ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Track18 : One-heyahe [channiel]
Couple : Park chanyeol x Kang daniel
Type : Sexy Erptic 18+
Note : ปรับอารม์ันหน่อย่ะ 5555 *เราอยาให้เปิเพลฟัไป้วยนะะ ไ้ฟิลมา*
ร่าายเหน็บหนาวาอาาศยามเ้าอันเย็นยะเยือ
เ้ามานี่สิ ใ้ผ้าห่มมันอุ่นว่านะ
ปาร์ านยอลนอนหายอยู่บนเียิไส์นาให่ในบ้านอัวเอ เวลาเที่ยืนว่าทำให้ทุอย่ารอบายเียบสบพอที่สมอสามารถิอะไรไปไ้เรื่อยเปื่อย
ารทำานในสถานะนอประานมันเหนื่อย แลวามเป็นส่วนัวับื่อเสียเินทอ แ่มัน็ุ้ม่าถ้าเทียบับวามพยายามมาลอหลายปีในานะเทรนนี่ฝึหัอ่ายั มันโอเเว้นเสีย็แ่....
รอยยิ้ม หยน้ำา เวลาและวามลับ
เาีใที่ไ้ทำานร่วมับเ้าอรอยยิ้มหวานนั้น เป็นรั้แรในรอบสามปีที่เาสามารถพูุยับอีฝ่ายไ้อย่าเปิเผย ไ้มอรอยยิ้มนั้นไ้โยไม่้อลัวนรอบ้าสสัยแ่น่าเสียายที่มันลับลายเป็นสถานะเพื่อนร่วมานไม่ใ่...นรัอย่าที่อยาให้เป็น
ิ๊่อ
านยอลหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูเวลาหลัาไ้ยินเสียออหน้าประูบ้าน ในเวลาีสามแบบนี้ยัมีนมาหาเาไ้อีรึไ หรืออาะเป็นพวาแ?
ถึะิแบบนั้นปาร์ านยอล็ยัลุาเียแสนนุ่มสบายไปเผิับอาาศเย็นๆอ่ว้นฤูหนาว ลาสลิปเปอร์สีพื้นนมาหยุอยู่ที่หน้าอินเอร์อม แมสปิปาสีำสนิทับหมวเบสบอลทำให้เห็นใบหน้าผู้บุรุไม่ัเนนัแ่วาๆที่มีุใ้าวาเาำไ้ีเียวละ
รีบเปิประูออ้อนรับแที่มาหาในยามใล้รุ่เ้า เายืนนิ่อยู่ที่รอบประู้อนรหน้าที่ำลััารึแมสปิปานั้นออเผยให้เห็นใบหน้าทีุ่้นเย
ใบหน้าอั าเนียล
“ทำไมมาอยู่ที่นี้ละ”
เลือะถามถึสาเหุที่ทำให้ลูายอนทั้ประเทศมายืนอยู่หน้าห้ออัวเอ าเนียล้อนามอเาผ่านเาอปีหมว สอมือยึ้นถูันไปมาให้วามอบอุ่น
“พรุ่นี้ผมไม่มีาราาน...อนอน้วยัืนนะรับฮยอ”
เาไม่มีเหุผลำเป็นอะไร้อปิเสธอีฝ่าย ถึไ้เบียัวหลบให้ั าเนียล้าวเ้ามาในห้อ ถอเสื้อโ้ัวหนาแวนไว้ับที่แวน้าประู ถอรอเท้าวาไว้้าน้าเรียบร้อย่อนสวมรอเท้าสลิปเปอร์สีพาสเทลที่เ้าัวเป็นนหยิบออมาาู้เอ
ปิประูามหลัร่าโปร่อาเนียลที่ำลัถอหมวับเรื่อป้อันวาไว้บนโ๊ะหน้าทีวี อีฝ่ายสะบัเส้นผมสีอ่อนนั้นสอสามรั้ ทำให้เาเห็นภาพหมาามอย์ัวให่้อนทับึ้นมา
