นายต้องเป็นตุ๊กตาของฉัน จำไว้... ตุ๊กตาที่ไม่มีหัวใจ คิมจุนซู"
............................................................................
"อะไรกัน กลัวผมขนาดนี้เลยหรอ ผมน่ะไม่รุนแรงเหมือนพี่มิคหรอกน่า" พูดปนหัวเราะ เมื่อใดมือหนาสัมผัสกับร่างเปลือยเปล่าของจุนซู ร่างบางจะตัวสั่นงกทันที
"จุนซูยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ ไม่สิ... สวยกว่าเดิมด้วย" จงใจลูบไล้ไปที่ผิวเนียนขาว ปฏิกิริยาของจุนซูเป็นไปตามที่คาดไว้ แถมร่างบางตรงหน้ายังเริ่มร้องไห้ด้วย
"ชเวซีวอน!!!" เสียงเรียกดังขึ้นจากประตูห้อง ทำให้ซีวอนต้องละจากร่างบางข้างหน้า มามองแขกไม่รับเชิญ
"นี่คือคนของฉัน แกไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยว" ตวาดกร้าวแสดงความเป็นเจ้าของทันที
"อะไรกัน พี่ลืมไปแล้วเหรอว่า เซียน่ะ ก็ของผมเหมือนกัน" ตอบแบบไม่ยี่หระ และทำท่าจะกลับไปสนใจกับร่างบางที่นั่งตัวลีบอยู่ที่มุมห้องต่อ
"Battle Royal" คราวนี้ร่างสูงของซีวอนชะงักทันที หันกลับมามองพี่ชายร่วมสายเลือดของตนอย่างคาดเดาไม่ถูก ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนปกติ
"พี่กำลังจะบอกอะไรผมครับ"
"เดิมพันของเกมส์นี้ คือ ตัวจุนซู และ ชีวิตของอีกฝ่ายหนึ่ง" เสียงเรียบกล่าวเนิบๆ ตาคมจ้องมองอย่างท้าทาย
"หึ... น่าสนดีนี่ ตกลงครับ" ตอบอย่างไม่เกรงกลัว จ้องตาตอบอย่างไม่ลดละ
"เริ่มเกมส์ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป"
Start Game!!!
++++++++++++++++ Talk With ZeNeRitZ++++++++++++++++
สวัสดีค่าาา ท่านผู้อ่านที่รักทุกคน
ก่อนอื่นลิซต้องขออภัยท่านผู้อ่านอย่างสูงเลยนะคะที่สัญญาว่าจะมาอัพแต่ก็ไม่ได้มาอัพ วันนี้ก็เอามาอัพให้แล้ว ตอนยาวกว่าปกติเลย +ดีกันน้าาาาาาาาา+ >0<
รู้สึกดีใจมากเลยอะที่มีคนหลงเข้ามาอ่านเยอะขนาดนี้ แต่รู้สึกคอมเม้นท์มันไม่ค่อยจะมีเลยอ่า แต่ไม่เป็นไร หากมีคนหลงผิดเข้ามาที่นี่แล้ว ก็แล้วไปละกันนะคะ 555+
เหมือนเดิมค่า ถ้ามีอะไรก็ติชมได้เลยนะคะ น้อมรับเสมอ
ตอบคอมเม้นท์ค่า
คห.7 ขอบคุณมากค่า ไม่ทิ้งแน่ค่ะ ขอสาบานด้วยเกียรติของยุวกาชาดเลยเอ้า
คห.8 มาอัพแล้วเด้อ
คห.9 เหมือนกับ คห.8 ค่าาา
ต้องขอบคุณทุกคนเป็นอย่างสูงที่ทนอ่านนังลิซพล่ามมาถึงตรงนี้นะคะ
ด้วยไมตรีจิต -ลิซค่า-
ความคิดเห็น