คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chocolate Valentine ((2))
- ไปทางเท็ตสึกะคุงอยู่นาน มาดูทางไอจังมั้งนะค้า ^O^
ตลอดทางกลับบ้านไอช่างมีสีสันเสียเหลือเกิน
“อึ๋ย~ รสชาติช็อกโกแลตยังติดลิ้นอยู่เลย รุ่นพี่ฮารุนี่ใจร้ายจริงๆเลย” ไอพูดมาตลอดทางจน
เรียวมะจะหูฉีกอยู่แว้ว =_=” แล้วเมื่อไหร่จะถึงบ้านของฮิวาตาริซะที เดินวนไปวนมารอบที่ 5 แล้วนะ
“นี่”เรียวมะเรียกไอ
“หืม?”
“เธอหลงทางใช่มั้ย =_=;;”เรียวมะถามออกไป ไอยิ้มแหยๆ
“^_^;; ใช่”
แหม~ ก็ชั้นเพิ่งย้ายมาเมืองนี้ได้ไม่นานนะยะ คนมันยิ่งความจำสั้นอยู่ด้วย (ย้ายมาตั้งกี่เดือนแล้วล่ะหนูไอ สงสัยเป็นอันไซเมอร์ก่อนวัยอันควรแล้วล่ะมั้งเนี่ย -_-;;)
=_=;; เรียวมะฟังก็ถอนหายใจอย่างปลงๆ
“แล้วบ้านเธออยู่ไหนล่ะ”เรียวมะถาม เผื่อว่าพอจะรู้ทาง
“จำได้ว่าอยู่แถวๆ %$__+)( ^@$_- =&=6!& นายรู้จักรึเปล่า”
เรียวมะฟังจบก็เดินนำไป
“ตามมาสิ”
“จ้าจ้า”แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าก้าวที่ 1
ซ่า! ซ่า! ฝนตกแล้วจ้า ไม่หลบฝนเป็นหวัดเค้าไม่รู้ด้วยน้า^O^ (ธรรมชาติวิบัติ ฝนพูดได้ =_=;;)
“อ๊า ทำไมฝนตกได้ล่ะเนี่ย”ไอและเรียวมะรีบวิ่งเข้ามาที่ร่ม ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
(ไปอยู่ใต้ต้นไม้ทำมาย ฟ้าผ่าตายมิมิซังไม่รับผิดชอบด้วยนะ -_-;;)
ฝนยิ่งตกหนักมากเป็นเท่าตัว แถวนั้นก็ไม่มีคนอยู่แล้ว บรรยากาศหวิวๆ~
เปรี๊ยง!!! ฟ้าผ่าจ้า ใครอยู่แถวนี้ระวังตัวให้ดีน้า ^O^
(รู้สึกสิ่งแวดล้อมในฟิกนี้เพี้ยนๆยังไงชอบกล พูดได้อีก -_-;;)
ไอสะดุ้งเสียงฟ้าผ่าเล็กน้อย งื้อ~TT^TT ก็เธอไม่ชอบเสียงฟ้าผ่าที่สุดเลยนี่นา
ไอขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเรียวมะ
ไม่ชอบให้ฝนตกแบบนี้เลย ให้ตายสิ... TTOTT
เปรี๊ยง!!!
“อ้ายย >_<”เสียงเด็กผู้หญิงร้องลั่น แล้วเผลอโผเข้ากอดคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ฮะ...ฮิวาตาริ =[]=!?”เรียวมะเรียกไอพลางดันตัวเด็กสาวออกไป
"ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันหน่อยสิโว่ย! ฉันกลัวฟ้าผ่า TT^TT แง~"
เปรี๊ยง!!!
ทันทีที่เสียงฟ้าดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง คนบอกว่ากลัวเสียงฟ้าผ่าก็กอดคนข้างๆแน่นกว่าเก่า ทำให้
เรียวมะทำอะไรไม่ได้มากนัก...
ได้แต่กอดปลอมครั้งแล้วครั้งเล่าจนฟ้าเริ่มสงบลง
เวลาเดียวกับที่สาวน้อยเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง...
