คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [FICTION EXO] DARKNESS LAND Chapter 22 ทางตัน (Despair)
Chapter 22
“แบฮยอน ัน ันไม่ไหวแล้ว” เลย์พูออมาอย่าอ่อนล้าหลัาที่วิ่มาไ้สัพัแล้ว เลือที่ไหลรินา้นแนาวแาน แบฮยอนมืแป้านไปหม แ่็พยายามึเลย์ให้วิ่่อ สายาลมโสุสาวอแบฮยอนมอไปรอบๆอย่าระแว เลย์ทรุัวลอย่าหมแร
“เลย์!!”
แบฮยอนรีบประอเลย์ที่หอบหนัเอาไว้เหมือนน้อารอาาศหายใ เาอยาร้อไห้ เาอยา่วยเลย์ แ่เาลับทำอะไรไม่ไ้เลย
“เลย์ เป็นไบ้า ไหวไหม”
“เหนื่อย เ็บ เ็บไปหมเลย”
เลย์บอ แบฮยอนีายเสื้ออเลย์ออและมัแผลห้ามเลือไว้อย่าทุลัทุเล
“อทนเอาไว้นะ เราะผ่านมันไป้วยัน”
แบฮยอนบอพลาส่ยิ้มให้ เลย์ยิ้มอบ้วยใบหน้าที่าวี ริมฝีปาสั่นเพราะวามแสบอแผลแ่มืออแบฮยอนทีุ่มมืออเาเอาไว้ลับอบอุ่นทั่วหัวใ
“ไปเถอะ” แบฮยอนประอเลย์ึ้น เลย์ัฟันแน่นเพื่อไม่ให้ัวเอส่เสียร้อถึวามเ็บออมา เาอุส่าห์วิ่หนีริสมาไ้แล้ว เาะไม่ยอมลับไปถูััและถูทำร้ายแบบเ่าๆอีแล้ว
“โอ๊ะโอ๋”
เสียหนึ่ัึ้น หัวใอแบฮยอนและเลย์าวาบ นัยน์าสีสวยสั่นระริอย่าหวาลัว แ่ยัไม่ทันที่ะหันหน้าไปมอว่าเิอะไรึ้นร่าอแบฮยอน็ถูระาให้ิมือให่ไปแล้ว!!
“แบฮยอน!!!!”
เลย์รีร้อออมาอย่าใ พอเลย์ะถลาเ้าไป่วย หมาป่าอีสอน็ะรุบร่าอเลย์เอาไว้นทั้ร่าแทบะฝัลับพื้น เลือสีแสไหลานออมายิ่ว่าเิม เ็บแสบราวับถูมีรีลมา้ำเิม นัยน์าหวาน่ำเ็มไป้วยน้ำาที่ไหลริน แบฮยอนถูมือหนาอหมาป่าบีบาัวเอเอาไว้แน่นนร่าอเาลอยึ้น เท้าเะอาาศไปมาอย่าทรมาน เล็บสีำแหลมมิเ้าไปในเนื้อาวๆนเลือไหล วามลัวีึ้นั้วหัวในลั่นออมาเป็นน้ำามือเล็ำ้อมืออหมาป่าเอาไว้แ่ลับทำอะไรไม่ไ้เลย
“อย่าทำอะไรเานะ ปล่อยเาไป!” เลย์ร้อเสียแหบแห้อย่าเ็บปว น้ำาไหลนอหน้าใสๆ แบฮยอนำลัาอาาศหายใ เล็บมริบที่ิลมาับาัวเอ็แสบไปหม
“ไม่้อห่วหรอ” มือให่ว้าใบหน้าอเลย์ึ้น “เี๋ยว็ไ้ลายเป็นอหวานอันทั้หมนั้นแหละ”
น้ำาเม็โร่วหล่นลบนใบหน้าาวที่มีรอย้ำ เลย์พยายามะิ้นหนีแ่มือให่็ร่าอเาเอาไว้แน่นนยับไปไหนไม่ไ้ ภาพอเพื่อนที่ำลัะายรหน้า มันบีบให้เลย์้อิ้นเพื่อไป่วยเา
“ปล่อยัน!! ปล่อย!!! ปล่อยัน!!!!!!!!”