เหมือนที่แฟนๆเ้าัวบอไว้ริๆ
“ะอาบน้ำ่อนรึป่าว”
หลัาพาันเินเ้ามาในห้อนอน็เป็นเาที่ทำลายวามเียบ ทิ้ัวลนั่บนเียนาให่มอนที่หยุยืนอยู่ลาห้อ
“ั้นแหละรับ รบวน้วยนะ”
“ามสบายเลย”
าเนียลส่ยิ้มมาให้เาามแบบบับเ้าัว เาหัวเราะเบาๆในลำอ่อนยับเ้าไปใ้ผ้าห่มผืนหนามออีฝ่ายที่เินวนรอบห้อเพื่อหาเสื้อผ้าเรื่อแ่าย ไม่ยาอะไรเมื่อในู้เสื้อผ้าฝั่้ายอปาร์ านยอลเ็มไป้วยเสื้อผ้าอั าเนียลอยู่แล้ว
านยอลทิ้ัวลนอนอีรั้ ลืมามอเพานสีเรียบ ฟัเสียน้ำไหลระทบพื้นในอนเือบีสามยี่สิบ ลูบพื้นที่้าเียที่เย็นื สัมผัสเรียบลื่นอผ้าปูที่นอนพาลให้สมอิไปถึอนมันสัมผัสผิวายและแผ่นหลัในยามที่ยับายเสียสี
ประูห้อน้ำถูเ้าอผิวาวละเอียเปิออมาในไม่้า ุนอนสีเ้มๆทำให้อีฝ่ายูโเ่น เส้นผมสีน้ำาลอ่อนฟูยุ่
าเนียลอยู่รนั้น หยุยืนมอเาอยู่ที่ปลายเีย
“มานี่สิ ใ้ผ้าห่มมันอุ่นว่ารนั้นนะ”
ันรู้สึไ้ถึอุภูมิบนร่าายอเธอเลยล่ะ
ผมเผ้าที่ยุ่เหยิอเรา
ับรอยยิ้มแปลๆอเธอที่ส่ยิ้มมา
เปลวไฟะ้อลุโน
าเนียลยับัวเ้ามาอยู่ในผ้าห่มผืนเียวันับเา อุภูมิเย็นๆอนที่เพิ่อาบน้ำเสร็ส่รมาถึเาที่นอนอยู่้าๆ ผลิายะแ้าเท้าหัวมอเ้าอลิ่นหอมสะอาที่ำลัหันมอเาาใสแ๋ว
“ทำไมถึมาที่นี่ละ” ลูบพวแ้มใสแผ่วเบา ลาสัมผัสั้แ่เส้นผมยุ่เหยิ สันมูโ่ ุใ้าวาและริมฝีปาสีอ่อน สบเ้าับนัยน์าวูบไหวพร้อมเอ่ยถามเสียนุ่มทุ้ม
“นานแล้วนะรับ...สอเือน...หรือสามนะ”
“สามรับ”
่วยนที่ทำท่านึอบ้อสสัย าเนียลยับเ้ามาใล้ันอีนิ ับมือเาแนบแ้มนุ่ม เปลี่ยนวามเย็นืให้ลายเป็นอุ่นร้อนพร้อมอบำถาม้วยน้ำเสียหวานทุ้มับรอยยิ้มประหลาที่ทำให้หัวใเาสั่นไหวทุรั้ที่ไ้เห็น
“นั้นสิ สามเือนเลยนะรับ ผมิถึฮยอ”
ปาร์ านยอลยับเ้าไปใล้เ้าอประโยแสนหวาน ประอใบหน้าเนียนไว้้วยสอมือ ยิ้มมุมปา่อนประบริมฝีปาลบนอวัยวะเียวัน ูบรสพีที่เื่อไป้วยวามิถึและโหยหา
ุเปลวเพลิแห่วามิถึให้แผเผาิใอเราทั้สอนในอนใล้เ้าวันใหม่
ันน่ะอยาำทุสิ่ไ้อย่าเ่นั
ยามที่ภาพเาอันสมบูร์แบบอเธอ หันมอย้อนลับมาที่ัน
ันนี่แทบะเสียสิเลยล่ะ แม่เอ๊ย
ออแรันให้าเนียลทิ้ัวลบนเียนุ่ม พลิายึ้นร่อมเรือนร่าโปร่ บูบลีบปาอิ่มระับ ับริมฝีปาร่าูุนราวับเป็นเยลลี่รสหวาน นิ้วโปร่ลที่แ้มนิ่มให้ลีบปาเผยอออพอให้ลิ้นร้อนสอแทรเ้าไป้านใน
