คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 Sweet night...
Chapter 2 Sweet night...
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
หลังมือบางเคาะลงกับประตูไม้แกะสลัก ตัวหนังสือสีทองลอยเด่นอยู่บนประตูห้อง บ่งบอกถึงตัวเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี ...จองยุนโฮ...
แจจุงมองป้ายชื่อนั้นก่อนจะเชิดจมูกขึ้นอย่างรั้นๆ มองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นก็แลบลิ้นปลิ้นตาอย่างล้อเลียน
...ไอ้หมีเอ๊ย..
"อะไรกัน ทำท่าล้อเลียนกับแขก ระวังจะโดนหักเงินเดือนนะ" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นรดที่ต้นคอ ทำให้แจจุงขนลุกด้วยความเสียวซ่านทันที
"มาหาผม มีอะไรหรือครับคนสวย" เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง ยุนโฮจงใจคลอเคลียบริเวณต้นคอของแจจุง เมื่อเห็นอาการของร่างบางก็ยิ้มให้กับท่าทางเก้ๆ กังๆ
"คนสวยอะไรกัน เรียกให้มันดีๆ หน่อยนะไอ้หม... อุ๊บ!" แจจุงตะปบปากตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อลืมตัวเกือบจะด่าออกไปด้วยความเคยชิน
...จะโดนไล่ออกไหมเนี่ย...
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ผมฟังไม่ถนัดเลย" แกล้งถามออกไปทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าร่างบางพูดอะไร
"เอ่อ... ไม่ได้พูดอะไรนี่ครับ ผมว่า... คุณคงจะหูฝาด..ปะ...ไปเอง" เสียงพูดตะกุกตะกักมากขึ้น เมื่อยุนโฮ จงใจจูบและกดหนักๆ ที่ต้นคอของร่างบาง
"เหรอครับ งั้นผมคงจะหูฝาดไปเอง"
...ไอ้หมีเอ๊ย พูดออกจะดังขนาดนั้น ยังจะมาถามอีก หูหนวกหรือไง...
"แล้วเราจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหม เข้าไปคุยกันในห้องดีกว่านะ" ร่างสูงพูดพลางเดินนำเข้าห้องไป
...เท่ตายล่ะ คนอะไร ขี้เก๊กชะมัด...
ร่างสูงทิ้งตัวลงกับเตียงนุ่มที่ใหญ่เกินกว่าจะนอนแค่คนเดียว ตาคมเหลือบมองร่างบางที่ยืนบิดไปบิดมาเป็นเชิงถาม
"คือ... ผม... เอ่อ... คือ... เอ่อ..." ยุนโฮมองปฏิกิริยาของแจจุงอย่างขำๆ
"พูดแบบนี้แล้วผมจะรู้เรื่องมั้ยครับ คนสวย..." เพราะความประหม่า ทำให้แจจุงลืมว่ายุนโฮไป
"คือ... ผมถูกใช้ให้มานอนกับคุณ!" กลั้นใจตะโกนเสียงดังออกไป ร่างบางก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าสีแดงระเรื่อ ยุนโฮมองแจจุงอย่างขำๆ ...อ๋อ อย่างงี้นี่เอง...
ร่างสูงลุกยืนขึ้น รั้งร่างบางไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะฉุดแจจุงให้นอนลงกับเตียงโดยมียุนโฮคร่อมอยู่ น้ำใสที่ไหลออกมาจากตาเรียวของแจจุง สร้างความตกใจให้กับยุนโฮเป็นอันมาก
"เป็นอะไรไปครับคนสวย ร้องไห้ทำไม ไม่สวยแล้วนะ" มือหนาช่วยซับน้ำตาออกจากพวงแก้มใส ยุนโฮพูดพลางอมยิ้มขำๆ
"ผม... ผมกลัว พี่ฮีชอลบอกว่าครั้งแรกจะเจ็บมาก ได้โปรด... อย่าทำแรงๆ นะ" ละล่ำละลักออกมาด้วยความกลัว แจจุงซบหน้าลงกับอกแกร่งของยุนโฮ หลบซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อไว้ สองมือบางกระชับรับไออุ่นจากตัวยุนโฮ ก่อนจะเผลอหลับไป ยุนโฮมองแจจุงอย่างขำๆ
...ไร้เดียงสาจริงๆ...
