ตอนที่ 18 : Chapter 17 นภาที่โอบอุ้มสายฝน
เข้าสู่เช้าวันใหม่ที่ท้องนภาไม่ค่อยสดใสมากนัก เมฆอึมครึมปกคลุมโดยรอบพาบรรยากาศยามเช้าให้มืดหมอง ไม่นานสายฝนก็กระหน่ำสาดซัดลงมาจนเกิดเสียงดังก้องสะท้อนเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของปราสาทวาเรีย จนปลุกผู้คนทั้งสองที่กำลังนอนหลับแนบชิดกันให้จำต้องลืมตาตื่นขึ้นมา
ร่างสูงค่อนข้างรู้สึกโมโหที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาโดยไม่เต็มใจนัก ทว่าพอมองออกไปนอกระเบียงแล้วพบว่าต้นเหตุของเสียงมาจากพิรุณที่อยู่ภายนอกก็ลบความขุ่นมัวในจิตใจลงทันที จากนั้นจึงเบนสายตามามองพิรุณเคียงกายที่ดูคล้ายไม่อยากตื่นเช่นกัน สังเกตจากเปลือกตาที่เปิดปรือยังไม่เต็มตื่นและมันกะพริบขึ้นลงอย่างอ่อนล้าคล้ายจะปิดลงได้ทุกเมื่อ
"อยากนอนก็นอนไปสิไอ้ฉลามสวะ แกไม่ต้องตื่นมาทำงานแล้วนี่ สบายไปอีกยาว"
ซันซัสว่าพลางกระชับผ้าห่มหนาให้ปิดคลุมกายบางมากขึ้นเมื่อรู้สึกถึงไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศในยามนี้ที่มากกว่าเมื่อคืนที่ผ่านมา เมื่อเห็นคนข้างกายหลับตาลงอีกครั้งจึงลุกขึ้นไปห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย
ซ่าาาา
เสียงน้ำไหลกระทบลงบนพื้นห้องน้ำดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความเย็นฉ่ำที่ชโลมร่างกายช่วยให้จิตใจของร่างสูงสบายขึ้นมากกว่าเก่า ซันซัสใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำอยู่พักหนึ่งโดยไม่ทันได้คิดว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังรอ...
ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงคล้ายไม่คุ้นชินกับการอยู่คนเดียวเพียงลำพัง เพราะตั้งแต่ตื่นมาก็มีใครคนหนึ่งอยู่ข้างกายมาโดยตลอด เพราะเหตุนั้นจึงส่งผลให้เปลือกตาที่เพิ่งปิดสนิทไปลืมตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ความง่วงก่อนหน้าค่อยๆ เลือนหายไปอย่างช้าๆ ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองไปรอบด้านด้วยความหวาดหวั่นเพราะมันให้ความรู้สึกวังเวงเมื่อไม่มีชายร่างสูงอยู่ด้วยดังเช่นที่ผ่านมา
สควอโล่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากผ้าห่มเพื่อหวังจะไปหาชายที่ตามหา แต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่าชายคนนั้นอยู่แห่งหนไหนเพราะก่อนหน้าไม่ทันได้มองจึงทำให้ต้องสอดสายตาไปรอบห้องอย่างเชื่องช้าอยู่พักใหญ่
“...อะ...” ปากพยายามส่งเสียงร้องเรียกแต่ทว่ามันช่างแผ่วเบา ซึ่งผู้ที่อยู่ในห้องน้ำห่างไกลจากเตียงพอสมควรคงไม่อาจได้ยิน แม้เสียงน้ำในห้องน้ำจะหยุดลงไปแล้วก็ตามที…
สุดท้ายไม่รู้จะเลือกหนทางไหน สควอโล่จึงเลือกขยับตัวไปทางที่มาของเสียงน้ำที่แว่วได้ยินในตอนแรก
ตุบ!!!
แต่ทว่า...เพราะร่างกายยังไม่สามารถรับรู้วิธีการลุกขึ้นจากเตียงได้ ร่างของสควอโล่จึงเอนตัวตกลงสู่เบื้องล่างกะทันหัน จนเกิดเสียงดังของร่างกายที่ตกกระทบกับพื้นแข็ง!