านยอลวา้อนเอารสาิหวานล้ำมาาลีบปาู่สวย ปรือามอภาพใบหน้าหวานที่ำลัเลิ้มฝัน แนวนายาวสวย พวแ้มสีแระเรือ รีบเร่ัหวะบเบีย้ำๆอออ้อนหวัให้ร่าาวามใ
“อื้ม” หลุเสียราพอใออมาเบาๆยามที่อีฝ่ายอบโ้รสูบหวานให้ทวีวามร้อนแรึ้นไปอีหลายเท่า
เรียวแนยาวโอบรอบอ รั้ท้ายทอยเาให้มอบูบที่แนบสนิท ผละออพอให้ไ้หายใ่อนพุ่เ้าหาันใหม่เหมือนแม่เหล็นละั้ว มือหนาลูบไล้ผ่านลำอลมาที่บ่าว้าลาไปามแนวและบลที่มือาว สอประสานระับแน่น แนบมหายลไปับเียแ่ริมฝีปา็ยัลอเลียันไม่ห่า
วามปรือึ้นมอภาพวามสวยามอีรั้อย่าไม่รู้ัพอ ผละปาออพลาพรมูบับน้ำหวานที่เปรอะรอบปาอเราทั้สอน เสียหอบอเราสอประสาน นัยน์าหวานเื่อมสบันสื่อวามหมาย
ผิวายแนบิเสียสี ลอเลียไม่ห่า วามหอมละมุนอรีมอาบน้ำลอยลุ้รุ่นทั่วทั้ห้อ
ทุอย่าที่เป็นั าเนียลในอนนี้ทำให้านยอลหลใหล อยาทนุถนอมไปพร้อมๆับย้ำยี แม้แ่เาสีำนั้น็ยัน่าหลใหล
เาเลือนร่าที่ทาบทับำแพ้าน้าอสอเรา รูปร่าอันสมบูร์แบบที่สะท้อนึ้นบนำแพ เาสีำที่พาผ่าน ภาพวามสวยานที่ทำให้ปาร์ านยอลใสั่นทุรั้ที่พบเห็น
เส้นผม หัวไหล่และส่วนล่าที่่ำลไปอเธอ
ใน่วเวลาที่เราไ้ประสานสายาัน
เรามาเริ่มันเลยเถอะ
“อื้อ ฮยอ”
“รับ ว่าไที่รั” ระิบเสียหวาน บเม้มใบหูึ้นสีหยอเย้า มือนปลระุมุนอนสีเ้มอย่าเื่อ้า หนึ่เม็ สอเม็ นร่าายาวผ่อนวลเนียนปราอยู่ใ้ร่า
าเนียลบเม้มลีบปาบวมเ่ออัวเอ้วยวามประหม่า มือเรียวยึ้นประอใบหน้าม เายับใบหน้าุบมือนุ่มนั้น ส่สายาแพรวพราวเ้าู้ให้ร่าาวที่ำลัเินอาย สร้าุสีเ้มึ้นบนพวแ้มใสที่เ้าอมันเอาแ่หลบเลี่ยารสบา
“ผม...ผม...ิถึฮยอ”
านยอลหลุำออมาหลัาไ้ฟัำสารภาพแสนื่อร เอียใบหน้าูบอ่อนโยนับฝ่ามือเนียนนุ่ม ับสอแนเรียวล้อลำอ ยับัวแนบินริมฝีปาสัมผัสันผะแผ่วในบาัหวะอารหายใ
“มอาันหน่อยสินี”
เมื่ออีฝ่ายยัหลบาันอยู่านยอลเลยไม่มีทาเลือมานันอาอร้อ้วยน้ำเสียละมุนอ่อนหวาน ล่อหลอลูแมวัวาวแสนี้อายเ้ามาในอ้อมออุ่น ให้ราวัลนล้าเป็นูบสั้นๆที่เปี่ยมไป้วยวามรู้สึแสนหวาน
“เ็ี ฮยอ็ิแนนะรับ”
