คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 Are you ready?
Chapter 1 Are you ready?
ของฟรีไม่มีในโลก... เมื่อต้องการอะไร ก็ต้องใช้อีกสิ่งหนึ่งแลกมา
มันเป็นสัจธรรมของโลกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคนพวกนั้นถึงอยากได้กันนัก ของที่ไม่ใช่ของตัวเองน่ะ
ของของใคร ใครก็หวง แล้วอย่างงี้ คิดเหรอว่าใครจะให้อะไรฟรีๆ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน
............................................................................
"ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ปราสาทเอสเอ็ม ปราสาทนี้เป็นปราสาทที่เก่าแก่ สร้างขึ้นมากว่าพันปีแล้ว เชื่อว่าสร้างในสมัย..." เสียงบรรยายสรรพคุณของปราสาทดังกระทบโสตประสาทตั้งแต่เดินเข้ามาในปราสาทนี้ดังมาจากเด็กหนุ่มผิวสีแทนที่เดินนำพวกเขาอยู่
ดูท่า... เจ้าตัวคงจะภูมิใจกับปราสาทหลังนี้มาก
ยุนโฮนึกพลางมองแผ่นหลังของคนที่ยังพล่ามไม่หยุดอย่างเหนื่อยใจ ...นี่เขามาเล่นเกมส์นะ ไม่ได้มาทัศนศึกษาปราสาทเอสเอ็มซะหน่อย...
"นี่...นายน่ะ" เสียงเรียกดังมาจากข้างหลังของยุนโฮ
"นาย...เรียกฉันเหรอ" ถามพลางชี้หน้าตัวเองแบบงงๆ
"เปล่า ฉันไม่ได้เรียกนายสักหน่อย อย่าสำคัญตัวเองผิดนักได้มั้ย" แป่ว...หมีหน้าแตก?
"ฉันเรียกไอ้คนที่กำลังพล่ามอยู่นั่นแหละ" ในที่สุดเจ้าตัวต้นปัญหาก็หันมา ใบหน้ายิ้มแฉ่ง โปรยยิ้มให้กับทุกคนราวกับนางสาวไทย
"มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ ผม...ชางมินครับ"
"เมื่อไหร่นายจะเลิกพล่ามสักที ไอ้ปราสาทอะไรเนี่ย ฉันไม่ได้อยากรู้สักหน่อย ฉันมาเล่นเกมส์นะ ไม่ได้มาทัศนศึกษา!" เสียงตะคอกดังขึ้นอย่างหงุดหงิด ส่วนชางมินนั้นก้มหน้าเตรียมจะเบะปากร้องไห้ไปแล้ว
"ผม...ขอโทษครับ"
"ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ ฉันต้องการให้แกหุบปากซะ!"
น้ำตารื้นขอบตาของชางมินแล้ว แต่เจ้าตัวที่สร้างปัญหากลับเดินทอดน่องนำหน้าไป ยุนโฮมองไปรอบตัว พลางมองหาคนที่จะช่วยแก้สถานการณ์นี้ให้
ปกติยุนโฮเป็นคนสร้างแต่ปัญหาซะด้วยสิ ไม่เคยต้องแก้ปัญหามาก่อน แต่พอมองไปข้างหลัง ก็เจอแต่เจ้าสิงโตขี้เก๊ก พี่แกเดินเก๊กวางมาดตามมาอย่างไม่สนใจใคร พอเจ้าตัวเห็นยุนโฮมองมาก็ยกมือสางผมที่ฟูอยู่แล้ว ให้ยิ่งฟูเข้าไปอีก พลางมองมาอย่างกวน teen
...สงสัยจะพึ่งใครไม่ได้แล้วสิ... คิดพลางมองไปที่ชางมินที่ตอนนี้กำลังกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์
...ไม่ได้นะ ท่านผู้นั้นอุตส่าห์วางใจให้เรามาทำงาน จะทำให้ผิดหวังไม่ได้... >>> ชางมิน T.T
ปิ๊ง...ยุนโฮปิ๊งไอเดียเด็ดแล้ว
"นี่...ชางมิน คนเล่นเกมส์มันมี 9 คนไม่ใช่หรอ ฉันเห็นมีแค่ 3 คนเอง"
"อ๋อ...ตอนนี้แขกคนอื่นไปนอนพักในห้องตัวเองหมดแล้วล่ะครับ เหลือแค่พวกคุณเป็นกลุ่มสุดท้ายครับ" ชางมินดูเป็นการเป็นงานขึ้นมาทันที อธิบายอย่างตั้งใจจนลืมร้องไห้ไปเลย
...สำเร็จแฮะ...