"ไอ้สวะ!! "
เสียงทุ้มร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นฉลามตัวดีลงไปนั่งอยู่กองกับพื้น ยามที่ซันซัสได้ยินเสียงดังราวกับมีอะไรตกก็รีบแต่งตัวแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำทันควัน ด้วยกลัวจะเกิดอันตรายอะไรกับคนที่นึกห่วงอยู่ และเมื่อก้าวขามาทางเตียงภาพที่เห็นก็ทำให้ต้องเบิกตาโพลง ด้วยไม่คาดคิดว่าสควอโล่จะตกลงมาแบบนี้ ขาทั้งสองจึงรีบสาวก้าวเข้าไปหาร่างที่อยู่นั่งอยู่บนพื้นโดยพลัน
"..บะ...อะ.." วงหน้างามค่อยๆ เงยขึ้นมองคนที่วิ่งพรวดเข้ามาอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใครก็ทำให้ร่างกายเลิกหวั่นวิตกดังเช่นที่เป็นอยู่ก่อนหน้า
"แกจะลงมาทำไมหา!! " ร่างสูงเผลอตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธโดยลืมไปสนิทว่ายามนี้อีกฝ่ายไม่ชอบ
"..อะ..." คนฟังมีแววตาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อซันซัสสังเกตเห็นถึงได้รู้ว่าตัวเองได้พลาดทำอะไรลงไปจึงส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความขัดใจ
"ไอ้สวะเอ๊ย" เสียงทุ้มสบถคำหยาบออกมาเป็นอันดับแรก "เออ ฉันจะพยายามไม่เสียงดังใส่แกในตอนนี้แล้วก็ได้วะ ไอ้ฉลามโง่"
ร่างสูงเอ่ยเสียงอ่อนลงกว่าเดิมด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะยกตัวของสควอโล่ให้ขึ้นมานอนอยู่บนเตียงดังเดิม แล้วยืนมองอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ
"นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย...บ้าชิบ"
ประโยคนี้บอสแห่งวาเรียเอ่ยกับตัวเอง เพราะไม่คิดว่าจะมีวันที่ตัวเองยอมมาทำอะไรเพื่อคนอื่นแบบนี้ ยิ่งเป็นการกระทำที่ฝืนตัวเองเช่นนี้ยิ่งเป็นไปได้ยาก แท้จริงแล้วเขาควรแปลกใจตั้งแต่ที่ตัวเองมาใส่ใจดูแลมันขนาดนี้แล้วด้วยซ้ำ มันเป็นใครกันถึงได้สิทธิพิเศษจากเขาขนาดนี้กัน
"กลับมาเป็นเหมือนเดิมเมื่อไหร่ แกอย่าลืมมาตอบแทนฉันด้วยล่ะไอ้สวะ"
ผู้พูดมองอย่างคาดคั้นทว่าคนฟังไม่ตอบรับสิ่งใด นอกจากเพียงมองตอบอีกฝ่ายด้วยสายตางุนงงแลดูไร้เดียงสา ซึ่งสายตาที่ส่งมานั้นก็สามารถเรียกร้อยยิ้มขึ้นบนมุมปากได้รูปของร่างสูง
"ไม่ตอบก็ถือว่าแกตกลง ถึงตอนนั้นถ้าฉันสั่งอะไรแกก็ต้องทำ" ประโยคถูกกล่าวออกมาอย่างคนเอาแต่ใจ ซันซัสนั่งลงบนเตียงเคียงข้างสควอโล่ที่กำลังนอนอยู่ก่อนจะเอามือเกลี่ยเส้นผมยาวที่ปรกใบหน้างามออก
ไม่แน่ใจว่าคิดไปเองไหม แต่เขารู้สึกว่าระยะหลังมานี้สายตาของมันเริ่มสะท้อนภาพของเขาบ้างแล้ว…
เร็วกว่าที่คิดเอาไว้นะไอ้ฉลามสวะ แบบนี้ควรให้รางวัลแกหน่อยแล้วกัน!
ร่างสูงกำลังจะโน้มใบหน้าลงไปหาริมฝีปากที่บัดนี้กำลังเผยอออกเล็กน้อยราวกับเชิญชวน ยิ่งเห็นสายตาไม่รู้เรื่องรู้ราวจ้องตอบกลับมา ก็ยิ่งทำให้รู้สึกอย่างกลั่นแกล้งผู้ที่นอนอยู่เป็นเท่าตัว แต่ทว่า...