ระิบเสียหวานิลีบปาสวย ยืัวึ้นมูลาระหม่อนบา หน้าผามน ปลายมูรั้น ุใ้าวา พวแ้มหอม ลีบปาหวาน ไล้ลมาที่ออาว ย้ำๆที่่ำแหน่ีพร ไหปลาร้าเ่นนู้น หัวไหล่ลมลึและส่วนที่่ำว่านั้น
“ิถึเส้นผม หัวไหล่ ิถึ...ึถึแนมาเลยนะเ็ี”
อีรั้ที่านยอลร่ายมน์เสน่ห์ใส่ร่าที่ำลัเลิ้มฝัน้วยแสแวววาวในวาู่ม หนัแน่นทุำพู แผ่่านวามิถึเ้าไปในิใอาเนียล
เมื่อสบา...ปาร์ านยอลไ้ยินเสียสัาอารเริ่ม้น...ใน่ำืนนี้
อย่าเพิ่ปิาอเธอลสิ
นี่มันเร็วไปที่ะนอนนะ
ันทน่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ เรา้อทำมันนะ
เรา็แ่้อทำในสิ่ที่เราำเป็น้อทำไ
เรา้อทำมันนะ
เหมือนว่าานอั าเนียละหนัพอสมวรถึทำให้ใบหน้าหวานแสวามอ่อนล้าัเน วาเรียวปิลทั้ๆที่ร่าายยัอบสนอเาอยู่และเา็ไม่ยอมให้าเนียลหลับในอนนี้แน่นอน
“อย่าเพิ่นอนสิรับแน”
เอ่ย้วยน้ำเสียอออ้อนเอาใ บีบเ้น่วเอวเนียนแน่นมือ สูมลิ่นหอมละมุนาออาว บเม้มพอให้ึ้นรอยาๆ ย้ำ้ำๆที่แอ่ีพรที่ำลัเ้นุบๆนเิเสียน่าอาย บยี้ยออสีมพูระเรื่อให้ร่า้านใ้สะท้านไหว
“ฮยอ อื้ออ” มือนิ่มยึ้นันบ่าเาไว้เหมือนะปิเสธ วาเรียวหลับลอีรั้อนเาึันแะปลายลิ้นลบนุอ่อนไหว
“ที่รั มันเร็วไปที่ะนอนนะรับ ฮยอไม่ยอมให้แนนอนอนนี้หรอนะ”
ใ่ ไม่มีทาที่ปาร์ านยอละปล่อยให้นิทราแสนหวานมาพาั าเนียลไปในยามนี้แน่นอน
รู้ว่าัวเอนิสัยไม่ีแ่ะทำยัไไ้เมื่อเาิถึเรือนร่าสวยามนี้เหลือเิน ิถึวามหอมหวานอบทรั โหยหายวามอุ่นร้อนอ่อทาับแน่น
ปาร์ านยอลทนไม่ไหวแล้วริๆ
“อย่าเพิ่นอนนะรับแน ฮยอิถึเรามานะ”
ับมือเรียวสัมผัสสัส่วนื่นัวผ่านาเวอร์มใส่นอนสีำสนิท ใบหน้าเนียนพาสีเลือฝาอย่าเินอาย ี่ฟันมบัลีบปาอย่าประหม่าแ่ฝ่ามือนิ่มำลัยับลูบลึสัส่วนแ็ืนนั้นให้เาอย่าเอาอเอาใ
“อ่า เ็ี ฮยอิถึเรานะรับ”
“ผะ...ผม็ิถึฮยอรับ”
หอมแ้มเนียนเ็มฟอ รา่ำให้ับมืออุ่นที่สอเ้าผ่านอบาเับ้อสัส่วนร้อนผ่าวนั้นอย่าเอาใพร้อมใบหน้าเินอายแสนน่ารัน่าั
“เรามาเริ่มันเลยนะรับแน”
มันไม่มีว่าใระเป็นนเริ่ม่อนหรอนะ
มืออันน่ะ ับไปที่เรียวาอเธอแล้วนะ
ใ่แล้ว ันรัที่ะทำมันับเธอนะ
ใ่แล้ว รััเลยอ่ะ
