คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS] Bloom : johnjae
“ุอาฮะ”
มือน้อยอเ็ัวาวสัาิเาหลีเาะเบา ๆ ที่ประูหนัอห้อร้ามับัวเอ รอไม่นานประู็เปิออปราร่าสูอายหนุ่มผิวแทนอ่อน ล้ามเนื้อ่วบนไม่ไ้ถูปปิเนื่อาเ้าอมันไม่อบใส่เสื้อนอน และนั่น็ทำให้เ็น้อยหน้าแึ้นไ้ไม่ยา
“ว่าไะน้อเย์”
ุอาัวสูเอียัวพิรอบประู สีหน้าัวเียเมื่อถูปลุลาึ
“เย์นอนไม่หลับ...อนอนับุอาไ้มั้ยฮะ
”
อห์นนี่มอหลานายัวเพรียวอัวเอ้วยรอยยิ้ม
ยมือให่ลูบหัวลมหอม่อนึเอวอเ้ามาอ
โยัวไปมาล่อมเ็ัวน้อยทีุ่บับแผ่นอเปลือย
“ไ้สิะ” พาหลานัวาวเ้ามาในห้อ่อนปิประู วัผ้าห่มลุมร่าเล็ไว้ ทิ้ายนอน้าน้า พาแนรอบเอวนิ่ม บแผ่นหลัเล็ล่อมเบา ๆ ให้เ็น้อยเ้าสู่ห้วนิทรา
อ
แฮยอนยับัวเ้าหาร่าอุ่นออาสุหล่อ ้อนามอใบหน้ามผ่านวามมื
ัวลมแปะลบนอแร่
อห์นนี่ยับัว่อนวาแนผ่านเอวบาอเ็น้อยเอาไว้ในอ้อมแน
ใบหน้าเนียน้มลแอบอมยิ้มเล็ ๆ ่อนหลับาลไปในอ้อมแนอุ่น
อออาอห์นน่ะีที่หนึ่เลย
“ั้ใเรียนนะะนเ่ออา”
แฮยอนยื่นใบหน้าเ้าไปรับุ๊บเล็ ๆ บริเวแ้มาุอาสุหล่อ
เ็น้อยเปิประูรถหรูลไปเพื่อะเินเ้าโรเรียน พวแ้มลมแ้มลัยิ้มไป้วยริ้วสีแระเรื่อ โบมือลาท้ายลนลับสายา่อนหมุนัวเ้าไปในรั้วโรเรียนที่่าเทอมแพแสนแพ
“เย์ๆๆๆๆ”
หันไปามเสียเรียอลูหมาัวให่่อนเผยยิ้มว้า
าเนียลวิ่ารถีานมาหา้วยแรมหาศาล ้านหลัเป็นุอาออูที่เปิระมอลูัวเออย่าเอ็นูปนหน่ายใ
“่อย ๆ เินสิแน”
“น่า ๆ
เราโอเ ไปหาอะไรทานันเถอะ”
ร่าาวโนลาไป้วยแรอเพื่อนัวลม
แฮยอนส่ายหัวยิ้ม ๆ มอผ่านลำอาวที่ประับ้วยร่อรอยแ้ำนน่าสสัย
“อไปโนไรมาเหรอแน”
นโนทัะั่อนเผยรอยยิ้มุน หัวลมสะบัส่าย
สีหน้าริันเ็หนุ่มไม่ล้าถาม่อ
“วามลับน่ะ”
อ
แฮยอนไม่อบวิาประวัิศาสร์เลยสันิ ไม่แปลใเท่าไหร่ถ้าาบนี้เ็เรียนีอย่าเ็ัวาวะสนในอหน้า่ามาว่าเนื้อหาที่เรียน
วาู่ลมเหม่อมอ้นไม้สีเียวแ่ไม่รู้ทำไมภาพอุอาหนุ่มลับแล้นเ้ามาในห้ววามิเสียไ้
ุอาอแฮยอนเป็นายหนุ่มัวสูให่