ก๊อก ก๊อก
"ใครมันมาตอนนี้วะ..." เสียงทุ้มกดต่ำด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่ถูกขัดจังหวะพร้อมกับหมัดที่กำเข้าหากันแน่น
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นเหตุให้ซันซัสต้องละความสนใจออกมาจากผู้ที่อยู่บนเตียงด้วยความหงุดหงิด ตอนแรกตั้งใจว่าจะตวาดถามคนด้านนอกว่ามาเคาะหาอะไร แต่ก็นึกได้ว่ามันอาจทำให้สควอโล่หวั่นกลัว จึงจำใจต้องลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปเปิดประตูอย่างช่วยไม่ได้ โดยขณะที่ร่างสูงเดินออกไปนั้นก็มีดวงตาสีอ่อนคอยจ้องมองตามไปไม่ห่าง ราวกับกลัวอีกฝ่ายหายไปอีก
"มีอะไร! "
ซันซัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดรำคาญเมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่คือแม่บ้านแห่งวาเรียที่มาถึงก็ส่งยิ้มแปลกมาให้ ทว่าเมื่อเห็นถาดอาหารที่ถูกยื่นมาจึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายมาทำอะไรที่นี่
"แค่นี้ใช่ไหม งั้นก็ไสหัวไปได้แล้ว! "
"เดี๋ยวก่อนค่าบอสสส"
ลุซซูเรียรีบใช้แขนยันประตูเอาไว้ก่อนที่มันจะถูกเจ้านายของตัวเองปิดลง ด้วยเหตุที่ไปขัดขวางความต้องการของอีกฝ่ายจึงถูกดวงตาคู่ดุดันตวัดมองด้วยความไม่พอใจ จึงต้องรีบผละแขนออกมาอย่างเกรงกลัวก่อนจะรีบเอ่ยเรื่องสำคัญโดยเร็ว
"คือว่ารุ่นที่เก้าแจ้งว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับบอสน่ะค่า เจ้ก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับเรื่องอะไรน้าา"
"หึ! จะเป็นเรื่องอะไรได้นอกจากเรื่องที่หาคู่หมั้นสวะแบบนั้นมาให้ฉัน"
ไอ้แก่นั่นก็คงจะเรียกตัวเขาไปเพื่อขอโทษเรื่องที่ไม่ศึกษาพฤติกรรมและความเป็นมาของไอ้สวะนั่นให้ดีเสียก่อน ใจจริงเขาอยากสั่งให้พวกลูกน้องไปวางระเบิดที่ปราสาทวองโกเล่ของมันด้วยซ้ำ เพื่อสั่งสอนที่มันลากคนทรยศให้มาอยู่มาใกล้ตัวส่งผลให้วาเรียเกือบแย่
แต่ว่า...ที่ไม่ทำเพราะเมื่อลองคิดดูแล้ว เรื่องนี้เขาก็มีส่วนผิดด้วยเช่นกันที่รีบตกลงรับหมั้นเร็วขนาดนั้น
คราแรกนึกถึงแต่ผลประโยชน์ที่วองโกเล่จะได้รับ การที่แฟมิลี่แข็งแกร่งขึ้นย่อมเป็นเรื่องดี ตอนนั้นเขาคิดแค่นั้นและไม่ได้สนใจว่าไอ้ฉลามสวะมันจะรู้สึกยังไง คิดถึงแต่ความยิ่งใหญ่ รวมถึงยังพยายามปิดกั้นใจของตนเองที่กำลังเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดกับมัน...ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีให้กับใคร
เขาเคยปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อมันอยู่หลายครั้งหลายครา เหตุเพราะไม่อยากยอมรับว่าตัวเองกำลังรู้สึกดีกับลูกน้องที่ตนเคยดูถูกรวมถึงด่าทอต่างๆ นานา
แต่...ผลของการปฏิเสธมันก็เริ่มนำมาซึ่งเหตุการณ์เลวร้ายมากขึ้นทุกที จนครั้งล่าสุดที่สควอโล่บาดเจ็บถึงขนาดนี้ และเขายังทำให้มันต้องทนทุกข์หลายเรื่องเพราะอาการทางใจของมัน ย้อนนึกไปถึงวันที่ทำร้ายมันรุนแรง วันนั้นมันแสดงอาการชัดเจนแต่เขากลับไม่เอะใจ...