"ไม่ต้องห่วงหรอกคนสวย ผมจะไม่ทำอะไรคุณจนกว่าจะได้ใจคุณนั่นแหละ"
"ผมสัญญา" เหมือนร่างบางจะรู้ อ้อมกอดของแจจุงกระชับแน่นขึ้น ราวกับย้ำคำมั่นสัญญาที่ยุนโฮมอบให้แก่แจจุง
ลมหายใจของแจจุงสม่ำเสมอแล้ว ยุนโฮจัดท่านอนให้แจจุง ผ้าห่มผืนหนาถูกบรรจงห่มให้กับร่างบาง แจจุงที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่มดูไม่ต่างอะไรกับเด็กทารกที่ต้องการความอบอุ่น ยุนโฮโน้มตัวลงจุมพิตที่หน้าผากของแจจุง
"Good night darling" ร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างแจจุง
ณ ห้องของยุนโฮ เวลาเที่ยงคืน...
"แกะตัวที่1200 แกะตัวที่1201 แกะตัวที่1202 ใจเย็นเข้าไว้ แกะตัวที่1203..."
ไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวทั้งสองคนบนเตียงเดียวกัน ปลุกเร้าอารมณ์ร่างสูงได้ไม่ยาก แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งยุนโฮ เมื่อแจจุงนอนละเมอ แขนขาปะป่ายไปทั่ว ตอนนี้ยุนโฮไม่ได้ต่างอะไรกับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ หมอนข้างจำเป็นของแจจุงนั่นเอง...
"แกะตัวที่1250 แกะตัวที่1251 แกะตัวที่1252 จำไว้...ต้องได้ใจก่อนได้ตัว แกะตัวที่1253..."
ยุนโฮนอนกระสับกระส่ายไปมา เหงื่อไหลโทรมกาย แต่ไม่กล้าขยับตัวมากนัก เพราะกลัวร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆ ตื่น
"แกะตัวที่1399 แกะตัวที่1400 โอ๊ย...ไม่ไหวแล้ว ไม่ได้นะ... ต้องได้ใจก่อนได้ตัวสิ โอ๊ย...ให้ตายสิ"
...พรุ่งนี้เช้าคงได้เห็นหมีแพนด้าตัวใหญ่แน่ๆ เลย...
ภายใต้ความมืดมิด ดวงตาเรียวเปิดขึ้น มือบางกระชับอ้อมกอดที่ร่างสูง ก่อนจะผล็อยหลับไป
...ฮิๆ สมน้ำหน้า อยากแกล้งกันดีนัก ต้องโดนแก้เผ็ดซะมั่ง
แต่นายสัญญากับฉันแล้วนะ จองยุนโฮ...
............................................................................
"พวกเรามาแล้วครับท่าน" ท่ามกลางความเงียบ เสียงฮีชอลดังขึ้นจนทำให้แจจุงถึงกับสะดุ้งโหยง
"มาแล้วเหรอ ซินเดอเรลล่าของฉัน" เสียงทุ้มคลอเคลียอยู่ข้างหู สัมผัสจากด้านหลังฮีชอล แขนแกร่งโอบรอบตัวร่างบางไว้ ลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอ ฮีชอลสะดุ้งเฮือกทันที เมื่ออีกฝ่ายแกล้งเม้มติ่งหูเล่น
"หวานเหมือนเดิมเลยนะ" ร่างสูงไม่หยุดแค่นั้น ลิ้นสากไล้ไปที่ซอกคอของฮีชอล ซ้ำยังแกล้งกดจูบหนักๆ ย้ำให้เป็นรอยเด่นอยู่บนลำคอระหง
...หวานเสียจนเขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น!...
"อือ..." ครางอย่างพึงพอใจเมื่อมือหนาเลื่อนเข้าไปลูบไล้ผิวกายภายใต้เสื้อตัวบาง ริมฝีปากถูกครอบครองโดยคนตัวใหญ่ตรงหน้า ลิ้นสากบุกรุกเข้าไปในโพรงปาก ลิ้นเล็กตวัดเกี่ยวรับอย่างรู้หน้าที่
...นายไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ฮีชอล...
หลังจากจูบอันแสนหวานผ่านไปเนิ่นนาน ร่างสูงถอนริมฝีปากออก มือหนาช้อนร่างฮีชอลขึ้นหวังจะอุ้มไปที่เตียง
"ไปต่อที่เตียงกันเถอะ" ฮีชอลได้สติทันที เมื่อรู้สึกตัว ใบหน้าอ่อนหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่แพ้แจจุงที่ยืนดูฉากสวีทของพี่ชายตัวเองตั้งแต่ต้น
...แต่ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ...