“หยุิ้นสัทีะไ้ไหม” หมาป่านหนึ่พยายามับแนเลย์ที่ิ้นเอาเป็นเอาายอย่าถึที่สุ แ่เลย์ลับไม่ยอมหยุิ้น นหมาป่านนั้นหมวามอทน
“โธ่เว้ย! ฤทธิ์เยอะนัใ่ไหม”
พลั่!!!!!!!
หมัหนัๆระแทเ้าที่ท้อแบนราบอย่าแรนเลย์สลบไปเพราะวามเ็บปวที่ไม่อาะทนไ้อี สายาพร่ามัว ภาพอเพื่อนที่ำลัทรมานเริ่มเลือนลาและาหายไปในที่สุ
“แบฮยอน…”
นที่ำลัาอาาศหายใายอย่าแบฮยอน พอเห็นเลย์สลบไปลับพื้น่อหน้า่อา น้ำาที่ำลัไหลเพราะวามลัว วามเ็บ็ยิ่ไหลออมาอี
“ไอ้นี่ ิะทำอะไรเหยื่อหา ถ้ามันายึ้นมาะทำยัไ” หมาป่าอีนโวยวาย
“็ใรอยาบอให้มันพยศเอล่ะ”
“ถ้ามันายึ้นมา เราโน่าแน่”
“เออน่า แ่นี้มันไม่ายหรอ”
“ละ…เลย์ ฮึ เลย์” แบฮยอนเ้นเสียออมาอย่ายาลำบา มือน้อยที่ำลัสั่นยื่นออไปเหมือนพยายามะว้าร่าอเลย์เอาไว้ น้ำาที่เอ่อเ็มนัยน์าทำให้เามอทุอย่าเป็นภาพที่แสนเลือนรา
“อ้าวๆ ร้อไห้ะแล้ว” หมาป่าที่ำลับีบาอแบฮยอนพูพลาเอื้อมมือไปลูบหน้าเนียนใสเหมือนะเ็น้ำาให้แบฮยอน
“เลย์ ฮือออออ เลย์”
“ไม่้อร้อไห้หรอ เายัไม่าย” หมาป่าปล่อยมือาาอแบฮยอนแ่ลับรัร่าอเาเอาไว้แทน่อนที่ที่ะ้มลมาระิบ้าๆหู
“พวนายะไ้ายพร้อมัน”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”
แบฮยอนรีร้อออมา้วยวามเ็บปวทรมานทันทีเมื่อเี้ยวมริบอหมาป่าฝัลที่้นอาวผ่อ วามเ็บปวแทรึมไปทั่วร่าายอย่ารวเร็ว วามแหลมอเี้ยวที่ฝัลมา วามแสบอฟันที่บรอยแผลอเี้ยวให้เลือไหลมันยิ่เ็บปว มือเล็ๆทุบีิทึ้ิ้นเพื่อให้หลุานที่ำลััออเานมเี้ยวเลือไหลออมาามลำอ
“โอ๊ย!! ไม่!! เ็บ!!! ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!”
แบฮยอนร้อออมา้วยวามทรมาน เี้ยวแหลมมัเน้นย้ำๆบนรอยแผลเิมๆ ลิ้นร้อนัเลียเลือที่แสนหอมหวานอแบฮยอนลออย่าถูใ แ่นที่ถูระทำเ็บนร้อไห้้วยวามหวาลัวสุี
“ไม่เอา! ฮึ!! ไม่เอา!”
