Love unresolved... ให้ทั้งใจ ยังไงต้องเธอ

บทนำ

                25 December 2011

                @ Marino International University

                ลานกิจกรรมของมหาวิทยาลัยอินเตอร์ชื่อดังถูกเนรมิตเป็นที่จัดงานปาร์ตี้สำหรับค่ำคืนอันสุดแสนพิเศษ ต้นคริสต์มาสสูงเด่นประดับไฟอลังการมีพื้นหลังเป็นม่านน้ำพุผืนยาวไหลรินอย่างโรแมนติก เพลงคลาสสิกชั้นสูงบรรเลงเอื่อยๆช่วยให้บรรยากาศดูหรูหราสมกับนักศึกษาผู้สูงส่งของมหาวิทยาลัยทั้งดารา นางแบบ เซเลบคนดัง ลูกหลานตระกูลผู้ดีมากมายที่เดินขวักไขว่กันอยู่ในงานนี้ 

                ฉันปรากฏตัวขึ้นที่ปลายสุดของพรมสีเขียวสดซึ่งทอดยาวไปสู่ต้นคริสต์มาสกลางลานกว้าง แม็กซี่เดรสสีอิฐประดับเลื่อมวิบวับเมื่อถูกแสงไฟทำให้ตัวฉันส่องประกายราวกับมีออร่า ฉันตกเป็นเป้าสายตาของคนในงาน ประเด็นการสนทนาของคนรอบข้างต่างเป็นเรื่องการปรากฏตัวของฉัน ทุกก้าวที่เดินต่างถูกจับจ้องราวกับฉันเป็นลูกแพนด้าน้อยที่พึ่งลืมตามาดูโลก --”

                “ยัยเชอรีนมาได้ยังไง ปกติยัยเพี้ยนนี่เก็บเนื้อเก็บตัวจะตาย”

                “ว้าว! เชอรีนผู้ลึกลับงดงามชะมัดเลย”

                “เชอรีนมางานคริสต์มาส ผู้หญิงน่ากลัวอย่างนั้นเหมาะกับปาร์ตี้รวมผีมากกว่า!!!”

                ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเสียงซุบซิบรอบตัว เพราะเหตุผลในการปรากฏตัวของฉันในค่ำคืนนี้มันสำคัญกว่าน้ำลายของคนพวกนี้เยอะ! ฉันหันไปคว้าไวน์จากบริกรมาถือไว้ก่อนจะเดินไปหามุมสงบๆสำหรับตัวเอง

                “มาจนได้นะเชอรีน”  เสียงแหบๆดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้ชายในชุดสูทสีเทา ใบหน้าคม คิ้วเข้ม ผิวสีแทน และดวงตาสีฟ้าเข้มที่กำลังจ้องมองฉันด้วยอารมณ์ที่หลากหลายทำให้ผู้ชายลูกครึ่งตรงหน้าฉันดูมีเสน่ห์เหลือร้าย เขาก้าวเข้ามารั้งร่างฉันไว้ในอ้อมกอดและไล้จมูกโด่งๆลงมาที่ต้นคอของฉัน  “แบบนี้ก็เท่ากับรับข้อเสนอของฉันสินะ”

                “ฮึ!”  ฉันแค่นหัวเราะแล้วบิดตัวหลบคนตัวสูงตรงหน้าที่เอาแต่คลอเคลียอยู่กับต้นคอฉันอย่างจงใจจะขัดใจเขา  “อย่าใช้คำพูดที่สวยหรูไปหน่อยเลยเพิร์ธ ฉันตัดสินใจเพราะถูกบังคับ”

                “เธอจะไม่ทำก็ได้นี่”  เพิร์ธเลิกคิ้วสูงกวนประสาท  “แต่รับรองว่าเธอจะเสียใจแน่ๆ”

                “เพราะอย่างนั้นไง ฉันถึงต้องมาที่นี่มาทำเรื่องชั่วๆที่นายต้องการให้มันเสร็จๆไป แล้วฉันหวังว่านายจะไสหัวไปจากชีวิตของฉันตามคำสัญญาที่นายให้ไว้”

                “แน่นอนที่รัก”  เพิร์ธล้วงมือหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาลากมันมาตามแขนเปลือยเปล่าของฉัน ผ่านลำคอแล้วใช้มันดันคางฉันขึ้นให้สบตากับเขา  “เธอคงไม่คิดจะตุกติกกับฉันหรอกนะ”

                “ฉันฉลาดพอ”

                “ดี!” 

                “อย่าลืมข้อตกลงของเรา”

                “ฉันไม่ลืมแน่”  เพิร์ธยิ้มมุมปากแบบตัวโกงในหนังแล้วโน้มหน้าลงมาจูบฉัน ขณะที่ริมฝีปากของเราสัมผัสกันฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนในตัวเองของเขา เราจูบกันไม่กี่นาทีเพิร์ธก็ถอนจูบไปอย่างอ้อยอิ่งและเดินหายไปในความมืด ตอนนี้ก็เหลือเพียงฉันที่ต้องต่อสู้กับใจตัวเองและปืนในมือ ใช่แล้ว! สิ่งที่เพิร์ธหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาคือปืน สาเหตุที่ฉันปรากฏตัวในงานคืนนี้ก็เพื่อยิง’ใคร’บางคนที่เขาสั่ง เพื่อแลกกับการรักษาความลับที่เปรียบเหมือนชีวิตของฉันไว้! คำข่มขู่นี้แหละที่เขาใช้เอาเปรียบชีวิตของฉันมาโดยตลอด แต่มันจะสิ้นสุดลงภายในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

                ฉันเริ่มกวาดตาไปทั่วงานเพื่อมองหาเป้าหมาย และเหมือนจะเจอแล้วเจอจนได้... ผู้ชายตัวสูง ผิวขาววิ้ง ใส่สูทขาวเรียบเท่ แม้จะมองไกลๆฉันก็ยังเห็นความหล่อมีออร่าของเขา เคียงคู่กับผู้หญิงหน้าหวานในชุดเดรสสีชมพู สดใส ร่าเริง อ่อนโยน เธอคล้องแขนชายหนุ่มไว้แล้วเอาหัวพิงกับไหล่เขาหลับตาฟังเพลงบรรเลงอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่าความสุขกำลังจะถูกฉันพรากไปแล้ว

                “ขอโทษด้วยนะ”  พูดออกไปแม้รู้ดีว่าไม่มีใครได้ยินนอกจากตัวเอง ฉันยกปืนขึ้นเล็งไปทางหน้าเวทีที่เป้าหมายยืนอยู่ รวบรวมความกล้าทั้งหมดก่อนจะกดไกปล่อยกระสุนออกไป

                ปัง!!!!