เมื่อไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ทำได้เพียงดูแลจนกว่ามันจะหายเป็นปกติ และระมัดระวังการกระทำของตนเองไม่ให้กลับไปซ้ำรอยเดิมอีก
ความรู้สึกของมัน เขามันแย่ที่ดูออกมาโดยตลอดแต่กลับมองข้าม
ส่วนความรู้สึกของตัวเอง กว่าจะดูออกก็สายเกินไปเสียแล้ว...
หึ...แท้จริงแล้วเขาอาจจะโง่เหมือนที่ชอบด่าไอ้ฉลามนั่นก็ได้
แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีการปฏิเสธความรู้สึกใดๆ อีก เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาสควอโล่เจ็บมามาก ดังนั้นเขาขอชดใช้ด้วยการกระทำ ครั้งนี้สัญญาว่าจะดูแลจนอาการของมันหายขาด และจะไม่ให้ความสำคัญสิ่งอื่นใดเหนือไปกว่ามันอีกแล้ว...
ดังนั้นที่ไอ้แก่นัดเขาวันนี้ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ!
สิ่งที่ควรทำมากกว่าคืออยู่กับไอ้ฉลามโง่เง่าในห้องต่างหาก!!
"เอ่อ...บอส...เหม่ออะไรอยู่ค้า" ลุซซูเรียเห็นบอสของตัวเองนิ่งไปนานจึงเอ่ยทักอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วจึงถามคำถามเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้า "เรื่องรุ่นที่เก้านี่บอสจะไปพบเมื่อไหร่..."
"ฉันไม่ไป บอกไอ้แก่นั่นว่าฉันไม่มีเวลาว่าง เพราะฉันต้องอยู่กับไอ้ฉลามสวะไม่ใช่มัน"
“เอ่อแต่ว่า...”
“แล้วแกก็ห้ามเคาะประตูเรียกฉันอีกจนกว่าจะได้รับอนุญาต ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกแน่!”
"เอ่อ แต่บอสค้าา"
ปัง!!!!
ยังไม่ทันที่ลุซซูเรียจะได้อธิบายอะไรต่อ ประตูก็ถูกปิดใส่หน้าอย่างแรงจนหัวใจแทบร่วงลงไปอยู่กับพื้น แม้อยากจะเคาะเรียกเจ้านายออกมารับฟังอีกครั้งแค่ไหน แต่เมื่อนึกถึงเสียงทุ้มที่ย้ำเตือนว่าจะฆ่าตนหากไปรบกวนอีกก็เป็นอันต้องล้มเลิกความคิดนั้นไปโดยฉับพลัน สุดท้ายจึงต้องตัดสินใจเดินออกไปอย่างจำยอม และนำเรื่องนี้ไปอธิบายให้รุ่นที่เก้าฟัง...
ยามที่ซันซัสกลับเข้ามาในห้องก็เห็นสควอโล่เหมือนมีอาการตกใจเล็กน้อย หลังจากปิดประตูเสียงดังจนกำแพงสะเทือน ทว่าครั้งนี้อาการมันดูน่าเป็นห่วงน้อยกว่าเดิม ไม่ได้กลัวตัวสั่นเหมือนอย่างเก่า เดี๋ยวอนาคตก็อาจจะชินมากขึ้น
แต่จะกลัวอะไรนักหนาเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจ เพราะเสียงของมันเวลาแหกปากยังดังกว่านี้หลายเท่า!