“เย้ย!! o/ / /o” เด็กสาวที่เพิ่งรู้สึกตัวรู้สึกตัวก็รีบผละออกจากคนข้างกายทันที หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ทะ... โทษทีนะ -/ / /-“เธอพูด สายตามองไปทางอื่นเพราะไม่กล้าสบตาเรียวมะ ก็คนนี้อายนี่ ตั้งแต่เกิดมานอกจากพ่อไม่เคยกอดผู้ชายคนไหนเลย - -“
“ฝนหยุดแล้วนี่”เรียวมะบอก ทำให้ไอมองออกไปข้างนอก
ฝนหยุดแล้ว... ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“จริงด้วย” ไอเปรย เดินออกจากร่มไม้
“ฮิวาตาริ”เรียวมะเรียก ไอหันไปหาเรียวมะ เจ้าตัวเค้าชี้ไปที่ป้ายหน้าบ้านหลังหนึ่ง
เขียนว่า :: บ้านฮิวาตาริ ::
“อ้าวเจอซะที นึกว่าจะหลงทางจนเช้าซะแล้ว”ไอพูดอย่างดีใจ (อยู่มาตั้งแต่น้าน นาน นานแล้วนะไอจัง ไปเช็กสมองบ้างก็ดีนะ -_-;;)
ตอนนี้ไฟดับหมด ไฟข้างทางก็ดับ เพราะฟ้าผ่าเมื่อกี๊รึเปล่า
ไอหันกลับไปหาเรียวมะ ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว เธอหยิบกล่องใส่อะไรบางอย่างออกมา เป็นของที่ยังไม่เปียกน้ำฝนด้วย จู่ๆใบหน้าของสาวน้อยก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที จะอายทำไม ชั้นต้องทำได้ >_<
“นี่เรียวมะ”คนถูกเรียกหันมาหาอย่างงงๆ แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อไอโยนอะไรบางอย่างมาให้ เอ๋? ช็อกโกแลตนี่นา
“ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณจากฉันแล้วกัน”ไอบอก สายตามองไปทางอื่น แก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ แสงจันทร์ส่องสว่างเปิดทางให้มองเห็นหน้าสาวน้อยชัดขึ้น
O_O = สีหน้าเรียวมะ
เด็กสาวที่ตัวเปียกน้ำฝน แก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูนิดๆ แล้วก็ท่าทางเขินอายแบบนั้น...
นะ...น่ารัก O_O
จู่ๆใจก็เต้นแรงผิดปกติ หน้าร้อนผ่าว คนอย่างเราเนี่ยนะ...
“งั้นฉันไปล่ะนะ -/ / /- ”ไอโบกมือบ๊ายบาย ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป
หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนเรียวมะจะถอนหายใจยาวอย่างไร้สาเหตุ
“เฮ่อ~~~~~~~~~~~”
เรียวมะมองช็อกโกแลตที่ได้ ก่อนเผลอกระตุกยิ้มเล็กน้อยกับความปากแข็งของเธอ
แน่ใจนะว่าเป็นคำขอบคุณน่ะ ก็บนช็อกโกแลตมันเขียนไว้ว่า “To เอจิเซ็น เรียวมะ” เลยนี่นา
เด็กชายเจ้าของดวงตาสีฮาเซลเดินกลับบ้าน ทำไมไอถึงให้ช็อกโกแลตเค้าล่ะ... รึว่า...
“คงไม่ใช่มั้ง”เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินทางกลับบ้าน
ส่วนไอ พอถึงบ้านก็รีบสาวเท้าขึ้นไปบนห้องทันที
พอถึงห้อง ไอขึ้นไปนั่งอยู่เตียง กอดหมอนใบหนึ่งไว้แน่น ใบหน้ายังไม่หายเปลี่ยนเป็นสีชมพู
// ให้เค้าไปแล้ว เราทำได้จริงๆด้วย ทำได้แล้ว // เธอคิดอย่างดีใจ ก่อนจะตะโกนลั่นบ้าน
“ไชโย!! ^O^”เด็กสาวร้องออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ไอ เป็นอะไรรึเปล่าลูก”เสียงผู้เป็นแม่ดังมาจากชั้นล่าง
“อะ... เปล่าค่ะ ^ ^;;”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบไปอีก1คู่ ตอนนี้คนแต่งอ่านไปอ่านมาจะเป็นบ้าแว้ว > <
ความคิดเห็น