"นี่คือห้องของคุณครับ..เอ่อ..." ชางมินบอกขึ้นเมื่อเดินนำมาถึงส่วนห้องพัก แววตาใสซื่อส่งไปถามชายหน้าโหด (ในสายตายุนโฮ)
"..."
"เอ่อ...แล้วนี่ก็คือห้องของคุณ..." ชางมินหันกลับไปหาเจ้าซิมบ้าขี้เก๊กนั่น
"นี่... เจ้าหนู ฟังแล้วจำไว้ให้ดีนะ ฉันชื่อเชวซีวอน" พูดพลางสางผม ก่อนจะเชิดตูดเข้าห้องไป
...ขี้เก๊กชะมัดเลย...
เมื่อชางมินหันกลับมาหายุนโฮ "ฉันชื่อ...จองยุนโฮ"
............................................................................
“พอเถอะ...อ๊า...ขอ...อึก...ร้อง...พอเถอะ...คุณ...ยู...ยูชอน...” เสียงครางสั่นแหบพร่าที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่านและความเจ็บปวดดังขึ้น แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำของร่างสูงที่ตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความต้องการได้
“หึ..พอหรอ..นายแน่ใจนะ..”
“คะ...คุณ...ยูชอน...ขอร้อง...อ๊าาา...ผะ..ผมเจ็บ” ร่างบางครางทั้งน้ำตา...
“นายเป็นตุ๊กตาของฉัน...นายไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่ง!!!”
“อ๊าาาาา.....ร่างกายนายนี่มัน...ยังไงก็ไม่มีใครเทียบได้จริงจริง..จุนซู...”
ร่างสูงทิ้งตัวลงข้างๆ ร่างบางพลางลูบไล้ผิวขาวเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงอย่างหลงใหลแม้ตอนนี้จะถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยสีม่วงช้ำจากการกระทำของเค้าแต่ทว่าก็ยังคงงดงามทุกครั้งเมื่อได้มองและสัมผัส... ร่างบางที่ไม่น่าเชื่อว่าจะรับแรงอารมณ์ของเค้าได้ ไม่ว่าเวลาที่เค้าเครียด โมโห ไม่พอใจ หรือแม้กระทั่งเวลาที่เหงาที่สุด ร่างกายนี่ก็จะเป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์ของเค้า..ร่างที่ไม่มีใครมาแทนที่ได้ไม่ว่าจะเวลาไหน... ร่างที่เปรียบเสมือนตุ๊กตาตัวโปรด... ของปาร์คยูชอน
“นายสวยมากเลยรู้มั้ย จุนซู...” ยูชอนพูดพลางลูบเรือนร่างข้างกายตรงหน้าอย่างหลงใหล
“แต่...ผม..อื้มมมม..” ยังไม่ทันที่จุนซูจะได้พูดอะไรริมฝีปากที่เพิ่งถอนออกจากกายเค้าก็บดขยี้ลงบนกลีบปากนุ่มอย่างรุนแรงและเรียกร้อง คล้ายกับกำลังระบายอารมณ์
“จำไว้...นายเป็นแค่ตุ๊กตา..อย่าขัดใจฉัน” ร่างสูงพูดพลางผละตัวออกจากร่างบางแล้วลุกเดินออกไปทันที...
หลังมือบางที่จะเคาะลงกับประตูห้องชะงักทันที ใบหน้าหวานของชางมินที่ไม่เคยรับรู้เรื่องแบบนี้หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย
แอ๊ด...