ร่างสูงส่ายศีรษะอย่างหงุดหงิด พร้อมเดินถือถาดอาหารที่ลุซซูเรียนำมาให้กลับมาวางบนโต๊ะข้างเตียงนอน ก่อนจะนั่งลงตรงข้างสควอโล่ที่กำลังนอนมองมาทางตนอยู่เช่นกัน เมื่อซันซัสเห็นว่าเวลานี้เหมาะที่จะทานอาหารแล้วจึงจับตัวคนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะตักข้าวต้มซึ่งเป็นอาหารคนป่วยเข้าไปจ่อปากของอีกฝ่าย
"...." ทว่าสควอโล่ไม่ตอบโต้อะไรและไม่แม้แต่จะมองช้อนที่จ่อปากอยู่ กลับกันดวงตาสีวารีดันมองแค่ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ขยับไหว เป็นเหตุให้ซันซัสต้องใช้มือบีบวงหน้างามให้เรียวปากนั้นอ้าออกเล็กน้อย พอที่จะดันช้อนข้าวต้มให้เข้าไปได้
"กินยากกินเย็นเหลือเกินนะไอ้ฉลามสวะ มัวมองฉันอยู่ได้"
บอสแห่งวาเรียบ่นแต่ทว่าก็ยังคงคอยให้ความช่วยเหลืออีกฝ่ายทุกประการ ยามที่อาหารถูกป้อนเข้าไปก็ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างจะยังไม่คุ้นชินกับมัน เรียกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอมอาหารคล้ายกับเด็กไม่มีผิดเพี้ยน สุดท้ายซันซัสต้องช่วยเชยวงหน้างามให้เงยขึ้น เพื่อให้อีกฝ่ายกลืนอาหารที่ตนป้อนลงไป
สิ้นสุดคำแรก ข้าวต้มช้อนถัดไปก็ถูกดันเข้าไปในปากอีกครั้ง ครานี้ฉลามหนุ่มเริ่มปรับตัวได้จึงค่อยๆ เคี้ยวแล้วกลืนมันลงอย่างเชื่องช้า
ส่วนหนึ่งที่ลุซซูเรียทำข้าวต้มมาให้เพราะเหตุนี้ เนื่องจากสควอโล่หลงลืมไปแม้แต่การเคี้ยวอาหาร ดังนั้นระหว่างที่ร่างกายปรับตัว ช่วงระยะแรกก็คงเคี้ยวอาหารนานหน่อยจึงควรกินสิ่งนี้ไปก่อน หากระยะหลังดีขึ้นแล้วค่อยเปลี่ยนไปทำอาหารอย่างอื่นให้
"กินให้มันเยอะๆ หน่อยจะได้ไม่แห้งแบบนี้ ตัวแกหนักน้อยลงกว่าเดิมนะรู้มั้ยไอ้สวะ"
ยิ่งพินิจดูร่างที่ซูดผอมลงกว่าเมื่อก่อนก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด เป็นเพราะไล่มันออกไปด้วยอารมณ์รุนแรง ทั้งยังมีท่าทีเฉยชากับการไปของมัน ไอ้สวะนี่จึงคิดว่าเขาไม่เป็นห่วง
แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น เขาคิดเสมอว่ามันกำลังทำอะไรตอนที่อยู่คนเดียว ไปสร้างเรื่องโง่ๆ ให้ตัวเองเจ็บตัวหรือไม่ หรือไปทำอะไรกับไอ้ม้าสวะนั่นบ้าง เพราะอยู่ร่วมคฤหาสน์เดียวกันก็ต้องเจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว!
คิดแล้วซันซัสก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธเคือง วันนั้นในวินาทีที่เขาได้รู้ว่าสควอโล่เลือกไปอยู่กับไอ้ม้านั่น โทสะในอกก็ยิ่งสุมตัวมากกว่าเดิมจนแทบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ตอนนั้นเขาต่อยกำแพงอย่างแรงจนร้าวเพื่อข่มอารมณ์ ได้แต่บอกตนเองว่าต้องรอเวลาให้เจอคนร้ายที่แน่ชัดก่อน แล้วค่อยไปพาตัวมันกลับมา
ความทรมานจากการรอ ไม่ใช่แค่มันที่พบเจออยู่ฝ่ายเดียวเสียหน่อย เพียงแต่มันอาจจะหนักกว่าเขาก็เท่านั้น
"..แค่ก...แค่ก..." เสียงไอของฉลามหนุ่มปลุกบอสแห่งวาเรียให้หลุดออกจากความคิด มือที่กำแน่นด้วยความโกรธจากเรื่องก่อนหน้าเริ่มคลายลง เพื่อจะเปลี่ยนไปตบแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่กำลังโก่งไออย่างเบามือ
"ทำไมแกถึงชอบโง่กินอะไรสำลักนักวะ"
คราวก่อนก็ตอนป้อนยาทีหนึ่ง พอคราวนี้เปลี่ยนมาป้อนข้าวก็ดันสำลักอีก
แกมันโง่สิ้นดี!!