ผิวสีน้ำผึ้และมีวาสีน้ำาลทอสวย ๆ ที่เ็หนุ่มเผลอ้อมันทุรั้ที่ไ้พูุย
“น่าเบื่อัน่า
นี่เย์ เราออไปหาอะไรทำันีมั้ย”
เสียเพื่อนัวแสบทำให้แฮยอนหลุออาภาพายสมส่วน วาลมระพริบปริบ เลิิ้วถามเ็แ้มลม้ำอีรั้ าเนียลยมือึ้นออนุามาสเอร์ประำวิาไปห้อพยาบาล ้วย้ออ้าที่ว่าเพื่อนัวเอูเหมือนะไม่สบายและไม่แม้แ่ะเี๊ยมับนป่วยำเป็นเลยันิ
“เย์เารู้สึปวหัวนิหน่อย
ผมอพาเาไปห้อพยาบาลนะรับเ่อ”
“โอเรับ” พอไ้ำอนุาเ้าหมาัวให่็ประอเพื่อนัวเพรียวที่ยัมึนออไปาห้อเรียนทันที่อนะโนับไ้เพราะวามอ๊อออ แฮยอน
“อะไรอแนเนี่ย”
“เอาน่า
เรามีเรื่ออยาเล่าให้เย์ฟั ไปเถอะ”
แฮยอนเบิาว้าหลัาฟัเรื่อเล่าอเพื่อนสนิทัวเอนบ
ทั้สออยู่ันที่สวนหลัโรเรียนร้าผู้น ทำให้เ็หนุ่มสามารถยมือีเพื่อนัวเอพร้อมโวยวายไ้โยไม่้อเรใใร
“ั
าเนียลนายะบ้ารึไ นั่นน่ะพ่อนายนะ ทำแบบนั้นมัน...บ้าไปแล้ว!”
“ฮื่อ
ุทำไมเนี่ย เรื่อวามรัมันห้ามันไ้ที่ไหนเล่า”
าเนียลยับัวหนีมือเ็บ ๆ อเพื่อนัวาวี
แฮยอนเสยเส้นผมสีเ้มอย่าทำอะไรไม่ถูเมื่อรู้ว่าร่อรอยบนออาวอหมาัวโเิาฝีมือพ่อแท้ ๆ อเ้าัวเอ
นัวาวถอนหายใเฮือ หลับาล่อนพยายามไม่ให้ีนรหน้าอีรั้
“แ่มันผินะ”
“ผิเหมือนที่เย์อบอาอห์นนั่นแหละ
เย์น่าะเ้าใวามรู้สึเราีนี่ มาุันทำไมนะ”
ำพูแทใำอาเนียลทำให้แฮยอนถึลับพูอะไรไม่ออ
เ็หนุ่มเหมือนมี้อนแ็ ๆ อยู่ในลำอ
เถียแทบไม่ออเมื่อวามรู้สึอัวเอที่มีให้อาแท้ ๆ นั่นเินมาว่าสายสัมพันธ์อาหลานและหลายรั้ที่แฮยอนิเรื่อลามโยมีภาพออาัวสูที่ทำให้เ็หนุ่มถึฝั่ฝัน
“อโทษนะแน
เราแ่...เฮ้อ”
“อื้ม
ไม่เป็นไรหรอ”
เ็ทั้สอเียบไป
แฮยอนนั่อเ่าปล่อยวามิให้ไหลไปเรื่อย ๆ
่อนะเป็นาเนียลที่ทำลายวามเียบล เ้าลูหมาวาแนโอบไหล่บาเอาไว้
่อนระิบระาบอะไรบาอย่าที่ทำเอาเ็น้อยลูแมวถึลับส่ายหัวปิเสธพร้อมริ้วแ ๆ บนแ้มลม
“เย์เยอยาทำับอาอห์นรึป่าว”
“เฮ้
ไม่เื่อหรอ ถ้าอยาทำนะ็ลุยเลยนะ เื่อเราสิ”
“บ้าหน่าแน
อาอห์นอบผู้หินะ”
าเนียลยัไหล่เป็นเิบอแฮยอนว่าไม่ลอ็ไม่รู้
ร่าสูอลูหมาัวโลุยืนเ็มวามสู