เสื้อผ้าแสนเะะหลุออไปาร่าายทีละิ้นนเปลื่อยเปล่าทั้สอร่า เาปล่อยให้าเนียลิ่วบ่าามใอยาเพราะอนนี้วามสนใอเาไปอยู่ที่ยออสีหวาน ใ้ปลายลิ้นสะิเพียแผ่วเบา ้อนามออีฝ่ายที่ำลับิเร้าไปทั้ัว ริมฝีปาบวมเผยอโยอาาศ ส่เสียหวานๆมาามระแสอารม์
สอมือลาล่ำ สร้ารอยแๆามผิวายสีาวสะอาในะที่ริมฝีปาเอาแ่สร้ารอยรัอยู่บนแผ่นอแน่นึ าเนียลหายใแรึ้นอนที่เาลูบไล้ลอนล้ามเนื้อสวย บีบย้ำเอวสอบให้ึ้นรอยมือ
ใ้ร่าอปาร์ านยอลไม่ใ่หิสาวแบบที่เยผ่านมา ไม่ใ่ายหนุ่มัวเล็น่าทนุถนอมอย่าที่เยลิ้มลอ
ั าเนียลเป็นายหนุ่มนนึที่มีเรือนร่าสมบูร์แบบ ล้ามเนื้อแน่นึ ไม่ไ้นุ่มนิ่มแ่็เรียบเนียนลื่นมือ ไม่้อยั้แรหรืออ่อนหวานมานั เาสามารถย้ำอีฝ่ายไ้โยไม่้อลัวว่าะหัามือ
เพราะแบบนี้ไ
เพราะแบบนี้แหละ...ปาร์ านยอลถึรัั าเนียลนสุหัวใ
ไม่ใ่แ่ร่าายที่สามารถเ้าันไ้ทุอย่าแ่เพราะนิสัย้วย าเนียลเป็นนยิ้มเ่ หัวเราะ่ายและน่าเอ็นู เหมือนลูหมานๆที่พลัาน้านบวเยอะเหลือเฟือนเผื่อแผ่ไปให้นรอบ้า
“ฮยอ อา ฮยอ อื่อ”
“รันะรับ รัที่ไ้ทำับแนนะ”
ยับัวแนบิ วัเรียวาาวพาบ่า ูบส้นเท้า ้อเท้าและน่อา ทำรอยแาๆระหว่ามอสบเ้าไปในวาเยิ้มหวาน ลึ่อทารัที่มิบถี่ให้ผ่อนลาย สอแทร้านนิ้วยาวสู่วามับแน่นที่รัรึนทำเาแทบาใ
“ผะ...”
“แทนัวเอว่าแนสิรับ นะ”
แทรนิ้วเ้าไปลึึ้น ยับไหวเป็นัหวะให้อีฝ่ายไุ้้นิน าเนียลมวิ้วับ ่อทาเร็รัแน่นนเาแทบอใไม่ไ้ ้มลฟัูบแลน้ำสีใสนไหลเป็นทาเปื้อนปลายาเรียว พรมูบับหยาน้ำใสในะที่มือ็ทำหน้าที่ไม่บพร่อ
“แน...ะ...แน็รั อื้อ รัที่...ไ้ทะ..ทำับ...ฮยอ”
รััเลยรับ นี
เธอนึภาพอเธอในินนาารอเราูสิ
ใ่แล้ว ันรัที่ไ้ทำมันับเธอ
ันล่ะ รัที่ไ้ทำมันับเธอะมัเลย
านยอลยับนิ้วเรียวอยู่ภายในผนันุ่ม อีมือว้าับสัส่วนแ็ืนออีน รูรั้แผ่วเบานอีฝ่ายผวาเฮือ เล็บสั้นลับ่วบ่าระบายวามเสียวระสัน พวแ้มื่นเหื่อและแปรั่เหมือนผลไม้สุอม
น่าัให้มเี้ยวไปเลย
“ฮ๊า ฮยอรับ อื้อ”
เสียราไม่ไ้ศัพท์ทั้สั่นไหวและแหบพร่า เปลือาบาปิลสนิท เรียวิ้วสวยมวเ้าหาันแน่นในะที่สะโพสวยำลัยับส่ายรับัหวะมืออเา
“เรา อื้ออ ฮยอ...เรา”
“เราทำไมรับ นี” ้มลไปใล้เพื่อฟัว่าาเนียละพูว่าอะไร ถอนนิ้วออา่อทาอ่อนนุ่ม ถูไถสัส่วนัวเอยั่วเย้านที่ำลัหลับาพริ้ม นอนเนื้อัวสั่นระริน่ารัแ
“อแนนะรับ อแน...”