ซันซัสนึกตะโกนด่าอีกฝ่ายในใจอย่างขำขัน พอสควอโล่ไอออกมาเสร็จก็มีอาการเหนื่อยหอบเล็กน้อย จึงไม่สนใจเรื่องกินอาหารอีกต่อไปเพราะเจ้าตัวคงกลัวว่าจะสำลักแบบเมื่อก่อนหน้าอีก ร่างสูงเห็นดังนั้นก็รู้สึกเห็นใจอยู่บ้าง แต่ว่าเมื่อก้มลงมองดูอาหารในถ้วย ปรากฏว่ามันยังลดลงไปไม่ถึงครึ่ง เช่นนี้จึงไม่ยอมล้มเลิกการบังคับให้อีกฝ่ายกินแต่โดยง่าย
"เร็ว" เสียงทุ้มกดต่ำออกคำสั่งเร่งให้อีกฝ่ายรีบอ้าปากดังที่เคยทำมา แต่ดูเหมือนว่าผู้ฟังจะไม่ยอมปฏิบัติตามที่ต้องการ อีกทั้งยังเสตาหลบอีกต่างหาก ซึ่งท่าทางแบบนี้มันยิ่งไปกระตุ้นต่อมบางอย่างให้ร่างสูงหมดความอดทน
"จะเลือกกินดีๆ หรืออยากเจอดีกันแน่...ไอ้สวะ"
"..ฮะ..อะ.." ยามที่โดนสายตาดุดันจ้องมาอย่างคาดคั้น ฉลามหนุ่มจึงหันมามองสบตอบอย่างงุนงง ด้วยความไม่เข้าใจในภาษาที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อจึงไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร อีกทั้งอาหารที่จ่อมาตรงปากก็ไม่มีความรู้สึกอยากกินมันเลยสักนิด จึงปล่อยให้ร่างสูงถือช้อนค้างเก้ออยู่อย่างนั้น
"แกเลือกเองนะ"
เมื่อบอสแห่งวาเรียเห็นว่าร่างบนเตียงยังคงอยู่นิ่งราวกับต้องการท้าทายอำนาจตน มือหนาจึงวางช้อนกระแทกลงไปในถ้วยเสียงดังก่อนจะนำถ้วยกลับไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
ฉลามหนุ่มค่อยๆ เหลือบสายตามองตามด้วยความรู้สึกระคนตกใจเล็กน้อย ทว่าไม่นานดวงตาสีวารีก็เบิกกว้างขึ้น เมื่อร่างของตนพลันถูกมือหนากดให้นอนราบลงกับเตียงอย่างรวดเร็วโดยไม่มีโอกาสให้ตั้งตัว ตามมาด้วยกายหนาที่โถมลงมาบดเบียดแนบชิด พร้อมกับวงหน้าคมที่ก้มลงมาซุกไซร้คลอเคลียบริเวณลำคอจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารด
"รู้เอาไว้ว่านี่คือบทลงโทษที่แกกล้าขัดคำสั่ง"
"....ฮะ..ฮะ.." สควอโล่ส่งเสียงร้องออกมาถี่กว่าปกติ เมื่อรู้สึกถึงแรงขบเม้มตามซอกคอชวนให้เกิดความรู้สึกหวามไหวอย่างประหลาด อีกทั้งยังสัมผัสได้ถึงความอุ่นชื้นของลิ้นที่บรรจงเลียไปตามช่วงลำคอไล่ยาวมาจนถึงลาดไหล่ที่เผยออก เพราะถูกมือหนาปลดกระดุมเสื้อแล้วแหวกออกให้ขยายกว้าง ท้ายที่สุดอาภรณ์ชิ้นบนก็ถูกมือหนาเลื่อนออกไปกองไว้ตรงพื้นข้างเตียง
บอสแห่งวาเรียละเว้นการขบกัดที่รุนแรงตามผิวเนื้อเนียน เพราะกลัวร่างด้านใต้จะผวาจึงทำเพียงแทะเล็มให้พอหายอยาก ตามผิวของฉลามหนุ่มจึงปรากฏเพียงร่องรอยสีจางแต่ทว่ามันกระจายอยู่แทบทั้งเรือนกายคล้ายผู้กระทำกำลังหิวกระหาย ยิ่งเห็นสควอโล่แสดงสีหน้าอื่นบ้างแทนการนิ่งเฉยอย่างที่เป็นมา ก็ยิ่งเป็นการจุดไฟให้ผืนนภาโลมเล้าอีกฝ่ายอย่างร้อนแรงมากยิ่งขึ้นไปอีก!