ุรั้ลูแมวัวลมที่นั่ปุลุให้ยืนึ้นาม
แนยาววาออาว่อนพาันไปห้อเรียนเมื่อหมาบวิาประวัิศาสร์แล้ว
“ถ้าอยาไ้วิธีารเราแนะนำไ้นะเย์”
เพื่อนัวนไม่ยอมหยุที่ะยุแยเพื่อนัวาวถึแม้ะไ้มือเรียวเ็บ ๆ นั่นฟาลมาเ็มแน็าม
“เราะีแนแล้วนะ”
“เย์ีแล้ว่าหาละ ฮื่ออ”
แฮยอนนอนไม่หลับ
ในหัวเอาแ่ิเรื่ออเพื่อนัวแสบ ลูแมวส้มบนเียว้าเบะปา
วามิไม่สมวรวิ่วนเ็มหัว เ็หนุ่มพยายามหัห้ามใัวเอ เอาแ่บอว่าเรื่ออัวเอับอาสุหล่อนั้นเป็นเรื่อที่ไม่วรเิึ้น
แ่ว่าาเนียลับุอาออูยั...
“เ้าบ้าแน
เพราะไอ้ลูหมานั้นแท้ ๆ เลย”
แฮยอนลุาเียว้า
แอบเปิประูห้อัวเอเพื่อมอห้อร้าม
ห้อออาอห์นปิไม่สนิททำให้แสไฟลอผ่านออมา เ็นอนนในใ
้าวเท้าเินเ้าไปหา
มอลอผ่าน่อว่านั้นไป่อนเห็นอาัวเอำลัทำิรรมสุเร้าร้อนับหิสาวผมทอ
ใบหน้าเนียนแ่ำ
เ็อายุสิบหปีเบิาว้า
หัวใวน้อยเ้นเร้า่อนวามื่นเ้นนั่นะแทนที่้วยวามอิา
วาู่ลมมอหิสาวผิวแทน้วยวามไม่พอใ วามรู้สึ่อมาืออยาเป็นเธอ
อยาให้ที่รนั้นเป็นัวเอ
อยาลออยู่ใ้ร่าสมบูร์แบบสัรั้
แฮยอนัปาแน่น ะมอิรรมรหน้ามือาว็เลื่อนลอบุมสัส่วนอ่อนไหวใ้าเนอนาสั้น
ภาพในินนาารลามเินว่าที่เ็หนุ่มะพูออมาไ้
มือเล็ที่ว่ายปิปาให้แน่นสนิท วามเร้าร้อนรหน้าทำให้เ็หนุ่มเผลอไผล
มือเล็เปลี่ยนาส่วนหน้าเป็นลูพี้านล่า ลั้นใ่อนสอแทรผ่านเ้าไปใน่อทาปิสนิทนเผลอราออมาไม่รู้ัว
“อาอห์น”
เ็น้อยสะุ้เฮือเมื่อวามวัมอพอิบพอี แฮยอนรีบวิ่ลับห้อ ุับผ้าห่มพื้นหนา ลุมโปมิหัวพยายามะให้ัวเอหลับลไปให้ไ้แม้เหื่อะผุึ้นามไรผมนื่นหมอนใบโ ในหัวิไป่า ๆ นา ๆ เมื่อี้อาอห์นเห็นว่าแฮยอนำลัทำอะไรอยู่รึป่าวนะ บ้าเอ้ย เ็น้อยไม่อยาะถูอาัวเอเลียหรอนะ
นานเือบยี่สิบนาทีประูห้ออเ็หนุ่มถึถูเปิออ
เสียเท้าหนั ๆ ัเ้ามาใล้เียนุ่ม แฮยอนพยายามปรับลมหายใให้สม่ำเสมอ
เีย้าน้ายวบล
อุหภูมิที่สูผิปิอร่าแร่ทำให้เ็น้อยรู้ว่าอาอัวเอเพิ่เสร็ิรรมับหิสาว้านนอมา
“หนูเย์”
เสียทุ้มระิบ้าหู แฮยอนยันิ่ นอาเป็นหัวเราะในลำอ
