คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chocolate Valentine ((1)) ป๋าเทะกับมินาโฮะ (รีไรท์)
“อ้าว เท็ตสึกะคุง”เธออุทานเบาๆด้วยความประหลาดใจ
“....”เท็ตสึกะวางประเป๋าแร็กเก็ตและของอื่นๆลง แล้วนั่งลงข้างๆมินาโฮะ สายตาไม่แม้แต่จะเหลือบมองมาหามินาโฮะ
“.........”
“.................................................”
นอกจากเสียงฝน ไม่มีเสียงอะไรเลย บรรยากาศตึงเครียดยังไงชอบกล -*-
“อะ...เอ่อ... คือ... ยังไม่กลับบ้านเหรอจ้ะ”
มินาโฮะตัดสินใจทำลายความตึงเครียดลงบ้างโดยการหาเรื่องคุย
“ยัง”คำตอบสั้นๆได้ใจความ ตามแบบฉบับเทะคุง (^_^”)
“ละ...แล้ว เอ่อ...วันนี้ช็อกโกแลตของฮารุน่ากลัวจังเลยนะ น่าสงสารพวกโมโมชิโระคุงเหมือนกัน”
ไม่ไหวไม่ไหว ชวนคุยก็ยิ่งแย่ลง โถ่เอ๊ย -/ / /-...
“อืม”เท็ตสึกะหยิบผ้าผืนเล็กๆมาเช็ดแว่นตา แล้วสวมกลับเข้าไปเหมือนเดิม
“............”มินาโฮะไม่ถามต่อ ความเงียบจึงเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง
“อยู่เก็บของคนเดียวอีกแล้วเหรอ”คำถามของกัปตันทีมชายทำหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย
“จะ...จ่ะ”
"..."
“ว่าแต่เท็ตสึกะคุงทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ หรืออาจารย์ริวซากิเรียกไปช่วยงาน”
“เปล่า ชั้นมาห้องสมุด”
“เหรอคะ ชั้นก็จะมาห้องสมุดเหมือนกัน แต่ฝนดันมาตกซะก่อน แย่จังเลยนะคะ...เนี่ย”
คำพูดคำสุดท้ายขาดช่วงไปเล็กน้อย
ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนราง หัวสมองมึนงงแปลกๆ
ภาพข้างหน้าเริ่มเลือนรางไปทีละนิด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
นี่เธอเป็นอะไรไป...?
ฟุบ!!!
“ซากุระซากิ!?”
................................
// อะ... เราเป็นอะไรไปเนี่ย ปวดหัวจัง //
สติของหญิงสาวค่อยๆกลับมา ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับไม่ใช่ภาพสถานที่ที่คุ้นตาซักเท่าไหร่
“ฮ... ฮ๊ะ!!”มินาโฮะโผลงผลางลุกขึ้น
ที่นี่มันห้องพยาบาลของโรงเรียนนี่นา
หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ เจออาจารย์ประจำห้องพยาบาลนั่งดูปรอทวัดไข้อยู่
อาจารย์พอเห็นมินาโฮะตื่นแล้วก็ยิ้มๆ
“อาจารย์คะ หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วอาจารย์ยังไม่กลับบ้านเหรอคะ”มินาโฮะถาม
“เทะสึกะเขาบอกว่าเธอไข้ขึ้นสูงมากจนหมดสติไปน่ะแล้วครูต้องอยู่ทำงานต่อที่
โรงเรียนเลยยังไม่กลับ”
มินาโฮะจับหน้าผากตัวเอง อุ่นๆแฮะ สงสัยจะไข้ขึ้นจริงๆนั่นแหละ
แล้วสายตาของหญิงสาวก็เหลือบออกไปมองนอกหน้าต่าง ฝนหยุดตกแล้วนี่นา
“เท็ตสึกะเขาอุตส่าพาเธอมาส่งเชียวนะ อย่าลืมไปขอบคุณเค้าซะล่ะ ซากุระซากิ”อาจารย์บอก
O_O เอ๋? เท็ตสึกะคุงเป็นคนพามาห้องนี้เหรอเนี่ย >/ / /< โอ๊ย!! น่าอายจริงๆเลย
“ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะไปขอบคุณเค้า”
อาจารย์ฟังก็ยิ้มหน่อยๆ
“ไม่ต้องรอพรุ่งนี้ก็ได้จ่ะ เท็ตสึกะยังไม่ได้กลับไปซะหน่อยนะ”
พูดจบก็มีคนเดินเข้ามาในห้องพยาบาล เท็ตสึกะของเรา ^ ^ ที่มือมีผ้าขนหนูผืนหนึ่ง
“เอ่อ... เท็ตสึกะคุง ขอบคุณมากนะจ้ะ -/ / /-“หญิงสาวกล่าวขอบคุณ
จู่ๆหน้าก็ร้อนผ่าวไปหมด ใจเต้นแรงผิดปกติ อะไรกันเนี่ย สงบสติหน่อยมินาโฮะ -/ / /-
“ครูแจ้งทางบ้านเธอแล้วนะ บอกว่าเธออาจจะกลับช้าหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วง
ถ้าคิดว่ากลับได้แล้วก็กลับบ้านเถอะ”
“ค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะอาจารย์ งั้นหนูขอตัวนะคะ”มินาโฮะก้มหัวตามธรรมเนียมญี่ปุ่น แล้วเดินออกไป เท็ตสึกะก็เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วก็เดินตามออกไปด้วย
.....................................