—————NC18+—————
.
.
.
.
.
"หึ" ร่างสูงแค่นหัวเราะให้กับสภาพของอีกฝ่ายที่กำลังอ้าปากหอบเอาอากาศเข้าปอดอย่างต่อเนื่อง เพราะไม่อาจต้านทานแรงอารมณ์ไหวจึงทำให้หายใจแทบไม่ทัน
ความตั้งใจแรกแค่อยากกลั่นแกล้งพอเป็นพิธี ทว่าพอสัมผัสร่างนี้นานเข้าก็ไม่อาจควบคุมไฟปราถนาที่ลุกโชนภายในกายได้ และเมื่อเห็นว่าร่างที่นอนทอดกายอยู่ด้านใต้ยังรับไหวจึงไม่รีรอที่จะทำมันต่อไป!
.
.
.
.
.
"แกน่ะต้องพูดคำว่าบอส...บอส..." เสียงทุ้มพร่ำกระซิบคำเรียกตัวเองที่ใบหูบาง เพื่อหวังให้อีกฝ่ายเรียกขานหาตนดังที่ผ่านมา
“...อ๊า..บะ...” เสียงที่ส่งตอบกลับไปค่อนข้างกระท่อนกระแท่นเพราะมือหนาจับสะโพกตนขยับขึ้นลงอย่างเร็วแรง ไม่ปรานีผู้ที่กำลังป่วยอยู่เลยสักนิด ทว่าความรู้สึกที่สควอโล่ได้รับก็ดีเกินกว่าจะบรรยายได้ แม้เรี่ยวแรงจะเหลือน้อยแต่ร่างกายกลับไม่ปฏิเสธ คล้ายกับยามที่สติเป็นปกติไม่มีผิด
“บอส!”
“ฮ้า..บะ..บอ..ส..”
ในที่สุดเสียงหวานก็ค่อยๆ กล่าวออกมาเป็นคำเรียกขานที่ร่างสูงต้องการ ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะขยับกายสวนขึ้นไปย้ำๆ เป็นรางวัลให้เด็กเชื่อฟัง
“อ๊าาา” จนในที่สุดร่างบางก็กระตุกปล่อยธารสีขุ่นออกมาอีกครั้งพร้อมกับเรี่ยวแรงที่หดหาย ก่อนจะผล็อยหลับไปคาอ้อมแขนแกร่งทันที...
ซันซัสจับสะโพกบางขยับขึ้นลงต่อไปอีกระยะหนึ่งจนตัวเองเสร็จสม ปลดปล่อยน้ำของตนเข้าไปในช่องทางนุ่มทุกหยาดหยดไม่ให้ไหลย้อนออกมา และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายได้หมดสติไปก่อนแล้ว จึงยกตัวอีกฝ่ายขึ้นเพื่อถอนกายตนออกไป แล้วโอบแผ่นหลังบางจับให้ร่างของสควอโล่นอนหงายลงไปเช่นเดิม
มือหนาขยับหมอนให้รองรับศีรษะของผู้ที่นอนหลับมากขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากจะจูบลงไปตรงขมับผ่านกลุ่มผมหน้าม้าสีเงินอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงผละออกมาเพื่อปล่อยให้อีกฝ่ายได้นอนหลับตามที่ต้องการ
"จบบทลงโทษของแกแล้ว...ไอ้ฉลามสวะ"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ของให้จับตัวไอ่ซามูเอลได้เร็วๆทีเถอะอยากเห็นมันแหลกคาตีนแล้ว!