ลูบเส้นผมหนานุ่ม่อนุมพิระหม่อมเ็ี้โห
“ฝันีนะะลูแมวัวแสบ”
ประูห้อปิล
แฮยอนถอนหายใออมาเฮือให่ มอเพานปรับหัวใเ้นระรัวให้เ้ารูปเ้ารอย่อนวาม้อาร่อนหน้าะแล้นลิ่วเ้าใส่
มือเล็สอลับเ้าไปใ้ผ้าห่ม ยับรั้
สอแทร่อนเสร็สม้วยวาม้อารที่ไม่มีที่สิ้นสุ
“เย์อยาเป็นออาอห์น
อาห์”
นเียวที่อ
แฮยอนอยาปรึษาือเพื่อนสนิทัวลมที่ำลัสวาปามอาหารเ้าแบบฟลูรอสอยู่รหน้า
าน้าวอเ็น้อยไม่พร่อลไปเลยันิเมื่อเ้าอมันเอาแ่ิมาถึเรื่อในหัวที่ีันยุ่
“เป็นอะไรเนี่ย
ทำไมทำหน้าแบบนั้นละเย์” าเนียลที่เริ่มอิ่มแล้วเยหน้ามอเพื่อนัวเอ
แฮยอนมอาเพื่อนัวลม พยายามั่ใให้ถี่ถ้วนแ่สุท้ายวาม้อาร็นะวามถู้อที่อยู่ในหัว
“แน่วยเราหน่อยไ้มั้ย”
“่วยอะไรละ”
ลูหมาัวโาเป็นประายแ่าาลูแมวสีส้มที่ำลัทำสีหน้าลืนไม่เ้าายไม่ออ
“เราอยา...”
“...”
“เป็นออาอห์น”
‘เย์น่ะเหมือนแมวัวอ้วนสีส้มเลย
เราว่าอาอห์นะ้ออบแน่ๆ ’
นั่นเป็นสิ่ที่าเนียลบออนเ็หนุ่มอำปรึษา และพาไปหาออะไรอีนิ อนนี้แฮยอนำลันั่มออุปร์ามรมโรละรที่ไปอยืมมาใ้บนเียว้าอัวเอ
แฮยอนไม่ิว่าัวเอะทำไ้
เ็หนุ่มถอนหายใ
เมินเยับอบนเีย ออไปนั่เล่นหน้าทีวีรอุอายัหนุ่มที่ออไป้านนอ
เพราะพรุ่นี้วันเสาร์แฮยอนเลยไม่้อนอนแ่หัววัน
เ็น้อยนั่เล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย วามอประูเหมือนลูแมวที่รอเ้าอลับห้อ
เือบเ้าวันใหม่ประูอนโ็ส่เสียเือน
ายหิู่หนึ่เินเ้ามา ฝ่ายหิในเสื้อผ้าน้อยุเล้าลอายหนุ่มนแฮยอนโมโห
ใบหน้าหวานบูบึ ้อภาพรหน้าอย่าไม่พอใ
อาอห์นถอปาออาารูบับหิสาวมาที่ใบหน้าใสอหลานาย
“ทำไมยัไม่นอนอีเย์
ื้อเหรอะ”
อห์นนี่ผละออาหิสาวเินไปหาเ็น้อยที่นั่อเ่าอยู่บนโฟา
แฮยอนเบะปา วาลมึึและลอหน่วยไป้วยน้ำา
“อาอห์นนั่นแหละ
พายัยพวนั้นมาห้ออยู่ไ้ เย์รำา”
“เย์
อย่าพูแบบนี้ ไม่น่ารัเลยนะ”
ายหนุ่มุเสียนิ่เมื่อหลานายเริ่มทำัวไม่น่ารั เย์ัปาแน่น
้ออาหนุ่ม้วยวาผิหวั
“ฮึ
เย์เลียอาอห์น ไปไหน็ไปเลย ไปอยู่ับผู้หิออาเลย ไม่้อมายุ่ับเย์!”