“...”
“ให้เหมือนับินนาารอเรา”
าเนียลลืมาึ้นมาสบาับเาหลัาพูบประโยำอแสนหวาน นัยน์าเรียวายภาพารระทำน่าอายที่เรา่าวาหวั เายิ้มรับ ูบลีบปาสีหวาน ันสะโพสอแทรส่วนอ่อนไหวแทนที่วามว่าเปล่า
เิมเ็มั าเนียล้วยปาร์ านยอล
“อื้อออ”
านยอลบรามแน่น พยายาม่มอารม์ไม่ให้แระเิ ถึแม้าเนียลไม่ใ่นอ่อนแอ้ออยปลอบประโลมแ่เป็นเาเอที่อยาทนุถนอมอีฝ่ายเอาไว้ ไม่อยาึันเอาแ่ไ้ ไม่้อารให้ืนนี้เป็นเพียเ็ส์แสนหยาบโลน
ืนนี้้อเป็นเมเลิฟแสนหวาน สวยามราวับบทเพลละมุนในวันวิวารห์
เารัวามรู้สึที่ไ้เป็นหนึ่เียว สอแทร เิมเ็ม รัรึและหลอมละลาย เป็นอันและันในำื่นอันหนาวเหน็บ ถ่ายทอวามิถึที่ำลัทำหน้าที่เป็นฮีทเอร์ในฤูหนาว
เารั...รัั าเนียล
เรา้อมาทำในสิ่ที่เราวร้อทำันนะ
่อนืนนี้ะบล เรา้อทำมันนะ
เรา้อทำในสิ่ที่เราวร้อทำันไ
่อนืนนี้ะบล เรา้อทำมันนะ
“ฮยอ อื้ออ”
ร่าาวราอื่อ ิเร็ร่าายนปราล้ามเนื้อสวยามัเน ผิวสีน้ำนมประับไป้วยร่อรอยลีบุหลาบ ่อทา้านหลัลืนินัวนอเารุนแรเสียนแทบหลอมละลาย
ับมือเรียวึ้นมาุมพิาม้อึ้นสีมพูอ่อน ใ้ฟันับไปาม้อมือ ทำรอยาๆไล้ไปนถึหัวไหล่ลมลึ หมั่นเี้ยวเสียน้อับให้ึ้นรอยฟัน หัห้ามใอย่าหนัที่ะไม่ทำรอยเยอะเินเหุเพราะนอเาันมีเหุำเป็น้อโว์เนื้อหนับ่อยเสียเหลือเิน
หลับาระหว่าฝัใบหน้าลับออาว สูลิ่นฟีโรโมนที่รุนแรว่ายามปิ หยเหื่อไหลลทิ้ไปามผิวาย ระทบหมอนใบนุ่ม่อนึบหาย พรมูบามใบหูนิ่ม มับและหน้าผา ลูบพวแ้มึ้นสี ประอใบหน้าหวานหันมาสบาับัวเอ
“พร้อมรึยัรับ ฮยอว่าเรา้อทำมันแล้วนะ”
วาเรียวสบประายอ้อนอออเาและมันำลัสั่นไหว เหมือนเปลวเทียน้อลม สุท้ายาเนียล็ยอมโอนอ่อน
มือนิ่มับฝ่ามือเา่อนและเป็นฝ่ายสอแทรนิ้วมือเ้ามาเ็มเิม่อว่าระหว่าัน เิหน้าึ้นราแผ่ว ทั้อึอัและุเสียับัหวะรัเนิบนาบ