มันช่างเงียบจริงๆเลยตอนนี้ จะไม่ให้เงียบได้ไง ก็นี่มันจะ 2 ทุ่มแล้ว
มินาโฮะกับเท็ตสึกะเดินคู่กันจนมาถึงหน้าประตู
// ให้เค้าไปสิยัยมินาโฮะ จะมัวอายอยู่ทำไม //
เสียงนี้ดังก้องอยู่ในหัวเหมือนจะให้ความกล้าแก่หญิงสาว
“เอ่อคือ...”มินาโฮะหยุดเดิน เท็ตสึกะก็หันมาหาเหมือนจะถามว่า ‘มีอะไร’
มินาโฮะหน้าร้อนผ่าวไปหมด เค้าจะเห็นรึเปล่านะว่าชั้นหน้าแดงจนจะเป็นมะเขือเทศได้อยู่แล้ว
“มีอะไร”เท็ตสึกะเอ่ยปากถาม เป็นคำ 3 พยางค์ที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียกเฉย
“คือ... -/ / /-”มินาโฮะล้วงไปหยิบกล่องพลาสติกไปเล็กๆที่อยู่ในถุงกระดาษ โชคดีที่ช็อกโกแลตไม่เปียกเพราะใส่กล่องพลาสติกไว้
เธอต้องทำได้มินาโฮะ กล้าเข้าไว้ กล้าเข้าไว้ >_<
“ชั้นรู้นะว่าเท็ตสึกะคุงได้ช็อกโกแลตเยอะแล้ว แต่...”
เธอไม่กล้าหันไปมองหน้าเท็ตสึกะ หัวใจเต้นแรง หน้าแดงไปหมดแล้ว เขาจะได้ยินเสียงหัวใจเธอมั้ยเนี่ย
หญิงสาวยื่นกล่องนั่นให้บุคคลที่อยู่ข้างหน้า
“ถ้าไม่รังเกียจ ชะ... ช่วย ช่วยรับของชั้นไปอีกซักอัน ได้มั้ย...”
พูดออกไปจนได้ หัวใจยิ่งเต้นแรงเข้าไปอีก สงบไว้สิ สงบหน่อยสิ -/ / /-
เท็ตสึกะรับมา สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย
แต่พอเห็นหญิงตรงหน้าก้มหน้ายื่นนิ่งอยู่เพราะความอายก็เผลอยิ้มออกมา (อยากเห็นเท็ตสึกะคุงยิ้มจังค่า > <)
มืออุ่นๆสัมผัสที่ไหล่หญิงสาว มินาโฮะเงยหน้าขึ้นมา
“ขอบใจนะ ซากุระซากิ”
คำขอบคุณที่น้ำเสียงออกจะเย็นไปซักหน่อย แต่ทำให้คนฟังรู้สึกโล่งใจขึ้นเป็นเท่าตัว
“งะ...งั้นชั้นขอตัวนะ”
พอรวบรวมสติที่เผลอทำแตกกระเจิงไปเมื่อครู่ได้หมดแล้ว มินาโฮะก็กล่าวลาแล้ววิ่งจากไป แต่ก็มีเสียงมารั้งตัวเธอไว้ก่อน
“เดี๋ยว ซากุระซากิ”
มินาโฮะหยุดกึ๊ก แต่ก็ไม่ได้หันไปหา เพียงแต่กำลังลุ้นว่าเท็ตสึกะจะพูดอะไร
“ดูแลสุขภาพด้วยล่ะ”
เฮือก~ มินาโฮะสะดุ้งเล็กน้อย คุณเท็ตสึกะเป็นห่วงชั้นด้วยเหรอ โอ้มายก๊อด
".................."
“อื้ม ^^”หญิงสาวหันไปขานรับคำขอบคุณด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส แก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อเพราะยังไม่หายอาย อิอิ
กล่าวจบ มินาโฮะหมุนตัว 360 องศากลับแล้วรีบวิ่งจากไปทันที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอพอแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมารีไรท์ต่อ
ความคิดเห็น