มือเล็ผลัอแร่เ็มแร่อนวิ่หนีหายเ้าไปในห้อ
ทิ้ไว้แ่เสียประูปึปั
มือาวยปาน้ำาปอย ๆ เมื่อวามอิาเ้ารอบำทำให้เ็น้อยทำัวไม่น่ารั
ป่านนี้อาอห์นเลียแฮยอนไปแล้ว
“ฮึ
็เย์น่ะรัอาอห์นว่ายัยพวนั้นอี อาอห์นบ้าๆๆๆ”
“ทำไมไมเป็นเย์ละ
เย์็อยาเป็นออาอห์นเหมือนันนะ”
เ็น้อยัพ้อน่าสสาร
ทุบเียปั ๆ ระบายวามโรธ อิาพวผู้หิออาอห์นนะบ้า
ภาพในินนาารเริ่มไม่เป็นที่พอใอี่อไป มันทำให้เ็น้อยโลภ นาาเนียลับพ่อแท้ ๆ ยัทำแบบนั้นไ้ ทำไมละ ทำไมเ็น้อยับนเป็นอาถึะทำไม่ไ้บ้า วามิน่ารัเียวนเวียนอยู่เ็มอและเ็าย็ยอมรับวามผิบาปอย่ายินยอม แฮยอนรู้ัวว่าที่ทำอยู่ไม่่าาเ็ใแแ่ะให้ทำยัไ เมื่อเ็น้อยหลรัอาแท้ ๆ อัวเอนหมหัวใ
“เย์ะ
ออมาุยับอาอห์นหน่อย” เสียเรียาหน้าห้อทำให้เ็หนุ่มหยุร้อไห้
แฮยอนเียบเสียล นั่หุบปาสนิททำัวื้อ้านในแบบที่อาอห์นไม่อบ
“ถ้าเราไม่ออมาเอ อาะไุแเ้าไปนะะ
อย่าื้อ”
“...”
“โอเ
หนูื้อ่อนนะเย์” เียบไปแล้ว เสียเียบไปแล้ว แฮยอนเบะปา
รู้ว่าอีไม่นานประูห้อัวเอะ้อถูเ้าออนโัวริเปิออและเ้ามาภายในนี้แน่ ๆ
อห์นนี่ปราัวในห้อหลานายในเวลา่อมา แฮยอน้มหน้าุไม่สบา เ็น้อยเม้มปาแน่น ายหนุ่มเินเ้าไปหา
ทรุัวนั่้า ๆ วามมออบนเียหลานัวเอ้วยวามสสัยแ่อาารเ็รหน้าูน่าสนใว่าอบนเียว้าเป็นไหน ๆ
อะไรทำให้หลานายสุน่ารัลายเป็นนื้อ้านนานี้ันนะ
“หนูเป็นอะไระ”
พยายามใ้โทนเสียอ่อนุยับเ็น้อยบนเีย แฮยอนสะบัหน้าพรืไม่โ้อบ ยัทอสายามอมือเล็อัวเอ
“หนูอนอาอห์นเหรอ
หื้ม”
“...”