“รสาิีเลยนี่” หมาป่าเ็เลือที่มุมปาัวเอพลาเลียริมฝีปาอย่าถูใ แบฮยอนหมเรี่ยวแรนทรุลับพื้น รอยแผลที่โนัยัมีเลือึม นัวเล็หอบหายใอย่าหนัราวับะาย มือเอื้อมไปแะออัวเอ พอเห็นเลือเ็มมือ็ยิ่ลัว
“เอาล่ะ ่อไปันะัรไหน่อีนะ”
หมาป่าเินเ้ามาใล้แบฮยอน้าๆเหมือนำลัเล่นับเหยื่ออย่าสนุสนาน เหยื่อที่อนนี้ไม่มีทาให้หนีแล้ว นที่ร่าายสะบัสะบอมถอยหนีอย่าหวาลัว
“อย่าเ้ามา อย่าเ้ามานะ”
แบฮยอนระเสือระสนะหนี ร่าน้อยำลัะลุึ้นวิ่แ่มืออหมาป่า็ะรุบ้อเท้าน้อยเอาไว้ แบฮยอนร้อออมา้วยวามลัว ไวยิ่ว่าวามิร่าน้อยถูระาเ้าหาร่าสูให่อย่าไม่ทะนุถนอม แบฮยอนที่ถูทำร้ายาานยอล แผลเ่าที่ยัฝัอยู่ามัวทำให้บอบ้ำว่าเิม
“อย่า อย่า ฮึ อย่า…”
แบฮยอนร้อเมื่อหมาป่าทำท่าะฝัเี้ยวลมาบนอ มือหนาบีบอเล็เหมือนำลัะัลมหายใอันแผ่วเบาให้หายไป แบฮยอนเริ่มหมแระหนี เพราะพละำลัที่แ่าันนเินไปำลัทำร้ายร่าเล็ให้าย
“ไม่รู้สึว่าถูินหรอ หึๆ”
“ฮึ!!!!!!”
ลมหายใแผ่วเบาเหมือนาหายไป วามทรมานที่ประสบมาเหมือนโนระาออไปาัว มือเล็ที่พยายามแะมือให่หมเรี่ยวแรนร่วลบนพื้น น้ำาเม็สุท้ายอวามพยายามไหลาหาาาม นัยน์าสีน้ำาลอ่อนน่าหลใหลราวับสิ้นแสแห่วามหวั
ำลัะายแล้วสินะ… แบฮยอนิ สายาแห่วามรู้สึหันไปมอเลย์ เพื่อนสนิท้วยวามเสียใ
เลย์… ันอโทษ ันเ็บเหลือเิน นายเ็บเหมือนันใ่ไหม?
วามายมันะ่วยเราให้หลุพ้นไ้ริๆใ่ไหม?
ทำไมารมีีวิอยู่ ทำไมาริ้นรนมันถึทรมานแบบนี้ล่ะ…
นาย้อมีีวิ่อไปให้ไ้นะ นายมี่าสำหรับัน สำหรับทุนเสมอ
แ่ัน ันอ่อนแอ ันไม่ไ้เ้มแ็เหมือนที่ใรเห็นหรอ
บนโลนี้ไม่มีที่ว่าให้นอ่อนแอสำหรับันอีแล้ว…
ันทนไม่ไ้อี่อไปแล้ว… ันอโทษที่ันอ่อนแอ
ันรันาย ันรันายมานะเลย์ เพื่อนที่ใีที่สุอัน…
นัยน์าที่มีแสสว่าสใสหม่นหมอลายเป็นสีเทา เปลือาหลับล้าๆพร้อมับวามเ้มแ็สุท้ายอันน่าื่นมที่เริ่มะับล ลมหายใแผ่วเบาราวับใบไม้ที่ลู่ไปามสายลมอย่าไรุ้หมายและไม่สามารถำหนไ้ หมาป่ายิ้มอย่าสะใที่เหยื่อสิ้นฤทธิ์ ร่าเล็แน่นิ่ไปับพื้น ใบหน้าิ้มลิ้มน่ารัเหมือนไร้เลือฝา ีล ีลเรื่อยๆ หมาป่าแสยะยิ้ม่อนะลูบแ้มนิ่มเบาๆ
“เป็นเหยื่อที่หอมหวาน”
หมาป่าแยเี้ยวหลัารู้ว่าัวเอำลัะไ้ลิ้มรสเหยื่ออันหอมหวาน ้มหน้าลไปใล้ออหวาน มูสูมเอาวามหอมหวานอเลือที่ึมออมาาแผลยิ่ทำให้วาม้อารในายพุ่สูนัวสั่น
ะู ะเล็ม ะินไม่ให้เหลือแม้แ่ระู!