“แนรับ อื่อ”
ูบเปลือาบา ับน้ำาสีใสที่ไหลออมาเพราะวามทรมานาแรอารม์ ยับสะโพเนิบนาบแ่เน้นย้ำ ทุรั้ที่ยับ็เพื่อเรียเสียราแหบหวาน
อย้ำ เิมเ็ม ป้อนให้นว่าอีฝ่ายอิ่มเอม
านยอลยืัวึ้น ับหัวเียพยุัว เรียวาาวให้อ้าออ่อนเร่ัหวะให้เร็วึ้น ระแทระทั้นส่ัหวะรุนแรนอีฝ่ายสั่นลอน เส้นผมสีน้ำาลอ่อนระายัวบนหมอนนุ่ม สอมือเรียวำิผ้าปูนหยับไม่น่ามอ
“อา...ี๊”
ใบหน้าหล่อเิหาย ราออมา้วยวามพึใับแรอรัาายาว หลับาเลิ้ม เสยเส้นผมึ้นัรำา ปรือามอแสไฟสลัวๆ่อนเบนไปทาระใสบานให่ มอลอผ่าน่อว่าที่ผ้าม่านปิไม่ถึ
ท้อฟ้าที่รามำลัแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้า เพิ่มแสสว่าเ้าไปนมิอามอเห็นหมู่าว ำืนำลัแปรพันเป็นรุ่เ้า
บทรัร้อนแรำลัับเลื่อน่อนืนนี้ะบลในอีไม่ี่ั่วโม้าหน้า
นว่าแสแะมารบวนพวเรา
เราะร่วมรัันให้เยอะๆเลยนะ
นว่าเธอะพอใเลย
“ฮยอ ฮยอ...อา านยอล..ฮยอ”
ายาวสอผ่านรอบเอวสอบ วัไว้ันอยู่้านหลัในะที่สะโพแน่นำลัถูรุรานอย่าเร้าร้อน ระับีบบวม่ำาแรเสียสี ใบหน้าสวยสะบัส่ายไปมา่อนมือาวะว้าลำอแร่ลไปบูบ
านยอลอบสนอรสูบรุ่นลิ่นรัหวาน ยิ่าเนียลเร้าร้อนนาไหนเายิ่อบลับไป้วยัหวะร้อนยิ่ว่า สอลิ้นวัพันเี่ยวันอย่าไม่มีใรยอมใร แลเปลี่ยนน้ำลายสีใสที่ปริ่มล้นมุมปาทั้สอ
เาทำท่าะผละออแ่เป็นนใ้ร่าเอที่ยื่นหน้าเ้ามาหา วาเรียวรีปรือปรอยอ้อนวอนอูบหวานๆ เาอมยิ้มูบให้อย่าพะน้อเอาใ ับริมฝีปาล่าหยอล้อ่อนะับผลิให้นัวาวึ้นไปร่อมอยู่้านบน
“ฮยออะ ฮื่อ อบแล้”
ใบหน้าหวานุบอยู่ับออเา ้มลหอมเส้นผมนิ่ม ลูบแผ่นหลัเนียนละเอีย รีนิ้วามแนวสันหลัลมาที่บั้นท้ายนิ่มมือ บีบย้ำเ็มแร้วยวามหมั่นเี้ยว าเนียลส่เสียราฮื่อ ใับสะโพเาที่ยับึ้น สอลึเ้าไปมาว่าเ่า
“อึ อ้า”
“ฮยอไม่ไ้แล้รับ ฮยออยาให้แนรู้...”