“อ
แฮยอน”
พอโนเรีย้วยื่อริ ๆ ทำให้เ็หนุ่มรู้ัวว่าอาอห์นเริ่มะไม่พอใบ้าแล้ว
ปาสวยเม้มแน่น่อนสุท้ายะท่อวามอึอัไม่ไหว ระบายวามิออมานหม
“เย์อิา
อิาผู้หิพวนั้นที่อาอห์นสนใ”
แฮยอนยับเ้าไปหาอาหนุ่มที่มวิ้วึ
ร่อมัว้าไว้พลาโอบอแร่ ุใบหน้าับบ่าว้า
ระบายวามรู้สึมามายที่พยายามเ็บ่อนมันเอาไว้
“เย์อยาให้อาอห์นรัเย์บ้า”
“อาอห์น็รัหนูนิะ
อย่าน้อยใเลยนเ่” แนแร่โอบรอบเอวบา ลูบแผ่นหลัเล็ ๆ นั่น แฮยอนืนัวออ
มอใบหน้าหล่อเหลา่อนยื่นใบหน้าิ้มลิ้มเ้าไปูบปาหยัลึออาัวเอแล้วผละออพร้อมใบหน้าึ้นสี
“เย์อยาเป็นออาอห์น”
“แฮยอน”
“หนูอยาให้อาอห์นทำให้หนูเป็นออานเียว”
“หึ” อห์นนี่ระุยิ้มมุมปา มอหลานัวน้อยที่ริทำัวเ่า วาู่ลมใส้อนมอ มันสะท้อนภาพใบหน้าอายหนุ่ม ปาน้อยๆบเม้มปลายามน ทำัวอ้อนเหมือนลูแมวที่เรียร้อให้เ้าอสนใมัน
“นะฮะ...ทำหนูนะ”
“เ้าลูแมวแ่แ”
อห์นนี่้อไปอโทษพี่สาวัวเอหน่อยละ ที่ทำให้ลูายหัวแ้วหัวแหวน้ำาอ
-CUT-
(เย์ๆๆ
สมุารบ้านเราิไปับเย์รึป่าว)
“หื้ม แนเหรอ” แฮยอนรอเสียแหบแห้ลไปามสาย่อนยมือึ้นูรายื่อเบอร์โทรเ้า วาลมปรือปรอย เอาโทรศัพท์แนบหูอีรั้
(ใ่ าเนียลเอนะ นี่เย์ไม่สบายเหรอ ฟัเสียแหบๆน้า)
“นิหน่อยน่ะ
เมื่อี้แนว่าอะไรนะ” เ็หนุ่มบอปัเพื่อนัวอ้วน
สะโพมนแหลหลา้วยวามปวหนึบแถมเสียยัแหบแห้าารร้อราแทบทั้ืน
(เราถามว่าสมุารบ้านเราิไปับเย์รึป่าวน่ะ)
“อ่า
เี๋ยวเราูให้เย็น ๆ ไ้รึป่าว อนนี้เราลุไม่ไหวริ ๆ ”
(เอ้
ลุไม่ไหว ฮั่นแหน่ๆๆ ุแมวเหมี๊ยวไ้ใ้านเหรออออ)
“ไมุ่ยับแนแล้วนะ แ่นี้แหละ!”
แฮยอนหน้าร้อนผ่าวาำแวอเพื่อนัวเอ
าเนียลหัวเราะอบใ่อนอัววาสายไปโยไม่ลืมทิ้ระเบิให้เ็หนุ่มเินเล่น ๆ
(ไ้เป็นแมวเหมี๊ยวออาอห์นแล้วนะ
เราีใ้วย ฮิฮิ)
บ้าเอ้ย
หุบยิ้มไม่ไ้เลยนะอ แฮยอน
Talk
อยาเป็นอาอห์น มีน้อแมวัวอ้วนมาอ้อนแบบนี้ใระอใไหวะ โอ้ย น้อ
ปล ถ้าใรอยาอ่านพาร์อเ้าัวแสบาเนียลสามารถามไ้ที่ ipod's playlist อนล่าสุ หรือใน #ฟิเพลย์ลิส ที่ทวิเอร์เลย้าาา
ถ้าื่นอบผลานเราหรืออยาแนะนำอผิพลาสามารถเม้นบอันไ้เลยนะะหรือะบอใน #sf180เนิเมร ็ย่อม้ายยย
Love all ja :)
ความคิดเห็น