"เอ่อ... คือ... ท่าน..." พยายามขืนตัวออกจากมือหนา ร่างสูงชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะกระซิบลงที่หู
"บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกอย่างงี้ เรียกว่าที่รักสิ" ถึงตายังปรอยอยู่แต่ก็พยายามขืนตัวออกจากร่างสูง
"เอ่อ... คือว่า...แจจุง" มองตามสายตาของฮีชอลไป ก็พบกับร่างสูงที่เตรียมจะเดินออกนอกห้องไป ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ
"อ้อ... เรื่องนี้เอง" ยอมปล่อยมือตุ๊กแกออกจากฮีชอล
"คือว่า...ผมคิดว่า ผมอาจจะรบกวนท่านน่ะครับ"
"มานี่สิ" เรียกเสียงเข้ม เปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยทันที หันไปหยิบยาสูบที่วางอยู่บนโต๊ะข้างตัวขึ้นมาจุด
แจจุงเดินตรงเข้าไปหา 'ท่านผู้นั้น' อย่างกล้าๆ กลัวๆ ใบหน้าหวานยังขึ้นสีจากเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย
...หึ ไร้เดียงสาจริงนะ เด็กน้อย...
"ไม่ต้องกลัว เข้ามาใกล้ๆ ฉันนี่สิ" มือหนาเชยคางร่างบางขึ้นให้หันมามองหน้าตน
"ฉันมีงานจะให้นายทำ เธอด้วย...ซินเดอเรลล่าของฉัน" พูดพลางหันกลับไปหาฮีชอล มือหนาตวัดเอวร่างบางมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง
"คงจะรู้กันดีนะว่าฉันจัดเกมส์ขึ้น Battle Royal..." เกริ่นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ฉันต้องการให้พวกเธอทั้งสองคน ไปนอนกับคนพวกนั้น"
"ท่าน..." ว่าด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ดวงตาเบิกกว้างขึ้น น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาอย่างไม่อาจห้ามได้ ร่างสูงจูบซับน้ำตาให้
"จุ๊ๆๆ อย่าร้องไห้สิ ไม่สวยเลยนะ" ถึงแม้อ้อมกอดนั่นจะอบอุ่น แต่ทำไมแววตานั่นถึงเย็นชาเหลือเกิน
...เข้าใจแล้ว...
"พรุ่งนี้ก็เริ่มงานได้เลย ว่าไงแจจุง ทำแค่นี้ให้ฉันได้มั้ย" ตาคมหันมาคาดคั้นเอาคำตอบจากแจจุงแทน
"อย่านะครับ แจจุงยังเด็กมาก ได้โปรด... อย่าให้เค้าทำอย่างนั้นเลย"
เพี๊ยะ!
เสียงหลังมือกระทบแก้มเนียนของฮีชอล รอยแดงจากการถูกตบปรากฏชัดทันที เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปาก แจจุงถลาเข้าไปหาพี่ชายตัวเองทันที น้ำใสไหลออกมาจากตาสวย ไม่รู้ว่าเพราะความกลัวหรือสงสารพี่ชายตัวเองกันแน่
"ตกลงฮะ ผมจะทำ แต่...อย่าทำร้ายพี่ฮีชอลเลย"
"ว่าง่ายดีนี่ ค่อยน่ารักหน่อย"
"จำไว้ เป็นแค่คนรับใช้ อย่าสะเออะมาออกความเห็น" ว่าพลางเดินหายไปภายในตัวห้อง
...นั่นสินะ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ก็แค่คนรับใช้เท่านั้น หวังจะได้อะไรจากเขางั้นเหรอ...
"ไปกันเถอะฮะ พี่ฮีชอล"
"ขอบใจนะ แจจุง"
............................................................................
"อย่าไปเลยนะแจจุง หนีออกมาก็ได้ มาเถอะ...ไปให้ไกลๆ จากเจ้าโรคจิตนั่น" ว่าอย่างร้อนรน ดวงตาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของแจจุง
"ขอบใจนะคังอิน แต่ฉันทำไม่ได้หรอก"
"ทำไมล่ะ" ถามอย่างไม่เข้าใจ
...ถ้านายเข้าไป มันก็หมายความว่า นายต้องเสียตัวนะ รู้รึเปล่าแจจุง...
"เพราะ 'ท่านผู้นั้น' น่ะ เป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉันน่ะ...ต้องตอบแทนบุญคุณท่านนะ" ตอบด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ
...ทำไมล่ะแจจุง ทำไมนายไม่รักตัวเองบ้าง ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างเถอะ...
"งั้นเหรอ... ฉันคงห้ามนายไม่ได้สินะ แต่ถ้านายมีอะไรก็มาบอกฉันนะ จำไว้... ฉันยังอยู่กับนายเสมอ"
"อื้ม... ฉันรักนายที่สุดเลย คังอิน..." แจจุงฝืนยิ้มให้กับคังอิน กอดอำลาเพื่อนที่รักที่สุดก่อนจะวิ่งจากไป
"บ๊ายบาย"
"ฉันก็รักนาย...แจจุง"
............................................................................