ทอเสียหวานละมุนบอนในอ้อมแน ับเอวสอบยับวนสวนทาับ่วเอวัวเอ าเนียลอาศัยบ่าเาเป็นที่พัพิ ยืน้วยเ่าสั่นๆ เรียวาสีน้ำนมแยออรับัหวะเ้สะโพอเาในอนนี้
“อื้ออ ฮยอ อื่อ”
“ฮยอะป้อนนว่าแนะุเลยนี”
ที่รัแบบนั้นแหละ ทำแบบนั้นแหละ
ให้มันไ้อย่าี้สิ แบบนั้นแหละ
ลมหายใอเธอหอบระั้น
เรายัทำานอเราไม่เสร็เลยนะ
เราำลัวุ่นันอยู่เลยล่ะ
านยอลเอนหลัพิหัวเีย ใ้มือับเอวสอบ่วยน้านบนยับ เลียริมฝีปาัวเอระหว่าเยมาเนียลำลัุมเมส์้วยวามเผลินา
ใบหน้าหวานเิแหน มือ้ายประอไหล่เาไว้ในะที่มือวาุมรอบวาม้อารอัวเอแล้วรูรั้ามัหวะยับถี่รัว ล้ามหน้าท้อสวยึ้นรูปัเนอนอีฝ่ายเร็เสียว เสียราระเรื่อลื่นหูัไม่าสาย
“แบบนั้นแหละรับแน...อา”
“อะ..ฮ๊ะ..อา”
บรามแน่นนึ้นสันมระแทสวนร่าายาวรุนแรนไ้ยินเสียเนื้อแน่นหนัระทบันเล้าลอเสียรีร้อสุสม นัยน์าหยาเยิ้มหวาน วามร้อนรุ่มที่ถูรุรานำลัยับอเสียเาแทบสิ้นสิ
“อื้ม ี เ็ี แบบนั้นรับ..แบบนั้นเลย อา”
าเนียลยับเอวพลิ้วไหวและหนัแน่น เ็ี่มาว่า๊อาเนียลแห่Wanna one ็เห็นะเป็นั าเนียลนที่อยู่รหน้าเานี้แหละ
วามเ็ี่ที่่านายมานั่อนับนสเสเทียบไม่ไ้ับลีลาารวาลวลายบนัวเาหรอ ทั้เ็ี่และสวยาม เรือนายที่ำลัยับไหวามบทเพลอสอเรา ไลน์เ้นที่เ้าาันไ้อย่าี เสียร้อที่สอประสานันอย่าลัว
ำลัพาปาร์ านยอลึ้นไปพบับวามสุสม
“อา!”
“อา!”
อีฝ่ายรีร้อปานะาใ สอมือ่วนแผ่นหลัว้านึ้นรอยแผล วาม้อารปะทุออมาพร้อมวามับแน่นที่ำลับีบรันเาทนมาไหว ปลปล่อยเสียเอ่อร้นออมาา่อทาบอบ้ำ
าเนียลหมแรทิ้ายเ้าสู่อ้อมแนแร่ เาูบมับให้ราวัลนเ่ที่ทำท่าเหนื่อยอ่อนับิรรมระหว่าัน ลาสายามอออไปนอระ ท้อฟ้าำลัแปรเปลี่ยนอีไม่นานพระอาทิย์ึ้นมาแทนที่พระันทร์
ระุยิ้มมุมปา่อนันร่าาวให้นอนราบไปับผืนเีย ับาเรียวพาบ่า อี้าันออ้าน้าแนบับเียนุ่ม ูบเบาๆที่ลาฝ่าเท้า สบเ้าับนัยน์า่วุน
“อย่าเพิ่หลับสิรับ านอเรายัไม่เสร็เลยนะ”
“อื้ออ ฮยอ..แนะ...อ๊า!”
“เรา้อทำัน่อนะรับนี อย่าเพิ่หลับเลย”
เรา้อมาทำในสิ่ที่เราวร้อทำันนะ
่อนืนนี้ะบล เรา้อทำมันนะ
เรา้อมาทำในสิ่ที่เราวร้อทำันไ
่อนืนนี้ะบล เรา้อทำมันนะ
------------------------------------
Talk Talk
เปลี่ยนลุให้ป๋าานันบ้านะะ ฮอว่าพิาน็พระอาทิย์แล้ว่ะ ฮื่อ อบวามะเร้ะน้อยอแนเวลาอยู่ับพิเามา
เลยเห่อแู่่นี้มาอีแล้ว
วันออนแอร์อาะเนียล ะมีนอ่านมั้ยะ 5555555
ยัรีเวสู่ไ้เหมือนเิมน้า อไ้ในเม้นับในแท็ทวิเลย
ะมะ่าะเมาท์มอยอะไร็ิแท็มานะะ เราะไปเล่น้วย 5555
#ฟิเพลย์ลิส
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น