ชางมินสะดุ้งสุดตัวทันทีที่ประตูถูกผลักออก สายตาเย็นชามองชางมินตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนริมฝีปากได้รูปจะเอื้อนเอื่อยถ้อยคำออกมา
"มีอะไร"
"เอ่อ...คือ...คือผมจะมาแจ้งให้ทราบว่า โต๊ะอาหารจะพร้อมเวลา 6 โมงเย็นครับ" พูดตะกุกตะกัก ใบหน้าหวานยังซับสีเลือดไม่หาย
มือหนาของยูชอนเชยคางของชางมินที่ก้มหน้างุดให้หันหน้ามามองตัวเอง "ฉันรู้ว่านายได้ยิน ถ้าเกิดเรื่องนี้แพร่งพรายมาล่ะก็ ฉันจัดการนายแน่" เสียงเรียบทว่าเย็นชาจะดังขึ้น ก่อนร่างสูงจะเดินจากไป
............................................................................
ยูชอนก้าวเข้ามาในห้องอาหาร มือหนาโอบเอวจุนซูไว้ไม่ปล่อย ราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ
...ลองปล่อยมือดูสิ จุนซูได้ทรุดลงไปแน่...
"ไง...พี่ชาย แล้วก็... เซียสุดที่รัก" น้ำเสียงชวนหาเรื่องดังมาจากเจ้าสิงโตที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัวยุนโฮ
"ซีวอน..." จุนซูเบิกตากว้างทันที ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดยูชอนสั่นระริกเหมือนลูกนก ยูชอนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเป็นเชิงแสดงความเป็นเจ้าของ ตาเรียวเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ
"แกมาทำอะไรที่นี่" เสียงห้วนตวัดถามทันที
"ยังจำผมได้หรือนี่ พี่ชาย... คิดว่าลืมกันแล้วซะอีก พี่มาทำอะไร ผมก็ทำอย่างนั้นแหละ อย่าลืมสิว่า เซียน่ะ ก็ของผมเหมือนกัน"
"ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"
"อะไรกันครับ พี่ชาย... ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านนะพี่จะได้มาสั่งผมอย่างนี้น่ะ" เจ้าซิมบ้ายังไม่เลิกกวนบาทา
"ชเวซีวอน!!!" ความอดทนถึงจุดสิ้นสุด ยูชอนปราดเข้าไปกระชากคอเสื้อซีวอน ปล่อยจุนซูทรุดลงทันที
"นี่... พอเถอะน่า ในเมื่อเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ฉันไม่รู้ว่าพวกนายมีความแค้นอะไรกัน แต่ตอนนี้น่ะ เราอยู่ในเกมส์นะ ไม่มีใครรู้ว่าเราจะเจอกับอะไรนะ จับมือกันไว้ก่อนไม่ดีเหรอ" เสียงแว้ดอย่างหมดความอดทนดังขึ้นมาจากหนุ่มหน้าหวานอีกคนบนโต๊ะ ยูชอนยอมปล่อยคอเสื้อซีวอน ก่อนที่จะกระชากตัวจุนซูที่อยู่ในอ้อมแขนของชางมินคืน
"ไม่คิดจะแนะนำตัวกันบ้างเหรอ ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกนานนะ ฉันชื่อจองซู เรียกว่าลีทึกหรือทึกกี้ก็ได้ แล้วนี่ก็คือคังอิน เค้าเป็นบอร์ดี้การ์ดตามมาดูแลฉัน" ลีทึกแนะนำตัวเองก่อนจะหันไปแนะนำเจ้าคนหน้าหมีที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ลีทึก นายตามฉันมาเองไม่ใช่เหรอ" เจ้าคนหน้าหมี หรือที่ลีทึกเรียกว่า คังอิน ขัดขึ้น
"คังอิน ทำให้สุภาพสตรีอย่างฉันหน้าแตกมันไม่ดีนะ"
"ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่านายเป็นผู้หญิง" คังอินยังตอบหน้าตาย
"ฉันชื่อจองยุนโฮ" ยุนโฮแนะนำตัวเองมั่งเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดี
"ฉัน... ปาร์คยูชอน ส่วนนี่ คิมจุนซู ตุ๊กตาของฉันเอง" พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่สนใจร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ
...นั่นสินะ ยังไงเราก็เป็นได้แค่ตุ๊กตามาตั้งแต่ต้นแล้วนี่นา...