เี้ยวว้า้าออและำลัะฝัลไปบนออ้ำรอยแผลเิม
บแล้ว ทุอย่า…
ฟ้าววววววว!!!
วามมืมนอรัิาลและวามเร็วุพายุระาร่าอหมาป่าออไปนร่าายระแทับ้นไม้ให่ หมาป่าอีนที่ำลัะูเลืออเลย์หันไปมอสหายอัวเอ้วยวามใ
“ไ”
วามหนาวเย็นแผ่ไปทั่วสันหลัเมื่อไ้ยินเสียหนึ่อันน่าลัว…ราวับผุมาานรอเวี
“เล่นับเหยื่อันนสนุพอหรือยั”
“!!!!!!!!!!”
“Game Over”
“อ๊า!!!!!!!!!!!!”
ภาพเลือแานไหลออมาาัวหมาป่าทั้สออย่ารวเร็ว เสียรีร้อทรมานัระมไปทั่วผืนป่าอันเียบสั ฝูาแื่นบินเ็มทั่วท้อฟ้ายามรัิาล เลือไหลาบอาบทั่วัวเรียให้สมุนหมาป่าออมาล่าเหยื่อและัินเหยื่ออันโอะอย่าไม่มีวามปราี เล็บมีเนื้อเหยื่อออมาโยไร้ึ่วามเมา เหยื่อรีร้อทุรนทุรายร้ออไว้ีวิแ่ลับยัไม่สาสมใผู้ล่า
“ฟิลลิป ไอน แอลอร์ ีพวมันไ้ามใ”
“ไม่้อบอ็ทำอยู่แล้วอรับอ์าย”
านยอลแสยะยิ้ม ร่าสูยืนมอเหยื่อที่ำลัรีร้ออย่าทรมาน เนื้อหนัที่ถูีออาร่า เลือไหลอนอเ็มพื้น ารรุมินเหยื่อที่ไม่่าาสัว์เรัาน เล็บสีำมริบที่เปื้อนเลือเพราะวัหัวใอเหยื่อออมา เาโยนมันทิ้ไปอย่าไม่เสียาย ่อนที่้อนเลือสำัะเป็นเหยื่ออผู้ล่าอีน
ราฟาเอล…
“พี่เอ็ทำแบบนี้เหรอ” านยอลเินมาหาร่าสูที่เพิ่ะัาร ‘เหยื่อ’ เสร็ไปอี ร่าแ็แร่เ็เลือามุมปาหลัาที่ไ้ื่มเลืออเหยื่ออย่าพอใ
“พี่ริส”
“ันมาเอาเหยื่ออันืน็เท่านั้นเอ”
“ผม็ไม่ไ้ว่าอะไรนี่” านยอลเินไปหาร่าอแบฮยอน ร่าเล็ที่มีแ่รอย้ำรอยแผล่วน หน้าีเหมือนนาย มือหนาสำรวใบหน้าเย็นเียบ่อนะพบรอยเลือที่โนัรอ แผลเรอะรัน่าลัว แม้ร่าเล็ะแน่นิ่แ่วิายัอยู่ านยอลแสยะยิ้มให้อย่าสมเพ
ยัไม่าย แ่ใล้ะายเท่านั้นเอ…
“ผม็มาเอาเหยื่อผมืนเหมือนัน”
“อย่าลืมล่ะ” ริสบอพลาอุ้มเลย์ึ้น ใบหน้าาวีไปหม หัวเ่าถลอมีเลือไหลอนนี้แห้สนิทและมันิเื้ออย่าไม่้อสสัย เายอมปล่อยให้เลย์วิ่หนีเามาเพื่อล่อให้เหยื่อออมาแล้วะไ้ับ ‘ิน’ และสืบหาเบาะแสบาอย่าไ้่ายๆ แ่ไม่ิว่าานยอล็ใ้วิธีนี้เหมือนัน ลมหายใแผ่วเบาอเลย์เริ่มาเป็นห้วๆ มือเล็เริ่มเย็นเียบึ้นมา ริสสัมผัสไ้ว่าเลย์เอ็ใล้ะายเ็มที…