"ว่าไงนะ นายจะสมัครเล่นเกมส์ Battle Royal... นั่นน่ะเหรอ"
"ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ แล้วนายจะโวยวายทำไม...ลีทึก" คังอินพูดอย่างรำคาญ เมื่อรุ่นพี่ของเขาถามคำถามนี้ซ้ำเป็นรอบที่ร้อย
ใช่... คังอินเป็นรุ่นน้องของลีทึก ทั้งสองคนเป็นทหารรักษาพระองค์ในพระราชินีเยซอง ถึงลีทึกจะเป็นรุ่นพี่ของคังอิน นอกจากฝีมือการต่อสู้ที่ไม่เป็นรองใครแล้ว เรื่องอื่นๆ กลับเหมือนเด็กที่ต้องให้คังอินดูแลซะมากกว่า ดังนั้น คังอินจึงไม่เคยเรียกลีทึกว่า 'พี่' เลยสักครั้ง
"แต่ว่า... นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ เกมส์นั่นน่ะ... อันตรายขนาดไหน อาจจะถึงตายเลยก็ได้นะ" พยายามขู่เพื่อให้คังอินเลิกล้มความตั้งใจ
"มันเป็นทางเดียวที่ฉันจะได้ดูแลแจจุงนะ"
ใช่... มันเป็นทางเดียว ที่ฉันจะได้ปกป้องแจจุง...
"นายก็รู้ว่าไอ้โรคจิตนั่นน่ะ ซาดิสม์แค่ไหน แทนที่จะได้ดูแลแจจุง นายอาจจะไม่รอดเองก็ได้นะ" ยังไม่เลิกล้มความพยายาม พยายามขู่ให้คังอินเลิกล้มความตั้งใจ
...ในเมื่อคังอินตัดสินใจไปแล้ว แม้ลิขิตฟ้าก็ไม่อาจห้ามได้... เขารู้ดี
"..."
"งั้น... ฉันจะไปกับนายด้วย"
"ก็ตามใจ"
...นายน่ะ คงจะรักแจจุงมากสินะ ถึงตามไปปกป้องเขาขนาดนั้น...
...ให้ฉัน รุ่นพี่ไม่เอาไหนคนนี้ปกป้องนายบ้างเถอะ...
...ไม่ได้อยู่ในฐานะรุ่นพี่ แต่ในฐานะคนรัก ไม่สิ...คนที่รักนาย ได้ไหม คังอิน...
To Be Continued
++++++++++++++++ Talk With ZeNeRitZ++++++++++++++++
อันยองค่าาาาาา ท่านผู้อ่านทุกคน...
ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาเพราะต้องไปเรียนพิเศษ แต่ยังไง ลิซก็จะพยายามมาอัพตอนต่อไปนะคะ
ดีใจจัง! มีคนเข้านิยายเราตั้ง 114 คนแล้ว ปลื้มใจจัง T0T
วันนี้จะได้ตอบคอมเม้นท์แล้ว มาเริ่มกันเลยดีกว่า
คห.1 มาอัพแล้วค่าาาา
คห.2 ต่อไปนี้เทพเจ้าลิซจะใบ้หวยยยย... เรื่องนี้ไม่ใช่วอนมินค่า ส่วนยุนแจก็เอาลงให้แล้วนะงับ
คห.3 เรื่องนี้ไม่ใช่แฟนตาซีน้า ตั้งใจจะเขียนให้มันเศร้าๆ อ่ะ แต่มันก็ออกมาเป็นแบบเนี้ย
คห.4 มาอัพแล้วค่าาาา (ก๊อปมาเลยนะเนี่ย)
คห.5 เหมือนกับ คห.1 กะ 4
คห.6 น่าหนุกนี่หมายความว่าไงหรอ ขอบคุณ คุณ I LOVE YUNJAE มากเลยนะคะที่ติดตามผลงานของลิซ แถมยังเม้นท์ให้ตั้งสองครั้งแน่ (ซึ้งจัง ตังค์อยู่ครบ)
ถ้าใครมีอะไรแนะนำหรือติชมก็ใส่มาได้เลยนะคะ น้อมรับเสมอ ^0^
ปล.อิจฉาคนที่ได้ไปคอนดงบังจังเลย เราก็อยากไปนะ แต่ประการที่หนึ่ง เรามันก็แค่เด็ก ม.2 จะไปหาเงินค่าบัตรมาจากไหน ประการที่สอง ถึงมีบัตร มาม้าก็ไม่ให้ไปหรอก ฮือๆๆ
ความคิดเห็น