"อะไรกัน พี่ชาย... จุนซูน่ะก็ของผมเหมือนกันนะ" พูดพลางสางผมฟูๆ "ฉัน... ชเวซีวอน น้องชายสุดที่รักของพี่มิกกี้"
"นายไม่มีสิทธิมาเรียกฉันอย่างนี้ ชเวซีวอน"
"ยังไงฉันก็ไม่คิดจะเสวนากับพวกนายอยู่แล้ว แต่เอาเถอะ ฉัน...ฮันกยอง" เจ้าหน้าโหดแนะนำตัวเองบ้าง
ทุกคนหันไปหา 2 คนสุดท้ายที่ยังไม่ได้พูดอะไร
"เอ่อ... ผมชื่อดงแฮครับ เป็นทาสรับใช้ท่านคิบอม แต่... เอ่อ ท่านเป็นใบ้ครับ" ชายหนุ่มหน้าสวยคนหนึ่งกล่าวอย่างตะกุกตะกัก เมื่อเจอสายตาอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ของลีทึก
............................................................................
"กระผมมีความยินดีที่จะกล่าวว่า ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ปราสาทเอสเอ็มแห่งนี้" เสียงทุ้มดังขึ้นบนโต๊ะอาหาร หลังจากบริกรได้เสิร์ฟอาหารครบทุกคน
ทุกคนมองไปตามต้นเสียงก็พบกับลำโพงขนาดใหญ่ที่เป็นที่มาของเสียงนั่น
"ตอนนี้ขอให้พวกคุณพักผ่อนให้สบาย รับประทานอาหารอย่างมีความสุข เพราะเกมส์นี้จะเริ่มพรุ่งนี้ต่างหาก" เสียงทุ้มยังดังต่อไปเรื่อยๆ เชิญชวนให้ทุกคนรับประทานอาหาร
"ไม่ต้องกลัวเราใส่ยาพิษในอาหารหรอก ผมบอกแล้วว่าเกมส์จะเริ่มขึ้นหลังอาหารมื้อนี้" ทุกคนจึงเริ่มทานอาหาร ในขณะที่ลำโพงก็ยังพล่ามต่อไป
"ต้องขอโทษทุกท่านด้วย ที่ปราสาทนี้ไม่สามารถต้อนรับสตรีได้ ดังนั้น กระผมจึงยินดีที่จะเสนอคนของผม"
แอ๊ด!!! ประตูหน้าห้องเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของ...
"สวัสดีครับ กระผม...ฮีชอล"
"ผม... ชางมินครับ"
"ผม... แจจุงครับ"
OoO
ทั้งแจจุงและยุนโฮเบิกตากว้างทันที
"นาย/นาย" ทั้งสองเสียงประสานขึ้นมาทันที
"ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับค่ำคืนนี้ ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาพบกับเกมส์ของเรา"
Are you ready?
++++++++++++++++ Talk With ZeNeRitZ++++++++++++++++
เฮ้อ... (ปาดเหงื่อ) จบอีกตอนนึงแล้ว ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีคนเข้าเท่าไหร่ แต่ยังไงลิซก็ ไฟท์ติ้ง อยู่แล้วค่ะ
แนะนำติชมได้เลยนะคะ
วันนี้ดงบังมาไทย ได้ยินว่าเค้าไปที่สยาม อยากไปจัง แต่มาม้าไม่ยอมให้ไปนี่สิ
เฮ้อ... พรุ่งนี้รอดูจมูกมดก็ได้
ปล. ขอบคุณนะคะ คุณ I LOVE YUNJAE มาต่อตอน 2 ให้แล้วค่ะ
ความคิดเห็น