“ทรมานไ้ เล่นสนุไ้ แ่อย่าทำให้าย็พอ”
“ผมรู้น่า ไม่าย็พอใ้ไหม” านยอลบอปัๆ่อนะึร่า้ำึ้นมาอุ้มไว้ ใบหน้าิ้มลิ้มที่มีราบน้ำาสุท้ายเปรอะใบหน้า้วยวามลัวอย่าน่าสสาร ใบหน้าราวับำลัวิ่หนีฝันร้ายอันไม่มีที่สิ้นสุ ร่าสูมอแบฮยอนที่อยู่ในอ้อมแนัวเอ้วยวามรู้สึเย้ยหยัน สมเพ เลียั เอื้อนเอ่ยวาาไร้หัวใไ้อย่าเลือเย็น
“ทรมานนใล้าย สนุเป็นบ้า”
แบฮยอน่อยๆรู้สึัว นัยน์าสีน้ำาลปรี่ึ้นอย่าอ่อนล้า เพานสีำ นั่นือสิ่ที่เาเห็นเป็นอย่าแร
ที่นี่… ที่ไหน ายแล้วเหรอ
“ยัไม่าย”
แบฮยอนหนาวเย็นไปถึั้วหัวใเมื่อไ้ยินเสียที่ัวเอเลีย ลูาสั่นระริอย่าหวาลัว ใบหน้าหวาน่อยๆหันหน้าไปมอ้นเสีย
“เป็นไ” านยอลแสยะยิ้ม แบฮยอนเบิาว้า
“นาย! โอ๊ย!!!!”
แบฮยอนยับัว แ่เพียแ่ยับร่าาย็เ็บร้าว มือเล็สั่นมานน่าสสาร ่อยๆเอื้อมแะไปามัวอัวเอ ปวร้าว เ็บหนึบ เหมือนเพิ่ผ่านวามายมาหมาๆ
“ทำไมวิ่หนีันแล้วถึไ้ลับมาหาันนะ” านยอล้าวเ้ามาหา แบฮยอนเริ่มะื่นลัว ร่าน้อยสั่นไปทั้ัวและพยายามะหนี ฝืนพลิร่าเล็ที่มีรอยแผลาิ่ไม้่วนเพื่อะไ้ไม่้อเอใบหน้าาานที่เาเลียอยู่ทุวินาที แ่ร่าสูลับไม่ไ้ใส่ใ แ่ลับมอว่ามันแสนน่าสมเพ มนุษย์อนรู้ว่าะาย็มีแ่หนีับหนีอย่าเห็นแ่ัว
“ะไปไหน!”
แบฮยอนร้อออมาอย่าใเมื่อมือหนาว้าเ้าที่เอวเล็แล้วระารวเียว็อยู่ในอ้อมแนพันธนาารหนาแน่น ร่าายที่อ่อนล่าเ็บปวึ้นไปอี แผลที่อออยู่ๆ็ปวี๊ึ้นมานเวียนหัวไปหม
“ปล่อย มันเ็บ” เสียแหบแผ่วนน่าลัว
“พูับนที่เพิ่่วยุนายออมาาวามายอย่านี้ไ้ยัไ”
“ันยอมาย ีว่า้ออยู่ับนาย”
“ปาเ่นันะ” านยอลว้าาเรียวนั่นึ้นมาบีบแรๆ แ่ร่าเล็็พยายามเ็บเสียไม่โอรวออไป ทั้ๆที่เ็บนระูะแหัออาัน ไ้แ่เบ้หน้า้วยวามเ็บ นียน์าานยอลูสะใที่ทำให้นใ้บัาัวเอเ็บไ้
“ยอมายั้นเหรอ มัน่ายไป”
แบฮยอนเม้มปาแน่น สบาุันอย่าไม่ยอมแพ้
“วามายมัน่ายเินไป ้อ่อยๆายอย่าทรมานนั่นแหละถึะไ้ลิ้มรสวามายอย่าแท้ริ”
“เลว ่ำ”
“ปาีเ้าไปเถอะแบฮยอน!”
“อื้อ!!” านยอลเพิ่มแรระทำที่ามนนมันึ้นรอยแร้ำ น้ำาที่พยายามลั้นเอาไว้อแบฮยอนไหลออมาหนึ่หยอย่าเ็บปว มืออันไร้เรี่ยวแรพยายามแะมือหนาออไป
“ปาีมาๆ ันอาะ่าเพื่อนอนาย็ไ้นะ”
“!!!!!!!” แบฮยอนเบิาว้าอย่าใ เานิ่อึ้
“ื่ออะไรนะ เลย์ั้นเหรอ หมอนั่นูะาย่ายว่านายอี แ่อนนี้ไม่้อห่ว เาอยู่ับพี่ันแล้วเรียบร้อย ีไม่ี ถ้าพี่ันหมวามอทน เาอาะลมือ ‘่า’ ไป่อนัน็ไ้”
“อย่านะ อย่าทำเา” แบฮยอนร้อเสียสั่น านยอลหัวเราะหึๆในลำอ
“หึ อย่ามาแสละรหน่อยเลย ถ้าให้เลือระหว่านายับเลย์ นาย็้อเลือัวเอให้รอ่อนเลย์อยู่ีนั่นแหละ”
“ไม่ไม่ริ!” แบฮยอนร้อ “เลย์้อปลอภัย ันะเป็นยัไ็่า!”
“ี ั้นันนี่แหละะทรมานนายนายอย่าทรมาน”
“ฮึ” ในที่สุแบฮยอน็ร้อไห้ เายอมทำทุอย่าเพื่อให้นอื่นปลอภัย เพื่อให้ทุนออไปาที่นี้ไ้ ส่วนเาะาย็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…
“แ่อย่าายไวนัล่ะ ันยัไม่ทันไ้เล่นสนุับนายเท่าไหร่เลย”
“ถ้าันมีโอาส่า” แบฮยอนเ้นเสีย “ันะเลือ่านาย!”
“แ่เสียใ้วย เพราะนที่มีสิทธิ่าือัน!” านยอลผลัร่าอแบฮยอนออไปราวับรัเียนัหนา ร่าน้อยปล่อยให้น้ำาไหล เสียสะอื้นที่เ็บเอาไว้ไม่ไ้อี่อไปัออมาเป็นระยะนัวโยน านยอลหัวเราะเยาะ ่อนะเินออไปาห้อ ปล่อยให้ร่าบาร้อไห้อยู่บนเียราวับะาใ
เลย์ เลย์ นายเป็นยัไบ้า
ฮึ นายปลอภัยใ่ไหม…
[01/01/2558]
Happy New Year ่านัอ่านทุนนนนนนนนนนนนนนนน
มินท์ั้ใะลอนนี้เพื่อเป็นอวัปีใหม่ให้ับทุนะ หวัว่าะอบันนะะ แ่ไปแ่มา็เริ่มหมั่นไส้านยอล ทำับแบน้อยเาไ้ อียอลอีเลววววววว พี่ริสอเรา็อีน เลย์อเรายิ่ใีบอบบาอยู่ หัถนอมๆเาบ้าเ่ T^T
ปีใหม่ปีนี้อให้ทุนมีวามสุมาๆนะะ ใระเริ่มทำอะไรในปีนี้็ลมือเลยะ เอาให้เ็มที่! สำหรับ EXO แล้ว อนนี้แม้พวเาะเป็นยัไ ะเหลืออีี่น็่า แ่สัาว่าะรัพวเา ะสนับสนุนพวเาลอไป เพราะนั่นือสิ่ที่ผู้หิอ EXO วระทำันนะ J ฟิเรื่อนี้ยืนยันะมีริสเป็นพี่ให่ และนอนยันะมีลู่หานเป็นแพทย์หน้าสวยแสนน่ารัอเรื่อ่อไปอย่าแน่นอนะ
อให้ปีใหม่นี้สใส ราวับแสอาทิย์ ♥
อให้รัุ้มรอ
PPM :D
BaekHyun : แน่ๆ อ่านแล้วไม่อมเม้น์เหรอ เาเห็นนะ ิ้วๆ >O<
Kris : ใรบอ! เาเม้น์อยู่นะ ิ้วๆ
ความคิดเห็น